Prawo biegunowości w naszym języku:
Zarówno litery jak i ligatury w aryjskim abecadle z którego korzystamy funkcjonują na zasadzie „przeciwieństw”. O tyle o ile litery same w sobie zawierają te „przeciwieństwa” to ligatury posiadają swoje odbicia po inwersji ich składowych. Niektóre ligatury rządzą się podobnymi prawami jak litery – tzn. mają przeciwieństwa już w sobie, inne – jak np. ligartura PI – nie posiadają typowych odbić ale mają inne specficzne właściwości.
Podam kilkanaście przykładów ( jest ich niezliczona ilość ) opierając się głównie na omawianych do tej pory literach i ligaturach. W tej publikacji chce dać tylko ogólny zarys, zainteresowanych zapraszam do publikacji poświęconych poszczegónym ligaturom i literom gdzie będą one omawiane szerzej. W kolejnych publikacjach będe uwypuklał prawo biegunowości przy analizowaniu kolejnych liter i ich związków. W mojej ocenie nadaje to naszemu niesamowicie złożonemu językowi dodatkowej niesłychanej głębi.
Podając przykłady będe skupiał się na dwóch właściwościach danej litery / ligatury ( z kilkoma wyjątkami ) aby wykazać prawo biegunowości, które to pojęcie chce wprowadzić do wiedzy o języku.
Spółgłoski mają na ogół po 3-4 główne znaczenia, samogłoski mają po 4-5 głównych znaczeń – ale zdarzają się wyjątki. Ligatury również mają po kilka znaczeń ( w zależności od tego z czym „reagują” ) – tu skupiam się tylko na przeciwstawnych parach.
Przykładowe litery, które będe tutraj przedstawiał reprezentują zjawiska z którymi mamy do czynienia na co dzień w żyjąc dualnym świecie. Do rzeczy:
A – POCZĄTEK I KONIEC, DÓŁ I GÓRA, ROZPROSZENIE I SKUPIENIE – litera A często reprezentuje POŁĄCZENIE TYCH ZJAWISK – swoisty most między „biegunami” ( połączenie dwóch składowych linii pionowych jedną poziomą ). Patrząc na kształt litery „od dołu” – początek drogi, jej rozpoczęcie ( A-dam, A-ria, A-becadło, A-kcja, A-ntena ) – ale również jej koniec niknący na „horyzoncie” – czyli potencjalna nieskończoność a także „skupienie w punkcie” – obrazowanym przez zetknięcie się „pionowych” linii. [ Ew-A, drog-A, tras-A, samic-A ]
Litera A to jeden z najgłębszych symboli w abecadle – będzie omawiana dokładnie w odcinku jej poświęconym. Aby wykazać pełnię jej właściwości należy się przyjrzeć funkcji jaką spełnia ona stojąc nie tylko na początku bądź na końcu – ale także wewnątrz wyrazu.
E – WEWNĄTRZ I ZEWNĄTRZ – kształt litery – kilka „czynników” spotyka się w jednym miejscu – do wewnątrz ( E-rozja, E-skorta, E-liksir, E-sencja ) i w drugą stronę – kilka „promieni” ( linii ) wychodzi z jednej – czyli ruch „na zewnątrz” ( E-kspresja, E-misja, E-manacja, E-rupcja,
E-mocja )
I – RAZEM I OSOBNO zarówno łączy ( np. jako spójnik ) ale również wyodrębnia – stojąc na początku wyrazu ( patrz np. I-mię, I-stota, I-nicjacja, I-dea, I-nspiracja i wiele, wiele innych)
O – PEŁNIA I POZA PEŁNIĄ – pełnia danego zjawiska – O-krąg, O-sada, O-s-ba, O-rganizm,
O-błok, O-bieg, O-twór ale również O-dseparowana od niej część pełni np. O-kruszki, O-ddział,
O-piłki, O-statki, O-dstęp i inne ( patrz odc. 12 o literze O )
U – BRAK I JEGO UZUPEŁNIENIE – U-bytek, U-jma, U-trata, U-bogi, U-rwisko – ale również możliwość U-zupełnienia, U-doskonalenia, U-rozmaicenia, U-kwiecenia itp. (patrz odc. o literze U)
Y – WIELE W JEDEN i JEDEN W WIELE – zarówno koncentracja w punkcie ( pozioma kreska skierowana „w dół” ) gdzie kilka czynników skupia się w jeden ( np. t-Y-ran, wYwar, rYdwan, dYwan ) jak i potencjalna dekoncentracja – możliwe „opcje”, rozwidlenie – np. w-Y-jście, m-Y-śl, b-Y-t, t-Y-p
D – NIEPEŁNIA I DOPEŁNIENIE – litera „D” to „pół pełni” – połowa „O” – a więc zarówno
D-ziura, D-olina, D-epresja, D-ół jak i D-odatek, D-ar, D-ostatek, D-olewka
G – PEŁNY / PÓŁPEŁNY / PUSTY – zarówno koncentracja zjawiska – np. G-ęsty, G-ruby,
G-łówny, G-ranit, jak i dekoncentracja, rozproszenie np. G-rzechotka ( dźwięk przerywany ),
G-żegżółka, G-rzebień, G-rzęda – ale również – co czyni „G” wyjątkiem „koncentracja braku” –
G-łuchy, G-oły, G-łupi, G-rota itp.
K – RUCH NA ZEWNĄTRZ i DO WEWNĄTRZ – kształt litery – wychodzące z K „promienie” – K-aszleć, K-ichać, K-rzyczeć, K-aleczyć – ale także spotykające się w jednej linii dwie inne – skupienie w punkcie – np. K-oncentracja, K-urczyć, K-rzesać, K-isić
N – NA GÓRZE I NA DOLE łączy górę z dołem – N-a górze, N-iebo, N-osić, N-aszyjnik – ale i N-a dole, N-isko, N-izina, N-oga
P – PUSTY – PEŁNY, DOKONANY – NIEDOKONANY – zarówno P-usty, Próżny, P-łaski, P-rzed – jak i P-ełny, P-ęk, P-ewny, P-o
PA –GÓRA i DÓŁ – PA-górek, PA-rasol, PA-znokieć, PA-pież – „zwieńczenie” górne – PA-rapet, PA-rkiet, PA-rter, PA-dół – „zwieńczenie” dolne
T – STAŁY I NIESTAŁY, KONCENTRACJA I PRZEMIANA – kształt litery zarówno „koncentracja w punkcie” – pionowa kreska w dół – np. T-emat, T-aran, T-wardy, T-łok jak i dekoncentracja / rozproszenie – potencjalna przemiana ( rozwidlanie litery na górze ) np.
T-rawienie, T-arło, T-ygiel, T-rąd ( patrz odc. 116 o literze T i ligaturach, które otwiera )
OR-RO – SKURCZ – ROZKURCZ / WDECH – WYDECH – OR – koncentracja zjawiska np. OR(z)ECH , OR-gan, OR-szak, OR-kan, RO – dekoncentracja RO(z)proszenie, RO(z)bicie, RO(z)pad, RO(z)łam
ER-RE – DO PRZODU – DO TYŁU – ER – „emisja wibracji”, „do przodu”, ER-ozja, ER-rata,
ER-upcja, ER-ekcja, RE – RE-misja, „do tyłu” ponownie – RE-ligia, RE-gres, RE-stauracja,
RE-likt,
To przedstawione w telegraficznym skrócie zjawisko nazwałem PRAWEM BIEGUNOWOŚCI, które to prawo – tak jak wcześniej wymienione prawa rytmu i cyklu – obowiązuje nie tylko w naszym języku ale w całej naturze tego tzw. dualnego świata w którym przyszło nam żyć.
Nasz język nie tyle imituje przyrodę co jest jej częścią i nieodłącznym elementem, pierwiastkiem.
Tak jak śpiew ptaka, głos człowieka i pieśń jego duszy są częścią pierwotnego stworzenia.
W kolejnych publikacjach poświęconym literom i związkom jakie tworzą będe uwypukłał i podkreślał omówione tutaj prawo biegunowości.
źródło: Prometej Wyzwolony
wcześniejsze publikacje: