Prof. Dr. Radivoje Pesic (ur. 1931 r. w Veles, zmarł w 1993 r. w Belgradzie) był badaczem o wyjątkowej wytrwałości naukowej i konsekwencji, a przede wszystkim o wielkiej odwadze z jaką bronił wyników osobistych dokonań naukowych. Miał doktorat i opublikował piętnaście książek z zakresu literatury. Był członkiem wielu zagranicznych akademii sztuki i nauki oraz posiadaczem Złotego Orderu Akademii Francuskiej. Zgodnie ze swoją wielką miłością i oddaniem prawdzie naukowej był inicjatorem i współzałożycielem Instytutu Badań nad Cywilizacją Słowian w Nowym Sadzie. Ideą twórcy było stworzenie m,iejsca dla  interdyscyplinarnych, a przede wszystkim wolnych od wpływów studiów naukowych, ze specjalnie utworzonym archiwum, biblioteką i publikacją informacji.

Założeniem Docelowym tego Instytutu było, co z powodzeniem wykazała już praca naukowa Pesica, że historiografia słowiańska cierpi z powodu dominującego wpływu szkoły skandynawskiej (nordyjskiej), że wiele prawd historycznych wykutych jest na nienaukowych podstawach, co wiąże się z bardzo trudnymi i długotrwałymi konsekwencjami naukowymi, historycznymi i innymi.

Za życia prof. Dr Radivoje Pesic nie doświadczył, aby jego prace w tej dziedzinie były publikowane w języku serbskim, co jest obecnie naprawiane przez firmę wydawniczą założoną przez jego następców pod nazwą „Pesic i Synowie”. Połączono jego wykłady z językoznawstwa i paleolingwistyki, które dawał w Rzymie, Mediolanie i Trieście, a także publikuje się wyniki prawie czterdziestu lat pracy badawczej nad pismem Vincza. Praca ta znalazła odzwierciedlenie w usystematyzowaniu grafów i odkryciu rządzących nimi praw, a także w porównaniach z etruskim, ale i kreteńskim, sanskrytem, ​​anglosaskim i innymi zapisami.
Potwierdzenie swoich twierdzeń znalazł profesor Pesic w pracy najbardziej kompetentnego europejskiego paleolingwisty Haralda Harmana, a także prof. Marii Gimbutas, która założyła Katedrę Studium Pisma Vincza na University of California. Niestety tego rodzaju wsparcie nie było dla niego dostępne w krajowej społeczności naukowej, ponieważ to ona najbardziej kwestionowała jego tezy poprzez osoby nie będące ekspertami.

Prof. Dr. Pesic odkrył system „pisma Vincza” w 1980 roku, 8000 lat po jego stworzeniu, i system protopisma Lepenski Vir w 1985 roku, 10000 lat po jego stworzeniu. Przedstawił także uniwersalną genezę pisma, udowadniając, że człowiek pierwotnie nie rysował przedmiotów ze względu na potrzebę komunikacji. Początkowo była to litera (której struktura zawierała archetyp, twórczość i formatywność), a nie piktogram, hieroglif lub ideogram. Studiując literę w protopismie Lepensky Vir, zauważył morfologię występującą w prawie wszystkich archaicznych systemach pisma. Indyjski gramatyk Panini (IV wiek p.n.e.) pozostawił nam dziedzictwo poszukiwań fonemu zerowego, a prof. Pesic zerowego grafemu.

Pamiętając Galileusza, który ostrzegał nas, że natura mówi językiem matematyki, zastanawiał się, kiedy prehistoryczny człowiek pogodził się z naturą, wyczuwając jej geometrię. Z pierwszego narysowanego punktu wyłonił się pierwszy okrąg. Według wyników jego badań bardziej złożone struktury otrzymały różne, ale symetryczne wzory. Taka dialektyka transformacji formy jest wspólnym dziedzictwem starożytnej chińskiej tradycji, a także współczesnej fizyki.

Cywilizacja narodziła się zatem w tym samym „momencie”, w którym zrodziła się potrzeba rozpoznania i opanowania formy, nie tylko w wyborze i aranżacji siedliska, ale także w uczuciach i „zrozumieniu” świata. Ta zmiana nastąpiła w okresie neolitu od 6 do 4 tysiąclecia p.n.e., dokładnie (dlaczego nie?) w obszarze między Morzem Czarnym i Adriatyckim a Karpatami i Kretą. Radivoje Pesic jako pierwszy zrozumiał epokowość odkrycia stanowiska archeologicznego Vincza, a jego twierdzenie, że umiejętność czytania rozprzestrzeniała się z epicentrum z równiny panońskiej, poświadczyły następujące lokalizacje: Starčevo, Gomolava, Donja Branjevina, Vatin.

W swojej pracy uczony ten przekazuje nam zdziwienie konsekwentnym syntetyzmem i precyzją form, które widać już we wczesnych śladach tego pisma, czy to na przedmiotach ceramicznych do codziennego użytku, czy na ofiarnych figurach. Rozprzestrzenienie okazów i ich złożoność świadczy o tym, że potrzeby duchowe nie były tu przywilejem wybrańców, ale że komunikacja intelektualna była własnością całej społeczności.

Kiedy współczesny człowiek zdaje sobie z tego sprawę, musi ponownie przemyśleć swój powierzchowny stosunek do życia duchowego prehistorycznego człowieka. Nie jest już możliwe utrzymanie twierdzeń niektórych uczonych na temat, że świadomość człowieka z tamtych czasów była mitologiczna, zamiast świadomości historycznej. Ponieważ nasz przodek zarejestrował nie tylko elementy swojego życia w ich wyglądzie, ale także zgodność praw ich wzajemnych relacji, pozostawiając przyszłym ludziom również wiele o nich do myślenia. Jeśli jest to niewiarygodne, to co z najnowszymi badaniami, które potwierdziły umiejętność czytania i pisania Człowieka starszego od nas o 250 000 lat.