Woliat w Aszkelonie

Pełen mocy uległ sprytowi. Pozostał synonimem olbrzyma. Jego rodowód był z serca Europy. Stamtąd były jego geny, język i wysoka technologia. Potomkowie roztopili się w nowych narodach. Najczęściej stali się nauczycielami i kapłanami.

Współczesna nauka w zasadzie nie ma wątpliwości, że Filistyni byli Indoeuropejczykami i wchodzili w skład Ludów Morza. Ich inwazję ostatecznie odparł egipski faraon Ramzes III w początkach XII w. p.n.e. W inskrypcjach hieroglificznych spotykamy takie ich nazwy, jak Ekwesz, Szardana, Szirdanu, Szekelesz, Danuna, Luki, Tursza czy Teresz. Część z nich osiedliła się na terenie Kanaanu, gdzie uzyskali nazwę Filistynów.

Tajemnicę pochodzenia tych ludów rozjaśnili w 2016 r. lingwiści Giancarlo Tomezzoli i Reinhardt S. Stein, stwierdzając w artykule „The Philistine Inscription 4.5 from Ashkelon (Israel)”: „Filistyni ze starożytnego Aszkelonu lub ogólnie Filistyni byli plemionami prasłowiańskimi lub ludem, który mówił […] językiem prasłowiańskim […]”. Obaj uczeni dokonali analizy pozostałych po starożytnych Filistynach napisów na naczyniach, zrobionych z miejscowej gliny. Odczytana przez nich inskrypcja to „LIUDI PADI PA WEDIMI” – “ludzie przychodzą, widzimy”. Inskrypcję zapisano znakami odpowiadającymi alfabetowi cypro-minojskiemu, który z kolei wywodzi się od symboli pochodnych od pisma kultury Vinča, wiązanej z pierwszymi prasłowiańskimi. W bieżącym roku zagadce pochodzenia Filistynów postanowili przyjrzeć się genetycy.

W pracy “Ancient DNA sheds light on the genetic origins of early Iron Age Philistines”, zespół Michala Feldmana przeanalizował m.in. dwa genomy męskie z filistyńskiego cmentarzyska w izraelskim Aszkelonie. Oba pochówki wydatowano na czasy po Ramzesie III, czyli w XII w. p.n.e., kiedy część Ludów Morza osiadła w Kanaanie. W jednym z pochówków genetycy wyodrębnili Y-DNA (męską haplogrupę dziedziczoną po ojcu) J, a w drugim R1. Mitochondrialne (odziedziczone po matce) haplogrupy to odpowiednio T2c1c i H92. Przeprowadzili analizy autosomalne, którymi nie będę się zajmował, bo tradycyjnie jako populacji porównawczych użyli wszystkich, tylko nie tych, które mogłyby wskazywać na Słowian. Nie traktuję więc w tym zakresie wniosków zespołu Feldmana z pełnym zaufaniem i poprzestanę na krótkim omówieniu odkrytych przez niego haplogrup. Obie męskie są dość ogólne – być może materiał genetyczny był zbyt zniszczony, aby uzyskać dokładniejsze dane, co jest częstą przypadłością Y-DNA.

Filistyn J

W VII tysiącleciu p.n.e. jej przedstawiciele przeszli z Anatolii na Bałkany. W Europie osiedli głównie w rejonach górskich m.in w Karpatach i Apeninach. Jednak np. na Krecie występuje głównie pochodna J2a. Biorąc pod uwagę teorię, że Ludy Morza w swojej drodze z Europy Środkowej do Egiptu zatrzymały się nad Morzem Egejskim, przyjrzyjmy się bliżej tej drugiej mutacji J. J2a1 ze stanowiska Ludas–Varjú–dűlő na Węgrzech, związana z bliską łużyckiej kulturą kyjatycką, pochodzi z lat 1270 – 1110 p.n.e., czyli może być wcześniejsza albo współczesna odnalezionej w Aszkelonie. Na podstawie analizy podobieństwa genotypu do współczesnych narodów stwierdzono, że najbliższa jest dzisiejszym Polakom. Taki wynik uzyskał zespół irlandzkiej genetyk Lary M. Cassidy, która rzetelnie dobrała próbki porównawcze do swojej analizy. Z kolei haplogrupa J2a4 występuje wśród hinduskich braminów obok R2a. Najliczniejsza w tej kaście jest jednak R1a1 (szczególnie mutacja R1a-Z93), z którą J2a trafiła do Indii z Europy poprzez azjatyckie stepy w migracji Ariów.

Filistyn J posiadał żeńską haplogrupę T2c1c. Matczyna dla niej T uczestniczyła w rozpowszechnianiu rolnictwa w całej Europie. Próbki T należące do T2a1b1, T2b, T2c (w tym T2c1d1), T2e i T2f znaleziono na stanowiskach kultury ceramiki wstęgowej rytej w Europie Środkowej i kultury Cucuteni-Trypole na Ukrainie. Zidentyfikowano też jedną próbkę T2 na stanowisku kultury ceramiki impresso-cardium w północno-wschodniej Hiszpanii. Próbki mtDNA z kultury grobów jamowych (Yamna culture) wykazały T2a1b w regionie środkowej Wołgi i w Bułgarii. Natomiast gałąź T1a znaleziono zarówno w środkowej części Ukrainy jak i w środkowym dorzeczu Wołgi.

Haplogrupy T1 i T2 wykryto także wśród próbek z epoki brązu pobranych na stanowiskach kultury ceramiki sznurowej (T1a, T1a1’3, T2, T2b2b, T2b4f, T2c) i na stanowiskach kultury unietyckiej (T2b, T2c) w Europie Środkowej. Jak powszechnie już wiadomo, kultura ceramiki sznurowej związana była z ekspansją ludności o męskiej haplogrupie R1a, a kulturę unietycką wiąże się z przybyciem ludności o męskiej haplogrupie R1b na terytorium obecnych Niemiec, zamieszkałe jednak wcześniej przez R1a. Najpóźniej w III tys. p.n.e. kobiety o tych żeńskich haplogrupach stały się towarzyszkami mężczyzn R1a i R1b. Jak podał Adrian Leszczyński (w artykule „Wyniki badań DNA Adriana Leszczyńskiego na podstawie projektu GENO 2.0 National Geographic”, na bialczynski.pl), poza Europą subklad T2b2 występuje w Turkmenistanie, Iranie i Indiach. Subklad T2b4 występuje w Uzbekistanie, subklad T2b11 znaleziono w regionie północnego Kaukazu, a T2b16 w regionie nadwołżańsko-uralskim w Rosji oraz w Kazachstanie. Azjatyckie subklady są tymi samymi, co wyodrębione na stanowiskach kultury ceramiki sznurowej w Europie, czyli uczestniczyły w migracji Praariów. Z kolei T2e znaleziono w genomie “księcia” z Łęk Małych (Wielkopolska), którego Y-DNA ustalono na R1a1a1, a wiek tego pochówku oszacowano na ok. 4 100 lat temu.

Filistyn R1

więcej u źródła: http://rudaweb.pl/index.php/2019/09/18/woliat-w-aszkelonie/