Po łacinie avorum znaczy dziadowie-przodkowie, czy Avarowie to łacińska interpretacja takiej nazwy jak choćby Dziadoszanie (Dziadoszyce, Dziadoszanie, Dziadosicze (lat. Dadosesani, Diedesisi, Diedesi, Diedesa, Dedosize, Dedosese).

W źródłach z X wieku „syn Jakuba opowiedział: Kraje Słowian rozciągają się od Morza Syryjskiego (Śródziemnego) aż do oceanu na Północy. *Ludzie ze środka (Północy) zajmują jednak te same ziemie i żyją do dziś dnia pomiędzy nimi. Oni dzielą się na wiele różnych szczepów (adżnas). We wcześniejszych czasach byli oni zjednoczeni przez jednego króla, który zwał się Mâchâ. Pochodził on ze szczepu który zwał się Welînbâbâ, i ten szczep urósł w powagę dzięki niemu. Wtedy nastał podział między nimi i ich państwo updało. Ich szczepy się podzieliły i z każdego plemienia przyszedł do władzy jeden Król. W ten czas mają oni czterech królów: król Bułgarów, Bûîslâw (Bolesław), król (Frâga) (Pragi), Czech i Krakowa, Mescheqqo (Mieszko), król Północy i Nâqûn (Nakon) na samym Zachodzie.” Oczywiście *jakiś interpretator wymyślił, że „ludzie ze środka” to ludzie północy, nie zauważając, że w tym samym tekście jest król północy czyli król ludu północy.

Kim są ludzie środka, tu trzeba wiedzieć o jaki środek chodzi wiąże się to z wiedzą mędrców bo u nas nie było oddzielnej funkcji kapłanów, tak jak w Grecji pełnili te funkcje głównie mędrcy (ówcześni naukowcy, czyli nie była to wiara tylko wiedza), a z tej wynikało, że świat powstał z jaja. Nasz mit początku, co do istoty jest zresztą też podobny do greckiego.

[…]Kiedy nie było niczego oprócz kamienia, Bóg posłał swojego koguta, który siadł w swojej jaskini i zniósł „czudesnoje jajco” (cudowne jajko), z którego wyciekło siedem rzek „orosiwszich zemlju”. Wtedy wszystko się zazieleniło, rozkwitło, zapłodniło na ziemi. Ludzie zaczęli żyć bez kłopotów, ale im się znudziło, że kogut każe im codziennie pracować. Oni poszli do jaskini i zagrodzili ją kamieniami. […]

„Eros wykluł się ze zniesionego przez Noc (Nyks) jaja pierwotnego, którego dwie połowy rozdzieliły się i utworzyły Ziemię, ze skorupy zaś powstało Niebo.

Miejsce (środek ziemi) to zaznaczał wielki kamień w kształcie jaja, opisywany przez greckiego historyka Pauzaniusza, który odwiedził świątynię w IIw. n.e. Głaz określano słowem ges omphalos czyli „pępek ziemi” albo po prostu omfalos i przechowywano później w świątyni.

tu łączymy mity jajo… omfalus, czyli jajo jest w środku ziemi, czyli ovim to ziemia środka był Lud Środka zamieszkujący te same ziemie co Słowianie, w wąskim znaczeniu Połabianie. A „lud środka” to po prostu inna nazwa Spalów-Chorwatów (Ispali-Olbrzymów), z którymi walczyli Goci Jordanesa w *Ovium-Oium. Po tym wydarzeniu wywędrowali w najdalsze krańce Scytii w okolice Kaukazu.

Etimología: del protoitálico *ōw(j)om, y este del protoindoeuropeo h₂ōuiom (czyli ōuiom). es.wiktionary.org/wiki/ovum

U nas było to jajo w jaskini, tylko gdzie była ta jaskinia. Jest zasypana kamieniami jaskinia, idealnie do tego opisu pasująca w sławnej z Cyklopów Górze. „Nareszcie na własne oczy mogliśmy się przekonać jak niesamowite są to wnętrza. Zdecydowanie bardziej przypominają one kościół, niż zbiorniki na wodę.”http://www.slowo.com.pl/kielce/?id=3147

Dzięki gniazdu słowotwórczemu od jajka, możemy zidentyfikować państwo Artanię jako regnum Avarum. jaje, jajo, jajko, jajca (od 15. wieku stałe, np. r. 1500: »w rozmaczki jajca«, ‘gotowane na miękko’), jajowy, jajeczny, jajecznica; jajecznik r. 1472 i 1500 tłumaczy nazwy ciast, ‘artocopus’, ‘ovarium’. Toż i tak samo u wszystkich Słowian; cerk. (j)ajce, rus. jajco, czes. wejce (2. przyp. liczby mn.: wajec), łuż. jejo i jajo. Prasłowo; łac. ōvum, grec. ōon z *ōion