O grzybach inaczej: Gołąbki
Nie bójcie się zbierać Gołąbków. Są smaczne, pięknie pachną, w konsystencji są kruche. Są też łatwe do rozpoznania, mimo że występuje ich w naszych lasach kilkadziesiąt gatunków. Nie zbierajcie tych które po skubnięciu kapelusza pieką w język lub są gorzkie. Leciutkie pieczenie, naprawdę bardzo delikatne, nie przekreśla grzyba jako jadalnego, mocniejsze lub bardzo mocne zdecydowanie tak. Piekący grzyb wyrzucamy. Dosyć często można sie natknąć na piekące gołąbki wśród tych o jasnoczerwonych kapeluszach. Są to okazałe (do dwudziestu centymetrów średnicy kapelusza), więc kilka grzybów to już jest solidna porcja. Kształt nogi i kapelusza jest tak charakterystyczny, że raz rozpoznany jest nie do pomylenia z żadnym innym grzybem. Do konsumpcji nadaje się i kapelusz i noga. Można je marynować jak każde inne grzyby.
Często widzę w lesie że ludzie boją się tych grzybów, lub mają je za pospolite. Tak. One są pospolite i dlatego łatwo je znaleźć i naprawdę warto zbierać i jeść.
Wikipedia
https://pl.wikipedia.org/wiki/Go%C5%82%C4%85bek
Grzyby kapeluszowe wytwarzające mięsiste owocniki. Należą do grzybów dużych i średnich, ich kapelusz ma średnicę 3-20 cm. Kapelusze są różnie ubarwione, gama kolorów u różnych gatunków obejmuje wszystkie barwy, niektóre gatunki są wielobarwne. Barwniki w nich zawarte łatwo jednak ulegają wypłukiwaniu podczas deszczy, co powoduje silne nieraz blaknięcie barw. Niezależnie od tego istnieje duża zmienność barw w obrębie gatunku. Powierzchnia jest naga, lepka lub mazista, przy małej wilgotności powietrza sucha i częściowo oszroniona. Miąższ zbudowany jest z kulistych komórek nie wydzielających tzw. „mleczka”. Hymenofor blaszkowy, a blaszki kruche (z wyjątkiem jednego gatunku) i zawsze jasne; białe, kremowe lub żółte. Są zazwyczaj wolne, lub zatokowato wycięte, czasami tylko nieco zbiegające do cylindrycznych lub maczugowatych trzonów. Zarodniki gołąbków są kuliste lub szerokoelipsoidalne, na powierzchni są brodawkowane (brodawki mogą być połączone siatkowatym wzorem), bez pory rostkowej. Wysyp zarodników jest biały, ochrowy lub żółty, amyloidalny[5][6].
Gołąbki występują na wszystkich (z wyjątkiem Antarktydy) kontynentach, najliczniej na półkuli północnej w strefie klimatu umiarkowanego. Najwięcej gatunków opisano w Europie. Wszystkich gatunków jest około 300[5], jednak ich liczba nie jest dokładnie określona, gdyż z jednej strony opisywane są nowe gatunki, z drugiej zaś niektóre z opisanych w świetle nowych ustaleń taksonomicznych są synonimami lub odmianami innych gatunków[3].
Wszystkie gołąbki są grzybami mikoryzowymi. Większość gatunków to grzyby jadalne, niektóre są niejadalne z powodu gorzkiego smaku. Wśród gatunków występujących w Europie żaden nie jest silnie trujący, tylko nieliczne gatunki mogą powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe. W Japonii jednak występuje silnie trujący Russula subnigricans[5]. W przypadku gołąbków ich przydatność do spożycia rozpoznaje się po smaku: gołąbki o smaku gorzkim lub piekącym są albo niejadalne, albo trujące, do spożycia nadają się tylko gołąbki o łagodnym smaku. Test smakowy dotyczy tylko gołąbków, innych grzybów trujących nie można odróżnić po smaku[13].
Paweł i Grzyby:
https://www.youtube.com/watch?v=qSjWnodq75s&t=48s
https://www.youtube.com/watch?v=x2ss1gFwYOM&t=67s
https://www.youtube.com/watch?v=sL__4DGXFrE
https://www.youtube.com/watch?v=i7QcAleoLLA
https://www.youtube.com/watch?v=YWAgJPTt_1M