Graham Millar Dawid i Goliat mitem niebiańskim
Pamiętacie artykuł Old European culture: You will trample the great lion and the serpent; czyli Zdepczesz Wielkiego Lwa i Węża!? Ten obrazek pochodzi z niego. Tryumfujący Chrystus depcze Węża i Lwa, czyli gwiazdozbiory przedchrześcijańskiego Zodiaku. Okazuje się, że jest on kopią ze starożytnych wizerunków Herkulesa, którego często przedstawiano dokładnie tak samo, w związku z wykonanymi przez niego Dwunastoma Pracami, jako depczącego Lwa i Hydrę-Wężownika/Smoka/Ladona. Ale kim właściwie był Herkules? Zapraszam do lektury.
Przetłumaczyłem ten tekst z francuskiego na własny użytek. Miejscami jest więc chropawy, a niektórych trudniejszych miejsc nie udało mi się zinterpretować do końca dobrze – czasami także na skutek prostych błędów graficznych/korektorskich w oryginale. Mimo tego przytaczam tutaj na równi z francuskim oryginałem moje tłumaczenie, bo tekst ten koniecznie należy poznać z oryginału oraz z komentarzy na poziomie wiedzy z roku 2017. Puszczam go mimo, że mam szereg wątpliwości, którym daję wyraz w moich komentarzach. Być może wynikają one z błędów mojego tłumaczenia. Mam nadzieję, że nieścisłości, jak również pewne koślawości w tłumaczeniu zostaną mi wybaczone, a co się da poprawimy wspólnymi siłami.
Praca jest zdecydowanie odkrywcza i była przełomowa w czasie kiedy powstała, w 1995 roku. Tyle, że wtedy nie mieliśmy internetu, więc publikacja w Towarzystwie Astronomicznym w Kanadzie pozostała nieznana światu. Wnosi ona bardzo istotne spostrzeżenia i odkrycia zarówno do tematyki Odciętej Nogi Gwiezdnego Byka/Tura, jak i do udowodnienia z innej strony tez Tadeusza Mrozińskiego o tym, iż podania Nowego i Starego Testamentu są niczym innym jak zapisem Wydarzeń, mających miejsce w konstelacjach Gwiazd i na Kopule Nieba Gwieździstego.
Autor udowadnia, że historia Dawida i Goliata nie jest zapisem historycznym dziejów Izraela, ale mitem Gwiezdnym pochodzącym z Północy Euro-Azji, a zapisanym w Biblii. Tym samym praca ta wnosi istotny wkład w dokumentowanie tezy, iż tzw. Wielkie Religie Monoteistyczne pochodzą i zapisują w swoim „Krzywym Lustrze” dużo starszą starożytną wiedę, pochodzącą z Północy od Pra-Indo-Europejczyków/ARIÓW – Hariów z Bharatu, inaczej Borzan (Hiperborejczyków) z Wielkiego Królestwa Północy.
Cenne jest to, że do tych wniosków dochodzi astronom, członek Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego Kanady, a więc jego obserwacja i dowód nie pochodzi z kręgów antropologów kultury, ani lingwistów. Musimy wybaczyć autorowi pewne nieścisłości jak i zrozumieć, że nie mógł dysponować pisząc ten tekst wiedzą z dziedziny genetyki genealogicznej. Tak samo było w przypadku Leszka Mateli – najdalsze skojarzenia, jakie mógł w tej sytuacji wysnuć dotyczyły powiązania świata celtyckiego z sanskryckim.
Mircea Eliade w swojej książce „Od Zalmoksisa do Czygis Chana” szedł o krok dalej i jako antropolog kultury widział związek mitów założycielskich Daków ze światem sanskrytu i szamańskiej Syberii, czy Chin. Z powodów ściśle nacjonalistycznych i politycznych pomijał Słowian jako ogniwo przekazu między Chinami, Syberią a Dunajem. W podobnym przypadku pracy Piotra Makucha, możliwe było już powiązanie bezpośrednie i udowodnienie związku mitów założycielskich Słowian ze starożytną Persją (co postulowała w swojej „Mitologii Persów” prof. Maria Składankowa), ale tylko jako zapożyczenia z kierunku południowego na północ.
Dzisiaj mamy pełniejszy obraz niż miał Graham Millar i pozostali autorzy w dawnych latach. I pod tym kątem będę tutaj komentował z pozycji wiedzy genetyki genealogicznej i lingwistyki XXI wieku ten epokowy tekst Grahama Millara mający znaczenie kamienia milowego w rozwoju naszej wspólnej wiedzy o starożytności EuroAzji.
Zanim podam tekst tłumaczony przypomnę jeszcze z „Odciętej Nogi Byka/Tura część 9.1” co następuje:
„Nasza słowiańska opowieść o Dzikich Łowach i Niebiańskich Bitwach toczonych o Byka/Tura/Krowę rodzące się/odradzające się/ przeistaczające się Światło Świata pochodzi sprzed roku 4025, kiedy Byk/Tur zaczął królować w Zodiaku Ziemi. Czy ta nasza opowieść powstała w czasach tzw. Hiper-Borejczyków (6037,5 – 4025 p.n.e. Słońce Epoki Bliźniąt?), czyli w czasach ustanowienia Świątyni Światła Świata 7526 lat temu (5509 p.n.e.), czy jeszcze wcześniej, w Epoce Królującego Słońca RA-KA (8050 – 6037,5 p.n.e.)!!! Możliwe!”
I dodam: przed epoką Raka (8050 – 6037,5 p.n.e.) jest epoka Lwa (10.062,5 – 8050 p.n.e.), a przed nią epoka Panny (12.075 – 10.062,5 p.n.e.). O Gwiazdozbiorze i znaku Panny pamiętajmy zaś, że znak ten uległ wielkiej zmianie znaczeniowej. Z pierwotnej Isis, bogini płodności, pożądliwości, seksu i wojny, z Wielkiej Wojowniczki o półzwierzęcych cechach pozostała jedynie Virgo, Dziewica Maryja wiodąca do boju chrześcijańskie wojska.
Symbole: Isztar i Ninurta. Wenus i Ares – Bogini Dzikich Łowów i Bóg Wojny – a u Słowian ich odpowiedniki, Ładowie (Łado i Łada). Pomiędzy nimi para splecionych węży.
Jam Jest Panna i Taj-cziński/chiński Smok. 44 i 33.
Pamiętajmy też podczas tej lektury, że najstarsza znana dzisiaj Świątynia Światła Świata leży w Gobekli Tepe. To Świątynia Pępka Ziemi na Wzgórzu Brzucha, a jej wiek jest oceniany właśnie na 15 .000 – 12.000 lat. Według mnie ten czas pomiędzy 12.075 p.n.e., a ustanowieniem Świątyni Światła Świata, to Czas Niemierzony zwany Czasem Złotym. Czas Złoty miał trwać, gdy Zerywanie przebywali na Weli, w Prawi, ale są też tacy co mówią, że rozciągnął się on na pierwszy okres pobytu Ludzi w boskim towarzystwie na Ziemi. Jeśli tak było, to Czas ten kończy moment ustanowienia Świątyni Gwiezdnej/ŚWIATŁA ŚWIATA 7526 lat temu, czyli w roku 5509 p.n.e. Działo się to w Epoce Bliźniąt (początek 6037,5 – koniec 4025 p.n.e.), a więc po Epoce RA-KA (8050 – 6037,5 p.n.e.; Ra-KAw – mogiła królewska Ka- Łodź, dla Ra – Światła; RA-k lub inaczej K-RAb to symbol Zodiaku obejmujący wtedy królowanie nad Światem).
Na razie trudno mi powiedzieć dokąd trwał Czas Srebrny i kiedy przemienił się w Czas Brązowy – czy z epoką brązu datowaną 3.400 p.n.e. do 2.200 p.n.e., czyli z Epoką Byka (4025 – 2012,5 p.n.e.)? Kiedy się skończył, czy około roku 1000 p.n.e.? Potem wszak nastał Czas Mierzony – Czas Żelazny, czas który w Księdze Ruty Słowiańskiej Baji jest nazywany Czasem Nowej Koliby – NK, od 900 p.n.e. do dzisiaj.
1
DAVID et GOLIATH Un Mythe Céleste
Par F. Graham Millar
Halifax Centre, ASC (Société Astronomique Royale du Canada)
L’utilisation de cet article pionnier significatif qui a paru dans le Journal de la
Société Astronomique Royale de Canada,
Vol. 89, No 4, août 1995, pp.141-154)
sur le site Web < lexiline.com > d’Andis Kaulins, s’est faite avec la permission de l’auteur. Traduction française de <racines.traditions.free.fr> (r.t)
L’histoire Biblique de David et Goliath est familière à la plupart des personnes :
« Et David mit sa main dans son sac et y prit une pierre et la jetta et frappa le Philistin Goliath au front et il tomba à terre sur le visage. – (I Samuel 17:49). »
Cette histoire est répercutée dans beaucoup de contes mythiques semblables dans le monde entier. Nous nous concentrons ici sur les versions de l’histoire qui peuvent être trouvées dans le folklore irlandais: Lug tuant Balor, Cet, tuant Conchobar, ou Finn, tuant le Magicien Borgne. Beaucoup de mythes, particulièrement ceux des grecs, ont été interprétés comme des légendes astrales (Allen, 1963), mais pas l’histoire de David et Goliath. quoique des folkloristes irlandais aient reconnu le thème de David et Goliath dans des mythes irlandais, personne n’a jusqu’ici suggéré qu’il ait une source astronomique.
Comme denvisagé ici, les caractères de l’histoire de David et Goliath peuvent être reconnus dans les étoiles comme étant certaines des constellations familières. Il apparaît comme particulièrement probable que David soit associé à la constellation du Bouvier, sa fronde avec la Couronne Boreale voisine, et Goliath avec la constellation d’Orion de l’autre côté du ciel.
Il est donc suggéré ici pour la première fois dans la littérature scientifique que „David et Goliath” était un mythe international stellaire, provenant des locuteurs préhistoriques du Sanscrit.
DAVID EST ORPHÉE: UN MYTHE STELLAIRE !
««
„David jouant de la harpe” a été reproduit de façon très vivante sur la
couverture de la Revue d’Archéologie Biblique (BAR 20:2 1994) qui montrait la restauration d’une partie de la mosaïque de la synagogue de la Bande de Gaza datée de 508/9 E.C. L’ article de Green (1) a donné l’information de fond et a noté le caractère Orphique implicite de David :
DAWID i GOLIAT – Mit niebiański
Graham Millar
Centrum Halifax, ASC (Królewskie Towarzystwo Astronomiczne Kanady)
Wykorzystanie tego znaczącego, pionierskiego artykułu, które ukazało się w czasopiśmie Journal de la Société Astronomique Royale de Canada, Cz. 89, nr 4, sierpień 1995, s.141-154) ze strony internetowej <lexiline.com> autorstwa Andis Kaulins, zostało wykonane za zgodą autora. Francuskie tłumaczenie <racines.traditions.free.fr> (r.t)
Historia powiedziana w Biblii o Dawidzie i Goliacie jest znana większości ludzi:
„A Dawid włożył rękę do worka, wziął kamień, rzucił i uderzył.
Filistyn Goliat uderzony w głowę upadł na ziemię na twarz. – (I Samuela 17:49).”
Ta historia powtarza się w wielu podobnych mitycznych opowieściach na całym świecie. Skoncentrujmy się tutaj tylko na wersjach tej opowieści, jakie można znaleźć w irlandzkim folklorze: Lug zabijający Balora, Cet zabijający Conchobara lub Finn zabijający maga Borgne’a.
Wiele mitów, zwłaszcza Greków, zostało zinterpretowanych w przeszłości jako podania astralne (Allen, 1963). Ale historia Dawida i Goliata?! Chociaż irlandzcy etnografowie poświecili wiele uwagi odbiciu historii Dawida i Goliata w podaniach irlandzkich, nikt nie zwrócił uwagi, że to podanie może być odwzorowaniem wydarzeń czy konstelacji na gwiezdnym firmamencie.
Jak powyżej powiedziano, postacie z opowieści o Dawidzie i Goliacie można rozpoznać w gwiazdach jako znane konstelacje. Wydaje się szczególnie prawdopodobne, że postać Dawida jest związana z konstelacją Wolarza, jego pasa, z sąsiednią Koroną Borealis, a Goliata z konstelacją Oriona po drugiej stronie nieba.
Jako pierwszy w literaturze naukowej stawiam tezę, że podanie o „Dawidzie i Goliacie” było mitem gwiazdowym znanym już ludom starożytnym, pochodzącym od prehistorycznych przekazicieli Wed w sanskrycie.
Opowieść o Dawidzie jest orfickim Mitem Gwiezdnym
„David grający na lirze/harfie” został bardzo plastycznie przedstawiony na okładce Revue d’Archeologie Biblique (BAR 20: 2 1994), która pokazała rekonstrukcję części mozaiki z synagogi w Strefie Gazy z około 508/9 roku n.e. W artykule Green (1) podał informacje podstawowe i zauważył, że postać Dawida nie ma charakteru orfickiego:
Je suggère que David en tant que harpiste était un mythe stellaire.
La religion antique du firmament (étoiles fixes) a graduellement absorbé
l’adoration du soleil et est devenue pratiquement dominante. Dans l’Ancien Testament il y avait déjà une allusion à l’identité solaire de David : il était jeune, rougeaud et de belle allure (I Sam. 16:12, 17:42). Comme dépeint sur le plancher de la synagogue, son visage pourrait être celui du Dieu-Soleil, tandis que ses cheveux étaient roux et ses boucles étaient séparées comme des rayons.
Si un David de chair et de sang a existé, alors son histoire a été recouverte
par le mythe évhémérisé. J’ai montré (2) que l’histoire de David et de Goliath était un mythe international des étoiles. (Le lecteur peut mieux comprendre les rapports des constellations que nous allons nommér en consultant cette carte des étoiles :
Ja sugeruję, że David Lirnik to był gwiezdny mit. Starożytna religia Gwieździstego Nieba (jego stałych gwiazd) była stopniowo wchłaniana przez kult słońca, aż stał się on praktycznie dominujący. Już w Starym Testamencie była aluzja do słonecznej tożsamości Dawida: był młody, o czerwonej twarzy i krzepki (I Sam 16:12, 17:42).
Jak pokazano na podłodze synagogi, jego twarz mogła być twarzą Boga-Słońca, jego włosy były czerwone, a jego loki były oddzielone jak promienie. Jeśli w ogóle istniał Dawid z krwi i kości, to jego historia została nakryta przez przedstawiony tu mit. Pokazałem (2), że historia Dawida i Goliata to powszechny mit odbijający to co w gwiazdach. (Czytelnik może lepiej zrozumieć relacje konstelacji, które tu określamy, posługując się tą mapą gwiazd:
Diagramme stellaire.
Saül était la constellation d’Hercule, David était le Bouvier (Boötes), et Goliath était Orion, et le lançeur (la fronde) était la Couronne Boréale. La pierre que David lança était un météore des Herculides.
Les noms Saul, David et Goliath ont des racines dans le dictionnaire Sanscrit, impliquant que l’histoire était d’origine indo-européenne. Tout comme peut lui être rapproché le mythe Orphique grec, donc aussi indo-européen.
Dans la mythologie le rôle des météores, ou des étoiles filantes, a été laissé de côté.
Saul był konstelacją Herkulesa, Dawid był Wolarzem (Boötes), Goliat był Orionem, a Proca (narzędzie miotające/Kamień) była Koroną Borealną. Kamienny Dawid rzucił się na Herkulesa-Rój Gwiezdny. Miana Saul, Dawid i Goliat mają korzenie w słowniku sanskryckim, co sugeruje, że historia miała pochodzenie indoeuropejskie. Podobnie można by porównać z mitologicznym greckim podaniem orfickim, jak też indoeuropejskim. W mitologii rola meteorów lub rojów gwiezdnych została zmarginalizowana.
***
Wikipedia:
Wolarz [Strażnik Wielkiej Niedźwiedzicy (Swastyki)/Oracz/Woźnica CB] (łac. Boötes, dop. Boötis, skrót Boo) – jeden z wyraźnych gwiazdozbiorów nieba północnego, 13. co do wielkości, znany już w starożytności. W Polsce widoczny od zimy do lata. Liczba gwiazd widocznych nieuzbrojonym okiem wynosi około 90. Najbardziej znany z powodu atrakcyjnych gwiazd podwójnych.
Najstarsze źródło, w którym podana jest nazwa tego gwiazdozbioru (stgr. Βοώτης), to „Odyseja” Homera. Zapis z dierezą nad drugim o ma wskazywać, że samogłoski te wymawia się oddzielnie. Inną grecką nazwą jest Ἀρκτοφύλαξ Arktofilaks, „strażnik niedźwiedzia”; jest ona o tyle trafniejsza, że wraz z obrotem sfery niebieskiej Wolarz podąża za Wielką Niedźwiedzicą. Pochodzi od niej także nazwa najjaśniejszej gwiazdy konstelacji, Arktura[2].
W krajach, w których Wielki Wóz znany jest jako Pług, Boötes jest Oraczem[1].
Angielska Wikipedia używa określenia Oracz, Ploughman lub Plowman (po słowiańsku odczytałbym ten wyraz jako Pługownik, Człowiek idący za Pługiem, Rolnik-Polownik. U nas to raczej Woźnica Wielkiego Wozu/Rydwanu biorącego udział w Dzikich Łowach i Bitwach Niebieskich – polowaniach na Byka/Krowę/Tura/Turzycę, czyli Woła/Wolicę Światła Świata, a więc dosłownie WOLARZ. Swątlnica, której ta Iskra jest wcieleniem to Wolna Wola, Wolica – Swątwola. Wół – wolny i powolny, ale także Wielki = Tur. CB)
Mity i legendy
Istnieje wiele mitów związanych z gwiazdozbiorem. W jednym z nich zapisano, że Wolarz, syn bogini urodzaju Demeter, zwykł orać pole niedźwiedziami – stąd też był nazywany poganiaczem niedźwiedzi. Grecy wiązali go również z Ikariosem, znanym z tego, że pozyskał od Dionizosa przepis na uprawę winorośli, z której robił wino. Gdy Ikarios poczęstował swoich sąsiadów, pijani pasterze, nie znając dotychczas działania szlachetnego trunku, uznali, że podano im truciznę, i zamordowali nieszczęsnego hodowcę winorośli. Później Zeus umieścił go na niebie – być może dlatego, że smakowało mu mocne wino Ikariosa[3].
[Wtrącę tutaj, że obecnie przyjmuje się północne pochodzenie wielu postaci mitologii Greckiej, a Dzionizosa uważa się za boga Traków/Draków, czyli ludu identycznego do Scytów. Bóg ten był identyczny postacią i mitami z Zalmoksisem/Zal-Mokszyszem, jak twierdzi Mircea Eliade. Zal-moks-is, to słowiańskie określenie złożone ze słowa „żal” a może sau/soł i „Makosz”, a Makosze to MAjący Kosz – Dzierżący Los-Przeznaczenie Bogowie Mocy. Jak wiemy żalnik-żarnik – to miejsce unicestwiania ciała przez spalenie, stąd skojarzone z tym miejscem uczucie „żalu” i „żaru”.
Podobnie możemy też odczytać miano np. Hera, jako zgreczone słowiańskie Pera – Piorąca Piorunami – Per-Peruna, Zeus – Dzeus– Dziełajacy/Dziejący Dzień, Dionizos – Dzionizos/Dzieł-Dzień Nyjos – Unicestwiający Dzień/Dzieło, lub Dziełajacy Unicestwienie, Sprowadzający/ Dziełający Zaćmienie Umysłu.
Takich etymologii nikt nie traktował poważnie do czasu ostatnich odkryć genetycznych i lingwistycznych, które lokują Słowian w Europie już 8000 lat p.n.e. i całkowicie przeczą niemieckiej narracji propagandy historycznej uprawianej jeszcze w roku 2010, iż Słowianie znaleźli się w na Ziemi w V wieku n.e., wyszedłszy z Prypeckich Bagien jako gołe i bose Małpoludy. Sytuacja ta diametralnie zmieniła się dzięki dowodom genetyki, lecz jako fakt świeży dopiero promieniuje do nauk takich jak archeologia, historia, czy religioznawstwo, albo antropologia kultury. CB]
Inny mit mówi o poganiaczu wołów, który po utracie stada, tułając się po wsiach obserwował ciężką pracę rolników i, by im ulżyć, wynalazł pług, z wdzięczności za co trafił na niebo[4][5].. W mitologii greckiej Boötes, syn Zeusa i Kalisto, ciągle pogania Wielką Niedźwiedzicę, wokół bieguna północnego z pomocą dwóch psów myśliwskich, reprezentowanych przez gwiazdozbiór Psów Gończych[1].
*
Herkules (łac. Hercules, dop. Herculis, skrót Her) – wyrazisty gwiazdozbiór nieba północnego, piąty co do wielkości, znany już w starożytności. Nazwa jest łacińską formą imienia mitologicznego herosa Heraklesa. Łatwo rozpoznać ten gwiazdozbiór po charakterystycznym czworoboku tworzącym tułów Herkulesa. W Polsce widoczny od wiosny do jesieni. Liczba gwiazd dostrzegalnych nieuzbrojonym okiem: około 140.
Babilończycy uważali, że przedstawia Gilgamesza – półboga, który pokonał siły chaosu na początku stworzenia. Fenicjanie widzieli w nim Melkarta, boga oceanu. W okresie klasycznym przyjął miano Herkulesa, herosa mitologii rzymskiej. Był synem Zeusa i śmiertelniczki, królowej Alkmene, córki króla Myken[2]. Hera, zazdrosna żona Zeusa, domyśliła się, kto jest ojcem Herkulesa, widząc jego nadludzką siłę. Spowodowała, że Herkules oszalał na jakiś czas i w tym czasie pozabijał swoją rodzinę. Żeby odkupić winy wyrocznia delficka nałożyła na niego za te zbrodnie karę w postaci słynnych dwunastu prac. Pierwsza polegała na zabiciu lwa nemejskiego, potwora niewrażliwego na żadną broń. Herkules udusił lwa i zaczął nosić jego skórę. Lew, Smok, Hydra i Rak reprezentują na niebie potwory, które pokonał Herkules. Podczas wykonywania dziesiątego zadania heros dotarł do zachodnich granic Morza Śródziemnego, gdzie postawił Słupy Herkulesa jako pomnik wyprawy do końca znanego świata[1].
Przedstawia się go ubranego w skórę lwa, wymachującego maczugą i odciętą głową Cerbera, klęczącego i trzymającego jedną stopę na głowie Smoka – z narzędziami i trofeami z niektórych jego prac[3].
W jego obszarze znajdują się dwie gromady kuliste z katalogu Messiera:
- Gromada Herkulesa (NGC 6205 lub M13), zwana często Wielką Gromadą Kulistą Herkulesa – widoczna gołym okiem jako nieostra gwiazda. Teleskop o średnicy 100 mm zaczyna rozdzielać co jaśniejsze gwiazdy, jednak ich całkowitą liczbę szacuje się na 100 000. Dwa nierozdzielone łańcuchy gwiazd wyglądają jak światełka podobne do czółek. Większy teleskop rozdziela już jądro M13, a 20-centymetrowy pokazuje sześć łańcuchów gwiazd, przy czym niektóre z nich mają w tle bledszą poświatę nierozdzielonych gwiazd. W jądrze znajdują się trzy połączone ciemne pasma zwane Śmigłem[1]. Odkryta w 1714 roku przez Edmunda Halleya, jest największą i najjaśniejszą gromadą kulistą północnej półkuli nieba. Jest oddalona od nas o 25 100 lat świetlnych.
Uwaga
W granicach gwiazdozbioru usytuowany jest apeks, czyli punkt, w kierunku którego porusza się Słońce względem najbliższych gwiazd. Zjawisko to odkrył w 1742 roku James Bradley, zaś położenie apeksu jako pierwszy wyznaczył w 1783 William Herschel. Analiza tysięcy gwiazd z otoczenia Słońca pozwoliła w XX wieku dokładnie określić współrzędne aspektu, co umiejscawia go w pobliżu gwiazdy omikron Herculis. Słońce podąża w kierunku apeksu, wraz z całym Układem Słonecznym, z prędkością około 20 km/s, czyli 4,2 au na rok.
Rój meteorów
Z konstelacji promieniuje słaby rój meteorów zwanych tau Herkulidami. Aktywne od końca maja do końca czerwca. Jednak spodziewać się można tylko kilku zjawisk na godzinę lub mniej. Co prawda, w 1930 roku rój był wyjątkowo aktywny (kilkadziesiąt meteorów na godzinę), jednak od tego czasu nie wykazuje szczególnej aktywności. Ciałem macierzystym roju jest kometa krótkookresowa 73P/Schwassmann-Wachmann[4].
Biblia o Saulu i Dawidzie Lirniku
Dawid (hebr. דָּוִד – Dāwiḏ; arab. داود – Dāʾūd) (ur. ok. 1040 p.n.e. – zm. ok. 970 p.n.e.) – postać biblijna, król Izraela od ok. 1010 p.n.e., poeta. Najmłodszy syn Jessego z Betlejem, ojciec Salomona. Ojciec rodu Dawidytów.
Biografia Dawida w relacji biblijnej
Młodość
Dawid pasterzem owiec – Elizabeth Jane Gardner
Jako najmłodszy z synów Jessego pełnił w domu podrzędne funkcje i zajmował się głównie pasterstwem. Dawid został namaszczony na króla przez sędziego i proroka Samuela, który namaścił również poprzedniego króla Saula, lecz później popadł z nim w spór[1]. Namaszczenie to odbyło się w tajemnicy.
Na dworze króla Saula
Po raz pierwszy związał się z dworem, gdy przypadkowo zjawił się wśród armii żydowskiej przygotowującej się do walki z Filistynami. Dawid jako jedyny podjął wyzwanie rzucone przez filistyńskiego wojownika Goliata, nagrodą za jego zabicie miało być m.in. małżeństwo z królewską córką (1 Sm 17). Po jego zabiciu Dawid zyskał początkowo sympatię królewską, lecz szybko utracił ją, gdy Saul dostrzegł, że w pieśniach lud wynosi Dawida ponad niego. Mimo to przyznał mu dowództwo armii w nadziei, że spotka go klęska.
Według innej wersji Dawid trafił na dwór Saula, ponieważ poszukiwano kogoś, kto umiał grać na harfie (1 Sm 16,16-23).
Walka z Saulem, świętość osoby króla
Dawid początkowo ukrywał się wraz ze zwolennikami w sąsiednich krajach (Moab) lub na pustyniach. Saul kilkukrotnie podejmował daremne próby schwytania swego przeciwnika. Podczas ich trwania kilka razy Dawid dostawał się potajemnie do obozu Saula i dwukrotnie demonstracyjnie darował królowi życie uzasadniając to nietykalnością namaszczonej osoby króla. Następnie przez pewien czas służył u filistyńskiego króla, Akisza z Gat, skąd, po pewnym czasie, został wygnany.
Król Dawid
Gdy Saul zmarł, Dawid zgodnie z koncepcją świętości osoby pomazańca skazał na śmierć żołnierza, który go zabił, mimo że zrobił to na prośbę Saula. Następnie udał się do Hebronu, gdzie został ogłoszony królem Judy, największego z pokoleń Izraela. Po krótkim okresie walk z Iszbaalem, synem Saula, po jego śmierci (której sprawców również skazał na śmierć) został królem całego Izraela (ok. 1008 p.n.e.). Potem zaatakował swoich niedawnych sojuszników, Filistynów. Podbił ich oraz inne ludy. Po zakończeniu podbojów jego państwo rozciągało się od Eufratu na północy, do Potoku Egipskiego na południu, oraz od Morza Śródziemnego na zachodzie do Pustyni Syryjskiej na wschodzie. Prawdopodobnie zdobył twierdzę Jebusytów położoną na Syjonie (pd. wzgórzu Jerozolimy), później całe miasto (ok. 1003 p.n.e.). Syjon uczynił swoją rezydencją, a z Jerozolimy stworzył główny ośrodek religijny i stolicę Izraela.
Król Dawid troszczył się o poddanych. Dbał aby zawsze triumfowała sprawiedliwość. Zjednoczył społeczeństwo izraelskie w jeden naród. Zapisał się w pamięci poddanych jako doskonały wódz wojskowy.
***
3
Une fois que ce rôle a été perçu, l’explication de beaucoup de motifs folkloriques, de mythèmes, à sauté aux yeux : le jet du foudre, la lance ou d’autre projectiles, l’épée étincelante, l’épée tirée de son fourreau et replacée, le regard mortel de la Gorgone (Méduse), etc. y compris le coup de javelot de Saul à David (I Sam 20:33) – et les notes de la harpe de David.
La constellation de la Lyre = la Harpe, est près du Bouvier ; de là viennent les météores de la Lyre (Lyrides), une pluie principalement active pendant environ deux jours autour du 22 avril à notre époque.
Comme on peut le voir sur la carte stellaire, Hercule est un harpiste plus crédible que le Bouvier. Dans mon article (2) j’ai montré que, sous l’influence de la précession (le mouvement de l’axe ou pôle céleste), le Bouvier a succédé à Hercule comme résidence du Cornu, une déité principale. Il est donc probable qu’Hercule était le harpiste original…
Une jolie petite sculpture d’une harpiste (3) des Îles Cyclades pourrait être l’Orphique David dans sa matrice indo-européenne.
Je suggère que la conception principale du Cygne au sommet de la Lyre, est tirée de la constellation du Cygne, adjacent à la Lyre dans le ciel, d’où viennent les météores Cygnides, une pluie mineure de quelques jours autour du 18 août. Ainsi les notes de musique – des météores – émanent de la tête de cygne aussi bien que des cordes de la Harpe.
En conséquence, comme nous pouvons le théoriser, le David mythique était à l’origine le lieu céleste du musicien divin, le modèle qui a appris tous les arts à l’humanité. Parmi les nations beaucoup de noms le nommèrent et, parmi eux, Orphée.
LA PRÉCESSION DES ÉTOILES et la Crainte de la Chute du Ciel
La Terre agit comme une énorme Toupie
L’enquête sur l’histoire de David et Goliath comme étant un “mythe stellaire” doit commencer par la note expliquant l’effet de la précession des équinoxes . C’est l’oscillation conique lente de l’axe de la Terre, agissant comme une énorme toupie. Le résultat est que, dans une période de 25,800 ans, l’axe de rotation ou poteau/ pôle céleste se déplace le long d’un cercle sur la sphère céleste sur un rayon de 23°4. Les lieux successifs du pôle parmi les étoiles est monter dans la figure ci-dessous :
Rola Roju Gwiezdnego/roju meteorytów była dostrzegana, wyjaśnia to wiele motywów ludowych i tematów mitycznych. Mnie uderzyło podobieństwo: Błyskawicy (uderzenie pioruna), włóczni lub innych pocisków miotanych (proca i kamień), miecz skrzysty/świetlisty, miecz wyciągany z pochwy, zastąpiony śmiertelnym spojrzeniem Gorgony (Medusa) itd. W tym uderzenie oszczepem przez Saula w Dawida (I Sam 20:33) – i wieszczący dźwięk Liry Dawida. Konstelacja Liry/Harfy, jest blisko Wolarza/(Strażnika Niedźwiedzicy/Oracza – dop. CB – ); stamtąd pochodzą meteory Liry (Liridy), głównie deszcz meteorytów aktywny obecnie przez dwa dni około 22 kwietnia. Jak widać na mapie gwiazdowej, Hercules jest bardziej wiarygodny jako Lirnik niż Wolarz/(Oracz/Strażnik Niedźwiedzicy – dop. CB). W moim artykule (2) wykazałem, że pod wpływem precesji (ruchu osi Ziemi, lub bieguna niebieskiego), to nie Wolarzowi a Herculesowi udało się zająć siedzibę należną Wierzchołkowi (Rogowi/Stożkowi – w oryginale Cornu), głównemu bóstwu. Jest więc prawdopodobne, że Hercules był oryginalną Lirą …
Mała rzeźba Lirnika (3) z Cyklad może przedstawiać Orfickiego Dawida w jego indoeuropejskim wydaniu.
Ja sugeruję koncepcję, że główny punkt na wierzchołku Liry należał do konstelacji Łabędzia, przylegającej do gwiazdozbioru Liry na niebie, w rogu, skąd spadają w środku lata deszcze meteorytów nazywanych Cygnidy (Łabędki – dop. CB). Trwa to kilka dni koło 18 sierpnia. Tak więc nuty tej gwiezdnej muzyki meteorów – pochodzą z głowy Łabędzia, a także ze strun Liry. W konsekwencji, możemy założyć teoretycznie, że mityczny Dawid, to było pierwotnie miejsce tworzenia w Lirze, boskiej muzyki i wzorzec, mitycznej postaci, która uczyła ludzi wszystkich sztuk pięknych. Wśród ludów Ziemi nazywano go wieloma imionami, a wśród nich również Orfeuszem.
Precesja Gwiazd i strach przed upadkiem nieba
Ziemia kręci się jak ogromny bąk mierząc w szczytowy punkt Nieba
Badanie historii Dawida i Goliata jako „gwiazdowego mitu” musi zaczynać się od notatki wyjaśniającej efekt precesji w równonoc. Precesja jest to powolna stożkowa oscylacja osi Ziemi. Precesja osi Ziemi prowadzi do zatoczenia pełnego stożka precesji w okresie równym tzw. rokowi Platona, czyli w ciągu w przybliżeniu 26 000 lat (50″,3 na rok = 25 800 lat), w wyniku czego w tym samym czasie biegun świata zatacza okrąg o promieniu 23°27′. Powoduje to, że w odpowiednio długiej skali czasu różne gwiazdy były lub będą Gwiazdą Polarną (rzeczywisty ruch bieguna, po uwzględnieniu nutacji osi Ziemi, dodatkowej precesji wywołanej działaniem planet itp. jest bardziej złożony). W wyniku precesji osi Ziemi punkty równonocy przesuwają się po ekliptyce. Rezultatem jest to, że w okresie 25,800 lat, oś obrotu nachodzi na pozycje wyznaczane przez kolejne gwiazdy stanowiące biegun niebieski. Kolejne pozycje wyznaczane między gwiazdami pokazano na poniższym rysunku:
4
C’est la Précession qui a causé chez les anciens “la crainte que le ciel leur tombe sur la tête”. Comme nous pouvons le voir dans la figure ci-dessus, Véga était près du pôle céleste vers 11000 AEC et devrait avoir été considérée dans le passé comme étant le Dieu suprême qui soutenait le sommet de l’univers. Son nom sanscrit est weg, signifiant „l’éveillé” (Morris 1969).
Les Akkadiens l’appelaient “la Vie du Ciel” et les Assyriens “le Juge du Ciel” (Allen 1963). Vers 8000 AEC ils ont dû remarquer qu’il était „tombé” de sa place et il a continué à tomber. La chute pourrait être mentionnée dans la Bible (Isaï 14:12).
Aujourd’hui Véga est à 51° du pôle géographique.
Les Celtes étaient de ceux qui craignaient que le ciel tombe, comme une citation de Mac Cana (1970) le suggère : « On dit que les Celtes Adriatiques, quand Alexandre le Grand leur demande ce qu’ils craignent le plus, ils répondent – avec une sincérité désarmante – qu’ils ne craignent personne, à moins que le ciel leur tombe sur la tête. »
Le concept du ciel tombant nous aide à interpréter la sculpture sur rocher du premier millénaire de Camonica en Italie du nord (pour cette image protégée par le droit d’auteur, voir l’article original). Le plus grand des deux hommes (Le Cornu/ Cernunnos) semble figurer la constellation combinée d’Hercule et du Serpent. Quelques grands traits du Serpent dessinent un rectangle qui correspond à la longue jupe.
To precesja powodowała w starożytności „strach, że niebo spada na ich głowy”. Jak widać na powyższym rysunku, Vega znajdowała się w pobliżu bieguna niebieskiego około roku 11000 p.n.e. (dokładnie między 10.062,5 a 12.075 – dop. CB) i najprawdopodobniej wtedy była uważana za najwyższego Boga, który wspierał szczytowy punkt wszechświata. Jej sanskryckie imię weg, znaczy „obudzony” (Morris 1969).
Akadyjczycy nazwali ją „Życiem Niebios”, a Asyryjczycy „Sędzią Niebios” (Allen 1963). Około 8000 pne musieli zauważyć, że bóg ten „opuścił” swoje miejsce i nadal spadał. Upadek jest wspomniany w Biblii (Izajasza 14:12).
Dzisiaj Vega jest na 51° bieguna geograficznego.
Celtowie byli wśród tych, którzy obawiali się, że niebo spadnie, jak sugeruje cytat z Mac Cany (1970): „Mówi się, że Adriatyccy Celtowie, gdy Aleksander Wielki zapytał ich, czego najbardziej się boją, z rozbrajającą szczerością odpowiedzieli – że nikt się nie boi niczego, chyba że niebo spada na ich głowy. „
Koncepcja upadającego nieba pomaga nam interpretować rzeźbę na skałach z pierwszego tysiąclecia w Camonica we Włoszech (na ten obraz chroniony prawami autorskimi, patrz w oryginalnym artykule). Największy z dwóch mężów [??? CB] (Le Cornu/Cernunnos) zdaje się przedstawiać połączoną konstelację Herkulesa i Węża. Główny zarys głowy dorosłego węża przypomina prostokąt, który odpowiada długiej spódnicy.
[Spróbujmy uporządkować: Herkules to jednocześnie biblijny/”historyczny” Saul Izraelitów oraz gwiazdozbiór połączony w całość z Lirą/Lutnią i Łabędziem. Gdy do tego dodamy Węża, to mamy Rogacza Cernunosa (z podań irlandzkich gdzie występuje pod innymi imionami i postaciami oraz z rytu na Kotle z Gundestrup). Gwiazda Wega jest ważnym epicentrum Stożka Precesji – o ile dobrze rozumiem. Orion i Byk, czyli Goliat jest od tego wszystkiego daleko, jak napisał autor w pierwszych akapitach „po drugiej stronie Nieba”!
Dawid ma być Lirnikiem czyli Orfeuszem mitycznym, czyli gwiezdnym Wolarzem (Bootes) – Strażnikiem Niedźwiedzicy, Woźnicą Rydwanu i Oraczem. Gwiezdny Orion jest Kupidem, Myśliwym, Filistynem Goliatem. Korona Borealis to Proca, a Kamienie to rój meteorytów rzucanych przez Wolarza i zabijających Oriona. Ale ja widzę, że Wolarz wali z Procy w plecy uciekającego/goniącego za Lirą i Łabędziem Herkulesa. Autor podał wcześniej, że Herkules był Lirą, czy też, że obecnie zastąpił Wolarza-Lirnika w punkcie Stożka Precesyjnego, bliżej Wegi.]
5
Cet astérisme combiné a probablement constitué la constellation désuète de Menat (Allen 1963). Mac Cana a écrit que la grande figure était le Dieu aux bois de cerf Cernunnos. Il a observé le Serpent dans sa main gauche, que je vois comme la constellation Serpens Caput. Il a fait des remarques sur le torque de son bras droit ; des figures celtiques étaient fréquemment dépeintes avec le port du torque comme amulette. Plus loin, comme nous pouvons l’observer dans la gravure pariétale, la marque ronde au bord supérieur de la sculpture est à la position exacte de la Couronne Boréale.
Le point que je désire faire remarquer en particulier est que les mains de Cernunnos sont levées dans la pose de l’ haltérophile. Les mythologues l’appelent la position de l’orant. Mais, comme je préfère le dire : c’est la position du Dieu soutenant le ciel.
Eliade (1964) a décrit comment les chamans sibériens ont cru que les hautes branches du bouleau sacré atteignaient la sphère des étoiles fixes et érigeraient des piliers de bouleau pour soutenir le ciel. Comme les piliers, les bois de Cernunnos peuvent peut-être être interprétées comme un soutien du ciel.
Le pôle céleste était à mi-chemin entre les bras levés d’Hercule en 8000 AEC.
De ce fait, l’idée que Cernunnos a soutenu le ciel est très probablement native de cette date. Comme suggéré ici, quand la précession a continué, le personnage du Cornu s’est déplacé dans la constellation du Bouvier et, là, on l’a connu sous le nom de Lug.
MYTHES IRLANDAIS SEMBLABLES à celui de “DAVID et GOLIATH”
BALOR et LUG – CET et CONCHOBAR – FINN et LE MAGICIEN
Dans la légende irlandaise Balor était un guerrier célèbre qui avait un oeil au
milieu du front. Un autre, son oeil sinistre, était derrière son crâne et il pouvait frapper les gens à mort en les regardant, mais il le tenait couvert sauf quand il voulait petrifier ses ennemis.
Lug le divin était jeune, sportif et beau. Quand il vit que Balor allait ouvrir son
oeil contre lui, Lug lui jetta une des foudres de son père Aed avec un lance-pierre la conduisant vers l’arrière de la tête de Balor et le tuant (Mac Cana 1970).
Dans une autre version le voleur de bétail Cet met le cerveau de Mes Gegra dans son lance pierre et frappe la couronne sur la tête de Conchobar. Alors Fingen, le médecin de celui-ci cousit sa tête pour la refermer (Smith 1988).
Une autre variante nous dit comment Finn reçut son Nom. Il l’a reçu seulement quand le Magicien Borgne et Roux l’a appelé. Finn aveugla le magicien en le piquant sur le sol à travers l’oeil avec une fourchette à poisson.
Le Magicien, cherchant à tuer le Finlandais, a trébuché après lui et a jeté son anneau magique sur le doigt de Finn. L’anneau alla où le Finn se trouvait, mais celui-ci se coupa le doigt avec l’anneau et le jeta sur une falaise. Le Magicien sauta après lui et fut tué (O’Conaill 1981).
Ten połączony asteryzm prawdopodobnie tworzył pradawną konstelację Menat (Allen 1963). Mac Cana napisał, że wielką figurą mitologii Celtów był bóg z jelenimi rogami Cernunnos. Obserwował on węża trzymanego w lewej dłoni, którego ja widzę jako konstelację Głowa Węża. Zauważmy skręt prawego ramienia; Postacie na celtyckich amuletach były często przedstawiane z uchwyceniem momentu ruchu. Dalej, jak można zauważyć, na ciemieniu figura ma wygrawerowany okrągły znak, który znajduje się dokładnie w pozycji Korony Borealnej.
Chcę w szczególności podkreślić, że ręce Cernunnosa są ułożone w pozycji sztangisty. Mitolodzy nazywają to pozycją modlitwy. Ale, ja wolę powiedzieć, że jest to pozycja Boga wspierającego niebo.
Eliade (1964) opisuje, że syberyjscy szamani wierzyli, że najwyższe konary brzozy jako świętego drzewa docierały do sfery stałych gwiazd i stanowiły słupy brzozowe podtrzymujące niebo. Podobnie jak słupy, bór/rogi, Cernunnosowy gest może być interpretowany jako podparcie nieba.
Niebiański biegun znajdował się w połowie drogi między połączonymi konstelacjami Herkulesa w 8000 p.n.e. (8049 -dop. CB).
Stąd idea, że Cernunnos podpiera niebo jest prawdopodobnie spójna z tą datą. Jak sugerowano tutaj, gdy precesja trwała, postać Cornu/Rogu przeniosła się do konstelacji Wolarza, a tam znana była jako Lug.
[Nie wiem o który wizerunek Cernunosa tu chodzi, ponieważ na Kotle/Czarze z Gundesturp Cernunos nie wykonuje obrotu przez ramię.]
Mity Irlandzkie i podania podobne do opowieści o „Dawidzie i Goliacie”
BALOR i LUG – CET i CONCHOBAR – FINN i Mag
W irlandzkiej legendzie Balor był sławnym wojownikiem, który miał oko na środku głowy. Według innych wersji, złowieszcze oko, znajdowało się z tyłu jego czaszki i mógł pokonać ludzi uśmiercając ich wzrokiem. Trzymał jednak oko przeważnie z tyłu głowy, chyba że chciał zamienić w kamień swoich wrogów.
Boski Lug był młody, wysportowany i piękny. Kiedy zobaczył, że Balor otwiera przeciw niemu swoje oko, Lug jako pierwszy rzucił w niego piorunem, kamienną włócznią swego ojca Aeda, obchodząc od tyłu jego głowę i zabił go. (Mac Cana 1970).
W innej wersji złodziej Cet przytrzymuje jego głowę a Mes Gegra uderza kamienną włócznią w koronę (trzecie oko – dop. CB) na głowie Conchobara. Następnie Fingen, jego lekarz szykuje głowę, aby ją ponownie zasklepić. (Smith 1988).
Inna odmiana mówi nam, jak Finn otrzymał swoje imię. Dostał je wtedy, gdy wezwał Jednookiego Rudego Maga. Finn oślepił maga, wykłuwając mu oko widłami, którymi przybił go do ziemi.
Mag, próbując zabić Finna, zanim upadł, zarzucił magiczny pierścień na jego palec. Gdzie szedł Finn tam był wskazujący go pierścień, ale Finn odciął sobie palec z pierścieniem i rzucił go na dno przepaści. Mag skoczył za pierścieniem i zginął (O’Conaill 1981).
6
Ces versions „de David et Goliath” qui ont été collectées chez des conservateurs d’histoire traditionnels, peuvent préserver les motifs du mythe stellaire sous-ja-cent.
Comme on le démontre ici, d’autres cultures ont aussi maintenu le mythe avec des variantes. Les protagonistes principaux peuvent être associés aux constellations connues, comme exposé ici. Le tableau suivant fournit un résumé pour aider le lecteur à retenir les noms :
Te wersje opowieści o „Dawidzie i Goliacie”, które zostały zebrane przez antropologów kultury, mogą odtwarzać motywy podstawowego mitu gwiazdowego. Jak wykazano tutaj, inne kultury zachowywały ten mit w odmiennych wariantach. Główni bohaterowie mogą być powiązani ze znanymi konstelacjami, o czym tu mowa. Poniższa tabela zawiera podsumowanie ułatwiające czytelnikom zapamiętanie imion:
____________________________________________________________________
Constellation Nom Biblique Nom folklorique irlandais du Héros ou de l’objet
————————————————————————————————————————
Hercule Saul Aed/ Cet, Cernunnos le Gran Cornu (8 000 AEC
Couron Boréale Lanceur Fronde, Cerveau/ Mes Gegra, Anneau/ Magicien
Orion Goliath Balor, Conchobar, Magicien
______________________________________________________
LES LOCUTEURS VÉDIQUES DU SANSCRITS
Les locuteurs du Sanscrit ont nommé les Constellations
Les significations sanscrites des noms irlandais de héros sont comparables
À celles des protagonistes bibliques.
VEDIC LOCUTEURS SANSCRITS
Wedy sanskryckie mówią o konstelacjach
Sanskryckie znaczenie irlandzkich nazw bohaterów
są porównywalne do tych biblijnych bohaterów
Le diagramme ci-dessus récapitule quelques éléments de l’information Étymologique se rapportant aux noms des Dieux et des mythes de David et Goliath et fournit la preuve que leurs racines doivent être trouvées dans le Sanscrit qui est maintenant une langue morte, mais qui était autrefois la langue originelle des langues indo-euro-péennes. Les Dieux et leurs histoires doivent donc avoir une profonde antiquité, non contradictoire avec la date de 3500 AEC établie ici comme origine du mythe (voir plus loin l’analyse des Positions des Étoiles Antiques).
Powyższy schemat podsumowuje niektóre elementy etymologicznej informacji odnoszącej się do imion bogów i mitów o Dawidzie i Goliacie i dostarcza dowodów na to, że ich korzenie można znaleźć w sanskrycie, który jest teraz martwym językiem, ale który był kiedyś oryginalnym językiem z grupy języków indoeuropejskich. Bogowie i podania o nich muszą zatem mieć korzenie w głębokim antyku, niesprzecznie z datą 3500 p.n.e. ustanowioną tutaj jako początek mitu (patrz poniżej analiza pozycji Starszych Gwiazd).
7
Renfrew (1989) a passé en revue l’origine et la propagation des indo-européens et de leurs langues. Comme il l’a montré, les indo-européens ont migré comme guerriers montés de leur patrie du nord et du nord-est de la Mer Noire lors de l’hypothétique invasion Kurgan, environ 4000 AEC, et ont atteint la Grèce vers environ 3500 AEC.
Ces dates ne sont pas non plus inconpatibles avec la datation du présent mythe.
Comme ces peuples se répandirent de l’Inde à l’Islande, leur language évolua en langues distinctes. L’aire de la langue Celtique s’est étendue des alentours de la Mer Noire, par l’Europe du sud-ouest, et au nord, en Irlande et en Écosse.
Il ne doit donc pas être surprenant de constater que les noms des figures de David et de Goliath ont des racines Sanscrites.
On croit que le poète grec Aratos, dans la création de son poème le Phaenomena, a basé ses références astronomiques sur une sphère céleste déjà antique et connue comme étant la “sphère d’Eudoxe”.
Ovenden (1966) a été d’accord avec Maunder (1908) dans son analyse de la sphère. Il y avait „une zone à éviter” dans l’hémisphère sud lointain placée de telle manière que, autour de 2700 AEC, un observateur à la latitude 35° N à 37° N n’aurait pas été capable de voir les étoiles dans cette partie du ciel. Les frontières de la zone révèlent la latitude „des fabricants de constellation” et la date de la fabrication de la sphère.
Une étude ultérieure de Roy (1984) a confirmé la latitude supposée des dessinateurs des constellations. Maunder et Ovenden ont noté tous deux que, sur la sphère, les constellations du Serpent ont indiqué des cercles importants, par exemple l’Hydre a marqué l’équateur céleste de 3000 AEC. Les deux auteurs ont conclu que les constellations étaient déjà nommées en 2700 AEC. S’il en est ainsi, elles pourraient avoir été nommés beaucoup plus tôt. Excepté pour les plus méridionales, elles pourraient avoir été formulées par des peuples habitant au dessus de la latitude 45° Nord.
Jusqu’à cette région au nord et plus loin, toutes les étoiles et les constellations nommées ici auraient été visibles. En fait, Gurshtein (1993) a donné, pour beaucoup de constellations du zodiaque, les raisons d’une origine antérieure qui sont compatibles avec une origine possible des indo-européens antiques. Alors qu’ils étaient encore dans leur patrie d’origine, ils auraient pu nommer la plupart des constellations.
Qu’ils aient nommé les Dieux associés en Sanscrit est probablement un point clef : ce sont les Indo-Européens qui ont décrit les constellations. Ce qui ne veut pas dire qu’ils les ont dessinéess ou nommées entièrement comme nous les connaissons aujourd’hui.
Renfrew (1989) zbadał pochodzenie i rozprzestrzenianie się Indo-Europejczyków i ich języków. Jak wykazał, Indo-Europejczycy migrują jako wojownicy z północnej i północno-wschodniej ojczyzny znad Morza Czarnego podczas hipotetycznej inwazji kultury Kurhanów około 4000 p.n.e. i dotarli do Grecji około 3.500 p.n.e..
Te daty są również zgodne z datą obecnego mitu.
Gdy te ludy rozprzestrzeniły się z Indii na Islandię, ich język przekształcił się w odrębne języki. Obszar języka celtyckiego rozciąga się od Morza Czarnego, południowo-zachodniej Europy, a na północ, do Irlandii i Szkocji.
Nie powinno się dziwić, że imiona i nazwiska postaci Dawida i Goliata mają sanskryckie korzenie.
[Ta wizja przebiegu migracji i rozprzestrzeniania się języków indoeuropejskich jest już zupełnie dzisiaj nieaktualna. Wiemy, że te języki rozeszły się z Koliby Naddunajskiej poprzez Polskę Centralną (Kujawy) skąd w okresie późniejszym wyruszył na Wschód odłam Scyto-Indyjski na Wielki Step, do Persji i Indii. Język celtycki został powtórnie usatemizowany po zetknięciu się po setkach lat rozłąki z językiem Ariów (Słowiano-Iliro-Scytów), gdy Celtowie rozpoczęli ekspansję znad Atlantyku do Europy Środkowej i Skandynawii. Nie jestem w stanie powiedzieć w jakim czasie to się stało ponieważ nie interesuję się i nie znam dobrze języka, który jest pozostałością po celtyckim. Najwyraźniej jest tak, że język Celtów łatwo ulegał wpływom innych języków, skoro ślad po nim niemalże dzisiaj zaginął. W części kontynentalnej Europy został zeslawizowany W Polsce, Czechach, w Panonii i Tracji/Dracji, czyli nad Morzem Czarnym, Bałtykiem i Dunajem, zromanizowany na obszarze Rzymu, zhellenizowany na obszarze Grecji jeśli kiedykolwiek tam występował i wreszcie „zgermanizowany” przez Pra-Skandynawów (Słowian R1a zmieszanych z Ilmerami-Staroeuropejczykami I1 na półwyspie skandynawskim). Najdłużej utrzymał się na Wyspach Brytyjskich, ale i tam zdominował go język anglo-saski. Twierdzenie o rozciągnięciu obszaru języka celtyckiego od Morza Czarnego po Szkocję i Irlandię jest nieuprawnione. Możemy za to mówić o takim obszarze oddziaływania języka scyto-iliro-słowiańskiego, ale raczej nie można go utożsamiać chyba z sanskrytem, choć był mu zapewne bardzo bliski. Nic nie potwierdza takiego zasięgu języka Celtów kiedykolwiek, a jeżeli już, to był to okres krótki i późny, liczonych w setkach lat, a tutaj potrzebne są tysiąclecia ciągłości. Wspólnota nazewnicza bóstw występuje dużo wyraźniej miedzy językami Słowian i Sanskrytem oraz językiem Persów. Być może ta wspólnota z sanskrytem jest u Celtów echem bardzo bardzo archaicznym, z czasu kiedy R1a i R1b rozeszły się około 20.000 lat temu nad Jeziorem Aralskim. Przyjmuję na wiarę twierdzenia Autora, ze te imiona celtyckich bogów mają odzwierciedlenie w sanskrycie. Do tej pory nie zetknąłem się z tym, ale nie jestem znawcą Wed ani sanskrytu. Słowiańskie związki z sanskrytem są oczywistością i obejmują nazewnictwo podstawowe, jeśli idzie o świat Bogów i główne czynności ludzkie, czy nazwy przyrodnicze. CB]
Uważa się, że grecki poeta Aratos, tworząc wiersz Fenomena (w oryginale „Phaenomena”), oparł swoje astronomiczne odniesienia na starożytnej Sferze Niebieskiej, zwanej „Sferą Eudoksa”.
Ovenden (1966) zgodził się z Maunderem (1908) w swojej analizie Sfery. „Na obszarze, który znika” na dalekiej południowej półkuli było tak umieszczone, że około 2700 p.n.e. obserwator na 35 ° szerokości geograficznej północnej w 37° N nie byłby w stanie zobaczyć gwiazd w tej część nieba. Granice Strefy ujawniają szerokość geograficzną dla „twórców konstelacji” i datę wytworzenia Sfery.
W późniejszym badaniu Roy (1984) potwierdził rozmiary i zakres konstelacji. Maunder i Ovenden zauważyli, że na „Sferze” konstelacje Wężowe wskazały ważne kręgi, na przykład Hydra oznaczała równik niebieski 3.000 p.n.e.. Obydwaj autorzy stwierdzili, że konstelacje te były już wymieniane w 2700 p.n.e.. Jeśli tak, mogłyby zostać nazwane znacznie wcześniej. Z wyjątkiem bardziej południowych, mogły zostać określone i nazwane przez ludzi zamieszkujących ponad 45 ° szerokości geograficznej północnej.
Dopóki w tym regionie na północ i dalej, wszystkie gwiazdy i konstelacje tu wymienione byłyby widoczne.
W rzeczywistości, Gurshtein (1993) podał, dla wielu konstelacji zodiaku, powody wcześniejszego pochodzenia nazw, które są zgodne z możliwym miejscem pochodzenia starożytnych Indo-Europejczyków. W dalszym ciągu w kraju pochodzenia mogli wymienić większość konstelacji.
To, jak nazywają oni związanych z nimi bogów w sanskrycie, jest prawdopodobnie kluczowym dla faktu, że Indo-Europejczycy opisują konstelacje (a nie zdarzenia ziemskie). Nie znaczy to, że narysowali je lub nazwali w całości, takimi jakie dzisiaj znamy.
8
LE CHAUDRON DE GUNDESTRUP
[ L’original graphique de l’article ci-dessus n’est pas inclus ici en raison du droit d’auteur dû au propriétaire de la photographie. Cette image-ci est d’Andis Kaulins…
Est-il possible que ce soit là le Saint Graal légendaire? – AK ].
CHAUDRON DE GUNDESTRUP
[Oryginalny oryginał powyższego artykułu nie jest załączony z powodu praw autorskich właściciela fotografii. Ten obraz pochodzi z Andis Kaulins …
Czy to możliwe, że to jest legendarny Święty Graal? – AK].
Le Chaudron de Gundestrup, Musée national danois
Le Chaudron de Gundestrup fournit un autre morceau de l’énigme nous permettant de reconnaître Cernunnos, ou Lug, comme la Constellation du Bouvier.
Le Chaudron de 69 cm dans le diamètre … fut trouvé dans un marais à Gundestrup, au Danemark, mais il est considéré comme ayant été fabriqué dans la region du Danube inférieur – une région peuplée par des Celtes – d’où il a probablement atteint le Danemark comme butin ou par la voie du commerce. Pour une description plus complète voir Davidson (1975). Il est plaqué avec des panneaux d’argent représentant les Dieux dont l’un, en particulier, nous permet de reconnaître Cernunnos.
Les Celtes, dans des nombreux cas, ont reproduit les Dieux dans des personnages différents, souvent dans des trinités. Quatre panneaux du Chaudron dépeignent des divinités en buste avec les bras sont levés en position d’orant. Certains ou tous étaient probablement des reproductions des résidants de la constellation d’Hercule, héritant de l’ancien Menat la fonction de soutenir le ciel. Sur le Chaudron de Gundestrup, un des panneaux avec une figure levant les bras est accompagné par la roue. Il était Taranis dont le symbole, Mac Cana nous le précise, était la roue. À mon avis : c’est la Couronne Boréale!
Demandons-nous maintenant laquelle des images du Chaudron de Gundestrup pourraient être Lug, et à quelle constellation il pourrait correspondre.
L’image centrale, Le Cornu, attire fortement notre attention. Les autres images sur le panneau sont les constellations voisines; soumises à la fantaisie artistique, elles sont néanmoins en leur place exacte. La Grande Ourse est tournée pour faire face au Cornu afin d’exprimer sa vassalité. Dans le sens des aiguilles d’une montre depuis le bas à droite, les constellations suivantes peuvent être reconnues : Lion majeur et mineur, l’Hydre, le Bouvier, Hercule / Ophiuchus (portant des cornes), l’Âne (une constellation désuète), la Petite Ourse, le Dauphin et le Capricorne.
En comparant ce Cornu central avec le Bouvier sur la carte des étoiles, on voit une ressemblance irrésistible : la position boudhique des jambes croisées en tailleur et le torque sur le bras droit correspondant à la position de la Couronne Boréale ; c’était aussi la fronde de Lug ou le “cerveau” de Mes Gegra. Bien auparavant, le Cornu résidait dans la constellation de Menat, qui était Hercule plus Ophiuchus. Comme la précession continuait, la position céleste de Menat cessa de signaler l’équinoxe d’automne, ainsi le Cornu se déplaça sur le Bouvier.
Comme mentionné plus haut, les serpents ont été employés pour marquer des cercles importants sur la sphère céleste; par exemple, l’Hydre a marqué l’équateur. Autour 7500 AEC le colure ou méridien de l’équinoxe automnal a été marqué par Serpens Caput, le serpent dans la main de Menat. Vers 5000 AEC le méridien s’était déplacé vers le bâton dans la main gauche du Bouvier.
Le fabricant du Chaudron de Gundestrup a dépeint ce bâton comme un serpent mythique, ce qui peut être expliqué comme un attribut transféré de Menat.
Le bâton pourrait aussi être imaginé comme le bras gauche prolongé vers le haut.
Cette figure céleste n’était autre que Lugh Lamhfhada, au Long Bras, qui était semblable au Dieu indien Savitar à la Large Main (Mac Cana 1970).
Dans l’histoire “Comment Finn reçu son nom”, le Long Bras est devenu la “Fourchette à Poisson”. Donc, Lug était une manifestation du Cernunnos antique, demeurant autrefois dans Menat, mais plus tard dans le Bouvier. À cette époque, il a été appelé Lug ou Finn.
Kocioł z Gundestrup, Duńskie Muzeum Narodowe
Kocioł z Gundestrup ujawnia nam kolejny kawałek układanki pozwalając rozpoznać Cernunnosa lub Luga, jako konstelację Wolarz/Oracz.
Kocioł 69 cm średnicy … znaleziono w bagnie na Gundestrup, w Danii, ale uważa się, że został wyprodukowany w regionie Dolnego Dunaju – obszarze zamieszkanym przez Celtów – skąd prawdopodobnie dociera do Danii w roli łupu, lub jako towar handlowy. Pełniejszy opis można znaleźć w Davidson (1975). Jest on wyłożony srebrnymi panelami przedstawiającymi Bogów, z których jeden w szczególności pozwala nam rozpoznać Cernunnosa.
Celtowie, w wielu przypadkach, powtarzali bogów w różnych układach, często w trójcach.
[Autor pisze, o Celtach znad Dolnego Dunaju, ale dzisiaj wiemy, że nie byli to Celtowie ale Scyto-Dacy, których po haplogrupie R1a oraz I2 zaliczamy dzisiaj do Słowian. Chyba, że była to jakaś grupka Celtów zamieszkała wśród Słowian, ale coś takiego trudno zakładać na podstawie spekulacji. Kocioł/Czara jest artefaktem stosunkowo młodym. Pisze też, że „Celtowie” często przedstawiali postacie bogów w trójcach po czym okazuje się, że na tym Kotle/Czarze/Dzbanie przywiezionym jako łup, lub zawiezionym na sprzedaż na tereny Danii, lub przemieszczonym z mieszkańcami znad Delty Dunaju, znajduje się siedem postaci ludzkich.
Wikipedia o Kotle/Czarze z Gundestrup
Podstawa
Okrągła podstawa zdominowana jest przez postać byka, na którego grzbiecie widnieje postać człowieka w skoku, dzierżącego włócznię i atakującego nią byka. Przedstawione są również dwa psy – jeden nad głową byka, a drugi pod jego racicami. (SIC!)
Elementy zewnętrzne
Każdy z siedmiu zewnętrznych elementów przedstawia popiersie, najprawdopodobniej bóstwa. Na elementach a, b, c i d przedstawione są postacie męskie, na pozostałych trzech – kobiece.
- Na elemencie a brodata postać (bóstwo) trzyma każdą ręką za ramię mniejszą postać mężczyzny. Obie postacie mężczyzn sięgają w górę w stronę małego dzika. Pod stopami mężczyzn (na ramionach boga) po lewej stronie znajduje się pies, a po prawej – skrzydlaty koń.
- Bóstwo na elemencie b dzierży w każdej dłoni konia morskiego lub smoka. Postać ta utożsamiana jest z iryjskim bogiem morza Manannanem.
- Bóstwo z elementu c wznosi w górę puste pięści. Na jego prawym ramieniu znajduje się mężczyzna w pozycji „boksera”, a na lewym ramieniu – skacząca postać, a pod nią mniejszy jeździec.
- Element d przedstawia brodatego boga trzymającego w każdej ręce za tylne nogi jelenia.
- Po obu stronach bogini z elementu e znajdują się dwa mniejsze męskie popiersia.
- Na elemencie f: bogini trzyma w wyciągniętej w górę prawej ręce ptaka. Jej lewa ręka, uniesiona poziomo, podtrzymuje postacie mężczyzny i psa leżącego na grzbiecie. Po obu stronach jej głowy widnieją dwa ptaki drapieżne. Włosy bogini zaplata w warkocz mała postać kobieca po prawej stronie.
- Bogini na elemencie g ma skrzyżowane ramiona. Nad jej prawym barkiem widnieje scena z mężczyzną walczącym z lwem. Na jej lewym ramieniu znajduje się skacząca postać podobna do przedstawionej na elemencie c.
Elementy wewnętrzne
Element A: Rogaty bóg
W części centralnej elementu A ukazana jest siedząca postać mężczyzny z rogami, zwykle utożsamiana z bogiem Cernunnosem. W prawej ręce postać trzyma torques, a w lewej – głowę rogatego węża. Na lewo odeń widnieje jeleń z porożem podobnym do rogów bóstwa. Scenę tę otaczają inne zwierzęta: pies (lub wilk), zwierzę z rodziny kotów, rogate zwierzęta oraz postać ludzka jadąca na rybie lub delfinie. Scenę tę przyrównuje się często do podobnych związanych z Pashupati, „panem zwierząt”, z kultury rejonu doliny Indusu.
Element B: Bogini z kołami
Na elemencie B widnieje popiersie bogini, po jej obu stronach znajdują się koła o sześciu szprychach i mityczne zwierzęta: dwa stworzenia podobne do słoni i dwa gryfy. Pod jej postacią znajduje się duży pies.
Element C: Złamane koło
Na elemencie C widnieje popiersie brodatego boga trzymającego złamane koło. Mniejsza skacząca postać w hełmie z rogami również trzyma brzeg koła. Pod skaczącą sylwetką znajduje się rogaty wąż. Całą grupę otaczają słonie i gryfy podobne do przedstawionych na elemencie B. Brodaty bóg utożsamiany jest zwykle z iryjskim Dagdą. Szprychy koła są ułożone asymetrycznie, ale sądząc z dolnej części, oryginalnie mogło ich być w tym kole dwanaście, co zgadzałoby się również ze znaleziskiem pochówku z rydwanem we wschodnim Yorkshire
Element D: Ofiara z byków
Element D przedstawia scenę zabijania byków. Trzy byki obrócone w prawo stoją w rzędzie, na każdego zamierza się mieczem mężczyzna. Pod racicami każdego byka widnieje pies biegnący w prawo, a nad grzbietem każdego z byków znajduje się kot, również biegnący w prawo.
Element E: Inicjacja wojowników
Element E najprawdopodobniej przedstawia scenę rytualnej inicjacji. W dolnej części widać rząd wojowników dzierżących włócznie i tarcze, towarzyszą im postacie grające na instrumentach zwanych carnyx (rodzaj trąby wojennej), wszyscy maszerują w lewo. Po lewej stronie, duża postać zanurza inną postać mężczyzny w kotle. W górnej części widnieją wojownicy odjeżdżający konno od kotła, być może już po ceremonii inicjacji. Co ciekawe, w mitach celtyckich z późniejszego okresu pojawia się motyw ożywiania, w którym zmarli wojownicy zanurzani są w kotłach.
Interpretacja
Srebrny kocioł z Gundestrup stanowi największy znany przykład europejskiego rzemiosła złotniczego epoki żelaza. Styl i wykonanie sugerują pochodzenie trackie, choć ornamentyka wskazuje raczej na celtyckie (torques, rogate bóstwo, carnyx). Otworzyło to pole do rozmaitych, często sprzecznych, teorii na temat trackiego lub galijskiego pochodzenia obiektu. Bergquist i Taylor wysuwają tezę, że kocioł wykonany został przez trackich rzemieślników, prawdopodobnie na zamówienie celtyckich Skordysków (Scordisci) i wpadł później w ręce Cymbrów (Cimbri), którzy najechali dorzecze Dunaju w 120 p.n.e. Olmsted z kolei interpretuje ikonografię kotła jako prototyp irlandzkiego mitu opisanego w Táin Bó Cuailnge, łącząc postać rogatego boga z Cúchulainnem raczej niż z Cernunnosem.
***
Skordyskowie mieszane tracko-celtyckie plemię zajmujące w starożytności tereny obecnej Serbii, u zbiegu rzek Sawy, Drawy i Dunaju. Ich główne siedziby to Singidunum i Taurunum (obecny Belgrad). Przeprowadzali łupieżcze najazdy na Grecję, przeciwstawili się najazdowi Cymbrów i Teutonów, wielokrotnie walczyli też z rzymskimi namiestnikami Macedonii, aż zostali podbici przez Tyberiusza za czasów Augusta w 15 p.n.e.
Wywodzili się z Celtów i pojawili się na terenie zbiegu rzek Sawy, Drawy i Dunaju w IV/III w. p.n.e. w czasie migracji Celtów na Bałkany, która osiągnęła punkt kulminacyjny w czasie ich wielkiego najazdu na Trację, Macedonię i Grecję w latach 280-279 p.n.e. Jovan Todorović na podstawie relacji Strabona[2] określił tereny zasiedlone przez Skordysków w widłach Sawy i Dunaju, we wschodniej Slawonii oraz między Cisą a Dunajem ziemią „Wielkich Skordysków”, natomiast ziemie „Małych Skordysków” miały według niego leżeć na wschód od rzeki Morawy oraz w południowej części Banatu[3]. Przybysze wymieszali się z Trakami i Ilirami oraz ulegali wpływom Daków. Nazwa Skordyskowie może mieć związek ze starożytną nazwą góry Scardus, Scodrus lub Scordus (obecnie znana jako Szar Płanina)[4][5].
Ja dodam tutaj od siebie, że Skordyskowie byli plemieniem mieszanym uznawanym obecnie za tracko-celtyckie. Symbol boga jeleniorogiego, boga podtrzymującego Niebiosa (Dażboga – Władcy Kopuły Niebieskiej), którego symbolizuje Jeleń/Renifer lub Tur/Byk nie przynależy do kultury Celtów (na pewno nie wyłącznie), o czym pisał Mircea Eliade w swojej rozprawie o Jeleniu, Dziku i Turze w religiach Daków, Słowian, Hunów, Persów i Hindusów. Nie można tego zabytku wiązać z Celtami bardziej niż z Trakami, o których starożytni pisali, że niczym się oni nie różnią od Scytów, a być może po prostu są Scytami, albo ze Słowianami, którzy od 8000 lat p.n.e. zamieszkiwali wybrzeże Morza Czarnego oraz nad Dolnym Dunajem i tworzyli tu kultury Naddunajskie: Lendzielską, Vincza, Trypolską i inne, a jak wiadomo nigdy nie utracili na tych ziemiach ciągłości genetycznej. W świetle zdobyczy nauki XXI wieku i wiedzy współczesnej na ten temat, ta teza z 1995 roku, postawiona – zaznaczmy to mocno – przed odkryciami z dziedziny genetyki, nie broni się zupełnie. Sam niewątpliwie ceremonialny Kocioł/Czarę/Dzban Zerywanów warto zanalizować z nowego punktu widzenia i zinterpretować po nowemu widoczne na nim sceny. CB]
***
Cztery panele kociołka przedstawiają popiersia bogów z podniesionymi rękami w geście „modlitwy”. Niektóre lub wszystkie są prawdopodobnie reprodukcjami obiektów konstelacji Herkulesa, odziedziczonych przez starożytny asteryzm Menat, podpierający niebiosa. Na kociołku z Gundestrup jeden z paneli, z figurą podnoszącą ramiona, jest wyposażony w koło. To był Taranis, którego symbolem, jak mówi nam Mac Cana, było koło. Moim zdaniem: to Koło to Korona Borealis!
[Koło/Korona/Pierścień było symbolem słowiańskich bogów Sołów-Dażbogów, Bogów Nieba/Kopuły Niebios. Dwunastoszprychowe Koło symbolizuje często Rok i 12 Mocy Panujących nad Ziemią. Czterech Bogów w postawie podtrzymującej Niebo może oznaczać Cztery Pory Roku, czyli Czterech Bogów Kiru. Natomiast przypisanie postawy ciężarowca postaci Boga Jeleniorogiego jest moim zdaniem lekkim naciągnięciem do tezy. Postać ta trzyma w ręku obręcz taką samą jaką ma na swojej szyi, jest to symbol Oroborosa, czyli węża łapiącego się za własny ogon. Obręcz/pierścień symbolizuje często rok, ale i niebo. Widoczny Zwierzyniec może być Zodiakiem. C.B.]
Spytajmy teraz, które obrazy z Kociołka z Gundestrup mogłyby być Lugiem i jakiej konstelacji może to odpowiadać.
Centralny wizerunek, Le Cornu/Rogacza, przyciąga naszą uwagę. Pozostałe obrazy na panelu to sąsiednie konstelacje; podporządkowane artystycznej fantazji, są jednak w ich dokładnych miejscach. Wielki Niedźwiedź obraca się w stronę Cornu/Stożka, aby wyrazić swoje poddanie. W kierunku ruchu wskazówek zegara, od dolnej prawej, możemy rozpoznać następujące konstelacje: główne i pomocnicze Lew, Hydra, Wolarz, Hercules/Ryś (łożyska rogów???), Osła (nieaktualna konstelacja), Mały Niedźwiedź, Delfin i Koziorożec.
Porównując to z zakrzywieniem w kształcie Rogu w Wolarzu na mapie gwiazd widzimy nieodparte podobieństwo buddyjskiej pozy ze skrzyżowanymi nogami i obrotu przez prawe ramię odpowiadających pozycji Corona Borealis; to było również pasmo Lug lub „mózg” Mes Gegra. Poprzednio Rogacz mieszkał w konstelacji Menat, która była Herkulesem i Rysiem. Na skutek precesji, niebiańska pozycja Menaty przestała sygnalizować jesienną równonoc, zatem Stożek przeniósł się do Wolarza.
Jak wspomniano powyżej, węże były używane do oznaczania ważnych kręgów na sferze niebieskiej; na przykład Hydra zaznaczyła równik. Około 7500 p.n.e. południk jesiennej równonocy został oznaczony przez Głowę Węża, węża w ręku Menata. Do 5000 p.n.e. meridian podszedł do kija w lewej ręce Wolarza.
Twórca kociołka z Gundestrup przedstawia ten wężowy kij, mityczny wąż-kij, który można wytłumaczyć jako przeniesiony atrybut Menaty. Można też wyobrazić sobie kij, gdyby lewe ramię wydłużyć ku górze.
Tą niebiańską postacią był nie kto inny niż Lugh Lamhfhada z Długim Ramieniem, który był podobny do indyjskiego Boga Savitara o dużych dłoniach (Mac Cana 1970).
W opowieści „Jak Finn otrzymał swoje imię”, Długie Ramię stało się „widłami”. Tak więc Lug był przejawem starożytnego Cernunnosa, zlokalizowanego w Menacie, ale później w Wolarzu/Oraczu. W tym czasie nazywano go Lug lub Finn.
[Tak nazywano go wśród ludów pochodzenia celtyckiego, ale nie wśród Słowian, gdzie mieliśmy Wielką Niedźwiedzicę, Wielki Wóz, Oracza lub Woźnicę, ewentualnie Wolarza – poganiacza Wołu/Byka/Tura ciągnącego Wóz]
LE MYTHE STELLAIRE : CONCLUSIONDAVID et GOLIATH – LUGH et BALOR
Je conclurais, alors, que l’histoire du type “Meurtre de Goliath par David”, ou Lugh tuant Balor, était un mythe stellaire. Les Celtes et la plupart des autres nations d’Europe et, vers l’est en Perse et l’Inde du nord, parlent des langues indo-européennes tirées du Sanscrit, une langue parlée par les peuples qui environ 4000 AVANT
JÉSUS-CHRIST éclatèrent vers l’ouest de l’Asie Centrale lors de l’Invasion des Kurgans.
La grande antiquité de Dieux Celtiques a été montrée par la présence de leurs noms dans le Sanscrit. Certains Dieux des Celtes, comme ils sont dépeints sur le Chaudron de Gundestrup, ont une ressemblance convaincante avec les constellations célestes du nord.
En particulier, quelques figures – avec leurs avant-bras levés – ressemblent à la constellation d’Hercule, tandis que Cernunnos ou Lug – avec ses jambes pliés en tailleur – ressemblent au Bouvier. Lugh a assassiné Balor en arrachant son oeil avec le projectile de son lance-pierre : la Couronne Boréale. Balor est identifié comme Orion
en partie par son attribut de cécité, et en partie par son nom, Conchobar, déchiffré comme Cupidon, le chasseur à l’arc.
Par suite de la précession, Orion est aujourd’hui une figure inclinée. Autour de 3500 AEC il était debout tout droit, donc il devait alors avoir été déjà formé et nommé en tant que constellation. En ce temps-là, le Bouvier, en bas au nord sur Lughna-sadh, pouvait bombarder Orion avec son projectile, un météore forgé par Hercule le Forgeron et jeté de cette “poche du lance pierre” qu’était la Couronne Boréale.
Dans son circuit circulaire Orion est tombé dans l’Autre-Monde. Le mythe de David et Goliath est un conte populaire international, trouvé dans des nations de l’Irlande à l’Inde, et ses motifs sont inscrits dans
la Classification des Contes Populaires de Thompson.
En somme, l’astronomie, l’archéologie et la mythologie se combinent pour soutenir ma conclusion principale selon laquelle les histoires du type “le meurtre de Goliath par David” ou “Lugh tuant Balor”, sont originellement un mythe stellaire.
Tableau de correspondance :
MITY Gwiezdne – konkluzje dotyczące opowieści o Dawidzie i Goliacie oraz Lugu i Balorze:
Doszedłem do wniosku, że historia typu „zabicie Goliata przez Dawida”, czy Lug, zabijający Balora, była gwiazdowym mitem. Celtowie i większość innych narodów Europy, a na wschodzie w Persji i północnych Indiach mówią językiem indoeuropejskim pochodzącym z języka sanskrytu, języka mówionego ludów, które żyły około 4.000 r. p.n.e..
JEZUS-CHRYSTUS objawił się na zachód od Azji Centralnej podczas inwazji kręgu kultur Kurhanów.
[Nie rozumiem tego sformułowania o pojawieniu się Chrystusa razem z inwazją kręgu Kultur Kurhanów czyli kultur Mogiłowych. Co ma epoka brązu do Chrystusa? Chyba, że ja tutaj czegoś nie łapię, po francusku? Nie jest też prawdą zdanie poprzedzające, że języki indoeuropejskie pochodzą z sanskrytu.Chyba że autor uznaje, iż sanskryt to jest ten pierwotny, północny, wspólny język Słowiano-Ario-Scytów z okresu przed ich wejściem do Indii. Być może w 1995 roku takie wyraźne sformułowanie ]
Wielka starożytność Celtyckich Bogów została pokazana przez obecność ich mian w sanskrycie.
Niektórzy celtyccy bogowie, jak pokazano na Kociołku z Gundestrup, mają przekonujące podobieństwo do konstelacji niebieskich Północnego Nieba.
W szczególności niektóre postacie – z podniesionymi ramionami – przypominają konstelację Herkulesa, a Cernunnos lub Lug, ze skrzyżowanymi nogami – przypominają Wolarza/Oracza. Lug zamordował Balora, wyrywając mu ciskającą kamienie Procę, Koronę Borealną. Balor jest identyfikowany jako Orion częściowo przez atrybut ślepoty, a częściowo przez swoje imię Conchobar, odszyfrowane jako Kupid, myśliwy z łukiem.
W wyniku precesji, Orion jest teraz ukośny. Około 3.500 p.n.e. stał prosto, więc musiał być już uformowany i nazwany jako konstelacja. W tym czasie, Wolarz [/Oracz/Strażnik Wielkiej Niedźwiedzicy], na północ na Lughna-sadh, mógłby bombardować Oriona pociskami, meteorami, wykutymi przez Herkulesa Kowala [słowiańskiego Swaroga, bałtyjskiego i fińskiego Telawela], i wyrzucanymi z Procy, czyli z Korony Borealis.
Rozumiem z tego, że Lug to Wolarz, czyli Oracz czy też Woźnica Wielkiego Wozu, Strażnik Wielkiej Niedźwiedzicy. U Słowian taka postać odpowiadałaby Rgłowi, Bogu Rogatemu, z byczymi/turzymi rogami, które mogą też być jelenie, (albo Kraszeniowi-Dziwieniowi Kupale towarzyszącemu Dziewannie w Łowach, lecz przedstawianemu raczej jako Koźlonogi, co może również znaczyć jelenionogi, więc i rogaty). Rgieł jako Woźnica Niebieskiego Rydwanu bierze oczywiście udział w Wielkiej Bitwie Niebieskiej oraz w Dzikich Łowach na Bożą Krowę/Byka/Tura/Turzycę. Imię Ług wiąże się jakoś u Słowian z uprawą (ługi, lęgi, łęki, łąki, łuże, lędy, lęchy itp) i postacią Oracza będącego zarazem Woźnicą Rydwanu Niebieskiego (Wielkiego Wozu kręcącego się u Gwiazdy Polarnej).
Krążący okrężnym ruchem Orion wpadł do innego świata[???].
Mit o Dawidzie i Goliacie to euroazjatycka opowieść ludowa, znana w krajach od Irlandii do Indii, a jej motywy są wpisane do klasyfikacji popularnych opowieści Thompsona.
W sumie astronomia, archeologia i mitologia łączą się z moim głównym wnioskiem, że historie typu „zamordowanie Goliata przez Dawida” czy „Lug zabijający Balora” są pierwotnie gwiazdowym mitem.
Tabela korespondencji:
Tabela 2
[Łotewski Pastaris dopisany tutaj do spisu ewidentnie kojarzy mi się z mianem Pasterz, czyli z Rgłem jako Bogiem Hodowli Zwierząt i jego partnerką Raganą-Reżą Boginią Upraw, a także Rgiełcem-Rogłcem znanym też z podań, jako Pan o Żelaznych Zębach (Oracz). Mamy też Boga Wołosa-Rogala Pana Bydła i Mnożności z rodu Sporów.
Istnieje tylko jedno podanie o walce Bogów Żywiołów i Mocy, w tym Rgła i Reży z Potworami, czyli Gigantami, jest to Bitwa Potworów o Niebo, Welę i Ziemię”, czyli o Panowanie nad Światem, w którym biorą udział wszyscy bogowie Żywiołów i Mocy, w tym wszyscy z Tynu Rgłów i Sporów (Księga Tura, wyd. Sloviańskie Slovo, Taja Piąta, str 99-116). Nie znam poza tym żadnego podania słowiańskiego o Walce Rgiełca, czyli Pana o Żelaznych Zębach, lub Rogala-Wołosa – Wolarza z GIGANTEM – Golemem. Być może należy zidentyfikować je w innej formie, jako walka któregoś z Ruskich bohaterów Bylin z którymś z Olbrzymów-Poczwar. Olbrzymie Kreatury z Bylin, to moim zdaniem późnoruskie (X wiek n.e.) echo „Bitwy o Niebo, Welę i Ziemię” właśnie.]
11
Bibliographie
pour l’article de F. Graham Millar
Allen, R.H . 1963, Star Names, Their Lore and Meaning (Dover: New York)
Basham, A.L. 1968, The Wonder That Was India, A Survey of the History and Culture of the Indian Subcontinent Before the Coming of the Muslims (Rupe: Calcutta)
Davidson, H.R.E. 1975, in Mithraic Studies, ed. J.R. Hinnells (Manchester Univ. Press), p. 494
Eliade, M. 1964, Shamanism: Archaic Techniques of Ecstasy (Routledge-Kegan London)
Eliade, M. 1972, Zalmoxis, the Vanishing God (Univ. Chicago Press: Chicago)
Frazer, J.G. 1911, The Golden Bough: A Study in Magic and Religion (Macmillan: London)
Gantz, J. 1985, The Mabinogion (Dorset: New York) Gurshtein, A.A. 1993, Vistas in Astron. , 36, 171
Holme, B. 1979, Bullfinch’s Mythology (Viking: New York)
Mac Cana, P. 1970, Celtic Mythology (Hamlyn Pub: London)
Maunder, E.W. 1908, The Astronomy of the Bible, (Mitchell Kennerley: New York)
Mercatante, A.S. 1988, The Facts on File Encyclopedia of World Mythology (Facts on File: New York)
Morris, W. 1969, The American Heritage Dictionary of the English Language (Haughton Mifflin: Boston)
O’Conaill, S. 1981, Stories and Traditions from Ivaragh , Story 51 (Comhairle Bhealoides Eirean, An Calaiste Ollscoile, Baile Athr Claith)
ÒhÒgàin, D. 1991, Myth Legend and Romance, an Encyclopedia of the Irish Folk Tradition (Prentice Hall: New York), p. 111
Ò’Siochfhradha, M. 1958, Lerner’s English-Irish and Irish-English Dictionary (Comlacht Oideachairs na hÈireann Tta, s.v. coamhnòr) Ovenden, M.W. 1966, Phil. J., Edinburgh, 3, 1
Renfrew, E. 1989, Sci. Amer. , 261, 106
Roy, A.E. 1984, Vistas in Astron. , 27, 171
Sherrod, P.C. 1981, A Complete Manual of Amateur Astronomy (Prentice-Hall: New Jersey)
Smith, D. 1988, A Guide to Irish Mythology (Irish Academic Press: Dublin)
Thompson, S. 1975, Motif Index of Folk-Literature (Indiana Univ. Press: Bloomington)
Turner, R.L. 1966, A Comparative Dictionary of the Indo-Aryan Languages (Oxford Univ. Press: London)
Ulansey, D. 1989, Sci. Amer., 261, 130
Wyld, H.C.K. 1936, Universal Dictionary of the English Language (H. Joseph for Selfridge: London)
Connie Kestenbaum Green, King David’s Head from Gaza Synagogue Restored
, BAR, 20:2 (1994).
- Graham Millar , The Celestial David and Goliath , Jour. Roy. Astron. Soc. of Canada, 89 (1995) :
summary on this www site.
“Worldwide,” BAR 20:5 (1994), p. 88
cdn