w NN Świątyni Światła Świata o Poganach i Dzikim Gonie
Poganin, to mieszkaniec Pogostu – Pagu – Pągu – Okręgu Plemiennego – Pęku-Pąku – Tego co wokół Rodowego Oś-ROD-ka pęcznieje i pączkuje. Ponieważ to zachodni Słowianie dzielili swoje włości i ziemice na pagi i pogosty stąd powstało słowo poganin u tych co ich z Rzymu krystianizowali. A być może potem wtórnie także i pojęcia takie jak „ganić” – „przyganiać”- „poganić” i „pogardzać”/gardzić – odgradzać się od pogaństwa, ale i od kresytjaństwa, od innowierstwa.
Jednakże Słowo Gon oznacza bitwę lub łowy – polowanie i jest znacznie starsze niż rzymskie określenie Poganin. Możliwe, że znaczenie „poganin” pochodzi lub nie pochodzi od „pogostu”, ale słowo „pogost” pochodzi od Gon – Dziki Gon – to najważniejsze wydarzenia kalenadrza Słowian i wszelkiej Wiary Przyrodzonej – Przesilenia Letnie i Zimowe (Dzikie Łowy Niebiańskie) oraz Zrównania Wiosenne i Jesienne (Wielkie Bitwy Niebieskie).
Zatem Poganie to Wyznawcy Dzikiego-Dziwego Gonu – Dziewiańskiej-Dewańskiej Wielkiej Gonitwy na Niebiosach.
W tych dniach odbywa się na Niebiosach właśnie Dziki, Dziewy, Dewianski GON – najważniejszy z Czterech Wielkich Gonów – Tanów – Tan-Gon Nowego Roku Słowian.
Ta Wielka Bitwa Niebieska – pierwsza wiosenna Burza i Ulewa z Piorunami przelała nas na wylot wieczorem 19 marca 7526 na spacerze w Krakowie. To był prawdziwy początek Wiosny – Jaruny, Jaro-Wicia i prawdziwy wieczorny Śmigust Tęgi od Runów, Sołów-Dagów i Swarogów-Dengów (Dyngus) – w tym od Dengi-Tuczy-Radugi, lecz Tęcza-Denga w nocy była widzialna tylko jako przebarwienia Błysków, PióraRunów.
Runi się Jaro co Żywo-Żyto-Życie.
Niedziela 20 marca cała pod znakiem Oczyszczających Mocnych Wiatrów – Strzybożych i Stryjeńskich Synów oraz Królującego Błękitu Nieba Dag-Bogów – Panów Jasności Dnia i Sklepienia Niebieskiego, Białych Puchowych Chmur- Perperuny i Królującego Sołońca-Sounca-Souarożyca.
Przebiśniegi leśne – olbrzymie
Wawrzynek Wilcze Łyko
Niewysoki krzew o wyprostowanych, rzadko rozgałęzionych pędach, dekoracyjny przede wszystkim z intensywnie pachnących kwiatów, pojawiających się wczesną wiosną, a przy łagodnej pogodzie – już pod koniec zimy (w styczniu). W Polsce występuje na stanowiskach naturalnych, najczęściej w cienistych lasach liściastych i zaroślach, bądź też w pobliżu cieków wodnych, objęty jest ochroną gatunkową
LIŚCIE: matowozielone, od spodu sinawe, jajowato-lancetowate, (długości 4 – 8 (12) cm i 2 cm szerokości), wyrastają gęsto w górnej części pędów, jesienią dosyć wcześnie żółkną i opadają. Roztarte liście wydają silny, nieprzyjemny zapach
KWIATY: (I) II/III-IV (V), różowo-liliowe (u odmian też białe), bezpłatkowe (pozbawione płatków korony), czterokrotne – składają się z 4 płatkokształtnych działek kielicha zrośniętych w rurkę, do 1 – 1,5 cm średnicy, gęsto osadzone wzdłuż zeszłorocznych pędów (wyrastają zwykle po 2-3 sztuki w kątach zeszłorocznych, opadłych, liści), intensywnie słodko pachnące, rozwijają się przed rozwojem liści, miododajne
Kopytnik – pierwsze świeże liście
Jeśli ktoś nie wiedział wciąż jeszcze do tej chwili, jak wyglądają Lachawy, Lężyska, Łuki, Ługi, Łęgi. Lęgi – i skąd nazwa Lęgia, Łużyce, Ślęchia, Lechia – ten mam nadzieję już teraz wie.
Sarny i Sokół były obecne, lecz nie pozwoliły się sfotografować
Przylaszczki – w typowym modrym kolorze
Przylaszczka zmutowana – różowa – Jeśli ktoś nie rozumie zasady dziedziczenia R1a1a po swoich przodkach to może zrozumie – że odkąd ten gen „złapał” to już na zawsze jest „różowy”.
Różnica między poprzedniczką a R1a widoczna gołym okiem
Marzanka wonna
Dokładnie 20 marca o godzinie 11 z minutami rozpoczęła się Gwiezdna Jaruna 7526 czyli Słowiański Nowy Rok