Wielcy Słowianie – Georgij Gurdżijew (1870 – 1949) – Mag Bractwa Zorzy

 

Georgij Iwanowicz Gurdżijew (ur. ok. 1870 w Aleksandropolu w Armenii, zm. 29 października 1949 we Francji w Neuilly-sur-Seine) – ormiański filozof, mistyk i przywódca duchowy.

 

Gurdżijew urodził się w Aleksandropolu (obecnie Giumri, Armenia) przez Turków i Persów zwanym „Gurjistanem”, co mogło stanowić źródło słowa „Gurdżijew”.

Jego ojciec był Grekiem, matka Ormianką. Dokładna data urodzin Gurdżijewa nie jest znana. Niektórzy autorzy (jak Moore) dowodzą, że był to rok 1866, inni (np. Patterson) opowiadają się za 1872, w paszporcie Gurdżijewa widnieje data 28 listopada 1877. Sam Gurdżijew twierdził, że urodził się z wybiciem północy na początku Nowego Roku (według kalendarza juliańskiego). Dorastał w Karsie, a następnie podróżował po różnych zakątkach świata (był między innymi w Azji Środkowej, Egipcie, Rzymie) zanim powrócił do Rosji w 1912 roku. Miał później podsumować ten okres swojego życia słowami: „Zacząłem w Rosji i w Rosji skończyłem”.

Jedyną książką napisaną przez Gurdżijewa zanim pojawił się w Moskwie w 1912, są Spotkania z Wybitnymi Ludźmi, która jednak nie może być traktowana jako bezpośrednia autobiografia. Przed 1912 Gurdżijew odbywał wyprawy opisane w Spotkaniach z Wybitnymi Ludźmi, gdzie, przemierzając Egipt według mapy z czasów, kiedy ten był jeszcze zielony, dołączył do grupy ezoterycznej zwanej Bractwem Sarmoundzkim.

W Nowy Rok 1912 Gurdżijew przebywał w Moskwie, przyciągając swych pierwszych uczniów. Tego roku także ożenił się z Polką — Julią Ostrowską w Sankt Petersburgu. W 1914 Gurdżijew reklamował swój balet Walkę Magów i doglądał swoich uczniów, pisząc Przebłyski Prawdy. W 1915 zaakceptował P.D. Uspienskiego jako ucznia, zaś w 1916 przyjął kompozytora Thomasa de Hartmanna oraz jego żonę Olgę. Miał w tym czasie już około 30 studentów.

W wyniku przewrotu w Rosji Gurdżijew opuścił Petersburg w 1917 i udał się do domu rodzinnego w Aleksandropolu. Podczas rewolucji bolszewickiej zakładał tymczasowe społeczności studenckie w Jessentuki na Kaukazie, Tuapse, Majkop, Soczi i Pori — wszystkie na wybrzeżu Morza Czarnego na południu Rosji, gdzie pracował z wieloma rosyjskimi uczniami.

W marcu 1918 roku Uspenski opuścił Gurdżijewa. Cztery miesiące później najstarsza siostra Gurdżijewa i jej rodzina dołączyły do niego w Jessentuki, informując go, że Turcy zastrzelili ich ojca 15 maja w Aleksandropolu (podczas dni ludobójstwa Ormian w Turcji). W wyniku narastającego zagrożenia wojną domową w Jessentukach, Gurdżijew podaje do gazety sfabrykowane ogłoszenie o wyprawie naukowej do Mount Induc. Udając naukowca, opuszcza Jessentuki wraz z czternastoma towarzyszami (wyłączając jego rodzinę i Uspieńskiego). Pociągiem docierają do Majkopu, gdzie działania wojenne zatrzymują ich na trzy tygodnie. Wiosną 1919 roku Gurdżijew poznaje artystę Aleksandra Salzmanna oraz jego żonę Joannę i przyjmuje ich na swoich uczniów. Wspomagany przez Joannę, Gurdżijew daje pierwszy pokaz swoich świętych tańców (Ruchy w Tibiliskim Domu Opery, 22 czerwca).

Jesienią 1919 roku Gurdżijew i jego najbliżsi uczniowie przenieśli się do Tbilisi, dawniej znanej jako Tyfilis, gdzie jego żona — Julia Ostrowska, państwo Stjoernval, państwo de Hatmann oraz państwo de Salzmann zajęli się gromadzeniem podstaw nauk Gurdżijewa, podczas gdy sam Gurdżijew koncentruje się na swoim ciągle nieukończonym balecie — Walce Magów, do którego Thomas de Hartmann tworzył muzykę, a Olga Iovonovna Lazovich Milanoff Hinzenberg ćwiczyła taniec. W 1919 roku Gurdżijew założył Instytut Harmonijnego Rozwoju Człowieka.

Pod koniec maja 1920 roku, gdy warunki polityczne w Gruzji uległy zmianie, Gurdżijew wraz ze swoimi uczniami wyruszył pieszo do Batumi na wybrzeżu Morza Czarnego, a następnie udał się do Stambułu. Wynajął mieszkanie na ulicy Koumbaradji w Pera, a później na Abdullatif Yemeneci Sokak w pobliżu Wieży Galata, które jest blisko klasztoru chanaka zakonu sufich z Molvieh (założonego przez Jalal al—Din Muhammad Rumi), gdzie Gurdżijew, Uspeński oraz Thomas de Hartmann doświadczyli sema — ceremonii Derwiszy. W Stambule Gurdżijew spotkał kapitana Johna G. Bennetta — dowódcę wojskowego wywiadu brytyjskiego w Konstantynopolu, który później stanie się jednym z jego wyznawców.

W sierpniu 1921 roku Gurdżijew rozpoczyna swoje podróże po Europie Zachodniej, prowadząc wykłady i pokazy w różnych miastach (m.in. w Berlinie i Londynie). Na południe od Paryża, w Prieuré des Basses Loges w Fontainebleau-Avon w pobliżu słynnego Chateau de Fontainebleau zakłada kolejny Instytut Harmonijnego Rozwoju Człowieka.

Gurdżijew zasłynął jako „człowiek, który zabił Katherinę Mansfield”, która umarła na gruźlicę, będąc pod jego opieką 9 stycznia 1923 roku. Jednakże James Moore oraz Uspieński zdołali przekonać opinię publiczną, że Katherina wiedziała o swojej nadchodzącej śmierci i że Gurdżijew jedynie starał się ulżyć jej w psychicznych cierpieniach.

Począwszy od 1924 roku Gurdżijew zaczyna wizyty w Ameryce Północnej, gdzie ostatecznie przejmuje uczniów po AR Orge. Tego samego roku, wracając z Paryża do Fontainebleau, miał wypadek samochodowy, w którym niemal zginął. Otoczony opieką żony i matki, powoli wraca do zdrowia, wbrew prognozom lekarzy. Nie osiągnąwszy jeszcze pełni zdrowia, rozwiązuje swój Instytut 26 sierpnia i zaczyna pisać All and Everything.

W czerwcu 1926, po roku choroby, radioterapii i zabiegach magnetycznych Gurdżijewa, Julia Ostrowska umiera na raka. W 1935 przerywa pisanie All and Everything. Miał wówczas ukończone już dwie pierwsze części trylogii, trzecia jednak była ledwie zaczęta (opublikowane później pod tytułem Life Is Real Only Then, When „I Am”).

Zmarł 29 października 1949 roku w American Hospital w Neuilly-sur-Seine we Francji. Pochowany jest na cmentarzu w Fontainebleau-Avon.

Idee

Gurdżijew twierdził, że człowiek w swoim aktualnym stanie nie może dostrzec rzeczywistości, ponieważ nie posiada odpowiedniej świadomości — żyje w stanie hipotetycznego „śnienia na jawie”.

„Człowiek przeżywa swoje życie we śnie i we śnie umrze” — wedle tej zasady, każda osoba postrzega rzeczy w sposób całkowicie subiektywny. Uważał, że ludzie normalnie funkcjonują jako nieświadome automaty, ale można ich „obudzić” i staną się wówczas całkowicie innymi ludźmi.

Techniki samorozwoju

Gurdżijew twierdził, że wiele religii i praktyk duchowych na Ziemi straciło swoje pierwotne znaczenie i witalność, a więc nie mogą już dłużej służyć ludzkości w sposób, który został im przypisany w chwili powstania. W wyniku czego ludzie nie mogli osiągnąć prawd starożytnych nauk przez co stawali się coraz bardziej niczym automaty, podatni na sterowanie z zewnątrz i akty masowej psychozy (jak na przykład wojny 1914-1918). W najlepszym razie różnorakie szkoły i sekty mogą dostarczać jedynie jednostronnego rozwoju, który nie prowadzi do całkowitego zintegrowania człowieka. Według Gurdżijewa tylko jeden z trzech wymiarów — emocji, ciała fizycznego lub umysłu — jest rozwijany w takich szkołach. W rezultacie ścieżki te nie prowadzą do odpowiedniego zrównoważenia człowieka. Ponadto każdy, kto nie chce się podjąć wejścia na żadną z tradycyjnych dróg prowadzących do duchowej wiedzy (które Gurdżijew ogranicza do trzech — czyli drogi fakira, drogi mnicha i drogi jogina), musi wyrzec się życia w świecie. Gurdżijew postanowił stworzyć więc „czwartą drogę”, która odpowiadałaby wymaganiom ludzi zyjących we współczesnej Europie i Ameryce. Zamiast rozwijać oddzielnie ciało, umysł i emocje, Grudżijew postanowił propagować rozwój wszystkich trzech aspektów równocześnie, by zróżnicować właściwy rozwój wewnętrzny człowieka.

Równolegle do innych tradycji duchowych Gurdżijew nauczał, że każdy musi włożyć znaczny wysiłek w przeprowadzenie transformacji, która prowadzi do przebudzenia. Wysiłek ten Gurdżijew określił Pracą lub Pracą Nad Sobą. Według Gurdżijewa „… praca nad sobą nie jest tak trudna jak sama chęć pracy czy podjęcie decyzji”.

W swoich naukach zwracał uwagę na problem miejsca ludzkości we wszechświecie i na znaczenie rozwoju ukrytego potencjału — uważanego za naturalne wyposażenie istot ludzkich, ale rzadko rozwijany. Uczył, że wyższe poziomy świadomości, wyższe organy, wewnętrzny wzrost i rozwój są realnie osiągalne, ale wymaga to świadomej pracy.

W swoich naukach wyraźnie podkreślał sens różnych starożytnych tekstów (jak chociażby Biblia czy wiele spośród modlitw). Uważał, że teksty te posiadają zupełnie inne znaczenie niż to, które jest im powszechnie przypisywane. „Nie śpij”, „Nie znasz dnia ani godziny” i „Królestwo Niebieskie jest z nami” to tylko przykłady biblijnych powiedzeń, które wykazują cechy psychologicznego nauczania, którego istota została zapomniana.

Gurdżijew nauczał ludzi, jak zwiększać i skupiać swoją uwagę oraz energię na różne sposoby i jak zminimalizować marzenia i roztargnienie. Według jego nauk ten wewnętrzny rozwój siebie jest początkiem procesu dalszych zmian, których celem jest przekształcenie ludzi w to, czym powinni być.

Nie pokładając wiary w „moralności”, którą opisywał jako różną od kultury, często sprzeczną i pełną hipokryzji, Gurdżijew bardziej podkreślał ważność sumienia. Uważał je za wspólne dla wszystkich osób, schowane w ich podświadomości, a więc zarówno chronione przed uszkodzeniem, jak i niedostępne dla ludzi, którzy nie pracują nad sobą.

Aby zapewnić warunki, w których wewnętrzna uwaga może być rozwijana lepiej, Gurdżijew nauczył swoich uczniów „świętych tańców” lub „ruchów”, znanych później jako „ruchy Gurdżijewa”. Używał także różnorakich rodzajów ćwiczeń, jak chociażby „Stop!”, aby skłonić swoich studentów do samoobserwacji. Stosował także w dowolnym momencie inne wstrząsy, by powstrzymać swoich uczniów od śnienia na jawie.

Metody

Praca jest w istocie szkoleniem w rozwoju świadomości. Podczas swojego życia Gurdżijew wykorzystywał wiele różnych metod i materiałów do nauczania — w tym spotkania, muzykę, ruchy, pisma, wykładu i innowacyjne formy prowadzenia grup. Częścią funkcji tych metod było podważyć i cofnąć zakorzenione wzorce nawyków umysłowych i przynieść chwilę wglądu. Ponieważ każdy miał inne potrzeby, Gurdżijew nie miał jednego, uniwersalnego dla wszystkich sposobu, dostosowywał się do okoliczności i wymagań. W Rosji ograniczył się do nauczania wąskiego kręgu ludzi, w Paryżu i Ameryce natomiast dawał wiele publicznych wykładów.

Gurdżijew uważał, że tradycyjne metody kształcenia samowiedzy — fakirów, mnichów i joginów (odpowiednio przez ból, oddanie i nauki) — były niewystarczające i często prowadziły do różnych form zastoju. Jego metody zostały zaprojektowane w celu ulepszania tradycyjnych ścieżek, by przyspieszyć proces rozwoju. Czasami nazywał tę metodę Drogą Cwanego Człowieka, ponieważ stanowiła ona swego rodzaju skrót w procesie rozwoju, który w innym przypadku mógłby ciągnąć się latami bez wyraźnych efektów. Nauczyciel posiadający odpowiednią świadomość widzi indywidualne potrzeby ucznia i określa zadania, które spowodują przekształcenie świadomości jego podopiecznego. Analogiczne wskazówki można znaleźć w naukach zen, gdzie nauczyciele za pomocą różnych metod (czasem dość niekonwencjonalnych) mieli za zadanie doprowadzenie ucznia do poziomu wglądu.

Muzyka

Muzykę Gurdżijewa podzielić można wedle trzech odrębnych okresów. Pierwszy to muzyka dawna — w tym muzyka z baletu Walka Magów oraz muzyka do pierwszych ruchów datowana na rok 1918. Drugi okres muzyczny, który przysporzył Gurdżijewowi największej sławy, to twórczość we współpracy z rosyjskim kompozytorem Thomasem de Hartmannem, opisana jako muzyka Gurdżijew-de Hartmann. Datowany na lata dwudzieste, oferuje bogaty repertuar z korzeniami z Kaukazu i Azji Środkowej ludowej, w cerkiewnej muzyce liturgicznej i innych źródłach. Ostatnim okresem jest muzyka improwizowana na fisharmonię, której demonstracje najczęściej odbywały się w mieszkaniu Gurdżijewa w Paryżu w okresie okupacji i lat powojennych aż do jego śmierci w 1949. Praktycznie encyklopedyczny zbiór nagrań został wypuszczony dość niedawno. Książeczka zawiera szczegółowe uwagi od producenta Gert-Jan Blom i przedmowę Roberta Frippa.

W sumie we współpracy z de Hartmannem Grudżijew napisał około 200 utworów.

Ruchy

Ruchy (lub święte tańce) stanowią integralną część pracy Gurdżijewa. Gurdżijew czasami mawiał o sobie jako o „Nauczycielu tańca”.

Od czasu do czasu Fundacja Gurdżijewa robi prywatny pokaz, na którym wyświetla filmy demonstracyjne ruchów pokazane w scenach filmu Petera Brooka Spotkania z Wybitnymi Ludźmi.

Praca w grupach

Gurdżijew nauczał, że praca w grupie może zarówno wzmocnić jak i przewyższyć wysiłki indywidualne, przygotowując ludzi do praktyki w nowej psychologii ewolucji. Aby to osiągnąć, musiał nieustannie wprowadzać innowacje, by obudzić swoich uczniów, jak to uczynił Jezus prawie dwa tysiąclecia wcześniej. Uczniowie regularnie spotykali się z liderami swoich grup, zarówno oddzielnie jak i grupowo, uczestnicząc w tak zwanych „okresach pracy”, gdzie poddawali się intensywnym ćwiczeniom. Praca w kuchni była specjalnym zadaniem, gdzie należało niekiedy przyrządzać wymyślne potrawy. Pokarm ten był najniższym z trzech rodzajów żywności: żywności, powietrza i wrażeń. Dla powietrza i wrażeń (znajdujących się wyżej w hierarchii) istniały specjalne ćwiczenia do wykonania.

Według Gurdżijewa nauki szkoły Czwartej Drogi nigdy nie pozostawały takie same na długo. W niektórych przypadkach doprowadzało to wręcz do zerwania kontaktu między uczniem a nauczycielem (jak też zdarzyło się w przypadku Uspieńskiego i Gurdżijewa). I tak jak forma nauki mogła się zmieniać, tak Gurdżijew wierzył, że wewnętrzna indywidualna ekspresja praktyk takich jak pamiętanie o samoobserwacji i niewyrażaniu negatywnych emocji zawsze pozostaje takie samo i nigdy się nie zmienia, bo jest gwarancją samorozwoju.

Poszukiwania

Wraz z grupą podobnie myślących ludzi przemierzył on Azję i Afrykę w poszukiwaniu odpowiedzi na najbardziej nękające go pytania: Kim jestem? Jaki jest cel mojej egzystencji? – ucząc się wielu języków i nabywając wielu praktycznych umiejętności dla zarobienia pieniędzy na jego podróże. W 1912 roku przywiózł do Moskwy nieznane nauczanie, zwane czwartą drogą. Człowiek śpi, mówił Gurdżijew, nie posiada prawdziwej świadomości czy woli. Nie jest wolny; wszystko mu się zdarza. Ale może stać się świadomy i odnaleźć swoje prawdziwe miejsce jako ludzka istota.

Publikacje

• Beelzebub’s Tales to His Grandson (Opowieści Belzebuba dla jego wnuka)
• Meetings with Remarkable Men (Spotkania z wybitnymi ludźmi)
• Life Is Real Only Then, When „I Am” (Życie jest prawdziwe tylko wtedy, kiedy „Ja Jestem”)
• Views from the Real World – wykłady Gurdżijewa spisane przez jego uczniów.

Zobacz też

• Oświecenie (religie Wschodu)

Linki zewnętrzne

• The Gurdjieff Society(ang.)
• Stowarzyszenie G.I. Gurdżijewa
• Biografia Georgija Iwanowicza Gurdżijewa w Magazynie Magivanga

Bibliografia

• http://gurdjieffbooks.wordpress.com/2009/02/04/gurdjieff-armenian-roots-global-branches/

• James Moore, Gurdjieff: Anatomy of a Myth, p. 138

• S. Wellbeloved, Gurdjieff, Astrology and Beelzebub’s Tales, pp. 9-13

• James Moore, Chronology of Gurdjieff’s Life

• Moore, James (1999). Gurdjieff. Element Books Ltd. p. 132. ISBN 1-86204-606-9. „What name would you give such an Insitute?”

• „In Gurdjieff’s wake in Istanbul”, Gurdjieff Movements, March 2003.

• John G. Bennett (1983). Witness

• Moore, James (1980). Gurdjieff and Mansfield. Routledge & Kegan Paul. p. 3. ISBN 0-7100-0488-8. „In numerous accounts Gurdjieff is defined with stark simplicity as „the man who killed Katherine Mansfield.”

• Ouspensky, In search of the Miraculous, chapter XVIII, p.392

• Fraser, Ross. „Gabrielle Hope 1916-1962”. Art New Zealand (Art New Zealand) 30 (Winter).

• Taylor, Paul Beekman (2004). Gurdjieff’s America. Lighthouse Editions Ltd. p. 103. ISBN 1-904998-00-6. „What Gurdjieff was doing during the James Moore (1993). Gurdjieff—A Biography: The Anatomy of a Myth.

• P.D. Ouspensky (1949), In Search of the Miraculous

• Jacob Needleman, G. I. Gurdjieff and His School

• P.D. Ouspensky (1949), In Search of the Miraculous, Chapter 2

• Gurdjieff International Review

• Gurdjieff, George. Views from the real world. E. P. Dutton & Co., Inc.. p. 214. ISBN 0-525-47408-0.

• P. D. Ouspensky (1949). In Search of the Miraculous Chapter 2

• a b P. D. Ouspensky (1971). The Fourth Way, Chapter 1

• Wellbeloved, Sophia (2003). Gurdjieff: the key concepts. Routledge. p. 109. ISBN 0-415-24897-6. „…different psychological terms in which the teaching of the Institute was presented…”

• P. D. Ouspensky (1949). In Search of the Miraculous, Chapter 9

• „Gurdjieff’s teachings were transmitted through special conditions and through special forms leading to consciousness: Group Work, physical labor, crafts, ideas exchanges, arts, music, movement, dance, adventures in nature…, enabled the unrealized individual to transcend the mechanical, acted-upon self and ascend from mere personality to self-actualizing essence.”Seekerbooks.com, Book review of Gary Lachman. In Search of the miraculles: Genius in the Shadow of Gurdjieff.

• P. D. Ouspensky (1949). In Search of the Miraculous, Chapter 1,

• G.I. Gurdjieff (1963) Meetings with Remarkable Men, Chapter 11

• See In Search of the Miraculous

• Nielsen Business Media, Inc. (18 December 1999). Billboard. Nielsen Business Media, Inc.. pp. 60–. ISSN 00062510. Retrieved 14 April 2011.

 

 

Vangopedia

Georgij Iwanowicz Gurdżijew (1866-1949)

13/10/2012 conradino23 4 Komentarzy

Georgij Iwanowicz Gurdżijew urodził się w tureckim Aleksandropolu w 1866 r. Jego ojciec był Grekiem, a matka Ormianką. Tajemniczy mistrz duchowy po raz pierwszy pojawił się na „jasno oświetlonej scenie” w Moskwie, w 1912 r. Kontakt z nim zawsze był próbą, a pierwsze spotkanie osią, wokół której obracało się całe życie jego uczniów.

W wieku 12 lat młody Georgij przeprowadził się wraz z rodziną do malutkiego Karsu. Ponieważ poziom miejscowych szkół greckich i ormiańskich był bardzo niski (uczono w nich głównie podstaw katechizmu), chłopca uczyli zaprzyjaźnieni guwernerzy jego ojca oraz diakoni prawosławni. Ponadto w szpitalu wojskowym uczył się anatomii i fizjologii. Był bardzo zdolny: potrafił naprawić zegarek, zamek, różne maszyny i urządzenia. Już jako dziecko poznał kilka języków, poza ojczystym ormiańskim i dialektem turecko-tatarskim, jakim mówiono w jego okolicy, uczył się także greckiego, rosyjskiego i tureckiego.

Od dzieciństwa otaczała go atmosfera cudowności. Jego młode lata upłynęły w atmosferze bajek, legend i tradycji. Obserwował cudowne wyleczenia paralityka przy grobie świętego oraz dziewczynki umierającej na gruźlicę, która wyzdrowiała po wypiciu wywaru z owoców dzikiej róży, co zaleciła jej we śnie Maryja. Był też świadkiem niespodziewanego pojawienia się deszczu pod wpływem procesji niosącej ikonę i modlitw zebranych. Spirytyzmem zainteresował się w 1881 roku po śmierci ukochanej siostry. W tym czasie Gurdżijew spotykał wielu jasnowidzów i innych ludzi dysponujących niezwykłymi mocami. Wszystko to już w bardzo młodym wieku wytworzyło w nim skłonność ku temu, co tajemnicze, niezrozumiałe i magiczne.

W 1912 przywiózł do Moskwy gotowy system nauczania duchowego, które nie było religią, ani filozofią, ale praktyczną nauką doświadczania życia. Na drodze, którą proponował, nie było niczego, w co trzeba by wierzyć. Nie porzucało się także dotychczasowego sposobu życia. Była to droga, na której stopniowo trzeba było wszystko podać w wątpliwość: swoje przekonania, wierzenia, postawy, całą wizję życia człowieka na Ziemi. Tego samego roku  Gurdżijew ożenił się z Polką, Julią Ostrowską w Sankt Petersburgu. W 1915 napisał swój balet Walka Magów i książkę Przebłyski Prawdy. Zaakceptował również P.D. Uspienskiego jako ucznia, zaś w 1916 przyjął do swojego grona kompozytora Thomasa de Hartmanna oraz jego żonę Olgę. Miał w tym czasie około 30 studentów.

Thomas de Hartmann (1886-1956) i Olga byli bliskimi towarzyszami Gurdżijewa przez 12 lat. Dzięki nim dotarła do nas pisemna relacja ich wspólnej drogi z Piotrogradu – objętego kryzysem w 1917 – przez góry Kaukazu do Tyflisu, a w końcu do Paryża w 1922.  Wrażenie, jakie wywiera na nas w ich dziele Gurdżijew, jest spore. Widzimy, jak porusza się prawie niewidocznie poprzez sceny zamętu i walk bratobójczych witając każdą trudność i niebezpieczeństwo jako nową okazję do praktycznego nauczania.

W październiku 1922 r. Gurdżijew nabył Prieuré w Fontainebleau – Avon, zamek położony na obszarze 200 akrów. Tam w krótkim czasie stworzył warunki do pracy nad sobą, niespotykane nigdzie indziej w Europie. Gurdżijew miał szczególny kontakt z dziećmi uczniów dbając o ich edukację w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Od czasu do czasu stawiał ich w obliczu wyzwania, a czasem kierował ich z wielką delikatnością w stronę uzyskania istotnego wglądu w siebie. Jego nauczanie zawsze zawierało element zaskoczenia i odznaczało się praktycznością.

Wiosną 1924 Gurdżijew wraz z przygotowanymi uczniami przybył do USA, by dać publiczne pokazy swoich świętych tańców. Wywarły one znaczny wpływ na kluczowych intelektualistów. Tańce te przemówiły dobitnie także do młodego Anglika- Stanley’a Notta (1887-1978). Miał on inne, mniej wyszukane wykształcenie – podróżował po całym świecie imając się ciężkiej pracy w różnych zawodach, a jego uczucia zostały okaleczone przez cierpienia podczas wojny. Jak napisal Nott: Tutaj znajduje się to, w poszukiwaniu czego poszedłem na koniec świata. Jego lojalność wobec Gurdżijewa okazała się być zupełna i trwająca całe życie; spędził kilka lat w Prieuré, a w Teachings of Gurdjieff przekazuje nam swoje doświadczenia.

Dekadę 1925-1935 Gurdżijew poświęcił działalności pisarskiej, którą parał się w rozpraszających uwagę warunkach Café de Paix. Tam wiosną 1932 spotkała go amerykańska pisarka Kathryn Hulme (1900-1981), która potem uzyskała sławę dzięki powieści The Nun’s Story. Pragnęła zostać jego bezpośrednią uczennicą, ale upłynęły prawie 4 lata zanim jej wytrwałość została nagrodzona. Przywołuje ona swoje doświadczenia w niezwykłej grupie czterech kobiet (wszystkie starannie wykształcone, awangardowe i niezamężne, a niektóre o odmiennej orientacji seksualnej), które codziennie spotykały się w mieszkaniu Gurdżijewa na Rue Labie. Formacja ta znana była jako „Lina”. Kathryn doskonale ukazuje człowieczeństwo Gurdżijewa i jego zdolność do pracy z różnorodnymi typami ludzkimi oraz emocjonalne zaangażowanie grupy w stosunku do nauczyciela i siebie nawzajem.

Namawiany do ucieczki z Paryża przed wejściem do miasta Niemców w 1940, Gurdżijew wolał pozostać w swoim skromnym mieszkaniu na 6 Rue des Colonels-Rénard. Choć był już dobrze po 70-tce, nie oszczędzał swojej energii udzielając indywidualnych porad, ucząc nowej serii świętych tańców i ruchów w Salle Pleyel, w jakiś sposób utrzymując w tamtych ciężkich czasach niedostatku patriarchalną gościnność na swoich hucznych przyjęciach.

Zainteresowanie Francuzów Gurdżijewem – poprzednio niewielkie – wzrosło w tym okresie przyciagając do niego wielu intelektualistów, wśród nich René Zubera (1902-1979), reżysera filmowego. Jego niewielka książeczka Who Are You Monsieur Gurdjieff? jest precyzyjną i drobiazgową medytacją. W konfrontacji z zagadkowością Gurdżijewa i głęboko zainteresowany umiejscowieniem go w odniesieniu do Chrześcijaństwa, Zuber jest nieustannie zmuszany do kwestionowania siebie.

Piętnaście miesięcy przed śmiercią Gurdżijewa, J.G.Bennett (1897-1974) – który przelotnie zetknął się z nim w latach dwudziestych – nawiązał bardziej głęboki, choć z konieczności nieregularny kontakt. Elizabeth Mayall (1918-1991), która później została żoną Bennetta, bez problemu mogła zamieszkać w Paryżu od stycznia 1949 r. i dlatego pełniej uczestniczyła w unikalnym świecie Rue des Colonels-Rénard. Z jej relacji wynika, iż podczas ostatnich wieczerzy Gurdżijewa jego tajemniczy rytuał „Toasty Idiotów” służył jako wehikuł ostatecznego i ściśle zindywidualizowanego nauczania. Georgij Gurdżijew po bardzo intensywnych, ostatnich miesiącach życia, zmarł w Neilly 29 października 1949.

Na czym polegało nauczanie Gurdżijewa? Jedyne nieustanne żądanie brzmiało: „Poznaj siebie”, na potrzeby którego dostarczył metafizykę, metapsychologię, metachemię, ludzką typologię, fenomenologię świadomości i quasi- matematyczną skalę łączącą makrokosmos i mikrokosmos.  Tę złożoną aparaturę oświetla jedna nadrzędna idea: człowiek jest wezwany do tego, by dążyć do samodoskonalenia, służąc naszemu świętemu, żyjącemu Wszechświatowi.

W latach 1915-1918, Gurdżijew hojnie obdarował swoje rosyjskie grupy zdumiewającą  ilością dokładnych danych, których odnalezienie kosztowało go 20 lat poszukiwań. W tamtym okresie jego najwybitniejszym uczniem był P.D.Uspieński (1878-1947), dziennikarz, matematyk i intelektualista, już sławny dzięki swej książce Tertium Organum. Tamta epoka, z jej masową destrukcją i skrajnymi sprzecznościami, wyostrzyła w Uspieńskim trwający całe życie głód wartości i wiedzy innego rodzaju.

Pośmiertnie opublikowane Fragmenty nieznanego nauczania. W poszukiwaniu cudownego składają się w trzech czwartych ze słów Gurdżijewa, zachowanych z tamtych dni i błyskotliwie zorganizowanych. Praca ta, poparta przez samego Gurdżijewa, niewątpliwie oferuje najbardziej przystępne sprawozdanie z jego psychologicznych i kosmologicznych idei, jednocześnie przybliżajac nas tak blisko, jak jest to możliwe w przypadku książki, do specyficznych warunków panujących w grupie.

W wielkim skrócie Gurdżijew wolał Dzisiaj niż Wczoraj, nie zachęcał nas ani do analizowania jego osoby, ani do czynienia z niego bożyszcza, lecz do szukania siebie. Nieustannie wracając do jego książek nieomal słyszymy przejmujący głos autora skierowany do jego „wnuków” – dzieci New Age – rosnącej generacji, która nie mogła go spotkać, a która niesie ziarna jego idei w nieznaną przyszłość.

James Moore / red. Conradino Beb

 

Źródło: Gurdjieff Studies

 

 

Sarmoung Brotherhood – Bractwo Żarmężów – Zarmądów/Sarmatów

From Wikipedia, the free encyclopedia

The Sarmoung Brotherhood was an alleged esoteric Sufi brotherhood based in Asia. The reputed existence of the brotherhood was brought to light in the writings of George Gurdjieff, a Greek–Armenian spiritual teacher. Some contemporary Sufi-related sources also claim to have made contact with the group although the earliest and primary source is Gurdjieff himself, leading some scholarship to conclude the group was merely a fictional teaching device.^[1]

Contents

• 1 Name
• 2 Gurdjieff’s account
• 3 Major Martin’s account
• 4 O. M. Burke’s and Idries Shah’s accounts
  • 4.1 Sarmoung teachings according to Idries Shah
• 5 Other accounts
• 6 Skepticism
• 7 See also
• 8 Literature
• 9 References
• 10 External links

Name

The word Sarmoung uses the Armenian pronunciation of the Persian term Sarman, which may mean either „he who preserves the doctrine of Zoroaster” or „bee„.^[2]

Regarding the meaning, the author John G. Bennett, a student and aide of the mystic Georges Gurdjieff writes:

„The word can be interpreted in three ways. It is the word for bee, which has always been a symbol of those who collect the precious ‚honey’ of traditional wisdom and preserve it for further generations. A collection of legends, well known in Armenian and Syrian circles with the title of The Bees, was revised by Mar Salamon, a Nestorian Archimandrite in the thirteenth century. The Bees refers to a mysterious power transmitted from the time of Zoroaster and made manifest in the time of Christ…. Man is Persian meaning as the quality transmitted by heredity and hence a distinguished family or race. It can be the repository of an heirloom or tradition. The word sar means head, both literally and in the sense of principal or chief. The combination sarman would thus mean the chief repository of the tradition.” Yet another possibility was „those whose heads have been purified”, in other words: the enlightened.^[2]

Gurdjieff’s account

The Brotherhood was also sought by Georges Gurdjieff on his journeys (pre-1912) through Southwest and Central Asia.^[2][3] Describing the contents of an old letter written by a monk which he had obtained, Gurdjieff writes:-

„Our worthy Father Telvant has at last succeeded in learning the truth about the Sarmoung Brotherhood. Their organisation actually did exist near the town of Siranoush, and fifty years ago, soon after the migration of peoples, they also migrated and settled in the valley of Izrumin, three days journey from Nivssi….” Then the letter went on about other matters.

What struck us most was the word „Sarmoung”, which we had come across several times in the book called „Merkhavat”. This word is the name of a famous esoteric school which, according to tradition, was founded in Babylon as far back as 2500 BC, and which was known to have existed somewhere in Mesopotamia up to the sixth or seventh century AD; but about its further existence one could not obtain anywhere the least information.

This school was said to have possessed great knowledge, containing the key to many secret mysteries

Many times had Pogossian and I talked of this school and dreamed of finding out something authentic about it, and now suddenly we found it mentioned in this parchment! We were greatly excited.^[4]

Gurdjieff goes on to relate the Sarmoung to the Aisors, descendants of the ancient Assyrians, their expulsion from Mesopotamia and the city of Ninevah.

Gurdjiieff’s experiences on these journeys, and a sketchy account of his somewhat mysterious relationship with the Sarmoung Brotherhood, can be found in his autobiography Meetings with Remarkable Men. He claims he made contact with a representative of the Sarmoung through his friend, the Dervish Bogga Eddin (Bahauddin), in Bukhara. The chief monastery of the society was said to be located somewhere in the heart of Asia, about twelve days’ journey from Bukhara by horse and donkey. Once he arrived at the monastery, Gurdjieff discovered that his old friend Prince Lubovedsky was already there. The Prince tells Gurdjieff that he had met a representative of the Sarmoung at the house of the Aga Khan in Kabul, Afghanistan.^[4] During his stay at the monastery, Gurdjieff recalls seeing a complex and ancient tree-like apparatus used to indicate bodily postures and train temple dancers.

Gurdjieff’s attempts to establish a link between the Brotherhood, ancient Sumer, and even „pre-sand Egypt„, was an intriguing attempt at acquiring esoteric knowledge that had been passed down from antiquity.^[2][5]

Major Martin’s account

According to Account of the Sarmoun Brotherhood (1966, 1982) by Major Desmond R. Martin, a major centre of the contemporary Sarmoun Brotherhood was in the Hindu Kush mountains of northern Afghanistan. Major Martin was an associate of the writer and Sufi teacher, Idries Shah.^[6]

In the account, the motto of the Sarmouni is said to be „Work produces a Sweet Essence” (Amal misazad yak zaati shirin), work being not only work for God and for others but also self-work. In relation to this, it is maintained that just as the bee accumulates honey, so the Sarmouni accumulate, store and preserve what they term „true knowledge” (which is equally seen as existing as a positive commodity and associated with the spiritual gift or energy of Baraka).^[6][7] In times of need this is released once more into the world through specially trained emissaries.^[6] He describes a tree-like, multi jointed apparatus, similar to one described by Gurdjieff, and also a „No-Koonja” or nine-pointed figure, similar to Gurdjieff’s Enneagram. The account hints that the central Asian activities of the Sarmoun are to be shut down and the organisation shifted to the west, and mentions an absent chief of the order, the Surkaur, who lives in a place called Aubshaur or „waterfall” (Another account of a visit to a remote monastery, published anonymously in the Times, links the Sarkar to Idries Shah^[8]). Martin’s account ends with a description of a symbolic ritual whose theme is the revival of the „dead letter” of traditional teaching.

O. M. Burke’s and Idries Shah’s accounts

A lengthy account of an encounter with the Sarmouni is given in Among the Dervishes (1973) by Omar Michael Burke, an associate of (or pen name of^[9]) Idries Shah. He takes the term „Sarmouni” to be synonymous with the Amudaria dervishes. He describes the Sarmouni as a diffuse set of groups, rather than being located in a single monastery. Some groups have no permanent headquarters and meet in the open or private houses. In some cases, whole villages blend Sarmouni practices with their day-to-day lives. He describes them as having a practical orientation, and avoiding mystification and personality-cults. They occasionally display extrasensory perceptions, but do not attribute great significance to them. He reports meeting a nonagenarian with memories of „Jurjizada” (Gurdjieff). He also says they owe their allegiance to the „Studious King” (a literal translation of Idries Shah’s name), and agrees with Major Martin that their teaching has been exported and adapted to the West. (He mentions the Azimiyya, a modern international Sufi order).

Sarmoung teachings according to Idries Shah

Idries Shah himself does not describe any personal contact with the Sarmoung, but mentions the „Sarmouni” several times in his writings. For instance, in Tales of the Dervishes he attributes a teaching story to a Sarmouni called Pir-i-Do-Sara (d. 1790). He also offers a following „Sarmouni recital”, beginning:-

„He who knows and does not know that he knows: he is asleep. Let him become

one, whole. Let him be awakened.

He who has known but does not know: let him see once more the beginning of all.

He who does not wish to know, and yet says that he needs to know: let him be guided to safety and to light.

He who does not know, and knows that he does not know: let him, through this knowledge, know”.

^[10]

Other accounts

In Studies in Comparative Religion (Winter 1974), it is said that according to the Armenian book Merkhavat, the Sarmoung Brotherhood, also referred to as the ‚Inner Circle of Humanity’, originated in ancient Babylon circa 2500 BC,^[11] at around the time the Egyptians built the Great Pyramid of Giza. The Ouspensky Foundation state that the brotherhood was active in the golden Babylonian time of Hammurabi (1728-1686 BC) and is connected with Zoroaster, the teacher of Pythagoras (born c. 580 BC–572 BC, died c. 500 BC–490 BC). According to the Foundation, Pythagoras stayed for twelve years in Babylon.^[12] (Merkabah mysticism is in fact a form of Jewish esotericism, which Gurdjieff possibly encountered in an Armenian translation).

In The Masters of Wisdom, J.G. Bennett states that the Sarman left Babylon before the arrival of the Alexander the Great (who reigned 336-323 BC), moved up the Tigris and made their headquarters in the abandoned capital of the Assyrian Kings, close to modern-day Mosul in northern Iraq.^[13]

The Commagene King Antiochus I Theos Epiphanes (c. 86 BC-38 BC, ruled 70 BC-38 BC) seems to have been connected to the Brotherhood, and may even have been (as Adrian Gilbert suggests) its leader.^[5]

In Gurdjieff in the Light of Tradition (2002), the Perrenialist Whitall Perry wrote that Gurdjieff believed that the northern Sufi orders could well be under the hidden direction of the Khwajagan – the ‚Masters of Wisdom’ – themselves in turn delegated by the Sarman ‚Inner Circle’, the ‚Assembly of the Living Saints of the Earth’.^[14]

In The People of the Secret, Edward Campbell (writing as Ernest Scott), another associate of Idries Shah, describes studies in extrasensory perception being undertaken in the contemporary Sarmoun monastery in Afghanistan.^[7]

The Canadian diplomat and Gurdjieffian James George has speculated, on the basis of the similar name and location, that Surmang, a Tibetan Buddhist monastery currently within Chinese borders may be real basis of the Sarmoung.^[15] Surmang has been more recently associated with the renowned and controversial Kagyu teacher Chogyam Trungpa. In 2007, Buddhist priest Rev. José M. Tirado presented a paper to the All & Everything Conference in Loutraki, Greece detailing the probable Buddhist influences on Gurdjieff´s teachings, and linking „Sarmoun” to the Surmang monastery, in „Beelzebub´s Buddhas”.^[16]

Skepticism

Mark Sedgwick, the coordinator of the Unit for Arab and Islamic Studies at Aarhus University writes:

Although few commentators in Gurdjieff would put it so bluntly, it seems clear to me that the Sarmoung are entirely imaginary. No Sufi tariqa of such a name is known, and in fact „Sarmoung” is a typically Gurdjieffian fantastical name. It is immediately obvious to anyone who knows anything about regular Sufism that there is nothing remotely Sufi about the Sarmoung Order described by Gurdjieff.^[1][17]

James Moore, in his biography of Gurdjieff, writes

Gurdjieff’s claim to have found and entered ‚the chief Sarmoung Monastery’ is, in effect, a litmus test, distinguishing literal minds from those preferring allegory.

^[18]

See also

• Agartha
• Bön
• Fourth Way
• Great White Brotherhood
• Greco-Buddhist monasticism
• Gurdjieff movements
• Gymnosophists
• Khwajagan
• Magi
• Naqshbandi
• Secret chiefs
• Shambhala
• Shangri-La
• Shramana
• Zoroastrianism

Literature

• Adrian G. Gilbert, Magi: The Quest for a Secret Tradition, Bloomsbury Publishing, 1996

References

• Sedgwick, Mark. „European Neo-Sufi Movements in the Inter-war Period” appearing in Islam in Inter-War Europe, edited by Natalie Clayer and Eric Germain. Hurst, London.
• · Bennett, John G., Gurdjieff: Making of A New World, pp 56-57, Bennett Pub. Co., 1992. ISBN 0-9621901-6-0.
• · Moore, James, Gurdjieff: The Anatomy of a Myth: A Biography, Element Books, 1993. ISBN 1-85230-450-2.
• · Gurdjieff, G. I., Meetings with Remarkable Men, Penguin (Non-Classics), 1991. ISBN 0-14-019037-6.
• · Gilbert, Adrian G., Magi: The Quest for a Secret Tradition, Bloomsbury Publishing, 1996. ISBN 0-7475-3100-5.
• · Martin, Major Desmond R., „Account of the Sarmoun Brotherhood”, Documents on Contemporary Dervish Communities, a symposium collected, edited and arranged by Roy Weaver Davidson, Octagon Press 1966, 1982. ISBN 0863040152. First publication: Major Desmond R. Martin, The Editor of The Lady, „Below the Hindu Kush”, The Lady, vol. CLX11, No. 4210, December 9, 1965, p. 870.
• · Scott, Ernest, The People of the Secret, p74, Octagon Press, London, 1985. ISBN 0-86304-038-1.
• · Elusive Guardians of the Ancient Secrets
• · Moore, James (1986). „Neo-Sufism: The Case of Idries Shah”. Religion Today 3
• · Sarmouni recital
• · Studies in Comparative Religion, pp 25, 214, Tomorrow Publications, Winter 1974.
• · Ouspensky Foundation: History of the Work of Gurdjieff. Retrieved on 2008-11-14.
• · Bennett, John G., The Masters of Wisdom, pp 57, 64, Bennett Books, 1995, ISBN 1-881408-01-9.
• · Perry, Whitall N., Gurdjieff in the Light of Tradition, p7, Sophia Perennis, 2002. ISBN 0-900588-75-6.
• · Fordham, Walter (October 2003). „Interview with James George: June 27th, 2003”. Chronicles of Chögyam Trungpa Rinpoche. Retrieved 1 April 2015. Gurdjieff spent three and a half years in Tibet. He wrote … that he was taken to a central Asian monastery in Kashmir or Tibet called a monastery of the Sarmoung brotherhood. Now, Surmang, the seat of Trungpa’s lineage, is just a transposition of vowels, which I think, may conceal where Gurdjieff received much of his teaching.
• · http://www.endlesssearch.co.uk/philo_buddhist_influences_tirado.htm
• · Nathalie Clayer-Eric Germain Islam In Inter-War Europe, p. 208, Columbia University Press, 2008 ISBN 978-0-231-70100-6

18. Moore, J. Gurdjieff, The Anatomy of a Myth. Element books, 1991, p31

External links

• Finding the Sarmoung Brotherhood
• Parchment of the Sarmoung Brotherhood
• Full text of Major Martin’s Account of the Sarmoung Brotherhood.
• Extract from O. M. Burke’s Among the Dervishes
• Full text of Meetings with Remarkable Men

 

Sarmoung Brotherhood
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Sarmoung Brotherhood był rzekomy bractwo ezoteryczne Sufi z siedzibą w Azji. Rzekomy istnienie bractwa było ujawnione w pismach Georgij Gurdżijew, greckiego-ormiański nauczyciela duchowego. Niektóre współczesne źródła związane Sufi-twierdzą również, aby nawiązał kontakt z grupą chociaż najwcześniej i podstawowym źródłem jest sam Gurdżijew, co prowadzi do wniosku, jakieś stypendium grupa była jedynie fikcyjna Urządzenie nauczania. [1]

Zawartość

1 Nazwa
2 konta Gurdżijewa
Konto 3 głównych Martin
4 rachunki O. M. Burke i Idries szacha
4.1 Sarmoung nauki według Idries Shah
5 Inne rachunki
6 Sceptycyzm
7 Zobacz też
8 Literatura
9 Referencje
10 Linki zewnętrzne

Nazwa

Słowo Sarmoung używa ormiański wymowy perskiego terminu Sarman, co może oznaczać zarówno „ten, kto zachowuje doktrynę Zoroastra” lub „bee”. [2]

Jeśli chodzi o sposób, autor John G. Bennett, uczeń i współpracownik mistyka Georges Gurdjieff pisze:

„Słowo może być interpretowana na trzy sposoby. To słowo pszczołę, która zawsze była symbolem tych, którzy zbierają cenne” miód „tradycyjnej mądrości i zachować go dla dalszych pokoleń. Zbiór legend, dobrze znane w Armenii i syryjskie koła z tytułu pszczoły, został zmieniony przez Mar Salamon, Nestorian archimandryty w XIII wieku. Pszczoły odnosi się do tajemniczej mocy transmitowanego od chwili Zoroastra i objawiło się w czasach Chrystusa …. człowiek jest perski znaczenia jak jakość transmitowanego przez dziedziczność i stąd dobrej rodziny lub wyścigu. to może być skarbnicą scheda lub tradycji. słowo sar oznacza głowę, dosłownie iw sensie kapitału lub szefa. Połączenie sarman będzie zatem rozumieć głównego repozytorium tradycji. ” Jeszcze inną możliwością jest „te, których głowice są oczyszczony”, tzn. Oświeconym [2]

Konto Gurdżijewa

Bractwo był również poszukiwany przez Georges Gurdżijewa na swoich podróży (pre-1912) przez Southwest i Azji Środkowej [2] [3] Opisując zawartość starego listu napisanego przez mnicha którą uzyskał Gurdżijew pisze:. –

„Nasza godna Ojciec Telvant został w końcu udało się poznania prawdy o Sarmoung Bractwa. Faktycznie Ich organizacja istniała w pobliżu miasta Siranoush, pięćdziesiąt lat temu, wkrótce po migracji ludów, ale także migracji i osiadł w dolinie Izrumin trzy dni drogi od Nivssi …. „Potem udał się na pismo o innych sprawach.

Co uderzyło nas najbardziej było słowo „Sarmoung”, który mieliśmy spotkać kilka razy w książce „Merkhavat”. To słowo jest nazwą znanej szkoły ezoterycznej, która zgodnie z tradycją, został założony w Babilonie już w 2500 roku pne, a która została wiadomo, że istniał gdzieś w Mezopotamii do szóstym lub siódmym wieku naszej ery; lecz o jego dalszej egzystencji nie można było uzyskać w dowolnym najmniej informacji.

Ta szkoła mówiło się, że posiadał ogromną wiedzę, zawierający klucz do wielu tajnych tajemnic

Wiele razy miałem Pogossian i ja rozmawialiśmy o tej szkole i marzył o znalezieniu czegoś autentycznego o tym, a teraz nagle okazało się, że wymienione w tym pergaminu! Byliśmy ogromnie podekscytowany. [4]

Gurdżijew idzie odnieść Sarmoung do Aisors, potomkowie starożytnych Asyryjczyków, ich wydalenia z Mezopotamii i miasta Ninevah.

Doświadczenia Gurdjiieff dotyczące tych podróży, i szkicowy uwagę jego nieco tajemniczej relacji z Sarmoung Bractwa, można znaleźć w swojej autobiografii Spotkania z wybitnymi ludźmi. Twierdzi, że nawiązał kontakt z przedstawicielem Sarmoung przez jego przyjaciela, Derwisz Bogga Eddin (Bahauddin) w Bucharze. Główny klasztor społeczeństwa mówiło się znajdować gdzieś w sercu Azji, podróż około dwunastu dni od Buchary przez konia i osła. Gdy przybył do klasztoru, Gurdżijew odkrył, że jego stary przyjaciel księcia Lubovedsky już tam był. Książę opowiada Gurdżijew, że spotkał się z przedstawicielem Sarmoung w domu Agi Khana w Kabulu w Afganistanie. [4] W czasie pobytu w klasztorze, Gurdżijew przypomina widząc złożoną i starożytne urządzenie drzewiastą służące do wskazania cieleśnie postawy i tancerze pociągu świątyni.

Próby Gurdżijewa ustalenie związku między Bractwem, starożytnego Sumeru, a nawet „pre-piasku Egipcie”, była intrygująca próba zdobywania wiedzy tajemnej, które były przekazywane z antyku. [2] [5]
Konto majora Martina

Według relacji z Sarmoun Bractwa (1966, 1982) przez majora Desmonda R. Martin, głównego centrum współczesnego Sarmoun Bractwa był w górach Hindukuszu na północy Afganistanu. Major Martin był współpracownikiem pisarza i Sufi nauczyciela Idries Shah. [6]

W rachunku, motto Sarmouni mówi się, że „Praca daje słodki Essence” (Amal misazad jaka zaati Shirin), praca jest nie tylko praca dla Boga i dla innych, ale także z własnym pracy. W związku z tym, że utrzymuje się, że podobnie jak pszczoła zbiera miód, więc Sarmouni gromadzić, przechowywać i chronić to, co określenie „prawdziwa wiedza” (który jest w równym stopniu postrzegane jako istniejąca jako pozytywny towaru i związane z duchowym darem lub energii od Baraka). [6] [7] W czasach konieczność ta jest uwalniana po raz kolejny na świat przez specjalnie przeszkolonych emisariuszy. [6] opisuje drzewo-like, multi ruchomym przegubie aparaturę, podobną do opisanej przez Gurdżijewa, a także „nie-Koonja” lub dziewięć zakończonych postać, podobną do Gurdżijewa enneagramu. Konto sugeruje, że Azji Środkowej działalność Sarmoun mają być zamknięte i organizacja przesunięte na zachód, i wspomina nieobecnego szefa zamówienia, Surkaur, który mieszka w miejscu zwanym Aubshaur lub „Wodospad” (Another konto o wizycie w odległym klasztorze, wydanej anonimowo w czasach, łączy Sarkar Idries Shah [8]). Konto Martin kończy się opisem symbolicznym rytuałem, którego tematem jest ożywienie „martwą literą” tradycyjnego nauczania.
Rachunki O. M. Burke i Idries szacha

Długi rachunek spotkania z Sarmouni podano w Wśród derwiszów (1973) Omar Michael Burke, współpracownik (lub pseudonimem [9]) Idries Shah. Bierze termin „Sarmouni” być synonimem derwiszów Amudaria. Opisuje Sarmouni jako rozproszonego zestaw grup, zamiast być usytuowany w jednym klasztorze. Niektóre grupy nie mają stałą siedzibę i spotkać się w przestrzeni otwartej lub w prywatnych domach. W niektórych przypadkach, całe wsie mieszanka praktyk Sarmouni ze swojego życia z dnia na dzień. Opisał je jako mające orientację praktyczną i unikanie mistyfikacji i osobowość kulty. Oni czasami wyświetlać postrzeganie pozazmysłowe, ale nie przypisują wielką wagę do nich. Donosi, spotkanie dziewięćdziesięciolatek ze wspomnieniami „Jurjizada” (Gurdjieff). Mówi też, że zawdzięczają swoją wierność „Studious King” (dosłowne tłumaczenie nazwy Idries szacha), i zgadza się z majora Martina, że ​​ich nauczanie został wywieziony i dostosowany do Zachodu. (Wspomina Azimiyya, nowoczesny międzynarodowy porządek Sufi).
Sarmoung nauki według Idries Shah

Sam Idries Shah nie opisuje żadnego osobistego kontaktu z Sarmoung, ale wspomina o „Sarmouni” kilka razy w jego pismach. Na przykład, w Tales of derwiszów przypisuje mu historia nauczania do Sarmouni nazywa Pir-i-do-Sara (zm. 1790). On oferuje również następujące „Sarmouni Recital”, począwszy od: –

„Ten, kto zna i nie wie, że wie: że śpi niech będzie.

jeden, cała. Niech się przebudzić.

Kto zna, ale nie wie: niech zobaczy jeszcze raz na początku wszystkich.

Kto nie chce wiedzieć, a jednak mówi, że musi wiedzieć: niech będzie przewodnikiem dla bezpieczeństwa i światła.

On, który nie wie, i wie, że nie wie, niech go dzięki tej wiedzy, know „.

[10]
Inne konta

W badaniach in Comparative Religion (Zima 1974), mówi się, że zgodnie z ormiańskim książki Merkhavat, The Sarmoung Brotherhood, określane również jako „Inner Circle of Humanity”, powstała w starożytnym Babilonie około 2500 pne, [11] na około czas Egipcjanie zbudowali Wielkiej Piramidy w Gizie. Stan Uspieński Fundacja że braterstwo był aktywny w złotym babilońskiej czasie Hammurabiego (1728-1686 pne) i jest połączony z Zaratusztra, nauczyciela Pitagorasa (ur. 580 pne c-572 rpne, zmarł ok. 500 pne-490 pne ). Według Fundacji, Pitagoras przebywał przez dwanaście lat w Babilonie. [12] (mistyka merkawy jest w istocie formą ezoteryzmu żydowskiej, która Gurdżijew ewentualnie napotkane w tłumaczeniu ormiańskiej).

W Masters of Wisdom, J. G. Bennett twierdzi, że Sarman opuścił Babilon przed przybyciem Aleksandra Wielkiego (który panował 336-323 pne), przeniósł się Tygrys i uczynił swoją siedzibę w opuszczonej stolicy asyryjskich królów, w pobliżu współczesnego Mosulu w północnym Iraku [13].

Kommageny król Antioch I Theos Epifanes (ok. 86 pne-38 pne, rządził 70 pne-38 pne) wydaje się być podłączony do Bractwa, a nawet może być (jak sugeruje Adrian Gilbert) na czele. [5]

W Gurdżijewa w świetle Tradycji (2002), The Perrenialist Whitall Perry napisała, że ​​Gurdżijew uważał, że północne Sufi zamówienia może również znajdować się pod ukrytym kierunku Khwajagan – „Masters of Wisdom” – sami z kolei przekazane przez Sarman ‚ Inner Circle ‚, to’ Assembly żywego Świętych Ziemi „. [14]

U ludzi z tajnych Edward Campbell (pisanie, jak Ernest Scott), inny współpracownik Idries Shah, opisuje badania na postrzeganie pozazmysłowe podejmowanych we współczesnym klasztoru Sarmoun w Afganistanie. [7]

Kanadyjski dyplomata i Gurdjieffian James George Spekulowano, w oparciu o podobnej nazwie i lokalizacji, które Surmang, klasztor buddyjski obecnie w obrębie chińskich granic może być prawdziwa podstawa Sarmoung. [15] Surmang został niedawno związany z znana i kontrowersyjna Kagyu nauczyciela Chogyam Trungpa. W roku 2007, Buddyjski ksiądz O. José M. Tirado przedstawił referat na konferencji All & Everything w Loutraki, Grecja wyszczególnieniem prawdopodobnych wpływów na Gurdjieff’s buddyjskich nauk, a łączenie „Sarmoun” do klasztoru Surmang w „Beelzebub’s Buddowie. „[16]
Sceptycyzm

Mark Sedgwick, koordynator Działu arabskich i islamskich studia na Uniwersytecie Aarhus pisze:

Choć niewielu komentatorów Gurdżijewa byłoby umieścić go tak dosadnie, to wydaje mi się oczywiste, że Sarmoung są całkowicie zmyślone. Nie Sufi tariqa takiej nazwy jest znany, a właściwie „Sarmoung” to typowo Gurdjieffian Nazwa fantastyczne. Jest to oczywiste dla każdego, kto wie cokolwiek o regularnym sufizmu, że nie ma nic zdalnie Sufi o Sarmoung kolejności opisanej przez Gurdżijewa. [1] [17]

James Moore, w jego biografii Gurdżijewa, pisze

Twierdzenie Gurdżijewa, że ​​znalazł i wszedł „szef Sarmoung Klasztor” jest w istocie, papierkiem lakmusowym, wyróżniając dosłowne umysły od tych, którzy preferują alegorii.

[18]
Zobacz też

Agartha
Bon
Fourth Way
Great White Brotherhood
Grecko-klasztor buddyjski
ruchy Gurdżijew
gymnosofiści
Khwajagan
Mędrcy
Naqshbandi
tajne wodzowie
Szambala
Shangri-La
Shramana
zoroastryzm

Literatura

Adrian G. Gilbert, Magi: W poszukiwaniu tajnego Tradycji, Bloomsbury Publishing, 1996

Referencje

Sedgwick, Mark. „Europejski Neo-Sufi Zmiany w okresie międzywojennym” występującego w islamie w międzywojennej Europie pod redakcją Natalie Clayer i Eric Germain. Hurst, Londyn.
Bennett, John G. Gurdżijew: Tworzenie nowego świata, pp 56-57, Bennett Pub. Co, 1992. ISBN 0-9621901-6-0.
Moore, James Gurdżijew: Anatomia Mit: A Biography, Element Books, 1993. ISBN 1-85230-450-2.
Gurdżijew, G. I., Spotkania z wybitnymi ludźmi, Pingwin (Non-Classics), 1991. ISBN 0-14-019037-6.
Gilbert Adrian G., Magi: W poszukiwaniu tajnego Tradycji, Bloomsbury Publishing, 1996. ISBN 0-7475-3100-5.
Martin Major Desmond R., „Konto z Sarmoun Bractwa” Dokumenty na współczesnych Wspólnot Derwisz, sympozjum zbierane, edytowane i ułożone przez Roya Weaver Davidson, Octagon Prasa 1966, 1982. ISBN 0863040152. Pierwsza publikacja: Duże Desmond R. Martin , redaktor Dama „Poniżej Hindukuszu”, Lady, vol. CLX11, nr 4210, 09 grudnia 1965, s. 870.
Scott Ernest, ludzie z Secret, p74, Octagon Press, Londyn, 1985. ISBN 0-86304-038-1.
Nieuchwytne Strażnicy Tajemnic Starożytnych
Moore, James (1986). „Neo-sufizm: Sprawa Idries Shah”. Religia Dziś 3
motyw Sarmouni
Badania w Porównawczej Religii, str 25, 214, jutro Publications, zima 1974.
Uspieński założenia: Historia prac Gurdżijewa. Źródło: na 2008-11-14.
Bennett, John G., Masters of Wisdom, str 57, 64, Bennett Książki, 1995, ISBN 1-881408-01-9.
Perry, Whitall N., Gurdżijew w świetle Tradycji, P7, Sophia perennis, 2002. ISBN 0-900588-75-6.
Fordham, Walter (październik 2003). „Wywiad z Jamesem George: 27 czerwiec 2003”. Kroniki Chogyama Trungpę Rinpocze. Źródło: 01 kwietnia 2015. „Gurdżijew spędził trzy i pół roku w Tybecie. Pisał … że został zabrany do klasztoru centralnej Azji w Kaszmirze lub Tybet nazywany klasztoru braterstwa Sarmoung. Teraz Surmang, siedziba Trungpa na rodowód, jest po prostu transpozycja samogłosek, które myślę, że może ukrywać gdzie Gurdżijew otrzymał wiele z jego nauczania. ”
http://www.endlesssearch.co.uk/philo_buddhist_influences_tirado.htm
Nathalie Clayer-Eric Germain Islam W międzywojennej Europie, s. 208, Columbia University Press, 2008 ISBN 978-0-231-70100-6

Moore, J. Gurdżijew, Anatomia mit. książki Element, 1991, P31

Linki zewnętrzne

Znalezienie Sarmoung Brotherhood
Pergamin z Sarmoung Bractwa
Pełny tekst Rachunku majora Martina z Sarmoung Bractwa.
Wyciąg z O. M. Burke Wśród derwiszów
Pełny tekst Spotkania z wybitnymi ludźmi