Jan Latos (także Latosz, 1539 – 1608) – był doktorem medycyny, astrologiem i profesorem Akademii Krakowskiej, znanym z krytyki kalendarza gregoriańskiego. Plany jego ulepszenia autorstwa Latosa, złożone na ręce nuncjusza apostolskiego, nie zostały przychylnie rozpatrzone. Narzekając, iż nowy kalendarz zepsuł rachubę czasu, Latos wszedł w konflikt z przedstawicielami Kościoła, a w związku z naciskami biskupa krakowskiego, Bernarda Maciejowskiego, został zmuszony do przeniesienia się do Ostroga na Wołyniu, gdzie kontynuował swoje prace jako lekarz ks. Kontantego Ostrogskiego¹⁹. W swych dziełach Latos odwoływał się do wpływu układów gwiazd i planet na losy świata, dzieląc astrologię na taką, która zajmuje się dziejami człowieka i narodów, astrologię meteorologiczno-medyczną, zajmującą się przepowiadaniem stanu zdrowia i pogody oraz taką, która wyznacza najlepszy czas do danych czynności²⁰. Do jego dzieł należą m.in. „Prognosticum Joanne Latosinio” (1595), dedykowane cesarzowi Rudolfowi II oraz „Kometa z podziwieniem” (1596).

Aleksander Baliński z Balina (zm. po 1506) był jednym z najgłośniejszych medyków i alchemików początku XVI w., głównie za sprawą skandalu z kuracją Aleksandra Jagiellończyka. Marcin Bielski wspomina w swej relacji, iż był to człowiek nieznanego pochodzenia, podający się za Greka¹². Pochodził z Olkusza i cieszył się dużą popularnością u krakowskich mieszczan, wśród których zyskał sobie przydomek „Setnika”, gdyż za wizytę pobierał nie mniej niż 100 dukatów. Baliński wezwany w 1506 r. do Wilna przez króla Aleksandra Jagiellończyka poddał go kuracji na bazie ziół, po której stan władcy pogorszył się. Medyk został uwięziony przez kanclerza Łaskiego, jednak zdołał zbiec¹³. Po śmierci króla ponownie osadzono go w więzieniu, jednak został z niego zwolniony z powodu złego stanu zdrowia. Baliński, który przybrał nazwisko po swoim teściu, właścicielu wsi Balin pod Olkuszem twierdził, że był uczniem Jana z Piotrkowa – rektora Uniwersytetu Krakowskiego. Był także autorem księgi „De praestantia medicinae”, która nie zachowała się do dzisiejszych czasów. Po uwolnieniu wrócił do alchemii, jednak na eksperymenty roztrwonił resztę majątku. Okoliczności i data jego śmierci nie są znane.

Kacper Goski (zm. 1576) był studentem, a od 1547 r. wykładowcą Akademii Krakowskiej. Po okresie studiów we Włoszech i uzyskaniu doktoratu z medycyny, wrócił do kraju w 1551 r. i został lekarzem prymasa Mikołaja Dzierzgowskiego. Po jego śmierci w 1552 r. udał się do Poznania, gdzie objął urząd burmistrza. Goski największą sławę zyskał jako astrolog, wydając między 1551 a 1563 r. prognostyki wychodzące w Krakowie i Wrocławiu. Najsławniejszy z nich odnosił się do wielkiego zwycięstwa chrześcijaństwa nad islamem w przygotowywanym starciu z Turcją i wypełnił w postaci wyniku bitwy pod Lepanto. W uznaniu za pomyślną przepowiednię, 15 października 1571 r. władze Republiki Weneckiej ufundowały Goskiemu miedziany posąg oraz coroczną pensję w wysokości 300 dukatów, mającą być zachętą dla innych astrologów¹⁴.