Brahma – Indyjski Światowit-Swąt i 4 Bramy Bram

Brahma standing on a turtle in the center, surrounded by the four Lokapalas, guardians of the Cardinal directions, Anuradhapura Period, Sri Lanka, 9th century. Brahma is Lord of the center. (from the left) Varuna, the Lord of the West and knowledge, with his mount, a horse. Kubera, the Lord of the North and wealth, carrying a mace and with a lion. Yama, the Regent of the south and Lord of death, with a bull. Indra, the Lord of the East and heaven with an elephant, holding a thunderbolt.

Czterogłowy Brama i Łączypałowie (Lokapalas) czyli Stronporowie – bogowie czterech Kirów Świata. U Hindusów Bogami Stron i Pór są: Waruna – Zachód, Pan Wiedzy i Siły, z Koniem; Kubera – Północ, Pan Bogactwa, z Podpłomykiem-Chlebem i z Lwem; Jama – Władca Południa, Pan Śmierci, z Bykiem; Indra, Pan Wschodu i Nieba, ze Słoniem i Błyskawicą. W środku czterogłowy Brahma-Swąt na Żółwiu (Świętogłazie) – Podporze Świata

W Wielkim Tajemniku Słowiańskim ta postać Stwórcy nie występuje w formie osobowej. Tutaj powyżej mamy wedaistyczne przedstawienie Boga Bogów z Czterema Głowami, którego podległymi emanacjami są czterej Strażnicy Kirów – Stronporowie, Kirowie – Bogowie Stron i Pór.

 

W Księdze Tura i Księdze Ruty znajdujemy jednak wyraźne nawiązanie do pojęcia Brahmy – jako źródła i punktu wyjścia-wejścia ze Świata Przedwidzialnego na Świat Widny, a więc z Pierwnicy i Nicy w Świat Stworzony – Przez Swąta. Są to cztery Bramy Bram związane z Czterema kirami Świata i czterema Główniami Boga Bogów.

Encyklopedycznie

Brahma, w mitologii indyjskiej stwórca świata, bóg-stwórca, jedna z osób indyjskiej trójcy – trimurti. Jest on utożsamiany z osobą brodatego starca siedzącego na lotosie, posiadającego cztery głowy i cztery ramiona.

Brama – posąg z Halebidu

W Polskim Internecie encyklopedycznym jak zwykle lakonicznie, prawie nic  z Wikipedii poniżej:

Brahma ( dewanagari ब्रह्मा , tamil. பிரம்மா ) – w hinduizmie to stwórca wszechświata, który wraz z Wisznu i Śiwą tworzy Trimurti.

Ikonografia

Brahma bywa przedstawiany jako czterogłowy mężczyzna , odziany w krysznadźinambara (skórę z czarnej antylopy) ^[1].

Kult

• Największa w Indiach świątynia Brahmy znajduje się w miejscowości Pushkar w Radżastanie. Ta świątynia i położone w pobliżu święte jezioro są od wieków celem pielgrzymek nie tylko wyznawców hinduizmu, lecz także dźinizmu i sikhizmu.
• Śiwa Temple w Balsane, dystr. Dhule posiada w swoim kompleksie świątynie Brahmy ^[2].
• W kompleksie świątynnym dźjotirlingamu Baba Baidyanath w Devgarh w stanie Bihar znajduje się nieduża świątynia o nazwie Shakhichand Ojha zawierająca figurę czterotwarzowego Brahmy ^[3]

Siedziba

W hinduizmie rezydencją Brahmy jest Brahmaloka (loka – planeta), jedna z tzw. planet niebiańskich. Natomiast w ujęciu jogi

• wirat,
• hiranjagarbha i
• prakryti

są trzema ciałami Brahmy, trzema jego mieszkaniami ^[4].

• Tekst upaniszady Ćhandogja (VIII.1.1) a za nią Jogasutra (III.34) wspominają miasto Brahmy w przestrzeni ćakry anahata.

• Jogabhaszja w komentarzu do sutry III.26 Jogasutry, objaśnia trójpoziomowy świat Brahmy, ponad lokami Indry i Pradźapatiego, jako zawierający kolejno coraz subtelniejsze sfery :

1. Świat Dźanów – dźanaloka
2. Świat Żaru – tapoloka
3. Świat Prawdy – satjaloka ^[5] .

Znaczenie

• W mitologii indyjskiej Brahma demiurg, rodzi się z kwiatu lotosu wyrastającego z pępka śpiącego Wisznu; kiedy już wszechświat zostanie stworzony, budzi się Wisznu i bierze go w opiekę na czas jednej kalpy, kosmicznego cyklu trwającego 4 320 000 000 lat ziemskich; po czym Śiwa niszczy go.

Czas trwania wszechświata jest ograniczony i równa się długości życia Brahmy, które trwa 311 040 000 000 000 ziemskich lat, a stanowi 100 „lat Brahmy”. Szacuje się, że aktualnie trwa 51. dzień Brahmy.

• W wisznuizmie Brahma nie jest konkretną osobą, a raczej pozycją, którą pobożna dusza osiąga w cyklu samsary. Na powierzchni Oceanu Przyczyn unosi się nieskończona ilość wszechświatów i każdy z nich zamieszkiwany jest przez innego Brahmę.

• Dla jogina Brahma jest wszystkoprzenikającym. W każdej z substancji, która istnieje we wszechświecie, jest obiektem czci oraz podporą dla samadhi. Przykładowo jogini, badając formy któregoś z żywiołów osiągają poprzez medytacje, rozpoznanie tam obecności Brahmy ^[6].

• Brahma jest przyczyną przemian pięciu tanmatr ^[7].

• Upaniszady stanowią tajemne nauczanie Brahmy ^[8].

Brama – posąg z Halebidu (niesiony przez Skrzystego Orła – Wostrogota)

Hinduizm (z sanskrytu – sindhu, z perskiego – hindu), jedna z najważniejszych, obok dżinizmu i buddyzmu, religii Indii. Od poł. I w. kontynuacja wedyzmu i braminizmu.

Hinduizm jest religią monoteistyczną polegającą na tym, że cześć oddaje się jednemu bogu, który przejawia się pod postaciami wcieleń i żeńskiej energii. W hinduizmie obowiązuje doktryna uznanie autorytetu Wed i pierwszeństwa kasty braminów, zasada ahinsy, uznanie prawa karmana i sansary oraz trzech ścieżek zbawienia.

Ogólna liczba wyznawców hinduzimu określana jest na ok. 640 mln. Obejmuje: Indie, część Pakistanu, Sri Lankę (Cejlon), Nepal, Sikkim, Bali, Trynidad.

Najważniejszymi pośród bóstw są: Brahma, Wisznu i Śiwa, którzy łączeni są w triadę.

Brahma jest konstruktorem wszechświata, lecz jego moc i elementy stwórcze pochodzą od Wisznu, i to On, a nie Brahma, jest także zachowawcą i utrzymującym wszechświaty. Siwa doprowadza do końca każdy okres zwany kalpą, aż do zagłady świata. Brahma jest bogiem osobowym, przedstawianym jako brodaty mężczyzna, niekiedy z czterema lub pięcioma głowami i czterema ramionami. Żoną Brahmy jest Saraswati.

W Wielkim Tajemniku Słowiańskim Brama Bram jest cząstką Swąta-Świętowita; Wejściem-Wyjściem z Wszego Świata przez które prowadzą też drogi Tajemne pomiędzy Duchowymi Światami: Welą- Zaświatem (Niwami i Nawią stanowiącymi tutaj odpowiednik filozoficznego pojęcia Nawi), Ziemią-Światem Widzialnym Rzeczywistym (odpowiednikiem pojęcia Jawi) i Niebem, Welą- Niwą  jako odpowiednikiem filozoficznego pojęcia Prawii.

W Wielkim Tajemniku można też rozważać postać żony Swąta w którą wcielają się kolejno różne byty żeńskie. Poczynając od Nicy, która się z Nim na Początku zmieszała i od której pochodzili Pierwbogowie – Znicze, przemienieni następnie w Strasze Welańskie, poprzez Strąprzę Wspórę, z którą  miał Stronporów-Kirów Bogów Kirów Świata, a kończąc na Nieistniejącej – tzw. 89 Bogini – Swątlnicy, która podobno zamieszkuje Kłódź wspólnie z Nim, a na Świecie jest widzialna jako Wedrik-Bedrik albo Skrzysta Krowa – Pierwotne, Odradzające się każdego roku Światło Świata.  Hinduistyczne miano tej bogini zdaje się do dzisiaj przechowywać to znaczenie starodawnego wspólnego Słowianom, Irańczykom i Hindusom Jej Imienia: Saraswata czyli Żar Światła, Żar Świata, Żar Święty.

Brahma z Muzeum Guimet

Wedyzm według Encyklopedii

Wedyzm, najstarsza znana religia Indii, poprzedzająca braminizm i hinduizm, które się z niej wyłoniły. Jest też praźródłem filozofii indyjskiej. Jej podstawę stanowią Wedy. Kult wedyzmu ogniskował się wokół modłów i ofiar, które składano pod gołym niebem – dary ofiarne pochodzenia zwierzęcego i roślinnego spalano bądź wrzucano do wody. Powszechna była ofiara z somy, mająca zapewniać przychylność upajanych tym halucynogennym napojem bogów. Czczone w wedyzmie siły przyrody i kosmiczny ład nie były początkowo personifikowane, stąd brak podobizn bóstw.

Pierwotny panteon tworzyli m.in.: Djaus-pitar (Ojciec Niebo) i Prythiwi (Matka Ziemia) oraz Surja (Słońce), Czandramas (Księżyc), Uszas (Jutrzenka), Waju i Wata (Wiatr), Agni (Ogień). Najważniejszmi bogami wedyzmu byli: Indra, gromowładny pan nieba, pogromcą demonów i opiekun wojowników, oraz Waruna, władca wód kosmicznych, który wraz z Mitrą czuwał nad ładem moralnym w świecie (stróże rity).

Pobożność ludowa wyróżniła Rudrę, złowieszczego boga burzy, wiatru i dzikiej natury. Ci ostatni bogowie dość szybko ulegli upersonifikowaniu. Obok bóstw pojawiają się w wedyzmie boskie zwierzęta, rośliny, rzeki, góry, a także mityczni herosi. Integralną częścią tej religii była wiara w życie pozagrobowe – najpierw w pobliżu domostw rodzinnych, a później w podziemnym królestwie Jamy, boga śmierci.

Inna rzeźba Brahmy z Guimet

Jak jest w Wielkim Tajemniku Słowian?

W Wielkim Tajemniku Słowiańskim Djaus-pitarowi odpowiada Dażbóg (Dadźbóg – Niebo) – Dawca Światła, Pan Jasnego Nieba, Prythywi – matka Ziemia, Surja – Swarożyc – Ogień Ziemskiego Nieba, syn Swaroga – Ognia Niebieskiego (Ognia Weli i jej Niw), Czandramasowi odpowiada Miesiąc (w sanskrycie mas, mes – miesiąc), Uszas  odpowiada Jutrzenka (Utryboga), Waju i Wata  mają odpowiedniki w Strzybogu-Wietrze i Stryji-Powietrzu), Agni to Ogień-Żar (Swara), Waruna – Perun, Mitra – Podag-Mir, Rudrze wedaizmu odpowiada odpowiada Dyj-Poświściel.

Kolejna postać Brahmy z Muzeum w Guimet

W hinduiźmie a szczególnie w buddyzmie –  jego wysublimowanej według mnie formie skupionej na aspekcie duchowym Wszechświata istnieje pojęcie brahmanu.

Napisałem powyżej – w buddyzmie będącym według mnie wysublimowaną formą hinduizmu, ponieważ według wyznawców hinduizmu współczesnego jest on herezją hinduistyczną, a według niektórych filozofów Zachodu doktryną filozoficzną a nie religią.

Co to jest brahman?

encyklopedycznie

Brahman – w filozofii indyjskiej i hinduizmie bezosobowy aspekt Absolutu posiadający w pełni cechę wieczności (sat).

A więc Swąt-Świętowit

Etymologia

Z sanskrytu oznacza wzrastanie, przeobrażanie się, nabieranie siły, rozwój i rozszerzenie.

To właśnie co czyni Swąt-Świętowit

Terminologia

Wyróżnia się dwa aspekty Brahmana: Nirguna-brahman i Saguna-brahman.

Nirguna

To bezpostaciowa, pozbawiona atrybutów najwyższa substancja przenikająca wszechświat i podtrzymująca go. Absolutna wewnętrzna treść wszechświata ^[1].

Absolutną wewnętrzną treścią Wszechświata jest Swąt-Świętowit (Wszech Świat) – jest on więc jednocześnie nirguną i saguną, pod postaciami różnych Bogów-Emanacji.

Saguna

Saguna-brahman to manifestacja Nirguna brahmana pod dowolną formą. Uważany jest wtedy za symbol Nirguna-brahmana i służy kultowi religijnemu. Hinduiści dedykują swe bhakti Saguna-brahmanowi – najczęściej Wisznu, Śiwie lub Dewi.

Swąt-Świętowit manifestuje się pod dowolnymi obranymi przez siebie formami – postaciami boów poszczególnych aspektów Rzeczy Istności (Rzeczywistości)

Wedy

W wedach obrazem mitycznym brahmana jest skambha – centralna oś świata .

W Wielkim Tajemniku Słowiańskim Drzewo Drzew (centralna oś świata) jest częścią Kłodzi Swąta – jego Domu-Jaja Świata , w którym on stale przebywa – Kłodź-Jajo i Drzewo Drzew są Istotą Swąta-Świętowita.

Według wisznuitów

Wisznuici uważają go za przenikający całe materialne stworzenie blask, którym emanuje Bhagawan. Trzy koncepcje Brahmana: Prakryti jest Brahmanem jako pole działania, Brahmanem jest też dźiwa (dusza indywidualna), która próbuje kontrolować naturę materialną, i Brahmanem jest również kontroler ich obu, który jest rzeczywistym kontrolerem. Wyróżnia się pięć stopni realizacji Brahmana, które nazywa się brahma puccham. Trzy pierwsze spośród nich – annamaya, pranamaya i gjanamaja – związane są z polem działania żywej istoty. Transcendentalnym do wszystkich tych pól działania jest Wisznu, który nazywany jest anandamaja.

Według Adi Śankary

Adi Śankara uważał, że Brahman to niewidzialna, wieczna i niezmienna rzeczywistość. Według niego doświadczamy jej poprzez czas, wielość oraz zmianę. Wiedzy o nim nie możemy zyskać z doświadczenia. Prawdziwą wiedzę o nim możemy zyskać poprzez zrozumienie, że jesteśmy jego częściami, natomiast nie osobnymi jednostkami.

Śankara sądził, że posiadamy w pewnym stopniu jego bezpośrednią intuicję, która jest Brahmanem.

Brahma z Muzeum Sztuki Azji w Berlinie

Buddyzm encyklopedycznie

Buddyzm, jedna z wielkich religii uniwersalistycznych. Rozwijała się począwszy od V w. p.n.e., a jej punkt wyjścia stanowiły nauki głoszone przez Buddę Śakjamuniego. Podstawą buddyzmu są tzw. Cztery Szlachetne Prawdy, objawione przez Buddę w jego pierwszym kazaniu w Benaresie (Waranasi):

1) wszelkie bytowanie to ból i cierpienie – bolesne są narodziny, starość, śmierć, połączenie z niechcianym, rozłączenie z miłym, niezaspokojenie pragnień;

2) źródłem cierpienia jest niewiedza, z której poprzez różne stadia pośrednie wyłania się pożądanie i przywiązanie do życia zamykające człowieka w kręgu wcieleń (reinkarnacja);

3) istnieje możliwość położenia kresu cierpieniu;

4) stwarza ją tzw. Ośmioraka Ścieżka: należyty pogląd, należyty zamiar, należyta mowa, należyte działanie, należyty sposób życia, należyty wysiłek, należyta uwaga, należyta koncentracja;

Indra i Brahma

Buddyzm jest systemem autosoteriolegicznym: wskazuje drogę do samowyzwolenia, dostępną dla każdego, kto zechce ją w sposób właściwy praktykować. Nie odwołuje się do Boga – zarówno do Boga-Stwórcy, jak i  doBoga-Zbawcy (dlatego w kategoriach religioznawstwa Zachodu opisywany jest jako doktryna ateistyczna).

Przyjmuje, że u podłoża wszystkiego tkwi odwieczna pustka: śunjata, a świat stanowi dynamiczny układ nieustannie zmieniających się elementów, dharm, które nie istnieją same z siebie, lecz pojawiają się we wzajemnych momentalnych powiązaniach uwarunkowanych przez to, co je poprzedza, i zarazem warunkujących to, co po nich następuje (tzw. Prawo Współzależnego Powstawania sformułowane przez Buddę).

Podobną strukturę ma według buddyzmu osobowość ludzka, dlatego odrzuca on istnienie substancjalnej, trwałej duszy – głosi równocześnie zasadę absolutnej odpowiedzialności za popełnione czyny (tzw. prawo karmana), która trwa tak długo, jak długo człowiek tkwi w kręgu wcieleń. Wyzwalające oświecenie osiąga się bez zbawczej interwencji jakiejkolwiek instancji zewnętrznej, wyłącznie wysiłkiem własnym, odsłaniając i aktualizując tkwiące w samym sobie dyspozycje (każde stworzenie ma według buddyzmu naturę Buddy).

Wiara w Buddę jest wiarą w to, że był on kimś, kto zjawił się na Ziemi, by głosić naukę o wyzwoleniu, a jednocześnie w sposób doskonały ją zrealizował – jest też wiarą w prawdziwość i skuteczność jego nauki. Uważa się go zatem za mistrza duchowego, za nauczyciela, nie za Boga czy zbawiciela. Wyróżnia się cztery historyczne formy buddyzmu:

1) buddyzm pierwotny (trudny do zrekonstruowania z powodu braku dzieł własnych jego twórcy, najwierniej przekazany w kazaniach Buddy spisanych przez jego uczniów),

2) buddyzm hinajana (początek n.e. jego wykład zawarty jest w kanonie palijskim),

3) buddyzm mahajana (również początek n.e. istnieje w wielu odmianach, m.in.: lamaizm, zen),

4) buddyzm mantrajana albo buddyzm tantryczny (ok. V w. n.e.; tantra, wadźrajana).

Buddyzm jest systemem otwartym, pozbawionym rozbudowanej dogmatyki, dlatego mimo całej różnorodności jego szkół i kierunków nie występuje w nim zjawisko herezji (choć on sam, ze względu na odrzucenie objawienia, śruti, uznawany jest za herezję przez wyznawców hindiuzmu).

Stanowi przede wszystkim pewną indywidualną praktyką, której fundament to medytacja i zachowywanie podstawowych zasad etycznych: majtri (współczucia i przyjaznego nastawienia wobec wszystkich istot), ahinsy (nieczynienia krzywdy żadnej z nich), karuny (miłosierdzia) – rytuał i kult nie grają w nim roli pierwszoplanowej.

Nie istnieje też jakaś specjalna forma przyjęcia owej religii – buddystą staje się ten, kto podzielając wiarę w Cztery Szlachetne Prawdy zaczyna dążyć do wyzwolenia. W niektórych tradycjach nawrócenie na buddyzm łączy się z wypowiedzeniem formuły przyjęcia schronienia w tzw. trzech klejnotach buddyzmu: w Buddzie, Dharmie, czyli jego nauce, i Sandze, czyli wspólnocie wyznawców.

Istotną rolę w rozwoju buddyzmu odegrały wspólnoty zakonne, męskie i żeńskie, a także pierwsze sobory (486, 386 lub 376, ok. 250 p.n.e.), na których uporządkowano naukę Buddy, tworząc kanon akceptowany przez wszystkie odłamy tej religii. W Indiach największe wpływy osiągnął buddyzm za panowania cesarza Aśoki (ok. 264-227 p.n.e.). Wkrótce zaczął się rozprzestrzeniać w krajach Azji Środkowej, Wschodniej i Południowo-Wschodniej.

Obecnie liczy ok. 700 mln wyznawców. Dominuje w Nepalu, Laosie, Bhutanie, Tajlandii, Birmie, Kambodży, Sri Lance. Wielu buddystów mieszka też w Chinach, Japonii, Korei Południowej, Wietnamie, Mongolii, Indonezji, Malezji oraz na obszarze Federacji Rosyjskiej. Niewielkie gminy buddyjskie znajdują się w Europie.

W Indiach, swojej ojczyźnie buddyzm, który już wcześniej przeżywał okresy kryzysu, upadł po najazdach muzułmańskich plemion turecko-afgańskich w XI-XIII w. Dziś jest tam niemal nieobecny (wyznaje go ok. 3 800 tys., tj. 0,7% mieszkańców).

Brahma

Krótkie przypomnienie na temat Bramy Bram

Słowiańskie Koło Boskie – KOLESO (Boskie Koleso – Boski Krąg) jest odwzorowaniem Ładu Wszego Świata (Wszechświata, kosmosu). Każda z postaci tego Kolesa, na każdym z poziomów owego Kręgu, jest uosobieniem i przedstawieniem symbolicznym, konkretnej siły wszechświata, działającej w charakterystyczny sposób. Jest uosobieniem mocy lub żywiołu, kiru lub działu, części mocy lub części żywiołu, cząstki pomocniczej mocy lub żywiołu albo działu lub kiru – wszystkie te scharakteryzowane tutaj i rozróżnione oddziaływania będziemy określać, dla prostoty wywodu –  jako siły. Siły te płyną z najwyższego szczebla – od Najwyższego – określonymi kanałami – promienno-energetycznymi  – wlewając się w konkretne zakątki świata, Ziemi,  przenikając i trafiając w określonym splocie sił w każdy byt (ożywiony i nieożywiony) i docierając do jądra każdego bytu. Jest to boski ichor (energia, istota bytu) coś co Hinduiści i Weda nazywają kundalini, ale także dewanagari – co należy odczytywać jako prasłowiańskie (praindoeuropejskie) – DewaN Ogar – Boskie Światło-Ogień a także Boski Ichor – czyli boska krew (energia, moc przenikająca wszystko co istnieje). Nazywają to także w jodze Brahmanem, albo dzielą na siłę Brahmy wszystkoprzenikającego i siłę Wisznu wszystkodzierżącego. My w Wielkim Tajemniku Słowiańskim przekazujemy iż jest to Moc Swąta Bramy Bram – która tymi Czterema Bramami Świata się od Swąta w Świat sączy przenikając WSZYSTKO i która przez owe Bramy Bram weni, wiciuje, owita i niejako zawiesza WSZYSTKO w Jego Wszechogarniających, Wszechdzierżących Swątowych rękach .

Brahma – Indyjski Światowit-Swąt i 4 Bramy Bram