Stroje władców Skołotów i celtyckich magów oraz o Jazycznikach-Jazygach

Czy Skołoci zwani przez Romajów (Greków) Scytami byli w istocie ludem barbarzyńskim, czyli dzikim? Herodot pisze, że część z nich uprawiała rolę a część wypasała bydło. Nie zapominajmy, że sami Romaje też nie byli nikim innym niż pasterzami i rolnikami. Między jednymi i drugimi znaleźliby się także rzemieślnicy i rybacy. Byli też, jak przypuszczam, kapłani – skoro Słowianie dobrze znali pojęcia takie jak kapła, żerca – żrec, kudziesnik, wołchw, czarownyk, lekar. No i oczywiście byli także wojownicy, a wśród nich dowódcy i władcy – kaganowie, kniaginowie, kuningowie, kniaziowie, agowie, hakanowie, khanowie-hanowie. Był też władca całego plemienia lub szczepu – tyrs.

Jak wyglądali władcy i wojowie, jakie stroje nosili?

Król Saków Skuncha na reliefie z Behistunu. Sakowie z Sokodawy, znanej Persom jako Sogdjana, nie są nikim innym jak skołockimi Sokodawami, od których imienia wzięła swoje imię ziemia sokodawijska.

Pierwsze co zwraca uwagę to królewska czapka, która jako żywo przypomina te znane jako czapki czarnoksiężników.

Czy miłośniczy świata celtyckiego i celtyckich legend przywłaszczyli sobie te skołockie nakrycia głowy? Możliwe, że uczynili to zachodni miłośnicy kultury Celtów, którzy wszystko co pozagreckie w Europie (Lądzie) starali się przypisać Celtom. Ale możliwe, ze stało się to inaczej, mogło bowiem być tak, ze jest to zmodyfikowane w różny sposób przez Celtów i Skołotów wspólne dziedzictwo aryjskie.

Pomiędzy strojami i czapami władców słowiańskich i skołockich oraz wojowników Słowian, Dawów-Dachów (zwanych przez Romajów Dakami) i Skołotów widać nieustanną ciągłość. Zilustrujemy to w tym artykule na przykładzie cop – czap królewskich i hełmów.

Celtów ludzie w Królestwie SIS zwykli nazywać Kiełtami, albo Skiełkami – ponieważ mieli powstać nie ze Złotej Gałęzi jak Zerywanie, Zwirzorowie i Zróstowie, ale z otrzęsionych z niej kiełków-nasion szyszkowych – tak prawią kudiesnicy z Glenia, czyli z budynowskiej Nurusji, wschodniej rozciągniętej nad Dnieprem i Donem.

Ci którzy więcej znają Kiełtów, bo bardziej z nimi obcowali i walczyli – czarownicy z Caroduny-Krakowa, pochodzący z Harów (Hawarów-Awarów i Charwatów-Harwątów), a także z Nurów z zachodniej Nurusji nurskiej, powiadają że Kiełtowie są po prostu skiełtani, czyli że są zmieszani – zmieszani ze starymi Ludami Lodu z Białego Lądu. Byliby wtedy ukrytymi potomkami Sporów, którzy kiedyś od Zerywanów zbiegli.

Mogli więc i Kiełtowie i Skołoci mieć wspólną zerywańską tradycję stroju.

Oto kilka zdań wiedzy przyjętej i już zaakceptowanej przez naukę współczesną, które burzą stereotyp obowiązujący od XIX wieku o koczownikach ze stepów:

„… W VIII-VII wieku p.n.e. Sakowie rozprzestrzenili się na ogromnych obszarach od Morza Aralskiego do wschodniego Turkiestanu i od jeziora Bałchasz po Ałtaj i Pamir. Władca perski Dariusz I toczył wojny z Sakami, zdołał nawet pokonać władcę Saków o imieniu Skuncha (co zostało uwiecznione na reliefie obok słynnej inskrypcji z Behistunu), ale nie spowodowało to trwałego podporządkowania Saków Persji. Około 160 p.n.e., pod naciskiem ludu Jüe-czy, atakującego Saków od wschodu, wtargnęli oni na środkowoazjatycką część jedwabnego szlaku i opanowali leżące tam miasta handlowe, takie jak Hotan, a następnie zajęli grecką Baktrię, wschodni Iran, a między 140 a 130 p.n.e. wtargnęli do północnych Indii i stworzyli tam państwo indo-scytyjskie, które upadło w 57 p.n.e. m.in. pod ciosami Partów.

Od Saków wzięła nazwę współczesna prowincja Sistan (dawniej Sakastan).

Sakowie byli nie tylko koczownikami i hodowcami bydła rogatego, koni i wielbłądów, ale także prowadzili osiadły tryb życia, zajmując się rolnictwem, przy czym stosowali nawadnianie pól. Ich miasta, wprawdzie dosyć prymitywne, były ośrodkami rzemiosła. Lepiej poznanymi archeologicznie ośrodkami miejskimi Saków są m.in. grodzisko Czirik-Rabat i kompleks Babisz-Mułła. Sakowie byli też doskonałymi wojownikami. Uważa się, że to u nich pojawiła się po raz pierwszy formacja ciężkiej kawalerii znana pod nazwą katafraktów – znane są wyobrażenia ciężkozbrojnych wojowników sakijskich z początku naszej ery.

Paradna zbroja wojownika (wodza) sakijskiego, tzw. złoty człowiek z kurhanu Issyk

Oto więc strój wodza skołockiego – kniagi, kagana, agi, kuniga czyli księcia. Oto także prawdziwy właściciel czapki magów celtyckich. Strój ten odkryto w kurhanie w oklicach Morza Orol (Aral). Jakie nazwy noszą tam cmentarzyska kultury skołockiej?

Czaryk (dziś sturczone – Czirik), Babisz (brzmi swojsko?), Izyk- Jazyk (dziś sturczona nazwa – Issyk) – tak samo jak dobrze znane Herodotowi a potem innym romajskim kronikarzom plemię z Gór Sarmackich (Sudetów) – Jazygowie, czyli Jazykowie-Językowie lub inaczej Języci. W języku rosyjskim do dzisiaj określenie człowieka, który wyznaje wiarę przyrody, czyli poganina to – jazycznik (języta), a pogaństwo – jazyczestwo, a jednocześnie rosyjskie izyk-jazyk – język (w znaczeniach takich samych jak w polskim).

Strój który widzimy wyżej to nie jest strój dzikusa, lecz prawdziwie królewski strój osoby bardzo cywilizowanej, dodajmy do tego że pochodzi z VIII wieku p.n.e. , a do tego i to że to nie jest strój samego kagantyrsa, ani kaganboga (w królestwie Sis – jak to znamy z zapisów także kronikarzy niemieckich na temat Połabian i Wieletów panowało zawsze dwóch władców jednocześnie), tylko wodza – kniagina, kuniga, agi, kagana, kniazia.

Odtworzenie skołockiego stroju książęcego z Ryżanówki (strój męski)

skołocka księżniczka z Ryżanówki, czy jej nakrycie głowy nie przypomina nam czegoś późniejszego co możemy zauwazyc np. u Horoli – Górali karpackich np. u Janosika?

„… Kurhan odkryty na Ukrainie przez polskich archeologów – w Ryżanówce- datowany jest na drugie ćwierćwiecze III wieku p.n.e. (około 260 p.n.e.). Grobowiec był pochówkiem prawdopodobnie ostatniego władcy północnego odłamu Scytów. Osoby tam pochowane określa się mianem księcia i księżniczkę Scytów. Pochówek kobiety miał miejsce niedługo (najwyżej kilka lat) po pogrzebie mężczyzny. Budując grób kobiecy wkopano się w istniejący nasyp i po uroczystościach pogrzebowych poszerzono go od strony północno-wschodniej zwiększając jego rozmiary. Obie zmarłe osoby odkryte pod nasypem Wielkiego Kurhanu Ryżanowskiego łączyły za życia prawdopodobnie ścisłe więzi natury rodzinnej lub/i kulturowej.”

Nie zgadzam się tylko z jednym zdaniem z tego opisu – nie ma podstaw by sadzić, że to był ostatni władca północnego odłamu Scytów. Scytowie nie wymarli – mówią dzisiaj językiem słowiańskim – tak samo jak Sarmaci. Nie ma podstaw do wyciągania z tego odkrycia wniosków, że to ostatni władca scytyjski.

jej kolczyki

i jej naszyjnik

Oto kilka wyrafinowanych skołockich wyrobów artystycznych. A że Skołoci to to samo co Słowianie i Wenetowie – dowiedziemy etymologicznie w kolejnych wpisach i artykułach na TYCH stronach.

„… Świadectwem rozwiniętego kultu zmarłych u Saków są kurhany, osiągające czasami wielkie rozmiary, z prostokątnymi komorami grobowymi zbudowanymi z drewna. Zwłoki spoczywały w drewnianych sarkofagach, niekiedy zdobionych, wokół których składano naczynia z potrawami, sprzęty domowe, broń, wozy i konie. Sakijskie kurhany odkryto m.in. na nekropoli Besszatyrskiej w dorzeczu środkowego biegu rzeki Ili.”

A co to jest za nekropolia – czy to rzeczywiście jakieś obce brzmienia? Nie.

Bes – bies, tyr-tyrs – berło. A rzeka Ilia – czyli Ilja, to coś podobnego do Wijsła i Wilja? A jakże.Znamy to jest swojskie.

[Wkrótce uzupełnię ten wpis odpowiednimi ilustracjami, przykładów ciągłości cop – trzopów – czyli zwieńczeń królewskiej i wojowskiej głowy u Skołotów i Słowian.]

Obiecane uzupełnienie:

Obraz: Posłowie scycyjscy u królaDariusza Wielkiego [ Dar-jusza] (zwracam uwagę na nakrycia głowy posłów)