I rozbiór Polski
Do niedawna Polacy mieli obyczaj celebrowania swoich rocznic narodowych jako Święta Klęski, a jedynym obowiązującym podejściem historyków, polityków i propagandystów było eksponowanie porażki, katowanie zbiorowego Ducha Narodu Polskiego nieudolnością, słabością, upadkiem i wszelaką niemożnością, łącznie z fatalnym położeniem kraju i fatalistycznymi zbieżnościami dziejowymi oraz gromkimi pohukiwaniami ze wszystkich stron o tym żeby się mieć na baczności strzec jak oka w głowie katolicyzmu – jedynego spoiwa narodowego i rugować „obcych” – kulturowo, religijnie, etnicznie, bo zagrażają oni integralności narodu i uzurpują sobie przywileje.
W sumie ten zbiór negatywnych celebracji każdego takiego święta prowadził zamiast do podniesienia Ducha Zbiorowego i Stanu Dusz Obywateli do pognębienia i podkopania wiary we własne siły w Polakach. Trudno się oprzeć wrażeniu że III RP nie wyciągnęła żadnych wniosków z tej NEGATYWNEJ NARRACJI DZIEJOWEJ i kontynuuje ją od ponad 30 lat. Co najwyżej jako forma odtrutki pojawiają się pomysły zaprzestania oddawania czci np Bohaterom Powstania Warszawskiego i czczenia uroczystego samej tej rocznicy, albo do zastępowania poważnych acz „smutaśnych” symboli symbolami prześmiewczymi jak Orzeł z Kalafiora, czy Tęczowa Matka Boska.
Zmieniamy od dzisiaj RAZ NA ZAWSZE tę dziwaczność, którą trudno interpretować inaczej jak traumatyczną pozostałość po narzuconej Polakom narracji historycznej ZABORCÓW. Zaczynamy od Święta I Rozbioru Polski. Czym było w istocie to wydarzenie?
Odpowiadam: kolejną nieudaną próbą zawłaszczenia Serca Świata przez Uzurpatorów nie posiadających żadnych cech osobistych ani narodowych, umiejętności organizacyjnych ani rzeczywistych mocy sprawczych do tego aby tym Sercem Świata – Pierwszą Rzeczpospolitą Obojga Narodów zarządzać w jakikolwiek sposób, a tym bardziej kształtować sensownie dalsze dzieje świata w oparciu o Nadwiślańską Tradycję Kulturową.
Nie była to uzurpacja pierwsza ani ostatnia, lecz kolejna – może i setna – nie ma potrzeby ich tutaj od czasów głębokiej starożytności Lechickiej Słowiańszczyzny (Konfederacji Słowiano-Aryjskiej, Wspólnoty SIS, Królestwa Warwarii / Barbarii, Rzeczpospolitej Słowian – Istów – Skołotów i Ludów Sprzymierzonych) aż po dzisiejsze czasy, w których obserwujemy z bliska następną taką próbę, kolejno wymieniać ani co do jednego zliczać.
Pokażemy jak te wszelkie uzurpacje po kolei były żałosne, śmieszne i z góry skazane na niepowodzenie dziejowe.
Zaczniemy od przemądrej rozprawki akademickich historyków na temat I Rozbioru Rzeczpospolitej Obojga Narodów jaką prezentuje Wikipedia. Jest to typowe dzieło skostniałego Kościoła Nauki które przepisuje historię Polski wprost od zaborców Polski tak jak ją oni sformułowali w XVIII, XIX i na początku XX wieku. Modyfikacje są tutaj minimalne.
Wikipedia
I rozbiór Polski – cesja terytorium Rzeczypospolitej Obojga Narodów dokonana w 1772 roku na rzecz Królestwa Prus, Monarchii Habsburgów[a] i Imperium Rosyjskiego. Pierwszy z trzech rozbiorów Polski, do których doszło pod koniec XVIII wieku.