Zalesie albo Opole – Ziemica Burowijska (Zaborowia), Czarna Ziemia (Tartaria, Melanchlania)

Oto współczesne, całkiem poważne,  czyli sieriozne, teksty na temat Zaleskiej Rusi, nazywanej też Czarną Ziemią. Cały materiał na temat tego specyficznego ethnosu na jakim było ufundowane Księstwo Moskiewskie przytaczamy, nie tylko żeby przybliżyć czytelnikom znajomość historycznego procesu jaki kształtował Rosję i tę narodowość (grupę etniczną), która określa siebie dzisiaj jako rosyjską, ale między innymi po to by wskazać jaki zamęt panuje po drugiej stronie Buga i jak gorączkowo poszukuje się tam własnych korzeni i niepodważalnej tożsamości.

 

Na obraz płynący z Wikipedii i z kart mediów poświęconych bieżącej polityce i sprawom społecznym, nakładają się siłą rzeczy obrazy wyniesione z You Tubu, gdzie niejednokrotnie autorzy różnych filmików poszukują swoich korzeni w arktycznej Darii, starożytnej Atlantydzie czy nawet  wśród kosmicznych bogów Rassy i Annanukich. Atlantyda (WądLądtyda, Ant-Land czyli Ląd Wenetów – Staroeuropejczyków, de facto leży nadal – jak przez wieki – w północnej, tj. zadunajskiej Europie, ale oni tego nie wiedzą, bo to dla Rosjan najwyraźniej rzecz jeszcze nieodkryta, a ostatnim miejscem gdzie szukaliby sensownych odkryć i koncepcji na swój temat jest Polska.

 

Współczesna nauka (genetyka historyczna, archeologia, lingwistyka) i współczesna technologia przeobrażają na naszych oczach obraz świata i przeorują świadomość. Fazę zmian, jaką obserwujemy, należy określić jako totalny zamęt i permanentny kryzys. Jak opanować ten zamęt i co z niego wyniknie?

 

Na początek zapoznajmy się z tym co we współczesnym kontekście pisze się o Zalesiu (Zaborowii) – Czarnej Ziemi – starożytnej Ziemicy Czarnosiermiężnej (Tartarskiej, Melanchlanskiej), w naszej wersji mitologicznych opowieści nazywanej Burowią, albo Ziemicą Burowijską  – co moim zdaniem najtrafniej oddaje historyczny ciąg nazewniczy związany z tą ziemią i jej ethnosem.

 

Zacznijmy od tego co się pisze, zapoznajmy się z tym co pokazują w Internecie a następnie spróbujmy pozbierać ten materiał i jakoś go na nowo uporządkować w ramach spójnej (w miarę) koncepcji jaką rysuje współczesna wiedza „naukowa”.

 

Wiki pol

Ruś Włodzimiersko-Suzdalska (ros. Владимиро-Су́здальская Русь) – kraina historyczna w Rosji, położona w międzyrzeczu Oki i Wołgi. Od północy graniczy z Rusią Nowogrodzką, od zachodu ze Smoleńszczyzną i Rusią Wierchowską, od południa z Riazańszczyzną i Muromszczyzną, od wschodu z terytoriami zamieszkałymi przez ludność ugrofińską (Mordwini, Maryjczycy, Udmurci, Komi-Permiacy). Głównymi ośrodkami politycznymi Rusi Włodzimiersko-Suzdalskiej były kolejno: Rostów, Suzdal, Włodzimierz nad Klaźmą, Twer i Moskwa.

Ruś Włodzimiersko-Suzdalska odegrała przodującą rolę w formowaniu się państwowości rosyjskiej. Na jej terytorium znajduje się tzw. Złoty Pierścień Rosji – grupa kilkunastu miast o wyjątkowym znaczeniu kulturowym. Po zniszczeniu Kijowa przez Tatarów w roku 1299 oraz przeniesieniu siedziby wielkiego księcia i głowy ruskiego prawosławia do Włodzimierza nad Klaźmą, region ten stał się głównym centrem politycznym i religijnym całej Rusi. Wielki książę włodzimierski posiadał władzę zwierzchnią na pozostałymi księstwami ruskimi. Począwszy od XIV wieku Wielkie Księstwo Włodzimierskie zaczęło funkcjonować jako Wielkie Księstwo Moskiewskie.

Ruś Włodzimiersko-Suzdalska jest subregionem Rusi Północno-Wschodniej, regionu historycznego, do którego obok Rusi Włodzimiersko-Suzdalskiej zalicza się także Ruś Riazańsko-Muromską, Smoleńską i Wierchowską. Ruś Północno-Wschodnia jest z kolei częścią Wielkorusi, obejmującej wszystkie rosyjskie terytoria dawnej Rusi Kijowskiej.

Nazewnictwo

Nazwa Ruś Włodzimiersko-Suzdalska pochodzi od nazw miast Włodzimierza i Suzdalu, będących głównymi ośrodkami politycznymi i kulturowymi w początkowej historii regionu. Region ten nazywany jest niekiedy Rusią Zaleską (ros. Залесская Русь), Zalesiem (ros. Залесье) i Opoliem (ros. Ополье). W latopisach nowogrodzkich występuje pod nazwą ziemia niżowska (ros. Низовская земля) lub ziemia zaleska (ros. Залесская земля).

Historia

Początkowo stanowiła dzielnicę Rusi Kijowskiej jako Księstwo Rostowsko-Suzdalskie. W 1157 roku Andrzej Bogolubski przeniósł stolicę z Suzdala do Włodzimierza. Do największego znaczenia na Rusi księstwo doszło w czasach wielkiego księcia włodzimierskiego Wsiewołoda Wielkie Gniazdo (1176-1212). W 1238 roku Ruś Włodzimiersko-Suzdalska została spustoszone przez Mongołów, którzy pokonali wojska Jerzego Wsiewołodowicza. Sam książę zginął w walce, a kraj uznał zwierzchnictwo Tatarów. W XIII-XIV wieku wielcy książęta włodzimierscy stali się najpotężniejszymi władcami na Rusi północno-wschodniej. W 1328 roku Iwan Kalita przeniósł stolicę księstwa do Moskwy, gdzie też 2 lata wcześniej przeniósł swoją siedzibę zwierzchnik prawosławia na Rusi, metropolita Piotr. Nadal wielcy książęta moskiewscy (od 1340 roku) najpierw obejmowali władzę we Włodzimierzu i tytułowali się wielkimi książętami włodzimierskimi. W drugiej połowie XIV wieku państwo funkcjonowało jako Wielkie Księstwo Moskiewskie.

Edupedia pol

RUŚ WŁODZIMIERSKO-SUZDALSKA, Ruś Zaleska

– dzielnica Rusi Kijowskiej; w X-XI w. gł. ośrodkiem tej ziemi był Rostów, z czasem na czoło wysunął się Suzdal, a po 1169 stołecznym ośrodkiem stał się Władymir; po śmierci wielkiego księcia Wsiewołoda Wielkie Gniezdo w 1212 uległa rozbiciu na dzielnice; wraz z rozpoczęciem się w 1238 panowania Mongołów nominalnym zwierzchnikiem był książę, otrzymujący od chana Złotej Ordy nominację (jarłyk) na tron włodzimierski; od czasów Iwana I Kality otrzymywali ją z reguły książęta moskiewscy; w II poł. XIV w. Księstwo Włodzimierskie, połączone z innymi posiadłościami książąt moskiewskich, utworzyło trzon Wielkiego Księstwa Moskiewskiego.

Wiki eng – Zalesye

Zalesye (Russian: Зале́сье; literally: „place over the woods”) or Opolye (Опо́лье; literally: „place in the fields”) is a historical region of Russia, comprising the north and west parts of Vladimir Oblast, the north-east of Moscow Oblast and the south of Yaroslavl Oblast. As a kernel of the medieval state of Vladimir-Suzdal, this area played a vital part in the development of Russian statehood.

The site of an ancient Meryan sanctuary in Zalesye

The name alludes to the deep woods that used to separate the medieval Principality of Rostov from the Republic of Novgorod and the Dnieper principalities. Before the coming of Slavs in the 9th century, the area was inhabited by Merians, Muroma, and other Finnic tribes. As time went by, Slavs and Finns mixed ethnically and culturally, thus giving birth to the modern Russian nation.

In the twelfth century, this fertile area, being well protected from Turkic incursions by the forests, provided a favourable oasis for Slavic people migrating from the southern borders of Kievan Rus. The population of the area rapidly increased and by 1124 reached the point when Yuri Dolgoruki found it expedient to move his princely seat from Rostov in the Upper Volga region to Suzdal in Zalesye.

Typical Zalesyan landscape

Suzdal was the oldest and most senior town of Opolye. Other important urban centres were established by Yuri in Pereslavl-Zalessky (founded 1152), Yuriev-Polsky (1152), Dmitrov (1154), Starodub-on-the-Klyazma (1152), Vladimir-Zalessky (1108), Ksnyatin (1136), and Yaropolch-Zalessky (1136). The monikers Zalessky („over the woods”) and Polsky („in the fields”) were used to distinguish new cities from the eponymous towns now in modern-day Ukraine.

Being perpetually at odds with the powerful Suzdalian boyardom, Yuri even contemplated moving his capital from Suzdal to the new town of Pereslavl-Zalessky. His unexpected death led to the idea being dropped, but Yuri’s son Andrew the Pious finally moved the princely seat to another young town, Vladimir. The old nobility of Rostov and Suzdal, however, arranged Andrew’s assassination and a brief civil war for supremacy in Zalesye followed.

During the Mongol invasion of Russia, when the woods were gradually being cleared and new centres developed in Moscow, Tver, and elsewhere, the strategic importance of Zalesye declined. New urban centres were developed around famous monasteries (e.g., Sergiev Posad, Kirzhach) or royal residences (e.g., Alexandrov, Radonezh).

Sometimes, the term Zalesye is taken to include the whole Upper Volga and Lower Klyazma region. In this sense, Zalesye is equivalent with the territory included within the Golden Ring of Russia.

 Wiki ros – Зале́сье

Зале́сье, или Опо́лье — средневековое название территории, располагавшейся в Волго-Окском междуречье Владимиро-Суздальской земли в XII—XIII веках и включавшей сеть городов: Переславль-Залесский, Ростов, Ярославль, Кострому, Владимир, Боголюбово, Суздаль, Юрьев-Польский, Углич, Стародуб-на-Клязьме. В новейшее время города Залесья образуют Золотое кольцо России.

Название «Залесье» прежде всего географическое, оно подразумевало всё то, что находилось «за лесом» по отношению к киевским землям, от которых Залесье отделяли труднопроходимые Брянские («дебрянские» — от слова «дебри») леса, населённые воинственными вятичами. «Дорога прямоезжая» из Киева в Залесье до XII века, по-видимому, отсутствовала, так как в дошедших до нас источниках того времени нет никаких признаков её существования до похода Андрея Боголюбского на Киев (1169 год), и доминирующей транспортной магистралью, связывавшей столицу Руси с Залесьем, являлся окольный водный днепровско-волжский путь с волоком на Валдае.

Автохтонными «насельниками» Залесья были финно-угорские (меря, мурома, мещера) и, в меньшей степени, — балтские (голядь) племена. На исходе I тысячелетия нашей эры развернулась славянская миграция в Залесье, и в X—XII веках произошла ассимиляция славянскими колонистами автохтонных финно-угров и балтов, их славянизация, христианизация и активное приобщение автохтонов к земледелию. Основная волна славянских колонистов шла с северо-запада — с менее плодородных новгородских и псковских земель. Позже — уже после распада Руси, с появлением «дороги прямоезжей», — к ней добавилась миграция из киевских земель, которая до этого носила, вероятно, преимущественно «административный» характер.

Первым из городов, возникших в Залесье, был Ростов, который упоминается в летописи уже во второй половине IX века («а в Ростове меря»). К началу XII века существовали уже все основные города: Переславль-Залесский, Ярославль, Владимир-на-Клязьме, Суздаль, возникавшие, главным образом, как опорные пункты Руси для контроля над этой территорией. С начала XIII века Залесье включается в понятие Русь.

После распада Руси на удельные княжества (вторая треть XII века) Залесье окончательно обособилось от Киева, и в этом регионе начался интенсивный процесс формирования самостоятельной, «российской» государственности, поэтому Залесье по праву называют «колыбелью России».

Се́веро-Восто́чная Русь

Се́веро-Восто́чная Русь — термин, принятый в современной историографии^[1] для обозначения группы русских княжеств в междуречье Волги и Оки в IX—XV веках, составивших ядро современного Российского государства. В строгом смысле — территория Великого княжества Владимирского. В расширительном смысле, в противопоставлении Юго-Западной Руси и Литве, также территории зависимых от него Рязанского, Муромского, Смоленского и части Верховских княжеств.

В научной литературе наряду с названием «Северо-Восточная Русь» используются синонимичные термины. Для периода IX—XI вв. Росто́вская земля, в XI — сер. XII вв Ростово-Су́здальское княжество, с сер. XII — сер. XIII Владимиро-Су́здальское княжество, с сер. XIII — Великое княжество Влади́мирское.

В летописях регион именовался Су́здальская земля (название преобладает до кон. XIII века) и Вели́кое княже́ние Влади́мирское (преобладает в последующее время); в литературных памятниках иногда — Зале́сская земля, Зале́сье (то есть то, что находилось «за лесом» по отношению к киевским землям); в новгородском летописании — Низовская земля.

В составе Киевской Руси

Основная статья: Киевская Русь

В конце I тысячелетия н. э. здесь проживали финно-угорские племена меря и весь. В Повести временных лет под 859 годом есть сообщение, что меря платила дань варягам. В IX—X веках происходит мирная славянская колонизация (следов насилия не обнаружено) в основном кривичами, ильменскими словенами и вятичами с незначительным участием скандинавов (норманнов). Последнее упоминание мери относится к 907 году, далее данная территория упоминается по главным городам как Ростовская, а позднее — Ростово-Суздальская земля, то есть племенное деление сменяется территориальным.

Первым из городов, возникших в Залесье, был Ростов, который упоминается в летописи уже в 862 году. В 911 году Ростов назван в числе пяти крупнейших городов, подвластных киевскому князю Олегу. Сюда сначала новгородские, а после 882 года киевские князья посылали наместников. С 913 по 988 год в летописях ничего не говорится о Ростовской земле.

В 991 году была учреждена Ростовская епархия — одна из старейших на Руси. Первым ростовским князем был сын Владимира Ярослав Мудрый на рубеже X—XI веков.

По завещанию Ярослава Мудрого Ростов наряду с другими городами Северо-Восточной Руси стал владением его сына, переяславского князя Всеволода Ярославича, куда тот посылал наместников. Обособление княжества произошло во время правления Юрия Долгорукого (1113—1157). В 1125 году он перенёс столицу своих владений в Суздаль^[2].

Великое княжество

В 1155 году сын Юрия Андрей Боголюбский уехал из Южной Руси от отца вместе с вышгородской иконой Божьей матери во Владимир, который избрал своей резиденцией. План Юрия Долгорукого, по которому его старшие сыновья должны были закрепиться на юге, а младшие — править в Ростове и Суздале^[3], остался нереализованным. В 1169 году Андрей Юрьевич организовал успешный поход на Киев, но впервые в древнерусской практике не стал там править, а оставил наместником своего младшего брата Глеба. В историографии XVIII—XIX вв и современной популярной литературе этот эпизод трактуется как перенос столицы Руси из Киева во Владимир, хотя, по современным представлениям, этот процесс был длительным и окончательно завершился после монгольского нашествия. По выражению Ключевского В. О., Андрей «отделил старшинство от места». Старшинство Андрея признавалось во всех русских землях, кроме Чернигова и Галича. В 1157 году, когда по смерти Юрия Долгорукого киевский престол занял Изяслав Давыдович, Переяславское княжество обособилось от Киева и в основном осталось под контролем владимирских князей. Андрей стремился уподобить Владимир Киеву (в частности в масштабном архитектурном строительстве, построив Успенский собор) и даже пытаться добиться учреждения в своём княжестве отдельной митрополии. В его правление Северо-Восточная Русь сформировалась как новый центр объединения русских земель и будущее ядро современного Российского государства.

После гибели Андрея в 1174 году власть в княжестве попытались захватить поддержанные смоленскими и рязанскими князьями Мстислав и Ярополк Ростиславичи, дети старшего сына Юрия Долгорукого, умершего раньше своего отца и потому не правившего, но в конце концов им пришлось подчиниться своим дядьям Михаилу Юрьевичу и Всеволоду Юрьевичу Большое Гнездо, поддержанным Святославом Всеволодовичем Черниговским. Правление Всеволода Юрьевича (1176—1212) было периодом расцвета Северо-Восточной Руси. Его старшинство признавалось во всех русских землях, кроме Чернигова и Полоцка. Рязанские князья жестоко поплатились за помощь его противникам: их земли с конца XII века начали подвергаться периодическим владимирским интервенциям и попали в зависимость от Владимирского княжества.

В начале XIII века произошло разделение Ростово-Суздальской епархии на Ростовскую и Владимиро-Суздальскую (в XIV веке преобразовалась в Суздальскую).

Князья Северо-Восточной Руси начиная с Юрия Долгорукого пытались поставить под свой контроль Новгород, используя его зависимость от подвоза продовольствия из суздальского Ополья, с переменным успехом, пока наконец в 1231 году представители владимирского княжеского дома не утвердили за собой право на представительство в Новгороде на целый век. Летописцы даже начали применять новое словосочетание Великое княжение Владимирское и Великого Новгорода. По смерти Всеволода Большое Гнездо смоленским князьям удалось удачно вмешаться в борьбу за владимирское княжение между его детьми (Липицкая битва 1216), воспользовавшись борьбой младших Всеволодовичей за влияние в Новгороде, но вскоре владимирские князья возглавили борьбу против крестоносцев в северной Прибалтике, а после поражения смоленских князей и их союзников в битве на Калке (1223) вновь усилили свои позиции на Руси.

В 1226—1231 годах произошло столкновение с Черниговским княжеством. Олег Курский вынужден был отказаться от своих претензий под нажимом владимирских войск в пользу шурина Юрия Всеволодовича Владимирского, Михаила Черниговского, а затем самому Михаилу пришлось отказаться от новгородского княжения под военным давлением.

После вмешательства Ярослава Всеволодовича в борьбу за Киев в 1236 году и посажения им на смоленское княжение Всеволода Мстиславича в 1239 году, а также в результате многократных владимирских походов против Литвы (битва под Усвятом 1225, 1235, 1239, 1245, 1248), Смоленское великое княжество оказалось в зависимости от Владимирского.

В феврале 1238 года Северо-Восточная Русь была разорена во время монголо-татарского нашествия после поражения соединённых русских сил в битве под Коломной. Были сожжены 14 городов, включая Владимир, Москву, Суздаль, Ростов, Дмитров, Ярославль, Углич, Переяславль-Залесский, Тверь. 4 марта 1238 года отряд темника Бурундая смог уничтожить вновь набранное владимирским князем Юрия Всеволодовичем войско на стоянке на реке Сити, сам Юрий погиб. После гибели Юрия и всего его потомства владимирским князем стал Ярослав Всеволодович, приехавший из Киева (1238).

[править] Монголо-татарское иго

В 1243 году Ярослав Всеволодович был вызван^[4] в Орду и признан монголами старейшим среди всех русских князей («стареи всем князем в Русском языце»)^[5]. Это было формальным актом признания зависимости Северо-Восточной Руси от монголов. Усилению позиций владимирских великих князей после монгольского нашествия наряду с этим способствовало и то, что они не участвовали в масштабной южнорусской междоусобице перед ним, что княжество вплоть до рубежа XIV—XV веков не имело общих границ с великим княжеством Литовским, осуществлявшим экспансию на русские земли^[6]. Регулярная эксплуатация земель великого владимирского княжения началась после переписи 1257 года. В 1259 году Александр Невский способствовал проведению переписи в неразорённом в ходе монгольского нашествия Новгороде, тем самым усилив в нём и собственные позиции.

В 1262 году во Владимире, Суздале, Ростове, Переяславле, Ярославле и других городах были перебиты татарские сборщики дани. Карательный поход удалось предотвратить отправившемуся в Золотую Орду великому князю владимирскому Александру Невскому, но он умер по дороге домой в 1263 году.

Александр Невский был последним князем, княжившим непосредственно во Владимире. После его смерти Северо-Восточная Русь распалась на полтора десятка фактически самостоятельных удельных княжеств: Галичское, Городецкое, Дмитровское, Костромское, Московское, Переяславское, Ростовское, Стародубское, Суздальское, Тверское, Угличское, Юрьевское, Ярославское. Один из удельных князей получал по ханскому ярлыку великое княжение Владимирское, которое обеспечивало ему перевес над остальными и давало формальное верховенство. Право на великое княжение закрепилось за потомством Ярослава Всеволодовича (потомки старшего брата Ярослава — Константина Всеволодовича правили в Ростове, Ярославле и Угличе и на великое княжение не претендовали). Фактически все великие князья непосредственно подчинялись ханам сначала Монгольской империи, а с 1266 года — Золотой Орды, самостоятельно собирали дань в своих владениях и переправляли её хану. Первым владимирским князем, не переехавшим в столицу, стал Ярослав Ярославич Тверской. При нём была основана Тверская епархия.

В правление Дмитрия Александровича, когда претендентом на великое княжение выступил его младший брат Андрей, а союзником Дмитрия — обособившийся от сарайских ханов тёмник Ногай, произошло три новых разрушительных нашествия в 1281, 1282 и 1293 годах.

В 1299 резиденция митрополита Всея Руси была перенесена во Владимир (перенос кафедры утверждён патриаршим собором 1354 года). После этого впервые в истории образовалась особая от митрополии всея Руси Галицкая митрополия, которая в составе Владимирской, Перемышльской, Луцкой, Туровской и Холмской епархий просуществовала с перерывами до 1347 года.

В 1302 году Переяславль-Залесское княжество было завещано бездетным Иваном Дмитриевичем Даниилу Александровичу Московскому, но после получения ярлыка на великое владимирское Михаилом Тверским вошло в состав великого княжения^[7]. Михаил, первым из владимирских князей названных «князем всея Руси», силой привёл своих наместников в Новгород (временно) и одержал победу над Юрием Даниловичем Московским и ордынцами в Бортеневской битве (1317), но вскоре был убит в Орде.

Тверской князь Дмитрий Михайлович Грозные Очи убил Юрия Московского перед ханом (1325). В 1326 году митрополит всея Руси переехал из Владимира в Москву. После заключения Александром Михайловичем Тверским договора с Новгородом в 1327 году Тверь была разгромлена ордынцами, москвичами Ивана Даниловича Калиты и суздальцами Александра Васильевича.

В 1341 году великое княжение владимирское было разделено: Нижний Новгород и Городец были переданы суздальским князьям, начавшим с тех пор титуловаться как «великие». После неудачной попытки Дмитрия Константиновича Суздальского утвердиться на великом княжении владимирском (1359—1363) оно постоянно принадлежало московским князьям, которые также стали титуловаться «великими».

К правлению Дмитрия Ивановича Московского относятся неудачные попытки великого князя литовского Ольгерда взять Москву и Михаила Александровича Тверского — овладеть владимирским княжением. В 1383 году хан Тохтамыш признал владимирское княжение потомственным владением московских князей, одновременно санкционировав независимость Тверского великого княжества^[8]. В 1389 году Дмитрий Донской передал великое княжение своему сыну Василию, который 1392 году присоединил к своим владениям Нижегородско-Суздальское великое княжество.

Примечания

↑ Показывать компактно

1. ↑ Территорию средневековой Руси принято делить на «Северо-Западную» (Новгород и Псков), «Северо-Восточную» и «Юго-Западную (Южную)». Первый и последний термины используются реже, тогда как название «Северо-Восточная Русь» является для своего региона основным. В. А. Кучкин объясняет его значение следующим образом:

Хотя термин «(древне) русский Северо-Восток» и тождественный ему термин «Северо-Восточная Русь» употребляются в литературе по истории нашей страны уже много десятков лет, географически они до сих пор точно не определены. Обычно под Северо-Восточной Русью понимают территорию Волго-Окского междуречья. Такое понимание правильно для древнейшего периода, но тогда к этому району не прилагалось понятие «Русь». Последнее вошло в употребление только после монголо-татарского завоевания. См.: Шахматов А. А. Разыскания о древнейших русских летописных сводах. — ЛЗАК. СПб., 1908, вып.20, с.328-329. А к тому времени государственная территория здесь вышла далеко за пределы Волго-Окского междуречья. Следовательно, под термином «Северо-Восточная Русь» в разные периоды должны пониматься различные, хотя и частично совпадающие по территории, географические регионы. Характерной чертой этих регионов была их принадлежность одной определенной династии древнерусских князей, именно Юрию Долгорукому и его потомкам. Поэтому под «Северо-Восточной Русью» следует понимать ту конкретную сравнительно компактную территорию с центром в Волго-Окском междуречье, которой владели в определенные хронологические периоды Юрий Долгорукий или его потомство.

Кучкин В. А. Формирование государственной территории Северо-Восточной Руси в X — XIV вв — С. 3.

2. ↑ Юрий Долгорукий — статья из Большой советской энциклопедии
3. ↑ Лаврентьевская летопись. В лето 6683
4. ↑ Новгородская первая летопись старшего извода
5. ↑ Лаврентьевская летопись
6. ↑ БРЭ, том «Россия», с.278
7. ↑ БРЭ, том «Россия», с.279
8. ↑ БРЭ, том «Россия», с.280

 

Ополье (Владимирское Ополье, Юрьево Ополье) — природный (ландшафтный) район, занимающий большую часть Суздальского и Юрьев-Польского административных районов Владимирской области и Гаврилово-Посадского района Ивановской области, а также небольшие части прилегающих Кольчугинского и Собинского районов Владимирской области. Находится в бассейнах рек Нерль и Колокша. Ополье простирается примерно на 30 км с юга на север и на 70 км с запада на восток, носит характер волнисто-увалистого плато с абсолютными высотами от 120 до 165 м над ур. моря, с многочисленными оврагами.^[1]

Основные города — Владимир, Суздаль, Судогда, Юрьев-Польский, Гаврилов Посад. Район древнего земледелия близ города Переславля.^[2]

Замосковный край — часть Московского государства, находившаяся в бассейне верхней Волги и по левому берегу Оки, а также её левых притоков — Клязьмы, Москвы-реки и других. Охватывала по большей части Ополье и Ростово-Суздальскую землю. На юге Замосковный край граничил с Рязанской землей, на севере – с Новгородскими пятинами, на востоке – с Поволжьем и Вятским краем, на западе – со Смоленской землей.

Термин «Замосковный край» употреблялся в официальных документах в XVI—XVII веках, тогда это была наиболее заселённая и экономически развитая часть Руси. Наиболее крупный и экономически развитый город — Ярославль (по населению уступал только столице); другие значимые центры — Нижний Новгород, Кострома, Углич, Переславль-Залесский, Коломна, Дмитров, Владимир, Муром, Гороховец.

19.11.2010 07:24 128

Moskale czy Rusini? O tożsamości rosyjskiej i ruskiej.

W ostatnich dniach dyskutowaliśmy na naszym Forum na temat tożsamości współczesnych mieszkańców Rosji. Chiałbym przedstawić jeszcze jeden – moim zdaniem ciekawy – głos w tej dyskusji.

Konrad24pl

*****************************************************************************************************************

Oryginalny artykuł w j.rosyjskim:

Родослав Колосветов. Горькая правда Залесья

Gorzka prawda Zalesia

Wśród wielu projektów opartych na wydzieleniu ruskich [„ruskich” od słowa Ruś – przyp. tłum.] narodowości, takie jak – Ingria (Ingermanlandia), Republika Syberii, Ruś Dalekowschodnia itp. Chciałbym poświęcić trochę uwagi projektowi – Rusi Zaleskiej i jej twórcom. Po przeczytaniu w ostatnich dniach – Deklaracji praw ludu narodu ruskiego Zalesia (Rusi Zaleskiej)  i patrząc na mapę przyszłego Zalesia byłem nieco zaskoczony, a nawet w zszokowany, gdy dowiedziałem się, że moją rodzimą Debriańszczyznę, zuchwali i bezczelni Moskale przypisali do swojego projektu.

Rosja w polskiej niewoli – 1582 – 1648

Polityka zagraniczna Moskwy w XVI wieku skoncentrowana była na wojnie z Litwą o ziemie ukraińskie i białoruskie oraz na walkach z najazdami tatarskimi. Wojna z Litwą w 1507 roku nie zakończyła się pokonaniem Litwy. W 1514 roku Moskwa zajęła Smoleńsk, jednak w tym samym roku wojska polsko-litewskie pokonały Rosjan w bitwie pod Orszą. Moskwa walczyła o Kazań i Astrachań z chanatem krymskim. W 1552 roku udało się Moskwie zdobyć Kazań, cały chanat kazański został jednak podporządkowany Moskwie dopiero w 1557 roku. W 1556 roku zajęto też chanat astrachański a w 1555 roku narzucono zwierzchność feudalną chanatowi syberyjskiemu a w 1598 roku zachodnia Syberia została włączona do Moskwy.

Nie udało się jednak dotrzeć Moskwie do Bałtyku, bowiem w Inflantach Moskwa napotkała na koalicję Polski, Litwy i Szwecji. W wyniku wojen z Polską za czasów Batorego na mocy rozejmu w Jamie Zapolskim w 1582 roku Moskwa straciła na rzecz Polski Połock i Weliż a w wyniku wojny ze Szwecją Moskwa utraciła Narew, Jam i Iwanogród. Porażki na arenie międzynarodowej i polityka opricznina spowodowała, że Moskwa popadła w kryzys polityczny i ekonomiczny. Kraj został spustoszony, wyludniły się jego zachodnie i centralne rejony, chłopi przenosili się na wchód i południe. W celu zapobieżenia temu procesowi wprowadzono tzw. lata zastrzeżone, w czasie których chłopi nie mogli zmieniać miejsca pobytu. Przeprowadzony w latach 1581-1592 spis ziemi miał umożliwić ewidencję chłopów w dobrach, w których przebywali w czasie lat zastrzeżonych. Ukaz z 1597 roku nakazywał wszystkim chłopom, którzy zbiegli po 1592 roku powrót do swych panów. W ciągu pięciu lat panowie mogli szukać i sprowadzać chłopów do swoich majątków.

W 1584 carem został Fiodor zupełnie niezdolny do kierowania państwem, dlatego powstała rada regencyjna na czele z Zacharinem Jurjewem. W jej łonie zaczęło dochodzić od konfliktów i walk o władzę, które wygrał Borys Godunow. Poprzez małżeństwo cara Fiodora ze swą siostrą Irena zyskał wpływ na cara. Stopniowo pozbył się swoich przeciwników politycznych Bielskiego, Mścisławskiego i Szujskich. Ze względu na to, że wielce prawdopodobnym było, iż Fiodor nie będzie mieć dzieci, potencjalnego następcę tronu ostatniego syna Iwana IV Dymitra wraz z matką wysłał Godunow do Uglicza nad Wołgą. W 1591 roku Dymitr zginął w Ugliczu, a powszechna stała się opinia, iż odpowiedzialność za ta śmierć ponosił Godunow. Powołana przez Godunowa do zbadania okoliczności śmierci carewicza specjalna komisja orzekła, że chory na epilepsję Dymitr w trakcie ataku sam nadział się na nóż raniąc się śmiertelnie. Gdy w 1598 roku zmarł bezpotomnie car Fiodor wygasła tym samym na Rusi dynastia Rurykowiczów. Tron carski objął wtedy Borys Godunow a państwo moskiewskie przeżywało kryzys, który zachęcił do działania Polskę i Szwecję. Polska dążyła do podporządkowania sobie Moskwy poprzez zwarcia unii. Realizację tego celu miał przybliżyć plan małżeństwa Zygmunta III wazy z córką Borysa Godunowa Ksenią. Kolejna próba było poselstwo Lwa Sapiehy do Moskwy, który proponował połączenie obu państw unia personalną po śmierci Godunowa lub Zygmunta III. Godunow odrzucił jednak propozycje polskie i jednocześnie niweczył polskie plany zawarcia unii z Moskwą na drodze dyplomatycznej. Dla Zygmunta III tron moskiewski był o tyle cenny, że dałby mu szansę na zdobycie Szwecji. Plany polskie popierało papiestwo, które chciało doprowadzić do unii czyli podporządkowania kościoła prawosławnego Rzymowi nawet drogą zbrojnej interwencji. U źródeł interwencji polskiej w Moskwie leżał też wyz demograficzny i głód ziemi, Moskwę przedstawiano szlachcie jako ziemię obiecaną.

W latach 1601-1603 Moskwę dotknęła klęska głodu. Paradoksalnie państwo posiadało zapasy zboża, które mogłyby zaspokoić głód, jednak stało się ono obiektem spekulacji i ceny jego poszybowały w górę. W rezultacie ludzie umierali z głodu, szerzyła się dżuma a w kraju w każdej chwili mogło dojść do wybuchu niezadowolenia społecznego. Na Ukrainie wybuchło powstanie chłopskie pod wodzą atamana Chłopko. I oto w tej skomplikowanej sytuacji na moskiewskiej scenie politycznej pojawił się Dymitr Samozwaniec podający się za syna Iwana IV. Był to rosyjski mnich Griszka Otrepiew, który zbiegł do Polski. Zyskał on poparcie polskich magnatów kresowych Wiśniowieckich oraz wojewody sandomierskiego Jerzego Mniszecha. Samozwaniec stał się narzędziem polskiej interwencji w Moskwie. W 1604 roku Dymitr Samozwaniec pojawił się w Krakowie, przyjął go na audiencji król Zygmunt III i zgodził się na jego zbrojne poparcie przez polskich magnatów. Dymitr obiecywał, że po przejęciu tronu moskiewskiego odstąpi Polsce ziemię siewierską i smoleńską, zawrze unię i pomoże Zygmuntowi odzyskać tron szwedzki oraz sprowadzi do Szwecji jezuitów. Dymitr nawiązał tez kontakty z jezuitami, przeszedł na katolicyzm i zyskał poparcie ich jak i Stolicy Apostolskiej. We Lwowie zaczęto przygotowywać wyprawę Dymitra na wschód. Rozpoczęła się ona w październiku 1604 roku. Wraz z Dymitrem w tzw. dymitriadzie brał udział Mniszech i inni magnaci oraz 4 tysięczny oddział zbrojny. Warto podkreślić, że poparcie Dymitra Samozwańca nie było powszechne pośród całej szlachty. Zdecydowanie jej przeciwnikami byli Zamoyski, Żółkiewski, Ostroróg, Ostrogski. Poparcie Zygmunta III i jezuitów dla działań Dymitra nigdy nie było wspierane przez całe społeczeństwo polskie. Tymczasem po wkroczeniu na teren państwa moskiewskiego Dymitra poparli bojarzy wrodzy Godunowowi jak i masy mieszczan i chłopów widząc w nim „dobrego cara”. W 1605 roku wojska interwencyjne poniosły klęskę w bitwie pod Dobryniczami a Dymitr ukrył się w Putywlu. Szybko wojska te zdobyły przewagę a w kwietniu zmarł być może otruty Borys Godunow. Jego miejsce zajął syn Fiodor, jednak nie utrzymał się długo na tronie w obliczu zdrady czołowych dowódców i wojska. Najpierw do Moskwy przybyli emisariusze Dymitra wywołując tam powstanie, sam Dymitr pojawił się w Moskwie w czerwcu po tym jak zamordowano Fiodora Godunowa i jego matkę. W lipcu 1605 roku Dymitr koronował się na cara. Wrogo odnoszono się do faktu, iż Dymitr otaczał się Polakami i zaprowadzał zwyczaje polskie. Starał się jednak uniezależnić od Zygmunta III i nawiązał nawet kontakty z opozycjonistami polskimi. Dla pozyskania sobie ludności chłopskiej, która udzieliła mu poparcia wydał akty likwidujące prawo szlachty do ściągania zbiegłych chłopów po upływie pięciu lat. Raziło jednak zamiłowanie Dymitra do zbytku, cudzoziemskich zwyczajów, otaczanie się Polakami. Szybko bojarzy na czele z Szujskimi postanowili pozbyć się Dymitra za sprawą, którego pozbyli się Godunowa. Do powstania doszło w 1606 roku przy okazji ślubu Dymitra z córką Mniszecha Maryną. Pod hasłem mordowania cara i bojarów przez Polaków powstańcy opanowali Kreml i wymordowali przebywających na uroczystościach zaślubin Polaków i samego Dymitra. Jego ciało spalono a prochy wystrzelono z armaty w stronę skąd przybył wraz ze swymi poplecznikami. Carem koronowano Wasyla Szujskiego, zaciętego wroga Samozwańca. Wzmogło to wystąpienia i walki chłopów, którzy widzieli w zamordowanym Dymitrze swego obrońcę. Doszło do wojny domowej w imię wierności Dymitrowi, w którego śmierć nie chciano wierzyć. Na jej czele stanął Bołotnikow, który wsparty oddziałem wojskowym przez wojewodę Putywla ruszył ku Moskwie. Szybko przyłączyły się do niego masy chłopskie, które złożyły się na wielką armię chłopską. Powstanie to było zwrócone nie tylko przeciwko Szujskiemu ale także przeciwko szlachcie i bojarstwu. Rewolta obejmowała coraz większe obszary państwa moskiewskiego, przyłączyli się też do niej Kozacy dońscy. Oblężenie Moskwy jesienią 1606 roku się nie powiodło i armia Błotnikowa cofnęła się do Kaługi, gdzie z kolei doszło do oblężenia przez wojska carskie. Na pomoc Bołotnikowi przyszły oddziały Kozaków, na czele których stanął nazywający siebie carewiczem Piotrem Ilejka Gorczakow. Powstanie zostało stłumione dopiero w 1607 roku, gdy wojska carskie zdobyły Tułę z zamkniętymi w niej oddziałami powstańczymi. Krwawo rozprawiono się z uczestnikami powstania, Gorczakowa i Błotnikowa zamordowano.

Зале́сье

W 1607 roku pojawił się w Polsce drugi Dymitr Samozwaniec, którego tożsamości do dzisiaj nie ustalono. Szybko zyskiwał on zwolenników w a jego obozie znaleźli się Roman Różyński, Jan Sapieha, Samuel Tyszkiewicz. W 1608 roku nowy Samozwaniec rozbił swój obóz pod Moskwą, gdzie wkrótce przybyli wypuszczeni zniewoli Mniszech i Maryna, którzy uznali w nim zmarłego Dymitra. II Dymitr Samozwaniec był zupełnie sterowany przez Polaków a decydujący głos miał Jan Sapieha. Wkrótce oddziały lisowczyków swymi grabieżami zaczęły budzić opór w miejscowej ludności. Jednak obóz II Dymitra zyskiwał coraz większe wsparcie a sytuacja Szujskiego stawała się krytyczna. Zdecydował się wtedy na rokowania ze Szwedami i w zamian na zrzeczenie się pretensji do Inflant oraz obietnicę wieczystego pokoju uzyskał pomoc Karola Sudermańskiego. W 1609 roku połączone wojska carskie i szwedzkie zmusiły obóz Dymitra do wycofania się do Kaługi. Jednak wsparcie Szwedów wywołało reakcję Zygmunta III i oficjalne zaangażowanie państwa polskiego w dymitriadę. W 1609 roku wojska polskie dowodzone przez króla Zygmunta III rozpoczęły oblężenie Smoleńska i jednocześnie nakazano połączenie się z siłami królewskimi obozu Dymitra. Pod Smoleńsk przybyło poselstwo bojarów, którzy zaproponowali, by tron moskiewski objął królewicz Władysław. Podpisano w 1610 roku układ na mocy, którego Władysław został carem i współrządzić miał z dumą bojarską i soborem ziemskim. Na wieść, że na odsiecz Smoleńskowi idą oddziały dowodzone przez Dymitra Szujskiego naprzeciw nim ruszył hetman Żółkiewski, który zadał siłom carskim klęskę w bitwie pod Kłuszynem. Podpisano nowy układ z bojarami o objęciu tronu moskiewskiego przez królewicza Władysława pod warunkiem przyjęcia prze niego prawosławia. Żółkiewski dążył do rozwiązania całej kwestii sposobami jak najbardziej pokojowymi i dyplomatycznymi. W tej sytuacji zbędny stawał się Dymitr Samozwaniec, w listopadzie 1610 roku problem rozwiązał się, ponieważ Dymitr został zamordowany. Inaczej rozwiązanie kwestii państwa moskiewskiego widział Zygmunt III. Chciał on doprowadzić do unii polegającej na inkorporacji państwa moskiewskiego do Polski, jego katolicyzacji i objęcia osobistych rządów. I to królewski punkt widzenia zaczął dominować. W 1611 roku udało się Polakom zając oblegany Smoleńsk. Tymczasem oddziały szwedzkie opanowały Nowogród Wielki i znaczną część północno-zachodniej Rosji i podpisały z lokalnymi władzami układ o objęciu tronu przez szwedzkiego królewicza Karola Filipa. Kryzys państwa moskiewskiego i obce okupacje zaniepokoiły międzynarodową opinię publiczną, która obawiała się zbytniego wzrostu wpływów polskich i jednocześnie utraty własnych.

Stopniowo jednak zaczął rodzić się bunt przeciwko okupantom polskim. Powstanie narodowe dotarło do Moskwy a załoga polska schroniła się wtedy na Kremlu. Jednak wkrótce w obozie pospolitego ruszenia doszło do konfliktów i jego rozpadu. Nie udało się też usunąć na południu okupacji szwedzkiej. Mimo to ruch narodowy, którego ośrodkiem był Niżny Nowogród był już tak silny, że nie mógł ulec zahamowaniu. Na jego czele stanęli Kuźma Minin i Dymitr Pożarski. Zaczęli oni starannie organizować nowe pospolite ruszenie a centrum gromadzenia sił był Niżny Nowogród. Z początkiem 1612 roku pospolite ruszenie wyruszyło z Niżnego Nowogrodu i zatrzymało się na dłużej w Jarosławiu, gdzie zdecydowanie wzmocniło swe siły. Po pokonaniu oddziałów polskich dowodzonych przez Chodkiewicza a idących na odsiecz Polakom na Kremlu, ci ostatni musieli kapitulować w listopadzie 1612 roku. W 1614 roku zamordowano syna II Dymitra Samozwańca i Maryny, a ją samą wtrącono do więzienia. W 1613 roku sobór ziemski wybrał na urząd cara Michała Romanowa. Podstawową sprawą była likwidacja obcej okupacji. Pożarskiemu udało się w 1614 roku rozbić oddziały lisowczyków. Problemem okazało się usunięcie okupacji szwedzkiej z terenów północnych. Po objęciu tronu szwedzkiego przez Gustawa Adolfa Szwedzi w 1615 roku zaczęli oblegać Psków. Ostatecznie w 1617 roku podpisano rosyjsko-szwedzki pokój w Stołbowie, na mocy, którego Szwedzi wycofywali się z ziemi nowogrodzkiej ale zatrzymywali tereny położone wzdłuż Zatoki Fińskiej co oznaczało, że znów Moskwa została odcięta od Bałtyku, musiała też zapłacić Szwedom 20 tysięcy rubli kontrybucji. Po zamknięciu interwencji szwedzkiej ciągle jeszcze istniał problem Polaków, którzy szykowali się do nowej wojny z Moskwą. Wyprawa ruszyła w 1617 roku na czele z królewiczem Władysławem i hetmanem Chodkiewiczem. Początkowo oddziały polskie wsparte przez Kozaków z hetmanem Sahajdacznym odniosły sukcesy, jednak część z nich zostało związane oblężeniem Możajska a część ruszyła pod Moskwę. Ze względu na brak widoków na powodzenie wyprawy oraz na gotowość strony rosyjskiej do rokowań w 1618 roku podpisano w Dywilnie traktat rozejmowy, na mocy którego ziemia siewierska i smoleńska przechodziła w ręce polskie na prawie piętnaście lat. Do kolejnej wojny polsko-rosyjskiej doszło w latach 1632-1634. Rosja pokonana w wojnie zgodziła się na podpisanie pokoju w Polanowie, w którym zrzekała się zajętych przez Polaków ziem siewierskiej, czernihowskiej i smoleńskiej, jednocześnie Władysław IV zrzekał się pretensji do tronu moskiewskiego. W 1647 roku zawarto luźny traktat obronny rosyjsko-polski wymierzony w Krym. W 1648 roku wybuchło przeciwko Polakom powstanie kozackie pod wodzą Bohdana Chmielnickiego. Gdy w 1651 roku po bitwie pod Beresteczkiem Chmielnicki musiał się zgodzić na ugodę w Białej Cerkwi zaczął myśleć o Rosji jako potencjalnym sojuszniku w walce przeciwko Polsce. Początkowo rząd cara Aleksego patrzył na powstanie Chmielnickiego niechętnie, bowiem obawiał się groźnego także dla Rosji sojuszu tatarsko-kozackiego. Ponadto bano się o rozlanie rozruchów społecznych także na tereny Rosji jak i nie chciano występować przeciwko Polsce, ponieważ miano nadzieję na objęcie tronu polskiego przez dynastię Romanowów. Zwycięstwa Chmielnickiego jak i fiasko polityki dynastycznej przekonało Moskwę do poparcia Kozaków. Sobór ziemski już w 1651 roku opowiedział się za wojną z Polską, jednak pod wpływem zwycięstwa pod Beresteczkiem nie zdecydowano się wtedy na zaangażowanie w wojnę. W 1653 roku sobór przyjął Ukrainę pod protekcje Moskwy a w 1654 roku w Perejesławiu zawarto ugodę z Chmielnickim, było to de facto tożsame z przyłączeniem Ukrainy do Rosji. Wojska rosyjskie dość szybko zajęły ziemię smoleńską, Białoruś i część Litwy. Polakom udało się zwyciężyć w bitwie pod Ochmatowem. W 1654 roku w rezultacie sojuszu moskiewsko-kozackiego układ z Polską zawarli Tatarzy. Pomoc ze strony tatarskiej okazała się być dla strony polskie bardzo cenna. Co prawda w obliczu zagrożenia szwedzkiego zawarto w 1656 roku rozejm rosyjsko-polski, jednak rychło został on zerwany. Tymczasem Chmielnicki mimo, że nie zerwał ugody perejasławskiej z Moskwą zaczął szukać sojuszu ze Szwedami, który byłby wymierzony i w Polskę i w Rosję. Układ z Perejasławia zerwał po śmierci Chmielnickiego jego następca Wyhowski, który najpierw dalej szukał porozumienia ze Szwedami ale ostatecznie zawarł w 1658 roku z Polakami ugodę w Hadziaczu, na mocy której z ziem ukraińskich miano uczynić trzecią część państwa obok Polski i Litwy – Księstwo Ruskie. Ugoda hadziacka nie znalazła poparcia w oczach Kozaków, którzy znowu zwrócili się ku Moskwie, która ugodę hadziacką potraktowała jako nowy powód wojny, która rozgorzała z nową siłą. Polacy pokonali Rosjan w 1660 roku w bitwie pod Połonką i Cudnowem, ale wojna trwała nadal. Ostatecznie skutek przyniosły negocjacje pokojowe toczone od 1664 roku i w 1667 roku zawarto rozejm w Andruszowie. Przesądzał on o podziale Ukrainy na część lewobrzeżną przyłączoną do Polski i prawobrzeżną włączoną do Moskwy. Ostatecznie podpisany w 1686 roku pokój Grzymułtowskiego potwierdzał warunki andruszowskie.

Na początku myślałem, że mają do tego jakieś podstawy historyczne, ale wpisując w wyszukiwanie na Wikipedii – Zalesie, upewniłem się, że podstaw takich nie ma, przy czym dzięki Wikipedii odkryłem wiele ciekawych i przydatnych informacji o Rusi Zaleskiej którymi chciałbym się podzielić z wami, drodzy czytelnicy. Tak więc, pierwsza rzecz, która rzuciła się mi w oczy –

Nazwa „Zalesie” przede wszystkim pod względem geograficznym obejmuje ona wszystko, co było „za lasem” w odniesieniu do ziemi kijowskiej, od których Zalesie oddzielone było przez nieprzebyte briańskie (debriańskie „- od słowa „debri” – puszcza[дебри — места, заросшие густым лесом – przyp. tłum.] ) lasy, zamieszkałe przez wojowniczych Wiatyczy (Wikipedia)

Wzmianka o walecznych Wiatyczach zamieszkujących debriańskie lasy, oczywiście mnie ucieszyła, ale najważniejsze było nie to, a fakt że Debriańszczyzna jak się okazało, była właśnie tym terytorium , które oddzielało Zalesie od Rusi Kijowskiej i które do Zalesia nie należało, a wszystkie roszczenia towarzyszy z Rusi Zaleskiej do mojego Debriańskiego Kraju są daremne i nieuzasadnione.
Czytamy dalej i tutaj muszę wyznać szczerze, byłe bardzo zaskoczony –

Autochtonicznymi „mieszkańcami” Zalesia były plemiona ugrofińskie (Merjanie, Muromcy, Meszczera) oraz w mniejszym stopniu – Bałtowie (Galindowie Wschodni) (Wikipedia)

Okazuje się że Zalesianie, nawet nie są Słowianami. Oczywiście rozumiem Zalesie zostało skolonizowane przez Rusinów i w rezultacie stało się Ruskim –

Od początku XIII wieku Zalesie zawiera się w pojęciu Rusi(Wikipedia)

A wiec tu drodzy czytelnicy, mam nadzieję, rozumiecie, że jeśli Zalesie stało się częścią Rusi, dopiero w XIII wieku, w okresie powszechnej chrystianizacji i kolonizacji chrześcijańskiej, to nic naprawdę ruskiego tam nie było i nie mogło być, brak było jakiejkolwiek ciągłości między pokoleniami, więzi z rodzimą ziemią – utrwalona tradycja i rodzima ruska kultura, u tych ludzi praktycznie nie mogła powstać.

Kolejne wiersze, ostatecznie potwierdziły domysły na temat narodowego charakteru Zalesian, tak bardzo potwierdziły, że czytając zacząłem się krztusić –

Po rozpadzie Rusi na udzielne księstwa (drugie trzydziestolecie XII wieku) Zalesie ostatecznie oddzieliło się od Kijowa i w tym regionie rozpoczął się intensywny proces kształtowania niezależnego, „rosyjskiej” państwowości, dlatego też Zalesie słusznie jest nazywane „kolebką Rosji”.

Wikipedia – Zalesie – http://ru.wikipedia.org/wiki/Залесье

Ostatecznie wychodzi na to, że Moskale działają na swój tradycyjny, sprawdzony sposób a mianowicie, nie mając do tego żadnych podstaw i nikogo o tym nie powiadamiając, dołączyli już, choć wirtualnie, do swojej nowej Moscovii, do swojej „kolebki Rosji”, terytorium centralnych regionów Federacji Rosyjskiej, które nie mają z nimi nic wspólnego i na którym nie ma ani jednego zwolennika Rusi Zaleskiej. Oznacza to dokonanie pewnego rodzaju wirtualnego podboju ziemi, a następnie, na razie jeszcze wirtualnej, kolonizacji i ich przekształcenia w integralną część Zalesia. Które w zasadzie jest prototypem nowej „Rossjanii” [neologizm użyty najprawdopodobniej w celu odróżnienia Rosji od Rusi – przyp. tłum.], ucharakteryzowanej na narodowo-demokratyczną Zaleską Ruś (z „rosjańskim” [neologizm – jak wyżej – przyp. tłum.] zapaszkiem).

A teraz napiszę trochę o pewnej wspaniałej organizacji jakim jest Narodowo-Demokratyczny Alians (NDA), w ramach której jest prowadzony projekt Rusi Zaleskiej.

Alians ten składa się zasadniczo w większości z samych (prawdopodobnie już się domyślacie kogo) – Moskwian, brak jest oddziałów regionalnych NDA poza zaledwie Piterskim Narodowo-Demokratycznym Klubem „Balticum». Zatem, towarzysze z NDA, kiedy rysowali mapę Zalesia, powinni zaznaczyć regiony Moskwy i Petersburga, a nie regiony centralne, gdzie powtarzam, nie mają oni ani jednego oddziału regionalnego. Nie ma NDA – Woroneż, nie ma NDA – Kursk, nie ma NDA – Biełgorod i szczególnie nie ma NDA – Debriansk. Tak więc budowaliby sobie swoją nową Rosję, na podstawie starych szablonów u siebie w Podmoskowiu, lecz oni zgodnie ze swoim moskalskim charakterem narodowym, postanowili capnąć tłustszy kąsek i bezczelnie przy tym oświadczyć, że to jest Zalesie, nie mając do tego żadnych historycznych i prawnych podstaw.

Oprócz Debriańszczyzny do Rusi Zaleskiej przyłączono wielkie obszary Czarnoziemia zastanawiam się czy ktokolwiek w Biełgorodzie i Kursku o tym wie? – W Woroneżu, mój dobry przyjaciel, autor projektu – Republika Czarnoziemia, wie i już przygotowuje wystąpienie na temat powiązany z niniejszym materiałem. Mam nadzieję, że i on napisze, co o tym myśli.
Rodosław Kołoswetow – 27.10.2010.