Kraken – legendarny stwór morski. Prawdopodobnie źródłem legend są spotkania z kałamarnicą olbrzymią[1].
Pierwszy opisał to monstrum w epoce nowożytnej Erik Pontoppidan w swoim dziele Natural History of Norway z roku 1752. Jeszcze wcześniej pisał o nim Pliniusz Starszy – potwór miał blokować Cieśninę Gibraltarską, nie przepuszczając podróżujących tamtędy okrętów.
Wedle opowieści żeglarskich krakeny były często brane za wyspy. Kiedy marynarze wychodzili na ląd, budzili potwora, który się zanurzał, wciągając pod wodę załogę wraz z okrętem.
W legendach Kraken jest znany również jako Triangul. Jest pod władzą Neptuna, lecz słucha tego, kogo zobaczy zaraz po przebudzeniu. Zasypia na sto lat, by później przez kolejne sto atakować statki.
by Xibalbha
Dla nas najważniejszy jest przekaz Pliniusza z którego wynika, że Wikingowie Słowiańscy już w I wieku n.n. blokowali Gibraltar nie wypuszczając z Morza Śródziemnego żadnych okrętów na WódLądStyks (Atlantyk). Neptun to oczywiście PosiejDun (Posejdon, Posiadający Duń-Toń – Deub – Głębinę) i inaczej Wodo-Wodan-Wotan.
O Kreksie (Krakenie) mówi Taja 22 Księgi Ruty:
Sześciu Kruków i Kurka
W tej Baji, która zdaje się być najczystszą i najbliższą zapisów tajemnych, zawartych w Wierze
Przyrodzonej, z pąpów zrodziła się jeno Szczęśliwa Siódemka Słowo-Ista. Wśród niej zaś było
Sześciu Kruków, co sczernieli od ognia i jedna Kurka, co była biała jak śnieg, od białego popiołu29.
Z tych sześciu zrodzili się Słowowie, zaś ona Kurka dała początek Istom. Krukowie i Kurka – ich
przeciwieństwo, acz siostra rodzona – rozlecieli się w Siedem Stron i objęli we władanie całą
ziemicę nową, zwaną Lęgią lub Nową Kolibą. A tymi Sześcioma Krukami byli:
Pierwszy – Kreks-Lug, który dał początek wielkiemu ludowi Lęgów. Kreks osiadł nad Morzem
Błotyckim i łupił po nim wszystko, co wpłynęło na wody. Obwołały go ludy morskie i wszy
sąsiadowie morskim potworem. Sam on dziełaniem swoim sprawił, że jego lud zbuntował się
i odwrócił od Błotyku. Plemię, wywiedzione znad morza przez jego syna Lęcha, poszło w bory,
które wypalało ogniem, karczowało siekierami, aż jęło uprawiać rolę radłem. O tych prawią
wtajemniczeni czudesowie, że są Koroną, Wieńcem Wielkiej Skołotii.
Drugi był Krak-Nur, co osiadł nad Nurem, Sanem, Bugiem i u źródeł Duny, czyli Wisły, zwanej
też Wąduną-Wądalem i Wisduną-Wisdułą30, albo Rzeką Ognistą – Atlą-Wątlą, Ątlą-Wijstlą. Z niego
wywiódł się wielki lud Nurów, który się rozszedł szeroko po nowej ziemi i zajął samo jej serce,
a wtajemniczeni czudesowie prawią, że dał Nowej Kolibie nowego ducha i że Jest Duchem
Wielkiej Skołotii, Dawcą Wiary i jej Tarczą Obronną. Z jego krwi zrodził się w późniejszym
pokoleniu Krakus Karodunoński, który walczył z Białym Jędzórem. Część onych Nurów poszła
potem nad Dunaj, uważany przez nich za brata Duny, gdzie założyła gród War.
…
Powiadają czarodziejowie z ląchskiego Kałuża-Kalisza45, że pierwszy narodził się i wzleciał nie
Krak-Nur, ale Kreks-Lug. Może i tak, a może nie. Każdy lud nowej ziemi pierwszeństwo ważkich
czynów i wielkość sobie przypisuje. Czynią tak nieświadomi, że oto dźwigają jeno brzemię kłótni,
którą nałożył na nowych ludzi Swąt. Mądrzy ludzie zmilczą, dając pierwszeństwo głupcom.
Pewne jest, że po tych dwóch zaraz, a może i równocześnie, a może też całkiem wcześniej wzleciał
w niebiosy Kowar-Kowalis, Kyj-Bud, Kriw-Serp, Krwędys, a także łabędzica Kurka-Ista i ptakowężyca
Kąptorga. Wszyscy oni złożyli napełnione boskim istem jajca-wajiczka w stosownych
świętych gniazdach. Każde z nich złożyło po wiele jaj, tylko Kąptorga, jako że była ptakowężycą,
złożyła trzy jaja odmienne, bardzo duże.
…
Tęż pojmał i wziął za drugą żonę, uwiózłszy ją do siebie Kreks, czyli Krwędys – założyciel Ludu
Wędów. W czasie, kiedy Wędowie zamieszkiwali nie nad samym Bołotykiem, ale w głębi Lądu
nad rzeką Oderą, zwaną też Wiadułą, i kiedy trwały między nimi spory, czy mają obejmować we
władanie morza czy też pozostać w puszczach, stepach i górach na Lądzie, doszło do podziału,
w wyniku którego wyszedł ze Starej Wędii Lud Dawanów (Dachów-Gątów). Część z nich, zwana
Odrakowie, pozostała nad Odrą niedaleko Nowej Wędji, rozłożonej nad morzem Błotyckim.
…
Tak się to stało, że Kruki-Kurki wcale niedaleko jeden drugiego założyły swoje gniazda. Najdalej
ku siewiernemu zachodowi poleciał Kreks – aż do samego brzegu Błotyku, nad Wiadę-Odrę,
Lędę-Łabędę, którą później nazywano Łabą, i nad Grań (Ren), a za nim osiadł Krwędys, poniżej,
nad jeziorami Pasa Jeziornego, od Łabędy po Wiskłę-Wądunę, z głównym leżem nad rzeką
Wielowartą.
…
Kupując (TERAZ – TUTAJ!)
Budujesz Wolne Media Wolnych Ludzi
Z początkiem Nowych Wieków na wybrzeżu wądyjskim osiedlili się licznie przybyli ze Skanii
potomkowie Wądów-Dalów, Boranie skańscy (raczej nie mówiący po słowiańsku potomkowie
lęgijskich Boran Kreksa-Luga, zwący siebie dzisiaj Burgundami), kiełto-skanowie, tacy jak: Goci,
Hermundurowie, Rugiowie, Anglowie i Sasini, którzy następnie poszli na zachód i południe,
zabierając po drodze liczne sławskie i skołockie rody i grupy bojowe.
…
W tym to czasie Kreks skłócił się już był ze swoim nielicznym ludem. Wybudował łodzie śmigłe
i mocne na wzór korabia, bo jemu się trafiła ta karta Księgi Głębi, co o kleceniu statków rzykała.
Uwidział sobie Kreks, zwany Lugiem, że Błotyk wszerz i wzdłuż przepłynie, a do tego jego panem
i władcą się stanie, a jak trzeba, to i z samym Wodo-Bełtem (Wełmem-Posiejdunem) się o koronę
zmierzy.
I stało się tak, że tępił każdego, kto się poważył bez jego wiedzy na ono morze wypłynąć. A kto mu
stanął okoniem, tego zwyciężał, a zabiwszy go wypijał jego krew, by sobie dodać sił i przyczynić grozy
własnej osobie pośród wrogów. Nie bacząc, że każdy czyn pociąga za sobą skutek, ani zauważył,
jak począł się zamieniać w potwora. Wkrótce nieliczni rybacy przestali na morze wypływać, a jego
własny lud w głąb borów łakomie poglądał, mając przecie przed sobą pełne morze.
…
Kreks z niezbyt licznym plemieniem, widząc że brzeg morza zajęty jest przez Wędów, przedostał
się na Wyspy i na nich założył swoje chwilowe królestwo. Na wyspie Rugii, zwanej też Raną lub
Rują, pobudował z wiernymi Lęgami i Wądami Dalami oraz Chąśnikami obwar Garz a naprzeciw
na półwyspie Lądu umiejscowił swoją stolicę Arkonę. Stąd wyspa nazywa się także i Rugi – że
wyrugowany ze swej ziemi Kreks znalazł tutaj schronienie. Gród Arkona zasię zowią stąd w taki
sposób, że świtungowie przenieśli tutaj i posadowili w światyni Swąta Nowy Dzban Świata –
Czarkę-Harkę-Garkę, przez wielu wyznawców Wiary Przyrodzonej z obcych ludów nazywaną
Arką, a wykonaną w Jamie Arki (Arkajamie) na podobieństwo starego Dzbana Zerywanów
– Czary-Hary-Gary, nazywanej też Arą67. Wyspa owa była zarówno Kreksowi, jego chąśnikom
i żegłom, a także świtungom i Arce jako ta arka ratownicza w morzu wrogich plemion, jako
ostatnia wyspa Kreksa i Arki – Arka na Koni, czyli arka na końcu świata, gdyż na końcu Lądu
znalazł on schronienie.
A towarzyszący mu lud zaczęto z czasem nazywać nie tylko Harkonami i Hyrkanami, ale też
Walinami lub Wolinami – jako że woleli przy starym królu trwać, niż poddać się Wharalędom-
Wartanom i Serbomazom, a też że mieszkali już blisko Weli, na samym skraju Wądlądstyku, na
morzu zapadnim – Morzu Wądów, którego Bołotyk jest tylko zatoką, a ono samo jest Przedmorzem
Weli. Z czasem okazało się też, że są to ludzie welej odwagi i welego serca czyli Wielcy (Wilcy,
Wieleci), silni – Walni i Wolni.
The Kraken Rum: Strength
Kraken występuje w filmie Piraci z Karaibów: Skrzynia umarlaka i Piraci z Karaibów: Na krańcu świata, Starcie Tytanów, Percy Jackson: Morze potworów oraz Zmierzch Tytanów, tyle że tutaj jest przedstawiony jako wielki potwór z czterema ramionami i płetwą. Wystąpił również w jednym z odcinków kreskówki Ben 10, emitowanej na kanale Cartoon Network oraz w kreskówce Spadkobiercy tytanów, emitowanej na kanale ZigZap, filmach animowanych: Atlantyda: Powrót Milo i w 524 odcinku One Piece.
Krakenem jest również Czatownik, ukazany we „Władcy Pierścieni – Drużynie Pierścienia” u bram Morii. Kraken pojawia się w cyklu powieści George’a R.R. Martina – „Pieśni Lodu i Ognia” jako potwór morski, a także symbol rodu Greyjoyów, władających Żelaznymi Wyspami. Ten legendarny potwór morski ma też swój krótki epizod w wydanej pośmiertnie powieści Michaela Crichtona „Pod piracką flagą”. Motywu Krakena używa między innymi Kazik Staszewski w utworze „Mars napada”. Wzmianki o Krakenie pojawiają się również w książce „Miecz Przeznaczenia” Andrzeja Sapkowskiego w opowiadaniu „Trochę Poświęcenia”.
HOW STRONG IS THE KRAKEN? It is said that the Kraken’s strength is greater than the greatest sea creature or largest continent. Release The Kraken – http://www.krakenrum.com
Oczywiście pijąc to mówią: Cześć!
