Targi-Taos i Kołak (Targitaos i Kolaksais na Czarze z wykopalisk) – tak naprawdę Targitaos jest męskim odpowiednikiem  Kąp-Torgi-Taji. Co o tym świadczy? Słowo torga – torba – to nie jest męski atrybut – męski jest pal, maczuga, pałka, miecz, pika. Taos – znaczy bóg. Zatem  Kaptorgataja – Ptakowężyca z czasów gdy rządziły Kobiety – Mazonki, była Nosicielką  Boskiego Nasienia-Ziarna, Nosicielką Boskiej Taji, Taji – Przesłania Bogów i matką trzech synów- twórców Skołotii – Kołaka, Karpoka i Lipoka.

(Uwaga ogólna: Ta Wykładnia (Lekcja), tak jak wszystkie przedstawiane na naszym Portalu Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata składowe Księgi Wiedy – nie jest PEŁNA, ani nie ma kształtu Ostatecznego. Pełne i Ostateczne będą wyłącznie Taje Księgi Wiedy, która ukaże się drukiem)

 

 

 

Na wzór Czary zaczęto potem wytwarzać malutkie jej kopie wieszane na łańcuszkach na szyi. Wewnątrz znajdowały się zioła, pióra  ptaków i sproszkowane kadzidła poświęcone odpowiednim bogom. Te puzderka z cienkiego metalu, bogato zdobione płaskorzeźbami nazywano – kaptorgami. Jak wiemy kap – to drewno poświęcone bogu – jego pal-wan – wizerunek rzeźbiony w  odpowiednim drewnie – z drzewa ze świętego gaju poświęconego temu bogu, torga- torba – koszyk, a taja – no cóż, zioła, proszki, kamienie szlachetne, materiały, które świadczą o poświeceniu całości odpowiedniemu bogu – trzeba znać Taje aby wykonać kaptorgę odpowiednio, tak by była skuteczna.

Sistanie czyli Słowiano-Indo-Skołoci (Ariowie lub inaczej Prasłowianie) są prawowitymi właścicielami czarownych boskich narzędzi, atrybutów władzy bogów, które zrzucono z Niebiosów na Ziemię przeszło  30 000 lat temu.

Kaptorga pogańska z Biskupina – osada pochodzi z ok.  1300 roku p.n.e., a kaptorga z X wieku

(foto: http://www.lucivo.pl)

Kaptorga – podobno chrześcijańska z XI wieku z Chełmu – widać wyraźnie że mamy tutaj dwa jelenie u Drzewa Świata. Czy ta i poprzednia czymś się istotnym różnią? Wypada stwierdzić absolutną słowiańską ciągłość kulturową w tych wytworach – tylko archeologom jakoś trudno to przyjąć do wiadomości, bo dla nich smoki a jelenie to dwa różne światy religijne. Ciekawe skąd  te opory – z  niemieckiej kasy na badania?

Jeszcze jedna wczesnośredniowieczna kaptorga z Prabut na Warmii – XI wiek. Chrześcijanie adaptowali kaptorgi do swoich potrzeb we wczesnym średniowieczu, po 966 roku – jednakże było to chwilowe zjawisko, bo kaptorgi wcale już nie chroniły ich skutecznie, trudno by było inaczej skoro próbowano się chronić  przy pomocy przechowywanych w nich relikwii świętych z Judei  i Rzymu.

Kaptorga ze Starej Korzymi – arcydzieło złotnictwa słowiańskiego – wczesne średniowiecze. Polecam artykuł na ten temat: http://www2.almamater.uj.edu.pl/99/46.pdf

Współczesna kaptorga z Indii – dowód wspólnoty wierzeniowo – kulturalnej Indii i Słowian oraz ciągłości Wiary Przyrody i przykład właściwego użycia kaptorgi oraz dowód jej pogańskiego zastosowania

To do nich – NASZYCH PRZODKÓW (Y-DNA R1a1a1) bogowie adresowali ową przesyłkę kierując ją w miejsce gdzie wtedy bytowali Skołoci (Prasłowianie – Scyto-Indo-Słowianie). Odnajdując to miejsce na Ziemi możemy dzisiaj spróbować zidentyfikować punkt wyjścia Zerywanów, czyli Starą Kolibę, nie czekając aż jednoznacznie uczyni to genetyka.

Mazja i Ląd (Biały oraz Czarny (zasadniczy obszar Sistanu) [kliknij powiększ]

Aby to uczynić musimy pokazać wpierw obszar Sistanu i jego charakterystyczne miejsca wraz z rozmieszczeniem jego ludów i plemion. Jest to zadanie niesłychanie trudne ze względu na rozległość owego terenu, który rozciągał się na Cztery Lądy: Mazję, Ląd Biały, Ląd Czarny i Wędy-Ląd. Przedstawimy w tym artykule mapy, które będą ilustrowały Księgę Ruty (po niezbędnych jeszcze uzupełnieniach i obróbce graficznej). One przybliżą wam wyobrażenie położenia najważniejszych miejsc Sistanu i rozmieszczenie plemion na jego terytorium w różnych okresach dziejów.

Dlaczego uważamy iż Dzban Zerywanów był wraz z innymi towarzyszącymi mu przedmiotami adresowany do Skołów czyli Prasłowian? Nie tylko dlatego, że tak zapisano w kronikach na podstawie  ustnych podań. To Scyci-Skołoci bowiem są jedynym ludem Ziemi, którego królowie nosili u złotych pasów miniaturki Złotej Czary – Dzbana Zerywanów. Jesteśmy zatem potomkami tych, którzy byli namaszczani przez bogów także jako odbiorcy – Złotego Jarzma-Iga (Kalii – Kolii – Koła-Kolesa), Złotego Oradła (Motyki – Piasty – Tyrsu)  i Złotego Łuku (Topora – Sierpa-Harapu-Kosy – Pałki) a także oczywiście  Złotej Czary (Dzbana – Kotła-Popielnicy – Kagana-Kosza).

Biały Ląd Sistanów – Nowa Koliba [kliknij powiększ]

To Królewską Czarę Sistanów inne ludy Ziemi wzięły za wzór boskości i umieściły ją w swoich podaniach, w swoich Wierzeniach Przyrody, w swoich księgach i zapisach, w przekazach a wreszcie w rytuałach objęcia władzy – jako wyznacznik boskości i narzędzie symbolizujące kontakt z Bogami/Mocami/Energiami Wszechświata (Światła Świata). Ten tylko kto potrafi dźwignąć owe narzędzia – a więc wziąć je na siebie z całym symbolicznym bagażem jaki niosą, to jest wziąć na własne barki ciężar wiedy jaką one przekazują i ciężar bycia pośrednikiem Ludu w kontakcie i dialogu z Bogami  – ciężar bycia szamanem, czarownikiem, kobcem, żercą, oświeconym przekazicielem Wiedy, tylko ten może być Kaganem-tyrsem lub Kaganem-bokiem Ludu.

Arka Przymierza Żydów, czy Graal czy wszystkie inne królewskie i kapłańskie puchary napełniane w czasie koronacji i mszy winem , które zamienia się w boską krew – czerwoną KRASZ – to kopie aryjskiej Czary, Czary Wielkiej Skołotii, Czary Wielkiego  Tartaru, Czary Jilmeru-Hiperboreji, Czary Wielkiej Sarmacji , Czary WeneDawy – Wielkiej Dawanii – CZARY SISTANU.

Czy możemy znaleźć jakieś ślady które potrafią nam wskazać miejsca na Ziemi gdzie rozgrywały się poszczególne epizody z dziejów Zerywanów związane z owymi boskimi narzędziami?

Tak.

Skylur i Palak władcy Bytozwory i Krymu-Kumorii na Czarze

Dzieje czary – (Cz)ARY według Taji 23 przypis 67:

Czara-Hara-Gara oraz Czarka-Harka-Garka to to samo co Ara i Arka dwa Święte Dzbany Zerywanów. O rozbiciu pierwszego Dzbana Zerywanów – Czary (Ary), i jego utracie (tak samo jak o rozbiciu II Dzbana kagana Mrukrzy – Karej Czary), pisano w Księdze Tura – Taja 17, a także wcześniej w apokryfie Stworze i zdusze, czyli starosłowiańskie boginki, bogunowie i demony^a. W miejsce starego dzbana góryci ze świętego grodu Jama Arki (Czarkajama) wykonali znacznie mniejszą trzecią kopię dzbana nazywaną Czarką-Harką-Garką.

Dzban służył nie tylko jako przechowalnik świętego miodu, ale również do grzania świętego napoju, był odporny na ogień i podkładano pod niego nieustannie żar-gar, po to by wytwarzać ów święty napój. Na Czarce w przeciwieństwie do starej Czary – nie było już wzorów Świata zostawionych osobiście przez Swąta. Wzory, które się na niej znalazły wykonali z pamięci góryci Arkajamscy.

Naczynie nazywa się „Czarą”^b – bo służy do przechowywania i wytwarzania czarownego napoju z miodu, który w niej zbierano, „Hara” – bo stary dzban-Czara był wielki jak góra – Hara (Kara Góra). Materiał na szczyt dzbana wożono po pochylniach i noszono wspinając się schodniami oraz po drabinach^c. „Gara” – od żar – gar  i ogar – grzaniec oraz gar – sadza na dnie od spodu, a także gor– gorzała, i gor-ogień (gorzeń, gorąco).

Pierwszy Dzban Zerywanów – Święta Czara, symbol Ogniska Domowego w Starej Kolibie za króla-kagana Pirsta (dar od bogów).

II Dzban Zerywanów Kara Czara – odbudowany przez kagana Mrukrzę Milicza i dwóch kolejnych królów z rodu Bardzów (Barda-Barza i Bogdara) w Starej Kolibie, utracony i rozbity po przejściu Śmierorza i wybiciu Zerywanów oraz przegnaniu ich niedobitków pod postacią suk i odyńców za Żmijowe Wały – do Nowej Koliby – Lęgu-Waru w Lęgii (Jaskinia War, Lęgiel).

III Dzban Nowokolibańczyków Czarka-Arka, odtworzono w Jamie Arki (Arkajamie) w Starych Czasach Nowej Koliby, a jego kopie dano każdemu Ludowi Nowokolibańskiemu (Dziewięciu Ludom narodzonym z Kruków, Kurki i Kąptorgi: Nurom, Budynom, Burom-Czarnosiermiężnym, Serbomazom, Lęgom, Wędom, Istom, Dawanom i Skołotom).

Część podań i niektóre kapiszty przekazują, iż pierwsi królowie Dziewięciu Ludów w Nowej Kolibie otrzymali po jednej stronnicy z Księgi Gołubiej – zawierającej najgłębsze taje Wiedy. Inni uważają, iż te taje wyryte były na ścianach Czarki – a wcześniej Czary – Dzbana Zerywanów i zostały przekazane Ludom wraz z kopiami (Czwarte Dzbany) III Dzbana, już Nowokolibańskiego – Czarki z Czarkajamy.^d

^a Księga Tura wydanie z roku 2000, Baran & Suszczyński, Kraków –  Taja 17: str. 296-297, 303-308, Księga Tura wydanie pełne z roku 2008, Fundacja Turleja, Kraków, Taja 17: str. 432 – 438, 444 – 445 , Stworze i zdusze wydanie z 1993, Kraina Księżyca, Kraków – str. 9-16.

 

^b To władcy Scytów w opisach kronikarzy helleńskich – nosili u złotego pasa symboliczną złotą czarkę. Pasy ze złotą czarką znajdowano też w grobach królów Scytów.

 

^c Księga Tura wydanie z roku 2000, Baran & Suszczyński, Kraków –  Taja 17: str. 303-304, Księga Tura wydanie pełne z roku 2008, Fundacja Turleja, Kraków, Taja 17: str. 444 – 445.

^d Podanie o boskich złotych narzędziach królewskich Scytów, które spadły z nieba w postaci radła, jarzma, toporu i czary przekazuje Herodot. Owa boska Czara-Ara to właśnie Dzban Zerywanów. Jej kopia to Mała Czara – Boska Czarka – Boska Arka. Judejczycy nazywają ją w Biblii Arką Przymierza z Bogiem. Podanie być może zaczerpnęli od Skołotów-Scytów, którzy ich niejednokrotnie najeżdżali. Żydzi-Judejczycy nazywali Skołotów Aszkuza i twierdzili że pochodzą oni od syna Jafeta Askeza. Aszkez to zniekształcony zapis imienia kagantyrsa Osieka lub Orzekosza – Orego Kosza – Koszerysa-Kozyrysa. Tego k™óry poprowadził Koszatyrsów na Wschód do Iranu i Indii. Co ciekawe to właśnie Żydzi w swoich przekazach dziejowych zachowali pamieć o tym, że Scyci-Skołoci to nikt inny jak lud nazywany później Słowianami, czyli o ciągłości genetycznej i kulturowej skołocko-słowiańskiej. Nazywali oni Żydami Aszkenazyjskimi tych swoich pobratymców, którzy zamieszkali między Słowianami we wschodniej Europie i nad Morzem Czarnym. [patrz: Wikipedia, hasło Scytowie].

Czara Królewska – “Cz-”Ara z Góry “Cz”ARaRAtu (CZ-ara Boga RA),  CZ_ARA_RADu.  RA jak  w WIARA, RA-trzy rodzaje ognia w jednym war-ysk-żar [war-łysk-gor]! – także trzy litery, trzy litery jak trzy gwiazdy Pasa Oriona-K-OSI-ARZA-Welesa, jak War-Łysko-Żary, We-leso-żary, KuRAki/Kurki,  jak RADA – Przekaz i Przykaz) ,

Cz-ARA posadowiona w “ARKA”-jamie, przeniesiona następnie w kopii nad jezioro ARAL, zaginiona w pomroce dziejów w bojach z bogami o TAJE, gdzieś w okolicach Łukomorza czyli AR(s)Kony,

Cz-ARA odtworzona i posadowioną jako OWAL (odwzorowanie Kłódzi) na Wzgórzu  “L”ARK(hill),

CZ-ARA – zatopiona powtórnie w “CZA”RO-dunie lub Czara-chowie (H-ARA-chow),

Cza-ARA – potem nauczana w gajach świętych  ustnie – czyli jako trzecia Czara ARA-Nyjaka (Czara Zaginiona),

  “Cz”ARKA, którą skołoccy królowie C-ARowie (kaganowie) – a nie jacyś inni – nosili u pasa na podobieństwo “CZ”ARY – Wielkiego Dzbana – jednego z boskich narzędzi i stygmatów władzy Niebieskiej nadanej przez Bogów SISTANU – jej królom właśnie.

Ta trzecia CZ-ARA-Njaka ocalała jako Weda.

Jest jeszcze jedno ogniwo w tym ciągu trzech Czar i to tam zrobiono trzecią kopię Cz-ARY -OWA-lu, i ono właśnie związane jest z Gizą i Nilem Błękitną Rzeką Mlekomediru:  Ow-ARysz (UW-ARIs, Uvaris-Awaris) – ostatnie miejsce UWicia Ary przez Rysów. To tamtejsi Rysowie – grumada przekazicieli Wiary są wszak znani Indiom-Windji jako riśi-riszi. To w Indiach ocalała nasza Ryg-Weda i Od-Harwat-Weda, tam rozwinięto ją twórczo przez wieki.

Dzisiaj tutaj wracamy do tej Ryg-Wedy, Wedy Ziarna i Korzeni, Wedy w Matce Ziemi zaRYTej-wyRYTej-zakRYTej – do Wiedy Dunaju i Odry i Wisły i Dniepru – Wiedy Najstarszej – Wiedy Słowiano-Istyjsko-Skołockiej.

Jednakże najważniejsza pierwsza CZARA-Dzban Zerywanów został im dany w Starej Kolibie – u stóp Góry Kalji – Góry dawnej bogini wiedzy – Plątwy i Góry nowej Bogini Wiedzy – Gogołady – Góry Białej i Czarnej Bogini, Góry Jasności i Ciemności, Góry Światła i Mroku, góry u stóp której leży jezioro MAN – S-AR – OW-AR – To tu ARĘ UWITO, tu powstała z WARu, tu ją DANO i tu ją dla Zerywanów poj-MANO (nazwano i wzięto za swoją – za Manę – miano i coś co my mamy, co jest nasze)

[kliknij powiększ]

Cz-ARA i Wij-ARA

Zapis jest ważny, ale nie można sprowadzić pamięci do znaku. Pamięć i tradycja to mowa. Dlatego zwracam uwagę, aby się uwolnić od zapisu – od ortograficznego traktowania słów – trzeba je traktować fonetycznie. Oczywiście Ruś zachowała to częściowo w ocalonym alfabecie, a my nie mamy tego w alfabecie łacińskim, a raczej mamy także śladowo – jako echo run słowiańsko-etruskich. Polskie słowo WIARA w wymowie zachowało ważny składnik, który zatracił się w rosyjskim i ukraińskim oraz innych językach Słowian – fonem „ja” – owo “Ja”, nadające wierze Przyrodzonej – jedyność, wyjątkowość, indywidualność, osobistość. „Ja” – przeczące zbiorowości i pośrednictwu zawodowych kapłów.
Oto jakie znaczenia zawarte są w słowie WIARA:

Wijara = Wieda
+
Wijara = Ja
+
Wijara = Ra

+

Wija Ra = Przyszłość, uwiłcie Ra

+

Jar – Or – Ar = ziarno – świeżość -siła – moc – zalęg

+ AR = Aria

gdzie ra – oznacza rzeczywiście syntezę Trzech Ogni (u nas to Ogień Niebieski – Niebo – Światło – Dażbóg + Ogień Chemiczny – nazwijmy go “prawdziwym ogniem – Płomieniem – Swaróg + Ogień Plazmatyczny – Perun).

To Trójca Niebieska do której dochodzi 4 Żywioł – tworząc Czwórcę Górną Żywiołów- Wiatr – Strzybóg i jego cały Tyn Wiatrów i Powietrza.

Osiem Żywiołów tworzy 3 Trójce i jednocześnie dwie Czwórce.

Mamy
Trójcę Niebieską – Ognistą – reprezentującą Niebo i Prawię i Welę,
Trójcę Jasną – Żywotną lub Żywą (Życia) – Wiatr + Bór (Drzewo u Chińczyków) + Spor (zalęg, błoto – u Chińczyków Bagno)= Jawia
oraz
Trójcę Ziemi (Podziemi) czyli Spor + Woda + Ziemia = Nawie.

Czwórcę Żywiołów Dolnych, Ciężkich, Ciemnych tworzą: Bór + Spor + Woda + Ziemia.

Ja – to ja, czyli Tylko ja wiem, tylko tyle wiem ile wiem, tylko moja jest wiara a nie niczyja. Wiary się nie dzieli z innymi w sensie “jestem tylko z tymi i tymi, bo wyznaję to i to”. Wspólnota powstaje ponad Wiarą jako suma wierzeń. Wiara jest zupełnie indywidualna. Nie może być inaczej – tylko to daje jej wieczny żywot – Inaczej staje się doktryną – RELIGIĄ.

Trzy Czary, Trzy Tyrsy, Trzy Korony, Trzy Kalje Ziemi

Inne słowiańskie Czary:

Czara

(ros. Чара) – rzeka w Rosji, w obwodzie irkuckim, czytyjskim i Jakucji; lewy (i najdłuższy) dopływ Olokmy. Długość 851 km; powierzchnia dorzecza 87 600 km²; średni roczny przepływ przy ujściu 900 m³/s.

Źródła w Górach Stanowych, w pasmie Kodar; w górnym biegu liczne progi; w środkowym biegu płynie w dolinie rozdzielającej Wyżynę Patomską od Płaskowyżu Olokmo-Czarskiego; w dolnym biegu płynie w kierunku północno-wschodnim równolegle do Leny.

Zamarza od października do maja; zasilanie śniegowo-deszczowe.

Główne dopływy: Tokko (prawy), Żuja (lewy)

Ща́ра

(белор. Шчара, польск. Szczara) — река в Белоруссии, левый приток Нёмана. Длина — 325 км, площадь бассейна — 9990 км² ^[1]. Исток в пределах Белорусской гряды. Преобладает снеговое питание; с конца февраля по май половодье. Средний расход воды — 31 м³/сек. Ледостав обычно с января по март. Через озеро Выгонощанское соединена с рекой Ясельда (бассейн Днепра) Огинским каналом.

Нижнее и среднее течение шлюзовано, сооружено водохранилище Миничи.

Гидроним балтского происхождения, означает «узкая»

На Щаре расположены города Слоним и Ляховичи.

Чара

(польск. Czara) — польский дворянский герб.

Описание

В голубом поле с серебряною окраиною, змея, обвившаяся около золотой чаши и пьющая из неё; над змеёй серебряная шестиконечная звезда.

В навершии шлема три страусовые пера. Герб Чара Гинча внесен в Часть 1 Гербовника дворянских родов Царства Польского, стр. 207.

Герб используют

Выше изображенный герб Всемилостивейше пожалован вместе с потомственным дворянством Асессору фармации Люблинскому Аптекарю Карлу Фридрихову сыну Гинчу Высочайшею Грамотою Государя Императора и Царя НИКОЛАЯ I, во 2 (14) день Октября 1839 года данною, за непоколебимую верность Престолу.

 Литература

• Часть 1 Гербовника дворянских родов Царства Польского, стр. 207
• Tadeusz Gajl. Polish Armorial Middle Ages to 20th Century. — Gdańsk, 2007.

Czara i czary

Czary, czyli Magia – Mogtja/Mogtowija – Moc, szamanizm

Magia, czary, czarostwo – ogół wierzeń i praktyk opartych na przekonaniu o istnieniu sił nadprzyrodzonych, które można opanować za pomocą odpowiednich zaklęć i czynności^[1].

Mag, czarownik, szaman – osoba parająca się magią. Stosuje różnorakie gesty, zaklęcia, wypowiada inkantacje i wykonuje inne czynności rytualne mające dać mu władzę nad siłami nadnaturalnymi, które według jego przekonania dadzą mu moc zmiany rzeczywistości. Także osoba pełniąca funkcję religijną polegającą na sformalizowanej i instytucjonalnej więzi ekstatycznej z istotami nadludzkimi, duchami przodków, demonami lub bogami. Niektórzy magowie odrzucają tradycyjne rytuały na rzecz technik zainspirowanych psychologią czy NLP. Brak możliwości stwierdzenia powiązania między zastosowanym środkiem a ewentualnym efektem powoduje jednak, że skuteczność działań magicznych i istnienie postulowanych przez nią sił nadnaturalnych pozostaje w sferze wiary.

Etymologia

Słowo ‚magia’ pochodzi pierwotnie od Magów (staroperskie maguš, gr.μάγος), astrologów-kapłanów Zoroastryzmu z ludu Medów. W okresie hellenistycznym, greckie μάγος (magos) mogło być używane jako przymiotnik, lecz przymiotnik μαγικός (magikos, łac. magicus) również jest potwierdzony jako używany w I wieku (Plutarch), typowo występujący w rodzaju żeńskim, w sformułowaniu μαγική τέχνη (magike techne, łac. ars magica) „magiczna sztuka”. Słowo magic weszło w użytek w jęz. angielskim pod koniec XIV wieku., pochodząc od starofrancuskiego słowa magique.

Слово «магия» пришло в русский язык через латинский и греческий языки. Оно восходит к шумерскому или туранскому слову imga (emga) («мудрый»), обозначавшего прото-халдейских жрецов. Впоследствии слово magi стало стандартным термином для зороастрийских (персидских) жрецов, от которых восточные оккультные искусства стали известны грекам, у которых слово magos (и родственные magikos, mageia) стало названием человека, обладающего тайными знаниями и силой подобно персидским magus.^[3]

Szamanka z bębnem -Góry Załtaje – Góry Złotych Taj

Biała a czarna magia

Istnieje wiele rozbieżności w pojmowaniu różnicy pomiędzy białą a czarną magią. Większość współczesnych magów, szczególnie należących do zachodniego kręgu kulturowego, żadnemu rodzajowi magii nie przypisuje kolorów, twierdząc, że magia jest tylko narzędziem, a sposób jej wykorzystania zależy tylko od woli maga (to mag może być „czarny” lub „biały”, a nie jego narzędzie). Z drugiej strony na przykład na Syberii funkcjonuje ścisły podział pomiędzy „białych” a „czarnych” szamanów, który generalnie jest całkowicie zdeterminowany przez ich pochodzenie. O ile jednak w części średniowiecznej Europy podział ten był ścisły o tyle w innych jej częściach nie był on aż tak wyraźny. Ówczesny aspekt magii pojmowany np. jako sięganie do sił demonicznych (które pierwotnie w wierzeniach np. Greków lub Słowian miały charakter ambiwalentny) lub boskich, również wskazuje na różne podejście w kwestii jej klasyfikacji. Tym samym reprezentowanemu przez część współczesnych czarowników, magów lub szamanów braku rozróżniania rodzajów magii, nie można przypisać wyłącznie charakterowi współczesnej kultury zachodniej (ideom indywidualnej wolności, liberalizmu, demokracji).

W kulturze popularnej biała magia to zwykle magia, która wykorzystywana jest do dobrych celów i dobrymi sposobami, zaś czarna magia służy złu, wykorzystywania jest do niecnych zamiarów i zwykle wiąże się z wykonywaniem jej na mroczne sposoby. Podobnie podejście stosowane jest w religii Wicca gdzie magia rozróżniana jest na białą i czarną według zasady „Czyń to, co chcesz, pod warunkiem, że Twoje czyny nie skrzywdzą nikogo” – czyny nie sprawiające nikomu krzywdy kwalifikują się tu jako magia biała, zaś ta wyrządzająca krzywdę to magia czarna. Wg Alistera Crowleya magia biała to wszelkie działania maga wykonywane w zgodzie z jego Wolą (co nie jest równoznaczne robieniu co się chce, patrz: Thelema). Wszystkie inne działania magiczne sprzeciwiające się Woli uznawane były przez niego za magię czarną. Co ciekawe, choć Crowley był orędownikiem (wszak jego własnej) filozofii Woli, w związku z czym nie powinien korzystać z magii innej niż biała, w swoim domu w Szkocji posiadał dwa oddzielne pomieszczania do magii białej i czarnej, którą również się posługiwał. Ze względu na nie zawsze dokładne granice wyznaczone przez te pojęcia, pojawiło się także pojęcie szarej magii, oznaczającej magię balansującą na granicy tych dwóch.

Jeszcze jedna czara, z Indii

1 – eka
2 – do
3 – tina
4 – chara
5 – pancha
6 – chhah
7 – sata
8 – ashta
9 – nau [devata – boska cyfra dziewięć]
10 – dasa

A więc czar i czary i czara i ARA – ma coś wspólnego z „czertą”, a na dodatek z czertą 4, cztery – chara, bo chara czyta się „czara”.

Zwróćcie też uwagę na 9 – nau lub devata – NAW lub DEW, co ciekawe koresponduje z niemieckim neun (nojn). Kojarzy sie nie tylko z Nawią ale i z Nyją – Śmiercią, podczas gdy chhah – szhah – z sześć – szczęść i część oraz cześć. A czy aszta – to mnie ośta – Osta Łodź – Oś Nieskończona? Tyle wieków nauka nasza nie zauważała owej filozoficznej wspólnoty i głębi? Czy to wiary? Na pewno nie do Wiary Przyrodzonej.

Inne atrybuty Bogów

Czara jest atrybutem greckiego Asklepiosa, Boga Ziół – odpowiednika naszej Gorzycy-Groźnicy.

Łuk jest atrybutem greckich bogów związanych z żądzą i miłością:  Apolla i Artemidą oraz Erosa syna Afrodyty – jak widać greckie odpowiedniki Kupały, Dziewanny, która łączy w sobie cechy Afrodyty i Artemidy oraz  Krasatiny – żeńskiego odpowiednika Erosa, ulubiły sobie tę broń.

Scytyjska Kolia – pektorał – Kolia związana z boginią kaliją – Przepigołą – Plątwą – Holdą – stała się symbolem wiedzy, królewskim naszyjnikiem noszonym przez królów i królowe jako wiedunów plemienia  – tę wiedzę Bogini Kosu-Przypadku (Kłótnica) utraciła na rzecz innej wymownej bogini Władczyni Mowy i Pisma Głagołu – Gogołady córki Łada i Łady-Łagody (Ładności – Harmonii Świata). Ta wiedza przeniesiona tu została częściowo z Czary Władców Świata.

Man-Sar-Owar – Jezioro i Góra Kalja (OW-AR  S-ARY, Syroj Ary War – Many = Dany – danej i poj-manej) : Góra Kalji – znana dzisiaj jako Góra Kailasz (Kalasz) w Himalajach – święta góra Hinduistów i Buddystów, jedno z centrów Wiary Przyrodzonej (Naturalnej) Tybetu. Kalja jest jednocześnie Nieskalana – Biała i Czarna – poświęcona czarnoskórej  Kali będącej wcieleniem Plątwy-Kalji (Przepigoły – Golji, Plątwy Ukaranej).

Mansarowar – jezioro u stóp Kalji – Góry bogini czarnej (Przepi-Golii i Białej – Gogo-Łady)

Skoro góra ta skupia obydwa Działy, to znaczy iż jest Górą Swąta –  tak też niektórzy twierdzą. Rzeczywiście może być ona uważana za właściwą Górę Świata – Górę Najważniejszą, bo choć nie najwyższą to jednak – Górę Najwyższego, Górę Światła (Wiedzy i Oświecenia).

Nurusja i ziemie sąsiednie – położenie Góry Bogit [kliknij powiększ]

Zastanawiałem się  od dłuższego czasu czy nie sprostować paru spraw przy polskim odczytaniu – skądinąd doskonałym (niemalże – ale przecież zgromadzenia w jednej głowie całej wiedzy rozproszonej się nie domagajmy – to nie jest możliwe), które  to odczytanie bardzo mocno polecam – Grzegorza Niedzielskiego – tego wszystkiego z czym mamy do czynienia na Górze Bogit gdzie Świętowit ze Zbrucza stał, ale doszedłem do wniosku że musiałbym napisać równie sążnisty artykuł polemiczny.

Chciałbym żebyście zajrzeli do tego artykułu na T-ARA-ce albo u nas do fragmentu III który przedrukowaliśmy (jest na czarnym pasku w dziale Świątynie Światła Świata, właśnie w tym DZIALE a nie innym jakimś – poświęconym Wielkiej Matce i Wenus – chociaż to bardzo ważne odczytanie i cyfry, przepraszam czerty  – bo to magiczne cyfry-wierzeniowe, znaczące a nie byle jakie – 3 i 6 wynikającej z dwóch trójek w centrum) – i zrozummy wszyscy, że najważniejsze w Orionie i Pasie Oriona -oddanych na Bogicie i  nie tylko na Bogicie, jak i w Trzech Słupach Bogitu – jest to iż centralny słup to AXIS MUNDI – Świętowit ze Zbrucza – Światło Świata – Najwyższy z Najwyższych – a dwie pozostałe gwiazdy to Wielki Dział – In-Yang – Czarnogłów i Białoboga – a 8 Ognisk – To 8 Żywiołów. Jak to już pojmiemy do końca to wszystko nam się inne ułoży – poza jednym – Musimy jeszcze uwierzyć, że Bogowie istnieją i działają naprawdę  – także w tej chwili.

Dla tych którzy opowiadają “baśniuszki” czyli senne pogaduszki o tym, że związek między Arkoną a Gizą jest przypadkowy a Ślęża znalazła się na tej linii bo tak wynika z rachunku statystycznego – jeszcze raz zamieszczam tutaj z tamtego artykułu mapy, które coś powinny pokazać albo dać do myślenia – Są tu cztery rzeki ERYDAN (Mleczna) – Nil (centralna rzeka MlekoMediru czyli Egiptu – jeśli ktoś zna jeszcze z Polaków to miano zapomniane tego kraju, a nie pogrążył się w odmętach niewiedzy jak Persowie, którzy swojej Awesty czytać nie umieli dopóki im Polak – Pietraszewski – jej nie przełożył na perski, a której Polak mały nie poznał mimo że mu ją Pietraszewski przełożył 150 lat temu)  – a trzecia z rzek to Odra, przepływająca statystycznie (a może tylko statecznie?) obok statystycznej (a może ostatecznej Ostoi?) Ślęży, a czwarta to oczywiście Zbrucz.

Góra Bogit i rzeka Zbrucz

Odra, Erydan i Nil

Jest sporo dowodów na to że, nasz lud nie spadł z Nieba w 966 roku razem z Kadzielnicą w Gniezdnie, chociaż kadzielnica to także rodzaj CZARY.