Słowo o domowych ptakach, czyli jak Żywia-Kurka stała się Siwa

Było to w czasie kiedy Zerywanie zamieszkiwali już Kolibę, a przewodził im Kob i jego żona Bauba zwana też Bobą. Panował właśnie głód, bo Boginie dawczynie wciąż nie mogły znaleźć sposobu żeby, ponad rozciągniętym wokół Ziemi kordonem Ciemnych Bogów, przekazać ludziom ziarna zbóż.

Wtedy to właśnie z nieoczekiwaną pomocą przyszły Zerywanom ptaki – wpierw rządzone jeszcze przez Wiłów-Knów, a potem już zdobyte przez Pogodę. Ptaki same z siebie ofiarowały ludziom własne jaja wbrew zaleceniom Borowiła, przez co ściągnęły na swe pióra gniew Boga Boru. Borowił srogo ukarał ptaki, zamknął je bowiem w drzewnych klatach. To zakluczenie ptaków stało się prawie natychmiast głównym powodem do wypowiedzenia Knom wojny o ptaki przez Pogodę.

Wśród licznych plemion ptasich szczególnie dużo dały Zerywanom kuraki, gęsi, kaczki, przepiórki, pawie i gołębie. Cenne okazały się orły, sokoły i myszołowy, ale głównie ze względu na umiejętności łowieckie a nie jaja. Drapieżne ptaki bardzo zasłużyły się Zerywanom znosząc z puszczy obfity zwierzęcy łup. Z tego powodu weszły na święte stanice i stały się godłem większości słowiańskich, skołockich i istyjskich plemion, a potem ziemic.

Przepiórka – przepigołka, a więc na pewno ptak totemowy Plątów, a szczególnie Plątwy-Przepigoły – jej emanacja ptasia, postać pod jaką może się pokazywać na Ziemi.

W tym czasie różne boginie szły z pomocą głodującym ludziom, wbrew zawistnym spojrzeniom Welesa oraz strażom rozciągniętym wokół Ziemi przez Morów i innych niesprzyjających ludziom bogów. Nie było to łatwe, więc gdy Pogoda odebrała Wiłom ptaki i podzieliła się nimi z innymi bogami, dozwalając im ich używać, w dużym stopniu pomoc ludziom oparła się na przesyłaniu owych ptaków i ich jaj dla wykarmienia pierwszego ludzkiego plemienia. Białymi kurakami od początku władała Białoboga i jej Kirowie, a czarnymi Czarnogłów i jego Kirowie.

Cietrzew – ptak tynu i rodu Prowów (Prowego, Czstnoty, Prawdziwca-Prawoty i Sądzy-Osudy nazywanej też Kriwdą i Nieprawotą)

Jednak to dopiero opiekunka domu, bogini Żywia-Siwa zwana Kurką pozbierała wszelkie najpożyteczniejsze ptaki i nie bez sprzeciwu innych bogów objęła je swoją opieką.

Najzacieklej bronili swoich praw Kaukowie i Kirowie. Rozpętała się między nimi a Żywią taka wojna, że bogini okładana raz po raz kiściami światła i ognistymi razami uszła w Krainę Morów, gdzie ukryła się na jakiś czas, z całym swoim ptactwem schowanym pod sukniami i opończami. Żeby przetrwać pogonie musiała się zamienić w lodowy sopel. Obielona szronem Żywia trwała nieruchomo tak długo, że w końcu zarówno światłogońce Kirów, jak smoki i  żnuje Trzygłowych zaprzestały poszukiwań. Kiedy Żywia odtajała okazało się, że kury i koguty bez uszczerbku przetrwały czas moru, za to ona sama zupełnie osiwiała. Stąd jej drugie imię – Siwa.

Od tego czasu ptaki domowe – kury, gęsi i kaczki, znalazły się na zawsze w jej opiece. Domowe ptactwo i gołębie, pozostające we władaniu Pogody dostarczyły ludziom wystarczające ilości pokarmu, by mogli przetrwać zły czas i się pomnożyć.

Kur – ptak Dzięgli, tutaj czarny kogut Czarnogłowa

Tym bardziej świętowanie jaja, jego wieńczenie i czynienie zeń znaków zapisów, czyli noworocznego Przekazu Taj, stało się powinnością ludzi, którzy w ten sposób głoszą pochwałę wszystkim ptakom i czczą pamięć owej przyjaźni, z pierwszego trudnego okresu Zerywanów, kiedy to ptaki pomogły im przetrwać na Ziemi.

Czarna gęś – Ukropa (ptak rodu Rodów – Roda i rodżany, podobnie jak Wilga – poniżej)

♦

 

 

O pochodzeniu ptaków od Czarnogłowa Utoka

 

Powiadają mudrowie Skrytów-Skrzyńców (Skraińców) z Kijowa, że wszystkie ptaki Ziemi, w tym i te które objęła we władanie Żywia-Siwa, pochodzą od Czarnogłowa. Wołchwowie Wołgarów i Mosoków z Czarnej Wyspy na Wołdze-Rzwie oraz z Itila, a także kapłowie Guniów z Sistu (Soestu) posuwają się w swych kazaniach jeszcze dalej podając, że Czarnogłów w ogóle pokazał się wpierw Światu-Swątowi pod postacią Kaczki. Te opowieści potwierdzają czudełosowie Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata z Karoduny i czarownicy Świątyni Chorsa i Krainy Księżyca z tegoż grodu, o których mówi się że są spadkobiercami wiedzy goryniczów z Arkajamy.

Paw – szczególny ptak Krasatiny

Działo się to według nich, kiedy jeszcze Ziemi nie było. Po Sinym Morzu oddzielonym od jestestwa Świetlistego Swąta, w Obłoczystej Ćmie, toczyły się Czarne Wody przelewając się z Niebiosów w powszechną Ciemność na Dole. Z kłąbów pienistych Wełen i cienistych Fal odbijających się od niewidzialnego Dna Świata, od jego odwrotnej strony – Zwierciadlanej Nicości, dobyła się na lśniącą, iskrzystą powierzchnię Morza wielka jak sto gór postać o ptasich kształtach – zrodzona z głębin wodnych i dennych osadów Nicy, Kaczka-Utoczka.

Kaczka-Utoczka  – ptak Dzięgli

Nie była to zwykła Kaczka, lecz olbrzymi ptak Utok-Ukrop o czarnych jak noc skrzydłach i czarnym dziobie oraz ciemnych iskrzących się oczach. Na czarnych wełnach jarzył się i pałał, bowiem był gorejącym Ukropem- Żarem. Zaraz jak to się stało, widząc oną ciemną ptasią postać wyłaniającą się z Głębi i Nicości i czując jej czerń oraz czarowność i ciemny kir, wydzielił z siebie Swąt czystą i jednorodną, płynącą z samego jego boskiego Istu jasną, Skrzystą Smoko-Wężycę Jednodnogę-Białobogę. Tak to rozpoczęła się bitwa między Swątem Jasnością pod postacią smoczej Jednodnogi-Białobogi i Swątem Ciemnością, wcielonym w Utoka-Ptoka (Ukropa-Czarnogłowa).

Piękne gołębie – Ptaki podagów – Panów Drogi i Weni-Powietrza

Na dnie Morza leżała Buła uczyniona z Twardości i Grząskości, a więc z Grudy i Gliny i rzucona tam ręką Swąta prosto z zawiłtu Jaja-Wogółu-Kłódzi. O tę Rzecz Pierwszą poczęły się Utok z Jednodnogą bić.

Chcąc zdobyć dla siebie Bułę, zrodzony z Głębi, Nicy i Wód Ptok-Utok-Czarnogłów zanurkował w głębiny. Skrzysta Smoko-Wężyca zrodzona z Istu Swąta była zbyt lekka by to uczynić i zanurzyć się odpowiednio głęboko. Zawisła więc nad mętnymi wodami wypatrując, gdzie też się onże Czarnogłowy Utok-Ukrop wyłoni.

Wróbel – Jest ptakiem rodu i tynu Rgłów – Panów Upraw i Hodowli

Lecz kiedy Utok po całym roku przebywania pod wodą wynurzył się z Odmętów, dziób miał pusty. Pojął Czarnogłów-Utok, że tym sposobem nie wyjmie Buły, bo postać ma za mało smukłą, niezbyt strzelistą, przeciwną głębokiemu zanurzaniu się w Nicości. Tak więc Utok-Ukrop oddzielił od siebie postać kaczą i tak narodziły się Ptaczki-Kaczki. A razem z Kaczkami-Ptaczkami wydzieliły się z Czarnogłowa inne ptasie postacie ociężałe, małolotne, niskolotne i nielotne, w tym gęsi, kury, przepióry-przepigoły, kuropatwy, pawie, gołębie i inne ptaki niskich lotów, jak pękate wróble, gile i sikory.

Sikorka – ptak Wiosny, który do nas przylatuje na Zimę

Dudek – Ptak Ruji (podobnie jak Kukułka)

Czyżyk ptak Jeszy

Białoboga-Jednodnoga wisząca z wysiłkiem nisko nad wodami przez cały rok, aby do nich nie opaść także musiała zmienić postać. Z jej wnętrza posypały się nagle do Morza wszystkie ryby świata, kraby, raki, małże i inne stwory wodne. Stała się przez to lżejsza, uniosła się wyżej i nabrała świetlistości.

Gil – Ptak Zimy (Kostromy)

Szpaki piękne ptaki – przynależą do Radogostów – Panów Domowego Ogniska i Gospodarstwa (Bożeboga i Uboży-Domachy oraz ich dzieci)

Sójki – Sojenice – Ptaki związane z Panami Drogi

Wtedy to przybrał Czarnogłów swoje drugie wcielenie Ptaka-Nura. I zanurkował drugi raz, a Białoboga zawisła nad wodami oczekując na łup. Czekała rok, czekała drugi, ciężko trzepocząc nad rozkołysanymi wodami. Aż doczekała się. Niestety i pod tą postacią nie dobił Czarnogłów wystarczająco głęboko żeby wydobyć Bułę.

Bociany – Ptaki tynu i rodu Simów – Biały Bocian to symbol Białego Lądu i Matki Ziemi – Czarny Bocian to symbol Boga Sima – Pana Gór i Pustek oraz Czarnego Lądu

Kormoran – Ptak Bogini Wodycy

Strząsnął więc z siebie Ukrop ową postać Ptaka Nura i tak narodziły się kolejne ptaki – nury i inne: takie jak czaple, perkozy, mewy, rybitwy, kormorany, pluszcze oraz wiele innych ptaków mniejszych i większych. I krążyły te wszystkie ptaki bezpańskie nad Morzem, bez jednego przestanku.

Bąk na jajkach – ptak osobista-emanacja Bogini Wądy – Pani Jezior

Mewa – reprezentuje Wodo-Wełma (Wodana) – Władcę Mórz

A Białoboga widząc, iż Czarnogłów sposobi się do trzeciego zanurzenia w Morze, stękając z wysiłku wyrzuciła z siebie wszystkie smoki i węże świata i jaszczurki, żaby oraz inną gadzinę i płazinę. I znów zelżała, a też pojaśniało i pokraśniało jej oblicze.

Czapla Siwa – jedyny ptak który osiwiał razem z Żywią-Siwą i jest jej ptasią emanacją. Czapla razem z mewą są w zasadzie ptakami-emanacjami Wodów – całego ich Tynu i Rodu, ale ten jeden ptak Czapla Siwa przynależy na zawsze Żywii.

Czarnogłów-Ukrop przybrał zaś postać Czarownego Czarnego Sokoła Nyksa i rzucił się po raz trzeci w Głębinę. Białoboga zawisła bardzo nisko nad powierzchnią Morza oczekując łupu. A Ukrop-Nyks zniknął w Otchłani na jeszcze dłużej. Nie było go trzy roki. Pod koniec trzeciego roku wyłonił się z wód dzierżąc w dziobie owąż Bułę. Nie zdążył się nawet dobrze dobyć, kiedy już rzuciła się na niego Jednodnoga.

Sowa – Mądry ptak Panów Losu – Zrębu-Źrzebu, Wyroku-Wiergu, Doli i Bytu – tutaj Sowa Uralska

Dzięcioł ptak Władców Boru – Knów-Kienów (Leszy-Borany i Borowiła-Leszego)

Żuraw – ptak Strzyboży, Ptak Wiatru

Ptak Welesów – Lelek

Inny ptak Welesów – Puszczyk

Niepozorny ptak Morów – zięba

A ruszywszy do ataku wyrzuciła z siebie całe robactwo świata: to latające, płożące się i biegające. A że trzymała już w szponach Bułę i ciągnęła ją do siebie, a Ukrop także trzymał ją mocno w dziobie i nie puszczał  Buła się rozciągała w placek i robactwo opadło na jej powierzchnię.

Łabędź – jest ptakiem Ładów, symbolem Pani Białego Lądu – ptakiem w jakiego zamieniła się Lęda-Łagoda uchodząc z wyspy Skrytej nad Łabę-Łabędę – Rzekę Białą  – centralną Rzekę Białego Lądu (Europy).

Perkoz – ptak Gogołady, Pani Języka i Pisma

Sroka jest ptakiem reprezentującym Sporów – Panów Żywiołu Zaczynu, a więc Powodzenia i Rozmnożenia, Władców Wzrostu i Szczęścia

Jaskółka – Ptak Dziwieniów – Panów Miłości i Piękna

Czarnogłów widząc, że traci oparcie w Morzu i Nicy, bo ptasie wnętrze i przyrodzenie ciągnie go ku niebu, wyrzucił z siebie wszystkie ptaki Wysokiego Nieba – orły, sokoły, kruki, myszołowy, jastrzębie, krogulce i pustułki oraz pozostałe ptaki drapieżne i całą resztę ptaków świata. I stał się od tego wyraźnie cięższy i pociągnął Bułę wyraźnie ku sobie.

Sokół – ptak Słońca – reprezentuje Sołów-Dażbogów, cały tyn Bogów Światła i Nieba, wiąże się więc z Przemianą w Dniu Równonocy Wiosennej i Jesiennej. Jest to ptak Skołotów-Sokołotów – Ludu Scytów współtworzącego ze Słowianami Królestwo Sis.

Tak to po sześciu latach zmagań objawiła się na Świecie Buła. Co było dalej wiadomo, Buła pękła i powstały z niej Ziemia, Wela i Niebo.

Kruk – ptak symbolizujący Chorsów – Panów Tajemnicy, Władców Krainy Księżyca na Weli

Po drodze ze zmagań Czarnogłowa i Białobogi zrodzili się Bogowie Wielkich Żywiołów – Żywiołowie i Bogowie Wielkich Mocy – Mogtowie oraz bogunowie Pomocnicy Boscy. Ptaki dostały się wpierw Wiłom – Władcom Borów, a potem wzięła je Pogoda – Matka Ptaków. Kiedy narodziły się Małe Żywioły i Małe Moce, ptactwo domowe dostała Żywia-Siwa.

Jastrząb

Zarówno Białoboga-Jednodnoga jak i Czarnogłów-Utok-Ukrop na początku były czterogłowami. Po wojennej zawierusze i bitwach o Bułę Swąt obciął im po jednej głowie nie chcąc, żeby mu dorównywali. Z czwartej główni Białobogi zrodził się smoko-wąż Jusz, a z czwartej główni Czarnogłowa zrodził się Ćma – Czarny Woron-Welon.

Pustułka

Ziemię osadził Bóg Bogów na trzech zakładzinach – zwodach-podstawach. Najpierw posadowił ją na Wodach, lecz by ponownie w nich nie zaginęła dał jej lekkiego smokowęża Jusza, który ją na wodzie podtrzymuje i przez całe wieki nosi.

Myszołów – jest Ptakiem Ognia, emanacją rodu Swarogów i samego Swaroga osobiście.

Wody osadził Bóg Bogów na Ogniu, a Ogień na nieskończonej ciemnej Ćmie, ptakowężowym Czarnym Woronie-Welonie. Ćma oddziela Niebo Czarne od Kamiennego, które jest Niskim Niebem Weli, będącej Światem Bogów i Zaświatami Dusz Zmarłych. Tam jest Góra Onawielna, przez burskich wołchwów nazywana Ałatyrską, która ma  być osadzona na boskim Świętym  Kamieniu Światyrze-Ałatyrze.

Orzeł – Jest ptakiem Runów, a więc Ptakiem Błyskawicy i Pioruna. Emanacją samego Peruna jest Orzeł Bielik. Orzeł jest symbolicznym ptakiem Słowian – ich totemem od zarania dziejów, a potem ptakiem herbowym stanic i chorągwi świętych. Także jako Wostrogot – Ptak samego Boga Bogów.

Niestety z tego powodu, że robaki osypały się na Bułę, kiedy była już rozciągnięta, są teraz wszędzie: na Ziemi, Weli i w Niebie.