Ulica Lechicka i Most Lecha

Opublikowano przez

Ulica Lechicka i Most Lecha

 

To dla wszystkich Biedaków Umysłowych, którzy wciąż negują istnienie Lechitów i samego Lecha. Oto Most Lecha, tak samo solidny i nienaruszalny, jak zakorzeniona w świadomości Polaków teoria o Wielkiej Lechii i o samym Lechu, jako założycielu królewskiej Dynastii Lechitów.  Wszyscy jesteśmy Turbolechitami i Trubosłowianami, tylko paru bęcwałów „oświeconych”, ale raczej moim zdaniem otumanionych i opętanych ideologią „europejskości” i „materializmu”, wciąż o tym nie wie. Jest tak i będzie zawsze, nawet jeśli wciąż będziemy mieli zbyt mało twardych dowodów na naukowe poparcie tej tezy. Sama nazwa Kraków nakazuje wszystkim Polakom wierzyć w istnienie założyciela tego miasta Kraka i Dynastii Krakidów.

Wikipedia:

Most Lecha w Poznaniu – zespół dwóch mostów drogowych na Warcie. Jest to jedyny w Poznaniu obiekt składający się z dwóch niezależnych mostów[1]. Most północny został otwarty w 1954[2], natomiast most południowy w 1999.

Jest położony pomiędzy mostami kolejowymi łączącymi Ostrów Tumski, a kolejnym mostem kolejowym na trasie północnej obwodnicy Poznania na północnej granicy miasta. Łączy lewobrzeżne Osiedle Stare Winogrady (Wilczak) – ul. Lechicka, z prawobrzeżnym Osiedlem Główna (cz. Nadolnik) – ul. Bałtycka. Znajduje się w ciągu drogi krajowej nr 92 oraz II ramy komunikacyjnej.

Most północny ma 234,60 metry długości i siedem przęseł o jednakowej rozpiętości (33 metry). Ustrój nośny każdego przęsła to cztery równoległe stalowe dźwigary kratowe o wysokości 2,57 metra z wykratowaniem na kształt litery W. Na dźwigarach położono opartą swobodnie (niezwiązaną) betonową płytę pomostową. Każde przęsło stanowi niezależną konstrukcję nośną, co było wymogiem wojskowym – uszkodzenie jednego przęsła nie wpływa na pozostałe. Szerokość jezdni to 7 metrów, a chodniki po obu jej bokach mają po 2,5 metra. Nawierzchnia pierwotnie ułożona była z kostki granitowej, a w 1989 zamieniona została na asfalt. Filarów (monolit betonowy) jest sześć, w tym dwa w nurcie rzecznym – mają one wysokość od 5 do 8 metrów[3]. Na moście znajdują się obecnie:

  • jezdnia (3 pasy w kierunku wschodnim),
  • chodnik z dopuszczonym ruchem rowerów.

Most południowy składa się z siedmiu przęseł o rozpiętości 33,3 m / 5 x 33,6 m / 33,3 m. Jego całkowita długość to 234,6 metra. Betonowa płyta pomostowa jest konstrukcyjnie połączona ze stalową konstrukcją. Ustrój nośny to dwa stalowe, pełnościenne dźwigary ustawione w odległości 9,9 metra od siebie[3]. Most obejmuje:

  • jezdnię (2 pasy w kierunku zachodnim),
  • jednokierunkowe drogi rowerowe po obu stronach jezdni[potrzebny przypis]

Przeprawa powstała w ciągu drogi rokadowej łączącej forty Twierdzy Poznań (dzisiejsze ulice Bałtycka-Lechicka). Na południu połączenie między fortami zapewniał Most Dębiński, na północy właśnie przeprawa promowa w miejscu obecnego mostu. Droga rokadowa stała się po II wojnie światowej elementem ciągu komunikacyjnego wschód-zachód i na wniosek władz wojskowych (1950) postanowiono w miejsce promu wybudować stały most, a wraz z nim odcinki ulic: Bałtyckiej (od Gdyńskiej do Warszawskiej) i Lechickiej (od mostu do Naramowickiej), co stworzyło nową, północną obwodnicę Poznania. Projekty mostu i ulic towarzyszących powstały w warszawskim Biurze Projektów Transportu Drogowego i Lotniczego (1951). Budowa rozpoczęła się w 1952, a zakończyła w 1954. Elementy betonowe (podpory i płytę pomostową) wykonało Zjednoczenie Robót Inżynieryjnych (Poznań), a konstrukcję stalową Mostostal Zabrze[3].

Z uwagi na zwiększający się ruch w 1995 podjęto decyzję o dobudowie nowego mostu, bezpośrednio przy starym (po południowej jego stronie). Przetarg na jego realizację wygrał Transprojekt Warszawa. Projektantem był Witold Doboszyński. Budowę realizował poznański oddział Płockiego Przedsiębiorstwa Robót Mostowych pod kierunkiem Ryszarda Mądrego, absolwenta Politechniki Poznańskiej. Konstrukcję wykonał Mostostal Słupca. W częściach przewieziono ją do Poznania i tu zmontowano. Obiekt powstawał przez 28 miesięcy. 21 czerwca 1999 przeprowadzono próbne obciążenia pod kierunkiem prof. Witolda Wołowickiego i dra inż. Arkadiusza Madeja. Otwarcie nastąpiło 27 lipca 1999 o godzinie 12.30 przy udziale ministra Tadeusza Syryjczyka[3].

Patronem mostu jest legendarna postać Lech.

Ulica Lechicka – jedna z głównych ulic północnej części Poznania. Jest odcinkiem drogi krajowej nr 92. Na odcinku od ul. Naramowickiej do Ronda Obornickiego pokrywa się z planowaną III ramą komunikacyjną. Termin modernizacji tego odcinka nie jest jeszcze wyznaczony. Ulica pokrywa się również z istniejącą w XIX wieku drogą rokadową Twierdzy Poznań[1] łączącą forty: IVa, V, Va, a dalej forty: VI i VIa (jako ul. Lutycka). Fragment oryginalnej drogi wraz z zachowanym drzewostanem można zobaczyć niedaleko Ronda Obornickiego. Do 1990 r. na odcinku od ronda do ul. Piątkowskiej ulica stanowiła granicę pomiędzy Starym Miastem a Jeżycami[2].

Opisane obiekty

Od zachodu:

Przypisy
  • Jacek Biesiadka, Andrzej Gawlak, Szymon Kucharski, Mariusz Wojciechowski: Twierdza Poznań. O fortyfikacjach miasta Poznania w XIX i XX wieku., Poznań 2006, s. 199

Poznań plus 4 – plan miasta 1:20.000, wyd. Demart, Warszawa, 2006, ​ISBN 83-7427-282-1

 

Podziel się!