Przede wszystkim czytajmy od nowa to co nauka uznała za mity, z których nie chce wyciągać wniosków. Powtórzona, za biblią i tradycją z zamierzchłych czasów, długoszowa genealogia Polaków zaczyna się pokrywać z wędrówką Indoeuropejczyków z Bliskiego Wschodu nad Wisłę, którą odtwarzają genetyka, antropologia, archeologia i językoznawstwo.

Zacznijmy od czasu po potopie. Jan Długosz w swoich „Rocznikach…” pisze: „Jakoż ród wszystek Noego mieścił się początkowo w Chaldei, Damaszku Syryjskim i Armenii większej…”.

Genetyka genealogiczna wyznacza jako ważny etap w wędrówce populacji haplogrupy R1a – z Azji Środkowej na Bałkany – terytorium Anatolii i południowo-wschodniej Turcji na pograniczach Syrii i Palestyny, z najstarszymi ośrodkami rolnictwa i osiedli o charakterze miejskim, np. Göbekli Tepe (kurdyjskie Girê Navokê – może Góra Nawii Oka po polsku) i Çatal Höyük.

Anatol Klyosov i Giancarlo Tomezzoli w pracy „DNA Genealogy and Linguistics. Ancient Europe” dotarcie Indoeuropejczyków przez Anatolię na Bałkany wyznaczyli między 10 a 8 tys. lat temu. Zdaniem obu naukowców, przedstawiciele tego ludu następnie przeszli przez Europę i środkową Azję, by przybyć do Indii. Taką drogę potwierdziły też ustalenia Petera Underhilla oraz innych genetyków, o czym pisaliśmy m.in. już tu. Te same wnioski zawarł Robin J. Ryder w dysertacji doktorskiej obronionej w Oxfordzie „Phylogenetic Models of Language Diversifcation”, pisząc: „[…], all our results agree with the Anatolian hypothesis that the spread of the Indo-European family started around 8000 BP.”

Wybitny amerykański genetyk Peter Underhill przyjmuje wyodrębnienie się R1a z rodu R na około 20 tys. lat p.n.e. w rejonie Iran zachodni – Azja Mniejsza wschodnia. Z kolei polski genetyk Tomasz Grzybowski mówi o pochodzeniu rodu H (najpopularniejszego wśród Polek i szeroko rozpowszechnionego w całej współczesnej Europie) z tego samego terenu (Środkowy Wschód – tereny Iranu i Iraku) – i tego samego okresu. Tam wówczas zaczęły powstawać pierwsze kultury Indeuropejczyków, które następnie ogarnęły również tereny bardziej na zachód, a więc i Anatolię.

Kraniometria (technika pomiaru czaszki) wskazuje na powstanie odrębnego haplotypu jako aryjskiego, identyfikowanego z haplogrupą R1a1a, na terenie Płaskowyżu Irańskiego, a datowanego przez antropologa fizycznego Carletona Coona na około 20 tys. lat temu. Stamtąd po około 10 tys. lat nastąpiła migracja przez Anatolię (Çatal Höyük) i Bałkany (ok. 7 tys. p.n.e.) ku środkowej Europie. Kraniotyp aryjski zdecydowanie widoczny jest w kulturach ceramiki wstęgowej rytej, ceramiki wstęgowej kłutej, ceramiki pucharów lejkowatych i kulturze ceramiki sznurowej.

Powróćmy do zapisków polskiego kronikarza. Długosz stwierdził: „[…] plemię
Jafeta, któremu się dostało siedmnaście języków, Europę całą w wieczystą
posiadłość wzięło”.

Pierwszą cywilizację nowi Europejczycy tworzą na Bałkanach. Nie docierają do środka kontynentu przez bagna Prypeci – japoński genetyk pochodzenia ukraińskiego, Igor Rożanski zauważa: „[…] zachodniosłowiańskie (geny – dop. RudaWeb) omijają terytorium Litwy. Mimo swojego w pełni solidnego wieku i ścisłego sąsiedztwa geograficznego zachodniosłowiańska, a także jej bliska krewna środkowoeuropejska gałąź słabo jest reprezentowana pośród etnicznych Litwinów. Widocznie jej nosiciele udali się ku brzegom Bałtyku stosunkowo późno, dlatego nie zdążyli przemieszać się z przyszłymi Litwinami. To, moim zdaniem, dość poważny argument na rzecz naddunajskiej praojczyzny Słowian. Prypeckie błota odpadają, ponieważ one izolują prabałtycką toponimiką, która nie łączy się nawet z niskim procentem nosicieli subkladu R1a1a1g-M458 u Bałtów”.

BAŁKAŃSKI TYGIEL SŁOWIAN

R1a poprzez lądowe połączenie w rejonie dzisiejszych cieśnin tureckich docierają w okolice środkowego biegu Dunaju około 10 tys. lat temu. Stykają się tam z ludnością staroeuropejską I. Około 9 tys. lat temu na tym obszarze mamy już do czynienia z początkami kultur Starego Kontynentu, które dały początek pierwszej cywilizacji europejskiej – Vinča. W międzyczasie lądolód opuścił ziemie dzisiejszej Polski. Umożliwiło to dalszy marsz pierwszej cywilizacji naszego kontynentu. Ich mowa, praindoeuropejska, z której wywodzą się niemal wszystkie języki Europy i nie tylko, była językiem protosłowiańskim. Oprócz badań archeologicznych, potwierdzonych przez ustalenia genetyków, dowiodły tego również badania językoznawcze prowadzone przez najwybitniejszego współczesnego lingwistę, profesora Mario Alinei, twórcy koncepcji paleolitycznej ciągłości. Alinei stwierdził, że słowiański charakter miały naddunajskie kultury starčevskie od ok. 6 tys. lat temu.

Pozostańmy jeszcze na chwilę na Bałkanach. Najstarsze mutacje haplogrupy R1a w Europie zostały w 2008 r. rozpoznane przez A. Klyosova wśród ludności Serbii, Bośni, Kosowa i Macedonii. Klyosov datuje je na około dwunaste – dziesiąte tysiąclecie p.n.e., ale zaznacza, że to szacunek. Na półwyspie bałkańskim potomkowie R1a spotkali się ze Staroeuropejczykami haplogrupy męskiej I2a. W obecnej Chorwacji oraz Bośni-Hercegowinie ich zagęszczenie wynosi blisko 50 proc. ludności. Brali oni – wraz z R1a – udział w rozwoju archeologicznych kultur słowiańskich. Oczywistą słowiańskość tej pierwszej cywilizacji, posługującej się najstarszym pismem ludzkości, potwierdzili M. Alinei i serbski naukowiec Radivoje Pešić.