Ist – czyli boski żywy płyn – krasz, ichor i płoń
Niekiedy z pozoru oczywiste elementy naszej rzeczywistości mają nieoczekiwanie złożoną historię. Na przykład kolory… Czy zastanawialiście się kiedyś, dlaczego flagi narodowe większości krajów słowiańskich zawierają tylko trzy barwy – białą, czerwoną i niebieską? Historycy rzecz tę tłumaczą wpływami rewolucji francuskiej i nawiązaniem do symboliki barw tej rewolucji. Niby logiczne. Jednak dziwi powszechność ich użycia właśnie wśród Słowian i zgoda tak wielu narodowości słowiańskich na użycie właśnie tych samych barw.
złoty spleciony z trzech istów, ist Boga Bogów Swąt, czyli Świętowita, zamknięty w bursztynie
Barwy te w istocie mają swoje o wiele głębsze korzenie wrośnięte w pradzieje używania symbolu i barwy w herbach rycerstwa słowiańskiego, na proporcach poszczególnych ziem rodzinnych i w chorągwiach bojowych. Ale chorągwie bojowe i herby rycerskie Słowiańszczyzny wywodzą się od tzw. stanic – świętych chorągwi niesionych przed oddziałami Słowian w czasie bitew przez pogańskich kapłanów. Symbolika i barwy dzisiejszych flag wypływają zatem z dawnej wspólnej słowiańskiej wiary, z Wiary Przyrodzonej – naturalnej religii – i jej boskich symboli. Dziś już powszechnie mówi się i wskazuje na związki herbów słowiańskich rycerzy i szlachty z motywami irańskimi, a w istocie skołockimi (scytyjskimi) i serbomazowskimi (sarmackimi). Przyjęta konwencja współczesnych flag narodowych Słowian ma związek z kultywowaną już w XV w. p.n.e. Wiarą Przyrody, w niej ma swoje korzenie, i dlatego dotyczy wszystkich narodów wywodzących się z prastarego rodu Zerywanów, a potem ze wspólnego wielkiego Królestwa Sis (Słowian, Istów i Skołotów), nazywanego najdawniej Wenedią, potem Wielką Skołotią (Wielką Scytią), a jeszcze jeszcze później Wielką Serbomazją (Sarmacją), na koniec zaś Rzeczpospolitą.
świetlisty krasz
We współczesnych flagach narodów Polski, Łużyc, Czech, Słowacji, Łotwy, Białorusi (mowa o historycznej fladze Białorusi obecnie nie używanej przez reżim Łukaszenki), Rosji, Serbii, Czarnogóry, Chorwacji, Słowenii czy Bośni przetrwały wyłącznie słowiańskie, niezakłócone obcymi wpływami, barwy.
Nieznaczne odstępstwa od reguły trzech słowiańskich kolorów można dziś zauważyć we flagach Ukrainy i Macedonii, gdzie zamiast barwy białej używa się żółtej, symbolizującej złotą Baję (Materię Wszego Świata) i ist Swąta. Flaga Bułgarii – oprócz bieli i czerwieni – zawiera jeszcze zieleń (w miejsce barwy niebieskiej, zielony symbolizuje trawę – a więc pasterski, turecki lud Wołgarów zmieszany ze Słowianami z Dobrudży). Z kolei we fladze Estonii występuje kolor czarny, który znalazł się tam na skutek długotrwałej germańskiej dominacji państwa zakonnego nad Inflantami. Niezrozumiała, oderwana od tradycji (nieobecna na przykład w czerwono-białym herbie Pogoni i historycznej flagi Litwy, odrzucanej dzisiaj z powodów czysto politycznych) wydaje się również zielona barwa współczesnej chorągwi Litwy.
błękitny ichor (juhor, hvar, chwarena)
Myślę, że dla wielu osób zaskoczeniem i odkryciem będzie, iż w państwach germańskich powstałych na obszarze Dorzecza Łaby będącym drzewiej obszarem zamieszkiwania Słowian (od bardzo dawnych czasów – nie od VI wieku n.e. jak by wielu chciało) również dominują barwy słowiańskie. Jest tak, bo Słowianie wszędzie gdzie się znaleźli zwartymi grupami osadniczymi, narzucili swoje symbole i wartości kulturowe, i działo się tak nawet jeśli utracili język słowiański – np. gdy zostali zdominowani przez język germański, węgierski (ugro-fiński), romański, grecki.
Jeśli chodzi o wymowę barw, to błękit, biel i czerwień były dla Słowian symbolami Boga Bogów i wszelkiego życia; także – nieba, wody (śniegu) i krwi.
Oznaczały Przeznaczenie – czyli staropolski źrzeb (zręb, podstawę), wierg (wyrok) albo dolę. Złoty kolor Bai brał się ze splotu tych trzech rodzajów nici przeznaczenia (jednocześnie nieci żywota) w jeden Kos Dziejów (Warkocz-Splot Losów Świata).
Według Słowian – w tych trzech kolorach objawia się boski ist, czyli materia Boga Bogów. Ist występuje we wszystkim, co spłodzone przez Boga Bogów. Odnawiany pokarmami welańsko-niebiańskimi, daje on bogom nieśmiertelność i wieczną młodość.
płoń
Ist przybiera trzy różne postacie:
1. białą (srebrzystą) – nazywaną płonią; taki jest np. ist Swarożyca czy Podaga oraz Wodów. Stąd wywodzi się nazwę płynu, czyli wszystkiego, co ciekłe. Żercy Wędów-Wagrów z Płoni twierdzą, że woda, która wszak posiada życiodajne i uleczające właściwości, powstała właśnie z płoni.
2. czerwoną – nazywaną kraszem; taki jest ist Krasy-Krasatiny, Dziewanny, Dziwienia-Kupały oraz wielu innych bogów, np. Yeszy-Jesenia. Stąd wywodzi się nazwę krwi, która ożywia ciało Ludzi i Zwierząt. Krew miała powstać z kraszu (według kudiesników Budynów z Glenia).
3. błękitną (niebieską) – nazywaną ichorem (juchorem lub chwarem); taki jest między innymi ist Chorsów, Welesów, Strzybogów. Stąd wywodzi się nazwę juchy, czyli posoki, która ożywia Pobogów, czyli ludzi o półboskim pochodzeniu (wytędzów, królów, kapłanów), a także wszystkie Rośliny-Zróstów (według czarowników nurskiego plemienia Charwatów ze Stradowa).
Oto współczesne flagi Słowian i krajów bliskich im kulturowo oraz terytorialnie, zamieszkiwanych przez narody wyrosłe z krwi Słowian i ukształtowanych przez duchowość oraz tradycję słowiańską.
Dział I
Flagi słowiańskie o barwach zgodnych z trzema kolorami istu Boga Bogów (ichorem – błękitną, kraszem – czerwoną, i płonią – białą)
Polska
Rosja
Białoruś
(flaga chwilowo nieużywana oficjalnie, ale jedyna prawdziwa: biało-czerwono-biała)
Słowacja
Czechy
Słowenia
Serbia
Chorwacja
Czarnogóra
Łużyce
Dział II
Flagi słowiańskie o barwach zgodnych z barwami trójcy a także z barwą oboczną – żółtą (złotą) – barwą istu jako całości:
Ukraina
Bośnia i Hercegowina
Mołdawia (Wołosza)
Macedonia (Makodewa)
Dział III
Flagi słowiańskie z jedną barwą odmienną w stosunku do barw istu – pochodzenia niesłowiańskiego:
Bułgaria
Odmienna barwa zielona – od turańskiego
ludu Bułgarów wzięta razem z nazwą
(dawni Wołgarzy słowiańscy
oraz Sołowianie-Dobrudżanie, pochodzący w dużej części
z ludu Burów-Czarnosiermiężnych).
Dział IV
Flagi państw bliskich Słowianom, współtworzących niegdysiejsze Królestwo Sis, bliskich kulturowo i terytorialnie pochodzących od Istów (bałtyjskie), o barwach zgodnych z barwami istu:
Łotwa
Litwa
Barwa zielona zamiast tradycyjnej niebieskiej
oraz żółta zamiast białej. Na dawnej fladze Litwy
na czerwonym tle znajdował się rycerz herbowy z „Pogoni”
Litewska flaga historyczna
Flagi państw bliskich Słowianom kulturowo i terytorialnie (bałtyjskie), w których dwie barwy są zgodne z barwami istu:
Estonia
Odmienna barwa czarna, związana
z elementem nowogermańskim.
Prusy (Borusja)
Przy użyciu barw Chorągwi Chełmińskiej rycerstwa pruskiego i wykopaliska rosyjskiego archeologa Kułakowa pochodzącego z VII-VIII wieku, najstarszego pruskiego symbolu Trójzębu, barwy Prusów i flagę zaprojektował Sławomir Klec Pilewski, a graficznie projekt wykonała Pani Justyna Barwina-Myszka.
Flagi państw bliskich Słowianom kulturowo i terytorialnie, o barwach zgodnych z barwami istu oraz z jedną barwą odmienną
Rumunia
Oboczna barwa istu w środku. Rumunia to bajeczny słowiański Kraj Siedmiu Rodów, zamieszkiwany przez Dachów i Draków skołocko-słowiańsko-istyjskich, którzy zostali zromanizowani i przeistoczyli się w Daków i Traków – przodków współczesnych Rumunów.
Węgry
Niesłowiańska barwa zielona, przejęta
od pasterskiego ludu Hungarów-Gungarów, Ugrów
(dawny bajeczny Kraj Obrów: Awarów, Uhorów-Wagrów, Hawarów – z ludu Nurów oraz
Budów i Bołotończyków z ludu Budynów
– Nadbołotonie, a także kraj Mazonek,
zdobyty przez Węgrów w roku 906 n.e.).
Albania
(flaga z obocznym czarnym orłem dwugłowym, obecnym także w herbie Rosji, właściwie kraj Lądyjskich Koszan – Kosowo, lub Bielan – Biela-Albia))
Grecja
(zgodne barwy, ale obce elementy kulturowe: wiele pasów poziomych oraz krzyż)
Armenia
(bliska Słowianom przez kulturę skołocką [scytyjską] i sąsiedztwo kaukaskie – ze złoto-żółtą barwą istu)
Azerbejdżan
(obce elementy tureckie: kolor zielony i półksiężyc z gwiazdą)
Gruzja
(zgodne barwy, obce kulturowo elementy to krzyże)
Dział V
Kraje germańskie, dzisiaj niemieckie, które powstały na ziemiach Słowian:
Austria
Wszystkie barwy są zgodne z kolorami istu,
jednak dzisiaj Austria to kraj germański
(dawna Karantania i Rakoszania – do roku 838 n.e.,
zamieszkana w większości przez plemię Choruntan Południowych i południowo-zachodnich Rakoszan)
dziś Pomerania (dawny kraj Obodrzyców – zwraca uwagę obcy element cienkiego pasa, o prawidłowej barwie istu, wpleciony w elementy typowo słowiańskie)
dzisiaj Szlezwig Holstein – dawniej Drawenia Wschodnia (wszystkie barwy zgodne – zwracają uwagę obce elementy w herbie)
Obecny region Hamburga – dawna Drawenia Zachodnia (barwa biała i czerwona, obcy element herbowy)
dzisiaj Brandenburgia – dawniej Weletia Wschodnia (czerwony orzeł rzadko spotykany – przejściowa forma wcieleń Światła Świata – od białej bożej krówki lub orła, przez czerwoną postać do czarnej)
dzisiaj region Berlina – dawniej Środkowa Weletia (Ziemia Jaksy z Kopanicy – jeszcze około 1155 roku n.e.) – prawdopodobnie obcy element to niedźwiedź w kolorze czarnym. Poniżej herb Gryf rodu książęcego Świebodziców z których pochodził Jaksa z Copnika (Kopanicy). Widać, że we fladze powinna być barwa biała, czerwona i żółta.
dzisiaj Saksonia Anhalt – dawniej Weletia Zachodnia (barwa żółta wspólna dla tradycji germańskiej i skołocko-słowiańskiej, czarna całkowicie germańska)
dzisiaj Saksonia – dawniej Sorabia (Serbia Łużycka, Łużyce Zachodnie) – obcy element zielony, zgodny biały
dzisiaj Turyngia – dawniej Ziemia Turów i Choruntan – Północna Choruntania, Turowia – stąd znany z wydobycia węgla gród Turów na jej najbardziej wschodnim skraju (absolutna zgodność barw)
dzisiaj Bawaria – dawniej Słewia i później Bawaria-Bujawara Kraka (czyli Bujano-Awaria lub celtycko-harska Bojo-Awaria: zgodność z barwami Wiślan – Białych Charwatów z Krakowa i Obrów-Awarów-Hawarów)
dziś Szwajcaria – dawniej Bodania i Helwędia (obcy element krzyża)
dzisiaj Hesja – dawniej Ziemia Wędów-Mieniów, Bierygów-Ryjnów (Północnych Graniów) i Wędów-Radęców