Od czasu pandemii oszustwa Covid światowi przywódcy ostrzegają nas przed drugą pandemią. Zarówno politycy, jak i technokraci przewidzieli przyszłe epidemie wirusowe i śmiertelne patogeny, które spowodują niewypowiedzianą śmierć i zniszczenie.

To jest przyszłość, którą nam prorokują, a oferowane przez nich „rozwiązania” są dość przewidywalne – zastrzyki mRNA, blokady i śledzenie kontaktów.

Chorobą uważaną za głównego pretendenta do plagi oszustw 2.0 jest ospa małp . Jak niedawno doniósł OffGuardian , ospa małp nie tylko zyskała znacznie więcej uwagi mediów, niż na to zasługuje, ale także różne kraje zaczęły wydawać wytyczne dotyczące środków „zapobiegających”, takich jak samoizolacja i szczepienia (brzmi znajomo? ).

Wydaje się, że jest to powolna epidemia, ale tak było w przypadku Covid. Dwa tygodnie na spłaszczenie krzywej zamieniły się w miesiące ekonomicznej destrukcji, autorytarnych represji i przymusowych zastrzyków. W rezultacie wiele krajów nadal forsuje te środki, a niektóre nie wpuszczą cię do swoich granic, chyba że dasz sobie zatrutą igłę . Absolutne szaleństwo.

Niemniej jednak Covid nie wystarczył globalistom, dlatego forsowali ideę drugiej, a nawet trzeciej pandemii. Bez wątpienia jest to w ich rozkładzie jazdy – jeśli im się uda.

Aby rozwiać strach i szum wokół małpiej ospy, pozostała część tego artykułu jest przedrukiem śledztwa, które przeprowadziłem w zeszłym roku. Czyniąc to, konsultowałem się z różnymi źródłami, aby zbadać epidemie ospy w XIX wieku, aby odkryć prawdę o przyczynie i wykorzenieniu choroby.

Jak się okazuje, po zakończeniu epidemii ospy historia została dosłownie przepisana na nowo, aby faworyzować interesy firm farmaceutycznych i tych mrocznych grup, które nastawione były na depopulację i dominację nad światem. Brzmi szalenie, prawda? Cóż, nie jest. Jeśli myślałeś, że ospa to choroba wirusowa, którą można wyeliminować przez szczepienie, bardzo się myliłeś.

Ospa małp i ospa idą w parze. Kiedy już dowiemy się, czym naprawdę była ospa prawdziwa i jak ją zwalczono, łatwo będzie nam odrzucić małpi ospę jako kolejne globalistyczne oszustwo; zobaczymy również, że szczepienie jest nie tylko bezużyteczne jako środek zapobiegawczy, ale stanowi przeciwieństwo tego, co można by nazwać skutecznym „leczeniem”.

Nie ma nic ekscentrycznego w moim sprzeciwie wobec niebezpiecznej i rażąco nienaukowej operacji zwanej szczepieniem. W ciągu mojego długiego życia ich bezwzględne egzekwowanie w całej Europie spowodowało dwie najgorsze epidemie ospy w historii. – George Bernard Shaw (1944)

Prawda o ospie (i ospie małp)

Ospa, zwana także „potworem plamistym”, była najbardziej przerażającą chorobą XVIII wieku. Podobno ludzie w Europie byli wtedy bezradni wobec ospy prawdziwej, dopóki młody lekarz Edward Jenner nie zauważył, że dojarki, które wcześniej zachorowały na ospę krowią, były odporne na tę chorobę. Jenner następnie opracował szczepionkę, która zakończyła epidemię i ostatecznie całkowicie wyeliminowała ospę. Romantyczna opowieść o Jenner, dojarce i odkryciu szczepień przeszła do historii jako jeden z wielkich triumfów współczesnej medycyny.

Dziś medycyna konwencjonalna wykorzystuje przykład ospy do promowania bezpieczeństwa i skuteczności szczepień przeciwko innym „zakaźnym” chorobom. Jednak prawda jest taka, że ​​historia ospy jest znacznie bardziej złożona niż powyższa bajka nauczana w szkołach. Prawdziwa historia szczepionki Jennera nie jest historią geniuszu naukowego czy triumfu w medycynie, ale historią o tym, jak archaiczna praktyka wstrzykiwania toksycznych substancji do krwiobiegu w celu „leczenia” choroby została wchłonięta do głównego nurtu tradycji medycznej.

poprawianie danych

Historia ospy prowadzi wielu ludzi do przekonania, że ​​to Edward Jenner „odkrył” pojęcie odporności, a następnie wynalazł szczepienia. W rzeczywistości pojęcie odporności na chorobę po ekspozycji na nią po raz pierwszy sformułowali starożytni Grecy, kiedy Tukidydes zauważył, że ludzie, którzy przeżyli dżumę w Atenach, byli chronieni przed reinfekcją [1].

Z tej wczesnej obserwacji odporności zrodził się pomysł, że dana osoba może być narażona na łagodną postać choroby, aby chronić się przed cięższą postacią. Z tego rozwinęła się praktyka „szczepień”, prekursora szczepień, która była stosowana w wielu częściach świata na dziesięciolecia przed pomysłami Jennera na ospę.

Chociaż praca Jennera jest uważana za podstawę immunologii, nie był on pierwszym, który zasugerował, że infekcja krowią nadaje odporność na ospę, ani nie był pierwszym, który zastosował w tym celu szczepienie przeciwko ospie [2].

Istnieją dowody na to, że szczepienia były praktykowane w niektórych częściach Afryki, Indii i Chin na długo przed XVIII wiekiem. Szczepienia zostały wprowadzone do Imperium Tureckiego przez kupców czerkieskich w latach siedemdziesiątych XVII wieku, a około 40-50 lat później praktyka ta dotarła do Europy dzięki podróżnikom ze Stambułu – prawie sto lat przed szczepieniem Jennera na ospę [3].

„Szczepienie” było barbarzyńską praktyką, w której materiał (często ropę) pobierano z ran chorej osoby i wstrzykiwano do krwiobiegu zdrowej osoby przez nacięcia w skórze. W tym czasie medycyna była jeszcze w powijakach, a większość „leków” opierała się na lokalnej tradycji lub przesądach. William White napisał w swojej książce The Story of the Great Delusion z 1885 roku: „Wiele medycyny było kombinacją absurdu i obrzydliwości” [4].

Zasada leżąca u podstaw szczepień jest uderzająco podobna do homeopatycznej zasady izopatii (leczenia choroby produktami tej choroby), koncepcji znajdującej się również w „signa naturae” Paracelsusa, wielkiego filozofa i chemika niemieckiego renesansu, który żył w wiek XV i XVI. Według niektórych źródeł nawet on czerpał swoje idee ze znacznie wcześniejszych nauk ezoterycznych, pochodzących od druidów i jasnowidzów starożytnej Brytanii i Niemiec [5].

Pozostała część tego artykułu jest badaniem prawdziwej historii Edwarda Jennera, szczepień i choroby znanej jako „ospa”. A jak się dowiemy, to zupełnie inna historia niż ta, którą nam opowiadano.

Kim był Edward Jenner?

Edward Jenner był brytyjskim lekarzem urodzonym w 1749 roku w wiosce Berkeley w Gloucestershire. Uczęszczał do Cirencester Grammar School, aw wieku 16 lat został uczniem pana Ludlowa, chirurga pracującego w okolicach Bristolu [6].

Co ciekawe, mimo nazywania go „lekarzem”, Jenner nie zdał egzaminów medycznych wymaganych do zdobycia tego tytułu. Zamiast tego kupił dyplom lekarza, co nie było wówczas niczym niezwykłym. I chociaż był członkiem Towarzystwa Królewskiego, nie wynikało to z jego pracy w dziedzinie medycyny, ale z jego studiów nad kukułką [7].

Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy, że badania Jennera nad ospą były wypełnione sprzecznymi dowodami i bezpodstawnymi twierdzeniami. Tak więc na początku swoich dochodzeń przytoczył przypadki, w których ospa prawdziwa „czasami” nadawała odporność na ospę krowiankę i inne przypadki, w których ludzie byli wielokrotnie zarażani ospą krowią. Następnie obiecał przedstawić dużą liczbę przypadków wykazujących ochronne działanie ospy krowiej, ale był w stanie podać tylko 16, z których większości nie opisał szczegółowo [8].

Jenner początkowo twierdził, że „ospa krowiona” pochodzi z uszkodzonych pięt. Uważał, że dojarz, który wcześniej opatrywał rany chorych koni, przenosił chorobę na krowy. Jenner trzymał się tego przekonania przez ponad 10 lat, ostatecznie publikując artykuł szczegółowo opisujący swoją teorię „końskiego tłuszczu”. Jednak, gdy zostało to źle przyjęte, powrócił do swojej teorii ospy krowiej [9].

Niepokojące jest to, że na tym wczesnym etapie swoich badań Jenner eksperymentował na swoim niepełnosprawnym synu, zaszczepiając mu „ospę świń”, chociaż nigdy nie kontynuował tego kierunku badań [10]. Dobrze udokumentowano, że Jenner przeprowadzał różne „eksperymenty” nie tylko na swoim synu, ale także na innych dzieciach z sąsiedztwa, które nie były świadome związanego z tym ryzyka. Dziś eksperymenty Jennera są postrzegane jako rażące naruszenie etyki lekarskiej.

14 maja 1796 r. Jenner zaszczepił ośmioletniego chłopca o imieniu James Phipps materiałem uzyskanym z rany na dłoni Sarah Nelmes, dojarki, która prawdopodobnie była zarażona ospą krowią. Materiał chorobowy „został wprowadzony do ramienia przez dwa powierzchowne, ledwo przebijające się nacięcia, każde o długości około pół cala” [11]. Według niektórych źródeł, młody Phipps uległ później atakowi ospy prawdziwej w „formie zlewnej” [12], co jest sprzeczne ze zwykłą relacją.

W innym niepokojącym eksperymencie Jennera jeden z chłopców nabawił się straszliwej gorączki i został „niezdolny do dalszych szczepień” [13]. Kto wie, ile innych niczego niepodejrzewających dzieci zostało otrutych lub nawet zmarło w wyniku tych okrutnych eksperymentów.

W 1798 Jenner opublikował pierwsze wydanie swojego Inquiry , w którym przedstawił wyniki swoich eksperymentów z krowią wraz ze swoimi spekulacjami na temat różnych aspektów szczepień i ospy. Jednak w pracy Jennera brakowało jakichkolwiek dowodów na to, że jego szczepionka może chronić przed ospą – fakt, który George Dock podkreślił w swojej książce z 1902 r., The Works of Edward Jenner and Their Value in the Modern Study of Smallpox :

Ogólnie rzecz biorąc, śledztwo nie wydaje się być dziełem, które wywoła rewolucję terapeutyczną. Czytając je z dzisiejszej perspektywy, nie sposób nie dziwić się niekompletności większości dowodów. [14]

W rzeczywistości Herbert Shelton w swojej książce Natural Hygiene: Man’s Pristine Way of Life potwierdza :

Ani Jenner, ani żaden z jego następców nie złożyli ponownie twierdzeń o tej szczepionce, wraz z dowodami, Royal Society… [15]

Chociaż nie było żadnych dowodów na bezpieczeństwo lub skuteczność szczepionki Jennera, była ona gorączkowo promowana w społeczeństwie. Royal Jennerian Society for the Extirpation of Osp of Osp nawet przygotowało zawiadomienie, które duchowni mają złożyć podczas chrztu dziecka. Napisano w nim: „Ponieważ na sercu leży Ci życie dziecka i bezpieczeństwo Twojej okolicy, od razu będziesz szukał korzyści, które [szczepienie] oferuje” [16].

Wprowadzenie szczepionki Jennera zostało nazwane przez naukowców głównego nurtu „powszechnym eksperymentem” i niewątpliwie tak było. Mimo to Jenner nadal promował swój wynalazek i w 1801 roku opublikował broszurę o pochodzeniu szczepień, w której odniósł się do eksperymentów, które przeprowadził po opublikowaniu śledztwa w 1798 roku. Wspomnianych eksperymentów nie ma jednak nigdzie, co sugeruje, że Jenner albo je wymyślił, albo celowo nie opublikował ich w całości [17].

Jenner nie tylko kłamał na temat bezpieczeństwa swojej szczepionki, ale także utrzymywał, że nadaje ona dożywotnią odporność na ospę – kolejne twierdzenie, na które nie miał dowodów. Jak wyjaśniono w Dziełach Edwarda Jennera :

Ulubionym powiedzeniem Jennera i jego zwolenników w kwestii trwałości było to, że wątpliwości zostały obalone przez „wiele dowodów i stosy świadków”. W rzeczywistości takie tomy nie istniały, a Świadkowie byli niekompetentni, ponieważ ich czas obserwacji był zbyt krótki. [18]

Co więcej, obserwacje Jennera na temat „ospy krowiej” mogły być rażąco błędnie zinterpretowane, ponieważ później lekarze odkryli, że krowianka pojawiała się tylko na wymionach krów dojonych przez brudne ludzkie ręce, a krowy wędrujące swobodnie po pastwisku nie były dotknięte chorobą. Już sama ta obserwacja czyni tezę Jennera całkowicie nieważną.

To ironiczne i tragiczne, że „ojciec nowoczesnej medycyny prewencyjnej” wysuwał twierdzenia oparte na badaniach, które nie spełniały standardów naukowych. Ciekawą charakterystykę Edwarda Jennera i jego pracy przedstawia królewski lekarz Lord Horder, który przypisał Jennerowi wprowadzenie eugeniki , pseudonaukowego ruchu założonego 50 lat później przez innego Anglika, Sir Francisa Galtona [20].

Drugim rozpowszechnionym mitem dotyczącym ospy prawdziwej jest to, że szczepienia całkowicie wyeliminowały chorobę. W rzeczywistości nic nie może być dalsze od prawdy.

badanie dowodów

Ważne fakty są często pomijane w głównych doniesieniach o ospie, w tym masowy sprzeciw wobec szczepionki Jenner w Wielkiej Brytanii i za granicą. Z biegiem czasu stało się jasne, że szczepionka Jennera nie była odpowiedzialna za spadek zachorowań na ospę. W rzeczywistości, pomimo powszechnych szczepień w Anglii, ospa pojawiła się ponownie po pierwszej publikacji Jennera w 1825 roku. Jak donosi Doch w Dziełach Edwarda Jennera:

W 1825 r. ospa była w Londynie niemal tak samo rozpowszechniona jak każda z trzech wielkich epidemii osiemnastego wieku, a w wielu częściach Europy równie dotkliwa.

Później, w 1853 r., szczepienia stały się obowiązkowe w Wielkiej Brytanii – prawo to było jeszcze surowiej egzekwowane w 1867 i ponownie w 1871. Jednak po 1853 roku każda epidemia ospy była gorsza niż poprzednia. Podczas pierwszej epidemii w Anglii i Walii w latach 1857-1859 zmarło 14 244 osób, podczas drugiej epidemii od 1863 do 1865 20 059 osób, a podczas trzeciej epidemii od 1870 do 1872 44 840 osób [22].

Jeszcze bardziej zdumiewające jest to, że zdecydowana większość osób zarażonych ospą była już zaszczepiona. Według rocznego raportu Metropolitan Asylums Board za 1887 r. spośród 53 000 osób, które zachorowały na ospę, 41 000 było już zaszczepionych. Ponadto w Sheffield, mieście z prawie 100% zaszczepieniem, 5851 przypadków ospy na ogólną liczbę 7001 wystąpiło u osób zaszczepionych [23].

Podobne tendencje zaobserwowano również w innych krajach europejskich. Na przykład 1346 przypadków ospy wystąpiło w Górnej Bawarii w latach 1863-1865, chociaż wskaźnik szczepień na tym obszarze wyniósł 90% [24]. I tak dzieje się w relacjach historycznych, z których jasno wynika, że ​​szczepienia nie chroniły przed ospą i dlatego nie mogły być odpowiedzialne za jej „uwalnianie”.

Szczepionka była nie tylko nieskuteczna w zapobieganiu zakażeniom ospą, ale była również bardzo toksyczna. W książce Williama Younga Killed by Vaccination, wydrukowanej w Londynie w 1886 roku, dokumentuje on liczne przypadki śmierci ludzi bezpośrednio w wyniku szczepionki Jennera. Z corocznych raportów rządowych dotyczących zgonów z tego okresu wynika, że ​​w latach 1881-1883 w wyniku szczepień zmarło blisko 200 dzieci. Young twierdzi jednak, że liczba ta była znacznie wyższa, szacując, że na każdy zgon przypadało 100 zgonów pośrednich i do 1000 poważnych obrażeń [25].

Niewiarygodne, nawet wtedy, w zgłaszaniu zgonów związanych ze szczepionką istniały oszustwa i oszustwa. Według Younga lekarzom poinstruowano, aby fałszowali świadectwa zgonu, aby ukryć prawdziwą szkodliwość szczepionki, a wszelkie niezależne badania nad bezpieczeństwem szczepionek zostały „ostrożnie stłumione” [26]. Możemy więc być pewni, że zaprzeczanie i tłumienie zagrożenia szczepionkowego nie zmieniło się do dziś.

Być może najbardziej wymowny fragment tezy Younga pojawia się na początku, gdzie słusznie stwierdza:

Nie ma racjonalnej teorii na poparcie absurdalnego założenia, że ​​szczepienie chroni przed ospą. Tylko jedno jest pewne: tysiące dzieci umiera każdego roku z powodu szczepień lub ich konsekwencji, a te ofiary medycznej ignorancji i szaleństwa są jedynymi, o których można słusznie powiedzieć, że zostały zabezpieczone przed ospą przez szczepienia… [27]

Książka Younga zawiera szereg podobnych świadectw. Jeden pochodzi od „wielebnego ptaka” z Leeds, który jako pastor był popychany do promowania szczepionki i prawdopodobnie to robił, dopóki nie zobaczył jej efektów. W 1885 r. przyznał, że „brak mocy na ziemi” zmusiłby go do zaszczepienia własnych dzieci po tak wielu przypadkach bolesnych cierpień spowodowanych zastrzykiem Jennera [28].

Podczas wojny secesyjnej w latach 1861-1865 tysiące żołnierzy zostało zaszczepionych przeciwko ospie. Negatywne skutki szczepionki były tak straszne, a skutki uboczne tak liczne, że wszczęto specjalne śledztwo z udziałem kilku lekarzy. Doprowadziło to do rosnącej nieufności do szczepień zarówno wśród żołnierzy, jak i obywateli [29]. dr Alexander Wilder popiera tę obserwację w swojej książce The Fallacy of Vaccination z 1899 roku, w której stwierdza:

Po uważnej obserwacji można stwierdzić, że za każdym razem, gdy szczepiący lub grupa szczepiących wyrusza na krucjatę szczepień, następuje seria zgonów z powodu róży i innych chorób wywołanych operacją, której towarzyszą cierpienia najbardziej rozdzierające serce [30].

Z biegiem czasu narastał sprzeciw wobec szczepionki przeciwko ospie. Doprowadziło to do powstania ruchu antyszczepionkowego w Wielkiej Brytanii w 1866 roku, kierowanego przez wpływowych lekarzy i naukowców, takich jak dr. Edgar Crookshank, profesor patologii i bakteriologii w King’s College. Inni wybitni zwolennicy ruchu to między innymi brytyjski uczony Alfred Russell Wallace oraz słynny irlandzki dramaturg i działacz polityczny George Bernard Shaw. W artykule dla The Irish Times z 1944 roku Shaw napisał:

Nie ma nic ekscentrycznego w moim sprzeciwie wobec niebezpiecznej i rażąco nienaukowej operacji zwanej szczepieniem. Za mojego długiego życia ich bezwzględne egzekwowanie w całej Europie zakończyło się dwiema najgorszymi w historii epidemiami ospy, podczas gdy nasze wcześniej obawiające się epidemie cholery i tyfusu zostały teraz zakończone przez warunki sanitarne […] Obecnie inteligentni i wykształceni ludzie nie opuszczają swoich dzieci zaszczepić się, a prawo tego nie wymaga. Rezultatem nie jest, jak przepowiadali Jennerowie, eksterminacja ludzkości przez ospę: przeciwnie, więcej ludzi umiera obecnie z powodu szczepień niż z powodu ospy. [31]

Shaw podkreśla znaczenie warunków sanitarnych w zwalczaniu epidemii cholery i tyfusu, czynnika, który odegrał również rolę w zwalczaniu ospy prawdziwej. Często nie bierze się pod uwagę tego, że w czasie epidemii ospy w Europie wiele dużych miast nie miało urządzeń sanitarnych, a kanalizacja była bardzo słaba. Było to szczególnie widoczne w Londynie, gdzie szerzyła się ospa. Niemniej jednak, częstość występowania ospy w Londynie została ekstrapolowana na resztę Anglii – zakładając, że wszędzie była taka sama [32].

Połączenie błędnego wyobrażenia medycznego i braku zrozumienia zdrowia oznaczało, że większość lekarzy nie dostrzegła, że ​​to straszne warunki życia tamtych czasów miały największy wpływ na zdrowie populacji. Co ciekawe, tylko „antyszczepionkowcy” rozpoznali tę boleśnie oczywistą prawdę, co doprowadziło ich do wniosku, że to poprawa warunków sanitarnych i lepsze odżywianie doprowadziło do zmniejszenia liczby przypadków ospy [33]. Rzeczywiście, wielu współczesnych naukowców ustaliło związek między ospą a głodem i wierzy, że powszechne niedożywienie było kluczowym czynnikiem wybuchu epidemii [34].

Chociaż władze próbowały przypisać spadek liczby przypadków ospy szczepieniom, ponownie grupy antyszczepionkowe wskazały, że takiego związku nie można udowodnić z powodu braku dowodów statystycznych, fakt, którego zarówno władze, jak i zagorzali zwolennicy szczepień nie mogli kwestionować [ 35]. Jednym z tych ekspertów był wykształcony niemiecki statystyk Georg Friedrich Kolb, który w swojej publikacji z 1887 r . Zur Vaccination Question. Niewystarczalność dotychczasowych dochodzeń i postulat zniesienia obowiązkowych szczepień” wskazywali [36].

W rzeczywistości zakwestionowano nie tylko brak danych statystycznych łączących szczepienia ze zmniejszeniem liczby przypadków ospy, ale także całkowity brak badań statystycznych dotyczących korzyści ze stosowania związku Jennera. Tak więc antyszczepionkowcy nie tylko zmieniali cele naukowe, aby odpowiadały ich własnym programom, był to fakt, którego ani władze, ani zwolennicy szczepień nie mogli zignorować [37].

W świetle cytowanych wcześniej cytatów i statystyk pojawia się pytanie, dlaczego tak udowodniona nieskuteczna i niebezpieczna szczepionka była tak szeroko promowana i promowana przez ówczesne rządy i lekarzy. Jak się okazuje, odpowiedź na to pytanie jest wieloaspektowa. Pierwszą rzeczą do zapamiętania jest to, że w tamtym czasie nie było „lekarstwa” na ospę, więc każda perspektywa skutecznego leczenia natychmiast wzbudziła zainteresowanie rządów i urzędników służby zdrowia. Nic dziwnego jednak, że decyzja o wsparciu szczepionki Jennera nie została podjęta z autentycznej troski o zdrowie publiczne, ale raczej z powodu wzmocnienia militarnej i ekonomicznej potęgi państwa. Jak wyjaśnia Heurkamp (1985):

Fakt, że większość rządów promowała szczepionkę, należy postrzegać w kontekście ich polityki populacyjnej i stojących za nimi interesów. W tym czasie w Niemczech, podobnie jak w innych krajach europejskich, istniał reżim absolutystyczny, mający na celu wzmocnienie władzy centralnej kosztem władzy starego stanu i maksymalizację wszelkich dostępnych środków w celu zwiększenia jej potęgi militarnej i finansowej [38].

Inną grupą, której zainteresowania odegrały ważną rolę we wprowadzeniu szczepionki Jennera, byli lekarze i naturopaci. W tym czasie było niewielu lekarzy z wykształceniem uniwersyteckim i byli całkowicie zależni od wyższej klasy, której służyli. A ponieważ lekarze nie byli uznawani przez władze za ekspertów we wszystkich sprawach medycznych, lekarze musieli się cofać, aby zadowolić swoich kilku klientów z wyższej klasy. Ponadto wiedza medyczna ówczesnych lekarzy była ograniczona i nie wykraczała poza to, co mogli zdobyć ludzie świeccy. Z tego powodu rynek profesjonalnych usług medycznych był niewielki, a dochody lekarza często zależał od zaledwie garstki pacjentów.

Kiedy pojawiła się szczepionka Jennera, lekarze mieli okazję zwiększyć swoją reputację i wpływ na kwestie zdrowia publicznego oraz przyciągnąć nowych pacjentów. Ponadto opłaty za szczepienia zapewniały lekarzom łatwy sposób na zwiększenie dochodów [39].

Ospa i współczesna nauka

Warto teraz rozważyć pewne aspekty historii ospy w kontekście ostatnich badań naukowych. Po pierwsze, istnieje pogląd, że ospa była „wysoce zaraźliwą” i wyjątkowo śmiertelną chorobą. Chociaż twierdzi się o tym w wielu źródłach, zgodnie z aktualną wiedzą ospa nie jest wysoce zaraźliwą chorobą [40] [41].

Po drugie, twierdzenie, że ospa została „wykorzeniona” jest rozpowszechniane przez wiele autorytetów w dziedzinie zdrowia. Na przykład witryna CDC podaje:

W 1980 roku Światowe Zgromadzenie Zdrowia ogłosiło, że ospa została zwalczona (wyeliminowana) i od tego czasu nie było żadnych naturalnie występujących przypadków ospy prawdziwej [42].

Wbrew temu twierdzeniu, literatura medyczna wskazuje, że infekcja wirusem krowianki dotyka każdego roku coraz większą liczbę osób. W artykule zatytułowanym Epidemia ciężkiej infekcji wirusem krowianki odzwierzęcej, południowo-wschodnia Brazylia. Tłumacz], na przykład badacze zauważają, że (podkreślenie dodane):

W 2010 roku izolat wirusa krowianki spowodował nietypowo ciężką epidemię dotykającą ludzi i bydło w Brazylii. Spośród 26 dotkniętych chorobą robotników rolnych 12 było hospitalizowanych. Nasze dane rodzą pytania o czynniki ryzyka związane z rosnącą liczbą i nasileniem zakażeń wirusem krowianki [43].

Jaka jest różnica między zakażeniem krowianką a ospą? Według władz, ospa jest wywoływana przez wirus ospy prawdziwej, podczas gdy krowianka odnosi się do pokrewnego wirusa stosowanego w szczepionce przeciwko ospie prawdziwej. Oba wirusy należą do rodziny Poxviridae, która obejmuje również inne odmiany zoonotyczne, takie jak ospa małp i bawół. Według ekspertów:

Rozpowszechniony VACV [wirus krowianki] wymknął się na wolność, a odmiany VACV są obecnie endemiczne na całym świecie i znane jako wirus buffalopox (BPXV) [44].

Rzeczywiście, naukowcy przyznają, że „ospa bawole” nadal stanowi zagrożenie dla ludzi, szczególnie w Indiach [45]. Co do małpiej ospy, strona CDC stwierdza:

Pierwszy przypadek ospy małpiej u ludzi został zgłoszony w Demokratycznej Republice Konga w 1970 r., gdy nasiliły się wysiłki na rzecz wyeliminowania ospy prawdziwej. Od tego czasu ospa małp była zgłaszana u ludzi w innych krajach Afryki Środkowej i Zachodniej [46].

Niewiarygodne, że przypadki „małpiej ospy” powtarzają się w niektórych częściach Afryki, a ostatnio w Stanach Zjednoczonych. Inne badania wskazują, że krowianka jest powszechna również w Europie [47].

Warto zauważyć, że wszystkie te „wirusy ospy” wywołują objawy, które są praktycznie identyczne z objawami ospy. Australijski dokument rządowy stwierdza: „Zakażenia ospą małp są rzadkie, ale klinicznie mogą przypominać ospę prawdziwą” [48]. Ponadto infekcje są często diagnozowane na podstawie objawów i/lub testów PCR, które według WHO są „zazwyczaj niejednoznaczne” [49].

W tym kontekście nie powinniśmy zapominać, że wymyślanie nowej nazwy dla tej samej choroby jest klasycznym chwytem stosowanym przez lekarzy w celu ukrycia częstości występowania określonej choroby, która według nich została wyeliminowana lub znacznie zmniejszona. Podobna sztuczka została zastosowana w polio, gdzie obecnie władze określają przypadki jako „ostre porażenie wiotkie” lub „ostre wiotkie zapalenie rdzenia” [50].

Jest więc jasne, że pomimo twierdzeń, że choroba została zwalczona w 1980 roku, przypadki przypominające ospę są nadal dość powszechne na świecie. Co istotne, przypadki te mają tendencję do występowania na ubogich obszarach, znanych z wysokiego poziomu niedożywienia i niehigienicznych warunków życia, co potwierdza teorię, że środowisko odgrywa kluczową rolę w etiologii choroby.

Ten wniosek potwierdzają liczne udokumentowane przypadki, w których ludzie nie mogli się zarazić pomimo przebywania w bliskiej odległości od osoby zarażonej. Zdarzają się również przypadki, w których osoby lub grupy ludzi zaraziły się ospą, pomimo braku widocznego źródła zakażenia. Kilka takich przypadków opisano poniżej.

Pierwszy przypadek opisuje amerykański naturopata Henry Lindlahr w swojej książce „Philosophy of Natural Therapeutics”:

Kilka lat temu dr. Rodermund, lekarz w stanie Wisconsin, wywołał poruszenie, gdy posmarował się wysiękiem z ran spowodowanych ospą, aby udowodnić kolegom medycznym, że zdrowy organizm nie może zostać zarażony chorobą. Został aresztowany i poddany kwarantannie w więzieniu, ale nie wcześniej niż zetknął się z wieloma osobami. W wyniku tej „ekspozycji” nie wystąpił ani jeden przypadek ospy [51].

Drugi przypadek opisuje Lindlahr, tym razem dotyczy on jego własnego syna chorego na ospę:

Moja żona, jej siostra i ja na zmianę spaliśmy z dzieckiem w tym samym pokoju, bez najmniejszych obaw o zarażenie i chociaż od dzieciństwa nie szczepiliśmy się, oszczędzono nam „choroby zakaźnej” […] ] O ile mi wiadomo, w czasie, gdy chłopiec zachorował, w Chicago ani w jego okolicach nie było żadnego innego przypadku ospy. Jeśli teoria zarażenia jest słuszna, to od kogo „złapał” chorobę i dlaczego nie złapała jej jedna z wielu osób mieszkających w tym samym domu? [52]

Poniżej opisano trzeci „nietypowy” przypadek zgłoszony przez dr. Alexander Wilder w swojej książce The Fallacy of Vaccination. tłumacz] jest opisany.

Pan Wolfe w swoim traktacie „Choroby zymotyczne” wspomina przypadek w Indiach, gdzie ospa wybuchła w regionie oddalonym o wiele mil od wszelkich możliwych źródeł infekcji. Przypisuje to działaniu rozkładu materii zwierzęcej, zauważając, że to samo toksyczne powietrze może wywołać jedną chorobę zymotyczną u jednego członka rodziny, a drugą u innego, w zależności od budowy fizycznej.

Oto ostatni cytat z książki Dr. Aleksander M. Ross:

Podczas epidemii ospy zaszczepieni i nieszczepieni są jednakowo podatni na infekcje w otoczeniu niehigienicznych warunków [54].

Lekarze naturopaci wyjaśnili te pozorne „nieprawidłowości” sugerując, że ospa – z dala od choroby wywołanej przez złośliwy zarazek – reprezentuje „ostry proces eliminacji” przeprowadzany przez organizm świadomie w celu oczyszczenia systemu z toksyn i innych patologicznych substancji . Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej dowody, wyjaśnienie to jest więcej niż prawdopodobne [55].

Rzeczywiście, istnieje inny dowód potwierdzający naturopatyczną interpretację ospy i ma to związek z zawartością szczepionki Jennera.

Ale najpierw zastanówmy się nad „logiką” szczepionki Jennera przeciwko ospie: Jenner uwierzył w przekonanie dojarek, że infekcja krowianką zapewni odporność na ospę. „Ospa krowia” to owrzodzenia na wymionach krów uważane za spowodowane wirusem związanym z ospą prawdziwą. Więc Jenner opracował szczepionkę zawierającą wirusa ospy krowiej. Podanie tej szczepionki spowodowało, że organizm wytworzył przeciwciała, które chroniły przed ospą i zapobiegały przyszłym zakażeniom.

Tutaj jednak konwencjonalna narracja całkowicie się załamuje, ponieważ w 1939 roku badacz z University of Liverpool, Allan Watt Downie, porównał zawartość szczepionki przeciwko ospie z próbką ospy krowiej wyizolowanej bezpośrednio od zakażonej krowy i stwierdził, że te dwie próbki były różne. . W rzeczywistości próbki różniły się tak bardzo, że naukowcy doszli do wniosku, że „wirus” w szczepionce Jennera nie mógł pochodzić z ospy krowiej. To nasuwa nieuniknione pytanie, jakie zadała reporterka Katherine Wu w artykule dla Smithsonian Magazine: „Co u licha włożyli w ramiona milionów ludzi w ciągu ostatnich 150 lat?”]. Rzeczywiście: co u licha?

Innymi słowy, do 1939 roku naukowcy odkryli już, że szczepionka Jennera była fikcją i nie zawierała tego, co „powinna zawierać”, w zasadzie obalając całą jego teorię o krowie, ospie i odporności. Jednak pomimo tego znaczącego odkrycia, 80 lat później, bajka głównego nurtu (ponieważ taka jest) nie zmieniła się, a studentów medycyny wciąż uczy się historii „ospy krowiej”.

Ostatnie badania nad tajemniczą szczepionką Jennera ujawniły, że zawierała ona formę „końskiej ospy”, chociaż naukowcy przyznają, że nie mają pojęcia, skąd się ona wzięła [57]. Tymczasem badacze CDC doszli do innego wniosku, zauważając, że „rój wirusów był używany w różnych szczepionkach” [58].

Innymi słowy, to nie krowianka była szczepiona, ale rój różnych „wirusów” zawartych w zakażonym materiale pochodzącym od różnych chorych zwierząt. Z tego możemy wyciągnąć tylko jeden wniosek: szczepionka Jennera nie była medycznym cudem, była naparem czarownicy nieznanego pochodzenia, który nie mógł mieć żadnego zastosowania terapeutycznego. Powodem, dla którego Stany Zjednoczone zaprzestały szczepień przeciwko ospie w 1972 roku, nie było „wykorzenienie” choroby, jak twierdzą władze, ale przekonanie, że ryzyko przewyższa korzyści [59]. Naukowcy posunęli się nawet tak daleko, że nazwali związek Jennera „najniebezpieczniejszą szczepionką znaną człowiekowi” [60].

Ten artykuł wykazał, że szczepionka przeciw ospie prawdziwej nie była medycznym triumfem, była szeroko zakrojonym eksperymentem, którego oburzali ówcześni obywatele, lekarze i uczeni. Szczepionka nie tylko spowodowała liczne urazy i zgony, ale nie było żadnych statystycznych dowodów na jej przydatność jako środka zapobiegającego ospie. I chociaż spadek zachorowań na ospę przypisuje się samej szczepionce, jasne jest, że poprawa warunków życia i lepsze odżywianie były najważniejszymi czynnikami powstrzymania choroby. Wydaje się właściwe zakończyć to śledztwo cytatem amerykańskiego naturopaty Henry’ego Lindlahra:

Epidemie ospy są oznaką szybkiej eliminacji zarazków dziedzicznych i nabytych. Dobra dawka ospy może pozbyć się z organizmu więcej trucizn skrofulicznych, gruźliczych i syfilitycznych, niż można by było wyeliminować przez całe życie. Dlatego ospa jest zdecydowanie lepsza niż szczepienie. Jedno oznacza eliminację choroby przewlekłej, drugie jej pochodzenie. [61]

Źródła i referencje:

[1] Retief, F., Cilliers, L. 1998. Epidemia Aten, 430-426 pne. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/9539938/ .
[2] Gross, C., Sepkowitz, K. 1998. Mit przełomu medycznego: ospa, szczepienie i ponowne rozważenie Jennera. https://www.ijidonline.com/article/S1201-9712(98)90096-0/pdf .
[3] Riedal, S. 2005. Edward Jenner i historia ospy i szczepień. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1200696/ .
[4] White, W. 1885. Historia wielkiego złudzenia. Rozdział 4. http://whale.to/vaccines/white_b.html .
[5] Lindlahr, H. 1975. Filozofia Terapeutyki Naturalnej. s.96.
[6] Browne, B (sir). Życie Edwarda Jennera (1749-1823). p.3.
[7] Lester, D., Parker, D. 2019. Co naprawdę sprawia, że ​​jesteś chory: dlaczego wszystko, o czym myślałeś, że wiesz o chorobie, jest złe. s.47 [Wersja Kindle].
[8] Dock, G. 1902. Prace Edwarda Jennera i ich wartość we współczesnym badaniu ospy. s.8.
[9] Tamże. s. 5.
[10] Tamże.
[11] Tamże. s. 8.
[12] Wilder, A. 1899. Błąd szczepień. S. 6.
[13] Dock, G. 1902. Prace Edwarda Jennera i ich wartość we współczesnym badaniu ospy. s. 9.
[14] Tamże. s. 11.
[15] Shelton, H. Higiena naturalna: nieskazitelny sposób życia człowieka. s. 399. Dostęp tutaj: http://booksarsenal.weebly.com/uploads/1/8/7/2/18725370/9781406500196text.pdf .
[16] Dock, G. 1902. Prace Edwarda Jennera i ich wartość we współczesnym badaniu ospy. s. 19.
[17] Tamże. s. 27.
[18] Tamże. s. 33.
[19] Lindlahr, H. 1975. Filozofia Terapeutyki Naturalnej. s. 98.
[20] Lord Horder. Przemówienie na temat eugeniki i lekarza. 1933. Dostęp tutaj: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2369780/pdf/brmedj07364-0001.pdf .
[21] Dock, G. 1902. Prace Edwarda Jennera i ich wartość we współczesnym badaniu ospy. s. 34.
[22] Arnold, W. i in. 1889. Notatki o szczepieniach (poświęcone Radzie Opiekunów Związku West Bromwich). Zawarte w publikacji amerykańskiej Narodowej Biblioteki Medycznej zatytułowanej „Krótkie wyciągi z wysokich autorytetów ujawniające zło związane ze szczepieniami: Wielkie urojenie medyczne XIX wieku, teraz wzbudzające powszechne oburzenie”.
[23] Tamże.
[24] Wilder, A. 1899. Błąd szczepień. s. 10.
[25] Young, W. 1886. Zabity przez szczepienie. s. 4.
[26] Tamże. s. 5.
[27] Tamże. s. 4.
[28] Tamże. P. 8.
[29] Jones, J. 1867. Pozorne szczepienia, czyli nienormalne zjawiska towarzyszące i następujące po szczepieniach w armii konfederackiej podczas ostatniej wojny secesyjnej w latach 1861-1865. s. 4
[30] Wilder, A. 1899. Błąd szczepień. s. 7.
[31] Bernard S., G. 1944. Nie bez honoru. Irish Times (środa 9 sierpnia 1944).
[32] Lester, D., Parker, D. 2019. Co naprawdę sprawia, że ​​jesteś chory: dlaczego wszystko, o czym myślałeś, że wiesz o chorobie, jest złe. s. 49 [Wersja Kindle].
[33] Huerkamp, ​​C. 1985. Historia szczepień przeciwko ospie w Niemczech. https://sci-hub.hkvisa.net/10.2307/260400 .
[34] Dawson, M. 1979. Ospa w Kenii 1880-1920. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/0160798779990022X .
[35] Tamże.
[36] Kolb, F, G. 1877. W kwestii szczepień: niedoskonałości dotychczasowych badań i żądanie zniesienia szczepień obowiązkowych.https://play.google.com/store/books/details?id=YtKVUI5qOjoC .
[37] Huerkamp, ​​C. 1985. Historia szczepień przeciwko ospie w Niemczech. https://sci-hub.hkvisa.net/10.2307/260400. str.628 .
[38] Tamże. s. 620.
[39] Tamże. P. 621.
[40] Lane, JM, Goldstein, L. 2003. Ocena ryzyka XXI wieku szczepień przeciwko ospie i opcji politycznych. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/12639083/ .
[41] Weiss, MM, i in. 2004. Ponowne przemyślenie ospy. https://academic.oup.com/cid/article/39/11/1668/465225 .
[42] CDC. Ospa. https://www.cdc.gov/smallpox/index.html .
[43] Abrahao, S, J, et al. 2015. Wybuch ciężkiej infekcji wirusem krowianki odzwierzęcej, południowo-wschodnia Brazylia. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4378504/ .
[44] Gelderblom H, Madeley D 2018. Szybka diagnostyka wirusowa ortopokswirusów za pomocą mikroskopii elektronowej: opcjonalne czy konieczne?. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5923436/#B17-viruses-10-00142 .
[45] Moussatche N, Damaso C, McFadden G 2008. Kiedy dobre szczepionki szaleją: Feral Orthopoxvirus w krajach rozwijających się i poza nimi. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/19738346/ .
[46] CDC. małpia ospa https://www.cdc.gov/poxvirus/monkeypox/index.html .
[47] Moussatche N, Damaso C, McFadden G 2008. Kiedy dobre szczepionki szaleją: Feral Orthopoxvirus w krajach rozwijających się i poza nimi. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/19738346/ .
[48] ​​Departament Obrony Rządu Australii. 2012. Czynniki krytyczne dla parametryzacji modelowania diagnozy choroby dla wąglika, dżumy i ospy. https://ia802804.us.archive.org/17/items/DTIC_ADA575284/DTIC_ADA575284.pdf .
[49] KTO. 2019. Arkusz informacyjny o ospie małp. https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/monkeypox .
[50] CDC. 2001. Przekaz dotyczący zdrowia publicznego: ostry paraliż wiotki związany z wirusem polio wywodzącym się ze szczepionek — Filipiny, 2001. https://www.cdc.gov/mmwr/preview/mmwrhtml/mm5040a3.htm .
[51] Lindlahr, H. 1975. Filozofia Terapeutyki Naturalnej. s. 39.
[52] Tamże. s. 108.
[53] Wilder, A. 1899. Błąd szczepień. s. 17.
[54] Ross, A. Ospa i szczepienie. Zawarte w publikacji amerykańskiej Narodowej Biblioteki Medycznej zatytułowanej „Krótkie wyciągi z wysokich autorytetów ujawniające zło związane ze szczepieniami: Wielkie urojenie medyczne XIX wieku, teraz wzbudzające powszechne oburzenie”.
[55] Lindlahr, H. 1975. Filozofia Terapeutyki Naturalnej. s. 69.
[56] Wu, K. 2018. Tajemnicze pochodzenie szczepionki przeciwko ospie. Magazyn Smithsonian. https://www.smithsonianmag.com/science-nature/mysterious-origins-smallpox-vaccine-180970069/ .
[57] Schrick, L., i in. 2017. Wczesna amerykańska szczepionka przeciw ospie na bazie ospy. https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMc1707600 .
[58] Wu, K. 2018. Tajemnicze pochodzenie szczepionki przeciwko ospie. Magazyn Smithsonian. https://www.smithsonianmag.com/science-nature/mysterious-origins-smallpox-vaccine-180970069/ .
[59] Lane, M., J., Goldstein, J. 2003. Ocena ryzyka XXI wieku szczepień przeciwko ospie i opcji politycznych. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/12639083/ .
[60] Kohn, D. 2002. Najbardziej niebezpieczna szczepionka. https://www.cbsnews.com/news/the-most-dangerous-vaccine/ .
[61] Lindlahr, H. 1975. Filozofia Terapeutyki Naturalnej. s. 108.