Onet w czołówce „Słowiaństwa Polskiego”, czyli jak Poganie i Słowianie trafili na salony w milionach odsłon
Wiatr Wielkiej Zmiany dotarł do Onetu i wyrzucił UWAGA: Starożytną!!! Słowiańszczyznę i pogańskie czyli rodzimowiercze obrzędy i tradycje na pierwszą stronę tego portalu w samiutką Wielkanoc.
Nie jest to żadna zasługa tej redakcji, ani mądrość i wyczucie zeitgeistu ze strony dziennikarzy / propagandystów którzy tam pracują. To po prostu Wielka Zmiana w akcji – naturalny proces, który się realizuje i sprawia, że tematyka słowiańska i pogańska stała się w Polsce tematyką komercyjną „sprzedającą” się w milionowych odsłonach i nakładach.
I mniejsza o to, że jest to artykuł w treści płytki, nieodkrywczy i przekłamany, gdyż przypisuje np. tradycje Jarych Godów / Wielkanocy w pierwszym rzędzie – „germańskiej / niemieckiej” Ostarze, która jest równie germańska jak Kostroma, Kolada, Kostrub, Jaryło i Jaruna, czy inne postacie obrzędów Przejścia od Zimy do Wiosny w Równonoc 21 marca. W końcu to w Krakowie usypano przecież Kopiec Ostarze*, a nie gdziekolwiek w Niemczech, więc sprawa jest oczywista.
Nie to jest istotą sprawy lecz sam fakt, że z tematu marginalizowanego latami, obśmiewanego w Onecie jako turbosłowiaństwo, ten czysto słowiański temat stał się centralnym, pierwszo-stronnicowym, obiektem slużącym niemieckiej propagandzie i manipulacji kulturą, że wypocono tam wręcz rodzaj haka, który ma „złapać” i przyciągnąć uwagę Polaków by zwiększyć „klikalność” onetową. Dzisiaj dla tej klikalności potrafią na obrazku w owym artykule pokazać nawet słowiańską Świętą Swastykę (Świastykę) w koszyczku z jajkami i Ręce Boga!!!
To nasza zasługa moi drodzy, nasza robota, nasza praca u podstaw przez lata – Moja, Twoja, Wasza, NASZA!!!
SALON zaczyna się powolutku słowianizować i poganizować, nawet jeżeli dla nich to tylko moda – nasz główny cel ZMIANY modnego wśród elit EUROPEIZMU na „Słowiańskość” został już osiągnięty.
” Przed II wojną światową Kopiec Esterki, usypany jakoby na rozkaz piastowskiego monarchy na cześć zmarłej ukochanej, stanowił największą atrakcję turystyczną Łobzowa.”
* (Zobacz na końcu artykułu)
„Wielkanoc u Słowian – Starożytne korzenie tradycji wielkanocnych. Świętujemy je do dzisiaj”
Wielkanoc to święto o dużym znaczeniu religijnym, o bogatej historii i symbolice. Chociaż jest wydarzeniem chrześcijańskim, to jego korzenie sięgają starożytnych tradycji pogańskich. Współcześnie znane nam zwyczaje i rytuały ewoluowały na przestrzeni wieków — od symboliki pisanek po mit o zajączku wielkanocnym — i obejmują różnorodne obrzędy obserwowane na całym świecie.
Wielkanoc — znana również jako Niedziela Zmartwychwstania, Wielka Niedziela, Zmartwychwstanie Pańskie, a w prawosławiu Pascha — u swoich korzeni jest opisana w Nowym Testamencie jako święto upamiętniające śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Niedzielę Wielkanocną zapowiada Wielki Post — 40-dniowy czas postu i modlitwy, a tydzień poprzedzający Wielkanoc nazywany jest Wielkim Tygodniem i obejmuje Niedzielę Palmową, Wielki Czwartek i Wielki Piątek — dzień ukrzyżowania Jezusa.
hociaż obecnie Wielkanoc kojarzona jest głównie jako święto chrześcijańskie, to jej tradycje przeplatają się ze starożytnymi świętami pogańskimi. Termin Wielkanocy jest ściśle powiązany z równonocą wiosenną, która na półkuli północnej oznacza początek wiosny, a przywódcy wczesnego chrześcijaństwa utożsamiali to wydarzenie z pogańskimi świętami — takimi jak Ostara, czyli obrzędy germańskiej bogini wiosny, związane z radosnym momentem zrównania dnia i nocy.
Ostara, czyli urodziny wiosny
Święto obchodzone jako tzw. mały sabat, celebrowano między 21 a 23 marca, a na półkuli południowej między 21 a 23 września. Jego nazwa pochodzi od imienia germańskiej bogini Ostary — lub Eostre, stanowiącej uosobienie wiosny, budzenia się życia i powracającej wegetacji. Ostara wyznaczała początek wiosny, czyli symboliczny moment, kiedy dzień — światło, wygrywa z nocą — ciemnością, był początkiem okresu radości, płodności i rozmnażania się. Tradycyjnym symbolem tego dnia jest jajko, które oznacza odrodzenie i powstanie nowego życia. Innym praktykowanym zwyczajem było sadzenie kwiatów, drzew i ziół. Natomiast przyjęcie pogańskich symboli — takich jak jajka i króliki — jeszcze bardziej podkreśla znaną nam do dziś fuzję dawnych tradycji.
Zwyczaj ozdabiania jaj wywodzi się jeszcze z czasów poprzedzających chrześcijaństwo i ma korzenie w różnych kulturach. Wczesną wiosną starożytni Egipcjanie, Persowie i Rzymianie wymieniali zdobione jajka jako symbole płodności i odnowy. Pierwsi chrześcijanie przyjęli tę tradycję, włączając ją do swoich obchodów Wielkanocy. Z biegiem lat praktyka ta ewoluowała, a jajka barwiono na żywe kolory i wzory. W niektórych kulturach jajka były również używane jako ofiary odstraszające złe duchy lub jako prezenty mające zapewnić dobrobyt. Jajka wielkanocne pozostają centralnym symbolem wakacji, którym można się cieszyć poprzez różne zwyczaje, takie jak polowanie na jajka, czy konkursy ich toczenia.
Wielkanoc u Słowian
Również niektóre z polskich zwyczajów wielkanocnych mają swoje korzenie we wcześniejszych wierzeniach pogańskich, a inne były scaleniem tych obrzędów z nową tradycją chrześcijańską. Do takich tradycji zaliczają się między innymi te związane ze święconką, przygotowywaną w Wielką Sobotę i pisankami. W czasie Wielkanocy praca — w tym prace domowe, powinna być ograniczona do minimum. Ponieważ Polska jest w przeważającej części katolicka, większość naszych tradycji wiąże się z Kościołem katolickim, chociaż wiele z innych mniejszości religijnych w naszym kraju również ma swoje zwyczaje związane z Wielkanocą.
Dla przykładu jare gody to okres celebracji i magicznych obrzędów wywodzących się z przedchrześcijańskiej kultury ludowej Słowian, który rozpoczynał przygotowania do symbolicznego przepędzenia zimy — polegającego na topieniu lub spaleniu słomianej kukły zwanej Marzanną. Odbywało się to zwykle w pierwszy dzień wiosny — przypadający w okolicy równonocy wiosennej, wypadającej 21 marca. Czyniono to przy trzaskaniu z batów, terkocie i klekocie grzechotek, śpiewie i przygrywaniu na wszelkiego rodzaju instrumentach.
Dalsza część przygotowań i zabiegów magicznych dotyczyła powitania wiosny i trwać mogła nawet do pierwszej porównonocnej pełni Księżyca. Chcąc przyspieszyć oczekiwane na przyjście wiosny i słonecznych dni rozpalano na wzgórzach ogniska. Młodzi wyruszali na łąki oraz do lasu w poszukiwaniu wierzbowych i leszczynowych witek, z których następnie „budowali” wiechy. W celu „przepędzeniu starego, zasiedziałego zła” wietrzono i sprzątano domostwa oraz obejście, prano i szykowano świeże odzienie. Następnie obchodzono całe gospodarstwo i okadzano ziołami każdy jego zakątek. Pieczono również placki, a szczególnie wiosenne kołacze. Najważniejszym prasłowiańskim zwyczajem było jednak malowanie jajek — mających wnieść do domostw energię, radość życia oraz zapewnić urodzaj i powodzenie na cały rozpoczynający się wiosną nowy rok wegetacyjny.
Ratomir Wilkowski, www.RKP.org.pl/CC BY-SA 3.0 / Domena publiczna
Kulminacją tych przygotowań były zazwyczaj urządzane na świętych wzgórzach uroczyste uczty, podczas których organizowano festyny połączone ze śpiewem i tańcem oraz obdarowywano się kraszankami. Nazajutrz dzień rozpoczynano od obmywania się w świętej wodzie. Obchodzono również śmigus — rytuał polegający początkowo na uderzaniu się nawzajem rozkwitłymi witkami. W późniejszym okresie oba te mistyczne zabiegi — mające oczyścić oraz przynieść siłę i zdrowie — połączono w znany nam współcześnie zwyczaj śmigusa dyngusa.
Natomiast wieczorem udawano się na mogiły przodków, gdzie pozostawiano dla nich jadło i wspominano zmarłych. Współcześnie dla rodzimowierców słowiańskich, to święto obchodzone w równonoc wiosenną, poświęcone szczególnie Matce Ziemi oraz związane z postacią bóstwa Jaryły. Ich wydarzenie ku czci odradzającego się życia — nawiązuje do cyklu pożegnaniem zimy i powitaniem wiosny, sięgającego pradawnych czasów pogańskich.
Kontrowersje wokół daty
Również mniej znanym aspektem Wielkanocy są kontrowersje wokół tego, kiedy ma ona miejsce. W przeciwieństwie do świąt o ustalonym terminie — takich jak Boże Narodzenie, Wielkanoc zwana świętem ruchomym, zmienia się każdego roku. Termin, kiedy przypada, opiera się na złożonym zestawie obliczeń obejmujących kalendarz księżycowy i równonoc wiosenną. W kościołach zachodnich Wielkanoc przypada więc w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca — tzw. paschalna pełnia Księżyca, mająca miejsce po 21 marca.
Daty kościelnej pełni Księżyca zostały wyznaczone i stabelaryzowane w czasie Soboru Nicejskiego w 325 r. Tym samym kościelna pełnia Księżyca różni się od astronomicznej, wyliczanej dzisiaj według obserwacji. Jednak nieporozumienia między różnymi wyznaniami chrześcijańskimi co do tego, którego kalendarza należy używać, doprowadziły do ciągłych debat i kontrowersji. Kościół zachodni stosuje kalendarz gregoriański, podczas gdy Kościół prawosławny posługuje się kalendarzem juliańskim, co powoduje, że Wielkanoc obchodzona jest w różnych terminach.
Od zająca po króliczki
Pomimo że pierwsze interpretacje znaczenia zająca w chrześcijaństwie pochodzą z ksiąg pisarzy wczesnochrześcijańskich, to najstarsze źródła łączące zająca z symboliką jajka wielkanocnego pochodzą dopiero z końca XVII w. Popularność tego symbolu znacznie wzrosła dopiero z pojawieniem się kartek pocztowych ze świątecznymi życzeniami. Wyjaśnień połączenia zająca z tym świętem jest wiele. Dla przykładu to nawiązanie do zwyczajów podatkowych — składania daniny w naturze, kojarzenie zwierzęcia z nadejściem wiosny czy utożsamianie zająca z tym stworzeniem, które według rodziców, przynosi dla dzieci pisanki jako drobne upominki.
Zajączek wielkanocny ma również swoje korzenie w niemieckim folklorze. Wierzono tam, że mitologiczne stworzenie znane jako „Osterhase” przynosi dzieciom w pierwszy dzień świąt jajka i inne smakołyki. Zwyczaj obchodzony jest również w niektórych regionach Polski. Tradycja ta została także przywieziona do Ameryki Północnej przez niemieckich imigrantów, począwszy od XVIII w. i z biegiem czasu ewoluowała, aż zając przekształcił się w króliczka. Choć pomysł królika dostarczającego jaja może wydawać się dziwny, to zrodził się ze skojarzenia zająca z płodnością i wiosną.
Z kolei w Australii, gdzie sprowadzone z Europy króliki są poważnym problemem ekologicznym powodującym ogromne szkody, w ramach ruchu wspierania lokalnej fauny, zrodziła się inicjatywa zastępowania wielkanocnych zajęcy występującym w tamtejszej naturze pożytecznymi wielkouchami.
Różnorodne świętowanie
Wielkanoc jest obchodzona w wielu krajach, a jej barwne tradycje są różnorodne w całym chrześcijańskim świecie. Wiele z nich obejmuje nabożeństwa o wschodzie słońca lub czuwania późno w nocy oraz kobiety noszące czepki, lub kapelusze podczas nabożeństw. Warto dodać, iż oprócz chrześcijańskich obchodów Wielkanocy wiele kultur ma również swoje własne, unikalne zwyczaje.
Dla przykładu w naszym kraju z obchodami świąt wielkanocnych związanych jest wiele zwyczajów ludowych, z których część wywodzi się ze starosłowiańskiego święta Jarego: śniadanie wielkanocne, pisanki, święconka, śmigus-dyngus, dziady śmigustne, Rękawka, Emaus, walatka, z kurkiem po dyngusie, Siuda Baba, wieszanie Judasza, pogrzeb żuru i śledzia, pucheroki, przywołówki, palma wielkanocna, czy Jezusek Palmowy.
Natomiast w Grecji Wielkanoc obchodzona jest wielkimi procesjami religijnymi i celebracjami, podczas gdy w Hiszpanii jest to najważniejsze chrześcijańskie święto roku — znane jako „Semana Santa” (Wielki Tydzień) i odbywają się tam widowiska pasyjne. We Włoszech z okazji świąt wielkanocnych zamiast śniadania obchodzony jest uroczysty obiad. Wielkanoc obchodzą także Niemcy, gdzie najważniejszym symbolem jest zając.
Jednak niektóre wyznania chrześcijańskie w ogóle nie obchodzą Wielkanocy. Dla przykładu Świadkowie Jehowy uważają, że Jezus nakazał swoim naśladowcom celebrowanie tylko jednego święta — tj. rocznicy Wieczerzy Pańskiej, nazywanej pamiątką śmierci Jezusa Chrystusa, która przypada wiosną. Twierdzą oni, że chrześcijanie nie powinni obchodzić Wielkanocy, ze względu na związane z nią zwyczaje, wywodzące się ze starożytnych pogańskich obrzędów płodności. Świąt Wielkanocnych nie obchodzi też Chrześcijańska Wspólnota Zielonoświątkowa, Odrodzony Kościół Boży, Kościół Adwentystów Dnia Siódmego — choć nie ma jednoznacznie negatywnego stosunku, względem tego święta i inni.
*O Ostarze czytaj tutaj:
Dokładne wyznaczenie położenia Kopca Ester-Ostary-Kostromy w Krakowie (znany jako Kopiec Esterki)
Park Królewski na Krakowskim Łobzowie – czy rewitalizować Kopiec Esterki?
Historia Wielkiej Nocy – o czym ksiądz woli nie wiedzieć (2/1)
Historia Wielkiej Nocy, o której księża wolą nie wiedzieć. (2/2)
Kir Kolady/Kostromy/Ostary/Zimy w podkarkowskich Świątyniach Światła Świata – NN Wzgórze
Łukasz Mańczyk: Jeszcze tylko dzisiaj można głosować na Powrót Kopca Esterki na Łobzów
Histmag: Esterka: między legendą a prawdą historyczną