Projekt KONSTYTUCJI dla RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ i KONFEDERACJI NARODÓW MIĘDZYMORZA – ROZDZIAŁ VIII

 

ROZDZIAŁ VIII

 OBRONA I SIŁY ZBROJNE KONFEDERACJI

 

Art.1

Obowiązek obrony

 Art. Uz.

Naród winien jest sobie samemu obronę od napaści i dla przestrzegania swoich wolności. Obrona ta, nie przyjdzie z zewnątrz z łaski innych narodów lub szczęśliwego zrządzenia losu. Wszyscy przeto Obywatele konfederacji są obrońcami swobód narodowych własnych krajów skonfederowanych oraz wspólnie całości Konfederacji, jej suwerenności i niepodzielności oraz  wspólnej Konstytucji.

Wojsko, to nic innego nie jest, tylko wyciągnięta siła obronna i porządna z ogólnej siły narodu. Narody Konfederacji winne są wojsku swemu nagrodę i poważanie za to, iż Wojsko się poświęca jedynie dla ich obrony, wystawiając na śmierć wartość najwyższą, własne życie żołnierza.

§1. Wojsko winne jest narodom Konfederacji strzeżenie jej granic i spokojności powszechnej, słowem winno być jego najsilniejszą tarczą.

§1.2. Aby przeznaczenia tego dopełniło niemylnie, powinno zostawać ciągle pod rozkazami posłusznie podlegającej Suwerenowi władzy zarządzająco – wykonawczej, stosownie do przepisów prawa ustanowionego przez władzę suwerenną jako najwyższą władzę ustawodawczą, umocowaną w konstytucji Konfederacji.

§2. Wojsko powinno wykonać przysięgę na wierność Konfederacji i suwerennemu narodowi krajowemu w jakiego granicach stacjonuje, na obronę konstytucji konfederacyjnej.

§3. Użyte być może wojsko konfederacyjne na ogólną Konfederacji obronę, na strzeżenie jej fortec i granic, lub na pomoc prawu konfederacyjnemu, gdyby kto egzekucji jego nie był posłusznym.

§4. Armia Konfederacji strzeże niepodległości i nienaruszalności terytorium Konfederacji i każdego kraju skonfederowanego, podejmując natychmiastowe militarne i wspólne działania obronne wobec każdego z nich, zapewnia obronę wojskową dla wolności i praw człowieka i obywatela oraz bezpieczeństwo obywateli przed jakąkolwiek przemocą i uzurpacją wewnętrzną jak i zewnętrzną, strzeże dziedzictwa narodów Konfederacji oraz bezpieczeństwa biologicznego całego społeczeństwa, w tym bezpieczeństwa środowiska naturalnego i komunikacji cyfrowej, przed działaniami dywersji i agresji innych państw.

§5. Siły Zbrojne Konfederacji służą ochronie niepodległości państwa i niepodzielności jego terytorium oraz zapewnieniu bezpieczeństwa i nienaruszalności jego granic.

§6. Konfederacja i kraje w ramach swoich kompetencji konstytucyjnych i ustaw niższych dbają o bezpieczeństwo państwa i krajów, obronę ludności, koordynując swoje wysiłki w zakresie bezpieczeństwa wewnętrznego.

§7. Konfederacja posiada własną armię tworzoną wyłącznie przez obywateli Konfederacji. §7.2. Jest ona zorganizowana w sposób łączący zawodowość szczególnie w służbach oficerskich i dowódczych oraz specjalizacjach wojskowych, i niezawodowość na niższych szczeblach oraz na funkcjach niespecjalistycznych.

§8. Armia Konfederacji służy zapobieganiu wojnie i przyczynia się do zachowania pokoju; broni państwa i jego ludności, wszystkich krajów Konfederacji, wspiera władze cywilne przy odpieraniu poważnych zagrożeń bezpieczeństwa wewnętrznego i przezwyciężaniu innych nadzwyczajnych sytuacji.

§9. Ustawa przykonstytucyjna może przewidzieć dalsze zadania Armii Konfederacji.

§10. Wojska Konfederacji podlegają w każdym kraju skonfederowanym, krajowemu Ministrowi Obrony Narodowej pod kontrolą Prezydenta kraju, zaś w skali państwa Ministrowi Obrony Konfederacji i kontroli Prezydenta Konfederacji.

 

Art. 2

Ograniczenia działań zbrojnych

§1. Wojsko Konfederacji, nie może być użyte do działań zaczepnych lub interwencyjnych, w których używa broni, na obszarze leżącym poza granicami Konfederacji i poza strefą obronną NATO, bez decyzji ONZ mającej na celu ochronę ludności cywilnej przed eksterminacją.

§2. Podjęcie decyzji o działaniach wojskowych Armii Konfederacji poza jej obszarem, wymaga zgody Parlamentu Konfederacji, w tym Kongresu i Senatu.

§3. Na obszarze Konfederacji o podjęciu natychmiastowego działania obronnego w obliczu wkroczenia wroga na obszar Konfederacji lub zbrojnego uderzenia weń, w tym cybernetycznego, decyduje Sztab Armii pod przewodnictwem Marszałka Armii lub trzech zastępców, zwoływany samodzielnie lub decyzją Ministra Obrony Konfederacji, Premiera Konfederacji lub Prezydenta Konfederacji.

§4. Siły Zbrojne Konfederacji zachowują neutralność w sprawach politycznych oraz podlegają cywilnej i demokratycznej kontroli suwerennych narodów wyłącznie poprzez władzę przedstawicielską i zarządzającą Konfederacji.

§5. Użycie Armii Konfederacji należy wyłącznie do kompetencji Konfederacji.

§5.2. Kraje mogą użyć swoich formacji zbrojnych dla zachowania porządku publicznego na swoim terenie, jeżeli środki władz cywilnych okażą się niewystarczające do odparcia poważnych zagrożeń dla bezpieczeństwa wewnętrznego.

§6. Każdy żołnierz Konfederacji postępuje zgodnie z konfederacyjnym regulaminem wojskowym, opartym na międzynarodowym prawie wojennym, etyce i honorowym obyczaju rycerskim przywróconym i ujednoliconym w Konfederacji, w tym etosie rycerza Zawiszy Czarnego.

§7. Żołnierz Konfederacji jest obowiązany posłusznie i starannie wykonywać rozkazy przełożonych, lecz pod karą degradacji i procesu, ma obowiązek odmówić wykonania rozkazów – które łamią regulamin wojskowy Konfederacji, w szczególności gdy nakazują stosowanie działań; eksterminacyjnych, ludobójczych, przestępstw wojennych, wobec ludności cywilnej lub żołnierzy przeciwnika, w tym tortur, zabójstw, gwałtów, celowego niszczenia mienia i zabytków kultury – nie będącego pod zajęciem sił zbrojnych wroga, rabunku, sprowadzania zagrożenia chemicznego, biologicznego, epidemicznego, radioaktywnego.

§8. Dopuszcza się wykonanie rozkazu nakazującego użycie broni nuklearnej zgodnie z procedurami wojskowymi, w reakcji na jej użycie przez przeciwnika lub wyprzedzająco – wyłącznie wobec krajów, które posiadając broń nuklearną oświadczyły o prawie do jej wyprzedzającego użycia.

§8.2. W celu zapobieżenia nuklearnemu zaskoczeniu, masowemu zniszczeniu ludności i wojsk Konfederacji, co nie zostanie uznane jako działanie nieetyczne a niezbędnie odstraszające i równoważące skalę zagrożenia. / Jest to zapis odstraszający, jednoznacznie wskazujący potencjalnym przeciwnikom na takie uprawnienie. /

§9. Konfederacja opowiada się jednoznacznie za likwidacją wszelkiej broni nuklearnej, opartej na reakcji atomowej, oraz biologicznej i chemicznej, nie uznając tej broni za stabilizującą pokój na Świecie, lecz umożliwiającą niektórym państwom ją posiadającym, szantażowanie innych państw i narodów, zagrażanie całej ludzkiej cywilizacji w przypadku rozwinięcia konfliktu z jej wykorzystaniem, do czego zawsze są skłonni ludzie chorzy lub dyktatorzy u sterów władzy, pozbawieni bieżącej kontroli oddolnej swoich narodów.

§10. W celu doprowadzenia do realnego wyzbycia się broni masowej zagłady, jak; nuklearnej, biologicznej; w tym bakteryjnej i wirusowej, chemicznej, manipulującej klimatem, wpływającej na ludzki genotyp, niszczącej środowisko naturalne, wpływającej na pola magnetyczne środowiska i na inne warunki niszczące ludzką płodność, Konfederacja opowiada się za zmianą praw wewnętrznych Organizacji Narodów Zjednoczonych, tak, aby każdy kraj – w tym skonfederowany w związki państwowe, reprezentujący odrębne naródy z własnymi władzami przedstawicielskimi wybieranymi w pełni demokratycznie, posiadał jeden głos przy podejmowaniu uchwał zwyczajnych ONZ, zaś w głosowaniach dotyczących rozbrojenia i ekspedycji rozjemczych czy chroniących ludność przed eksterminacją, głosowania odbywały się procentową wielkością powierzchni zajmowanych krajów z wyłączeniem obszarów inkorporowanych zbrojnie wbrew wcześniejszym decyzjom ONZ.

§11. Przepisy te, znoszą indywidualne prawo veta w ONZ przyznanego stałym członkom; WB, USA, Chinom, Francji, Rosji.

§12. W miejsce indywidualnego prawa veta w ONZ, Konfederacja popiera przyznanie prawa veta rokrocznie przegłosowywanego przez zwykłą większość ONZ, dla 12-tu największych obszarowo państw Świata.

§12.2. O ile nie są to kraje w stanie wojny napastniczej lub działań zbrojnych tak nie nazwanych, lub nie okupują zbrojnie obszarów innych narodów i państw.

1. W takiej sytuacji, państwa napastnicze lub okupacyjne są wyłączone z grona 12-tu.
2. O okupacji państw lub narodów, decyduje uchwała zwykłej większości państw – członków ONZ.

Art. 3

Służba wojskowa i zastępcza

§1. Każdy obywatel Konfederacji (Konfederat) jest obowiązany do pełnienia służby wojskowej w postaci wojskowych szkoleń okresowych, powtarzanych od 18 roku życia do 60 lat.

§1.2. Ustawa przewiduje cywilną służbę zastępczą dla osób chorych i kobiet, w wojskach pomocniczych, lub zwolnienie ze służby z uwagi na chorobę, zawód lub pracę niezbędne dla obronności i funkcjonowania państwa.

§1.3. Przysposobienie młodzieży do służby zasadniczej, rozpoczyna się od 15-go roku życia w Młodzieżowej Obronie Cywilnej.

§1.4. Intensywne szkolenia w służbie zasadniczej rozpoczynają się od 18-go roku życia i trwają do 25-roku, 2 miesiące w roku.

§1.5. Od 25-go roku życia, szkolenia służby zasadniczej odbywają się raz w roku przez 5 dni.

§2. Dla obywatelek Konfederacji służba wojskowa jest ochotnicza i ograniczona do jednostek pomocowych, z używaniem broni jedynie w celach obrony osobistej.

§3. Obywatele, którzy z przepisów prawa lub własnej woli nie odbywają ani służby wojskowej, ani służby w OC, ani służby zastępczej, lub nie są zwolnieni ze służby w drodze ustawy z powodu choroby lub wieku lub innego, są zobowiązani do uiszczenia podatku z tego tytułu na Armię Konfederacji.

§3.2. Podatek jest rokrocznie ustalany przez Kongres Konfederacji w wysokości odpowiadającej kosztom wyszkolenie jednego żołnierza, pobierany od obywateli i przekazywany przez kraje do Ministerstwa Obrony Konfederacji.

§3.3. Obywatele opłacający się od obowiązku służby wojskowej, nawet jeśli posiadają status prawny suwerena narodowego, tracą prawa udziału w referendach ustawodawczych i wyborach powszechnych władz Konfederacji.

§4. Konfederacja wydaje przepisy o odpowiednim ekwiwalencie, w tym na życie i utrzymanie posiadanej rodziny oraz za utracony zarobek w czasie pełnienia zasadniczej służby wojskowej.

§5. Osoby, które odbywają służbę wojskową lub zastępczą i poniosą przy tym szkodę na zdrowiu lub utracą życie, mają roszczenie, w tym ich rodziny, wobec Konfederacji o odpowiednie świadczenie dla siebie lub ich najbliższych należne im w pełnej wysokości utraconych korzyści według ustawy.

§6. Wielkość osobowa Armii Zawodowej, ustalana jest w przykonstytucyjnej ustawie obronnej państwa, która wyznacza minimalne limity wojska zawodowego dla każdego kraju skonfederowanego.

§6.2. Kraje skonfederowane mają prawo posiadać większą liczbę wojsk zawodowych na własny koszt.

 

Art. 4

Organizacja, wyszkolenie i wyposażenie armii, symbolika

§1. Ustawodawstwo wojskowe, jak również sprawy organizacji, wyszkolenia i wyposażenia Armii Konfederacji należą do kompetencji Konfederacji.

§2. Kraje skonfederowane są właściwe w ramach prawa konfederacyjnego do tworzenia krajowych formacji, mianowania i awansowania oficerów tych formacji, jak i dostarczania części ubioru oraz wyposażenia w ramach jednolitego oznakowania (dystynkcji) i jednolitych mundurów wojsk polowych Konfederacji, z godłem Konfederacji na czapce i kołnierzu, oraz dodatkowym oznakowaniem na prawym ramieniu w postaci godła narodowego z nazwą kraju.

§2.2. Mundury wyjściowe, są sporządzane dla wojska według wzorów krajowych i na koszt krajów skonfederowanych, lecz obowiązuje je umieszczanie godła konfederacji na prawym ramieniu munduru a na pagonach i czapce, konfederacyjnych oznaczeń dystynkcji, wspólnych na obszarze państwa.

§2.3. Ograniczenia w formie mundurów nie dotyczą mundurów ceremonialnych i reprezentacyjnych historycznych, krajów skonfederowanych.

§3. Konfederacja przejmuje wojskowe urządzenia krajowe za odpowiednim odszkodowaniem z państwowej puli wydatków na uzbrojenie i infrastrukturę Konfederacji, tak, aby żaden kraj nie ponosił wyłącznych lub nieproporcjonalnych kosztów na obronność Konfederacji.

§3.2. O udziale krajów w kosztach obronności, decyduje ustawa referendalna, w której uzależnia się te koszty od dochodu narodowego kraju, przypisując je do kosztów utrzymania każdego żołnierza, tak, aby wyposażenie i warunki szkolenia oraz wynagrodzenie, w tym dla służby zawodowej, było jednolite.

§4. Wojska Konfederacji na mocy ustawy, stosują jednolite nazewnictwo i oznaczenia dystynkcji wojskowych oraz formacji wojskowych, czerpiąc z terminologii i historii wojskowości krajów Konfederacji, w szczególności z formacji zasłużonych militarnie i nieskalanych działaniami eksterminacyjnymi lub u boku Niemiec nazistowskich czy Rosji bolszewickiej.

§5. W Armii Konfederacji obowiązuje nazewnictwo i komendy wydawane w języku angielskim oraz dodatkowo międzysłowiańskim – pomiędzy krajami słowiańskimi.

Art. 5

Obrona Cywilna i Policja

§1. Ustawodawstwo dotyczące cywilnej obrony osób i dóbr przed następstwami konfliktów zbrojnych należy do kompetencji Konfederacji.

§2. Konfederacja stanowi przepisy o użyciu obrony cywilnej w razie katastrofy i w sytuacjach nadzwyczajnych.

§3. Konfederacja może wprowadzać obowiązek służby w obronie cywilnej dla mężczyzn o odpowiedniej kategorii zdrowia, od lat 18-tu do 70-ciu, polegający na rokrocznym szkoleniu.

§3.2. Obowiązek szkoleń w Obronie Cywilnej, dotyczy tak mężczyzn jak i kobiety.

§4. Obrona Cywilna w każdym kraju Konfederacji, podlega bezpośrednio kontroli i nadzorowi cywilnemu Ministra Dziedzictwa Narodowego każdego kraju.

§5. Policja, Straż Celna, Służby więzienne, podlegają bezpośredniej kontroli i nadzorowi cywilnemu Premiera każdego kraju i naczelnej – Premiera Konfederacji.

§6. Obrona cywilna, Policja, Straż Celna, Służby więzienne i inne służby uzbrojone, przechodzą natychmiast pod zarząd wojskowy Sztabu Konfederacji, w sytuacji ogłoszenia stanu wojny.

§7. Obrona Cywilna organizuje, kontroluje budowę i konserwację schronów dla ludności cywilnej, w tym przed skażeniem radioaktywnym, bombardowaniem, pożarem, powodzią, przewidzianych na czas wojny oraz wnosi o planowanie ich realizacji w każdym zaludnionym obszarze państwa, odpowiednio dla ochrony 100% ludności.

Art. 6

Broń i materiał wojenny

§1. Konfederacja wydaje przepisy przeciwko nadużyciu broni, sprzętu i amunicji, ograniczając jej dostępność dla obywateli rokrocznie badających swoje zdrowie psychiczne lub biorących udział w czynnej służbie wojskowej lub czynnej rezerwie, lub związkach woskowo – obronnych, lub związkach sportowych i związkach myśliwskich.

§2. Dostęp do broni maszynowej jest ograniczony wyłącznie w lokalnych składnicach wojskowych dla obywateli przebywających w czynnej służbie wojskowej i ćwiczeń rezerwistów oraz obrony cywilnej i ochotniczej obrony terytorialnej.

§3. Konfederacja wydaje przepisy o produkcji, zakupie i sprzedaży broni, jak również o wwozie, wywozie i przewozie materiału wojennego, zakazując jej wywozu do państw w kategorii totalitarnych, zaborczych lub wszczynających agresję wojenną.

§4. Konfederacja planuje i projektuje rozwój konfederacyjnego przemysłu zbrojeniowego i badań naukowych w tej dziedzinie, ze szczególnym nastawieniem na broń rakietową średniego i dalekiego zasięgu oraz odstraszającą broń nuklearną i systemy satelitarne wykrywania zagrożeń rakietowych lub przemieszczania wojsk, systemy obrony kosmicznej.

§5. Przemysł zbrojeniowy wspierany przez budżet Konfederacji może działać wyłącznie na obszarze Konfederacji i musi posiadać 100% kapitału suwerenów narodowych lub w pełni lub częściowo w tym kapitale udziałów skarbu krajów skonfederowanych, posiadać główną siedzibę firm na terenie Konfederacji i status przedsiębiorstw narodowo – państwowych Konfederacji.

§6. Konfederacja wspiera rozwój własnego przemysłu zbrojeniowego, zamówieniami państwowymi i udzielanymi w drodze przetargów konkursowych grantami zaliczkowymi na zlecone wyroby wojskowe, w tym na ich projekty lub opracowania ideowe.

§7. Konfederacja organizuje w każdym kraju skonfederowanym, składnice wojskowe broni maszynowej i lekkiej rakietowej, udostępniane natychmiast przez Armię Konfederacji, przeszkolonym rezerwistom, w tym Obronie Cywilnej, w celu przystąpienia do obrony ziem Konfederacji, oraz w celach szkoleniowych.

§7.2. Składnice są położone w każdym najmniejszym okręgu wojskowym, w celu umożliwienia szybkiego dostępu do broni dla ludności przeszkolonej, bezpośrednio na jej obszarze bytowym.

Art. 7

Szlachta rycerska

Art. Uz.

Szanując pamięć przodków naszych i obrońców ojczyzn narodowych, ze stanu rycerskiego się wywodzących, zwanego szlacheckim z racji jego szlachetnego obowiązku obrony suwerenności naszych krajów, niegdyś wiodącego je jak i nasze narody w zachowaniu ich praw i odrębnych kultur, w tym; szlachty polskiej, bojarów ruskich, rycerstwa litewskiego, wojska kozackiego, etc……, pamiętając o zrównaniu się ich domów w jednym prawie i jednakiej wolności, pod wspólnymi znakami rodowymi wzajemnie sobie przekazanymi podczas Unii Polsko – Litewskiej za I-szwej Rzeczypospolitej, dobrowolnym ich pozbawieniu się prawa do jakiegokolwiek wywyższenia wobec siebie, zachowujących priorytet równości wobec prawa,  niniejsza konstytucja Konfederacji dla rozbudzenia dumy z czynów i wartości rycerskich w zabezpieczaniu obrony państwa, dla przyrostu liczby jej obrońców, przywraca i ustanawia szlachectwo rycerskie jako konstytucyjny – konfederacyjny tytuł honorowy bez jakichkolwiek korzyści materialnych i przywilejów poza wynagrodzeniem ustawowym za służbę, dostępny dla wszelkich obywateli obu płci, którzy z własnej woli;

1. wstąpią w szeregi Obrony Cywilnej Konfederacji, lub Ochotniczej Obrony Terytorialnej Konfederacji, lub Armii Zawodowej Konfederacji,
2. uzyskają minimum pierwszy stopień wojskowy dla wszystkich tych służb wspólny, (odp. rycerz – starszy szeregowy) po minimum roku szkoleń ewidencjonowanych – zgodnie z ustawą dla młodzieży od 15 – 18 roku życia, dla dorosłych od 18-go do 65 roku życia, do których zalicza się;

1). trzy lata szkoleń obronnych dla młodzieży w Harcerstwie/Skautingu,

2). trzy lata pracy w Obronie Cywilnej,

3). sześć lata działań społecznych na rzecz wprowadzenia niniejszej Konstytucji i ustroju demokracji bezpośredniej oraz zjednoczenia krajów konfederacyjnych – jako uznanie pracy cywilnej obywateli na rzecz ich wspólnej obrony.

§2. Konfederacja uznaje godność szlachty rycerskiej za równą wszelkim stopniom szlachectwa w innych krajach spoza Konfederacji.

§3. Wszystka szlachta rycerska Konfederacji równymi jest między sobą w honorowaniu ich zasługi dla obronności Konfederacji, bez względu na stopień wojskowy, od szeregowego rycerza do generała i marszałka.

§4. Obywatelom uzyskującym dyplom rycerski i związane z nim szlachectwo po uzyskaniu pierwszego stopnia wojskowego jako starszego szeregowego, nadaje się prawo dostępu do składnic broni automatycznej – szybkostrzelnej oraz przenośnej rakietowej pod nadzorem i rozkazami oficerskimi zwierzchników, w przypadku ogłoszenia stanu wojennego, w pierwszym rzucie mobilizacyjnym, ufając im jako najpierwszym obrońcom naszej wspólnej Ojczyzny, państwa konfederacyjnego.

§5. Obrońców Konfederacji, w tym przygotowanych w podstawowym zakresie do jej obrony jako wojsk ochotniczych i obronę cywilną Konfederacji – Szlachtę Rycerską, doceniając ich poświęcenie i postawienie życia własnego na szali losu za życie innych obywateli i suwerenności Konfederacji, widząc ich jako źrenicę wspólnych wolności naszych, za najpierwszych obrońców niniejszej konstytucji uznajemy.

§6. Każdego szlachetnego rycerza, powołujemy do strzeżenia honoru i świętości naszych ojczyzn narodowych oraz Konfederacji jako ich wspólnoty, jej trwałości i całości, jako największą twierdzę naszej wspólnej rodziny i swobód naszych.

§7. Członkom szlachetnej rodziny rycerskiej, zezwala się na oficjalne posługiwanie się obok godła krajowego; herbami swoich rodów – w tym odtworzonymi, przyjmowaniu herbów od innych obywateli szlacheckich za ich zgodą, tworzeniu własnych – nowych herbów (bez herbów historycznych – chyba, że za udowodnieniem pochodzenia rodowego), uzyskując ich zatwierdzenie w herbarzu krajowym i oficjalne nadanie dyplomu rycerskiego z rąk (za podpisem) Koła Szlachty Rycerskiej ich kraju oraz Prezydenta Konfederacji oraz Krajowego Ministra Dziedzictwa Narodowego.

§8. Herby rycerstwa szlacheckiego, przedstawia się w ten sposób, że herb własny umieszcza się obok godła rycerstwa konfederacyjnego, zwieńczając łacińskim napisem; Rycerstwo Konfederacji Narodów Międzymorza, lub w przypadku braku herbu własnego tylko z tym godłem.

§9. Zabrania się, nadawania rodzinie rycerskiej jakichkolwiek tytułów godnościowych, poza „Rycerz Konfederacji Narodów Międzymorza – Szlachcic”.

§10. Wyłącznie każdemu członkowi rodziny rycerskiej, przysługuje prawo do noszenia w sposób godny, na odzieży lub mundurze, godła rycerstwa Konfederacji.

§11. Rycerski znak herbowy przysługuje do używania we wszelkich uroczystościach i na dokumentach, ślubach i pogrzebach, wyłącznie Rycerstwu Konfederacji.

§12. Znak herbowy jest dziedziczny, lecz herbem rycerskim konfederacyjnym obok znaku herbowego rodowego, mogą posługiwać się wyłącznie członkowie rodziny rycerskiej.

§13. Po dwudziestu pięciu latach służby w rodzinie rycerskiej lub po roku w przypadku śmierci lub kalectwa w wyniku tej służby, każdy jej członek otrzymuje na koszt państwa, szablę z wyrytą dewizą; „Honor – Wolność – Narody Konfederacji”. Szabla jest certyfikowana przez urząd państwowy cechą menniczą z numerem kolejnego egzemplarza.

§14. Zabrania się stosowania tytułów możnowładczych i innych członkom rodziny rycerskiej Konfederacji, majątkowych typu; baron, hrabia, markiz, i uczestniczenia w działaniach nieetycznych, w tym przynależenia do partii politycznych, unikania popierania lub nie popierania ustroju demokracji bezpośredniej czy zjednoczenia konfederacyjnego.

§14.2. O pozbawieniu lub przywróceniu statusu Rycerza Konfederacji, może postanowić wyłącznie Rada Rycerska, prowadzona przez równa liczbę delegatów wybranych przez Koła Rycerskie z krajów skonfederowanych.

§14.3. Rada Rycerska opracowuje i uchwala oddolnie w referendum rycerstwa, Kodeks Honorowy Rycerzy Konfederacji oraz zasady wyboru i zadania jej władz reprezentacyjnych i organizacyjnych.

Art. 8

Uprawnienie rządowe w zakresie bezpieczeństwa obronnego

§1. O ile obrona bezpieczeństwa, szczególnie militarnego oraz biologicznego Konfederacji tego wymaga, Zarząd Konfederacji może wydawać rozporządzenia i zarządzenia.

§1.2. Rozporządzenia wymagają określenia terminu ich obowiązywania oraz muszą być zgodne z przepisami Konstytucji Konfederacji i ustawami przykonstytucyjnymi. W innym wypadku są nieważne z mocy prawa a organa przymusu; policja, służby sanitarne i inne, mają obowiązek odmowy ich wykonania zaś prokuratura zobowiązana jest z urzędu do złożenia pozwu do sądu przeciwko Zarządowi.

§2. Zarząd Konfederacji podejmuje działania i organizuje środki dla zapewnienia bezpieczeństwa zewnętrznego, niezawisłości i neutralności wojskowej Konfederacji obowiązującej ją poza obszarem Konfederacji i związku NATO.

§3. Zarząd Konfederacji podejmuje wszelkie niezbędne środki dla zapewnienia ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego państwa.

§4. Zarząd Konfederacji lub Sztab Naczelny, mogą niezależnie ogłaszać mobilizację armii.

§4.2. Jeżeli mobilizacja dotyczy więcej niż 250 000 żołnierzy służby czynnej lub ich powołanie potrwa dłużej niż dwa tygodnie, musi bezzwłocznie zostać zwołany Kongres Konfederacji i wydać na nią zgodę.

Art. 9

Nadzwyczajne obowiązki i uprawnienia obywatelskie członków służb zbrojnych

§1. Członkowie następujących służb zbrojnych Konfederacji; Wojska, Policji, Obrony Cywilnej, Straży Granicznej, Straży Celnej, Służby Więziennej, mają obowiązek bronić z użyciem broni, państwa konfederacyjnego jak i jego obywateli, tak przed obcym – tj. zewnętrznym atakiem na bezpieczeństwo państwa i jego obywateli, jak i przed wewnętrznym aktem agresji na bezpieczeństwo obywateli Konfederacji i każdego narodu krajów skonfederowanych, przeprowadzanym przez jakiekolwiek siły zewnetrzne jak i wewnetrzne, w tym służby konfederacyjne, organy i siły kraju skonfederowanego lub przez obywateli Konfederacji, jeśli ich akt przemocy stanowi złamanie przepisów konstytucji Konfederacji jako wojna zewnętrzna lub wewnetrzny zamach stanu.

§1.2. Aktem agresji wewnętrznej jako zamach stanu, jest każdy przypadek siłowego lub planowanego działania zbrojnego, przemocowego, siłowego lub wymuszającego taki przymus, prowadzącego do łamania prawa i wolności konstytucyjnych obywateli Konfederacji.

§1.3. Członkowie wymienionych służb zbrojnych, mają prawo i obowiązek, bez rozkazu zwierzchników, wraz z odstraszającym okazaniem broni ostrej lecz bez jej użycia chyba że w zagrożeniu życia własnego lub obronie życia ludzkiego, stawać w obronie obywateli, wobec których następuje łamanie praw obywatelskich.

§1.4. Członkowie wymienionych służb zbrojnych, mają prawo i obowiązek, bez rozkazu zwierzchników użycia broni ostrej w sposób ograniczony do odstraszania i możliwie małej szkody na zdrowiu, jeśli jest zagrożone zdrowie lub życie obywateli, których prawa są łamane.

§1.5. Szczegółowe uprawnienia do użycia broni ostrej w obronie praw i zdrowia oraz życia obywateli, opisane są w regulaminach powyższych służb, przyjętych w tym zakresie z ustawy przykonstytucyjnej o prawie narodów i obywateli do samoobrony przed niesprawiedliwością władzy i agresją wewnętrzną.

§2. Szefowie powyższych służb; minister bezpieczeństwa (Policja), prezydent (Wojsko), minister dziedzictwa narodowego (Obrona Cywilna), obowiązani są do podejmowania natychmiastowych, czynnych działań obronnych obywateli wobec których łamane są podstawowe prawa konstytucyjne lub sprowadzane zagrożenie na ich życie lub zdrowie poprzez działania siłowe lub prawnego przymusu sprzecznego z konstytucją Konfederacji, w taki sposób aby je powstrzymać, w tym z użyciem podległych im służb broni ostrej.

§3. Członkowie powyższych służb, ich szefowie oraz kadry oficerskie, zobowiązane są prowadzić działania ochronne przed nadużyciami wewnętrznymi, w taki sposób, aby nie poddawać się prowokacji i wzajemnej walce między służbami lub ich rodzajami, tylko w celu powstrzymania łamania praw konstytucyjnych i ochrony obywateli.

§4. Jeśli szefowie powyższych służb lub innych, w tym podlegli im oficerowie, na ich rozkaz łamią przepisy prawa konstytucyjnego i naruszają podstawowe prawa obywateli, w tym wydadzą rozkazy niezgodne z przepisami prawa a które zagrażają zdrowiu lub życiu obywateli, lub wykonują polecenia przełożonych niezgodne z konstytucja Konfederacji, w tym rozkazy do użycia broni gładkolufowej lub ostrej, lub stosowania prowokacji i bicia, lub przymusowego zastosowania nie w pełni sprawdzonych klinicznie preparatów medycznych jakich nie zatwierdziło Konfederacyjne Konsylium Medyczne, w tym poprzez służby tajne, lub gdy obywatele protestuja pokojowo bez użycia broni i nie dopuszczają się aktów wandalizmu lub odmawiają dostosowania się do przymusowego działania a niezgodnego z prawem konstytucyjnym, podlegają ściganiu karnemu i karze więzienia dożywotniego po osądzeniu pod zarzutem udziału w obaleniu porządku konstytucyjnego i zamachu stanu.

§4.2. Szefowie ci, jak też wykonujący ich bezprawne rozkazy oficerowie lub pracownicy, w takim przypadku muszą zostać uwięzieni i niezwłocznie oddani pod sąd karny, na wniosek minimum trzech oficerów w stopniu generalskim z danej służby a wykonany przez wyznaczonych przez nich oficerów, w trybie obronnego zbrojnego sprzeciwu obywatelskiego.

§5. Niedopuszczalne jest, przeprowadzanie w trybie sprzeciwu obywatelskiego i obrony obywateli, zamachu stanu, przejmowania władzy, długotrwałe przetrzymywanie uwięzionych bez legalnego sądu nad nimi, lub uprawianie działań politycznych.

§5.2. Na podejmujących zbrojny obronny sprzeciw obywatelski, ciąży odpowiedzialność za właściwe działanie w ramach takiego uprawnienia i udowodnienie oraz udokumentowanie powodu jego zastosowania, pod rygorem karnym z tytułu; zdrady lub prowokacji i wywołania destabilizacji państwa.

ROZDZIAŁ IX

USTRÓJ POLITYCZNY PAŃSTWA

 Art. 1

Demokratyczne prawodawstwo ustrojowe

 Art. Uz.

Demokracja Bezpośrednia (ustrój referendalny), ustrój uprawniający Suwerena narodowego do samorządzenia, do samostanowienia o swoich prawach, to oddanie wolności i sprawiedliwości naturalnej, wywodzonej z praw natury – praw oddolnych ludzkości, sprzed czasu praw stanowionych – państwowych, należnego jej miejsca w życiu ludzi.

 §1. Konfederacja wnosi w swoich przepisach konstytucyjnych i innych ustawach oraz wykonuje w praktyce, wdrażając je w życiu społecznym, warunki prawne niezbędne dla funkcjonowania na jej obszarze ustroju pełnej wolności ludzi, obywateli i narodów, w maksymalnie możliwym zakresie, w postaci pełnej demokracji realizowanej głównie poprzez referenda powszechne ustawodawcze i wyborcze.

§2. Pełna demokracja prowadzona w formie ustroju demokracji bezpośredniej, jest wyrazem najwyższej sprawiedliwości realizowanej poprzez oddanie narodom suwerennym jako właścicielom swoich ojczyzn, prawa do bezpośredniego stanowienia praw na swojej ziemi i uznawana jest w Konfederacji za nadrzędny cel ustrojowy, zapewniający obywatelom Konfederacji maksymalizację najważniejszych praw, jak:

1. samostanowienie narodów i ich krajów,
2. nadrzędność władzy suwerena – narodów, nad wszelkimi prawami i władzami,
3. równość wszystkich obywateli wobec prawa,
4. wolność w maksymalnym wymiarze, ograniczana jedynie równością praw uznanych powszechnie w Konstytucji Konfederacji i ustawach niższych,
5. publiczny dostęp do prawdy obiektywnej, niezbędnej w rzetelnej edukacji, nauce, polityce, gospodarce i ekonomii, sprawiedliwym orzekaniu sądów,
6. życie w państwie niezagrożonym zewnętrznymi czy wewnętrznymi aktami agresji i spiskami polityczno-gospodarczymi, ekonomicznymi i innymi zagrożeniami dla bytu obywateli i ich kultury narodowej, chronionej biologii i zdrowia człowieka.

§3. Warunki podstawowe dla uzyskania miana państwa w pełni demokratycznego, w tym uprawnionego do przystąpienia do Konfederacji z grona państw wskazanych w niniejszej Konstytucji jako jej obszar docelowy, są następujące:

1. Uznanie przez ustawę przykonstytucyjną Konfederacji prawa państwa kandydującego do Konfederacji, do stosowania tytułu Suwerena do zajmowanej ziemi, wykluczającej państwo okupacyjne.
2. Posiadanie przez państwo spełniające warunek Suwerena – narodowego większości jego obywateli, praw zawartych w jego konstytucji państwowej, dających pełną władzę ustawodawczo – wyborczą temu Suwerenowi, realizowaną w praktyce poprzez:

1). Obligatoryjne prawo Suwerena do inicjatywy ustawodawczej. Suweren ma prawo za ustawowym – konstytucyjnym poparciem głosami obywateli w wielkości co najmniej 10 000 na milion mieszkańców (wyższą uznaje się za blokowanie inicjatywy referendalnej), wnieść inicjatywę ustawodawczą w każdej sprawie, w tym zniesienia lub poprawki istniejącej ustawy, w tym; konstytucyjnej, budżetowej, militarnej, epidemicznej czy innej.

2)  Zgłoszony projekt ustawy referendalnej, musi zostać przegłosowany w referendum powszechnym w terminie konstytucyjnym lecz nie później niż po dwóch latach od jego wniesienia (dłuższy termin może być tylko na wniosek zgłoszony przez inicjatorów referendum lub w stanie wojny).

3). Wniosek referendalny przyjęty w głosowaniu powszechnym w formie projektu ustawy, ustanawiany jest jako obowiązujący od następnego dnia po uchwaleniu ostatecznych wyników referendum przez państwową Komisję Referendalną. Wstrzymywanie uchwalenia referendalnej akceptacji wniosku i tym samym jego ważności prawnej, uznaje się za łamanie woli Suwerena.

4). Ważność dla referendum bez względu na liczbę głosujących i za decyzją zwykłej większości, bez progów uczestnictwa. Niedopuszczalne są progi referendalne wymagane w liczbie glosujących dla uznania referendum za ważne, czy tez wyniki referendum zatwierdzające wniosek kwalifikowaną większością głosów, jako zaprzeczenie woli  Suwerena i oddanie jej pod wolę mniejszości, co przeczy demokratycznej regule konstytucyjnej Lincolna; władzy ludu – Suwerena, dla ludu i przez lud realizowanej.

5)  Wynik referendum jest obowiązujący i władze państwa zobowiązane są go wprowadzić w życie zgodnie z terminem podanym we wniosku zgodnym z ustawą, ujmując w przepisach prawa lub jeśli głosowanie nie dotyczyło ścisłego projektu ustawy tylko celu lub idei, wprowadzić zgodną z nimi ustawę wprowadzając ją przez Parlament w ciągu do 12-tu miesięcy.

6). Obligatoryjne prawo wybierania członków władz najwyższych państwa i wszelkich władz jakich wybór Suweren uzna za konieczne, na zasadach referendum wyborczego.

7). Każde referendum krajowe i państwowe jest powszechne, chyba że dotyczą spraw samorządowych – lokalnych.

8). Referenda ogólno – krajowe mogą być podzielone na mniejsze obszary i odbywać się etapowo regionami, w celu ograniczania kosztów referendalnych poprzez rozpoczynanie referendów od regionów najbardziej zainteresowanych tematem referendalnym – z wniosku inicjatorów. Regiony referendalne muszą być stałe i władza nie może manipulować ich granicami. (Przykład: Polska, dla budowy wzorcowego ustroju demokracji bezpośredniej, stworzy siedem regionów referendalnych, w których wyniki referendum uznaje się za obowiązujące dla prawa przeprowadzenia w pozostałych regionach, jeśli referendum zorganizowane w pierwszym wskazanym przez wnioskodawców regionie uzyska wynik pozytywny – poparcie wniosku. Jeśli go nie uzyska, referendum zostaje uchylone w danej sprawie w kolejnych regionach na dwa lata. Regiony referendalne w Polsce, to siedem obszarów: pomorski, wielkopolski, śląski, małopolski, mazowiecki, suwalsko – mazurski, podlasko – poleski (wschodniopolski). Wniosek o referendum w obszarze regionalnym, zwiększa prawa inicjatywne Suwerena, gdyż może zostać zmniejszony do 100 000 wymaganych podpisów poparcia. W ten sposób, koszty referendum diametralnie spadają. Region referendalny, wskażą autorzy wniosku.)

9).  Dostęp medialny do publikowania informacji referendalnej wnioskodawców, jej uzasadniania, oraz krytyki przez opozycję wobec wniosku, w tym informacji wyborczych o kandydatach, jest równy a równość ta jest podstawą gwarancji pełnej demokracji. Władze państwa zapewniają ustawowo i organizacyjnie tą równość, głównie przez kontrolę czasu antenowego, łam prasowych i czasu radiowego. Łamanie zasady równości jest karalne z całą powagą a stacje nadawcze i prasa dokonujące takich naruszeń prawa, dokonują zamachu na ustrój kraju i pozbawianie są praw nadawania i wydawania, w tym koncesji. /Informacja opiniotwórcza jest podstawowym narzędziem do  obiektywnego głosowania referendalnego obywateli. Państwa które łamią zasadę równości, uprawiają politykę dominacji medialnej na rzecz rządzącego w nich środowiska politycznego lub innego, w oczywisty sposób są państwami niedemokratycznymi. /

10).   Promocja obywateli – kandydatów w wyborach lub projektów ustaw/wniosków referendalnych nie zaś ich partii i innych organizacji. /Przepisy umożliwiające promocję partii, tworzą system partiokratyczny przeradzający się zwykle w oligarchie i tyranię, lub ukrytą władze donatorów utrzymania władzy partii – korporacji. /

11).  Każdy przedstawiciel parlamentarny, jest uznawany za pełnomocnika wyborców w swoim okręgu wyborczym. Ustawowe związanie danego wyborcom słowa przez wybranych przedstawicieli, z  prawem obywateli do odwołania ich referendalnie w każdej chwili w referendum lokalnym lub z urzędu po orzeczeniu sądowym o jego złamaniu. / Pełnomocnicy – przedstawiciele parlamentarni (posłowie), są wybierani przez obywateli dla realizacji wskazanych im celów, z którymi się zgadzali w kampanii wyborczej. Żadne przedstawicielstwo tak jak pełnomocnictwo nie ma sensu, gdy przedstawiciel polityczny jako pełnomocnik polityczny grupy obywateli, nie reprezentuje woli swoich mocodawców./

12). Pełnomocnicy parlamentarni mają prawo złamać obietnice wyborcze wyłącznie w ważnym interesie obywateli lub państwowym, z czego natychmiast w ciągu 7 dni lub przed planowanym aktem złamania słowa kongresowego/senackiego, muszą zdać relację w swoim okręgu wyborczym, licząc na wstrzymanie referendum odwoławczego.

13). Parlament przedstawicielski państwa, reprezentuje całość państwa i wspólnotę jego interesów. Wymagana jest jednak reprezentacja obszarowa ze strony przedstawicieli każdego obszaru państwa, jego regionów i mniejszych okręgów w regionach, celem realizacji pełnomocnictwa przedstawicielskiego na rzecz wszelkich obszarów i społeczności państwa.

14). Niedopuszczalne jest takie kształtowanie obszarów przedstawicielskich – okręgów wyborczo – referendalnych, które pozbawią podobne obszarowo ziemie państwa reprezentacji lub znacznie je powiększą względem innych obszarów – celem zmniejszenia liczby ich przedstawicieli lub naginania wyników referendalnych. / W warunku tym chodzi o równoprawne traktowanie ziem państwa, pod względem powierzchni i mniej, liczby przedstawicieli. /

15)  Posiadanie przez państwo narzędzia demokratycznego w postaci regionalnych i okręgowych zgromadzeń – sejmików ziemskich, w regionach i jednomandatowych okręgach wyborczych, w celu omawiania, przygotowywania i uchwalania projektów referendalnych, ułatwienia dyskusji inicjatywnej i opiniodawczej, wyłaniania i wskazywania przedstawicieli w wyborach powszechnych, z zachowaniem prawa obywateli do poza sejmikowego, zupełnie oddolnego wyłaniania kandydatów jak i zgłaszania projektów referendalnych.

16).   Suwerenna, niezależna od władzy politycznej i jej wsparcia finansowego (dotacji i zamówień, reklam), władza opiniotwórcza – medialna, niezależna od środowisk zagranicznych czy korporacyjnych, spoza władzy i zasięgu rządowego.  Konieczne jest,  oddanie 20% suwerennego czasu lub łam, mediów telewizyjnych i radiowych, prasowych, pod informację zarządu i niezależnych ministerstw państwa.

17).  Suwerenna, niezależna od władzy politycznej tzw. władza sądownicza, nie zależna od środowisk zagranicznych lub korporacji, zawodowych – kast środowiskowych, zarządu państwa i krajów skonfederowanych.

18).    Wybór najwyższych sędziów i krajowych oraz konfederacyjnych rad sądowniczych w sposób całkowicie bezstronny, w tym niezależny od wpływów politycznych oddziałujących na obywateli, realizowany poprzez system losowania publicznego z grona wszystkich uprawnionych zawodowo do kandydowania sędziów. /Wybór sędziów dokonywany przez polityków, partie, parlament lub wpływ korporacyjny bądź zawodowo – środowiskowy zaprzecza obiektywności i niezależności wyborczej.  /

19).  Wybór najwyższych władz państwowych, szczególnie Prezydenta i Ministrów – którzy powinni posiadać niezależność od zarządu państwa, z racji reprezentowania interesów często sprzecznych z interesami zarządu Konfederacji a ważnych dla interesów obywateli i Suwerena, zapewniający pożyteczną konkurencję merytoryczną ministerstw przed Parlamentem, wspieranych z niezależnego finansowania przez budżet państwowy, musi należeć do Suwerena. To Suweren określa w swej konstytucji, jacy ministrowie zostają uznani za niezależnych od rządu i wybierani w drodze referendum, jako organy państwa  którym Suweren nadaje taką niezależność niezbędną dla ochrony jego interesów.

20). Suweren powinien posiadać pełną wolność słowa, polityczną, gospodarczą, ekonomiczną, kulturowa, płciową w granicach ustawy przykonstytucyjnej, zatwierdzoną wyłącznie referendalnie.

21).   Posiadanie przez Suwerena pełni równości wobec prawa. Równość wobec prawa oznacza, że każdy obywatel posiada takie same prawa, w tym są to te same szanse prawne na osiągnięcia życiowe, prawa bezpośrednie od urodzenia, w tym obowiązki, określone w Konstytucji i ustawach.

22).   Niezłomne stosowanie Konstytucji i precyzyjność oraz przejrzystość jej przepisów, uniemożliwiająca ich omijanie i różne interpretacje sądowe, kierowanie się subiektywnymi ocenami sądów i wpływami politycznymi.

23).  Tolerancja wobec wszelkich odmiennych zachowań lecz zgodnych z obyczajem etycznym i konstytucyjnym porządkiem prawnym państwa, umożliwianie ekspresji i samorealizacji dla mniejszości narodowych, środowiskowych, zawodowych, płciowych, religijnych. Bez ich nadprzywilejów i praw odmiennych względem większości – poza odmiennymi prawami opiekuńczymi i socjalnymi, dla osób; sierot, chorych, inwalidów i ludzi starszych, zapewniających im bezpieczeństwo i stabilizację, analogiczny poziom lecznictwa ratujący ich zdrowie, dorównujące poziomowi przeciętnego życia obywateli państwa spoza ich grona.

24).   Prawidłowa jakość organizacyjno – wykonawcza władzy sądowniczej. Skutkująca nie przeciąganiem spraw procesowych ponad okres normatywny, uznany za maksymalnie 1 rok dla spraw prostych i 3 lata dla trudnych. Odraczanie postępowania najwyżej na dwa miesiące. Obowiązywanie rozwiązań precedensowych – wzorcowych, jako istotnego sposobu dla szybkiego procedowania spraw sądowych.

25). Realna zdolność obywateli do wnoszenia wniosków/pozwów sądowych i obrony swoich interesów. Sprawy procesowe, powinny być wnoszone w połowie uśrednionych kosztów, na całkowity koszt ostateczny przyszłej przegranej strony procesu. Sprawy procesowe dotyczące niezbędnych kwestii życiowych/bytowe, na koszt nie większy niż 50% miesięcznego wynagrodzenia lub w przypadku braku środków ponoszone przez skarb państwa. Nie mogą być obywatele – Suweren, pozbawieni realnej możliwości odwoływania się do sądów, z powodów swojego ubóstwa finansowego. Czas odwołania, nie krótszy niż 14 dni.

26).  Zakaz; tortur, kary śmierci, więzień „wydobywczych”, jako rozwiązań niszczących demokrację i etyczność państwa oraz umożliwiających eliminację przeciwników politycznych. Niedopuszczalne jest więzienie obywateli bez wyroku sądowego. Zatrzymanie w więzieniu lub innym odosobnieniu, w tym zakaz opuszczania miejsca zamieszkiwania, w celu zapobiegnięcia poważnemu przestępstwu lub porozumienia się przestępców lub przedłożenia sądowi dowodów winy przez organa państwa, nie powinien być dłuższe niż 3 dni w izolacji od innych skazanych, a przedłużanie zatrzymania przez sąd dopuszczone jedynie sądownie i jednorazowo z ważnego powodu najwyżej jednorazowo na kolejne 3 dni. Dalsze przedłużania izolacji jest niedopuszczalne i stanowi jawny terroryzm państwowy, uprawianie tortur psychicznych. Członkowie władz i sędziowie oraz służby wykonawcze które realizują takie działania, podlegają nieodwołalnej karze wiezienia w odosobnieniu na okres co najmniej analogiczny na jaki skazywały łamiąc niniejszą zasadę praworządności demokratycznej oraz materialne odszkodowanie z własnego majątku osobistego.

27). Uniemożliwienie szerzenia się korupcji szczególnie na szczeblach władzy państwowej, oraz w administracji publicznej, w tym samorządowej i wszelkich strukturach i organach władzy. / Korupcja jest narzędziem indywidualnej jak i zorganizowanej przestępczości, oligarchii, korporacji, dopuszczona w niektórych krajach zachodnich na cudzym obszarze, do wpływania zakulisowo na władzę, w tym na kształtowanie ustawodawstwa przez władze przedstawicielskie-parlamentarne i decyzje ministerialne poza przetargowe i konkursowe.  Korupcja niszczy i całkowicie likwiduje państwo prawa i demokrację. W demokracji bezpośredniej, nie jest możliwe skorumpowanie całego lub choćby większości narodu – Suwerena, omijanie prawa i jego kształtowanie na zamówienie, które lekceważy wolę Suwerena i referenda. W państwach wysokiej korupcji na szczeblach rządowych, partyjnych obozów władzy, zależnych od środowisk korumpujących, prawo referendalne Suwerena jest lekceważone, a obozy partyjne często pozornie imitują odmienne cele programowe, graja rolę zdecydowanych przeciwników, wymieniając się władzą lecz zachowując środowiskowe zależności i mechanizmy korupcji./ 28). Korupcja władzy w demokracji pełnej, jest niedopuszczalna, w szerokim zakresie jej przejawów, w tym finansowa czy nadająca nierównoprawne przywileje prawne lub urzędowe, jako taka będąc uznana gdy  nie wynika z wolnego wyboru obywateli a zyski materialne lub polityczne czy przyznane wpływy, obywatele osiągają w drodze ;

1. a) pozakonkursowych stanowisk urzędowych i synekur w przedsiębiorstwach,
2. b) w postaci przywilejów dla grup środowiskowych lub zawodowych, politycznych, przedsiębiorców, w tym korporacji,
3. c) kulturowa – dla zysków dominacji kulturowej jak realizowana za pomocą religii i wyznań.

Każda forma korupcji podlega nieuniknionemu osądowi przez Trybunał Stanu jako zdrada przeciwko równości  Suwerenów Konfederacji i Konstytucji. Karą za taką zdradę, może być tylko kara wiezienia i pozbawienie majątku osobistego członków władzy winnych takiej korupcji, w tym majątku przekazanego małżonkowi po akcie korupcji nawet w przypadku rozdzielności małżeńskiej. Na niższych szczeblach władzy, poniżej ich naczelnych zarządów, jak; w Policji, Urzędach Celnych, Służbie Zdrowia, ministerstwach, akty korupcji są karane co najmniej bezwzględnym rokiem więzienia i grzywną w trzykrotnej wysokości wielkości wymuszonej w akcie korupcji. Obywatele dokonujący korumpowania, pozbawiani są okresowo prawa referendalnego i wyborczego na mocy orzeczenia Sądu. Ustawa antykuorupcyjna, podlega uchwaleniu referendalnemu na obszarze całego państwa jako ustawa przykonstytucyjna.

§4. Ustrój polityczno-terytorialny Konfederacji zapewnia decentralizację władzy publicznej na poziomie państwowym i lokalnym – samorządowym.

Art. 2

Pseudo demokracje

§1. Konfederacja uznaje, że w państwach które nazywają siebie demokratycznymi a nie spełniają warunków podstawowych dla ustroju pełnej demokracji, nie istnieje demokracja i tym samym nie istnieje integralnie związana z nimi najwyższa władza Suwerena – ich narodów rdzennych. / Są to fałszywe ustroje zasłaniające się terminem demokracji dla manipulacji socjotechnicznej swoimi narodami, ukrywające prawdziwe ośrodki władzy lub ich władzę dyktatorską. Te pseudo demokracje, to kraje przeważnie; partiokracyjne, oligarchiczne lub na usługach korporacji, służb wojskowych, często zorganizowanej przestępczości lub rządzone przez powiązane ze sobą powyższe środowiska. Demokracja na której tytuł się powołują, ma dawać im prawo do rządzenia i pozorowania etyczności takiej władzy oraz rzekome pochodzenie jej od ludu/narodów, gdy taką zupełnie nie jest./

§1.2. Konfederacja uznaje i nakazuje, za właściwe nazywanie takich państw wprost; „semi demokracjami” lub „pseudo demokracjami”, w celu unikania medialnego i edukacyjnego oszukiwania obywateli tytułem „demokracja” przeważnie stosowanym dla nazw ustrojów takich państw.

§2. Konfederacja unika lub minimalizuje współpracę gospodarczą z państwami niedemokratycznymi, zaś w sprawach wojskowych, nie prowadzi z nimi żadnej współpracy ani w przedmiocie dostaw czy sprzedaży broni jeśli nie prowadzą one przynajmniej ustroju demokracji parlamentarnej.

Art. 3

    Demokratyczne zasady polityczne 

§1. Konfederacja jest państwem jednolitym prawnie, opartym na przewodnich przepisach Konstytucji Konfederacji.

§2. Konstytucja Konfederacji jest nadustawą zasadniczą obowiązującą na obszarze całej Konfederacji a ustawy państw stowarzyszonych, są z nią zgodne na zasadzie wyższości Konstytucji Konfederacji nad konstytucjami krajowymi od dnia wstąpienia danego państwa do Konfederacji.

§3. Konstytucje narodowe państw członkowskich, są ich krajowymi ustawami zasadniczymi i muszą być zgodne z Konstytucją Konfederacji.

§4. Inne ustawy niższe, krajowe lub konfederacyjne, są przepisami prawa zgodnymi z Konstytucją Konfederacji.

§5. Wszelkie niezgodności przepisów prawa z Konstytucją Konfederacji, podlegają rozstrzygnięciu na korzyść Konstytucji Konfederacji i ustawy te muszą być do niej dostosowane lub jednoznacznie doprecyzowane w terminie do 6 miesięcy od orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego Konfederacji, pod nieodwoływalnym rygorem usunięcia kraju odmawiającego poprawek z Konfederacji.

§6. Usunięcie kraju odmawiającego wymaganych poprawek, wstrzymać może jedynie na 24 miesiące, decyzja suwerenów Konfederacji uzyskana w referendum powszechnym na obszarze całej Konfederacji.

§7. Uchwalanie Konstytucji Konfederacji i wszelkich jej poprawek, dokonuje się w referendum powszechnym na obszarze całej Konfederacji.

§8. Uchwalanie przyjęcia na terytorium kraju skonfederowanego Konstytucji Konfederacji lub zmian konstytucji krajowych zgodnych z Konstytucją Konfederacji w czasie poprzedzającym ich akcesję do Konfederacji, wymaga zgody referendalnej zwykłej większości obywateli na obszarze podlegającym akcesji do Konfederacji.

§9. Konfederacja jest dobrem wspólnym wszystkich jej narodów i jej obywateli.

Art. 4 

Zasady demokracji – bezpośredniej   (pełnej)

§1. Demokracja bezpośrednia w Konfederacji opiera się na podstawowych zasadach;

1. Zwierzchności ustawodawczej referendów państwowych/konfederacyjnych nad referendami krajowymi i lokalnymi oraz ustawami władzy przedstawicielskiej.
2. Obligatoryjności wszelkich referendów, (bezwarunkowego obowiązywania ich wyników jako prawa).
3. Równości praw w przekazie opinii referendalnych, prowadzeniu kampanii referendalnej.
4. Jednomandatowych okręgach referendalno – wyborczych.
5. Inicjatywie referendalnej opartej na woli pełnoprawnych obywateli – suwerenów narodowych.
6. Organizacji referendów zatwierdzonych w ustawie przykonstytucyjnej w powszechnym referendum konfederacyjnym.
7. Zobowiązaniu przedstawicieli wyborców – kongresmenów i senatorów, do realizowania danego obywatelom/wyborcom słowa i złożonych obietnic wyborczych i ich akceptacji uchwał kierunkowych sejmików regionalnych i okręgowych/ziemskich.
8. Regionalnych i okręgowych parlamentach (sejmikach ziemskich, których w Polsce wprowadza się siedem; pomorski, wielkopolski, śląski, prusko-mazurski, mazowiecki, małopolski, wschodniopolski, i za jej wzorem podobny podział regionalno parlamentarny w innych krajach Konfederacji), zachowując odpowiednio liczebne parlamenty krajowe, tak, aby okręgi jednomandatowe nie były nadmiernie duże.
9. Uznaniu woli zwykłej większości oddającej głos w wyborach lub referendum, jako decydującej, bez względu na liczbę obywateli biorących udział w głosowaniu, co traktuje się jako uprawnioną rezygnację części obywateli z głosowania, świadomych, że nie posiadają do niego odpowiedniej wiedzy lub zdania.
10. Prawie do udziału w referendum wszystkich obywateli – suwerenów narodowych, z prawem referendalnym i wyborczym zgodnym z konstytucją.
11. Prawie głosujących w referendum do uchylenia (veta obywatelskiego ustawodawczego) każdej ustawy, w tym konstytucyjnej.
12. Prawie obywateli do wprowadzenia każdej ustawy, czy przepisy prawnego stanowiącego część ustawy, każdego rodzaju, w tym konstytucyjnej.
13. Prawie referendalnego głosowania wniosków obywateli popartych wymaganą ustawowo liczbą podpisów, w okresie ustawowym nie częstszym w danej sprawie niż wymaga tego przepis ustawy, bez prawa władz wykonawczych do jego odrzucenia o ile spełnia wymogi konstytucji i przepisów ustawy referendalnej.
14. Prawie obywateli do odrzucenia zablokowania wniosku referendalnego przez Trybunał Konstytucyjny, ustawową liczbą głosów poparcia i obowiązek poddania go pod referendum bez oceny zgodności z konstytucją.
15. Prawie do ustawowego okresu równoprawnej kampanii referendalnej.
16. Obowiązku wprowadzenia przez władze państwa, w okresie ustawowym, podjętej referendalnie decyzji wyborczej lub ustawowej.
17. Prawo obywateli, do przeprowadzania referendów opiniodawczych, nie mających charakteru obligatoryjnego obowiązywania, jako wskazówki dla władz, wyraźnie oznaczonych we wniosku referendalnym.
18. Suwereni narodowi, mają prawo w referendum lokalnym w okresie określonym przez przepisy ustawy o referendum, odwołać każdego przedstawiciela władzy publicznej, w okresie jego kadencji/mandatu przedstawicielskiego, w tym członka Kongresu lub Senatu Konfederacji.
19. Ustawa w oparciu o którą wniosek referendalny jest procedowany, jest uchwalona jako ustawa przykonstytucyjna w referendum powszechnym.
20. Wszelkie przepisy uchwalone w wyniku referendum, lub wybory władz, dokonywane są w imieniu wszystkich suwerenów narodowych krajów skonfederowanych.
21. Nie obowiązują żadne progi uczestnictwa w referendach czy wyborach władz, dla uzyskania ich ważności.
22. Każdy uprawniony do głosowania obywatel Konfederacji, ma prawo do powołania swojego pełnomocnika do głosowań referendalnych, w przypadkach nie ograniczonych przepisami niniejszej konstytucji dla głosowań bezpośrednich.

Art. 5

Inicjatywa referendalna w sprawie zmiany Konstytucji

§1. 200 000 uprawnionych do głosowania w referendach z dowolnego kraju skonfederowanego, może zaproponować całkowitą zmianę Konstytucji Konfederacji lub jej przepis.

§1.2. Żądanie to jest przedstawiane narodowi suwerennemu tego kraju pod głosowanie w referendum krajowym.

§1.3. Po przegłosowaniu referendum w kraju, poddane zostaje referendum w całej Konfederacji z wyłączeniem kraju już głosującego.

§2. Inicjatywa obywateli kraju w sprawie częściowej lub szerokiej zmiany Konstytucji Konfederacji może mieć formę propozycji o ogólnym charakterze lub zredagowanego projektu.

§3. Jeżeli inicjatywa narusza jedność formy, jedność materii lub bezwzględnie obowiązujące postanowienia Konstytucji Konfederacji lub ratyfikowanego przez Konfederację prawa międzynarodowego lub zawartych umów międzynarodowych, Kongres Konfederacji po orzeczeniu o niezgodności przez; Trybunał Konstytucyjny Konfederacji i Trybunał Etyczno – Historyczny Konfederacji, uznaje ją za całkowicie lub częściowo nieważną i nie opracowuje projektu ustawy w jej duchu i nie przeprowadza referendum krajowego.

§3.2. Odrzucenie decyzji Kongresu może obalić popierająca wniosek inicjatywa referendalna dołączona do wniosku przez jego poparcie 200 000 podpisów z dwóch innych krajów skonfederowanych.

§4. Jeżeli Kongres Konfederacji zgadza się z inicjatywą w formie propozycji bez szczegółowego projektu zmiany, o ogólnym charakterze, opracowuje częściową zmianę ustawy w duchu tej inicjatywy i przedstawia ją wszystkim obywatelom Konfederacji pod głosowanie referendalne.

§4.2. Jeżeli Kongres Konfederacji odrzuca inicjatywę, przedstawia swoją decyzję krajowi wnioskodawczemu i nie opracowuje projektu ustawy.

§4.3. W takiej sytuacji, inicjatywę odrzuca Kongres kraju wnioskodawczego, lub wyraża dla niej poparcie i opracowuje projekt ustawy, który poddaje pod ponowne głosowanie referendalne na swoim obszarze.

§4.4. Naród kraju wnioskodawczego rozstrzyga w referendum, czy inicjatywie należy nadać dalszy bieg.

§4.5. Jeżeli naród zgodzi się z projektem ustawy, Konfederacja uruchamia referendum rozstrzygające na obszarze całej Konfederacji. /W przypadku przynależenia do Konfederacji więcej niż siedmiu krajów, referendum to poprzedzają referenda w dwóch wskazanych przez wnioskodawców krajach./

§4.6. Kiedy inicjatywa w formie opracowanego projektu zostaje przedstawiona narodom Konfederacji pod głosowanie, Kongres Konfederacji zaleca przyjęcie inicjatywy lub jej odrzucenie, wydając do niej swoją opinię wraz z uzasadnieniem.

§4.7. Jeżeli Kongres Konfederacji zaleca odrzucenie, może przedstawić własny projekt przeciwny.

§4.8. Wszystkie kraje Konfederacji w osobach ich Suwerenów, głosują równocześnie nad inicjatywą i kongresowym projektem przeciwnym.

§4.9. Uprawnieni do głosowania mogą udzielić równego poparcia obu propozycjom, odrzucić wszystkie, lub poprzeć jedną z nich.

§4.10. Mogą też podać, której propozycji należy dać pierwszeństwo w przypadku, gdy obie zostaną przyjęte.

§4.11. Jeżeli jakaś propozycja uzyskuje większość w głosowaniu w liczbie głosujących z sumy głosów obywateli z wszystkich krajów Konfederacji, a druga więcej głosów podmiotów prawnych – krajów Konfederacji (każdy kraj ma jeden głos), to żadna z nich nie wchodzi w życie.

§4.12. Propozycja referendalna wchodzi w życie, jeśli większość krajów skonfederowanych ją poparła swoim jednym głosem krajowym, zaś wszyscy głosujący za nią uprawnieni obywatele oddali za nią więcej głosów poparcia z grona aktywnie głosujących, niż było głosów przeciwnych. Głosy wstrzymujące się oraz nieważne, są liczone jedynie dla celów statystycznych.

  Art. 6

Referendum obowiązkowe /obligatoryjne

( Obowiązek przedstawienia przez władze państwa lub kraju / parlament lub rząd, pod referendum propozycji ustawowej)

§1. Wszystkim Narodom i wszystkim krajom Konfederacji, obowiązkowo przedstawia się pod głosowanie referendalne:

1. Zmiany Konstytucji krajowej i Konfederacji;
2. Przystąpienie do organizacji zbiorowego bezpieczeństwa lub do wspólnot ponadnarodowych;
3. Ustawy przykonstytucyjne Konfederacji.
4. Ustawy konfederacyjne uznane za pilne, które nie mają podstaw konstytucyjnych i których czas obowiązywania przekracza jeden rok.
5. Ustawy, które muszą być w ciągu roku po przyjęciu przez Kongres Konfederacji przedstawione pod głosowanie referendalne.

§2. Wszystkim Narodom i krajom Konfederacji, przedstawia się pod głosowanie:

1. Wspólne inicjatywy uprawnionej liczby obywateli z co najmniej dwóch krajów Konfederacji, poparte 100 000 głosów z każdego kraju, lub inicjatywy ich Kongresów, w sprawie całkowitej lub częściowej zmiany Konstytucji Konfederacji.
2. Inicjatywy obywateli krajów Konfederacji w ogólnej liczbie 500 000 głosów z co najmniej jednego kraju, w sprawie dowolnej zmiany Konstytucji Konfederacji w formie propozycji o ogólnym charakterze, które zostały odrzucone przez Kongres Konfederacji.
3. Inicjatywę w postaci pytania referendalnego popartego przez co najmniej 150 000 obywateli dowolnego kraju Konfederacji:

„ – Czy należy przeprowadzić całkowitą zmianę Konstytucji Konfederacji w razie niejednomyślności zdania Kongresu z kraju wnioskodawczego ze zdaniem Kongresu Konfederacji, dla zachowania spójności Konfederacji? „.

§3. Każdy Naród Konfederacji, ma prawo przedstawić pod referendum ogólnokonfederacyjne, równolegle, konstruktywny projekt ustawy odmiennej do ustawy zgłoszonej, za poparciem 150 000 obywateli swojego kraju – Suwerena krajowego.

Art. 7

Referendum fakultatywne

(Organizacja referendum na wniosek oddolny obywateli

lub grupy przedstawicieli parlamentarnych)

/ Mechanizm ten stosowany jest m.in. w; Szwajcarii, Liechtensteinie i Słowenii/

§1. Na żądanie 50 000 uprawnionych do głosowania – obywateli z jednego kraju lub jednego regionu kraju, lub na wniosek co najmniej jednego Kongresu Kraju Konfederacji, przedstawia się w całym kraju wnioskodawczym, jego Narodowi pod głosowanie:

1. Ustawy konfederacyjne.
2. Ustawy konfederacyjne uznane za pilne, których czas obowiązywania przekracza rok.
3. Ustawy konfederacyjne, o ile przewiduje to konstytucja lub ustawa przykonstytucyjna Konfederacji.
4. Umowy międzynarodowe, które:
5. są bezterminowe i nie przewidują wypowiedzenia;
6. przewidują przystąpienie do organizacji międzynarodowych;
7. wprowadzają wielostronne ujednolicenie prawa.

§2. Kongres Konfederacji może poddać inne umowy międzynarodowe pod referendum fakultatywne, na wniosek ¼ członków Kongresu.

§3. Projekty przedstawione Narodom Konfederacji pod głosowanie zostają przyjęte, jeżeli wypowiada się za tym większość głosujących w Konfederacji i większość głosów krajów z których każdy ma po jednym głosie za wnioskiem referendalnym lub przeciw – odpowiednio do wyników głosowania w kraju.

§4. Projekty przedstawione narodom krajów Konfederacji pod głosowanie zostają przyjęte, jeżeli wypowie się za nimi większość ich głosujących obywateli i większość ich krajów skonfederowanych, z których każdy ma jeden głos.

§5. Przeważający wynik głosowania obywateli we wszystkich regionach kraju, w referendach wstępnych, wyznacza głos tego kraju. / Dlatego liczba regionów powinna być zawsze nieparzysta i proponuję wzorować ich powierzchnię na propozycji podziału regionalnego dla Rzeczypospolitej Polskiej, czyli siedmiu /

§6. W zależności od zapisów konstytucji kraju skonfederowanego, o przyjęciu wniosku kraju pod referendum konfederacyjne, decyduje wola wszystkich glosujących z tego kraju lub wola większości jego regionów, z których każdy posiada jeden głos.

 Art. 8

Prawa wyborcze

§1. Kraje Konfederacji, mogą przewidzieć, że nowo osiedleni obywatele z innych krajów Konfederacji i innej narodowości niż Suweren kraju osiedlenia, będą mogli korzystać z prawa do głosowania w sprawach regionalnych lub samorządowych po 10-ciu latach, od osiedlenia.

§1.2. Dopuszcza się prawo do głosowania osiedleńców w sprawach kraju osiedlenia jeśli posiadają jego narodowość suwerenną w regionie gdzie głosują.

§2. Zakazuje się prawa uczestniczenia w Parlamentach krajowych, z tytułu mniejszości narodowej lub innej, w tym parytetów dla kobiet.

§2.2. Prawa te, reprezentuje możliwość kandydowania do Kongresów krajów pochodzenia narodowego.

§3. Konfederacja wspiera domaganie się praw symbolicznej reprezentacji 1% dla reprezentacji narodów Suwerenów z obszaru Konfederacji w parlamentach narodów państw nie należących do Konfederacji, w przypadku minimum 500 000 mniejszości narodowej, oraz analogicznie przedstawicieli mniejszości z tych państw na obszarze Konfederacji w Kongresie Konfederacji, na zasadach równoprawnej wzajemności.

Art. 9

Prawa polityczne

§1. Obywatelom Konfederacji gwarantuje się wszelkie prawa polityczne, ograniczone w referendach wyborczych i ustawodawczych wyłącznie dla obywateli – suwerenów.

§2. Gwarancja praw politycznych chroni swobodne kształtowanie woli i niesfałszowane oddanie głosu.

§3. Prawa polityczne w sprawach Konfederacji, przysługują wszystkim obywatelom – suwerenom Konfederacji, którzy ukończyli 18 rok życia i nie są ubezwłasnowolnieni z powodu choroby psychicznej lub niedorozwoju umysłowego. Wszyscy mają równe prawa polityczne i obowiązki z nich wynikające.

§4. Obywatele – suwereni Konfederacji mogą brać udział w wyborach do Parlamentu Konfederacji i w głosowaniach konfederacyjnych, jak również mogą podejmować i podpisywać inicjatywy referendalne w sprawach krajowych jak i konfederacyjnych.

§5. Konfederacja określa wykonywanie praw politycznych w sprawach Konfederacji, a kraje określają je w sprawach krajowych, samorządowych i komunalnych, nawiązując zasadniczo do Konstytucji Konfederacji.

§6. Prawa polityczne wykonywane są w miejscu zamieszkania, wyłącznie względem praw kraju pochodzenia w sprawach krajowych i Konfederacji. Konfederacja i kraje skonfederowane mogą przewidzieć w tym zakresie wyjątki.

§7. Nikt nie może wykonywać praw politycznych krajowych w więcej niż w jednym kraju pochodzenia którego jest narodowym Suwerenem.

§8. Każdy obywatel Konfederacji ma prawo kierowania politycznych i innych petycji do władz krajowych i nie może to powodować dla niego żadnych niekorzystnych skutków.

§8.2. Władze krajowe muszą przyjąć petycję do wiadomości, zaś w przypadku jej odrzucenia mogą ją rozpatrzyć władze Konfederacji.

Art.10

Partie polityczne i inne grupy polityczne

§1. Każdy ma prawo do organizowania zgromadzeń, uczestniczenia w nich lub powstrzymywania się od nich.

§2. Gwarantuje się wolność zgromadzania się, tak w miejscach publicznych jak i prywatnych, dla zarejestrowanych lub spontanicznych – nieformalnych grup politycznych, partii, zawodowych, środowiskowych, celowych i innych, w przypadku miejsc publicznych po uprzedzeniu władz i uzgodnieniu z nimi daty zgromadzenia, zgodnie z ustawą przykonstytucyjną.

§3. Gwarantuje się wolność stowarzyszania się w dowolnych organizacjach przestrzegających programowo przepisów prawa Konfederacji.

§4. Każdy ma prawo do tworzenia partii politycznych, stowarzyszeń, przystępowania do partii i stowarzyszeń lub należenia do nich oraz uczestniczenia w działalności partii i stowarzyszeń.

§5. Nikt nie może być zmuszany do wstępowania lub występowania czy należenia do partii i stowarzyszeń czy organizacji zawodowych; izb, cechów, związków, w tym prawniczych i sądowniczych.

§6. Zakazana jest na obszarze Konfederacji, działalność organizacji pozapaństwowych, tajnych, niezarejestrowanych, bez ujawnionych statutów i struktur, członków oraz celów, odbywających walne zgromadzenia bez powiadomienia obserwatorów urzędowych Konfederacji i mediów, poza organami i strukturami wojskowymi i ustawowymi służbami bezpieczeństwa Konfederacji.

§7. Partię polityczną oraz stowarzyszenie, może założyć minimum jedna osoba; obywatel – suweren Konfederacji.

§8. Partie polityczne i stowarzyszenia o celach politycznych, zobowiązane są do współdziałania w kształtowaniu etycznych poglądów opartych na prawdzie obiektywnej, sprawiedliwości i woli suwerena – narodów Konfederacji, oraz konkurowania ideami i poglądami, szerzenia wiedzy o nich, nie naruszając powyższych wartości.

§9. Członkom partii politycznych, zabrania się kandydowania do jakichkolwiek władz Konfederacji, również do trzech lat od wystąpienia z partii za poświadczeniem rezygnacji na piśmie, lecz mogą oni udzielać publicznego poparcia osobom spoza partii we wszelkich wyborach i referendach.

§10. Członkami partii są obywatele zarejestrowani jako ich członkowie i opłacający składki członkowskie, które są jednakowe, ustalone ustawowo, dla wszystkich partii w Konfederacji i wynoszą maksymalnie 1/10 najmniejszego wynagrodzenia ustawowego netto miesięcznie.

§10.2. Partie polityczne nie mogą korzystać z żadnych dotacji prywatnych ani prawnych czy publicznych, poza dotacjami od swoich członków – osób fizycznych.

§11. Ustrój polityczny Konfederacji oparty jest na głębokiej demokracji bezpośredniej, jako przeciwności partiokracji i zarządzania państwem powiązanym z nepotyzmem partyjnym i ich konsensualizmem międzypartyjnym często negatywnym wobec referendalnej woli większości obywateli.

§12. Zakazane jest formowanie list wyborczych lub zgłaszanie kandydatów w wyborach powszechnych przez partie polityczne, stowarzyszenia lub inne organizacje mające swoje realne struktury, zarejestrowanych członków i władze naczelne, spośród ich członków czy spoza nich, bez przeprowadzania wewnętrznych i pełnych wyborów ich kandydatów pod nadzorem urzędu administracji państwowej, zgodnie z ustawą.

§13. Przepisy konstytucyjne Konfederacji, zapobiegają manipulacji wyborami obywateli do Parlamentu i przejmowaniu władz państwowych przez środowiska mafijne i partyjne, wszelkie inne organizacje, kształtowaniu przez nie poglądów obywateli sprzyjających nie etycznym ideom i wiedzy nie obiektywnej.

§14. Członkowie partii politycznych i ich małżonkowie (podobnie sędziowie, wojskowi, pracownicy administracji publicznej, członkowie zarządu krajów i państwa,) nie mogą kandydować do Parlamentów krajowych i Konfederacji, lecz mają prawo promować i udzielać swojego poparcia, kandydatom spoza ich organizacji.

§14.2. Kandydaci ci, w przypadku uzyskania stanowiska rządowego, mają obowiązek zachowania całkowitej niezależności od partii politycznych i organizacji, które ich promowały, jak i innych organizacji a realizację wytycznych wyborców z ich okręgów wyborczych.

§15. Listy wyborcze kandydatów w okręgach jednomandatowych, kształtowane są w drodze publicznego losowania kolejności nazwisk na listach w tych okręgach.

§15.2. Nie losuje się list ugrupowań partyjnych czy innych organizacji, tylko osoby, dopisując do nazwisk poparcie udzielone przez organizacje, za zgodą kandydata.

§16. Partie polityczne, są strukturami o celach i sposobach działania z natury rzeczy silnie dzielących społeczeństwo, wpływając na osłabianie jego jedności, rywalizując o wpływ na władzę wykonawczą lub jej przejęcie zaś po objęciu tej władzy manipulują nią w celu jej długotrwałego utrzymywania i pogłębiania swojej dominacji nad społeczeństwem.

Partie polityczne, do roku 2050-go nie mają prawa brać bezpośredniego udziału w wyborach powszechnych i wystawiać swoich kandydatów z grona ich członków, lecz mogą składać wnioski referendalne jak wszelkie organizacje i obywatele, oraz popierać dowolnych kandydatów.

§17. Organizacje nie będące partiami politycznymi, mogą wystawiać swoich kandydatów w wyborach powszechnych, jeśli kandydaci ci uzyskali w nich poparcie w prawyborach wewnątrzorganizacyjnych w których wszyscy członkowie byli uprawnieni do wzięcia w nich udziału.

§17.2. Wyłonieni kandydaci, nie mogą zostać ustawieni na listach wyborczych w kolejności narzuconej przez władze organizacji a jedynie w drodze losowania lub poprzez prawybory miejsc przeprowadzone wśród wszystkich członków organizacji.

§17.3. Nadzór państwowy Konfederacji ma prawo kontroli prawidłowości takich prawyborów oraz zgodności statutów organizacji z prawem Konfederacji i zasadami demokracji bezpośredniej ich działań i życia politycznego.

§18. Członkowie narodu innego niż naród autochtoniczny kraju Konfederacji – Suweren krajowy, nie mogą zakładać na jego obszarze partii politycznych ani startować w jego krajowych wyborach powszechnych, czy brać udziału w referendach krajowych czy lokalnych – krajowych, a jedynie w wyborach i referendach ogólno – konfederacyjnych.

§19. Konfederacja zapewnia wolność tworzenia i działania partii politycznych.

§20. Partie polityczne zrzeszają na zasadach dobrowolności i równości obywateli Konfederacji w celu wpływania metodami demokratycznymi na kształtowanie polityki państwa z wyrzeczeniem się kandydowania w wyborach do władz Konfederacji.

§21. Finansowanie partii politycznych jest jawne.

§22. Konfederacja zapewnia wolność tworzenia i działania związków zawodowych, organizacji społeczno-zawodowych; rolników, robotników, pracowników wszelkich branż, pracodawców, stowarzyszeń, ruchów obywatelskich, innych dobrowolnych zrzeszeń oraz fundacji.

§23. Zakazane jest istnienie partii politycznych i innych organizacji odwołujących się w swoich programach do; totalitarnych metod i praktyk działania nazizmu, faszyzmu i komunizmu, a także tych, których program lub działalność zakłada lub dopuszcza nienawiść rasową i narodowościową, stosowanie przemocy w celu zdobycia władzy lub wpływu na politykę państwa albo przewiduje utajnienie struktur lub członkostwa.

Art. 11

Urzeczywistnianie (realizacja) praw podstawowych

§1. Konfederacja jest państwem urzeczywistniającym, tj. stosującym w praktyce normy demokracji bezpośredniej i zwykłej sprawiedliwości, polegające na następujących zasadach:

1. To naród każdego kraju oraz wszystkie narody Konfederacji, są właścicielami swojej ziemi – krajów i państwa konfederacyjnego w zakresie spraw wspólnotowych.
2. Zwykła sprawiedliwość wymaga aby naród, który jest właścicielem swojej ojczyzny, był również jej najwyższym prawodawcą.
3. Każdy naród stanowi połączenie wielu rodów a te pochodzą od pojedynczych rodzin, od kobiety i mężczyzny oraz ich potomków żyjących w danym kraju, w tym zaakceptowanych przez obywateli przybyszów.
4. Wszystkie narody na ziemi, również ludzie bez deklarowanej narodowości, stanowią jeden lud ludzki, niezależnie od barwy skóry, rasy, mowy, zwyczajów kulturowych, równy prawnie innym ludom, narodom.
5. Konfederacja nie tworzy nowego narodu konfederacyjnego, przyjmując za swój obowiązek, szanowanie i zachowanie odrębności narodowych krajów w niej skonfederowanych. Obywateli Konfederacji nazywa się z tego powodu; Konfederatami, Obywatelami Konfederacji, lub Równymi Narodami.
6. Nic i nikt nie może żadnego narodu kraju Konfederacji ubezwłasnowolnić, ograniczyć w jego prawach referendalno – ustrojowych, jak tylko on sam ograniczając siebie przyjmowanymi referendalnie prawami i przepisami konstytucji Konfederacji.

§2. Prawa podstawowe muszą być urzeczywistniane w całym porządku prawnym.

§3. Kto wykonuje zadania państwowe jest związany prawami podstawowymi i zobowiązany przyczyniać się do ich urzeczywistniania.

§4. Władze państwa dbają, aby prawa podstawowe, o ile się do tego nadają, były stosowane także wobec wszystkich obywateli.

§5. Ograniczenia praw podstawowych wymagają podstawy ustawowej. Poważne ograniczenia muszą być przewidziane w samej ustawie. Wyłączone są przypadki poważnego, bezpośredniego i nie dającego się inaczej odwrócić niebezpieczeństwa.

§6. Ograniczenia praw podstawowych muszą być usprawiedliwione interesem publicznym bądź ochroną praw podstawowych osób trzecich.

§7. Ograniczenia praw podstawowych muszą być proporcjonalne do założonego celu.

§8. Istota praw podstawowych jest nienaruszalna.

 Art. 12

Pełnomocnictwo referendalne

§1. Każdy Suweren – obywatel Konfederacji, uprawniony do udziału w wyborach i referendach powszechnych, w dowolnym czasie może udzielić pełnomocnictwa referendalnego przedstawicielowi z jednomandatowego okręgu wyborczego do Kongresu Konfederacji, udzielając mu pełnomocnictwa na odpowiednim wniosku urzędowo – referendalnym, w celu reprezentowania jego praw we wszelkich krajowych i konfederacyjnych referendach powszechnych lub danym referendum, poza referendami wyborczymi i zastrzezonymi w konstytucji Konfederacji dla glosowań bezpośrednich.

§1.2. Pełnomocnictwa udziela się w trakcie referendum, na karcie komisji referendalnej z nazwiskami delegatów do parlamentu z okręgu.

§1.3. Pełnomocnictwo można oznaczyć jako stałe do odwołania przy dowolnym, kolejnym referendum.

§2. Pełnomocnictwo referendalne sprawia, że obywatel go udzielający nie bierze udziału w referendach a głosowania w jego zastępstwie dokonuje uprawniony przez niego poseł do Kongresu Konfederacji, jako jego pełnomocnik.

§2.2. Wówczas, głos jaki odda uprawniony delegat do parlamentu, jest zwiększany o liczbę głosów jego mocodawców.

§3. Pełnomocnictwo referendalne jest podpisywane przez głosującego, i przechowywane jako dowód jego udzielenia.

§4. Nie cofnięcie pełnomocnictwa referendalnego, przy kolejnym referendum, czyni nieskutecznym udział w referendum powszechnym obywatela, który się stawi do udziału w nim. Wówczas wydaje się zaświadczenie o odmowie dopuszczenia go do referendum.

§5. W celu zapobiegania wpływania na posłów ze strony; obcych państw, korporacji, zastraszania, korupcji, uchwalanie ustaw najwyższej rangi ograniczone jest wyłącznie do głosowania osobistego obywateli i wyklucza udzielanie pełnomocnictw referendalnych.

§5.2. Do referendów wykluczających udzielanie pełnomocnictw referendalnych, należy głosowanie w sprawach:

1) nad uchwaleniem konstytucji Konfederacji i konstytucji krajowych,

2) nad wszelkimi zmianami konstytucji Konfederacji i konstytucji krajowych,

3) nad wyborem przedstawicieli do izb Parlamentu Konfederacji i parlamentów krajowych,

4) nad ustawą o referendum w Konfederacji,

5) nad ustawą prawo wyborcze w Konfederacji,

6) nad ustawą o kompetencjach i obowiązkach członków Parlamentu Konfederacji i Parlamentów krajowych,

7) nad ustawami krajowymi o przynależności dóbr narodowych i udziałach w nich oraz dywidendach dla suwerenów narodowych,

8) nad wszelkimi ustawami przykonstytucyjnymi, jako stanowiącymi rozszerzenie i uszczegółowienie przepisów konstytucji,

9) nad wszelkimi ustawami dla jakich referendum krajowe lub konfederacyjne zniesie prawo do udzielania pełnomocnictwa.

Art. 13

Ustawa referendalna

§1. Ustawa o organizacji i zasadach referendum, jest ustawą przykonstytucyjną najwyższej wagi.

Ustawa ta, podlega uchwaleniu w referendum powszechnym we wszystkich krajach Konfederacji.

§2. Ustawa, obejmuje;

1. Składanie wniosków referendalnych.
2. Zbieranie podpisów za poparciem wniosków referendalnych.
3. Przeprowadzanie kampanii referendalnej w mediach.
4. Przeprowadzanie referendum.
5. Ogłaszanie i obowiązywanie decyzji referendalnej.