So it was just a matter of time before someone decided to try to eat the seeds.

To była tylko kwestia czasu, zanim ktoś zdecyduje się spróbować zjeść nasiona.

Now luckily the Mesolithic people from Middle East already had all the tools and technique to convert the hard, basically inedible and indigestible seeds into food. This is because for a long time before they tried to eat grain, they have been collecting, processing, cooking and eating acorns. You can read more about human consumption of acorns in this series of posts on my blog.

Na szczęście mezolityczni ludzie z Bliskiego Wschodu mieli już wszystkie narzędzia i techniki, aby zamienić twarde, w zasadzie niejadalne i niestrawne nasiona w żywność. To dlatego, że przez długi czas, zanim próbowali jeść zboże, zbierali, przetwarzali, gotowali i spożywali żołędzie. Możesz przeczytać więcej na temat konsumpcji żołędzi w tej serii postów na moim blogu.

One thing that the Mesolithic people didn’t have is the way to efficiently collect the wild wheat seeds. Basically they were yet to invent tools for harvesting: sickle. Sickle is a curved blade with a cutting (normally serrated) edge on the inside of the curve.

Jedyną umiejętnością, której nie mieli ludzie mezolitu, był sposób jak skuteczne zbierać nasiona pszenicy. Zasadniczo nie wynaleziono wtedy jeszcze narzędzi do zbioru: sierp. Sierp jest zakrzywionym ostrzem z krawędzią tnącą (zwykle ząbkowaną) na wewnętrznej stronie łuku.

So what did our Mesolithic grain gatherers do? Well the most logical thing. They looked at the deer and donkeys grazing on tops of wild grain and thought: „Their teeth are doing pretty good job cutting through the grain stems. If we kill a deer or a donkey and get its jaw bone (mandible) with all its teeth still in place, we can use it to cut through grain stems as well as deer and donkeys can…”

And they did just that. They started using deer and donkey mandibles to harvest grain.

Co więc zrobili nasi mezolityczni zbieracze zboża? Cóż, rzecz najbardziej logiczną. Patrzyli na jelenie i osły zjadające same kłosy dzikiego zboża i myśleli: „Ich zęby robią całkiem dobrą robotę przecinając łodygi ziarna. „Jeśli zabijemy jelenia lub osła i oczyścimy kości jego szczęki (żuchwę) ze wszystkimi zębami nadal w miejscu, możemy tego użyć do przecinania łodyg zbożowych, skoro jelenie i osły mogą…”

I właśnie to zrobili. Zaczęli używać żuchw jeleni i osłów do zbioru zboża.

Deer mandibles were found in the oldest grain farmer’s temple in Europe located in Starčevo culture Blagotin settlement, Serbia and dated to the 7th millennium BC.

In Blagotin we find several overlapping phases of the settlement development. The earliest feature of the site is a 2,5 meter deep sacrificial pit, around which the temple was later built. At the bottom of the pit archaeologists have found a ritually broken deer scull with separated mandibles positioned at a certain angle.

Żuchwy jelenia zostały znalezione w najstarszej świątyni rolników uprawiających zboża w Europie, zlokalizowanej w Starčevo, w osadzie Blagotin, w Serbii i datowanej na 7. tysiąclecie p.n.e..

W Blagotin widzimy kilka nakładających się faz osadnictwa. Najwcześniejszym obiektem jest w tym miejscu 2,5-metrowy dół ofiarny, wokół którego świątynia została później zbudowana. Na dnie wykopu archeolodzy odkryli rytualnie połamaną czaszkę jelenia z oddzielonymi żuchwami ustawionymi pod pewnym kątem.

Why deer mandibles?

Dlaczego żuchwy?

Official theory is that „this seems to connect the Starčevo culture to the much older Paleolithic deer cultures of Europe from the time before the last Ice Age. This makes Starčevo culture a link between the Paleolithic Mesolithic Hunter gatherer cultures and Neolithic agrarian cultures„.

But is it possible that the reason why deer mandibles were placed at the bottom of the sacrificial pit was because it was deer which lead hunter gatherers to the wild grain in the first place. And because it was deer mandibles which were used as the first sickles for harvesting first wild and later domesticated grain.

So deer mandibles at the bottom of the sacrificial pit at the centre of the grain farmer’s temple suddenly makes a lot of sense.

This also explains why deer is found as a symbol in many agrarian cultures.

Now people using deer mandibles as sickles quickly realised that they are in fact not very good cutting implements. Teeth are not very sharp to start with compared with flint blades and they can’t be sharpened. Once they get blunt you have to throw the whole mandible away and go kill another deer or donkey to get a new jaw. So one day someone smart looked at his flint blade and his mandible sickle and thought: „if only I could stick this flint blade into the jaw bone instead of the stupid teeth„. Well whoever that person was he did exactly that, and the next incarnation of a sickle was born: deer or donkey mandible with real teeth being replaced with sharp stone „teeth” micro blades.

 

Oficjalna teoria mówi, że „wydaje się ona łączyć kulturę Starčevo ze znacznie starszymi paleolitycznymi kulturami łowców jeleni w Europie od czasów sprzed ostatniej epoki lodowcowej, co sprawia, że ​​kultura Starčevo jest łącznikiem pomiędzy paleolitycznymi kulturami zbieraczy i mezolitycznych łowców a kulturami agrarnymi neolitycznymi”.

Ale czy to możliwe, że powodem, dla którego żuchwy były umieszczane na dnie dołu ofiarnego, było to, że to jelenie jako pierwsze dzikie zwierzęta naprowadziły łowców na sposób w jaki trzeba zbierać zboża? Tak, ponieważ to szczęki jelenia użyte zostały jako pierwsze sierpy do zżęcia dzikiego, a następnie wyhodowanego zboża.

Więc żuchwy na dnie dołu ofiarnego w centrum świątyni pierwszych rolników uprawiających zboże nabierają oczywistego sensu.

To wyjaśnia również, dlaczego jelenie są uznawane za symbol w wielu kulturach agrarnych.

Teraz ludzie używający żuchw/szczęk jako sierpów szybko zdali sobie sprawę, że w rzeczywistości nie są one bardzo dobrymi narzędziami do cięcia. Zęby nie są zbyt ostre w porównaniu z ostrzami z krzemienia i nie można ich ostrzyć. Po stępieniu trzeba wyrzucić całą żuchwę i zabić innego jelenia lub osła, aby uzyskać nową szczękę. Któregoś dnia ktoś sprytnie spojrzał na swoje krzemienne ostrze i żuchwę i pomyślał: „Gdybym tylko mógł wbić ostre krzemienie w tę szczękę zamiast głupich zębów”. Cóż, bez względu na to, kto to zrobił, narodziło się kolejne wcielenie sierpa: szczęka jelenia lub osła z prawdziwymi zębami zastąpiona została „zębami” z ostrych kamieni.

This type of sickle quickly proved to be much much better than the original „o’naturel” one. Stone teeth were much sharper and when they got blunt, all you needed to do was replace them with newly chipped sharp ones. No need to go hunting for deer or donkeys every time you need to sharpen your sickle.

But soon more and more people wanted sickles and for each new sickle (actually for each two new sickles) someone had to go and find and kill a deer or a donkey, get the mandibles….Boring…

So someone smart (again) thought: „If I get a piece of wood which is roughly shaped like a deer or donkey mandible and I stick stone micro blades into it I get a sickle. No need to go hunting for deer or donkeys. I can make ten of these a day.” And this is exactly what he did and the next incarnation of a sickle was born: wooden „mandible” with stone „teeth” micro blades.

Here is a neolithic example:

Ten typ sierpa szybko okazał się znacznie lepszy niż oryginalny „o’naturel”. Kamienne zęby były znacznie ostrzejsze, a kiedy stały się tępe, wystarczyło wymienić je na nowe ostre lub naostrzyć. Nie musisz polować na jelenie lub osły za każdym razem, gdy potrzebujesz wyostrzyć swój sierp.

Ale wkrótce coraz więcej ludzi chciało sierpów, a na każdy nowy nowy sierp (właściwie każde dwa nowe sierpy) ktoś musiał iść, znaleźć i upolować jelenia lub osła, żeby zdobyć jego żuchwy… To było męczące…

Więc ktoś inteligentny (znowu) pomyślał: „Jeśli wezmę kawałek drewna, który ma z grubsza kształt żuchwy  jelenia lub żuchwy osła i powbijam w niego kamienne mikro ostrza, będzie to sierp, nie muszę polować na jelenie ani osły. Można zrobić ich dziesięć dziennie, a nie jeden, dwa na dziesięć dni. ” I to właśnie zrobił i narodziło się kolejne wcielenie sierpa: drewniana „żuchwa” z kamiennymi „zębami” mikro ostrzami.

Oto neolityczny przykład:

And here is an Ancient Egyptian example:

Tutaj przykład ze starożytnego Egiptu:

Some smart people then thought: „Why do we have to bother with this wooden bit? Why don’t we just make the whole bloody thing out of one single piece of stone”? And so they did. And the third incarnation of a sickle was born, a „mandible with teeth” made of single piece of sharpened stone. Like this Bronze Age Sumerian one:

Następnie kolejni inteligentni ludzie pomyśleli: „Dlaczego musimy zawracać sobie głowę tym drewnianym kawałkiem? Dlaczego nie zrobimy całej tej cholernej rzeczy z jednego kawałka kamienia”? I tak zrobili. I narodziło się trzecie wcielenie sierpa, „żuchwa z zębami” zrobiona z jednego kawałka zaostrzonego kamienia. Jak ten sumeryjski sierp z epoki brązu:

As metallurgy developed, sickles started being made of bronze. The „stone mandible with teeth” was replaced with „bronze mandible with (or without) teeth”.

Gdy rozwinęło się hutnictwo, sierpy zaczęły być wykonane z brązu. „Kamienna żuchwa z zębami” została zastąpiona „brązową żuchwą z zębami” lub bez „.

Like this Middle Bronze Age sickle dated to 15th-12th century BC from Europe.

Tak jak w tym sierpie  z epoki brązu z XV-XII wieku p.n.e. z Europy.

Or this Early Iron Age sickle dated to 7th-6th century BC from Europe. No this sickle is not shaped like a bird. It is shaped like a mandible…

Lub jak ten sierp z wczesnej epoki żelaza datowany na VII-VI wiek p.n.e. z Europy. Żaden sierp nie ma kształtu ptaka. One mają kształt żuchwy …

Finally we arrive to the sickles made from iron, like this Roman sickle.

I tak w końcu docieramy do sierpów wykonanych z żelaza, jak ten rzymski sierp.

Which is basically the same familiar sickle we all know

Zasadniczo jest to ten sam „prosty” sierp, który wszyscy dobrze znamy

Now the word „sickle” comes from Middle English „sikel”, from Old English „sicol, siċel”, from Proto-Germanic „*sikilō” (ploughshare), of uncertain origin. Possibly a borrowing from Latin „sēcula” (sickle) or, alternatively derived as a diminutive of Proto-Germanic „*seką” (ploughshare), from Proto-Indo-European „*seg-„, a variant of Proto-Indo-European „*sek-” (to cut).

The root „s(e)k” is I believe onomatopoeic. This is the sound which a blade makes when pulled across something in order to cut it. The sound you hear is: “sssssssk”.

Here you can hear sounds of flesh being cut with a blade. When you cut something off with a sudden hit of blade sound shortens to „tsk” or „tsak”. Here you can hear sounds of chopping with a blade.

What is really interesting is that in Celtic and South Slavic languages the words which are derived from the „s(e)k” basically describe making of a stone blade from a stone and then using of this stone blade. You get a shingly stone, slate, or some other stone that can be split and chipped, like flint, you chip it, split it until you get a sharp blade. Husks and chips fall off in the process. Then you can use it to cut, split and sever…

Here is the Irish example cluster:

Scaineamh– shingly
Sclata– slate
Scaineadh-crack, split

Scoilt – split, crack, cleavage, fissure, parting
Sceallog – chip, thin slice
Scealla – shale, flake
Scablail – chisel work
Scaid – husks
Scaineach – thin, cracked
Scean,scian (pronounced shkian) – knife
Scean – crack, split, sever
Scailp – chasm or a cleft

Here is the corresponding south Slavic word cluster. You will notice that it is a lot bigger and wider than the Irish one, but it covers the same word range needed to describe making of a stone blade from as tone as well as all the metal blades and their usage.

Školjka – shell. Shells are sharp and could have been what gave people idea to create first blades
Skriljac – slate. This stone can be easily chipped and was used for weapon blades.
Skalja – small thin chips of stone or wood
Sek(sometimes pronounced as sik or sk)– root word meaning to cut but also a blade. Word „seći” (to cut) comes from sekti.
Sečivo (pronounced sechivo) – blade which probably comes from sekivo.
Sekira (sikira, skira) – axe
Sekare (škare pronounces shkare) – scissors
Sekia (sekian) – knife. This word is now preserved in Bosnian slang word for knife “ćakija” (sekia). This word can also be deduced from a word škia (pronounced shkia) which is a dinaric dialect word which means a thin hand sliced tobacco.
Sekač – a one sided blade
Škiljiti – to squint, to make your eyes look like as if they were two cuts.
Skija – a blade on a sled, and later a ski.
Sekutić – front tooth
Usek,zasek – cut, groove
Sek – log house where logs, which are also called sek, are connected by interlocking cuts made at their ends.
Seknuti – to strike or hit suddenly
Škljocati – to make a noise by closing something sharp like teeth or scissors.
Škrgutati – to grind teeth
Škopiti – to castrate, to cut balls off.
Skulj – a castrated ram
Škrip – a cut, a narrow space

I wonder if other Indoeuropean languages have the same or similar clusters?

How old is this word root? I believe that it comes at least from Neolithic if not from Mesolithic. And I think that we have a proof for this.

Sumerian language is said to be language isolate, not related to any living language of today.

In Sumerian dictionary we find these words:

„sag̃a, sag̃, sig̃” – to cut, break, harvest, to make harvesting motion

Now in the dictionary you can read that the sign „g̃” was pronounced as „ng”? But is it possible that in the case of this word the sound was „g” and not „ng”? After all we don’t really know how the Sumerian language sounded like. Everything we have is a reconstruction…

And if this word was pronounced ad „sag”, „sig” this sounds very very similar to „seg, sek” the Indoeuropean root meaning „to cut”.

Is it possible that here we have pure Indoeuropean word borrowed into the Sumerian language? Or was this a Sumerian word borrowed in Indoeuropean languages? Or is this word even older and comes from the time when the first Mesolithic people in Middle East started using deer and donkey mandibles to harvest grains? And was the word therefore borrowed from that old language into both Sumerian and PIE? I am not sure.

What is even more interesting is that in Sumerian dictionary we also find these words:

„zú, zu” – tooth, teeth; prong; thorn; blade; ivory; flint, chert; obsidian; natural glass.

„zubu, zubi” – sickle (zú, ‚flint; tooth’, + bu[r], ‚to pull, draw, cut off’)

Remember that the first sickle was basically a deer or donkey mandible (jaw bone with teeth)? And that ever since sickles were basically more and more efficient imitations of jaw bones with teeth?

 

Słowo „sierp” pochodzi od środkowo-angielskiego „sikel”, a to od staroangielskiego „sicol, siċel”, to zaś od proto-germańskiego „* sikilō” (lemiesz), o niepewnym pochodzeniu. Prawdopodobnie zapożyczenie od łacińskiego „sēcula” (sierp) lub, alternatywnie, wyprowadzone jako zdrobnienie proto-germańskiego „* seką” (lemiesz), od Proto-indoeuropejskiego „* seg-„, wariant Proto-indoeuropejski „* sek-” (do cięcia).

Korzeń (e) k „wierzę w onomatopeę. Jest to dźwięk, który wytwarza ostrze, gdy sierp jest naciągany na coś, aby to sciąć. Dźwięk, który słyszysz, brzmi: „sssssssk”.

Tutaj słychać dźwięki mielonego mięsa za pomocą ostrza. Kiedy coś odetniesz, nagle dźwięk ostrza skróci się do „tsk” lub „tsak”. Tutaj słychać odgłosy siekania za pomocą ostrza.

Ciekawe jest to, że w językach celtyckich i południowosłowiańskich słowa wywodzące się z „s (e) k” zasadniczo opisują wykonanie kamiennego ostrza z kamienia, a następnie użycie tego kamiennego ostrza. Dostajesz pojedynczy kamień, łupek lub inny kamień, który można podzielić i rozdrobnić, jak krzemień, wyłupiesz go, rozłupujesz, aż dostaniesz ostre ostrze. W procesie tym odpadają łuski i płaty. Następnie możesz go użyć do cięcia, dzielenia i przecinania …

Oto przykładowa irlandzka wiązka znaczeniowa:

Scaineamh-shingly
Sclata- łupek
Scaineadh – crack, podzielony

Scoilt – split, crack, dekolt, bruzda, rozstanie
Sceallog – chip, cienki plaster
Scealla – łupek, płatek
Scablail – praca z dłutami
Scaid – plewy
Scaineach – cienki, popękany
Scean, scian (wymawiane shkian) – nóż
Scean – crack, split, sever
Scailp – przepaść lub rozpadlina

A oto odpowiednia wiązka południowo-słowiańska. Zauważysz, że jest ona dużo większa i szersza znaczeniowo niż irlandzka, ale obejmuje ten sam zakres słów, który jest niezbędny do opisania wykonania kamiennego ostrza, z użyciem typowego dźwiękonaśladowczego odgłosu towarzyszącego wyrobowi, lub użyciu wszystkich metalowych ostrzy.

Školjka – powłoka. Muszle są ostre i mogły być tym, co dało ludziom pomysł na stworzenie pierwszych ostrzy
Skriljac – łupek. Kamień ten można łatwo rozdrobnić i był używany do ostrzy broni.
Skalja – małe cienkie kawałki kamienia lub drewna
Sek (czasem wymawiana jako sik lub sk) – słowo korzeń oznaczające cięcie, ale także ostrze. Słowo „seći” (do cięcia) pochodzi z sekti.
Sečivo (wymawiane sechivo) – ostrze, które prawdopodobnie pochodzi od sekivo.
Sekira (sikira, skira) – topór
Sekare (škare oznajmia shkare) – nożyczki
Sekia (sekian) – nóż. To słowo jest teraz zachowane w bośniackim slangu dla noża „ćakija” (sekia). Słowo to można również wywnioskować ze słowa škia (wymawiane „shkia”), które jest słowem dialektycznym dinar, co oznacza cienki, ręcznie krojony tytoń.
Sekač – jednostronne ostrze
Škiljiti – zmrużyć oczy, aby twoje oczy wyglądały, jakby były dwoma cięciami.
Skija – ostrze na saniach, a później narta.
Sekutić – przedni ząb
Usek, zasek – ciąć , siekać
Sek – log house, w którym kłody, zwane również sek, są połączone za pomocą cięć blokujących wykonanych na ich końcach.
Seknuti – aby nagle uderzyć lub uderzyć
Škljocati – aby hałasować, zamykając coś ostrego jak zęby lub nożyczki.
Škrgutati – by zmiażdżyć zęby
Škopiti – kastrować, odciąć jajka.
Skulj – kastrowany baran
Škrip – cięcie, wąska przestrzeń

Zastanawiam się, czy inne języki indoeuropejskie mają te same lub podobne wiązki znaczeniowe?

Ile lat ma ten słowny rdzeń? Wierzę, że pochodzi przynajmniej od neolitu, jeśli nie od mezolitu. I myślę, że mamy na to dowód.

Mówi się, że język sumeryjski jest izolatem językowym, niezwiązanym z żadnym współczesnym językiem.

W słowniku sumeryjskim znajdujemy następujące słowa:

„saga, sag, sig” – do cięcia, łamania, do zbiorów, aby wykonać żęcie

Teraz w słowniku możesz przeczytać, że znak „g” został wymówione jako „ng”? Ale czy to możliwe, że w przypadku tego słowa dźwięk brzmiał „g”, a nie „ng”? W końcu tak naprawdę nie wiemy, jak brzmiał sumeryjski język. Wszystko, co mamy, to rekonstrukcja …

A jeśli to słowo było wymawiane „sag”, „sig” brzmi to bardzo podobnie do „seg, sek” indoeuropejskiego rdzenia oznaczającego „wyciąć”.

Czy to możliwe, że mamy tu czyste indoeuropejskie słowo zapożyczone do sumeryjskiego języka? A może to sumeryjskie słowo zapożyczone w językach indoeuropejskich? Czy może to słowo jest jeszcze starsze i pochodzi z czasów, gdy pierwsi mezolityczni ludzie na Bliskim Wschodzie zaczęli używać żuchw i żuwaczy osłów do zbioru zbóż? I czy to słowo zostało zapożyczone z tego starego języka zarówno do sumeryjskiego, jak i PIE? Nie jestem pewien.

Jeszcze bardziej interesujące jest to, że w słowniku sumeryjskim znajdujemy również następujące słowa:

„zú, zu” – ząb, zęby; ząb; cierń; nóż; kość słoniowa; krzemień, chert; obsydian; naturalne szkło.

„zubu, zubi” – sierp (zú, „krzemień, ząb”, + bu [r], „ciągnąć, rysować, odcinać”)

Pamiętasz, że pierwszy sierp był w zasadzie żuchwą jelenia lub osła (szczęka z zębami)? I to odkąd sierpy były zasadniczo coraz skuteczniej imitacjami kości szczęk z zębami?

This Sumerian word literally describes a sickle as „teeth used for cutting”. Mad or what?

But it gets even better. In Slavic languages the word for tooth is „zub” and for teeth is „zubi”. These words have the same root as the Sumerian word for tooth „zu”. And even better Slavic plural teeth „zubi” is the same as Sumerian „zubi” sickle. Sickle literally, as we can see from the above picture, being „teeth” used for cutting wheat…

Now of course the Slavic „zub” (tooth) comes from Proto-Slavic „zǫbъ” (tooth) apparently from Proto-Balto-Slavic „*źambas”, from Proto-Indo-European „*ǵómbʰos” (tooth, teeth, peg).

Baltic cognates include Lithuanian „žam̃bas” (sharp edge) and Latvian „zobs” (tooth).

Indo-European cognates include Ancient Greek γόμφος gómphos (peg) and γομφίος gomfíos (tooth), Sanskrit जम्भ jámbha (tooth, tusk, swallowing) and Proto-Germanic *kambaz (comb).

Here I need to ask a question: How is it possible that Slavic (and Baltic) word for tooth has the same root as Sumerian word for tooth starting with „z”, while all the other Indoeuropean words for tooth have the root starting with „k,g,j” and the root of the whole cluster starts with „g”?
Is it the case that this was originally PIE root starting with „k,g,j”. And that it was somehow later changed by both Slavic and Sumerian languages, to start with „z”?
Or is it that the original root, which was much older than both Sumerian and PIE originally started with „z”. And that this root was preserved in Slavic and Sumerian languages, while it got corrupted in other Indoeuropean languages where it was changed to start with „k,g,j”?
I believe that the second explanation is probably closer to the truth. After all the sound you make when you vocalise while showing your teeth is „zzzzz” from which the words for tooth „zu” (Sumerian) and „zub” (Slavic) come from.  Logical right? What are we gonna call that thing you are showing? I suggest something that starts with „ZZZZ”, the sound I can make while showing that thing…

Now this is not the only example of such common old word, whose root „z”, is found in Sumerian and Slavic languages but was corrupted into „g,k,j” in other Indoeuropean languages. And believe or not these other words are the words for „grain”, „life”, „breath” all logically related to teeth.

In Sumerian language we find this word:

„zi” (ži?) – breathing, breath (of life), life, throat, soul…
„zi(d)” „še” – flour, meal
„zíz” – emmer (wheat)
„še” – barley, grain

In Slavic languages the word for „life” is „život”. This word comes from the root „živ” which means „alive”.

„živ” – alive
„život” – life, stomach
„zev” – yawn (possibly related as yawning is breathing so it could be a remnant of the old meaning zi – breath)
„žir” – acorn (the original first starch food which predates grain. You can read more about human consumption of acorns through history in these posts). In the Balkans the word žir in the past actually meant all plant food. In Eastern Slavic languages, the word for acorn is „želud” which is interesting because in Serbian the word for stomach is „želudac”. This word also has the same root as žir.
„žito” – grain

You can read about this in more detail in my post „Breath„.

So in Sumerian and Slavic languages, the word for breath of life, life force, life, grain and acorns (two main staple foods of our ancestors which sustain life), the teeth which are used to eat food, but also to cut wheat all have the same root: „z”.

How is this possible? And why is this not recognised, talked about?

O and one more thing, while we are talking about common wheat related words in Sumerian and Slavic languages.

In my post „Crop devouring insect” A weevil, a type of beetle which can damage and kill crops, particularly grains and devastate granaries causing famine, has the same name in South Slavic languages and Sumerian…

To sumeryjskie słowo dosłownie opisuje sierp jako „zęby używane do cięcia”. Szalony czy co?

Ale robi się jeszcze lepiej. W językach słowiańskich słowo „ząb” oznacza „zubi”, a zęby „zubi”. Te słowa mają ten sam rdzeń co sumeryjskie słowo „ząb”. A jeszcze lepiej słowiańska liczba mnoga zębów „zubi” jest taka sama jak sumeryjski sierp „zubi”. Sierp dosłownie, jak widać na powyższym zdjęciu, jako „zęby” używane do cięcia pszenicy …

Teraz oczywiście słowiański „zub” pochodzi od protosłowiańskiego „zǫbъ” (ząb) podobno od Proto-Balto-słowiańskiego „* źambas”, od Proto-indoeuropejskiego „* ǵómbʰos” (ząb, zęby, kołek ).

Nadbałtyckie cognates to litewski „žambas” (ostra krawędź) i łotewski „zobs” (ząb).

Indoeuropejskie cognates obejmują starogrecki γόμφος gómphos (peg) i γομφίος gomfíos (ząb), sanskryt जम्भ jámbha (ząb, brosmy, połykanie) i proto-germański * kambaz (grzebień).

Tutaj muszę zadać pytanie: Jak to możliwe, że słowo słowiańskie (i bałtyckie) dla zęba ma ten sam pierwiastek, co sumeryjskie słowo dla zęba zaczynające się na „z”, podczas gdy wszystkie inne indoeuropejskie słowa dla zębów mają korzeń zaczynający się od ” k, g, j „a katalog główny całego klastra zaczyna się od” g „?
Czy to jest tak, że był to pierwotnie SROKA root zaczynająca się od „k, g, j”. I że później zmieniono je później zarówno na języki słowiańskie, jak i sumeryjskie, zaczynając od „z”?
A może pierwotny root, który był znacznie starszy od sumeryjskiego i PIE pierwotnie zaczął od „z”. I że ten korzeń zachował się w językach słowiańskich i sumeryjskich, podczas gdy został uszkodzony w innych językach indoeuropejskich, gdzie został zmieniony na „k, g, j”?
Uważam, że drugie wyjaśnienie jest prawdopodobnie bliższe prawdy. Przecież dźwięk, który robisz podczas wokalizowania podczas pokazywania zębów, to „zzzzz”, z którego pochodzą słowa „z” (sumeryjski) i „zub” (słowiański). Logiczne prawda? Jak nazwiemy to, co pokazujesz? Proponuję coś, co zaczyna się od „ZZZZ”, dźwięku, który mogę zrobić, pokazując to …

To nie jest jedyny przykład takiego pospolitego starego słowa, którego korzeń „z” znajduje się w językach sumeryjskim i słowiańskim, ale został zniekształcony na „g, k, j” w innych językach indoeuropejskich. I wierzcie lub nie, te inne słowa to słowa „ziarno”, „życie”, „oddech”, wszystkie logicznie powiązane z zębami.

W języku sumeryjskim znajdujemy to słowo:

„zi” (ži?) – oddychanie, oddech (życia), życie, gardło, dusza …
„zi (d)” „še” – mąka, mączka
„zíz” – emmer (pszenica)
„še” – jęczmień, ziarno

W językach słowiańskich słowem „życie” jest „život”. To słowo pochodzi od korzenia „živ”, co oznacza „żywy”.

„živ” – żywy
„život” – życie, żołądek
„zev” – ziewanie (prawdopodobnie związane z ziewaniem oddycha, więc może to być pozostałość starego znaczenia – oddechu)
„žir” – żołądź (oryginalna pierwsza karma skrobiowa, która poprzedza ziarno, więcej informacji na temat konsumpcji żołędzi przez historię można znaleźć w tych wpisach). Na Bałkanach słowo žir w przeszłości oznaczało cały pokarm roślinny. W językach wschodniosłowiańskich słowo żołędzia brzmi „želud”, co jest interesujące, ponieważ w języku serbskim słowo „żołądek” brzmi „želudac”. To słowo ma również ten sam katalog główny co žir.
„žito” – ziarno

We wszystkich innych językach indoeuropejskich te słowa, nawet jeśli istnieją, zaczynają się od „g, k, j” …

Możesz przeczytać o tym bardziej szczegółowo w moim poście „Breath”.

Tak więc w językach sumeryjskim i słowiańskim słowo „tchnienie życia”, siła życiowa, życie, ziarno i żołędzie (dwa podstawowe pokarmy naszych przodków, które podtrzymują życie), zęby, które są używane do jedzenia, ale także do cięcia pszenicy mają ten sam root: „z”.

Jak to jest możliwe? I dlaczego nie jest to rozpoznawane, o czym rozmawialiśmy?

O i jeszcze jedno, podczas gdy mówimy o słowach związanych z pszenicą zwyczajną w językach sumeryjskim i słowiańskim.

W moim wpisie „Uprawa pożerającego owada” Wołek, rodzaj chrząszczy, który może uszkadzać i zabijać uprawy, szczególnie zboża i spustoszone spichlerze powodujące głód, ma tę samą nazwę w językach południowosłowiańskich i sumeryjskim …

Co o tym sądzisz?

źródło: http://oldeuropeanculture.blogspot.com/2018/08/sickle.html

tłumaczenie Czesław Białczyński

Sickle (Sierp)