1350 lat historii Polski to dość mało zbadana rocznica. Obliczenia są  oparte na analizie opisów upadku Lechii lub Państwa Samona, dużego tworu istniejącego jako poprzednik Polski.  Po rozpadzie wielkiego imperium powstał szereg mniejszych państw plemiennych- w tym – Polska. Opisy kronikarskie pozwalają na nowo przedstawić ten niesłuszne zapomniany okres historii Polski, ba, można go wręcz „odkryć na nowo”.

Wg opisów kronikarskich, Lechia miała rozpaść się po rządach Popiela II. Dzięki pracy historyków można dziś datować te wydarzenia, których szczegóły częściowo giną w otchłani dziejów, a częściowo- zachowały się w kronikach i legendach po dzień dzisiejszy.

Układając te wydarzenia chronologicznie, kolejność zdarzeń miała być następująca: władca pozoruje swoją ciężką chorobę- sprasza swoich krewnych, kontrolujących – jako mu podlegli władcy- inne części imperium, truje ich, po czym pozoruje wypadek ich statku którym rzekomo mieli odjechać. Opis o tym jak z trupów zabitych zrodziły się myszy, które następnie zabiły tyranicznego władcę, jest najpewniej literacką parafrazą, bowiem w ówczesnych czasach literatura pod pojęciem szczurów i myszy rozumiała zemstę. Niezrozumiały dziś opis powstał najprawdopodobniej w czasach gdy kronikarze, nie mogąc z przyczyn politycznych opisać obalenia władcy, musieli uciec się do przenośni. „Zjedzony przez myszy” władca jest zabity, ginie, a wraz z nim wielkie imperium rozpada się w kłótni o sukcesję.

Mija 1350 lat od upadku Rzeszy Samona- zwanej także Lechią

Nieco po czasie zauważyliśmy że oto mija rocznica około 1350 lat od początku rządów pewnej dynastii postaci historycznych- nie wiemy na ile poprawnie- łączonych z tym miejscem na podstawie XIII-wiecznych źródeł. Okresy te można określić jedynie niedokładnie, niemniej- szacuję że rocznica ta wypada mniej więcej obecnie.

Koniec Lechii

Nastąpił zdecydowany i jednoznaczny koniec dawnej niezależności politycznej i dawnego imperium. Nastąpił zdecydowany podział epok historycznych. Dawny kraj przestawał istnieć wraz z wymordowaniem poprzednich jego władców, pojawiał się nowy. W wyniku sekwencji zdarzeń rozpada się całe imperium, z którego pozostaje maleńki skrawek.

„Owoż ze zgaśnięciem tych gwiazd na niebie ojczystem, zgasła też sława i wszystek zaszczyt Lęchitów”

wg Wincenty Kadłubek, Historia Polonica (ok. 1190-1205 r.)

Zgasła wszelka chwała Lechitów, wszczęła się mała słowiańska Polska. Zarzucono, jak Długosz powiada, dawne imię Lechitów, a przyjęto na zawsze nazwę Polaków.

wg Lechicki początek Polski: szkic historyczny, Autorzy Karol Szajnocha, s.169

Według Kadłubka miał być władcą gnuśnym, tchórzliwym, zniewieściałym i zdradzieckim. Za namową żony miał wytruć swoich dwudziestu stryjów (synów Leszka III), podając im w czasie uczty zatrute wino, a następnie odmówił pogrzebania ciał. Oto ginie kilkunastu, możliwe że około 20 władców. Zostają podstępnie otruci, dając wiarę relacji w kronice Wincentego Kadłubka (spisanej w okresie 1190-1205, uzupełnionej ok. sto lat później o imienną listę ofiar).

Wersja „oficjalna” (propagandowa) zdarzeń

Ich statek- zgodnie z oficjalną wersją historii propagowaną przez tyranicznego władcę, przytoczoną w wersji tej historii z roku 1676, miał się wywrócić, a oni sami- mieli zginąć. Wg lokalnych legend z okolic Kruszwicy despota miał, celem ukrycia zbrodni mającej na celu wyeliminowanie konkurentów do władzy, upozorować katastrofę komunikacyjną. Wg rozpowszechnianej oficjalnie wersji, oto miała się wydarzyć katastrofa statku, którym podróżowali decydenci.

Rodziny ówczesnych władców miano poinformować o katastrofie statku wiozącego przywódców, jak chce jedna z bardzo licznych wersji tej historii. Według całkowicie lokalnej wersji tej historii, spisanej relatywnie najwcześniej “Historii XXiX” (Der Heyden Tischgespraech, Kleszczewo 1676) oraz poniżej cytowanego źródła rodzinom zmarłych miano powiedzieć, że zaproszeni goście „odeszli statkiem i ten wywrócił się widocznie”. W wyniku następujących po tym wydarzeniu zajść tyran traci władzę i według wszystkich dostępnych przekazów- ponosi śmierć w tajemniczych, niewyjaśnionych do dziś okolicznościach.

Den Familien berichtete Popiel, die Onkel waeren angeheitert mit dem Schiff abgefahren und offenbar gekentert.

Na stronie 127 czasopisma Die Grenzboten: Zeitschrift für Politik, Literatur und Kunst, Die Grenzboten: Zeitschrift für Politik, Literatur und Kunst -1863 –  Tom 1;Tom 22 – Strona 127 books.google.pl/books?id=ahpGAAAAcAAJ

Opis na podstawie którego jesteśmy w stanie datować te wydarzenia:

Popiel I i jego okres panowania może zostać wyjaśniony przez hapaks legomenon w kronice Fredegara. Znajduje się w niej rozdział o potężnym księciu słowiańskim który miał spłodzić 22 synów. W niniejszym artykule staram się zidentyfikować tego władcę w polskich kronikach historycznych na podstawie podobieństw opisów. Jednym z jego licznych synów- synem z „prawego łoża”- miał być Popiel I.

Popiel jako Osszerich

Popyel (Popiel) po polsku, in latino idiomate vocatus Cinereus, in Almannico: Osszerich (Źródło: Jan Długosz, Johannes Longinus, Joannes Dlugossius, Annales seu Cronicae incliti Regni Poloniae), jest władcą na tyle zagadkowym, że postać Ossericha- Osantrixa, jest znana z eposu „Saga o Dytryku z Berna”, i jest ona dość dokładnie w tym dziele opisana. Władca ten jednakże pojawia się w polskich kronikach średniowiecznych jako syn Leszka III, opisywanego poprzez porównanie z władcą Samonem.

Państwo Samona

Lechia opisywana w czasach Popiela I może być z dużym, nawet bardzo dużym prawdopodobieństwem Rzeszą lub Państwem Samona. To krótkotrwałe, wieloplemienne państwo miało funkcjonować co najmniej w latach  623–660 (zdaniem innych autorów w latach 623–658 lub 626–661). Jak chce polska tradycja kronikarska z epoki Średniowiecza, państwo Samona miało się przerodzić w federalny twór o umownej nazwie Państwo Popiela I.

Prawdopodobieństwo statystyczne

Interpretacje wielu autorów współczesnych, XX-to i XIX- wiecznych lokują czasy końcowego, schyłkowego okresu państwa Lechia w epoce Popiela I i Popiela II, bezpośrednio po rządach kupca Samona (* ok. 600; † ok. 658/659).

Dzięki analizom porównawczym opisów kronikarskich, udało się ustalić wysokie prawdopodobieństwo poprawnej interpretacji tych zdarzeń, m.in. na podstawie wyjątkowo dużej liczby synów (22 synów) Samona. Władcę znanego jako Samo, Zamo, Samon połączono z Leszkiem III – władcą opisanym jako władca Lechii w polskich kronikach średniowiecznych. Wg tychże źródeł Samon- Leszek III miał być biologicznym ojcem Popiela I oraz dziadkiem Popiela II.

Polskie kroniki średniowieczne wymieniają 21 imion jego synów, kronika Fredegara donosi o 22 jego synach. Opisy obu władców były wskazywane przez wielu autorów jako bardzo podobne, a taka interpretacja „epoki końcowej Lechii” znana jest od dość dawna. Jeśli Popiel I był władcą następującym bezpośrednio po Leszku III, a ów Leszek III byłby Samonem, to rządy Popiela I miałyby się rozpocząć ok. 658- 662 r.n.e. Zaś koniec Lechii przypadałby mniej więcej 1350 lat temu.

Popiel I, wg „Pocztu królów bałwochwalców”