W odniesieniu do dziejów utrwaliło się generalnie analizowanie Y-DNA. Zaczyna się robić jednak problem, ponieważ dane te są z jakichś powodów skąpione a w szczególności te dotyczące R1a. Coraz częściej natomiast pokazują się dane mitochondrialnego DNA – proponuje nasz Czytelnik w mejlu, który otrzymaliśmy.

Dalej Pan Jędrzej pisze:

Trzeba, zatem wnikliwie przyjrzeć się mt DNA, w tym bardzo starej w Europie haplogrupie U pochodzącej od paleolitycznych osadników, rywalizujących ówcześnie z neandertalczykami. Obecnie haplogrupa ta występuje u zaledwie 11 proc. mieszkanek Europy. W Polsce odsetek ten jest dużo wyższy i wynosi 21,5 proc.

W tym kontekście ciekawie przedstawiają się ustalenia rosyjskiego genetyka S.W. Drobyszewskiego dotyczące materiału genetycznego pochodzącego ze szczątków dziewczynki sprzed co najmniej 24 tysięcy lat, znalezionych we wsi Mal’ta w pobliżu Jeziora Bajkał. Dziecko miało genom mitochondrialny MA-1 należący do haplogrupy U.

Drobyszewski zasadnie dowodzi, że materiał genetyczny tego dziecka wiąże się z tworzeniem haplogrupy R. Dalej przedstawione dowody na to wyraźnie wskazują.

Około 23 tys. lat temu, na obszarze od Jeziora Aralskiego po Hindukusz z haplogrupy R wykształciła się R1. Z niej – ok. 21 tys. lat temu – wyłoniła się haplogrupa R1a i następnie kolejne jej mutacje. Według P.A. Underhill’a do powstania mutacji haplogrupy R1a, doszło na Bliskim Wschodzie (Iran lub wschodnia Turcja) około 25100 lat temu oraz, że mutacja R1a1 powstała ok. 15 tys. lat temu na obszarze stepów euroazjatyckich lub na północnym Kaukazie. Underhill w nowszych badaniach dowodzi, że kluczowa dla rozwoju słowiańszczyzny i ludów z nią blisko spokrewnionych mutacja R1a1a powstała na ziemiach polskich. W ten sposób Underhill zakwestionował wcześniejsze przypuszczenie A. Klyosov’a, według którego R1a1a wyodrębniła się 20 tysięcy lat temu na obszarze południowej Syberii.

Z kolei haplogrupa R1b wyodrębniła się z R1 jakieś 21 – 18,5 tysiąca lat temu na terenie Wyżyny Irańskiej, ewentualnie południowej Syberii. Ludność z tą haplogrupą prawdopodobnie około 5 tys. lat temu dotarła w okolice delty Dunaju i napotkała tu ludność haplogrupy R1a1 i staroeuropejskich grup I1 i I2. Niejako współgra z tym założeniem wywód paleolingwisty prof. M. Allinei, który dowodzi, że z kształtowaniem się Słowiańszczyzny należy wiązać powstałą w połowie VI tysiąclecia p.n.e., kulturę starčevską, a także z tego okresu vinčańską i następnie badeńską.

Migracje ludności w obrębie Europy zostawiały wyraźne ślady. Według prof. Grzybowskiego zdecydowanie silne wydarzenie migracyjne nastąpiło około 4,8 tys. lat temu. Wówczas do Europy dotarły niespotykane wcześniej haplogrupy mitochondrialne T1 i I. Badania Profesora dowodzą, że mt DNA z takimi cechami posiada zaledwie 4 proc. Polaków, czyli, że „nie napływali do nas obcy, którzy masowo najeżdżali Europę 4,8 tys. lat temu”. Po prostu: na miejscu trwała w obrębie kolejno następujących po sobie kultur silna, ta sama etnicznie ludność. To ona dokonywała najazdów i przewrotu cywilizacyjnego, stopniowo zajmując kolejne ziemie, w tym także na wschód, włącznie z podbojem Półwyspu Indyjskiego, tzw. cywilizacji Doliny Indusu i w kierunku Mezopotamii oraz dalej w stosunku do Indii na południowy wschód w kierunku na tzw. Żyzny Półksiężyc. Są mocne dowody to uzasadniające.

Można założyć z bardzo dużym i właściwie już udowodnionym prawdopodobieństwem, że ludność o haplogrupie R1a nie przybyła do Europy Centralnej w VI w., a żyła tu dużo wcześniej. Dowodem jest istnienie podgrup R1a, czyli tzw. subkladów. Na przykład subklad R1a-L260 występuje w zasadzie tylko w Polsce, Czechach i na Słowacji. Świadczy to o długotrwałej stabilności zamieszkania na danym terenie przez tę samą genetyczną populację. Gdyby było inaczej, to subklad ten występowałby również w Europie Wschodniej, a więc tam, skąd według allochtonistów mieli przybyć Słowianie.