Prawdomir: Prasłowiańska kultura łużycka

Tekst opisowy pochodzi z 1966 roku, kiedy jeszcze oczywiście nie wiedziano o bliskich związkach Wenedów, Lechitów i Skołotów/Scytów. Ta narracja jest jednak i tak o 1000 lat do przodu w stosunku do tego czego nauczyli gówniarzy z SA (Sigillum Atroficum) na Wydziale Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego w roku 2015. CB

Fragment „Ilustrowanej Kroniki Polaków” Mateusza Siuchińskiego (tekst) i Szymona Kobylińskiego (rysunki), która ukazywała się w odcinkach na łamach „Ekspresu Wieczornego” w roku 1966.

Rozwój prasłowiańskiej kultury, tzw. łużyckiej, trwa przez ostatnie okresy epoki brązu i pierwszy wczesny okres epoki żelaza, tzn. od XIII do IV w. przed naszą erą.

W V w. p.n.e. starożytna Grecja osiągnęła szczyt swego rozwoju kulturalnego: tworzą wtedy m.in. najwięksi dramaturdzy – Ajschylos, Sofokles, Eurypides, rzeźbiarz Fidiasz, historyk Herodot.

W osiedlu pod Biskupinem mieszkało przeszło 1 000 osób w przeszło 100 domach wystawionych wzdłuż 11 ulic. Długość domu wynosiła ok. 10 m., szerokość – ok. 8 m.

Osad takich – zapewne siedzib rozgałęzionych rodów (wspólnot rodowych) rozpoznano na ziemiach polskich kilkadziesiąt. Osiedle otaczał falochron zbudowany z przeszło 35 000 pali dębowych i sosnowych, wbitych w 3–9 rzędach ukośnie w dno jeziora, i sześciometrowy wał drewnianoziemny o obwodzie 463 m. Do osady prowadził most (pomost) dębowy długości 120 m i brama szerokości 3 m. Nad bramą wznosiła się strażnica. W dziedzinie budownictwa grodów i rozwiązań komunikacji w osadach ludność kultury łużyckiej w okresie jej rozkwitu przodowała wśród europejskich społeczeństw pierwotnych.

więcej u źródła: https://prawdomir.com/2018/04/04/praslowianska-kultura-luzycka/