Czas gdy europejczycy byli imigrantami
Bardzo dobry i ciekawy tekst Zawiszy Niebieskiego w Wolnych Mediach. Ja zamieszczam do niego tylko tę jedną mapę odnosząc ją do końcowej konkluzji autora na temat Etrusków. Proszę zwrócić uwagę na stosunkowo mocne zagęszczenie R1a w rejonie Wenecji i klin jakim idzie ta haplogrupa w dół „włoskiego buta” po jego wschodniej krawędzi, po Etrurię.
Zwracam też uwagę, że język pra-słowiański (nazwijmy go dla świętego spokoju scytyjskim) wykształcił się w symbiozie ludności o dwóch haplogrupach R1a oraz I (I1 – na północy w Polsce i Skandynawii oraz I2 – na południu, między innymi w okolicach Adriatyku,Weneca/Wenecji i Etrurii). Tak więc do etruskiej ludności o haplogrupie R1a należy dołączyć procentowy skład I2 w tamtym regionie i dopiero wtedy otrzymamy obraz zasiedlenia tych ziem, przez ludzi posługujących się najprawdopodobniej językiem prasłowiańskim. Stąd zabytki z pismem etruskim mogą być jednak odczytywane po słowiańsku prawidłowo. A pierwszeństwo w tej dziedzinie należy przypisać Polakowi – Tadeuszowi Wolańskiemu. Nie przesądzam czy tak jest, bo runy to dziedzina w której nie czuję się specjalistą, to dziedzina raczej Winicjusza Kossakowskiego, ale także Rosjanie odczytują runy etruskie posługując się językiem słowiańskim.
Należy także naprawdę bardzo poważnie wziąć pod uwagę badania lingwistyczne i mocną teorię językoznawcy profesora Mario Alineiego, która mówi o ciągłości kształtowania się języków indo-europejskich w Europie od czasów paleolitu i o obecności Słowian nad Dunajem i Adriatykiem już 11.000 lat temu. W ciągu najbliższych dwóch dni przytoczę tutaj z moim osobistym komentarzem odpowiednie artykuły polskich historyków z portalu/blogu RudaWeb. Czesław Białczyński
Czas gdy europejczycy byli imigrantami – Zawisza Niebieski
Czy kiedyś zadałaś/eś sobie drogi czytelniku pytanie, kim jesteśmy my Europejczycy, my Polacy? Jakie ludy przybywały do Europy podbijając nieznane im tereny, żyjąc, rodząc następne pokolenia i odchodząc, by utworzyć to, kim jesteśmy dziś? Na to pytanie próbuje odpowiedzieć genetyka poprzez badania DNA i sprawdzanie występowania w nich określonej kombinacji mutacji charakterystycznych dla danej grupy ludności.
Genetyka jest dość młodą dziedziną zastosowaną do badania przeszłości ludzkości, z pewnością trzeba przyznać rację tym, co mówią, że mamy zbyt mało danych, zbyt mało zbadanych DNA zarówno dziś żyjących ludzi jak i tych, co ich dni upłynęły przed tysiącami lat, ale myślę, że dotychczas zebrane dane pozwalają na wyznaczenie pewnych trendów, utworzenie pewnych teorii. I o tym chciałbym opowiedzieć. Dane, na których się opieram, pochodzą z badań instytutów międzynarodowych publikowanych na stronach internetowych, które znajdziecie w bibliografii.
Tekstem tym wracam do napisanego kilka lat temu artykułu, publikowanego jeszcze na „Interii 360”, później na „Neonie 24” i „Wolnych Mediach”, pod innym nickiem, jakim wtedy się posługiwałem. Informację tę podaję, gdyż tamten tekst spotkał się z zainteresowaniem środowisk zajmujących się tą tematyką – Winicjusza Kossakowskiego, Czesława Białczyńskiego i Opolczyka. Mówię o tekście pt. „Gdzie podziali się Germanie”. Tak więc po kilku latach wracam do tematyki, by samemu zrozumieć i opowiedzieć o tym, jak człowiek dzisiejszy zasiedlał Europę konkurując z, i w końcu wypierając drugi gatunek człowieka, Neandertalczyka.
źródło: https://wolnemedia.net/czas-gdy-europejczycy-byli-imigrantami/
Patrząc na historię zasiedlania Europy przez człowieka dzisiejszego musimy patrzeć przez perspektywę zlodowaceń i ocieplania się klimatu w tym okresie. Neandertalczyk był znacznie lepiej przystosowany do życia w klimacie mroźnym, duży mięsisty nos pozwalający na ogrzanie zimnego powietrza, silniejsza, bardziej krępa postura. Jak dziś wiemy z genetyki mieliśmy z nimi wspólnych potomków i każdy z nas nosi część genomu pozostawionego nam przez Neandertalczyków.
Z tych to powodów zasięg występowania człowieka dzisiejszego wyznaczała granica lodowców. Na tereny objęte lodowcem wkraczamy tylko w wąskim obszarze. W Europie pojawiamy się około 43 000 lat p.n.e. jako człowiek z Cro-Magnon (głównie haplogrupy F i I) i współżyjemy z człowiekiem Neandertalskim do ok. 24 000 lat p.n.e. mając wspólne potomstwo i równocześnie wypierając go na tereny mniej atrakcyjne. Wypieranie to jest dość typową cechą, ludy starsze wypierane są w tereny mniej atrakcyjne przez ludy młodsze i silniejsze. Choć obecność danego ludu w genomie mieszkańców danego tereny jest w pewnym stopniu odnotowana. Serce nie sługa, można było kochać człowieka neandertalskiego, można i człowieka dawniej osiadłego, nawet jeśli posługiwał się mniej zaawansowanymi narzędziami. Z tym zjawiskiem mieliśmy do czynienia w przypadku człowieka Neandertalskiego, ludów nordyckich, żyjących obecnie na terenie Skandynawii (Norwegia – 31%, Szwecja – 37%), ludów celtyckich których potomkowie dziś mają znaczącą przewagę w Brytanii (Francja) – 80%, Walii – 74%, Szkocja – 72,5% (Wielka Brytania), Irlandia – 81%, Islandia – 42%.
NO, ALE PO KOLEI…
Wkraczający do Europy ludzie Cro-magnon, korzystający z czasowego ocieplenia klimatu niosą z sobą haplogrupy chromosomu Y (przekazywane po linii męskiej) P, I, J istotne dla tych rozważań, i inne. To ludy kultury łowiecko zbierackiej, myśliwi, zbieracze owoców, twórcy narzędzi kamiennych, kościanych ale również jaskiniowych malowideł naściennych, czy też figurek. Jest to kultura określana jako Oryniacka zamieszkująca m.in. południowe ziemie dzisiejszej Polski. Ludzie ci zamieszkiwali budowane przez siebie domy. Znajdowane w tej kulturze figurki tzw. paleolitycznych Wenus, eksponujące kobiece cechy płciowe, mogą uprawdopodobniać tezę iż była to kultura matriarchalna, w której czci się płodność kobiet, jako podstawę przetrwania danej społeczności.
Haplogrupa I przekształci się w haplogrupy I1, I2, I1 występuje w dużym procencie w populacji dzisiejszych mieszkańców krajów skandynawskich. Haplogrupa I2 jest dziś dominująca wśród Bośniaków zarówno zamieszkujących Bośnię i Hercegowinę, jak i Chorwację czy też Serbię, a także na wyspach Sardynii i w południowych regionach Korsyki.
Większość naukowców zgadza się, że rozprzestrzenianie się haplogrup R1a i R1b, nosicieli języków indoeuropejskich, w Europie następuje w okresie epoki brązu ok. 3500 lat p.n.e. łącząc to z powstaniem kultury grobów jamowych (Yamna) rozwijającej się na terenach wschodniej Europy (lata 3400-2700 p.n.e.) to w 91,5% celtycka haplogrupa R1b – 12 osobników. A także w kulturze ceramiki sznurowej „corded ware” (nazwa wywodzi się od charakterystycznego zdobienia ceramiki poprzez wytłoczony ślad sznura) około 3200-2350 lat p.n.e., która rozprzestrzenia się na terenie Europy w tym dzisiejszej Polski, krajach Bałtyckich, terenach Danii. Tu obserwujemy wyraźną obecność haplogrupy R1a, 70,5% to nosiciele haplogrupy słowiańskiej i 11,5% celtyckiej – 17 przedstawicieli. Rozmieszczenie kultur w tym okresie prezentuje ilustracja poniżej.
więcej: https://wolnemedia.net/czas-gdy-europejczycy-byli-imigrantami/