35-kilometrowy pas antycznych fortyfikacji odkryli na Krymie rosyjscy archeolodzy
Archeolodzy z Rosyjskiej Akademii Nauk odkryli pas fortyfikacji nieopodal krymskiej wioski. Znalezisko pochodzi z okresu starożytności, kiedy to część półwyspu zamieszkiwała ludność grecka. Wykopaliska na anektowanym przez Rosję Krymie rozpoczęły się w maju 2016 r.
Do tej pory archeolodzy mogą poszczycić się takimi „zdobyczami” jak pięciometrowa ściana fortyfikacji oraz przeróżne artefakty, w tym talerze i monety. Jak podejrzewa jeden z archeologów, pas fortyfikacji „prawdopodobnie stanowił linię graniczną oddzielającą Królestwo Bosporańskie zamieszkane przez antycznych Greków od zamieszkiwanych przez Scytów pozostałych obszarów Półwyspu Krymskiego”.
Na Krymie Królestwo SIS usypało Wały takie jak Żmijowe już za czasów Kumorów (Kimmerów według greko-anglojęzycznych transkrypcji) w VIII wieku p.n.e.. Ci Kumorowie znani są potem z zapisów rzymskich jako walczący w wieku I p.n.e do I n.e. z Rzymem na Morawach (Morawie) i nazywani są Markomanami (Marko-Manowie) a tak naprawdę to byli Mor(o)-Kumanowie. Brzmi podobnie do Ku-Morów/Kimerów? Ano! Dzisiaj znamy ich jako Morawianów, ale niegdyś ich była także Kumoryka/Armoryka w Galii, nad brzegiem Atlantyku (do dzisiaj występuje tam nazewnictwo rzeczne i miejscowe wędyjskie/wenetyjskie).
Królestwo Bosforańskie, Bytozworskie mówiąc po polsku, bo to Bytynowie z Bytynii, a nie Bitynowie (zgreczeni w zapisach) je zakładali, jako Bramę – Zawar na Morze Mazowskie, było królestwem scytyjskim oraz trackim, a jak pisali kronikarze Greków „Scyty od Traka nic nie różni”.
Opowieści, że mur oddzielał państwo Greków od Scytów Koczowników to archaizm jakiś radzieckich archeologów z akademii nauk CCCP. Scytowie i Drakowie współtworzyli Królestwo SIS a Królestwo Bosforu było częścią Wielkiej Sarmacji.
Nawet polska Wikipedia przyznaje, że było to państwo trackie (czyli drackie), sarmackie i scytyjskie – Greków tam, jak piszą w polskiej wiki, „sarmatyzowano”. Bredzenie nie jest jak widać specjalnością tylko polskich naukowców. Dopiero Mitrydawa (Mitrydates) okazał się zdrajcą SIStanu i sprzedał się Rzymowi w zamian za królowanie nie jako wódz wiecowy, a w stylu feudalnym, rzymskim, dynastycznym w Pącie (po zgreczeniu Pont) powierzonym mu przez Scytów. On to doprowadził Królestwo Bytozwory do całkowitego upadku swoją nieudolnością i pazernością na bogactwa.
WIKI:
Dzieje państwa rozpoczęły się około 480 p.n.e., kiedy to większość z ponad 30 miast i miasteczek położonych wzdłuż obu brzegów Bosporu Kimmeryjskiego (dzisiejszej Cieśniny Kerczeńskiej) dla wspólnej obrony przed stepowymi koczownikami zjednoczyła się w jedną organizację polityczną. Stolicą utworzonego w ten sposób państwa bosporańskiego stał się Pantikapajon, obecny Kercz. Na czele państwa stanęli przedstawiciele dynastii Archaenaktydów.
Około 438 p.n.e. władzę w państwie przejął Spartokus, prawdopodobnie najemny dowódca tracki, zapoczątkowując dynastię Spartokidów. Jego następcy rozszerzali stopniowo terytorium, a na przełomie V i IV wieku p.n.e. podbili Syndów i inne plemiona meockie i przybrali tytuł królewski (basileus). Ostatecznie Królestwo Bosporańskie wchłonęło wszystkie greckie kolonie na wybrzeżach Jeziora Meockiego (dzisiejszego Morza Azowskiego) i szeroką przestrzeń lądu wzdłuż wschodniego brzegu zamieszkaną najpierw przez Meotów, a później przez plemiona sarmackie lub zsarmatyzowane. Zatrudniano dużą armię najemną, złożoną głównie z Greków i Traków, dołączając do nich później scytyjskie lub sarmackie oddziały jazdy.
Za Spartokidów najpomyślniejszym okresem Królestwa Bosporańskiego było panowanie Parisadesa I (344/3-310/09 r. p.n.e.). Wojna ze Scytami krymskimi w 330 p.n.e. przyniosła pewne niepowodzenia, lecz nieco później nastąpił szereg wydarzeń, które pociągnęły za sobą koniec bosporańskiego dobrobytu. Podboje Aleksandra Wielkiego otworzyły dla Greków Azję, zboże z krajów wschodniośródziemnomorskich i Egiptu rywalizowało z produktami bosporańskimi. W dodatku w 309 p.n.e. po śmierci Parisadesa I w Królestwie Bosporańskim wybuchła wojna domowa o sukcesję, tocząca się między jego synami. W konflikt zaangażowały się wojska Scytów krymskich po jednej stronie, a plemiona sarmackie (Syrakowie), ledwie przybyłe na ziemie przygraniczne królestwa, przyłączyły się do wojny po drugiej stronie — Eumelosa, który ostatecznie wstąpił na tron.
Społeczne i etniczne zmiany w Królestwie Bosporańskim widoczne są w obrządku grzebalnym i darach grobowych odkrytych w starożytnym Pantikapajonie i innych miastach. W VI i V wieku p.n.e. grobowce i obrządek pogrzebowy są niemal całkowicie greckie. Groby z IV i III wieku p.n.e. różnią się znacznie konstrukcją oraz wyposażeniem i odzwierciedlają wielki dobrobyt państwa bosporańskiego, jak również niejednorodny skład ludności i znaczne różnice społeczne. Analiza zawartości grobów wskazuje, że komponenty greckie ograniczają się do greckiego obrządku i zwyczajów, lecz w IV i III wieku p.n.e. można zauważyć stopniowe przejmowanie cech charakterystycznych dla okolicznej, niegreckiej ludności, zwłaszcza we wspaniale wyposażonych kurhanach lokalnej arystokracji, których większość splądrowano w starożytności. Niektóre z nich (np. Kul-Oba i Bolszaja Bliznica) sławne są ze swoich wspaniałych złotych przedmiotów, stanowiących najlepsze przykłady scytyjskiej sztuki IV wieku p.n.e.
Podbój na początku II wieku p.n.e. wschodniej części stepów północnego Nadczarnomorza przez Roksolanów osłabił gospodarczą i polityczną pozycję Królestwa Bosporańskiego. Utracono wielki rynek pontyjski, a w tym samym czasie wzrosło zagrożenie ze strony Sarmatów i Scytów. Bosporańczycy zmuszeni byli płacić daninę Scytom krymskim, którzy w połowie II wieku zwiększyli swe żądania. Król bosporański Parisades Ostatni, nie mogąc zapłacić ani też odeprzeć zbrojnie „barbarzyńców”, szukał poparcia u Mitrydatesa VI Eupatora, króla Pontu, kraju leżącego na południowo-wschodnim wybrzeżu Morza Czarnego. W 110 r. p.n.e. armia Mitrydatesa pod wodzą Diofantosa pokonała najeźdźców i zajęła Neapol Scytyjski. Wówczas dalsze wypadki potoczyły się szybko. W 107 p.n.e. Parisades został zabity podczas powstania Scytów i sarmackich mieszkańców Pantikapajonu pod przywodztwem Saumakosa. Taki był koniec dynastii panującej prawie cztery wieki. Mitrydates zawładnął Królestwem Bosporańskim, wciągając je w ten sposób w wojny z Rzymem. Po jego śmierci w 63 p.n.e. rozpoczął się okres pokoju trwający niemal piętnaście lat, następnie jednak wybuchła nowa fala walk dynastycznych. Zakończyły się one w połowie I wieku n.e. z chwilą założenia nowej dynastii mieszanego pochodzenia sarmato-trackiego, której przedstawiciele nosili zazwyczaj trackie lub sarmackie imiona; jednym z takich imion było „Sauromates”. Dynastia ta panowała aż do najazdu Gotów w IV wieku n.e.
Niech nikogo nie zmylą zgreczone imiona i nazwy miejscowe w tym opisie, można je łatwo usłowianić choćby odejmując grecką końcówkę. Jak to opisano w tym tekście „z chwilą założenia nowej dynastii mieszanego pochodzenia sarmato-trackiego, której przedstawiciele nosili zazwyczaj trackie lub sarmackie imiona;”.
O tych sprawach piszę w Księdze Ruty z punktu widzenia Królestwa SIS, a nie Romajów (Greków i Rzymian), który to punkt widzenia niestety powiela „nasza” polska Wikipedia,