Sprzed 7.000 lat – Najstarsza swastyka – SYMBOL STAROŻYTNYCH BOGÓW
My znamy starsze i z Polski i z Ukrainy.
https://www.youtube.com/watch?v=zAysyeFLTfI
Film zdjęto z Youtube 3 krotnie podaję nowy link:
https://www.youtube.com/watch?v=jtCYvejZYpU
https://www.youtube.com/watch?v=nf3z7g8lxYg
A pottery fragment with the image of a swastika, dating to 7,000 years ago, and an ancient female adornment with a phallus are among the artefacts shown for the first time as part of the on-going exhibition “Gods, Symbols and Ancient Signs” in the museum in Vratsa in north-western Bulgaria.
The swastika-decorated clay pottery fragment was found by archaeologists during excavations of a ritual pit around the village of Altimir near the town of Vratsa.
The ancient find dates back to before the Copper Age and was used prominently by many civilizations for many millennia.
If you want to see just how deeply rooted the swastika pattern is in Europe, a good place to start is Kiev where the National Museum of the History of Ukraine has a small ivory figurine of a female bird. Made from the tusk of a mammoth, it was found in 1908 at the Paleolithic settlement of Mezin near the Russian border. On the torso of the bird is engraved an intricate pattern of joined up swastikas. It’s the oldest identified swastika pattern in the world and has been radio carbon-dated to an astonishing 15,000 years ago. Among the earliest cultures utilizing swastika is the Old Europe, neolithic Danube Valley Civilization, Vinca culture, Cucuteni-Trypillian culture, Varna Civilization all in Europe, which proves that the Swastika is a definite European sign moving east into Indus Valley Civilization. It was brought by migrating tribes to India where it is revered in the religious and cultural life of the Indo-Aryans. It did not originate in the Indus Valley Civilization as some people thought.
In Europe, Swastika appears most frequently of all continents, often interpreted as a solar symbol. Swastika shapes have been found on numerous artifacts from Iron Age Europe (Greco-Roman, Illyrian, Etruscan, Baltic, Celtic, Germanic, Slavic and Georgian Borjgali).This prehistoric use seems to be reflected in the appearance of the symbol in various folk cultures of Europe. The symbol has been found on vessels in the ancient city of Troy, The evidence shows that it served as a symbol of fertility and life. Its similar use can be found in Trench Graves in Mycanae, Greece, on Athenian vases and even decorating the garments of Aphrodite, the Greek goddess of love. Also the Greek Parthenon had this symbol as a Greek design just like other designs. In Europe, such symbols can be found in Roman catacombs, in churches, on plaza stones, and graves.
The Swastika is one of the oldest symbols found on Bulgarian soil during archeology excavations near the village of Altimir, in the northern Vratsa Region.
The symbol was also found in Bulgaria during the times of the Roman Empire on a fibula, and during the Middle Ages as a cross with bent arms. Swastika in Bulgaria can be seen in one of the oldest churches in the Black Sea town of Nessebar and at the “Saint Sofia” church.
Oto starsze swastyki (nadesłał Robert)
Kultura Mezyńska (Ukraina 10000 lat p.n.e.)
źródło i więcej: http://www.swastika.cba.pl/news/ukraina.htm – Ukrain Mezyń 10 000 – 12 000 pne
Przed wiekami na terytoria obecnej Ukrainy docierało wiele ludów, w tym także plemiona aryjskie. Pierwotne społeczności pozostawiały po sobie ślady w postaci prymitywnych wyrobów, narzędzi czy przedmiotów kultu, które odkrywane są w czasach nowożytnych. Niejednokrotnie znajdują się na nich prastare symbole, jak symbol Słońca – swastyka.
Scena odtwarzająca prymitywne domki w kulturze mezyńskiej, których szkielet utworzony był z ciosów mamutów.
Kultura Mezyńska
Najstarszą ze społeczności, która osiedliła się na terytorium obecnej Ukrainy była Społeczność Kultury Mezyńskiej. Istniała tu prawdopodobnie od 20 tysięcy lat pne do około 10 tysięcy lat pne. Rosyjskie źródła datują ją na okres od 23 tysięcy lat pne do 12 tysięcy lat pne. Określana jest mianem społeczności późnej epoki kamienia, kulturą późnego paleolitu. Zasięg kultury mezyńskiej obejmował obszar doliny rzeki Desna, Seim oraz środkowego i górnego Dniepru, a pierwszy etap – w górnym i środkowym regionie rzeki Don. Nazwa wiąże się z niewielką wioską Mezin w powiecie Korop, Czernichów, która znajduje się około 100 km na północny wschód od Kijowa.
Człowiek kultury mezyńskiej był łowcą, myśliwym. Polował głównie na mamuty i renifery. Społeczność charakteryzowała się znacznym rozwojem sztuki. To tutaj odnaleziono artefakty i rzeźbione figurki ptaków z kości słoniowej mamuta. Figurki datowane są na około 10 tysięcy lat pne przez zachodnie źródła, choć Rosjanie dają im jeszcze starszy żywot. Okres powstania zdobionych figurek przypada na epokę lodowcowa na tym obszarze. Dlatego też, nazywane są czasami „lodowymi ptakami”. Figurki pokryte są wzorami, określanymi jako meandry, regularne zygzaki, wśród których widoczne są symbole swastyki.
…
W 1939 roku Franz Hancar z Wiednia opisał różne paleolityczne posągi Wenus, czyli posążki Pramatki, które zostały odkryte do tamtego okresu. Opisał on m.in. figurki ptaków z Mezin. Źródłem danych na temat Mezin wydają się artykuły FK Volkova z 1909 roku. Wzory swastyki na figurkach z Mezynia zostały po raz pierwszy uznane przez VA Gorodcova a Franz Hancar nazwał je najstarszymi swastykami znalezionymi do tej pory. Niejaki Campbell datuje znaleziska z Mezynia na starsze niż 10 tysięcy lat pne. Jednak niejaki Abramov, autorytet w sprawie Mezynia, cytowany w książce Kleina stwierdza, że rzeczywista warstwa, w której odnaleziono artefakty może być datowana na 17 tysięcy lat pne, jednak autor strony zastrzega możliwość błędnego odczytu. Żadne z tych źródeł nie zostało dokładnie omówione w pracy FK Volkova. A anglojęzyczne źródła powołujące się na Hancara, określa wiek figurek na 12 – 10 tysięcy lat pne.
Czy to właśnie najstarsze znane obecnie przedstawienie symbolu swastyki?
ARARAT – NAJSTARSZE SWASTYKI
Ormianie to starożytny aryjski naród, szczycący się 3000-letnią historią. Przywędrowali oni na teren Armenii już w czasach historycznych, z północy, przez Kaukaz albo przez Bałkany i Anatolię, po czym zasiedlili południowy Kaukaz i całą wschodnią połowę Azji Mniejszej.
Między XI a VII w. p.n.e. na terenach współczesnej Armenii istniało potężne królestwo Urartu, które zostało rozbite przez Scytów. W roku 782 pne. wzniesione zostało miasto Erywań. W VI w. pne. Armenię zajęli Persowie, a w 331 pne. Aleksander Wielki. Armenia pozostawała pod władzą państw diadochów aż do 190 pne. W I w. pne. za panowania króla Tigranesa II z dynastii Artaksydów Armenia stała się najpotężniejszym państwem Azji Mniejszej, sięgającym od Morza Kaspijskiego do Śródziemnego i od Mezopotamii po Kaukaz. Po śmierci Tigranesa III Armenia utraciła mocarstwowy status, odgrywała jednak istotną rolę w rywalizacji między Rzymem a Partami.
(1) Swastyki na kawałkach glinianych naczyń, odnalezionych w okolicach Ararat. (2) Naczynie Ormiańskie z Muzeum Historii w Erywaniu.
Świętą Górą Ormian jest Ararat, wspomniany m.in. w Biblii. Góra ta poraz pierwszy odnotowana została ok. 8 tysięcy lat temu w Sumeryjskim eposie o Gilgameszu. Nazwana została „ziemią gdzie żyją Bogowie”. Sama nazwa Ararat składa się z trzech starożytnych ormiańskich słów: AR-AR-AT. Słowa AR używano pierwotnie w znaczeniu „życie” lub „słońce”. Zbitka AR-AR oznacza „panteon”, natomiast sylaba AT, zdaniem językoznawców, oznaczała „część”, „cząstkę”. Tak więc, Ararat oznacza „cząstkę Bogów” – górę, dotkniętą boskim palcem. Sama nazwa kraju Armenia, składa się właśnie ze słowa AR (Słońce, słoneczny) oraz MEN (w znaczeniu ludzie). Armenia oznacza więc w przybliżeniu kraj ludzi czczących Słońce.
Najstarsze symbole, dotyczące wierzeń Ormian, związane były ściśle z tematyką solarną. To właśnie tu na Górze Ararat odnaleziono jak na razie najstarsze znaki krzyży, pochodzące z okresu ok 15 tysięcy lat pne. oraz swastyki datowane na 10 tysięcy lat pne. (Niektóre źródła podają datowanie na 7 tysięcy lat pne). Niektórzy optymiści twierdzą, że krzyże i swastyki z Ararat są równe wiekiem i pochodzą z okresu 20 – 15 tysięcy lat pne. Odkryto poza tym rzeźby i rysunki naskalne z około 8500 roku pne., ukazujące księżyc, słońce, konstelacje gwiazd oraz komety. Do 5 tysiąclecia pne. ludy zamieszkujące Wyżynę Armeńską rozwinęły zaawansowany kult słońca oparty na zaawansowanej wiedzy astronomicznej. Między innymi, znano liczący 365 dni kalendarz słoneczny. Posiadano także skomplikowany horoskop astralny.
źródło i więcej: http://www.swastika.cba.pl/news/ararat.htm – Ararat 10 000 pne
Shards Bearing Garduneh-e Mehr (Swastika) Motif Found at Elamite site in Khuzestan |
| 12 July 2005 |
| The discovery of a number of shards bearing a swastika motif by a team of Iranian archaeologists working at Sabz Tepe in the Elamite site of Arjan, Khuzestan Province, the director of the team said on Tuesday.
“Our team found the shards during operations conducted to save the site from being destroyed by farming activities,” Mahnaz Sharifi added. Located 10 kilometers north of Behbahan in eastern Khuzestan Province, Arjan contains many ancient mounds which are believed to be various sections of an Elamite city. “Farmers plow the ground in Arjan, destroying the ancient site. A cluster of shards bearing unique motifs and inscriptions can be seen scattered on the ground,” Behbahan Cultural Heritage and Tourism Office expert Farzad Mesbah said. Agricultural officials of Behbahan gave the land to the farmers. “The farmers have said that they will continue working on the land, but Khuzestan cultural officials have filed a lawsuit against the farmers, in an attempt to solve the problem through the judicial process,” said Saeid Mohammadpur, an official of the Khuzestan Cultural Heritage and Tourism Department. In 1983, the first bronze coffin ever found in Iran, was discovered in Arjan. The U-shaped coffin contained a large inscribed golden ring, 98 bracteate coins, a dagger, some textile fragments, and a silver rod, which came from the treasury of the Elamite king Kidin-Hutran. Archaeologists plan to conduct additional research on the newly discovered shards in order to learn why the swastika motif was used. For thousands of years, it has been used in ancient Iranian culture as a symbol of the revolving sun (Garduneh-e Khorshid), Mithra’s Wheel (Garduneh-e Mehr), fire, infinity, or continuing recreation. The oldest representation of this motif was found in Khuzestan province in 1020s, dated back to 5000 BC. The swastika has also been important in Eastern religions; to Buddhists, it represents resignation; to Jains, it represents their seventh saint; and to Hindus, a swastika with arms bent to the left represents night, magic, and the destructive goddess Kali.Also the motif were used as a decorative motif in the Americas, China, Egypt, Greece, and Scandinavia. Swastikas have been found in the catacombs of Rome, on textiles of the Inca period, and on relics unearthed at the site of Troy. In the mid-20th century in Germany, a swastika with arms bent to the right became the symbol of the Nazi Party. Some members of the German Free Corps, who later formed the nucleus of the early Nazi Party, are believed to have brought the swastika to Germany from Finland and Estonia, where it had been an official and decorative emblem. From March 1933, a few weeks after the ascent of Adolf Hitler to power in Germany, the swastika flag flew side by side with the German national colors. From September 1935 until the downfall of the Nazi regime in 1945, the swastika flag was the official flag of the Third Reich and was prominently displayed. The swastika is still used as a symbol by supremacist and separatist hate groups. |
źródło:
http://www.cais-soas.com/News/2005/July2005/12-07-swastika.htm – Iran 5000 pne
Swastyki z Doliny Indusu
Cywilizacja Doliny Indusu istniała w epoce brązu a jej najwyższy stopień rozciągał się od 2600 do 1900 pne. Zajmowała tereny części obecnego Pakistanu oraz Indii. Nazywana jest kulturą miejską. Cywilizacja ta zawładnęła wyobraźnią historyków oraz zwykłych ludzi, gdyż jej początki, kultura oraz upadek owiane są tajemnicą.
Historia ludzi z Doliny Indusu, o dziwo, pozbawiona jest wojen. Zajmowali się oni raczej organizacją, hodowlą, dzięki czemu stworzyli spokojną i dostatnią kulturę. Nazywana jest czasem Cywilizacją Harappa od miejscowości i ma znaczenie nie tylko dla historyków i archeologów ale też dla wszystkich ludzi, gdyż poziomem swej urbanistyki przewyąszała współczesne jej cywilizacje.
Pieczęcie z Cywilizacji Doliny Indusu.
Pierwsza współczesna wzmianka o odkryciach w Dolinie Indusu pochodzi z 1842 roku a prace wykopaliskowe rozpoczęto dopiero w 1920 roku. Pierwszym odkopanym miastem, było Harappa, stąd czasem nazwa Cywilizacja Harappa. W późniejszym czasie odkryto Mohenjodaro oraz inne osady.
Przykład sztuki z Doliny Idusu.
Pochodzenie Cywilizacji Doliny Indusu nie jest do końca jasne. Ich nazwa wiąże się z rzeką Indus, co jest słowem hinduskim i znane było już przez starożytnych Greków. Niektórzy badacze uważają ludzi z Harappa za protoplastów Drawidów, rdzennych mieszkańców Półwyspu Indyjskiego, inni uważają ich za odłam plemion aryjskich. Głównymi ośrodkami były miasta Harappa i Mohenjodaro. Posiadały mury obronne i oprócz typowych domostw miały budynki obronne.
Co do języka to nie ma pewności. Jedni uważają, że to prajęzyk Drawidów, inni utrzymują, że był to język Brahvi, który używany jest nadal w Beludżystanie. Ludzie z Harappa posiadali pismo obrazkowe złożone z około 400 znaków i pisali od prawej do lewej. Aleksander Cunningham pierwszy rozpoczął w Indiach szczegółowe badania pisemnych zabytków przedindyjskich kultury harappańskiej w dorzeczu rzeki Indus. Specjalista ds. kultury przedindyjskiej Iravatham Mahadżavan uważa, że w tym przypadku w głównej mierze chodzi o ikonografię rolniczą, ponieważ podczas badania odnalezionych artefaktów odnalazł sporo form podobnych do symboli tamilskich, egipskich i mezopotamskich.
Pakistański profesor Ahmad Hassa Dani wyraża odmienną opinię. Twierdzi, że jest to pismo logofonetyczne, składające się częściowo ze znaków, stanowiących tzw. morfemy i częściowo ze znaków oznaczających konkretne dźwięki.
Do rozszyfrowania tego pisma nie ma niestety żadnego klucza. Teksty są w większości krótkie. Język, które reprezentują owe teksty, nie przypomina żadnej zapisanej mowy, ani z badanego obszaru, ani spoza niego. Przede wszystkim badacze nie mają jednak do dyspozycji tekstów dwujęzycznych, gdzie taka sama lub podobna treść jest zapisana również w innym języku. Do końca więc nie wiadomo, jaką treść zawierają odnalezione artefakty.
Religia Harappa nie została niestety poznana. Brak znalezionych budynków, które mogłyby by świątyniami. Jednak odnaleziono wiele figurek różnego rodzaju bogini matki a także wiele symboli swastyki, co Wskazuje na hinduizm lub jakąś jego formę.
źródło:
http://www.swastika.cba.pl/news/harappa.htm – Harappa, Lothal Indie 4000- 3000 pne
Dodatkowo dochodzą odkrycia kultury Vinca z około 5000 pne i z tego samego czasu wspomniane w filmie znalezisko z Vratsa w Bułgarii.
Prastare swastyki z polskich ziem
Każdy z nas słyszał o faraonach, Egipcie i piramidach. Wszak uczą o tym w szkole podstawowej. Niestety zapomina się o własnych ziemiach i mało kto zdaje sobie sprawę, że przed tysiącami lat na terenach obecnej Polski istniały takie ciekawe kultury społeczne. W Polsce również odnajdziemy piramidy, czyli kurhany, które były grobowcami starodawnych władców. Warto poznać piramidy wielkopolskie, czy polskie piramidy z Izbicy Kujawskiej, Sarnowa i Gaju, które są starsze od egipskich, choć nie tak trwałe i okazałe.
Skupimy się jednak na dwóch kulturach, które pozostawiły nam ciekawe pamiątki z motywami swastyki i preferowały zupełnie inny rodzaj pochówku. Są to Kultura Pucharów Lejkowych a następnie Kultura Amfor Kulistych.
Pierwsza występowała w Europie między 3700 – 1900 p.n.e., na terenach Jutlandii, Szwecji, Niemiec, Holandii, Polski oraz części Wołynia i Podola. Powstała na terenie Kujaw pod wpływem oddziaływania kultury lendzielskiej na lokalne podłoże mezolityczne. Nazwa pochodzi od charakterystycznego kształtu formy naczynia. Ludność tej kultury znana jest z eksploatacji krzemienia pasiastego z kopalni w Krzemionkach i szarego, biało nakrapianego w Świeciechowie-Lasku koło Annopola. Także pierwsze ślady zamieszkania na Ostrowie Lednickim zalicza się do tej właśnie kultury.
Kultura amfor kulistych występowała w latach 3100-2600 p.n.e. w dorzeczu Łaby, w Polsce, Mołdawii, na Wołyniu i Podolu. W tym wypadku nazwa również wywodzi się od charakterystycznego dla niej typu wyrobów ceramicznych. Na terenie Polski pozostawiła po sobie grobowce megalityczne typu skrzynkowego datowane na połowę III tysiąclecia pne. Dotychczas odnalezione osady tej kultury charakteryzowały się małą ilością domów o konstrukcji słupowej zbudowanych na planie nieregularnego czworokąta. Czasami również w formie ziemianki. Groby najczęściej w formie skrzyń z kamieni, przykrytych ziemnym nasypem. Wewnątrz znajdowano ozdoby, naczynia. Wiele pochówków zawiera również szczątki zwierząt, głównie bydła z obciętymi rogami.
Również ta kultura cechowała się szeroką eksploatacją krzemienia pasiastego z kopalni w Krzemionkach.
Najlepiej zbadanym i najwartościowszym znaleziskiem jest cmentarzysko z epoki amfor kulistych w Rębkowie – Parcelach, gmina Garwolin, województwo mazowieckie. Jest ono datowane na około 3500 lat pne. Znalezisko zostało odkryte w okresie międzywojennym i zaliczane jest do bogatszych zespołów grobowych na wschód od środkowej Wisły. W grobie odkrytym w 1937 r. odkryto dwa groby szkieletowe w obstawach kamiennych, wyposażone w dużą liczbę naczyń glinianych oraz po dwie siekierki krzemienne. Znalezione naczynia ozdobiono różnego typu odciskami stempelkowymi w kształcie słupków, kółek, kropek, kącików układających się w szerokie pasma rombów, zygzaków, jodełek, trójkątów a także motyw swastyki.
Jedno z naczyń odnalezione w grobie nr 2 w Rębkowie – Parcelach.
Amforki z okolic Warszawy ze znakiem swastyki lewoskrętnej z cmentarza w Rębkowie – Parcelach. Odkrycie grobów na polu Stanisława Głowały w 1937 roku. Badania archeologiczne przeprowadzone przez K. Salewicza z Muzeum Archeologicznego w Warszawie. Datowane na około 3100-2600 pne. Amforka znajduje się w Państwowym Muzeum Archeologicznym w Warszawie. Grafika i opis ze strony Swastyki.pl
Na dwóch glinianych garnkach z grobów rębkowskich znaleziono symbole swastyki. Jedna swastyka umieszczona była wewnątrz garnka. W tamtych czasach nie znano a na pewno nie używano powszechnie koła garncarskiego a więc garnek nie powstawał z jednego kawałka gliny tylko z kolejno przyklejanych od podstawy wałków. Umieszczenie więc swastyki wewnątrz, rosnącego do góry, po przyklejaniu kolejnych wałków gliny, garnka nie było problemem. Umiejscowienie symboli wewnątrz sugeruje, że było to związane z pewnym rodzajem magii ale tak naprawdę można się tylko domyślać, jaki był sens tego ukrytego znaku. Obie swastyki na omawianych garnkach są lewoskrętne ale różnią się istotnym szczegółem. Jedna z nich ta z wewnątrz garnka jest w kółku a druga nie. Nie można więc wykluczyć, że każda z tych swastyk oznacza coś innego. Ponieważ w żadnym z tych przypadków swastyki nie były związane z motywami zdobniczymi oznacza to, że będąc symbolami, miały za zadanie wyrazić jakąś wolę magiczną lub po prostu życzenie szczęścia i ochrony przed złymi mocami. Możemy więc śmiało twierdzić, że są one pierwszą zapisaną myślą czy wyrażeniem, odnalezioną na ziemiach polskich i pochodzącą z okresu ponad 3000 lat pne.
źródła:
Kultura Amfor Kulistych – Wikipedia
Kultura Pucharów Lejkowatych – Wikipedia
Groby Starsze od piramid – Stefan Siudalski październik 2009
Neolit: Kultura amfor kulistych
Archeologia – Rębków
http://www.swastika.cba.pl/news/amfor.htm – Polska, Rębków k/Warszawy około 3500-3000 pne.