Bogusław z Darłowa (1382-1459), syn Warcisława VII,

https://www.youtube.com/watch?v=IdSyGQVgu3Q&feature=youtu.be

Eryk I Pomorski. Nietuzinkowa postać historyczna związana z Darłowem. Przeniósł stolicę Danii z Roskilde do Kopenhagi, wprowadził cła w Sundzie, dzięki czemu Kopenhaga bogaciła się przez setki lat. Budował zamki, fundował klasztory, a w Jerozolimie założył zakon Rycerzy od Gwoździ Chrystusa. Ostatni Wiking Bałtyku u schyłku swojego życia mieszkał na zamku w Darłowie. Został pochowany w darłowskim Kościele Mariackim. Późniejsi władcy duńscy, czynili starania o odzyskanie skarbów wywiezionych przez Eryka Pomorskiego, bezskutecznie. Co się stało ze skarbem? Tego do dziś nie wiadomo.

Z Wikipedii:

Eryk Pomorski (ur. przed 11 czerwca 1382 w Darłowie, zm. przed 16 czerwca (zap. 3 maja) 1459, tamże^[1][2]) – książę pomorski z dynastii Gryfitów. Król Norwegii (jako Eryk III) w latach 1389-1442, król Danii (jako Eryk VII) w latach 1396-1439 i król Szwecji (jako Eryk XIII) w latach 1396-1434/1435-1439, książę słupski i stargardzki jako Eryk I w latach 1449-1459. Syn księcia słupskiego Warcisława VII i Marii, córki Henryka III, księcia meklemburskiego, z linii meklembursko-zwierzyńskiej.

Władca skandynawski

Urodził się na zamku darłowskim w pierwszej połowie 1382 (na pewno przed 11 czerwca tego roku), na chrzcie otrzymał imię bardzo popularne w dynastii Gryfitów – Bogusław^[3][4][5]. Jego babką ze strony matki była księżniczka duńska Ingeborga, córka króla Waldemara IV Atterdaga, ostatniego męskiego przedstawiciela dynastii Estridsenów na tronie duńskim. Siostrą Ingeborgi była Małgorzata I^[6].

Po śmierci Waldemara IV Atterdaga na tron duński w wieku sześciu lat wstąpił Olaf II, syn króla Norwegii Haakona VI z dynastii Folkunga i Małgorzaty I, młodszej córki Waldemara IV. Regencję za małoletniego Olafa sprawowała Małgorzata, która po śmierci swego męża (1380) przejęła rządy regencyjne także w Norwegii. Olaf II zmarł przedwcześnie w 1387, w wieku 17 lat^[3].

W 1389 Małgorzata wsparła powstanie szwedzkiego rycerstwa przeciwko władzy tamtejszego króla Albrechta, pochodzącego z niemieckiej dynastii meklemburskiej. W tym samym roku Małgorzata adoptowała, przebywającego wraz ze swoim ojcem Warcisławem VII w Danii już od końca grudnia roku poprzedniego (a od 15 lutego 1388 uznanego przez nią za jej następcę w Norwegii), młodego księcia, który najpóźniej wówczas (tj. w czerwcu 1389) oficjalnie zmienił imię na Eryk. Nadanie mu imienia na cześć m.in. po księciu duńskim (stryju Małgorzaty I), po swoim prapradziadku Eryku, księciu Sudermanii i wnuku tego ostatniego, władcy szwedzkim Eryku XII było symbolicznym wyrazem dążeń do unifikacji państw skandynawskich pod jego (przyszłym) panowaniem. Eryk został też wówczas uznany za króla Norwegii, a następnie Małgorzata w 1396 doprowadziła do jego wyboru na króla Danii (po 6 stycznia) i Szwecji (11 czerwca i ponownie w lipcu na błoniach Mora pod Uppsalą)^[4][7][8][a]. Eryk, w następstwie dalszych zabiegów Małgorzaty, został koronowany na władcę unii, rozumianej jako Królewskiej Wspólnoty Trzech Królestw^[9] (17 czerwca 1397^[3][4][10]). Jednocześnie przedstawiciele trzech królestw zawarli w Kalmarze w Szwecji, akt unii personalnej (tzw. unii kalmarskiej). Zagwarantowano Erykowi, że w razie posiadania przez niego potomka płci męskiej, ten ostatni odziedziczy tron. Eryk, mimo wieku sprawnego, nie sprawował faktycznej władzy, którą nadal dzierżyła królowa Małgorzata I do 1412^[4][11].

Rządy w Skandynawii

Po objęciu samodzielnych rządów w 1412 Eryk rozpoczął staranie o odzyskanie księstwa szlezwickiego dla korony duńskiej, które jako lenno dzierżyli hrabiowie holsztyńscy. Mimo że parlament duński nakazał tamtejszym hrabiom zwrócić Szlezwik, co zatwierdził król Niemiec Zygmunt Luksemburski, Eryk po trwających do 1423 walkach (wspierany przez swych krewnych, książąt pomorskich Bogusława IX i Barnima VIII) musiał ostatecznie wycofać się z kilkukrotnie zajmowanego księstwa^[3][4][8].

Eryk zreorganizował swoją kancelarię królewską, rozbudował Kopenhagę i inne miasta Danii, jednakże skupienie się tylko na sprawach duńskich wywołało niezadowolenie w królestwach Norwegii i Szwecji, gdzie król popadł w konflikt z tamtejszymi możnymi, tym bardziej, że stanowiska w tych dwóch krajach król obsadzał Duńczykami lub Niemcami z Pomorza. Dodatkowym źródłem konfliktu był charakter króla, był on bowiem człowiekiem porywczym, szorstkim w obejściu, ze skłonnościami do autorytaryzmu^[3].

Koronacja na króla Unii Kalmarskiej

Podczas soboru w Konstancji doszło do zbliżenia duńsko-polskiego, a rok po zakończeniu soboru, w lipcu 1419 – Eryk zawarł formalny sojusz z Koroną Królestwa Polskiego, szukając przeciwwagi dla miast hanzeatyckich i zakonu krzyżackiego, największych rywali Danii w rejonie Morza Bałtyckiego^[6][12], jednak do spodziewanego przez Eryka małżeństwa jego brata stryjecznego Bogusława IX z Jadwigą, córką Władysława II Jagiełły nie doszło^[13].

W 1423 Eryk wraz z książętami pomorskimi zawarł sojusz z zakonem krzyżackim, na wypadek wojny z Koroną^[12]. W latach 1423-1425 Eryk udał się z pielgrzymką do Ziemi Świętej, wracając król zatrzymał się w Krakowie, gdzie z innymi władcami wziął udział w uroczystościach koronacyjnych czwartej żony króla Władysława Jagiełły – Zofii (Sonki)^[8][14].

Po powrocie do Danii król wszczął kolejną wojnę z Holsztynem i Hanzą, trwającą do ogłoszenia rozejmu w 1432. Wcześniej w 1429, by pokryć koszty wojny i osłabić Hanzę – Eryk nałożył cła na statki przepływające przez duńskie cieśniny Sundu, potem podwyższył podatki w swych królestwach, co razem z trwającą blokadą morską Hanzy, osłabiającą handel bałtycki, doprowadziło do znacznego pogorszenia sytuacji ekonomicznej krajów unii kalmarskiej, a w konsekwencji do niezadowolenia z rządów króla^[15].

Gdy w Szwecji wybuchło powstanie pod wodzą Engelbrekta Engelbrektssona^[6], Eryk na krótki czas (od 16 sierpnia 1434 do 1435) został usunięty z tronu szwedzkiego. Ugoda z powstańcami doprowadziła do rewizji postanowień unii kalmarskiej, która odtąd miała być związkiem trzech suwerennych państw rządzonych przez własne rady na podstawie krajowego prawa. Eryk złamał postanowienia ugody, a gdy duńska rada wbrew królowi nie zgodziła się na uznanie księcia pomorskiego Bogusława IX (na którym ciążyła klątwa kościelna) następcą Eryka, to rada szwedzka powołała Karola Knutssona Bonde na regenta królestwa, a następnie wybuchło przeciwko królowi powstanie w Danii. W efekcie rady trzech królestw podjęły decyzje o detronizacji Eryka: w Danii i Szwecji (odpowiednio — 23 czerwca i we wrześniu 1439) oraz w Norwegii (1442)^[4]. Rada Królestwa Danii zwróciła się o przyjęcie korony królewskiej do księcia Palatynatu Krzysztofa Bawarskiego z dynastii Wittelsbachów, będącego również potomkiem Waldemara IV Atterdaga (jego matka była siostrą Eryka)^[16].

Powrót na Pomorze

Sarkofag Eryka Pomorskiego w Kościele Mariackim w Darłowie

Po objęciu władzy w księstwie Eryk pilnował jego spraw, łagodził spory między biskupem kamieńskim a miastami, szczególnie z Kołobrzegiem. Był jednocześnie pośrednikiem w rozstrzygnięciu konfliktu o spław rzeką Regą pomiędzy Gryficami a Trzebiatowem w 1449^[8][19].

We współpracy z wdową po Bogusławie IX, księżną Marią (córką Siemowita IV ks. mazowieckiego) doprowadził do małżeństwa jedynej córki Bogusława IX – Zofii z księciem wołogoskim Erykiem II, swoim krewnym z dynastii Gryfitów, którego wyznaczył następcą w Księstwie Słupskim^[20].

Władając księstwem, Eryk rezydował przede wszystkim w Darłowie, gdzie w tamtejszym zamku miał swą siedzibę i gdzie zmarł przed 16 czerwca 1459 (zapewne 3 maja)^[1]. Król przed śmiercią przekazał księżniczce Zofii i Erykowi II skarb, składający się z kosztowności przywiezionych z Danii oraz zdobytych podczas korsarskich wypraw. Późniejsi królowie duńscy czynili wielkie starania o odzyskanie skarbu, który uważali za swoją własność. Co się stało ze skarbem, tego do dziś nie wiadomo. Obecnie król Eryk jest pochowany w kościele pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Darłowie, gdzie można zobaczyć jego grobowiec, wystawiony w XVIII wieku^[21].

26 października 1406 w Lund (wówczas Dania, dziś Szwecja) poślubił królewnę angielską Filipę z dynastii Lancasterów. Jego wybranka była najmłodszą córką króla Anglii Henryka IV^[3]. Małżeństwo nie było zgodne. Kłótnie wywoływała bezpłodność żony (XV-wieczna kronika szwedzka), choć starsza literatura przedmiotu wspomina o zmarłych w młodości synach królewskich (Tomasz Kantzow, A, Hiltebrand, J. Micraelius). W 1429 Filippa zamieszkała w klasztorze Brygidek w Vadstenie, gdzie zmarła 5 stycznia 1430 i następnego dnia została pochowana. W kościele klasztornym zachowała się jej płyta nagrobna. Małżeństwo to pozostało bezdzietne^[1].

Związek z Cecylią

Po śmierci żony królowej Filippy król wdał się w romans z Cecylią^[3], pokojówką (?) zmarłej królowej, co mocno wzburzyło jego poddanych. Eryk z Cecylią mieszkali razem podczas pobytu na Gotlandii, a później także w Darłowie. Prawdopodobnie po 1439 zawarli małżeństwo morganatyczne. Według gdańskiego kronikarza Kaspra Schütza – Eryk miał syna Eryka (juniora), który zmarł w dzieciństwie. Współczesna genealogia sugeruje, że potomek pochodził ze związku z Cecylią^[22]

Król Eryk I Pomorski (Eryk VII w Danii, Eryk III w Norwegii, Eryk XIII w Szwecji, Eryk I w księstwie Słupskim)

Echo Darłowa

W 550 rocznicę śmierci Eryka Pomorskiego

 http://www.infodarlowo.pl/echo,artykul1349.html

Losy tego najwybitniejszego władcy pomorskiego są nierozerwalnie związane z Darłowem. Tu w roku 1382 w zamku urodził się najstarszy syn księcia Warcisława VII i Marii Meklemburskiej.  Tu również przebywał przez ostatnie 10 lat życia. Na imię po dziadku Bogusławie V dano mu na chrzcie Bogusław. W wieku 6 lat wraz z młodszą o rok siostrą Katarzyną i ojcem w końcu listopada 1388 r. wyruszył do Roskilde ówczesnej stolicy Danii. Tam, jako wnuk Ingeborgi został usynowiony przez jej siostrę królową Danii, Norwegii i Szwecji – Małgorzatę. Na dworze królowej Małgorzaty otrzymał staranne wykształcenie i nadano mu imię skandynawskich królów – Eryk. W roku 1389 został uznany następcą królowej Małgorzaty na tronach skandynawskich.

W dniu 17 czerwca 1397 roku w zamku w Kalmarze doszło do unii trzech państw: Danii, Szwecji i Norwegii i do koronacji Eryka Pomorskiego na króla zjednoczonej Skandynawii. W Kalmarze ustalono, że jeżeli Eryk będzie miał syna to będzie on wybrany wspólnym królem na tronie zjednoczonej Skandynawii. Poza już wymienionymi państwami skandynawskimi do Eryka należały Islandia, Finlandia, Wyspy Owcze, Orkady, Szetlandy i Grenlandia. Zjednoczone Królestwo skandynawskie pod berłem Eryka Pomorskiego tworzyło największy w Europie organizm państwowy i obejmowało obszar 1,2 miliona km² bez Grenlandii. W Danii uznano go i tytułowano go królem Erykiem VII, w Szwecji królem Erykiem XIII i w Norwegii królem Erykiem III. Najczęściej jednak w literaturze występuje, jako Eryk Pomorski. Do czasu uzyskania pełnoletniości przez młodego króla rządy dzierżyła Małgorzata. W roku 1416 rada duńskich możnowładców poparła stanowisko Eryka w sprawie odebrania biskupom miasta Kopenhagi i przekazania jej królowi na stolicę trzech królestw i jego siedzibę. Dwa lata później Eryk wystarał się dla swojego miasta u papieża o zezwolenie na utworzenie uniwersytetu w Kopenhadze. Ponieważ jednak nie można było studiować teologii, więc na razie nic z tego nie wyszło. Eryk Pomorski dostrzegł strategiczne położenie Kopenhagi na najruchliwszym szlaku żeglownym w Europie. Tędy nieprzerwanym strumieniem na wschód i zachód płynęły statki hanzeatyckie z towarami zakupionymi w portach bałtyckich i wracały z towarami, na które oczekiwały nadbałtyckie miasta. Jednym z głównych celów politycznych, jaki sobie postawił ten ambitny władca było opanowanie handlu w basenie Bałtyku. Król Eryk sformułował pierwszy doktrynę „Dominium Maris Baltici”. Aby realizować to wielkie dzieło należało rozbić handlowy monopol Hanzy. Eryk był panem wszystkich północnych portów, a na południu miał silne wsparcie w książętach zachodniopomorskich. Jedynie zakony: Krzyżacki i Kawalerów Mieczowych starały się przeciwdziałać sprawie opanowania Bałtyku przez Eryka. Po przegranej bitwie pod Grunwaldem zmalało znaczenie Krzyżaków i ich ekspansywność. Najgroźniejszym przeciwnikiem był silny Związek Miast Hanzy. Już w roku 1411 Eryk rozpoczął poprzez posłów starania o odzyskanie Estonii od Krzyżaków. Realizacje swych planów wiązał Eryk w oparciu o Polskę związaną unią z Litwą.

Chcąc opanować bałtycki handel Eryk Pomorski ufortyfikował porty przylegające do Sundu. Aby stopniowo rugować kuców Hanzy nawiązał kontakty z kupcami angielskimi, niderlandzkimi i nowogrodzkimi. Skandynawscy kupcy mieli wówczas niewiele kapitału by zastąpić Niemców. Na początek w roku 1420 król Eryk wydał zakaz handlu detalicznego na terenie swoich królestw obcym kupcom, co przyczyniło się do wzrostu kapitału kupców skandynawskich i innych osiadłych na tych ziemiach. Wzorował się przy tym na postanowieniach Hanzy. Wówczas władze Hanzy podjęły decyzję zabraniającą stowarzyszonym miastom handlu z unią państw skandynawskich i przystąpiły do blokady handlowej. Pod karą grzywny i konfiskaty towarów zabroniono handlu z miastami Skandynawii. W roku 1422 Eryk wydał dekret w myśl, którego tylko miasta skandynawskie otrzymały monopol na handel i rzemiosło w całej unii. Myśl o przejęciu całkowitej kontroli w cieśninach duńskich nurtowała Eryka pomorskiego od dawna. Już na początku XV w. król trzech państw wybudował w Skanii w połowie cieśniny miasto – twierdzę Landskronę i nadał mu prawa miejskie w roku 1413. W roku 1423 Eryk przystąpił do budowy w północno – wschodniej części wyspy Zelandii portu Helsingør wraz z zamkiem obronnym. Wybudowany w roku 1429 zamek Kronborg wzorowany był na darłowskim zamku jego dziadka, ale był 2,2 razy większy niż pierwowzór. Obecnie ten zamek jest kojarzony jest z Hamletem, którego akcję umieścił Szekspir w zamku Eryka. Równocześnie tej osadzie handlowej nadal w roku 1426 prawa miejskie. Także na przeciwległym brzegu Sundu w Helsingborg kazał władca Skandynawii wybudować wysoką na 36 metrów wieżę obronną zwaną „Karnan”. W dolnej części wieży grubość murów dochodziła do 4,5 metra. Stojące naprzeciwko siebie strażnice strzegły przeprawy w Öresund i były przygotowane do ataku artyleryjskiego i obrony przed artylerią wroga. Kolejny warowny zamek strażniczy wybudował Eryk w Malmö w roku 1432. Stojący do dziś zamek Malmöhus stał się ważną warownią wzniesioną nad czterokilometrowej szerokości przesmykiem pomiędzy Skanią, a Zelandią. Również w Kopenhadze zbudował forty obronne i port dla wojennych okrętów.

Eryk Pomorski, który oprócz Skandynawii władał także księstwem słupskim zaproponował królowi Jagielle połączenie Unii Kalmarskiej i Polsko – Litewskiej pod berłem Gryfitów i Jagiellonów. Gdyby do tego doszło już w I połowie XV wieku Europa byłaby zjednoczona na obszarze od Atlantyku do Morza Czarnego. Śmiało można powiedzieć, że był on prekursorem jednoczenia Europy. Wprowadził cła w Sundzie, dzięki czemu Kopenhaga bogaciła się przez setki lat.

Żoną jego w latach 1406 -1430 była Filippa, córka króla Anglii Henryka IV. Mimo prawie ćwierćwiekowego pożycia Filippa nie dała mu potomka. Gdy król Eryk Pomorski zwany cesarzem Północy chciał, aby po nim trzy królestwa skandynawskie objął urodzony w Darłowie książę Bogusław IX nie zgodziły się na to rady duńskich i szwedzkich możnowładców. Po śmierci Filippy w 1430 r. duńscy członkowie rady chcieli go powtórne ożenić. Wówczas Eryk postanowił przestać rządzić Skandynawią i przeniósł się ze swą ukochaną Cecylią na Gotlandię do swojego zamku w Visby i tam pojął ją za żonę. Gdy prośby o powrót na tron były nieskuteczne zdetronizowano go i koronę powierzono synowi jego siostry Katarzyny również urodzonej w Darłowie. Mając liczne skarby i zahartowaną w walkach flotę nadał Eryk kapitanom statków listy kaperskie i zachęcił ich do niszczenia floty jego przeciwników. Otrzymał wówczas przydomek: „Ostatniego Wikinga Bałtyku”.

Zmuszony do opuszczenia Gotlandii w 14449 r. na 7 statków załadował swoje skarby i armaty i przybył na ojcowiznę do Darłowa. Wierne królowi floty darłowska i słupska pomogły mu opuścić oblegany zamek Visborg na Gotlandii i przewiozły go z piękną Cecylią i fortuną do darłowskiego zamku. Pomorscy żeglarze przywieźli razem z Erykiem skarby porównywalne ze skarbami Nibelungów. Cesarz północy przywiózł z Gotlandii do Darłowa figurę Chrystusa wielkości 15 – letniego chłopca z czystego złota arabskiego, figury dwunastu apostołów z czystego srebra wielkości dzieci, cały róg jednorożca (narwala), złoty order wartości 10 tysięcy guldenów, który otrzymał w posagu od małżonki, złotą gęś z zamku Vordingborg, która wskazywała kierunek wiatru na wieży zamkowej. Ponadto zabrał ze sobą wiele królewskich klejnotów i srebrną zastawę. Na pewno przywiózł ze sobą Eryk insygnia Orderu Podwiązki, jakie otrzymał od króla Anglii. W ich skład wchodzą złoty łańcuch o wadze 30 uncji (850,5 grama), złota przywieszka z postacią Św. Jerzego zabijającego smoka, dewiza orderowa oraz ośmiopromienna brylantowa gwiazda. Z przywiezionych skarbów podarował złotą przebogatą monstrancję do kaplicy zamkowej w Darłowie, aby sakrament tam trzymano oraz róg jednorożca, który wykorzystywano jako lichtarz na świece. Obie te rzeczy osobiście widział i podziwiał sekretarz kancelarii książąt pomorskich i kronikarz Thomas Kantzow podczas pobytu w kaplicy darłowskiego zamku. Widział w zamku kilka świetnych kredensów i pozłacanych mis srebrnych.

Król Eryk po powrocie na ojcowiznę objął sukcesję po zmarłym kuzynie księciu Bogusławie IX. Razem z nim zacumowała w darłowskim porcie część jego kaperskiej floty. Eryk I był ostatnim przedstawicielem słupskiej linii dynastycznej. Dziedziczką księstwa słupskiego uczynił piękną księżniczkę Zofię, córkę Bogusława IX i Marii mazowieckiej. Swatał ją nawet królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi, ale wydał ją w listopadzie 1451 r. za księcia wołogoskiego Eryka II. Huczny ślub odbył się w darłowskim zamku. Przystojna panna młoda miała 17 lat, a syn Warcisława IX Eryk II było 10 lat starszy. W związku z osiedleniem się na darłowskim zamku kaprów Eryka miejscowi kupcy mieli poważne utrudnienia w handlu głównie ze Szwecją i z Gdańskiem.

Aby uczyć rządzenia krajem król Eryk przyjął, jako współregenta Eryka II. Król Eryk nie zastał w księstwie słupskim przychylnej dla siebie atmosfery. Stany księstwa miały już od dawna liczne przywileje, gwarantujące im duży współudział w sprawowaniu władzy i nie zamierzały podporządkować zdetronizowanemu władcy. Konflikt ten pogłębił się z czasem również na skutek różnic politycznych Eryk I bowiem w momencie wybuchu wojny trzynastoletniej opowiedział się po stronie krzyżackiej. Natomiast Słupsk oraz inne miasta w księstwie solidaryzowały się ze Związkiem Pruskim w jego walce z zakonem i udzieliły mu wyraźnego poparcia.

Tekst i ilustracje Leszek Walkiewicz – prezes TPZD Buda spotkanie Trzech Cesarzy 1424 – od lewej: Jan VIII Paleolog – Cesarz Bizancjum, Zygmunt Luksemburski – Cesarz Rzymsko-Niemiecki, Eryk I Pomorski – Cesarz Północy.

więcej:  http://www.infodarlowo.pl/echo,artykul1349.html

Jeszcze trochę historii Pomorza i Skandynawii:

Rodowód i pomorskie korzenie przyszłego króla

   Książę Warcisław VII -ojciec Eryka – był najstarszym synem drugiej żony Bogusława V Adelajdy brunszwickiej. Bogusław V po śmierci w 1361 swej pierwszej żony Elżbiety Piastówny córki króla Kazimierza Wielkiego ożenił się powtórne w roku 1362 z Adelajdą córką księcia Ernesta Brunszwickiego. Data urodzin Warcisława VII nie jest dokładnie znana, ale naukowcy przyjmują, że urodził się on około 1363 r., a więc ok. 2 lata po śmierci Elżbiety. Eryk Pomorski pochodził z dynastii książąt Pomorza Zachodniego używających na swych pieczęciach gryfa
i z tego znaku wy-wodzi się nazwa dynastii. Gryfici byli rodzimego pomorskiego, czyli słowiańskiego pochodzenia. Eryk pochodził ze słupskiej linii Gryfitów. Jego dziadkiem był Bogusław V, który urodził się w 1318 r. jako najstarszy syn Warcisława IV i Elżbiety Świdnickiej. Dziadek Eryka był od 1326 księciem na Ziemi Słupskiej, a od roku 1338 rządził również w imieniu młodszych braci Księstwem Wołogoskim. W roku 1341 Bogusław V odzyskał zastawiony w 1329 Zakonowi Krzyżackiemu okręg słupski, zastawiony przez jego opiekunów książąt szczecińskich Ottona l i Barnima III za cenę 6000 grzywien. W wykupie Słupska i okolicy pomogli mu mieszczanie Słupska, Darłowa i Sławna którzy uiścili brakującą kwotę długu w wysokości 2766 grzywien srebra. Bogusław V dążył do związku z Polską. Wyrazem tego jest podpisanie w
lutym 1343 w Poznaniu przymierza wojskowego z Kazimierzem Wielkim. Ostrze tego przymierza skierowane było przeciwko Zakonowi Krzyżackie-mu. Na mocy tego układu książęta pomorscy zobowiązali się dostarczyć królowi 400 ludzi zbrojnych pod dowództwem Bogusława V w przypadku wojny z Krzyżakami. Książę Wołogoski zobowiązał się również nie przepuszczać przez swoje terytorium posiłków rycerskich udających się z zachodniej Europy do państwa zakonnego. W kilka miesięcy później sojusz z polskim królem Bogusław V umocnił małżeństwem z jego córką Elżbietą.

   W cztery lata później Bogusław V przybywa do Darłowa, gdzie Święcowie – władcy Ziemi Słupskiej, Sławieńskięj i Darłowskięj składają mu hołd lenny. Strategicznie położone i bogate miasto Darłowo wywarło na nim takie wrażenie, że postanowił zbudować tu swoją siedzibę. W tym celu w roku 1352 wraz z braćmi Barnimem IV
i Warcisławem V kupuje od Elżbiety Behr za 1500 grzywien młyn oraz wyspę na rzece Wieprzy
i rozpoczyna budowę zamku. W drugim roku małżeństwa urodziła się im córka Elżbieta, która wraz z młodszym o niecały rok bratem Kazkiem wychowywała się w Krakowie na dworze Kazimierza Wielkiego. Tam też w roku 1363 wzięła ślub z cesarzem rzymsko-niemieckim i królem Czech Karolem IV Luksemburczykiem. Ten huczny cesarski ślub zgromadził na Wawelu wiele osobistości.

   Gdy w roku 1380 r. umarł Haakon VI król Norwegii , który na krótko w latach 1362 1363 był królem Szwecji, znacznie wzrosły wpływy królowej Małgorzaty. Jej dziesięcioletni syn został wówczas królem Norwegii, ale faktycznie rządy w obu królestwach sprawowała jego matka, która miała władzę regencką. Tego samego roku 1380 ,podobnie jak Norwegia, również Islandia przyłączyła się do Danii. Tak więc pod wspólnym berłem były trzy państwa. Trzeciego sierpnia
1387 r. niespodziewanie i przedwcześnie zmarł młodociany duński monarcha Olaf V, który królo-wał zaledwie 7 lat. Tak więc Małgorzatę obwołano królową Danii i Norwegii.

   Już w miesiąc po nominacji Małgorzaty na królową Norwegii została ona wybrana na królową Szwecji na zamku Dalaborg przez Szwedzką Radę Państwa. Później zaś na polecenie Małgorzaty została mianowana „królem” Szwecji. Układ w Dalaborg i zwycięstwo odniesione nad Albertem z Meklemburgii pod Falkoping rozciągnęły władanie Małgorzaty na Islandie i cały Półwysep Skandynawski oraz posiadłości szwedzkie
w Finlandii. W momencie zjednoczenia Skandynawii królowa Małgorzata postanowiła w trwały sposób zabezpieczyć ciągłość dyna-styczną. Ponieważ była już starszą wdową z obumarłym synem szukała pośród swoich krewnych odpowiedniego kandydata do adopcji na swego następcę. Jesienią 1388 r. na dwór w Darłowie spadł wielki splendor. Gdy królowa duńska Małgorzata, rodzona ciotka księżnej Marii, żony Warcisława, VII straciła w 1387 r. swego jedynego syna Olafa po-stanowiła wybrać na jego następcę 6-letniego Eryka, syna Warcisława VII. Warcisław postanowił odwieźć swego syna na dwór królowej Małgorzaty. W czasie kiedy zajęty był wyprawą do Danii, jego wasale, najpewniej za jego aprobatą, coraz śmie-lej występowali przeciw Zakonowi, napadając na przejeżdżających przez terytorium księstwa gości i rycerzy krzyżackich. W czasie wyprawy Warcisława VII do Danii, rządy w Księstwie Słupskim sprawował w jego imieniu Bogusław VI.

To państwo miało 1 milion 200 tysięcy kilometrów kwadratowych.

Unia Kalmarska

Związek powstały w wyniku zabiegów politycznych królowej Danii Małgorzaty I jednoczył trzy królestwa pod berłem jednego monarchy. Unia została zawarta w Kalmarze na terenie Szwecji, w pobliżu ówczesnej granicy z Danią. Państwa skupione w unii wybierały wspólnego władcę. Pierwszym królem unijnych państw został wybrany wcześniej na króla Norwegii (1389), Danii (w styczniu 1396)^[1] i Szwecji (23 lipca 1396)^[2], Eryk Pomorski^[3]. 17 czerwca 1397 Eryk został koronowany na króla Danii i Szwecji. Koronacja Eryka Pomorskiego na króla Norwegii odbyła się w Oslo w okresie Świąt Wielkanocnych 1392^[4]. Wybór wspólnego władcy regulowały wystawione później dokumenty, tzw. list koronacyjny (duń. kroningsbrevet) oraz list unijny (duń. unionsbrevet)^[5]. Ten drugi określał każdorazowo obowiązek wyboru wspólnego króla przez przedstawicieli wszystkich trzech królestw oraz prowadzenia wspólnej polityki zagranicznej. Jednak w przypadku posiadania przez króla potomka w linii męskiej, miał on zagwarantowane pierwszeństwo wyboru^[6]. List unijny podpisało 17 delegatów z zebranych w Kalmarze, co było zapowiedzią dążeń większości możnowładców do utrzymania luźnego związku między królestwami.

Państwa unijne zobowiązały się do wspólnego prowadzenia wojen. Formalnie zachowały niezależność, lecz decydująca rola przypadła Danii. Był to ówcześnie najpotężniejszy sojusz północnej Europy. Duńskie interesy kierowały się w stronę Niemiec. Częste wojny w Szlezwiku, Holsztynie, czy na Pomorzu nie były opłacalne dla Szwecji, która handlowała rudami żelaza z państwami południowymi. Jednocześnie urzędnicy duńscy w Szwecji, z dala od swojego kraju, uprawiali własną politykę, często nieprzyjazną wobec Szwedów. Szwecja zaczęła domagać się więc własnego rządu^[5].