Wallace Delois Wattles (1860-1911) był amerykańskim pisarzem – prekursorem popularnych dziś książek

o sukcesie i bogactwie.

W wyniku własnych studiów różnych filozofii i wierzeń odkrył „zasadę twórczej myśli” , metodę kreatywnej wizualizacji i inne praktyczne zasady osiągania tego, czego się pragnie.

Dzięki stosowaniu tych metod wzbogacił się pod koniec swego życia, co pozwoliło mu z przekonaniem głosić swe odkrycie w formie wykładów i ksi­ążek.

Napisał ich kilka, ale niniejsza (tytuł oryginalny: The Science of Getting Rich , rok wy­dania 1910) jest najbardziej znana i doceniana.

Inne książki autora to: Health Through New Thought and Fasting, The Science of Being

Great, The Science of Being Well, The Science of Becoming Excellent,Financial Success:

Harnessing the Power of Creative Thought, A New Jesus, The New Science of Living and

Healing, How To Get What You Want, Making The Man or Woman Who Can, powieść

Hellfire Harrison.

Więcej informacji o autorze i jego dziełach można znaleźć na stronach:

http://wallacewattles.wwwhubs.com/

http://wallacewattles.com/wallace.htm

http://www.scienceofgettingrich.net/

To co tutaj wybrałem to tylko fragment książki o tym jak się wzbogacić ale wiedza podana w tej książce może być wykorzystana do realizacji dowolnego celu.

„Ta książka jest pragmatyczna, nie filozoficzna – jest podręcznikiem, a nie naukową rozprawą o teoriach. Jest przeznaczona dla mężczyzn i kobiet, których najbardziej palącą potrzebą są pieniądze, którzy najpierw chcą się wzbogacić, dopiero potem filozofować.

Jest dla tych, którzy oczekują rezultatów i będą traktować wnioski z badań jako podstawę do działania, bez zagłębiana się w procesy, na podstawie których te wnioski wyciągnięto.

Oczekuję, że czytelnik przyjmie fundamentalne założenia na wiarę, tak jak przyjąłby stwierdzenia dotyczące praw związanych z elektrycznością, gdyby ogłosili je Marconi czy Edison.

Przyjmując owe założenia udowodnisz ich prawdziwość poprzez postępowanie zgodnie z nimi. Każdy mężczyzna i kobieta, którzy to zrobią, bez wątpienia staną się bogaci, bo zastosowane tu naukowe założenia są precyzyjne i niepowodzenie nie jest możliwe.

Pisząc tę książkę wszystko podporządkowałem zwykłości o prostocie stylu, tak, by wszyscy mogli ją zrozumieć.

Przedstawiony poniżej plan działania oparty został na wnioskach z rozważań filozoficznych.

Został dokładnie sprawdzony i jako eksperyment praktyczny przeszedł pomyślnie najważniejszy test: działa!”

Wasz

W. D. Wattles

” Wszystko na ziemi jest wykonane z pierwotnej substancji, która daje początek wszystkiemu.

Powstają coraz to nowe formy, te starsze zanikają, lecz wszystkie są ukształtowane przez jedną rzecz.

Zasób owego bezkształtnego surowca, czy też substancji pierwotnej jest nieograniczony.

Powstał z niej świat, ale nie została ona wykorzystana w całości.

Wolne przestrzenie pomiędzy różnymi formami świata widzialnego przenika i wypełnia substancja pierwotna,

bezkształtny surowiec. Można zrobić jeszcze dziesięć tysięcy razy więcej niż już zrobiono,

a nawet wówczas istniejący we wszechświecie zapas surowców nie zostałby wyczerpany

Bezkształtna, pierwotna substancja jest inteligentna.

To substancja, która myśli.

Jest żywa i zawsze dąży do pełni życia.

Naturalnym i wrodzonym instynktem jest chęć, by przeżyć więcej.

W naturze inteligencji jest by się rozwijać, świadomość próbuje przekroczyć granice

i znajdować coraz pełniejszy wyraz.

Świat form został stworzony przez bezkształtną żywą substancję, która przybiera formę,

by wyrazić się w sposób bardziej pełny.

Świat jest wspaniałą ostoją życia i zawsze zmierza tam, gdzie życia jest więcej i gdzie funkcjonuje ono

w sposób bardziej pełny.

Natura została ukształtowana tak, by sprzyjać rozwojowi życia – jest on dla niej najważniejszym elementem pobudzającym.

W związku z tym natura szczodrze dostarcza wszystkiego, co przyczynia się do powstania i rozwoju życia.

Nie może niczego zabraknąć, chyba, że Bóg chciałby zaprzeczyć samemu sobie

i zniweczyć swe własne dzieła.

Nie jesteś biedny dlatego, że zasoby bogactw są niewystarczające.

Jest faktem, który przeanalizuję nieco dalej, że osoba postępująca i myśląca w odpowiedni sposób

jest w stanie mieć kontrolę nawet nad ową bezkształtną substancją pierwotną.

Materiał, z którego wszystko jest zrobione to substancja myśląca,

a dominująca w owej substancji myśl o formie – stwarza tę formę .

Substancja pierwotna porusza się zgodnie ze swymi myślami.

Wszystko co widzisz na świecie, każdy proces, który obserwujemy w naturze to

widzialny wyraz myśli zawartej w substancji pierwotnej.

Myśląc o formie, substancja przybiera ją; myśląc o ruchu – wykonuje go.

W ten sposób powstały wszystkie rzeczy.

Żyjemy w świecie myśli, a jest on częścią wszechświata myśli.

Myśl o poruszającym się wszechświecie spowodowała,

że nieuformowana substancja – przybrała formę układów planetarnych i w tejże formie pozostaje.

Myśląca substancja przybiera formę swojej myśli i postępuje według niej.

Wypełniając myśl o krążących systemach słońc i światów, substancja przybiera

formę tych ciał i kieruje nimi zgodnie ze swą myślą. Myśląc o formie wolno

wzrastającego dębu, zachowuje się tak samo i produkuje drzewo, choć praca ta

może zająć całe wieki. W dziele stwarzania owa nieuformowana pierwotna

substancja zdaje się działać zgodnie z wytycznymi, które sama ustaliła. Innymi słowy,

samo myślenie o dębie nie spowoduje nagle powstania w pełni ukształtowanego

dorosłego drzewa, ale zapoczątkowuje ruch sił, które owe drzewo stworzą, zgodnie z

ustalonymi regułami wzrostu.

Każda myśl rozumnej substancji pierwotnej o formie, powoduje stworzenie tej formy,

lecz zawsze, a w każdym razie zazwyczaj, zgodnie z wcześniej ustalonymi regułami

wzrostu i działania.

Myśl o domu o określonej konstrukcji, zaszczepiona w nieuformowanej

substancji, nie sprawi, że ten dom natychmiast powstanie, ale spowoduje właściwy

zwrot twórczych energii, od dawna działających w handlu i przemyśle, tak, że

rezultatem będzie szybkie wybudowanie domu. Gdyby jednak nie było istniejących

kanałów, którymi twórcza energią mogłaby efektywnie działać, wówczas dom

zostałby stworzony bezpośrednio z substancji pierwotnej, bez oczekiwania na skutki

powolnych procesów świata organicznego i nieorganicznego.

FIZYKA SKRYTA W WEDACH

Skąd się wzięły religie

 

 

*******************************************************************

 

 

Niniejszy artykuł to rezultat mojej fascynacji przeczytaną niedawno książką o fizyce wedyjskiej. Pisząc go, opieram się na własnych przemyśleniach oraz na następujących źródłach:

 

1. Raja Ram Mohan Roy, Vedic Physics. Scientific Origin of Hinduism, Golden Egg Publishing, Toronto;

 

2. Gopinath Kawiradź, „Otwarcie się stworzenia”, niepublikowany rozdział książki Pogląd śaktyjski w     literaturze tantrycznej, przełożonej z hindi przez Annę Rucińską.

 

 

 

Weda to po polsku „wiedza”. Oznacza prawdziwe poznanie, nie zaś powstałe w kali-judze (wiekach ciemności) martwe obyczaje. Skostniałe wierzenia i religie to tarcza ochronna niewiedzy. Pradawną, olbrzymią wiedzę naukową zakodowano w Wedach, aby mogła przetrwać niesprzyjający okres. W miarę jak człowiek coraz głębiej pogrążał się w materię, tracił świadomość swych możliwości i umiejętność czerpania z zapisów wiedzy kosmicznej. Obecnie, w związku z przejściem planety w nową epokę Prawdy (satja-jugę) dość gwałtownie ją odzyskuje.

 

Wedy przekazano po to, by wiedza zachowała się dla potomnych. Przemyślnie upostaciowano opisywane siły i zjawiska przyrody w barwny panteon bóstw. Źródło, czyli wszechprzenikającą Świadomość, podstawę manifestacji wszelkich bytów, Wedy nazywają brahmanem (Tym, co się rozszerza). Gdy ciemność niewiedzy skryła istotę prawdziwej, naturalnej religii (sanatana dharmy), uniemożliwiając bezpośredni kontakt ze Źródłem, TO stało się niezrozumiałym Bogiem, napawającym czcią, a w naszej kulturze wręcz bojaźnią. Ja sama, pisząc ten artykuł, używam dużych liter w określeniach Źródła. TO, bowiem, chociaż daleka jestem od mistycyzmu, napawa najwyższym szacunkiem i ciągle na nowo zadziwia.

 

Wedanta, czyli upaniszady, pisma stanowiące ukoronowanie, esencję treści Wed, określa Źródło jako samoświetlną Świadomość, jedyną Rzeczywistość (Sat) i zarazem szczęśliwość (ananda). Brahman zapragnął się podzielić i dlatego „wymarzył”, czyli wyprojektował z siebie wszechświaty. Dusze ludzkie, Jego cząstki, jak iskry jednego, ponadczasowego Ognia rozlatują się w nieskończonej przestrzeni, w miarę zagęszczania się energii (materii) stopniowo przybierając coraz gęstsze ciała. Świat jest zatem majakiem (mają), sennym marzeniem Stwórcy, ułudą wynikającą z błędu postrzegania i zasłaniającą jedynie istniejące TO.

 

Czym jednak jest owo TO, dlaczego, po co i jak się przejawia? Według niezwykle ciekawych badań Raja Ram Mohana Roya, kanadyjskiego fizyka hinduskiego pochodzenia, Wedy udzielają na to odpowiedzi, jeśli je umiejętnie odczytać.

 

TO

 

Twórcza Świadomość to Coś, co istnieje poza przestrzenią i czasem, a zatem według naszego pojmowania nie może mieć wymiarów. Inaczej mówiąc, jest nieskończona; pisma hinduskie opisują ją jako bezbrzeżny ocean, nam może prościej wyobrazić sobie TO jako bezwymiarowy punkt.

 

Przyczyna przejawienia

 

Dziesiąty Hymn Rygwedy głosi:

 

„Na początku nie było bytu ani niebytu […]

To Jedno oddychało, własną mocą, bez powietrza.

Nic prócz Niego nie było. […]

Wcześniej zrodziło się w Nim pragnienie”.

 

Klucz do zagadki leży właśnie w słowie „pragnienie”. Ekoham bahusjam

– „Jam jest Jeden. Zapragnąłem się podzielić”. Dlaczego to pragnienie się zrodziło, Wedy nie mówią wprost, jednak dają do zrozumienia, że TO chciało się bawić i tworzyć – jak wielki artysta. Chciało też kochać, nie da się jednak kochać, nie mając przedmiotu miłości.

 

Proces przejawienia

 

Proces przejawienia (tworzenia) jest już w dużej mierze poznany przez współczesną fizykę kwantową i molekularną, choć fizyka ta nie odkryła jeszcze wszystkiego, co zapisane zostało w Wedach. Stworzenie jest tylko przejawem Najwyższego Bytu. Przed stworzeniem Byt ten istniał w postaci „złotego łona, jedynego pana wszystkiego, co zrodzone. On podtrzymuje ziemię i niebiosa”. Złoty kolor to w literaturze wedyjskiej kolor bardzo wysokiej, „gorącej” energii. Z niej powstały wszechświaty. Wedyjski model powstania wszechświata różni się od modelu Wielkiego Wybuchu, a także od zarzuconej już koncepcji wszechświata stacjonarnego. Zgodnie z nim wszechświat ma początek i koniec, środek i oś, obraca się (wiruje), jest sferoidą (ma kształt jaja) i jest ograniczony. Na początku jego masa-energia jest zerowa. Masa jest stwarzana nieprzerwanie na obrzeżach wszechświata w postaci materii i antymaterii. Młodziutki wszechświat jest bardzo zimny. W miarę rozszerzania się jego temperatura rośnie, w miarę kurczenia się – maleje. Jeden taki cykl nazywa się oddechem Brahmy – stwórcy naszego wszechświata. Wszechświatów jest niezliczona liczba i każdy z nich ma swojego Brahmę. Według barwnych opowieści zawartych w puranach wszyscy oni mieszczą się w paznokciu dużego palca u stopy Wisznu, oczekując, aż im zleci ponowną zabawę w tworzenie.

 

Można sobie wyobrazić, że wszechświaty to piana na oceanie Świadomości. Jedne bąbelki nadymają się, inne kurczą i zanikają. W istocie bąbelki te mieszczą się w większym jajowatym bąblu, nieskończona liczba tych większych bąbli – w nieskończonej liczbie jeszcze większych, te jeszcze większe bąble – w największym, i dopiero za tym największym „spoczywa” Świadomość.

 

Kosmologia wedyjska mówi o dziesięciu wymiarach zwiniętych w struny, nadprzestrzeniach, olbrzymich próżniach w obszarach zbitek galaktyk, szczegółowo opisuje też wszystkie rządzące wszechświatem prawa – grawitację, odpowiedzialną za jego rozszerzanie się, przeciwnie doń skierowaną siłę napięcia powierzchniowego na jego obrzeżach, siły elektromagnetyczne, oddziaływania słabe i silne, cząstki elementarne itp.

 

Wszystkim siłom i zjawiskom nadano imiona bóstw, zaś cząstkom elementarnym nazwy zwierząt. Ich listę sporządził dr Raja Ram Mohan Roy, autor wspomnianej książki Vedic Physics. I tak na przykład zwierzęta udomowione to bozony, zwierzęta dzikie – fermiony, ptaki – cząstki pola; krowy to fotony, owce, kozy, konie – jeszcze inne cząstki. Dla przetrwania młodego wszechświata najważniejsze były dwie przeciwstawne siły: grawitacja i napięcie powierzchniowe. Gdyby grawitacja była za słaba, napięcie powierzchniowe spowodowałoby skurczenie się wszechświata do zera. Grawitację uosobiono jako Bryhaspatiego, zaś napięcie jako demona Wrytrę. Nasze istnienie zawdzięczamy Indrze, sile elektryczności, który pokonał Wrytrę w zaciętej walce. Między innymi, zagonił on rozproszone krowy (fotony) do jaskini, czyli na granice wszechświata. (Mówiąc o Wrytrze, warto wspomnieć, że stał się on później biblijnym szatanem. Jasne staje się też pochodzenie świętych krów w hinduizmie.) Dlatego właśnie Indrze poświęconych jest najwięcej wedyjskich hymnów. Okazuje się, że liczba hymnów też jest kodem, który można odczytać. Wisznu to cały wszechświat (wszystkie wszechświaty), jego pierwotną wibracją (OM, Słowem) jest Saraswati, Rudra to promieniowanie kosmiczne, itd.

 

Jajo wszechświata składa się z trzech rejonów: ziemi, strefy pośredniej i nieba.

Ziemia to materia, sfera pośrednia – pole elektromagnetyczne, niebo – pole kwantowe. Światło kwantów, poruszające się skokowo, jest światłem wtórnym, wytworem Świadomości. Światło Świadomości jest nieruchome. Jak pamiętamy, TO jest samoświetlne.

Byłoby dobrze nazywać je dla odróżnienia Blaskiem.

W terminologii sanskryckiej występują różne nazwy światła: najwyższe Bhargo (znane z mantry Gajatri), dźjotir – światło ruchome, i jeszcze inne. Ziemia jest obszarem obserwatora, bowiem obserwujemy wszystko ze świata materii. Pośredni świat energii oraz niebiański świat światła nie są bezpośrednio dostępne naszym zmysłom. Ponieważ obserwując świat kwantów, zakłócamy jego funkcjonowanie, fizycy wedyjscy uważają, że nauka nigdy go nie pozna. Można powiedzieć, że wszystkie trzy światy są jakby perforowane; dopiero po nałożeniu ich na siebie „dziurki” mogłyby się wypełnić, co umożliwiłoby ogląd całości. Jednak taki całościowy ogląd dostępny jest tylko oświeconym mędrcom, którzy rozwinęli postrzeganie pozazmysłowe.

 

Nie wiadomo, kiedy powstały Wedy, uważa się, że są wieczne.

Wiedza jest naturą wszechświata; trzeba tylko przypomnieć sobie, jak ją odczytywać. Nie wiadomo też na pewno, kto Wedy ułożył. Okazuje się, że różni mędrcy (riszi), którym się to przypisuje, nie są tak naprawdę ludźmi: zapis wiedzy istnieje gdzieś na poziomie cząstek elementarnych – na przykład słynny Wasisztha, nauczyciel Ramy, to jądro atomowe,

Mitra (bóg słoneczny) to elektron, a Waruna – proton. I tak dalej.

 

Szczegóły procesu przejawiania

 

Poziom TEGO omówiony jest dokładniej poniżej. – Ogólnie mówiąc, następuje zasianie „‚”złotego nasienia” w niezróżnicowanym, przedwiecznym, pozostającym w równowadze oceanie energii – salila, „pierwotnych wodach”.

 

 

 

Równowaga zostaje zakłócona – i zaczyna się ruch, twórczość.

    Poziom przyczynowy – zapisanie idei.

    Poziom mentalny – pochwycenie idei, obrazu bądź symbolu; stworzenie wzorca.

      – Subtelna energia zaczyna wibrować mocą intencji, w umyśle powstają modyfikacje, myśli mające postać „wirków”.

      – Wirki gęstnieją w cząstki elementarne.

    Poziom energii i materii

      – cząstki elementarne skupiają się w atomy.

      – atomy wypełniają wzorzec przedmiotu.

      – wzorzec zapisuje się w przestrzeni (akaśi), gdzieś na granicy światła i cząstek elementarnych.     

  

(Walter Russell, oświecony Amerykanin, podaje w swym dziele Secret of Light, że zapis istnieje w  gazach szlachetnych.)

      – wzorzec rozchodzi się w przestrzeni w nieskończoność na zasadzie fraktalnej

      – wzorzec ładuje się, przyciągając podobne wzorce

      – wzorzec manifestuje się na poziomie energii elektromagnetycznej

      – wzorzec manifestuje się fizycznie.

 

Uwagi:

 

1. Umysł spokojny nie tworzy. Odbija światło duszy (atmy). W tym świetle ogląda „zapisy” wiedzy. Potem jej ewentualnie użyje.

2. Na poziomie fal elektromagnetycznych (antaryksza) zapis wzorca ma prawdopodobnie postać dwójkową. Na poziomie umysłu abstrakcyjnego – symbolu, litery, innego znaku?, a na poziomie umysłu konkretnego – obrazu, wyobrażenia.

3. Z chwilą zapisu wzorca, umysł może go dowolnie wychwytywać z przestrzeni i cały proces zaczyna się od nowa.

 

Możemy tworzyć dla eksperymentu bądź zabawy, ale nie to jest naszym celem.

 

Stopnie przejawiania według poglądów śaktyjskich,

unaocznione w Śri-czakrze

 

http://jantra.com.pl/pliki/artykuly/art06.html

Żadna myśl o formie

nie może zostać odciśnięta w substancji pierwotnej,

nie wywołując skutku w postaci stworzenia tej formy.

Człowiek jest centrum myślenia i potrafi tworzyć myśli. Wszelkie formy

wytworzone przez ludzkie ręce, powstają najpierw w głowie człowieka. Nie możemy

niczego ukształtować, dopóki o tym nie pomyślimy.

Do tej pory ludzie ograniczali swe wysiłki do pracy rąk, stosując wysiłek fizyczny

w świecie form i starając się zmienić bądź zmodyfikować już istniejące. Rodzaj ludzki

nie pomyślał dotąd, by podjąć próbę stwarzania nowych form przez odciśnięcie myśli

w bezkształtnej substancji pierwotnej.

Kiedy człowiek pomyśli o jakiejś formie, z materiału tworzącego formy naturalne

stwarza tę, która powstała w jego umyśle. Jak dotąd, ludzie zrobili niewiele albo

zupełnie nic w kwestii współpracy z nieuformowaną inteligencją – w kwestii pracy „z

Ojcem”. Ludzie nie potrafią sobie wyobrazić, że mogliby dokonać tego, co Ojciec.

Jednostka zmienia kształt i modyfikuje istniejące formy pracą swych rąk, nie próbując

odpowiedzieć sobie na pytanie o możliwość wytwarzania rzeczy z nieuformowanej

substancji poprzez przekazywanie jej swych myśli.

Chcemy udowodnić, że jest to możliwe – że każdy może tego dokonać –

chcemy też pokazać, jak to zrobić. Zaczniemy od sformułowania 3 zasadniczych tez:

Po pierwsze, twierdzimy że istnieje jedna pierwotna bezkształtna substancja, z

której wszystko jest zrobione. Wszystkie pozornie różnorodne elementy są jedynie

różnymi postaciami tej substancji. Wszelkie formy obecne w świecie organicznym i

nieorganicznym są niczym innym jak rozmaitymi kształtami uformowanymi z tego

samego materiału.

A jest to substancja myśląca – zawarta w niej myśl wytwarza formę w owej myśli

zawartą. Myśl, element rozumnej substancji, stwarza kształty. Istota ludzka jest

centrum procesów myślowych, zdolnym tworzyć oryginalne myśli. Jeżeli człowiek

potrafi przekazać swą myśl pierwotnej myślącej substancji, to powoduje tym samym

stworzenie lub formowanie rzeczy, o której pomyślał. Aby podsumować:

Istnieje substancja myśląca

z której wszystko jest zrobione i która,

w swojej pierwotnej postaci przenika,

penetruje i wypełnia przestrzeń we Wszechświecie.

Myśl odciśnięta w tej substancji stwarza to

co jest przedmiotem tej myśli.

Człowiek może formować rzeczy w swoich myślach,

a przez odciśnięcie swych myśli

w bezkształtnej substancji pierwotnej, może spowodować

powstanie rzeczy, o której myśli.

“Czym jest tulpa?

 

W tym momencie nie jest  jeszcze to w pełni jasne i biorąc pod uwagę naturę problemu prawdopodobnie nie prędko będzie.

 

Na tą chwilę najlepszą definicją tego pojęcia, najlepiej oddającą podejście grupy od której się o tym dowiedziałem, jest ten tekst:

 

Uważa się, że tulpa to niezależna świadomość egzystująca również w postaci halucynacji, samoistnie nakładającej się na postrzegane otoczenie, której wygląd zazwyczaj możesz w sporej mierze sam wybrać. Tulpa jest zupełnie świadoma i kontroluje swoje opinie, uczucia i ruchy.

 

Mówiąc wprost, tulpa to dodatkowa świadomość w naszej psychice.

 

Nie prawdziwa lecz „symulowana” i ożywiona przez podświadomość.

 

Faktycznie nie jest drugą świadomością,

 

jest tylko konstruktem psychiki jej twórcy.

 

Ale zważywszy na fakt, że postrzegamy ją jako drugą osobę, możemy ją w takich kategoriach rozpatrywać.

 

I tak też możemy się śmiało do niej odnosić.

 

https://bialczynski.pl/2012/11/16/jak-uposledza-nas-nowoczesnoscnowo-szczeznac-czyli-o-podstepie-technologicznym-i-postepujacej-niemocy-umyslu-3/

Sposób, w jaki człowiek działa to bezpośredni skutek jego sposobu myślenia.

Aby postępować w oczekiwany przez siebie sposób, będziesz musiał nauczyć się myśleć tak, jak chcesz.

To pierwszy krok na drodze do bogactwa.

A myśleć o tym, o czym chcesz myśleć oznacza – myśleć o PRAWDZIE, bez względu na iluzję.

Każda jednostka posiada wrodzoną, naturalną zdolność myślenia o tym, o czym chce myśleć.

O wiele trudniejsze jest nie myślenie o rzeczach dostrzeganych przez nas w otaczającym nas świecie.

Myślenie w oparciu o iluzje jest łatwe, myślenie o prawdzie ukrytej pod iluzją jest skomplikowane

i wymaga większego wysiłku niż jakakolwiek inna praca.

Żadnej pracy ludzie tak nie unikają niż długotrwałego nieprzerwanego myślenia.

Bo to praca najcięższa na świecie. Szczególnie wtedy, gdy prawda kłóci się z iluzjami.

Każda iluzja zaobserwowana w widzialnym świecie stara się wytworzyć formę w

ludzkim umyśle. Można temu zapobiec w jeden sposób – koncentrując swe myśli na

PRAWDZIE.

Patrzenie na iluzję ubóstwa wytwarza odpowiadające im formy w naszym

umyśle, chyba, że uznasz prawdę, że biedy nie ma; że istnieje wyłącznie dostatek.

Myślenie o zdrowiu, gdy otaczają nas iluzje choroby albo myślenie o bogactwie,

gdy wokół nas istnieją pozory ubóstwa wymaga siły, ale ktokolwiek ją posiądzie staje

się panem swego umysłu. Taka osoba może pokonać przeznaczenie i mieć to, czego

pragnie.

Tę moc można zdobyć wyłącznie uznając zasadniczy fakt ukryty za wszelkimi

iluzjami, a mianowicie fakt istnienia myślącej substancji, z której wszystko jest

stworzone.

Musi też dotrzeć do nas prawda, że każda myśl zawarta w tej substancji staje

się formą i że człowiek może do tego stopnia oddziaływać swymi myślami na tę

substancję, że spowoduje iż przybiorą one formę i widzialną postać.

Kiedy zdamy sobie z tego sprawę, opuszczą nas wszelkie lęki i wątpliwości, bo

wiemy, że możemy stworzyć to, czego pragniemy, możemy otrzymać to co chcemy

posiadać i możemy stać się kimkolwiek chcemy być.

Pierwszym krokiem na drodze do bogactwa musi być twoja wiara w trzy zasadnicze stwierdzenia,

przedstawione w tym rozdziale wcześniej.

Powtórzę je, aby podkreślić ich znaczenie:

Istnieje substancja myśląca

z której wszystko jest zrobione i która,

w swojej pierwotnej postaci przenika,

penetruje

i wypełnia przestrzeń we Wszechświecie.

 

Myśl odciśnięta w tej substancji stwarza to

co jest przedmiotem tej myśli.

 

Człowiek może formować rzeczy w swoich myślach,

a przez odciśnięcie swych myśli

w bezkształtnej substancji pierwotnej,

może spowodować

powstanie rzeczy o której myśli.

 

https://bialczynski.pl/2012/11/16/jak-uposledza-nas-nowoczesnoscnowo-szczeznac-czyli-o-podstepie-technologicznym-i-postepujacej-niemocy-umyslu-3/

 

 

Siła Umysłu

 

Źródło mocy

 

Źródło mocy jest narzędziem,sposobem postępowania, który może pobudzać w nas energię i mądrość służące uzdrawianiu.

 

Każdy może zdać się na wizję boga zgodny z ich własnymi wierzeniami.

 

Źródłem mocy może być każda pozytywna forma, natura, esencja lub siła – Słońce, Księżyc,

przestrzeń, woda, rzeka, ocean, powietrze, ogień, drzewo

kwiat, człowiek,zwierzę, światło, dźwięk, zapach, smak – każdy aspekt energii, który jest dla kogoś inspirujący i leczniczy.

 

Formy duchowych istot (takich jak Budda,Kriszna czy Bogini Matka)

jako że ucieleśniają i wyrażają ostateczny spokój oraz radość uniwersalnej prawdy

są skuteczniejsze aniżeli zwykłe formy.

 

Jednak najlepszym źródłem mocy będzie to z którym sami czujemy się najlepiej.

 

Kiedy zdecydujemy się na dane źródło mocy, poświęćmy wiele dni na rozmyślania nad nim

i ustanowienie więzi z jego energią, nim zaczniemy medytować.

 

Później, kiedy wykonujemy już ćwiczenia lecznicze powinniśmy poprzez wizualizację,

doświadczanie i ufność odnowić związek z jego energią.

 

Jeśli wyobrażenie określonego źródła mocy powoduje napięcie, poczucie ograniczenia i stres,

znaczy to, że mimo iż jest to święty obiekt,podchodzimy do niego z umysłem pełnym przywiązania,

pomieszania i lgnięcia do “Ja”.

 

Nie złagodzi to naszych problemów.

 

Z drugiej strony, nawet gdy znaleźliśmy coś, z czym się dobrze czujemy, możemy to zmienić

w zależności od własnych potrzeb i etapu duchowego lub emocjonalnego rozwoju.

 

Kiedy kontaktujemy się ze źródłem mocy, powinniśmy odczuwać i przyjmować spokój i energię, jakiej nam udziela.

 

Przy właściwym nastawieniu każdy obiekt może zyskać wielką moc.

 

Paltrül Rinpocze opowiada taką oto historię:

   Pewna kobieta o wielkim religijnym oddaniu poprosiła swojego syna, który często podróżował do Indii w interesach, by przywiózł jej święty przedmiot z kraju Buddy.

 

Syn zapomniał o prośbie matki. Przypomniał sobie dopiero, gdy był blisko domu.

 

Wziął więc ząb martwego psa, owinął go w brokat i jedwab i wręczył matce, mówiąc:

 

“Matko, przywiozłem ząb Buddy, byś mogła składać mu hołd”.

 

Przez resztę swojego życia matka wielbiła psi ząb z pełnym oddaniem i ufnością, tak jakby był on prawdziwym zębem Buddy.

 

Wokół zęba pojawiły się cudowne znaki, a w chwili śmierci kobiety, na znak głębokiego uduchowienia, wokół jej ciała pojawiło się tęczowe światło.

Niektórzy ludzie mogą myśleć, że są zbyt świadomi, by polegać na wizerunku, który miałby im pomóc.

 

Mogą odnosić wrażenie, że wyobrażenie czy wizualizacja są czymś “zmyślonym”, czymś, co znajduje się poza nimi; otóż wręcz przeciwnie,

 

wykorzystanie wyobraźni faktycznie pomaga wydobyć niewykorzystane siły, które już posiadamy.

 

Nie ma większego znaczenia, jaką formę czy wyobrażenie obierzemy sobie za źródło mocy, ponieważ tak naprawdę nawiązujemy kontakt z naszą wewnętrzną mądrością.

 

Musisz odłożyć na bok inne koncepcje dotyczące wszechświata i skoncentrować

się na wymienionych powyżej fundamentalnych założeniach, tak

by zakodowały się w twojej głowie i stały się dla ciebie normą.

Powtarzaj powyższe zdania, czytaj wciąż na nowo.

Zapamiętaj każde słowo, rozważaj je, aż ugruntujesz swą wiarę w ich treść.

Gdy pojawią się wątpliwości, odrzuć je. Nie słuchaj argumentów przeczących mojej

koncepcji. Nie słuchaj kazań w kościołach ani nie bierz udziału w wykładach,

które prezentują teorie sprzeczne z tą, którą prezentuję.

Nie czytaj książek ani pism nauczających czegoś odmiennego.

Jeśli pogubisz się w zrozumieniu, wierze i zaufaniu dla prezentowanej tu koncepcji wszechświata,

wszelkie twoje wysiłki pójdą na marne.

Nie pytaj dlaczego te rzeczy miałyby być prawdziwe, nie zastanawiaj się też w

jaki sposób mogą być prawdziwe. Po prostu w nie uwierz.

Nauka o bogaceniu się zaczyna się od pełnej akceptacji.

Rozdział 5

Więcej życia

Musisz pozbyć się wszelkich przesądów, że istnieje jakieś Bóstwo,

którego wolą jest abyś był biedny, albo które ma określony cel

w utrzymywaniu cię w stanie ubóstwa.

Trzeba odrzucić ideę bóstwa,które jest zazdrosne jak dziecko,a co za tym idzie nie dojrzałe emocjonalnie

bóstwa które kara za „złe” i wynagradza za „dobre”(jedno i drugie definiowane według wygód kasty kapłanów).

Bóstwa któremu nasza wiara jest nie wiadomo do czego potrzebna.

Które nas”kocha” w zamian za coś.

Należy odrzucić ideę bóstwa na które można zrzucić odpowiedzialnoć za włąsne życie.

Bóstwa którego istnieniem można usprawiedliwić swoje najpodlejsze działania.

Przedewszystkim należy odrzucić ideę bóstwa o imieniu Szatan

które jest tym silniejsze im więcej wyprzemy tego

co jest nieakceptowaną przez nas częścią nas samych.

 

 

 

Inteligentna substancja, która jest wszystkim i we wszystkich,

która żyje we wszystkim – również w tobie, to świadomie żyjąca materia.

Będąc takową, musi posiadać wrodzone pragnienie rozwijania życia.

Każde żyjące stworzenie musi nieprzerwanie poszukiwać rozwoju swego życia, ponieważ życie,

samo w sobie, dąży do nieustannego rozwoju.

Ziarenko, upuszczone w ziemię rozpoczyna aktywność, a w czasie swego życia produkuje 100 następnych ziarenek.

Życie trwając zwielokrotnia się i nieustannie się powiększa.

Musi to robić żeby przetrwać.

Tej konieczności stałego wzrostu podlega też inteligencja.

Każda nasza myśl pociąga konieczność powstania następnej myśli;

świadomość nieustannie się rozprzestrzenia.

Każdy poznany przez nas fakt prowadzi do poznania następnego faktu, wiedza stale się poszerza.

Każdy pielęgnowany przez nas talent wyzwala pragnienie rozwijania kolejnego.

Każda pielęgnowana przez nas fobia rośnie w siłę coraz bardziej

Wszyscy podlegamy pędowi życia, poszukując sposobów ekspresji,

co prowadzi nas zawsze do większej wiedzy, bardziej intensywnego działania i do osobistego rozwoju.

Owa żyjąca substancja musi podlegać temu odwiecznemu prawu rządzącemu wszelkim życiem.

Przenika ją pragnienie, by żyć pełniej i to dlatego odczuwa konieczność tworzenia.

Ta substancja pragnie żyć pełniej w tobie i poprzez ciebie.

Chce więc byś posiadał wszystko, czegokolwiek mógłbyś użyć.

Jest pragnieniem Boga, byś osiągnął dostatek. Chce byś stał się bogaty, bo

może lepiej wyrazić siebie przez twoją osobę, jeśli ty posiadasz rzeczy,

których mógłbyś użyć wyrażając Boga.

Może pełniej żyć w tobie jeśli masz nieograniczoną kontrolę nad życiem.

Wszechświat chce byś posiadał wszystko, czego zapragniesz.

Natura jest przyjazna twoim planom.

Wszystko jest przeznaczone dla ciebie.

Zrozum, że to wszystko prawda.

Jest jednak niezwykle ważne, by twój cel

pozostawał w harmonii z celem wszechświata.

Musisz chcieć prawdziwego życia, nie zaś przyjemności czy zaspokojenia zmysłów.

Życie jest procesem, a jednostka żyje w pełni tylko wtedy, gdy używa wszystkich funkcji – fizycznych,

umysłowych i duchowych – w stopniu, jaki umożliwiają jej zdolności, nie przesadzając w żadnej z nich.

Nie powinieneś chcieć bogactwa po to, by żyć prymitywnie i zaspokajać zwierzęce pragnienia.

To nie jest życie.

Lecz spełnianie wszystkich fizycznych funkcji jest częścią życia i nie żyje w sposób pełny ten,

kto odmawia swym cielesnym popędom normalnej i zdrowej ekspresji.

Nie chcesz także bogactwa wyłącznie dla rozkoszowania się przyjemnościami umysłowymi, by zdobyć wiedzę,

by zaspokoić ambicje, by olśnić innych, by stać się sławnym.

To wszystko stanowi bardzo ważną część twego życia, ale ten kto żyje wyłącznie dla intelektualnych przyjemności,

nie żyje pełnią życia, nigdy nie poczuje się w pełni usatysfakcjonowany.

Nie pragniesz bogactwa wyłącznie dla dobra innych, nie powinieneś gubić

siebie dla zbawienia rodzaju ludzkiego, by doświadczyć radości płynącej z

dobroczynności i poświęcenia. Radości duszy są jedynie częścią życia i nie są

lepsze ani bardziej szlachetne od pozostałych części.

Pragniesz osiągnąć dostatek, by móc jeść, pić i weselić się kiedy przychodzi na

to czas, po to by móc otaczać się pięknymi rzeczami, oglądać odległe lądy, sycić

swój umysł i rozwijać intelekt; by móc kochać innych i robić miłe rzeczy; i aby pomoc

światu odnaleźć prawdę.

Pamiętaj jednak, że przesadny altruizm nie jest lepszy ani bardziej szlachetny

od przesadnego egoizmu; obie postawy są błędem.

Nie sądź, że Bóg chce, abyś poświęcał się dla innych i że dzięki temu

zaskarbisz sobie jego względy. Bóg niczego takiego nie wymaga.

Bóg pragnie, byś zrealizował swoją wizję w jak największym stopniu dla siebie i

dla innych. Innym pomożesz pełniej realizując siebie. Da to lepsze skutki niż

jakikolwiek inny sposób.

A realizować siebie możesz jedynie osiągając bogactwo, więc właściwym i

godnym pochwały jest, byś najwięcej uwagi poświęcał dziełu zdobywania majątku.

Pamiętaj jednak, że pragnienie substancji dotyczy wszystkich, jej działania

muszą być nakierowane na osiągnięcie pełniejszego życia przez wszystkich. Nie

można sprawić, by działała w celu umniejszenia czyjegoś życia, bo jest jej tyle samo

we wszystkich poszukujących bogactwa i życia.

Inteligentna substancja wiele dla ciebie uczyni, ale nie zabierze dobra innej

osobie, by obdarować tym ciebie.

Musisz pozbyć się myśli o współzawodnictwie. Jesteś po to by tworzyć, nie po

to by walczyć o to, co już zostało stworzone.

Nie musisz nic nikomu zabierać.

Nie musisz zdobywać rzeczy za bezcen.

Nie musisz oszukiwać ani wykorzystywać. Nie trzeba, byś kazał komuś

pracować dla ciebie za mniej, niż na to zasługuje.

Nie musisz pożądać czyjejś własności albo patrzeć na nią zachłannym

wzrokiem. Nikt nie posiada rzeczy, której byś nie mógłbyś mieć i to bez odbierania

komuś czegokolwiek.

Masz się stać twórcą, a nie zawodnikiem. Zdobędziesz to, co chcesz, ale w taki

sposób, że wszyscy ludzie na których masz wpływ, zyskają na tym.

Zdaję sobie sprawę, że są tacy, którzy zdobyli duże pieniądze postępując

dokładnie odwrotnie do stwierdzeń zawartych w powyższym paragrafie, dodam więc

słowo wyjaśnienia. Jednostki tego typu osiągają czasem bogactwo w związku ze

swymi niezwykłymi predyspozycjami do współzawodnictwa, a czasem nieświadomie

wspomagają substancję w realizacji jej wielkich celów i działań na rzecz ogólnego

rozwoju poprzez ewolucję przemysłową. Rockefeller, Carnegie, Morgan i inni

kapitaliści byli nieświadomymi agentami najwyższego w dziele systematyzacji i

organizacji przemysłu produkcyjnego, a ostatecznie ich praca w dużym stopniu

przyczyniła się do pełniejszego życia wszystkich ludzi.

Ale ich czas już prawie minął. Zorganizowali produkcję, a teraz zastąpią ich

przedstawiciele ogółu, którzy opracują mechanizmy dystrybucji.

Są jak prehistoryczne gady. Odgrywają ważną rolę w procesie ewolucji, ale siła,

która ich powołała, odwoła ich. I trzeba pamiętać, że tak naprawdę nigdy nie byli

bogaci; informacje o prywatnym życiu większości z nich pokazują, że tak naprawdę

należeli do najpodlejszych i najnędzniejszych.

Bogactwo zdobyte poprzez współzawodnictwo nigdy nie przynosi satysfakcji i

nie jest stałe. Dziś należy do ciebie, jutro do kogoś innego. Pamiętaj, jeśli masz się

wzbogacić w sposób naukowy i pewny, musisz całkowicie pozbyć się myśli o

współzawodnictwie. Ani przez chwilę nie myśl, że zapasy są ograniczone. Gdy tylko

pomyślisz, że wszystkie pieniądze kontrolują, „zagarniają” inni ludzie i że musisz się

postarać o powstanie praw, które ukróciłoby ten proces, itd. – w tym momencie twój

umysł ogarnia chęć współzawodnictwa, a moc stwarzania cię opuszcza.

A co gorsza, zatrzymasz w ten sposób podjęte już kreatywne działania.

WIEDZ, że złoto wartości niezliczonych milionów dolarów spoczywa w górach

całego świata, jeszcze nie odkryte. Wiedz też, że gdyby go nie było, zostałoby

stworzone z substancji myślącej, by zaspokoić twe potrzeby.

WIEDZ, że pieniądze, których potrzebujesz pojawią się, nawet jeśli będzie

konieczne by zaangażować jutro tysiąc osób do odkrycia nowych kopalni złota.

Nie patrz nigdy na to co widzialne. Patrz zawsze na nieograniczone

bogactwo zawarte w nieuformowanej substancji i WIEDZ, że przyjdzie do ciebie

kiedy tylko będziesz umiał je przyjąć i użyć. Inni ludzie, choćby zagarniali

wszelkie widzialne dobra i tak nie są w stanie powstrzymać cię przed osiągnięciem

tego, co twoje.

Dlatego nigdy nie pozwól sobie, by choć przez chwilę myśleć, że wszystkie

miejsca odpowiednie do budowy domu zostaną zajęte, zanim ty będziesz gotów do

budowy swego domu. Nigdy nie martw się korporacjami, nie obawiaj się, że niedługo

zawładną całym światem.

Nie obawiaj się też, że stracisz coś czego pragniesz bo ktoś cię „przebije”.

To nie może się stać. Nie szukasz bowiem niczego co ktoś już posiada,

sprawiasz, że to czego chcesz, powstaje z nieuformowanej substancji, a jej zapas

jest nieograniczony. Trzymaj się następującego stwierdzenia:

Istnieje substancja myśląca z której wszystko jest zrobione i która, w

swojej pierwotnej postaci, przenika, penetruje i wypełnia przestrzeń we

Wszechświecie.

Myśl odciśnięta w tej substancji stwarza to co przedmiotem tej myśli.

Człowiek może formować rzeczy w swoich myślach, a przez odciśnięcie

swych myśli w bezkształtnej substancji pierwotnej, może spowodować

powstanie rzeczy, o której myśli”.

Wątki pitagorejskie u Penrose’a

 

Pitagoreizm matematyczny zakłada, że liczby są arché

świata.Zbigniew Król twierdzi, iż:

 

„Pitagoreizmem w filozofii matematykinazwiemy pogląd głoszący, że przedmioty matematyki są częściami realnego świata

lub realnymi przyczynami jego struktury on-tycznej”

 

. Pitagoreizm i platonizm na gruncie filozofii matematykimają wiele punktów stycznych i podobieństw.

Punktem odróżnie-nia tych dwóch stanowisk jest problem przyczynowości

. W pitago-reizmie liczby można uważać za realne przyczyny świata.

Wedle Platona liczby nie są natomiast w stanie wytworzyć przestrzenno-ści, czyli świata fizycznego

. Można stwierdzić zatem (pomijającinterpretację Stróżewskiego przytoczoną w poprzednim akapicie)

że nawet jeśli liczby istnieją w świecie Platona, to są one przyczy-nowo bezsilne, a więc epifenomenalne

. Doktryna pitagorejska niewyróżniała dwóch oddzielonych od siebie światów — była ona monistyczna

, co może być uważane za jeden z powodów realistycznego,czy nawet reistycznego pojmowania liczb.

 

 

Pitagorejczycy tworzyli elitarny religijno-naukowy związek, a matematyka była otoczona przez nich wręcz religijnym kultem.

Bezgranicznie wierzyli oniw skuteczność metody matematycznej — w szczególności wierzyli,że przy pomocy liczb naturalnych

i ich stosunków, czyli liczb wymiernych, można opisać relacje między miarami obiektów fizycznych.

Odkryli oni jednak, że nie wszystkie wielkości można przed-stawić jako liczby wymierne.

 

 

http://www.academia.edu/952877/Roger_Penrose_-_pitagorejczyk_zespolony

 

blog.marciszewski.eu/?p=1768

 

bacon.umcs.lublin.pl/~lukasik/wp-content/uploads/2010/12/R.Penrose-Droga-do-rzeczywisto%C5%9Bci-prze%C5%82.-J.Przystawa-Warszawa-2004-s.-7-21.pdf

 

obi.opoka.org.pl/zfn/019/zfn01908Debiec.pdf

 

obi.opoka.org/zfn/013/zfn01303Penrose.pdf

 

http://www.kognitywistyka.upjp2.edu.pl/resources/artykuly/grygielhohol1.pdf