Praga – Bubenec czyli neolityczna Praga Praganów-Prygów, Kumoryjczyków przegnanych z Zielonej Pustyni (Nadczarnomorskich Stepów)  przez Skołotów, a zapisanych w podaniach  żydowskich (Biblia) i arabskich, a także w innych starożytnych źródłach jako potomkowie Gomera i wnukowie Marchomira i Ibora.

 

Według jednych wersji były to mieszane plemiona celto-skołockie, według innych wyłącznie celtyckie a według jeszcze innych słowiano-isto-skołockie czyli prasłowiańskie. Czekamy na badania genetyczne haplogrup znalezionych kości z grobu i z urny. Mamy nadzieję, że te dane nie będą zbyt długo skrywane przed opinią publiczną. Jeśli znajdą się tam haplotypy Y-DNA R1a1a1 będziemy mieli pewność że w tej neolitycznej – jednej z najstarszych rolniczych kultur na świecie brali udział Prasłowianie – przodkowie naszych dziadów i  ojców oraz nas samych – Polaków.

Polecam rzut oka na mapy gdzie Prygia w Anatolii i Pragia w Harii-Wharacie

 

 

 Zanim zaczniemy przedstawiam fragment artykułu z National Geografic gdzie widać już polubowny ton na temat etogenezy Słowian (mimo że to artykuł z 2010 roku a więc odkrycia były świeże) i uwzględnienie wyników badań genetycznych chociaż w skromnym zakresie – uznające kulturę przeworska za Wenedyjską a nie Germańską. Wtedy był to akt odwagi – dzisiaj wiemy już więcej – zwłaszcza o Skandynawii i Rurykowiczach – potomkach Prasłowian na Skonie Lądu czyli w Skon – Dynawii, Skon-Dawanii (Dawanie – Dawni – Staroeuropejczycy halpogrup I1 i I2).

http://www.national-geographic.pl/

Słowianie – na początku dziejów

14 marzec 2010

W encyklopedycznym skrócie

W encyklopedycznym skrócie to grupa ludów indoeuropejskich, związanych tzw. językiem prasłowiańskim, z których we wczesnym średniowieczu zaczęły kształtować się narody słowiańskie. Byli i nadal są zagadką, a zwłaszcza problem ich etnogenezy. Jest on wciąż przyczyną burzliwych sporów. Jedni badacze kolebkę Bałto-Słowian widzą w Azji, a już wyodrębnionych Słowian w Naddnieprzu. Inni snują różne hipotezy, lokalizując ich prasiedziby w rozmaitych częściach Europy, m. in. na wschód od Wisły. Najbardziej popularna jest teoria ich pralegowisk na Wołyniu, Podolu, Polesiu i nad środkowym Dnieprem, aż do źródeł Donu, oraz druga, umieszczająca ich na terenach nadłabskonadwiślańskich. W 1979 r. krakowski archeolog, Kazimierz Godłowski, w swej rozprawie o rozprzestrzenianiu się Słowian dowodził np., że miejscem narodzin słowiańskiej kultury i języka było dorzecze górnego i środkowego Dniepru, obszar leżący dziś na pograniczu Białorusi i Ukrainy. Dopiero stamtąd w okresie wędrówek ludów Słowianie wyruszyli na zachód i południe. Jako prasłowiańską uznał on, rozwijającą się na tym obszarze od II w. p.n.e. do II w. n.e., archeologiczną kulturę zarubiniecką, której nazwa bierze się od osady w Zarubińcach.
Słowianie początkowo należeli do bałtosłowiańskiej wspólnoty językowej, która rozpadła się między II a I tysiącleciem p.n.e. Byli potomkami rolniczo-pasterskich plemion, którzy na przełomie III i II tysiąclecia p.n.e. osiedlili się na północy stepów nad M. Czarnym, Podkarpaciu, w środkowej, północnej i wschodniej Europie. W wiekach późniejszych stworzyli kilka genetycznie ze sobą związanych kultur archeologicznych, wśród których ważne znaczenie miała kultura trzciniecka, rozprzestrzeniona w 2 poł. II tysiąclecia p.n.e. między Wisłą a środkowym Dnieprem, łużycka(XIII – IV w. p.n.e.) i pomorska(VI – II w. p.n.e.)

W pierwszej połowie I tysiąclecia Słowianie stanowili jeszcze wspólnotę językową i kulturową. W wyniku migracji oraz ekspansji ludów celtyckich i germańskich, zwłaszcza w dorzeczu Dniepru i Wisły, Słowianie zostali rozbici na grupę zachodnią, czyli Wenedów, reprezentujących kulturę przeworską i zasiedlających ziemie między Odrą, Łabą i Soławą po Płw. Jutlandzki oraz wschodnią, czyli Antów, których wytworem była kultura zarubiniecka i którzy zajęli całe dorzecze Dniepru i górnej Wołgi.

W czasie wzmożonej migracji Słowian na Płw. Bałkański w V-VI w. powstała grupa Słowian południowych, którzy rozprzestrzenili się na Bałkanach i Peloponezie.

Neolityczna świątynia w Pradze oraz 23 inne świątynie odkryte w Czechach

Archeolodzy odnaleźli w praskiej dzielnicy Na Hurce pozostałości neolitycznej świątyni sprzed 6500-6200 lat – podała czeska agencja informacyjna CTK. Świątynia ma średnicę 23 metrów, a tworzą ją dwa rowy i trzy palisady (tego typu budowlę specjaliści nazywają rondlem). Prowadziły do niej dwie bramy – jedna od strony wschodniej, a druga od zachodniej.

Według Milana Kuczarka z praskiego muzeum świątynia była nie tylko miejscem uroczystości religijnych, ale uczt i wymiany dóbr.

Oprócz świątyni archeolodzy natrafili na dwa neolityczne domy, dziewięć grobów, narzędzia, ceramikę i kości zwierząt. W Czechach znaleziono dotąd ponad 10 świątyń tego typu, z czego dwie w okolicach Pragi.

Na znalezisko uczeni natrafili dzięki analizie zdjęć lotniczych. Wykopaliska zaczęli w marcu.

Osada w Pradze

7.o5 .2012 r.

Archeolodzy odkryli na stanowisku w Pradze najstarsze w Czechach ślady uprawy ziemi i jej orania pochodzące z połowy IV tysiąclecia p.n.e. – informuje serwis internetowy Prague Daily Monitor. 

Odkrycia dokonano podczas badania gruntu pod dwiema ulicami w Pradze, w dzielnicy Bubenec, znajdującej się w północno-zachodniej części stolicy Czech.

Jak poinformowała rzecznik praskiego Instytutu Archeologicznego Jana Marikowa, na stanowisku położonym niedaleko Zamku Praskiego odnaleziono miejsce z zachowanymi śladami prymitywnej orki, pochodzącymi z wczesnej epoki miedzi (ok. 3800-3500 r. p.n.e.).

Na terenie o powierzchni 80 metrów kwadratowych (9 metrów długości i 10 metrów szerokości) naukowcy odkryli zespół równoległych linii wyrytych w ziemi na głębokość 8 centymetrów, tworzących skiby ziemi pozostające po orce.

Archeolodzy odnaleźli też liczne ślady osadnictwa z późniejszych okresów, od pozostałości po celtyckich i germańskich plemionach do artefaktów z wczesnego średniowiecza.

Według Markowej odkryte skiby są prawdopodobnie najstarszymi śladami pola uprawnego, jakie zostały odnalezione na terenie Czech i pochodzą z tego samego okresu, co najstarsze znane w Europie ślady zastosowania prymitywnych pługów w uprawie ziemi.

Archeolodzy prowadzący wykopaliska na stanowisku wydobyli dużą liczbę artefaktów i pobrali próbki gruntu do dalszych badań.

PAP – Nauka w Polsce

 

 

w Pradze odkryto neolityczną wioskę sprzed 7500 lat

27-05-2012

Czescy archeolodzy odnaleźli na stanowisku w Pradze ślady osadnictwa pochodzące z około 5500 r. p.n.e. – informuje serwis internetowy Radio Prague

Odkrycia dokonano na stanowisku położonym w dzielnicy Bubenec w północnej części stolicy Czech, w rejonie największego zakola Wełtawy przepływającej przez Pragę.

Archeolodzy odnaleźli na stanowisku ślady dwóch długich neolitycznych budowli, z których starsza pochodzi sprzed ponad 7000 lat i miała kształt prostokąta, a młodsza o kształcie trapezu pochodzi sprzed około 6500 lat.

Niedawno na tym samym stanowisku Bubenec archeolodzy odnaleźli najstarsze w Czechach ślady orki na polu pochodzące z ok. 3500 r. p.n.e., a najnowsze znalezisko wskazuje, że ludzie byli tu obecni także 2000 lat wcześniej, mniej więcej w tym samym czasie kiedy powstawało rolnictwo nad Nilem w starożytnym Egipcie.

Jak poinformował Radek Baly, dyrektor Czeskiego Towarzystwa Archeologicznego kierujący pracami wykopaliskowymi na stanowisku Bubenec, po neolitycznych budowlach pozostały jedynie doły po palach, wyżłobienia w gruncie po drewnianych elementach konstrukcji oraz kilka artefaktów.

Znaleziska umożliwiły jednak ustalenie kształtu i obwodu neolitycznych budowli, a także określenie ich wewnętrznego podziału na pomieszczenia.

Archeolodzy odnaleźli też miejsce pochówku sprzed około 3000 lat, składające się z ceramicznego naczynia wypełnionego spalonymi szczątkami i kośćmi oraz kilku płaskich kamieni, a także jeden o wiele starszy, ale bardzo zniszczony grób.

Długie budowle mieszkalne o kształcie trapezu były charakterystyczne dla kultury ceramiki linearnej z kręgu neolitycznych kultur naddunajskich, rozwijających się na terenach Europy Środkowej w okresie ok. 5500-4500 r. p.n.e., a młodsze groby pochodzą z okresu kolejnej neolitycznej kultury ceramiki kreskowanej, która zaczęła się rozwijać w okresie 4600-4400 r. p.n.e.

Według R. Baly’ego, dalsze badania wyjątkowego stanowiska Bubenec w Pradze mogą zaowocować kolejnymi odkryciami. Szanse na to są duże, gdyż na terenie dzielnicy planuje się przeprowadzenie rekonstrukcji wielu budynków oraz powstanie nowych, a zgodnie z prawem konieczne będzie przed rozpoczęciem inwestycji przeprowadzenie lokalnych badań archeologicznych.

Grób homoseksualisty sprzed 5 tys. lat

Czescy archeolodzy poinformowali o dość interesującym odkryciu. Bo, o ile nikogo nie powinien dziwić fakt znalezienia w Pradze grobowca i ludzkich szczątków sprzed 5 tysięcy lat, o tyle tak precyzyjna informacja dotycząca orientacji seksualnej nieboszczyka – jest zaskakująca.

Mogiłę odnalezioną podczas wykopalisk datuje się na późną epokę kamienia i przypisuje się kulturze ceramiki sznurowej, rozprzestrzenionej w eneolicie na obszarze niemal całej Europy Środkowej.

– Kultura ta ściśle dotrzymywała rytuałów pogrzebowych. Kobiety układane były na lewym boku z głową ustawioną w kierunku wschodnim, a mężczyźni na prawym boku, z głową skierowaną na zachód. Przedstawiciele obu płci leżeli w grobach w pozycji skurczonej – tłumaczyła archeolog Katerzina Semradova cytowana przez czeskie media.

Tymczasem w grobie wykopanym w praskiej dzielnicy Dejvice zaobserwowano nietypowe rozwiązania dotyczące pochówku zmarłego. Kości mężczyzny były ułożone na sposób kobiecy, w dodatku wyposażone zostało w dary pogrzebowe charakterystyczne dla kobiet: pięć naczyń, krzemienny nożyk i jajowaty garniec.

– Ludzie tej doby, czyli okresu sprzed dwóch-trzech tysięcy lat przed naszą erą, bardzo dbali o rytuały pogrzebowe. Nie mogło się zdarzyć, że zrobili to naumyślnie, albo że się pomylili. To wielce nieprawdopodobne – dodała inna archeolog, Kamila Remiszova Veszinova.

Według niej istnieją dwie teorie, mogące wyjaśnić sposób ułożenia ciała. – Podobne pochówki znane są u szamanów z czasów mezolitu, kiedy mężczyzna musiał przyjąć tożsamość kobiety i odwrotnie – powiedziała. Jednak grób z Pragi nie zawiera bogatego wyposażenia mogił szamańskich.

– Dużo bardziej prawdopodobne jest, że był to mężczyzna o innej orientacji seksualnej, czyli homoseksualista lub transseksualista – dodała Kamila Remiszova Veszinova.

Archeolodzy ochrzcili pochowanego mężczyznę imieniem Milousz. Czeskie media nazwały go natomiast „człowiekiem trzeciej płci”.

In English

27.05 2012

Archeologists find early Stone Age houses in Prague

Same Prague district that yielded Stone Age ‘gender bender’ again sheds light on how humans lived millennia ago

The Czech Archaeological Society (ČSP) has announced the discovery of the remains of houses dating back more than 7,500 years in the Prague district of Bubeneč, along with a burial site there that is about half as old.

“We have managed to unearth impressions of wooden supporting structures of so-called long houses, typical of the Neolithic period,” said ČSP director and researcher Radek Balý, as cited by the Czech state news agency ČTK. Long houses are typical of the Linear Pottery culture in much of Europe at the time.

Over the years, Bubeneč has proved fertile hunting grounds for finds from the early Stone Age up through the Bronze Age. Balý said the area had been continuously populated for many thousands of years.

Last April, Czech archaeologists working in Bubeneč discovered what the international tabloid media came to call the grave of a “gay cavemen” — in fact a unique late Stone Age grave perhaps of a transsexual or “third gender” man dating from between 2500-2800 BC and the era of the so-called Corded Ware culture in the Czech Republic.