Przedstawiamy Mały Poczet Władców Słowian autorstwa Bogumiła Znicza.

®All right reserved by Bogumił Znicz

Poczet nie ma charakteru chronologicznego, ani nie trzyma się klucza terytorialnego – jest wyrywkowo-impresyjny i my go prezentujemy w kolejności jaką nam podpowiada i dyktuje artystyczna wizja. Dodatkowo myślę, iż każdy znawca słowiańszczyzny doceni wierność słowiano-sarmackich strojów i elementów uzbrojenia.

Mojmir Pierwszy – (ur. ?, zm. 846) – pierwszy historycznie znany władca Państwa wielkomorawskiego, sprawujący władzę od ok. 820 do 846 roku, założyciel dynastii Mojmirowców.

To doskonały pomysł, ostatnimi czasy w ogóle przestano malować portrety władców, a przecież możliwe są inne wizje postaci królów i książąt niż te Jana Matejki czy innych klasyków. Nic nie stoi też na przeszkodzie byśmy sportretowali z naszej plastycznej i mitologicznej wyobraźni władców innych słowiańskich krain- bo przecież Rosjanie nie mają monopolu na ruskich władców, ani Ukraińcy, ani Litwini. Władcy kijowscy, serbscy, łużyccy, władcy zapisani tylko jedną notatką kronikarską, jak i ci opisani na wieluset stronicach – ich żywoty i czyny, są naszym wspólnym słowiańskim dziedzictwem.

Tęgomir Stodorański –  Jesienią 928 na ziemie Tęgomira najechał król niemiecki Henryk I Ptasznik. Książę wycofał się do Brenny, gdzie został oblężony przez wojska Henryka. Walki pod słowiańskim grodem zakończyły się klęską Tęgomira. Pokonany książę został uwięziony, zaś plemię Stodoran zmuszone do opłacania trybutu.  W 938 Tęgomir przybył do Brenny, gdzie ogłosił swój powrót. Współplemieńcy uznali jego władzę i przywrócili mu tron książęcy. Wkrótce Tęgomir podstępnie zgładził swego nieznanego z imienia bratanka, jedynego dziedzica tronu stodorańskiego, i poddał się wraz z ludem władzy Ottona. Tęgomir był ponoć ojcem księcia Stodoran Przybysława i Dobromira, ojca polskiej księżnej Emnildy. Według innych przypuszczeń Tęgomir, jedyny obok księcia czeskiego Bolesława I Srogiego chrześcijański władca Słowian, został chrzestnym Mieszka I, który od niego przyjął imię chrzestne Tęgomir (łac. Dagome), utrwalone w dokumencie „Dagome iudex„^[3].

Chciałbym na przykład ujrzeć artystyczną wizję postaci Boza – władcy Antów (Wątów Nadciemnomorskich), którego ukrzyżował Winitar z plemienia (jak się dzisiaj w świetle genetyki wydaje – słowiano-skańskich) Gotów-Gątów-Getów. Tegoż Winitara i jego (K)Ostrogątów, zaraz potem za to, w odwecie, pobił i przegnał znad Dunaju Chytiłła-Hatiełła-Hotyłło, wielki władca Guniów (znany obcym jako Atylla z Hunów) – Bicz za Bozę-Boża (a nie jakiś „bicz boży”) , car-kagantyrs całego Wielkiego Kaganatu (Królestwa) SIS.

Świętopełk Wielki I Morawski (czyli Biały [Bolszyj])

Też bym chętnie zobaczył portret owego Hotyłły. Pobił Winitara i przegnał go właśnie za to, iż ten ukrzyżował (co za chrześcijański zaiste sposób postępowania – Goci byli już wtedy podobno chrześcijanami) Bozę-Boża i jego 42 naczelników plemion.

Nakon – (ur. ?, zm. 965 lub 966) – książę Obodrytów, wymieniony po raz pierwszy w źródłach w kronice Widukinda z Korbei jako jeden z przywódców słowiańskiego powstania przeciwko władzy Sasów. Po śmierci innego władcy obodryckiego, Stojgniewa, (prawdopodobnie byli to bracia, tak twierdzi w swej kronice Thietmar z Merseburga) w 955 został jedynowładcą. Według relacji Ibrahima ibn Jakuba, Nakon posiadał twierdzę o nazwie Garad „zbudowaną na jeziorze o wodzie słodkiej”. Tenże kronikarz wymienia Nakona jako jednego z czterech królów słowiańskich.

Tego Boza Słowo o wyprawie Igora nazywa Busem, a rosyjskie podania zwą go Busem Białojerem, czyli Biało-Jarym czyli Wielkim i Mocnym. Czy on nie był przypadkiem jedynie naddunajskim namiestnikiem samego kagantyrsa Królestwa SIS – Hotyłły – cara Wielkiego Sistanu?

Popiel (Pąpil – Popioł, a także Popylajmen, Popalemon – Pałomąż IV – czy władca Mazowski  – Goplański, czy Istyjski z Jąćwieżan, a może jednak także wędyjski znad Gopła. Jest to Pąłomąż IV albo może nawet i V lub z wyższym numerem, bo trzecim był Palak władca Bosforańsko-Krymskiej Scytii (Bytozworsko-Kumoryjskiej), a do tego dodać by można także mitologiczną całą dynastię zerywańską ze Starej Koliby – Pirsztuków – Pierwopalcych, Pierwpalaków.

[według Wikipedii: Popiel; de regno Pumpil (Popel) – legendarny władca Polan lub Goplan z IX wieku. Po raz pierwszy pojawia się w Kronice Galla Anonima jako władca panujący w Gnieźnie. Miał mieć dwóch synów. Wincenty Kadłubek w swojej Kronice pisze o Popielu (nazywanym przezeń Pompiliuszem II), że był synem Popiela I i wnukiem Leszka III. Według Kadłubka miał być władcą gnuśnym, tchórzliwym, zniewieściałym i zdradzieckim. Za namową żony miał wytruć swoich dwudziestu stryjów (synów Leszka III), podając im w czasie uczty zatrute wino, a następnie odmówił pogrzebania ciał.

42 naczelników plemion – toż to wielkie zgromadzenie – 42 plemiona. A i armia bolsza (wielka), a nie garstka co wyszła z bagien nad Prypecią dopiero co z ziemianek, uzbrojona w dzidy, piki i siekierki. Czyli co – nie dość, iż z motyką rzucili się na Rzym, to jeszcze tenże Rzym podobno owymi motykami „zagrabili”?!!!

Ratomir (może ok. 700 n.e.)-  legendarny władca południowosłowiański (chorwacki), syn Bladina. Według kronik ten, który był wrogiem chrześcijańskiego imienia, burzącym ich miasta i kościoły (u Duklanina ten, który wielce prześladował na Bałkanach chrystian – na tyle skutecznie, że ci zmuszeni byli uciekać i ukrywać się w najbardziej niedostępnych ostępach górskich – mający wówczas u samych chrześcijan miano złego i okrutnego, a w najlepszym razie niezmiernie surowego). Podobne stanowisko reprezentowali po nim kolejno, czterej jego synowie.

Dziwaczna to jakaś wersja historii a podobno jedyna prawdziwa. Toż to dopiero brzmi jak jakaś baśniuszka – nie Baja, bo Baja to Opowieść o Wszym Świecie i też Tegoż Wszego Świata Suta Materia – Materia Zdarzeniami Wszego Świata Utkana, a baśniuszka – to taka baj durna, czyli ba(j) (wy)śniona, nieprawdziwa Baja. Jak dorosły człowiek, uczony, może poważnie wierzyć w takie „prawdziwe wersje historii”? Jak one mogą trwać nieweryfikowane niezmienne przez 200 lat. Nie wiem… ale wróćmy do pocztu władców.

Siemomysł – polski – tj. wandalski (wędyjski, wenetyjski, pomorski) władca niemal historyczny – Piastowicz.

[Wiki: Siemomysł (Ziemomysł) (ur. prawdopodobnie na przełomie IX i X wieku – zm. w latach 950–960^[1]) – trzeci książę Polan z dynastii Piastów wspomniany w Kronice polskiej Galla Anonima. Wnuk Siemowita, syn Lestka, ojciec Mieszka I.

Historyczność Siemomysła, jak i pozostałych przodków Mieszka I znanych jedynie z relacji Anonima zwanego Gallem, budzi dyskusje w literaturze przedmiotu; obecnie większość badaczy uznaje go za postać rzeczywiście istniejącą.]

Bardzo cenna jest inicjatywa Bogumiła Znicza i mamy nadzieję, że nie odpuści Onże, a coraz nowych portretów słowiańskich władców – także gocko-gąckiego Winitara nam nie poskąpi.

Piast Kołodziej – protoplasta Piastów z Kotyszków Mszczan, czyli  z Koszebów-Kociewian.

[ Wiki: Piast łac. Past Ckosisconis, lub Pazt filius Chosisconisu ^[1] (zwany także Piastem Kołodziejem lub Piastem Oraczem) – legendarny protoplasta dynastii Piastów, ojciec Siemowita, mąż Rzepichy. Według Galla Anonima był synem Chościska i ubogim oraczem spod Gniezna. Miał żonę Rzepichę i syna. W czasie postrzyżyn siedmioletniego syna miał ugościć tajemniczych przybyszów wypędzonych z dworu Popiela. Podczas skromnej uczty nastąpiło cudowne rozmnożenie jadła, a ostatecznie zaproszono na nią i samego Popiela. Nieznajomi postrzygli syna Piasta i nadali mu imię Siemowit. Gdy Siemowit dorósł, wypędził Popiela i został księciem.]

Także może – jak zechce, sportretuje tych całkiem mitycznych władców Sistanu, jak Pałomęża I Pylajmena – co powiódł oddziały Wenetów na pomoc Troi-Widłuży, albo Pałomęża II Palemona, który z Weneca wywiódł Wenetów i zawrócił ich morzem nad Bałtyk, na Pomorze i Litwę? Nie będę tej listy władców mniej i bardziej mitycznych, czy bardziej i mniej historycznych ciągnął dalej, bo jest ona zaiste nieskończona, nieskończona i odwieczna jak słowiańskie dzieje…

Siemowit – z Piastów Tużprzedhistorycznych – syn Piasta Kołodzieja.

[Wiki: Siemowit (Ziemowit) – książę Polan z IX wieku znany jedynie z kroniki Anonima zwanego Gallem. Według jego relacji Siemowit był synem Piasta i Rzepichy i objął władzę po obaleniu Popiela, zgodnie z wolą zgromadzonych na wiecu współplemieńców. Synem i następcą Siemowita był Lestek.

Kwestia historyczności Siemowita początkowo nie budziła wątpliwości, została zakwestionowana pod koniec XIX wieku. Od lat 60. XX wieku badacze raczej skłaniają się do uznania przekazanej przez Galla listy przodków Mieszka I, gdzie figuruje m.in. Siemowit, za autentyczną. Znacznie więcej zastrzeżeń co do autentyczności dotyczy informacji o rodzicach Siemowita.

Wśród badaczy wierzących w autentyczność tej postaci utrzymuje się, że lata życia Siemowita hipotetycznie powinny przypadać na okres lat około 845– (przypuszczalnie do roku) –900, chociaż istnieje możliwość, że ewentualny błąd tych ustaleń może wynosić nawet kilkadziesiąt lat. Natomiast objęcie władzy na pewno nastąpiło w drugiej połowie IX wieku. Nie jest znane miejsce jego pochówku.]

Boruta Karantański – Boruta (także Borut, żył w VIII wieku) – pierwszy historyczny władca Karantanii, panujący w latach ok. 740–750. Zagrożony przez Awarów zwrócił się o pomoc do Bawarii, w zamian za którą musiał uznać ich zwierzchnictwo. Następcą Boruty został jego syn Gorazd, a następnie bratanek Chotimir. Za ich panowania miała miejsce chrystianizacja państwa karantańskiego.

Mieszko I – polański, polski ( – czyli polęgijski (polęchski, polugijski)

Miecław (Masław, Mojsław, Miesław) (ur. ? – zm. 1047) – możnowładca mazowiecki, cześnik Mieszka II. W okresie połączonego z reakcją pogańską powstania ludowego po śmierci króla Mieszka II i ucieczki z kraju na Węgry jego syna księcia Kazimierza Odnowiciela, Miecław objął władzę na Mazowszu ogłaszając się księciem, a Mazowsze niezależnym krajem (1037)^[1]. Gdy Kazimierz I Odnowiciel powrócił w 1039 roku do Polski, Miecław przeciwstawił się mu zbrojnie w 1041 roku, sprzymierzając się z Pomorzanami i Jaćwingami. Bitwa rozegrała się w okolicach wsi Pobiedziska na terenie Wielkopolski, w której to bitwie książę Kazimierz odniósł zwycięstwo. Upadła wtedy koncepcja ustanowienia przez Miecława nowej dynastii w Polsce^[1]. Wg Galla Anonima Miecław zginął w 1047 roku w bitwie z wojskami księcia Kazimierza Odnowiciela i posiłkami księcia kijowskiego Jarosława Mądrego. Według wersji przekazanej przez Wincentego Kadłubka Miecław jednak zbiegł do Prus i tam dopiero został zamordowany^[1].

Krak – według nas kraków było wielu. To raczej był tytuł wzięty od pierwszego Kraka – Kruka-Kraka I, czarnego caruka, czyli kar-czaryka z Caroduny (Grodu Czarnej-Karej Królowej – Czarodany) , czyli z Krakowa-Krukowa.

[Wiki: Krak (Krakus lub Gracchus) − legendarny władca Polaków, założyciel Krakowa. Data jego narodzin, śmierci oraz lata panowania są nieznane. Według Kadłubka, którego świadectwo jest najstarsze, miał być jednym z książąt/namiestników Polaków walczących z Galami w Panonii lub Karyntii (kronikarz nie stwierdza tego wprost), po czym został wybrany królem i dał początek zorganizowanemu państwu polskiemu. Po powrocie na ziemie polskie został królem. Miał dwóch synów (Kraka II i Lecha II) i jedną córkę. Jego synowie mieli zabić groźnego smoka wawelskiego, a jeden z nich przez zawiść zabił brata^[1]. Inna legenda podaje, że sam Krak był pogromcą smoka^[2]. Córka stała się bohaterką legendy „O Wandzie, która nie chciała Niemca„^[3]. Z opisem pogrzebu Kraka łączy się wzmianka o założeniu Krakowa. Legenda zawiera ślady wydarzeń VII i VIII-wiecznych. Po śmierci Kraka usypano mu kopiec, gdzie według legend jest zasypany[6]. Mieszkańcy Krakowa nosili ziemię w rękawach, stąd powstało święto Rękawki, a kopiec nazwano Kopcem Kraka lub Krakusa. Postać księcia Kraka pojawia się ponownie w XX w. w utworach literackich Stanisława Pagaczewskiego. Kraka nazywano Smokobójcą.]

Jaksa z Kopanicy –

(zm. po 1168/1178?) – słowiański książę połabskich Stodoran, zwanych też czasem Hawelanami. Część historyków uważa go za postać identyczną z pojawiającym się w źródłach tego samego okresu Jaksą z Miechowa, możnym małopolskim z rodu Gryfitów, aktywnym w Małopolsce w latach 60. XII w., zmarłym 1176^[1].

Pierwsza wzmianka o Jaksie dotyczy jego małżeństwa z Agapią, córką potężnego komesa Piotra Włostowica w 1145. Zgłaszał pretensje do Brenny (Brandenburg) po Henryku Przybysławie. Posiłkowany przez Polaków ok. 1154 odebrał ją Albrechtowi Niedźwiedziowi, by po trzech latach stracić ją na rzecz tegoż – wówczas to schronił się na Śląsku

Drogowit – książę Wieletów w VIII wieku. Prawdopodobnie w 738 poparł Karola Młota w walce z Sasami. W 789 toczył wojnę z Karolem Wielkim, w wyniku której podporządkował się Frankom.

Dobrosław I Stefan – książę Zety w latach 1043-1050. Syn księcia Trawunii Dragimira

Po śmierci księcia Dukli Jana Włodzimierza oraz ojca Stefana Dobrosława, ziemie serbskie zostały w 1018 roku podporządkowane Bizancjum. Stefan Dobrosław jako następca Jana Włodzimierza na tronie książąt Dukli uznawał początkowo zwierzchnictwo bizantyńskie. Około 1043 roku wypowiedział posłuszeństwo Bizancjum i w dwóch kampaniach rozbił wojska bizantyńskie. Następnie pokonał również sojusznika Bizancjum, księcia Zahumla i przyłączył do swego księstwa Trawunię. Uniezależnienie się Dobrosława od Bizancjum jest uważane za początek Zety.

Ponieważ źródła greckie wspominają w tym czasie jedynie Stefana Wojsława jako antagonistę Bizancjum w Serbii, a Pop Duklanin w swej relacji mówi tylko o Dobrosławie, część uczonych utożsamia obydwu władców przyjmując, że Duklanin myli się co do imienia władcy Dukli^[5]. Ci którzy odróżniają Dobrosława od Wojsława^[6] mają kłopot z uznaniem relacji Duklanina dotyczącej daty urodzenia Dobrosława. Jeśli Dobrosław urodziłby się w 1018 roku, w 1034 roku kończyłby dopiero 16 lat. Nawet gdyby przyjąć, że w tak młodym wieku ożenił się, jego najstarszy syn miałby najwyżej 15 lat w 1050 roku, kiedy Dobrosław zmarł. Tymczasem Duklanin w swojej kronice podaje, że synowie Dobrosława walczyli wraz z nim przeciw Bizancjum^[3]. Nawet więc ci którzy rozróżniają Wojsława i Dobroslawa, przyjmują, że Dobrosław musiał być starszy niż podaje Duklanin i objąć władzę w Dukli pomiędzy 1018 a 1035 rokiem

Bezprym –  (ur. 986 lub 987, zm. 1032) – książę Polski od 1031 do 1032.

Najstarszy syn Bolesława I Chrobrego, pochodził z jego drugiego małżeństwa z nieznaną bliżej Węgierką. Około 1001 roku wysłany do wspólnoty mniszej założonej przez św. Romualda pod Rawenną.

W 1031 roku przechwycił władzę po niemiecko-ruskim ataku na Polskę. Według źródeł władca odznaczający się niezwykłym okrucieństwem. Zmarł zamordowany wiosną 1032. Za jego czasów najprawdopodobniej objawiła się reakcja pogańska. W źródłach Bezprym pojawia się jako: Besprim (Kronika Thietmara), Besfrim (Annalista Saxo), Bezbriem (Roczniki hildesheimskie i Roczniki altajskie). Imię to wśród polskich elit wcześniej nie występowało, znane jest natomiast ze źródeł czeskich, gdzie pojawia się w formach: Bezprim, Bezprem, Bezperem. Według jednej z hipotez było to imię słowiańskiego pochodzenia, którego pierwotna forma brzmiała prawdopodobnie Bezprzem lub Bezprzym^[1]. Według Aleksandra Brücknera prawidłową postacią jego imienia jest Bezprzem lub – z uwagi na pierwotne brzmienie biez zamiast dzisiejszego bez – Przezprzem, gdzie drugi człon „przem” pochodzi od zapomnianego słowa „przem, przemy” – szczery, otwarty, prosty (stąd wywodzi się słowo uprzejmy); człon „przem” występuje też w imieniu Przemysław.

Bolesław Chrobry – czyli Chrobacki

Bolesław Srogi – (Bolesław I Okrutny) (ur. po 903, zm. 15 lipca 972) – książę Czech od 935 (ewentualnie od 929) do 972 z dynastii Przemyślidów. Syn Wratysława I i Drahomiry, młodszy brat Wacława I Świętego.

28 września 935 roku zausznicy Bolesława I zamordowali Wacława. Po objęciu rządów Bolesław zrzucił niemieckie zwierzchnictwo, jednak w 950 roku został zmuszony do uznania się trybutariuszem niemieckiego króla Ottona I Wielkiego.

Twórca organizacji grodowej w Czechach. Teść Mieszka I.

Derwan – książę plemienia Surbiów (Serbów łużyckich), wzmiankowany ok. 632 roku w kronice Fredegara. W latach 30. VII wieku trwały zabiegi Franków zmierzające do podporządkowania sobie plemienia Surbiów, jednak po klęsce wojsk Dagoberta I w starciu ze Słowianami pod Wogastisburgiem Derwan sprzymierzył się z państwem Samona.

Bożywoj I – (ur. 852 lub 853, zm. ok. 888/889) – książę Czech 870–889. Pierwszy historyczny władca czeski z dynastii Przemyślidów. Według legendy potomek Przemysła Oracza i Libuszy.

Włodzisław Ledziański – Piast, Włodzisław – książę na Raciborzu i Opolu

I proszę, oto dodatek – Chatiłła-Hotyłła (Atylla) wódz Hunów-Guniów

[Wiki: Attyla urodził się w 406, jako syn Mundzuka. Razem ze swym starszym bratem Bledą odziedziczył tron po stryju Ruasie. Po objęciu władzy nad plemieniem rezydował w okolicy Tokaju w górnych Węgrzech. W roku 441 spustoszył Mezję, Ilirię i Trację. W 445 w trakcie polowania zabił swego brata Bledę, z którym dotychczas dzielił przywództwo nad Hunami, myląc go z niedźwiedziem (Attyla musiał wypełnić wówczas konoss). W 447 najechał Cesarstwo Wschodniorzymskie i zmusił cesarza Teodozjusza II do jednorazowego trybutu w wysokości 6000 funtów złota, potroił też wówczas do 2100 rzymskich funtów złota płaconą przez cesarstwo coroczną daninę. Jednym z zarzutów wobec Rzymian było zbezczeszczenie przez biskupa z Margus królewskich grobów Hunów na północ od Dunaju.,,,

– więcej zobacz w Wikipedii] – W naszej Wikipedii oczywiście niemiecka wetrsja imienia Hotyłły przez dwa t i jedno l – żeby pasowało do ich tłumaczenia imienia. No cóż…