Kraina Ognia Ziemi – Słońca i Kraina Ognia Weli – Księżyca
Te dwie to pierwsza i druga Kraina Księżyca
Kraina Ognia Słońca- Souńca (Suńca, Souarożiczia, Sołnca)
Kraina Ognia Ziemi – Słońca
W kulturze polskiej Słońce jest głownie źródłem światła i ciepła. Jest ono także czynnikiem organizującym czas ludziom, np. pozorny ruch słońca po niebie wyznacza pory dnia, a położenie roczne – strony świata i pory roku. Kalendarz ludowy także jest ściśle związany ze Słońcem. Na główne święta chrześcijańskie Boże Narodzenie, św. Jana, Wielkanoc, Wszystkich Świętych mają duży wpływ okresy przesileń słonecznych. Słońce jest także uważane za symbol nieba, gdyż jest najjaśniejszym ciałem niebieskim znajdującym się tam. W folklorze wschodniej Polski bywa symbolem męskości, lecz istnieją także rejony, gdzie symbolizuje pannę młodą . Słońce także tworzy układy z innymi ciałami niebieskimi. Najczęściej występuje w parze z Księżycem. Słońce i Księżyc traktuje się wtedy jak ludzi: mąż i żona, dwóch braci.
Mieszkańcy Ziemi Dobrzyńskiej twierdzą, że Słońce stworzył Bóg, a Księżyc diabeł. W baśniach i opowiadaniach słońce wygląda i zachowuje się jak człowiek, często posiada niezliczone dobra materialne. Jednak najpopularniejsze jest stwierdzenie, że słońce obraca się cztery razy w roku, dlatego mamy cztery pory roku.
Ruch słońca związany jest także z obrzędami święcenia bydła i trzody chlewnej. Święcenie odbywało się rano, gdyż wierzono, że zwierzęta ochrzczone na początku dnia będą podobnie jak słońce „szły do góry”. Kierunek słońca trzeba także zachować przy niektórych pracach gospodarskich i magicznych. Przykładem tego może być to, że tradycyjnie orszak weselny powinien jechać za ruchem słońca, żeby parze młodej wszystko wiodło się pomyślnie jak słońcu.
Także podział majątku na Podlasiu odbywał się zgodnie z ruchem jedynej gwiazdy w naszym układzie, najstarszemu synowi dawano działkę najbliżej na wschód, a reszcie dzieci odpowiednio według ruchu tego najjaśniejszego ciała niebieskiego na niebie.
Słońce miało duży wpływ również na budownictwo i rolnictwo dawnej Polski. Budynki mieszkalne lokalizowane były w taki sposób, aby ściana frontowa biegła od wschodu na zachód.
Jeżeli zaś chodzi o wpływ Słońca na rolnictwo, to orkę i siew zawsze zaczyna się o wschodzie słońca w kierunku na zachód. Na podstawie wyglądu Słońca można było przepowiadać przyszłość. Gdy Słońce jest czerwone – oznacza okres głodu i wojny, natomiast, gdy Słońce nie świeci w dzień ślubu pary młodej, to znaczy, że nie będzie szczęścia w tym związku. Jeśli zaś chodzi o fakty historyczne Słońce świeciło trzy godziny dłużej na prośbę Matki Boskiej podczas bitwy Piłsudskiego z Turkami. Słońce jest także tematem wielu pieśni, przysłów ludowych.
Kraina Ognia Weli – Kraina Księżyca
Obraz Księżyca w polskiej tradycji zdominowany jest przez cechę zmienności, Księżyc jest symbolem wiecznego powrotu i nieśmiertelnego trwania. We wczesnych kulturach, Księżyc był czczony i wielbiony jako bóg lub nawet bogini np. u Greków jako Selene matka życia opiekunka porodów.
W tradycji biblijnej zaś Księżyc przedstawiano jako światło stworzone przez Boga, które ma służyć do odmierzania czasu i ma również władać nocą. Dzień nowiu był bardzo ważny dla Izraelitów, gdyż w ten dzień składali oni ofiary dla swego Boga. Wedle ich wierzeń zaćmienie Księżyca jest przepowiednią końca świata.
W dawnym chrześcijaństwie kult Księżyca był odbierany jako pozostałość pogaństwa, ale później stał on się symbolem zmartwychwstania człowieka. W kulturze bliższej nam, mianowicie u Słowian, wykonywanie rozmaitych prac było związane z fazami Księżyca.
Słowiański system liczenia opierał się na cyklach Księżyca. W folklorze słowiańskim Księżyc jest symbolem życia pozagrobowego. W gwarach polskich fazy Księżyca noszą miano kwadrów bądź ćwierci. W przeciwieństwie do doświadczeń astronomicznych mieszkańcy wielu wsi i miast rozróżniają wyłącznie trzy fazy. Początkowa faza księżyca nosi nazwę nowiu, druga-pełni, następna wiotek. Wyróżnia się także trzy fazy pośrednie takie jak: półpełnia, księżyc po pełni, puste dni.
Na Warmi i Mazurach cały okres faz Księżyca dzieli się na dwie części, gdy Księżyc jest na młodzie (okres wzrostu) i na starze (okres ubywania).
W utworach poetyckich księżyc występuje razem z gwiazdami służąc najczęściej Matce Boskiej, albo też razem ze Słońcem, gdzie występuje w roli brata Słońca lub też żony. Księżyc ma także duży wpływ na losy kochanków. Wiele osób pragnie się żenić przy jego świetle, wielu ludziom spacer przy świetle Księżyca wydaje się najbardziej romantyczną rzeczą na świecie.
