Od Poli Dec
Polachowie – Polacy, następcy Lechitów mieli odwieczne tradycje traktowania kobiet na równi z mężczyznami i rządów kobiet. Sarmacja słynęła w cywilizowanym świecie z takiego właśnie stosunku do kobiet – o czym warto pamiętać w czasach kiedy „równość kobiet” stała się elementem poprawności politycznej w USA i Zachodniej Europie. To w Rosji i w Polsce kobiety otrzymały pełne prawa wyborcze (czynne i bierne) jako w pierwszych państwach Cywilizacji Zachodniej, w roku 1917 i 1918.
Toteż nic dziwnego, że kiedy w Niemczech, Francji czy Anglii nikomu nie śniło się nawet ze kobieta może być samodzielną królową, w Polsce na tron wstąpiła i została koronowana w roku 1384 JADWIGA ANDEGAWEŃSKA .
Już w starożytności panowały w Konfederacji Słowian-Istów-Sołotów (SIS) kobiety, wpierw Mazonki (które nad Dnieprem płodziły potomstwo z Gargarianami (Harharami /Harami; późniejszymi Harwatami-Harowędami) , potem u Mazo-Gątów i Saków królowała Tomirysa – pogromczyni Cyrusa Wielkiego (ok. 530 p.n.e.), a wreszcie w Wiślanii królowała też samodzielnie Wanda, córka Kraka. Słowiańska królowa Świętosława (Sygryda Storrada; córka Mieszka I, siostra Bolesława Chrobrego) odegrała także wielką rolę w dziejach Skandynawii w X wieku, gdzie krótko rządziła samodzielnie w latach 965-966, nim wyszła ponownie za mąż za Swena Widłobrodego. O ile postać Świętosławy czy królowej Wandy wywołuje wciąż między historykami spory, o tyle królowe Mazonek / Amazonek, czy Tomirysa (królowa Massagetów i Saków) i Jadwiga są uznawane powszechnie za bezsporne samodzielne władczynie historyczne. O niektórych z nich, zwłaszcza Mazonkach znad Morza Czarnego i Mazowskiego (Azowskiego) mówi Księga Tanów.
Najdawniejsze rządzące samodzielnie znane historii królowe czasów starożytnych pochodzą z Egiptu (Neferusobek – królowa z końca XII dynastii – była córką Amenemhata III oraz małżonką i jednocześnie siostrą Amenemhata IV – rządziła od 1798 do 1794 p.n.e.).
Słynna królowa [CB]