Harowie / Hariowie Windyjscy (Hara Panowie – Panowie z Gór), czyli Południowi, sanskryccy Ario-Słowianie /Słowiano-Ariowie starożytni – 3500 p.n.e..

Oczywiście że teorie o przybyciu Słowiano-Ariów nad rzeki Świętoswarę (Swara+ Swa, Saraswati), Gęgawę – Rzekę Sporzy-Śreczy, Bogini Dostatku i Powodzenia (której świętym ptakiem jest Wielka Gęś Biała skąd nazwa rzeki- Gęga-Gąga-Ganga-Gęgawa, dzisiaj Ganges) i rzekę Widjusz-Wijndjusz (Swijdusz, Sijdusz, Wądjusz) Rzeka Bogini Wądy-Wody lub Bogów Wiatrów – Siewców Tchnienia, Sindhu (dziś Indus) po to by wybić ludność tu zamieszkującą to brednie – Przybyli i osiedli między tymi którzy tutaj żyli od dawna – Drawidami (hg Y R2). Ciałopalenie jako obrządek grzebalny zmieszany z pochówkami szkieletowymi jest jednym z dowodów na taki tok wydarzeń. Działo się to 2000 lat wcześniej niż przybyła tu kolejna uznana powszechnie przez naukę współczesną fala Słowiano-Ariów, tych nazywanych Wendyjskimi (od Wędy / Wedy i Wijedy – Windyjczyków, dzisiaj Hindusów) około 1500 roku p.n.e.. War Haropanów nad Saraswati (ŚwiętoSwarą) to właśnie Harapan (dzisiaj znany jako Harappa).