Rosyjska jesień i inne jesienie w Królestwie SIS – część 3: Weneląd, Graniląd, Istla, Gątja, Wądalia i Wenia i Istja

Weneląd i Jugkąt – dzisiejsza Nowa Funlandia i Jukon-Alaska

Tundra alaskańska jesienią

Jesień Na Jukonie czyli na Jugonie, albo Jugijskim Kontynencie, albo inaczej Jug-Kącie, Jug – Końcu, Kącie Południowym, czyli Jużnym Końcu Ziemi i starożytnego aryjskiego świata

Jukon – to nie jest żadna egzotyczna nazwa, które nic nie znaczy – To Jużny Kąt i Jużny Kontynent, Jużny Kraniec Ziemi, tak jak Weneląd – To Zwieńczenie Ziemi na Zachodzie – Wędląd – Ląd Wędy część Wądlądtydy – Ziemi Wędy i Lędy; Wenedów i Lądyjczyków-Lęgijczyów z Białego Lądu. Nazwa ta w uproszczeniu wymawiana jest przez skreolizowanych Aryjczyków o genotypie R1b1 jako Atlantyda (Wantlandtyda)

Jesień w Parku Denali

Alaskański-Jukoński niedźwiedź Zgryźlak – czyli grizzli, po drugiej stronie na Kamczatce – Kończudce Mazji mieszkają Zgryźlaki syberyjskie

Bór jugżkońcki jesienny

Jukońska Aurora czyli Zorja – Zorza, Bogini Nieba

I jeszcze jedna jukońska jesień

Zatoka Meduz – Weneląd (Vinlandia) – Ląd Wędy (Wądląd)

Nowa Funlandia – Zatoka Meduz – potwierdzone osadnictwo Wikingów ok. 1000 roku n.e., ale znaleziono także ślady znacznie starszego osadnictwa z Europy z ok. 9000 p.n.e. Skandynawowie zawłaszczają wciąż odkrycie Ameryki dla siebie, ale wcześniej czy później zostanie uznana prawda na ten temat. Wiemy że pierwsi byli w niej ludzie, którzy przeszli przez Jukon czyli dzisiejszą Alaskę – wśród nich przeważali ludzie o Y-DNA Q, najbliżsi krewni Indoeuropejczyków czy też inaczej Ariów, którzy dzielą się na dwie gałęzie R1a – Scyto-Indo-Słowiańską i R1b – Celto-iberyjską

L’Anse aux Meadows, z francuskiego „L’Anse-aux-Méduses” („Zatoka Meduz”), to miejsce w najbardziej wysuniętej na północ części Nowej Fundlandii w Kanadzie, gdzie w roku 1960 norweski podróżnik, dr Helge Ingstad, i jego żona, archeolog, Anne Stine Ingstad, odnaleźli pozostałości osady wikingów. Potwierdziła się tym samym teoria, iż wikingowie docierali do północno-wschodnich wybrzeży Ameryki na długo przed wyprawą Krzysztofa Kolumba.

Jedyna obecnie uznawana osada wikingów w północnej Ameryce (na zachód od Grenlandii) stała się obiektem poszukiwań archeologicznych, dzięki którym odnaleziono domostwa, narzędzia i inne rzeczy, które potwierdziły datę powstania wioski. Szacuje się, iż powstała ona ok. 500 lat przed podróżą Kolumba. Znajdują się tam najstarsze uznane obecnie budowle Europejczyków w Ameryce Północnej. UNESCO uznało osadę za światowe dziedzictwo ludzkości. Przypuszczalnie osada ta była półlegendarną Winlandią, którą założył Leif Eriksson ok. roku 1000, lecz niektórzy historycy kwestionują taki pogląd.[ I słusznie kwestionują, poczekajmy na nowe odkrycia. C.B.]

Dzisiaj już wiadomo, że Wikingami byli nie tylko Skandynawowie (wśród których do dzisiaj występuje 30% ludności o Y-DNA słowiańskim R1a1a1 ) ale także Słowianie, czy też Prasłowianie, którzy zamieszkiwali wybrzeże Bałtyku i Morza Północnego już od 5ooo p.n.e. – C. B.

Jesień w Granilądzie – dzisiejsza Grenlandia

foto Lori Deiter

Wschodnia Grenlandia i wschód Księżyca

Grenlandia – Nantahala

Najważniejsi mieszkańcy Grenlandii – Lądu Granicznego a nie zielonego, Grani-ląd czyli graniczna wyspa Białego Lądu – Białego bo śnieżnego i zamieszkałego przez białych ludzi. Ląd własność Lądyjczyków (Londyn, Lędzianie, Lednia Góra, Lęgia, Ślęgia, Polęgia-Polon(d)ia). Lądyjczycy (inaczej Lężanie-Lęgowie-Lugiowie) poddani bogini Lędy-Lady (Lednia Góra koło Krakowa Góra Łady-Ledy). Leda-Lęda-Łabęda uprowadzona przez boskiego Byka założycielka Europy.