45Skołotia – to znaczy – wyłącznie Z Kołaka, czyli z krwi króla-kagana-tyrsa-cara wywiedziona oraz od władzy jego. To jest wywodząca się z prawa Kołaka, jako pierwszego króla Nowej Koliby.

Skołotia – także znaczy – czerpiąca swoje prawa, wiedzę, obrzędy, wiarę i obyczaj, a też uznająca jedynie za władcę prawdziwego, tego namiestnika, wcielenie boga na ziemi, co z korzeni Starej Koliby pochodzi. Czyli inaczej, kraina czerpiąca i mierząca ciągłość wiary i prawa od starego Kołbia i Kołbieli-Bauby – pierwszych ziemskich władców-kapłanów plemienia Zerywanów w Starej Kolibie.

Skołotia – to znaczy z Kołaka i Kołbia namaszczonych przez bogów. Przez tych tylko jedynych bogów, których Skołotia czcić może i którym może oddawać część – to jest dział i składki. Część zwana działem jest to ofiara dla bogów pod postacią kładziwa (ofiara koła–działu, części i czci dla Koła Dziewsów i pochodząca z Koła Diewsów, czyli od Bogów płynąca). Część zwana składką to ofiara części udziału dla władającego. Bogów tych, zasiadających w boskim Kole-Kręgu na Weli, czci się nie tylko ofiarą, ale i tanem w kole, czyli Kołem i wieńczy się ich kołami z kwiatów i ziół – weniami–wieńcami.

Skołotia – to znaczy kraina Wiary Przyrodzonej, należąca jedynie do tych bogów co wywiedli się z Kołodzi, czyli Kłódzi Welańskiej, czyli Tweru Swąta, Domu Boga Bogów, Ojca Ojców – Jedynego Stworzyciela Wszego Świata.

Skołotia to nic innego niż późniejsza Skołowinia-Skołwinia, czyli Skołowenedia (Skołwene) Sołodwia, Soudawia, Sołdowia, Sołowja. Skołoci zaś  czyli w wymowie Skouoci i Suouoci (Słowocy – posługujący się słowem, czyli mówiący swoim językiem zrozumiałym, znani są kronikom romajskim jako Scytowie).

Skołoci, Wenedowie i Słowianie to jedno i to samo – nie tylko w sensie ten sam lud, ale także ta sama nazwa, miano. Wszystkie nazwy pochodzą od tego samego Świętego Dawcy Praw Świata, z Kłodzi, lecz są to nazwy akcentujące trzy nieco odmienne aspekty tego samego, a także trzy różne momenty dziejowe.

Pierwsza nazwa, być może najstarsza (ale nie koniecznie), na pewno jednak najwcześniej zapisana z tych trzech, kładzie nacisk na Kłodź jako spójnię i stąd czerpaną więź oraz cześć (wiarę) i wywodzone tą drogą prawo. Ta nazwa to Skołoci. Była stosowana w kronikach w odniesieniu do określonego ludu, jako miano związku zamieszkującego południowo-wschodnie i wschodnie obszary antycznej Europy, a zarazem południowo-wschodnie ziemie Królestwa Sis (inaczej Wielkiej Skołotii, a później Wielkiej Sarmacji).

Druga nazwa kładzie nacisk na korzenie wiary i Drzewo Drzew (skąd także znaczenie wyrazu prastary – drewy, drzewy i nazwy plemienne Drzewianie czy Derewlanie). Drzewo Drzew  jest jednocześnie Drzewem Bogów (Drewo Dewów). Znaczy ta nazwa Wiano Dewów a także, że lud ten pochodzi i czci, oraz przestrzega praw danych od dawców weny – Weny Dawców, Weni Dawców – dawców powietrza i życia dawców (uwene, owini, uwicie – tchnięcie żywota, stworzenie) – Uwene Dawów, czyli znów dzieci bogów (dew-twa {dzia-twa}, dew-ło {dzie-ło}, dew-skie {dziew-skie} czyli boskie), dzieci Bogów Kłódzi. Nacisk jest jednak jakby bardziej na bogów-dewów i Drzewo Drzew ową Wierżbę-Weń, z której zostali zerwani ci ludzie, czyli z której powstali Zery-wani (co znaczy nie tylko, że zerwani, ale także, że z ognistego drzewa- zeri (s-ger, s-gor, s-har, s-żar) wane oraz że z Wiechy-Wenika, z owej Gałęzi Swąta powstali. Wiano – wene, a więc Wenedowie^a, ale także wtórnie, jak to zwykle, kiedy znaczenia święte zdwajają się potrajają albo poczwarzają, od wody – Wądowie i wiedy (wiedzy, wtajemniczenia) – Wedy świętej Księgi, oraz wenu – daru bogów w postaci lotnej myśli, i weni – powietrza, zapachu kadzideł, wenu – (włękitu) błękitu boskiej krwi, krwi szlachty i wojowników – ichoru. Ta nazwa – Wenedowie – w odniesieniu do określonego ludu była używana dla związku etnicznego zamieszkującego ziemie wysunięte najbardziej na zachód i północ słowiańsko-istyjskiej Europy.

Trzecia nazwa, a zarazem jak najbardziej współczesna, używana w zapisach z V wieku ne, i znana do dzisiaj, czyli Słowianie, zapisana przez Romajów jako Sklavene (Skłowene), łączy ze sobą dwie poprzednie w jedno Skoło-Wene, czyli Skołoto-Wenedowie, Słowianie, Suo-wene, czyli Suorożiczi Wene, według podań – Słońca Wiano, czyli Dzieci Słońca – Swarożyca Wiano. Swoi, Słowi – mówni, których można zrozumieć, co inaczej Sołwianie.  Także Wiano Swąta-Suąta (Suont Wiano). Nazwa Słowianie jest oczywista i wywiedziona przez samych Słowian z ich Wiary Przyrodzonej od najstarszych podań Bai, wierzeń o własnym pochodzeniu i pochodzeniu całego świata. Takie właśnie wymiary i znaczenia Wiary Przyrody zawierają owe słowa (poza innymi które można z nich wywieść), a też wyrażają je symboliczne słowiańskie wieńce, zwieńczenia, wiechy. Miano to kładzie nacisk na ten moment w dziejach Słowiańszczyzny kiedy przeniosła ona swoje główne ośrodki ze Starej Koliby do Nowej Koliby – Lęgii, czyli  na okres Wojny o Taje i po klęsce Zerywanów oraz cudownym ich ocaleniu w Jaskini Lęgu przez Bogów Nieba (Sołów) i Swarożyca – skąd ich miano Dzieci Swarożyca, Wiano Swarożyca i Wiano Słońca – Słowianie. Nazwa ta stosowana była do ludu, który miał położenie środkowe, pomiędzy wschodnimi – Skołotami i zachodnimi – Wenedami, w Królestwie Sis. Obecnie nazwa ta obejmuje wszystkich potomków Królestwa Sis i wszystkie jego ziemie.

Oto skąd pochodzą, kim byli i gdzie byli, i od kiedy są, i co reprezentują w dziejach dzisiejsi Słowianie^b. To oni – Skołoci, Skołowici, Skłowici, Skłoweni, zapisani pierwotnie w kronikach romajskich jako Sclavini (Skławini), a następnie jako Slovene (Słowene) i Venedawe (Venedae) Wenedawie, późniejsi Wędowie. Mityczny znany Romajom pierwszy władca Skołotów (Scytów) Kolaksais to Kołak książę – Kołak-ksais (lkśniący, łyszczący, ©łyszczący blaskiem księżycowym, ślący promienie,), Kołak-ksołs czyli Syn Kłódzi, Syn Sołów – Bogów Nieba, Syn Sołu – Słońca, Syn Swarożyca – Nosiciela Tarczy Słońca, inaczej po prostu Kołak Król, a także – swois – swój, posługujący się słowem, wywity z bogów – z sołu, z boskiej krwi, władca Swoiwene – (Słowian). Stąd do dzisiaj także takie słowa jak soł-tys(soł-tyrs) – wódz okręgu, sołectwo – okręg sołeczny obejmowany przez przywódcę lokalnego, obsyłany przez niego wiciami.

^a Wenedowie i wszelkie odniesienia do Wenedonii, Winidonii, żródłosłowów i zajmowanych ziem patrz – SSS t. 6 str 369, 372 – 378.

^b Uważnie analizując te nazwy i zapisy kronikarskie, nazewnictwo w północnej Azji (Mazji) i w całej Europie (Lądzie) można prześledzić historię Słowian. Można też wysnuć nieco inną teorię niż przekazują Święte Księgi Wiary Przyrody. Jak by nie było, w zgodzie z księgami czy nie, najmłodsza nazwa – jeżeli uznamy zróżnicowanie czasu powstania i używania powyższych nazw –określenie Słowianie, oznacza, że jest to lud, który powstał ze zmieszania Skołotów i Wenedów, a potem nałożył się na te dwa, element serbsko-mazowski, czyli Sarmacko-Amazoński. Jest to nie tylko zgodne z kronikami i danymi archeologicznymi, ale także z faktami językowymi, lingwistyką i danymi wynikającymi z odkryć genetyki w ostatnich latach.