Tyrs Trójwidlasty
Tyrs to poprzednik berła w każdym sensie znaczeniowym – także etymologicznym tyr – tyran – tyrania, tyrpać – trząść, tyrać – szarpać, turpić – utrupiać, zabijać, bóg Trupid-Turupid to samo co Tyrpid, Tyrjan-Trojan – trzepiący, potrójny, trzęsący. Tak samo bierło – bierz – obieraj = wybrany i obdzierający innych.
Tyrs wężowy z szyszką-szoszką
Człon ten występuje w słowie boha-tyr (bohater), co znaczy dzierżca boga, dzierżący w imieniu boga, ale też dzierżony przez boga – działający z jego posłania, natchnienia lub opętania, jednocześnie tyran i tyranizowany, czyli oddany absolutnie w posiadanie bogów – ber-serk, berserker = BER – biorący [berło, obierać], SER – potężny [syry – olbrzymi, syr – ofiara dla bogów z sera białego], KIER [ker – kir – los, w sensie „kierunek”].
Różne zakończenia tyrsów jako broni i znaku władzy od boga – narzędzie wojownika
Takie odsłowiańskie wytłumaczenie słowa berserkr , berserker, berserkirowie/bersyrkirowie – jest moim zdaniem sensowniejsze niż wywodzenie nazwy dla wszystkich natchnionych/oszołomionych/oszalałych wojowników od miana niedźwiedzia i rzekomego faktu odziewania się przez tych wojowników w niedźwiedzie skóry. Wojownicy częściej uchodzili za wilki, nosili też wilcze skóry a nie niedźwiedzie, które są zbyt obszerne i niewygodne, dobre na mrozy na północy, stosowane jako kołdry na siewierzy-syberii.
Tyrs Sztyletowy – Berło sztyletowe, z Polski – epoka brązu
Tyrs to pierwowzór berła, można by rzec przedmiot wywodzący się z pałki, maczugi, kija drewnianego, który z biegiem czasu zyskiwał różne zwieńczenia stanowiące wyraz związku z władzą Nieba. Czyli tyrsy symbole boskości i władzy oraz jednocześnie narzędzia walki. Zwieńczenie było początkowo bronią.
Tyrs Dzionizosa/Dyjonizosa, czyli Dzida (inaczej dzień-da, dająca światłość, dająca życie, dająca dech-duszę)
Jest wiele rodzajów tych zwieńczeń: kula, płomień, trójząb, szyszka-szoszka, trójsztylet, ostrze. Sama laska była początkowo drewniana – kij do walki (taki jak w japońskich filmach) jest także najprymitywniejszym rodzajem tyrsu. W Polsce już w epoce brązu występowały tyrsy zwane berłami sztyletowymi, które mają zwieńczenie trochę jak toporek (proszę zobaczyć na Wikipedii: hasło – berło sztyletowe).
Tyrs-Berło-Pałka (zwieńczenie jak kamienie wszczepiane w drewno w maczudze)
Tu cytat z wiki:
„Berło sztyletowe – odmiana berła występującego na terenach ziem polskich w okresie wczesnej epoki brązu, a w szczególności w czasie trwania kultury unietyckiej.
Berło sztyletowe było oznaką władzy, ale także narzędziem walki. Najczęściej wykonane było ze sztyletu z brązu osadzonego poprzecznie na drewnianym drzewcu. Rzadziej spotykane berła były całkowicie wykonane z brązu. Bardzo często drzewce berła było wzmacniane obręczami metalowymi.
Berła sztyletowe odkryto m.in.: w rejonie tzw. wielkopolskich piramid, a także na Kujawach.”
Tyrs rzymski z szyszką
Laska miała różną długość, aż w końcu stałą się krótka, zupełnie symboliczna, jak w berłach książęcych i królewskich.
Tyrs Pani Niebios – Matki Niebieskiej (Maryji), Pani Światła i Dnia – płomienisty z krótką rękojeścią
Kosz = kos = los. Stąd kosa – warkocz (war-kosz – wrzący kos) – splot długich włosów niestrzyżonych o wielkiej mocy magicznej – decydujący o losie danej osoby, zawierający w sobie boską moc – Mo-kosz – Mająca Kosz w Swoim Władaniu – kosz – czyli przeznaczenie, albo przypadek. Przypadek – los kosy, ten który miał we władaniu Przepląt – przypadkowy los „krzywy”, kosy lub kusy – tak zwany tRAf. Zawarte jest to także w słowie kochać – dawniej Kosz-szać – kosz-ka, roz-kosz – czyli miłować, pożądać, kochać – gdyż znaczy to poddawać się władaniu nieopanowywalnych instynktów, koszych sił. Także w słowie kosa– broń kosząca – narzędzie śmierci – przynoszące wyrok losu-kosu, a jednocześnie kośne i u-kośne w kształcie.
Szysz – źródło boskiej mocy, łącznik z Niebem
Także w sformułowaniu kose wejrzenie – krzywe spojrzenie, niebezpieczne, rzucające urok – To sformułowanie pochodzi bezpośrednio od postaci boga Przepląta-Kusego (Kusza, Kosego – kuszącego, krzywego), Pana Przypadku, Pana Perepułtu – przeputania czyli Pana Zaprzepaszczającego. Tyrsy zostały przyjęte przez Rzymian i Greków jako laski symbole-życia związane z bogami, którzy mają ewidentnie północne pochodzenie – nauka potwierdza, że były to bóstwa przynajmniej Naddunajskie, pierwotnie popularne wśród Traków-Draków (Smoków): Dionizos (Dzionizos, Dzeus [Zeus] – Dziełający Dzień – u nas to Dażbóg i/lub Dyjniz – bóg Wichru, znany też jako skański – Tiwaz – bóg nieba) i Bacchus (Bag-Hak, Bahacz-Bożyc, Bog, Bożę, Ubożę, Bagacz).
Zwieńczenie szyszkowe tyrsu
Kosze-tyrsi to to plemię, które jest zanotowane w Wedach i z którego powstała kasta Kszatriów (k[o]sza-t[y]rjów) w Indiach (najwyższa grupa społeczna) – wojownicy z kosami, najprawdopodobniej z takimi berłami jak te z Kujaw, Indoeuropejczycy, którzy podbili Indie.
Tyrs siekierka
Nazwa ich przetrwała w wielu miejscach na ziemiach Słowian – między innymi Koszebowie to Koszetyrsi znad Bałtyku, Kociewianie = Koszewianie. Ale są też znani Kosezowie z Serbii, Kosowo na Bałkanach, Jakuszyce (Jakoszanie), Koszyce na Słowacji, RA-Koszanie niegdyś Słowianie Choruntańscy w Austrii i Alpach i wiele, wiele innych. Jakoszanie są w Wedach półboskim plemieniem, tak samo jak Kszatrijowie.
Tyrs Gałązkowy – z Dębowymi Liśćmi – berło Królowej Jadwigi
Tyrs ze złotą kulą sporu
Tyrs kopułkowy – carski [czarowny]
Tyrs bachiczny – winogronowy
Różne zwieńczenia tyrsowe – polskie