Jerzy Przybył – Dziewanna

O tym święcie powiedziano już tyle, że nie wiadomo  co tu jeszcze dodać, a co już po wielokroć powiedziano. Ważnym i rzucającym się w oczy odkryciem jest powiązanie nazwy Kresu i postaci Krasy-Krasatiny lub Dziewanny-Krzesy z postacią ruskiego Kryszenia i hinduskiego Kriszny.

K-Rasa oznacza i działanie ku Rasie i zawiera człon ogniowy k-RA-sa i nawiązuje do znanego Skończykom – Skądy-Nawiom (Skonom)  pojęcia bogów Asów i Asgardu – Grodu Asów – kr-AS-a. Oczywiście krasy, krasny – jaśniejący ognisty, czerwony, piękny, zdrowy – cała masa pojęć jest wiązana z tym słowem w sposób jednoznacznie pozytywny – stąd też pochodzi słowo rusy – rudy, mieszany, a więc stąd wywodzi się miano Rusów. Krasić, kraśnieć – malować, czy nie od malowania ciał ohrą – czerwoną farbą? Czerwienie i czarować  – widać tutaj bliski związek mian kra-kar i czar-czer a przez to bliskość pojęć czarowania, czerwieni, pojęcia kary – czarny, kara – ukaranie i czar – czarowny a także car – władca.

Przytaczamy tutaj nieco rozjaśniające te wszystkie związki, ich bliskość oraz naświetlające obyczaje związane z obrzędem Kresu-Kupaliów fragmenty podania o Czarodanie, a także  ruskiego podania o Kryszeniu i Radudze (Ra-Dędze – Tęczy) oraz opis z czasów, gdy obrzęd ten był wśród Polaków powszechny – z pierwszej ręki Jana Kochanowskiego – największego poety Słowian wszech czasów. Na koniec poemat Wincentego Pola, który przypomina nam co rozumiemy przez Polskę i jej kulturę – tę rozległa, wspólną pogańską polsko-rusko-litewską Jerzy Przybył – Rykawd i Iworoda oraz ich syn Drakiw

6 rok Starych Czasów Nowej Koliby – Wiślania i Łysa Ziemia:

Odrodzenie Czaroduny i jej kolejne dzieje po dokonanej Zemście Dyja

 (fragment Taji 23 – Księga Ruty)

Był to czas kiedy w ziemi leśnej, zwanej Ziemicą Nurów, liczniej żyła dzika zwierzyna i ptaki niźli ludzie. Myśliwiec wędrując całymi dniami przez bory, jeno niedźwiedzie i tury napotykał, albo stada jeleni. Czasami zoczył inoga, czasami boginkę z boginiakiem u piersi, znacznie rzadziej boguna, a wcale już nieczęsto zdarzało mu się zetknąć ze zduszem. Wszystko w ziemi onej spowijał, niczym zielone morze – dziki, spieniony bór zwany Lasem Harów[i]. W tej nieodmianie zielnych wełen i ptasiego świergotu odmianą jeno góry stały – na jugu, zapadzie i wstoku – nagie, dalekim widokiem dające oparcie oku, a ciału ulgę śnieżnym chłodem, nawet w środku lata.

Wiślania była w Nurii inkszą od inkszych ziemic. Krainą rozległą, obfitą w doliny i wzgórza, rozłożone wokół stóp onych gór śnieżysto-skalistych, jak drobna dziatwa u kolan potężnych rodziców. Rozpostarta główną połacią w siewierz, usiana była białymi wieżami i bryłami skalnymi rozrzuconemi w ziemię aż po widnokręg, jakby je z jednego potężnego zamyku olbrzyma inny olbrzym, a może jeden z bogów, po całej okolicy roztrącił.

W onej krainie podgórskiej leżało także jedno miejsce wielce osobliwe – Błędy. Ziemia w wielkim obszarze była tam goła, albo tylko porosła słabą trawą – niczym na Weli u wrót Onawielnej Góry. Jakby śmierć i zaświaty taką miały tu moc, że życiowe siły w zarodku sprowadzone zostały ku mikrym rozmiarom. Jakby Weles i Mor dozwalali tu żywotowi i bytowi jeno tlić się, lecz nigdy płomieniem tęgim nie strzelić.

Tam to ciągnęła się przez setki piędzi jedyna na Zapadzie Świata, w Białym Lądzie uczyniona pustynia. Została poczęta dawno, osobiście ręką Dyja, na samym zalęgu świata, gdy kształciła się Ziemia, a z nią lądy i morza, kiedy Wielkie Morze Ciemne cofało się i schło. Tutaj był jego piaszczysty brzeg. O kształt Ziemi bił się tu Skalnik – Pan Podziemi, zdobywając ląd kawałek po kawałku, wydarty przemocą od Wodów.

Umyślił sobie Skalnik zaopatrzyć te okolice we wszelakie podziemne pożytki, a zwłaszcza w wielkie złoża srebra, krzemienia, żelaza, złota i innych szlachetnych metali. Jak sobie umyślił tak uczynił. Jednak Dyjowi-Błętowi się to nie podobało, bo nigdzie na Ziemi nie było miejsca, gdzie mógłby z piasku wiry i błęty kręcić, gdzie mógłby do woli swawolić i czuć się, jak u siebie. Z jednego miejsca nad Bołotykiem wziął więc piachu do wora i poszybował ku Wisełlądowi. Miał oną ziemię walnąć prosto na Srebrne Złoża, ale zawadził o wierzchołki drzew nad Błędem i rozpruł się ów wór, i zasypał wszystko inne, a zwłaszcza Złote Zagony i Pola Drogich Kamieni. Do pasma piasku po Morzu Ciemnym przybyło zatem rozległe polisko piachu bołotyckiego. I tak powstała pustynia zwana Błędem Dyja (Pustynia Błędyjnowska), która pod sobą kryje istne skarby, sztolnie, wąwozy i podziemne jeziora. Z niej to kiedyś dawno, Dyj zaczerpnął garść: z jej piachu białego powstała Czaroduna. Pustynia nie była wcale bardzo wielka, ale jej osobliwość powodowała, że nie jeden zabłądził biorąc mylną drogę i nie jeden padł z wycieńczenia kręcąc się w koło na wydmach i pustych ścieżkach.

Cała ta kraina pełna była podobnych dziwów – głębokich jaskiń, tajemnych grot, krętych korytarzy, wielkich skalnych komnat i kutych w żywym srebrze przełomów rzek, rozlanych miejscami w podziemne jeziora. Nie brakło i na powierzchni, dziwacznych skalnych wąwozów, błędnych wzgórz i urokliwych jezior z mrocznymi zatokami pośród boru. Liczne strumienie tryskały ze źródeł zlewając się zimnym kryształem prosto z gór w dolinę, zwłaszcza z Góry Wądy skąd Wądal-Wisduna wychodzi.

W Wiślanii królowała jakowaś tajemna senność. Niewiele ptactwa dało się zoczyć w powietrzu, a kiedy już się owoż zoczyło, miarkował człek, że milczkiem nieboskłon przebiega, bezdźwięcznie szybując, jakby się swym krzykiem lękało potwora jakiego ze snu zbudzić.

Na powyżu, skąd tryskały źródła świętej rzeki biegnącej ku Błotykowi, nachodziło się drugie miejsce osobliwe owej ziemicy – Bór Tajch, gdzie ongi Bierło zakopał taje. Między górami w rozległym rozstępie, stanowiąc jakby zachętę do wejścia w ów kraj, ciągnęła się trawiasta przestrzeń, płaska jak stół, bez jednego drzewa. Lecz kto by wybrał tę drogę już by z niej nie wrócił, bowiem było to rozległe po widnokrąg bagnisko Morawy, gdzie bogińki śmierci i złośliwe morawki wybrały sobie ziemskie siedlisko.

Miejscami bagno przeświecało jasną tonią wodnego zwierciadła. Od źródełka Głom, tryskającego spod wiekowego dębu, wiła się struga Orawa. Z wód owego bagna Mokosz wróżyła przyszłość. Może przez to wszystko ziemia ta zdawała się nosić na sobie jakoweś piętno lub w sobie jakieś zaklęcie? Nie był to jednak znak kary, ni zbrodni, a jeno piętno tajemnicy i zaklęcie świętości.

Święta Rzeka Wąduna toczyła ciemne wody środkiem pogórza. Na samym rozległym zapadlisku rozlewała się ona w dziesiątki nurtów, opływających skały i tworzących zarośnięte szuwarami wyspy oraz podmokłe łęgi nie do przebycia.

Powiadają, że ziemia ta od dawien dawna jest naznaczona w sposób szczególny, jako miejsce najważniejszych dla świata wydarzeń – szczególnej pamięci i świętości. Tu miały się rozegrać najcięższe bitwy, zarówno dwóch pierwszych wojen między bogami, zakończonych wyjściem Światowita z Kłódzi, jak i ostateczna, ziemska bitwa Wojny o Taje.

Tu miały się w przyszłości rozegrać najważniejsze wojny między ludźmi na Ziemi, tu miały się zdarzyć najstraszniejsze zbrodnie i stąd przyjść może Ostatnie Starcie, które doprowadzi do Czwartego Wyjścia Swąta z Kłódzi. Dlatego jest to ponoć miejsce tak szczególne, naznaczone dziwnością, różnorodne z powodu pozostałości boskich zamyków i urządzeń wojennych, i pobrużdzone krwawymi śladami potyczek, a także ciche, sielskie i święte.

Każdy kamień i zakątek tej ziemi ma swoje ważkie dla świata i barwne dzieje. A wśród licznych świętych przedmiotów, które znalazły tu swoje schronisko lub grobowiec wieczysty, jest do dziś leżący pod Górą Wąwel święty kamień Ziemi – Ułatyr (Ałatyr)[ii].

Ułatyr to jest ten niewielki ułamek Kamienia Kamieni – Światyra, który pozostał w Ziemi po tym jak bogowie pokonali Potwora Światogora. Światogor jak wiadomo, zapadał się trzymając w rękach Kamień Kamieni. Grzązł pod jego ciężarem coraz głębiej. Żeby Światogora można było spod ziemi wyciągnąć musieli bogowie część owego Kamienia odrąbać, bo inaczej nawet wszyscy pospołu nie udźwignęliby potwora, który nie chciał kamienia z pazurów puścić.

Ten to kamień – Ułatyr – jest przez wielu wiedów i kołodunów, a zwłaszcza kudełosów Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata, uważany wręcz za członka rodziny Swąta, nie mniej ważnego niż Świętogłaza (Zemuna) czy Świćgałęza (Siduna). Stąd Góra Wąwel od razu stała się święta i po dziś dzień, promieniuje na świat cały, wielką mocą.

To miejsce właśnie, i być może, że z powodu czucia jego wielkiej mocy, upatrzył sobie Krak-Nur na lęgowisko. Tu, pomiędzy odnogami rzeki, na skale, założył swoje gniazdo i tutaj powił swój lud nurski, czyli nurciański, zwany też nuruciańskim albo nuruskim. Ziele Ruty jest jego znakiem i Orzeł Biały o jednej głowie – Strasz Rah-Raróg.

W tę też ziemię któregoś razu, po długiej wędrówce wzdłuż i wszerz świata, z trzaskiem łamanych drzew, furkotem wyrywanych pni i świstem sitowia przybył Dyj. Tu, wyjąc i rzucając przekleństwa, toczył się po pustyni, a z każdym jego krokiem w niebo szedł pył, strzelały błęty i wznosiły się wiry. Tak bardzo wył i uwijał się Dyj, że aż przezwano go tutaj Płakoszem.

W tym to czasie Kreks skłócił się już był ze swoim nielicznym ludem. Wybudował łodzie śmigłe i mocne, na wzór korabia, bo jemu się trafiła ta karta Księgi Głębi, co o kleceniu statków rzykała. Uwidział sobie Kreks, zwany Lugiem, że Błotyk wszerz i wzdłuż przepłynie, a do tego jego panem i władcą się stanie, a jak trzeba to i z samym Wodo-Bełtem się o koronę zmierzy.

I stało się tak, że tępił każdego kto się poważył bez jego wiedzy na ono morze wypłynąć. A kto mu stanął okoniem tego zwyciężał, a zabiwszy go wypijał jego krew, by sobie dodać sił i przyczynić grozy własnej osobie pośród wrogów. Nie bacząc, że każdy czyn pociąga za sobą skutek ani zauważył, jak począł się zamieniać w potwora. Wkrótce nieliczni rybacy przestali na morze wypływać, a jego własny lud w głąb borów łakomie poglądał mając przecie przed sobą pełne morze.

Niektórzy powiadają, zwłaszcza zaś nurscy kudiesnicy i wróżowie Rudzi ze Stradowa, że to Dyj zabełtał wpierw Lugowi w głowie, omamił go, otumanił, okręcił w koło i ogłupił. Stąd Lug począł się nadmiernie po morzu rządzić i pchnął tym samym własnych pobratymców przeciw Wędom, którzy spokojnie żyli nad Wartą. Tak samo Istowie bojący się na morze wypływać coraz częściej łakomie patrzyli na Wielkie Jeziora, które były w rękach Budynów i Nurów. Tak to spełniało się posłanie Światowita, że brat przeciw bratu stanie z byle powodu.

Jednakże żercy Swaroga z Lęgnicy prawią, że przyczyny pierwszej waśni między ludami wyrosłymi z Kruków były o wiele głębsze i tajemnicze. Otóż ich zdaniem ani Kreks nie byłby oszalał, ani Wężowie-Wołgowie nie wyszliby ze swoich leży napierani przez Lęgów, ani nie naszliby Nurów, a ci nie wleźliby w zagony Budynów, gdyby nie Dyj i odrodzona przez niego Czaroduna.

Kiedy tylko Dyj się na Błędach pojawił, nagle całą tę ziemię, zwaną Wiślanią Nadwisduńską, spowił żar. Żar ten stał tak długo nad Wisełlądem, i tak był potężny, że wypalił większość roślin, wypłoszył z borów zwierzynę i przegnał ptactwo. To z jego powodu tyle jest w Wiślanii łąk i stepów na północ od Lasu Harów i sporo łysej ziemi, gołych gór, a nawet kawał  pustyni.

Zoczył tę rzecz Perun, który co wiosnę otwierał brzuch Siemi do życia swoją błyskawicą. Grzecznie próbował Dyja przekonać, że nic nie zyskuje mszcząc się na tej okolicy. Ale Dyj nie dawał się omamić. Od Dodoli wiedział, że to tutaj, gdzieś pośród setek onych białych skał rozrzuconych w wisełlądzkich pustoszach, leżą owe dwie – Czarnodyja i Rykawd z Iworodą. Wierzył Dodoli bez zastrzeżeń, bowiem znał dobrze złośliwość Panien Welańskich i nie zdziwiło go, że zesłały Czarodunę na wieczny spoczynek w ziemię, z której się narodziła.

Jednego dnia Perun dał za wygraną i odszedł, ale się nie omieszkał Perperunie poskarżyć. A ta od razu poczuła pismo nosem i skrzyknęła pozostałych sześć z Siedmiu Bogiń Pomsty. Im najbardziej by zagrażało odrodzenie tej ziemskiej trójcy. Zatem przytaiły się w okolicy bacząc, co się też dziać będzie. A Dyj drugiego dnia także się spierał z Perunem i obaj aże się rozpalili do bitki, ale Perun jeszcze raz ustąpił nie chcąc zaostrzać sporu.

Trzeciego dnia Perun zastał Dyja nie na Błędach tylko na Górze Swarogowej i podpatrzył skąd się onże żar bierze. Watra wykradła jakimś sposobem swojej matce Swarze Chustę Żaru a on nią kręcił zawzięcie, rozlewając gorąco ze szczytu góry. Wyskoczył Perun na nich oboje bardzo rozsierdzony, że niszczą i pustoszą ziemię miast pozwolić jej kwitnąć. Dyj tylko śmiał mu się w twarz, a Watra z Chustą uciekła. To tak rozsierdziło Władcę Piorunów, że począł ciskać błyskawicami w Dyja. Nie mógł go jednak dobrze trafić, bo Dyj kręcił się zwinnie i stale był w tym samym miejscu, a nie był w nim wcale. Aż w końcu całkiem zniknął i tylko płacz jego i wycie niosły się dalej wąwozami Wiślanii.

Powiadają żercy Guniów z Sistu zwanego też Soest[iii], że to wtedy dopiero Dyj przybrał postać człowieka, niejakiego Płakosza i dlatego Perun nie mógł go wypatrzyć. Pod tą ludzką powłoką występował ponoć potem ówże bóg Dyj mieniąc się owym imieniem, kiedy budował Łyszczec dla Czarodany i pod tym imieniem pojawił się ponownie, jako budowniczy Świątyni Dziewięciu Kręgów w Łyskogórach.

Błyskawice Peruna raz po raz łupały wierzchołek góry aż rozłupały go tak bardzo, że dobyły się zeń wody znacznie silniejsze niż dotychczas. Wody te zasiliły dwa strumyczki Wisełek a te przerodziły się nagle w spienione, obfite strumienie. Tam, gdzie się złączyły w jedną potężną Wisdunę, powstała otwarta kipiel. Spłynęła ona jako nowa rzeka, potężniejsza niż kiedykolwiek, jako Atla-Wątla – Rzeka Ognista, powstała od uderzeń Peruna,  która wypełniła swoimi pętlami całą dolinę. A nurt miała tak wartki, że wyrywała drzewa, łamała im pnie i porywała ze sobą całe kawały lądu. Takoż w samej dolinie na dnie rwała wartko przed siebie a trafiwszy na zaklętych w kamień Rykawda i Iworodę porwała ów kamień i rzuciła go na drugi – na Czarnodyję. Tym sposobem matka i jej dzieci połączyły się, poczuły bicie swoich serc i czułe objęcia. W jednej chwili czar prysł i dusza Iworody z duszą Rykawda wyrwały się pospołu z welańskiej Jaskini Tronów. Cała trójka spojrzała sobie w oczy i odrodziła się.

Jerzy Przybył – Dyj-Poświściel

Królowa Łysej Góry, Łyszczec – Łyskowice, Pałkini i Harowie

Krótkie jednak było ich szczęście, już bowiem Wąda, Perperuna, Swara i pozostałe rzuciły się by rozerwać pętlę splecionych rąk i na powrót zarzucić pętlę martwego czasu. Wąda pochwyciła w swoje wiry Iworodę i wciągnęła w nurty – nie zamierzała jej wypuścić. Dyj rzucił się na ratunek roztrącił wody, lecz jego kręcenie się wcisnęło jeno Rykawda głęboko w ramiona Perperuny. Dyj dobył na ląd Czarodunę, ale Perperuna i Swara odpłynęły w tym czasie daleko, dzierżąc Rykawda pomiędzy sobą. Tak oto poniosło Rykawda, aż w Ziemicę Lęgów, nad samo morze, na dwór Kreksa. Iworodę zaś Wąda puściła pod Wędyjską Skałą, gdzie pobudował swe gniazdo Krwędys.

Czaroduna natychmiast wyruszyła na poszukiwanie dzieci. Szła i szła aż zaszła na wysoką górę całkiem łysą. Tu poczuła się zmęczona wędrówką, nieustannym wojowaniem i sporem z boginiami. Wypatrywała z onej Łysej Góry swoich dzieci i zamierzała za wszelką cenę je odnaleźć i pokonać wredne boginie. Razem z nią przybył na górę siwy staruch bez twarzy, za to z rozchełstanym brodziskiem niemal do ziemi. Budził grozę swoim wyglądem i drżenie lęku głosem, który dobywał się jakby z głębin studni, lub zaświatów. Na miejscu twarzy nosił łzawą maskę o smutnych rysach, jakoby twarz wiecznie tonącą w zgryzocie. Od tej maski nazwano go Płakoszem, a był to pod ludzką postacią sam Dyj.

Dyj w jedną noc pobudował na szczycie góry potężny zamyk dla swej ukochanej córy. Był to zamyk z wysoką do nieba białą wieżą – tumem. A cały zrobiony został z kamienia, który srebrzał i skrzył się w słońcu jak wzniesione ponad okolicę zwierciadło. Zamyk był dla każdego, kto się w tę stronę spojrzał z doliny, lub przybywał z odległych równin, znakiem, że oto wkracza na Łysą Ziemię. Dał też Dyj Czarodunie małe zwierciadełko, które onegdaj miała, żeby mogła w nie zaglądać i nim przepatrywać okolicę. Dał jej też wyczarowanego przez siebie Białego Kruka mówiącego ludzkim językiem, który zwał się Lasota, a stał się dla niej jako brat. Dał go jej po to, żeby go mogła wysłać dla sprawdzenia, nad bory i lasy, nad puszcze i jeziora, żeby tam ciągle, po onych borach i lasach, jej dzieci szukał. A też po to by po prostu miała do kogo zagadać. To wszystko też na wypadek, gdyby jej dzieci zbłąkane wróciły w te strony, żeby od razu mogły matkę odszukać, a ona je zobaczyć.

Niektóre kąciny i kapiszty podają, że Lasota był dzieckiem Dyja i Borany, a inne iż Dyja i Pogody, a więc był Czarodany rzeczywistym boskim bratem.

Codziennie o świcie budziła się Czaroduna z wielkim bólem w sercu i ten ból gnał ją na szczyt wieży. Z Białym Krukiem Lasotą rzeczywiście byli wkrótce jak siostra z bratem, dzielący radość i ból. Siadał jej na ramieniu i razem przemierzali trzysta i sześćdziesiąt pięć stopni na szczyt wieży. Ona celowała swoje zwierciadło w różne zakątki, śląc tam jasne promienie, a on rzucał się w niebo i krążył nad wskazanymi okolicami. Wracał umordowany wieczorem i niezmiennie meldował jej ze spuszczoną głową o niepowodzeniu, a ona klęła coraz mocniej boginie, i wyrzekała przeciw nim, coraz szybciej zbliżając się do kolejnej klątwy. Gniew w niej narastał i gotowa się była jeszcze raz rzucić na Welańskie Panny.

Kiedy tak stała kolejnego upalnego południa na szczycie góry i wpatrywała się w pusty, zielony widnokres, i zaklinała swoje zwierciadełko, a ono mówiło jej po raz kolejny „widzę jeno o Pani, że oni oboje żyją, są na tym świecie, ale daleko, daleko, jedno u wód wzniesionych szarymi wełnami, drugie śród białych gór, za daleko, nie wiem gdzie”, gniew ją porwał tak wielki, że ponownie postanowiła wyzwać boginie na śmiertelny bój.

Wtedy zstąpiła ku niej Dodola, spłynęła na jej gorejące lico zimnymi kroplami, otuliła jej rozpalone czoło chłodnym kojącym szalem. A strugi z góry płynące złączyły niebo i górę, i wlały spokój w jej serce. I wyszeptały kropliste usta deszczowej bogini, by zaprzestała wróżdy, jeśli chce, żeby jej dzieci żyły, by zaprzestała poszukiwań. A jeśli tak uczyni to dzieci jeszcze kiedyś obaczy, jeszcze kiedyś do niej wrócą, a przez cały czas będą żyły w spokoju. Jeśli zaś będzie się boginiami droczyć sprowadzą na jej dziatwę nieszczęście. Czaroduna poczuła wtedy olbrzymie zmęczenie i pogodziła się z tym co się stało, i postanowiła tu na dzieci czekać, bo lękała się, że je na powrót Mściwe Panny Welańskie ściągną do Nawi. Wtedy boginie uznały ją za pokonaną i zostawiły w spokoju[iv]. Zwłaszcza, że Dyj nie opuszczał jej ani na chwilę gotów znów poruszyć cały świat, gdyby włos spadł z głowy jego córki. Ale Czarodana w głębi duszy nie pogodziła się z przegraną, skryła w sobie głęboko ból i złość i oszukała boginie tak się tając. Ból i gniew nieustannie się w niej gotował tak, jak się cały czas gotuje Wodawogniu-Kobyla Głowa (Vadawagni) w Morzu Południowym, która jest gniewem mądrego Urwy z Bierygów. Czy taki gniew można na stałe, albo i na długo, ukryć przed bogami?

Odtąd codziennie o świcie wstępowałą na szczyt wieży i cały dzień przepatrywała widnokres, puszczała Kruka Lasotę, który wracał dopiero wieczorem, i przepytywała nieustannie zwierciadełko. Opuszczała zaś swą wieżę dopiero po zmroku, i tak czyniła nieustannie. Czas mijał, ale na jej zwierciadle nigdy nie pokazała się piękna twarzyczka Iworody ni przystojne oblicze Rykawda, mimo że nielicznych wędrowców i mieszkańców okolic często w nim widywała. Kruk zdrożony lotem zawsze wracał bez żadnych wieści. Pocieszało ją jedynie to, że sama siebie i swoje dzieci wyzwoliła z kamiennego snu, i że dzięki ugodzie z boginiami dała córce i synowi na nowo życie, że gdzieś tam w świecie są i któregoś dnia któreś z nich, a może i oboje, na pewno zobaczy.

Z każdą niedzielą jednak, z każdym miesiącem żal i smutek coraz większy królował w jej sercu. Widywani w zwierciadle ludzie poczęli ją mocno drażnić swoim szczęściem i spokojem, swoim zwyczajnym bytem. Kilka razy wzywała swoją dawną przyjaciółkę Plątwę, ale ta nie pokazywała się wcale. Raz zawitała na zamek obrzydliwa starucha-ropucha pokryta bąblami, kostropata, śmierdząca. Kazała ją Czarodana przegnać psami, a te poszarpały babę do krwi.

Żaden zły uczynek nie mógł zadośćuczynić jej bólowi i ulżyć krwawiącej ranie. Wyprawiała się zatem Czarodana z zamyku i napotkanych ludzi, tabory, sioła, okrutnie turbowała, niszczyła sadyby i zasiewy, rujnowała ułożony byt. Wkrótce zaczęła też niektórym odbierać życie. I zaczęto ją nazywać Czarną Królową.

Zachowywała się jak najgorszy zbój okrutnik, a wkrótce przygarnęła też drużynę zbójecką, wielgachnych, włochatych wojów co posługiwali się jak nikt inny maczugami, nasiekami i pałkami, a mówiono o nich, że są synami Stwolinów i zwano ich Stolemami-Skołotami. Nazywano onych dzikich mężów także Pałkinami, a niektórzy powiadają, że owo wojsko Czaroduny wyrosło z pni wiekowych jodeł porastających zbocza Łysej Góry, jako dar Boruty lub samego Borowiła dla niej – Borowi Woje, Jodłowi Rycerze.

Prawda jest jednak taka, że ci Pałkini byli ze Skołotów króla Lipoka (a więc nie Wyrwijodły ani Bora Burzana) i przyszli ze stepów, by być bliżej ziemi Wędów i Mazonek, od których wywodziła się ich matka Pałuka-Stwełna. Chociaż Pałkini uważali się za prawowitych władców tej ziemi od pierwszego spotkania z Czarodaną poczuli taki podziw i szacunek dla niej i taki wzbudziła w ich sercach lęk, że bez szemrania poddali się jej niepodzielnej władzy. Złożyli też pokłon u stóp czarownego, boskiego Kruka Lasoty. Był to bowiem czas, kiedy kobiety były równe mężom, a może nawet bardziej od nich były potężne, poważane, uważnie wysłuchiwane oraz czczone. Był to też wciąż czas, kiedy o objęciu władzy i przybraniu kagańskiej czapy-czuba, nie stanowiła krew po dziadach i ojcach, lecz boskie dokonania i moc tego, który po tyrs-berło i czub-koronę, sięgał. Jeżeli wykazał się siłą, zwyciężył w biegach i pojedynkach, podjął boskie narzędzie – to słuchano się go i bano. Bano się go i nazywano panem, banem lub wodzem. Taką właśnie panią-baną, wiedźmą-wodzynią, okazawszy  Lipokowym Wojom swoją moc, stała się dla nich Czarodana.

Ludność okoliczna rychło umknęła przed złością królowej z Łyskowisły do Wiślanii, czyli z Ziemicy Łysogórskiej, nazywanej też Połuczanią, do Wisełlądu. Ziemia okoliczna się wyludniła, i tylko wyjątkowo wędrowcy ważyli się zapuszczać w te strony. Na ich miejsce sprowadzili się zaś z północy zadziorzyści, łysogłowi olbrzymowie, również nasienie Stwełny-Pałuki tyle, że z Lugiem, którzy mienili się  Łyskowicami. Z tymi Czarodana zabawiała się, by zapomnieć o bólu i wyruszała otoczona zastępami owych Łysków i Pałkinów w bój. Wszyscy mówili o złej Czarnej Królowej, jej zamku Łyszczcu i drużynie z(a)bójców Pałkinów. Z czasem zaczęto Łysą Górę (Łysiec), Łysicę, Górę Dobrzeszowską, Górę Witosławską i Górę Wida[v] nazywać Peuką, Górą Pałki, lub Górą Pałuki, a wszystkie góry okoliczne Górami Pałków lub Łyskogórami.

 [Nie znam autora tego obrazu – ale jest bardzo dobry]

Rok 6 czasu NK, Wiślania:

Odrodzenie Czaroduny według zarzycek Dengi z Tęczyna i siemionek  Matki Ziemi z Czernej

O Rudnie Rodów, Górze Bełta, Czarnej Jaskini i Moście Dyja

Istnieje też taka odmiana opowieści o odrodzeniu Czarodany, która przechowywana jest przez żerców Dażboga-Mira z Nitry-Mitry na Słowacji i wejunasów Strzyboga we wszych Kącinach Małopolskich, a przejęta została od pradawnych zarzycek Dengi z Góry Tęczy i kapłanek siemionek Matki Ziemi z Góry Czernej w Wiślanii.

Podług niej to nie wody Wisduny połączyły rodzeństwo i matkę zaklętą w skały, lecz sam Dyj-Poświściel. Przemierzał on Ziemicę Nurów przez całe stulecia podejmując się różnych sposobów by odzyskać swoją córkę i wnuki. Brał z ziemi przypadkowe kamienie i rzucał skałą o skałę w nadziei, że za którymś razem trafi na te właściwe. Dodola wskazała mu to miejsce i wierzył jej, że tu Boginie Pomsty zrzuciły jego córkę i jej potomstwo, bowiem stąd się ona po części narodziła.

Kiedy rzucanie kamieni okazało się nieskuteczne Dyj umyślił sobie, że pewnie boginie ukryły owe kamienie w otaczającej wszystko w tej okolicy Puszczy Czernej – Lesie Harów. Upatrzył sobie dwie góry – Rudną i Górę Bełta i wyrozumował, że je połączy kamiennym ciągiem i tym sposobem zejdzie się góra z górą. Przez całe stulecie budował olbrzymi most w Czernej między owymi górami. Było to tak wielkie mościsko, że z niego można było sięgnąć samych wierzchołków tysiącletnich buków rosnących w puszczy. Most złączył dwie góry, ale nie ożywiły się one.

Pod mostem w Czernej znajduje się jednak Jaskinia Czarna, w której Dyj sypiał. Przez ową jaskinię wiedzie ostatnie wejście w Pola Drogich Kamieni i Złote Żyły ciągnące się w podziemiach okolicy. Kto potrafi odnaleźć to wejście i zna odpowiednie zaklęcia, trafi do czterech komnat: pierwszej – strzeżonej przez skrzyste szczóropióry, drugiej – pilnowanej przez skrzyste psy, trzeciej – bronionej przez skrzystego dzika i wreszcie do ostatniej warowanej skrzystym wężem i setką żmij. Jeśli się nie zlęknie może zabrać ze sobą tyle skarbów ile zechce. Jednak jeśli tylko przez chwilę się zawaha, lub włos mu się zjeży, natychmiast obróci się w kamień.

Wielu śmiałków próbowało przejść mostem i zejść z niego w Czernej do owej jaskini, ale żadnemu się nie udało. Z tego powodu wejście to zostało zawalone wielką stertą kamieni powstałych z ludzi. Przez to też w okolicy mostu kręci się wiele powstałych z owych ludzi zduszów-skrzeni. Skrzeniowie ci jeszcze bardziej wzmagają strach, bo strzegą skarbów zazdrośnie, by się innym nie dostały.

Tylko dwa razy w roku w Święto Rodów, do których należy Góra Rudna i w Święto Świstów do których należy Góra Bełt można bez śmiertelnego zagrożenia przedostać się na most i dotrzeć do jaskini, jako że wtedy zdusze czmychają przed Rodżanicami i bogunkami Matki Ziemi Siemlianockami. Kiedy ich nie ma, da się bezpiecznie wejść do jaskini, ale żeby z niej wyjść trzeba znać odpowiedzi na zagadki zadawane przez bogunki, a też i musi się znać zaklęcia pozwalające ruszyć kamienie[x].

O Pustyni Błędowskiej – podanie żercy Olkusza z kąciny Sima

Kiedy się nie powiodło Dyjowi z Górą Rudną  i Górą Błęta umyślił, że Górę Tęczy połączy z Górą Ojców, Górą Wądy i górami okolicznymi innym sposobem. Kolejne stulecie zeszło mu na tarciu kilkuset skał na proszek. Ścierał jedną po drugiej i mieszał je ze sobą i tym sposobem je łączył, a kiedy i to się okazało bezskuteczne wziął Dyj ów piasek i usypał pustynię, która miała połączyć Górę Tęczy z Babią to znaczy Mokoszą Górą. Ponieważ jednak wiele gór owym piaskiem zasypał a żadna nie ożyła stracił zapał do tej pracy i zaprzestał jej w połowie. Postanowił wrócić do prostszego sposobu i znów zaczął wściekle ciskać skałami. Powiadają też, że wtedy w wielkiej złości przysypał większą część skarbów owej ziemi pustynią, a poprosił też Wądę żeby resztę zatopiła, i ta rzeczywiście skierowała wody rzeki Baby pod ziemię i zatopiła Złote Pola i Drogokamienne Groty. W dodatku przeklął tę ziemię tak, że kiedykolwiek cokolwiek z niej wykopią to nowy kawałek pustyni będzie przybywał[xi].

Odrodzenie Czarodany i jej dzieci według dagów Gorgonów

Powiadają święci dagowie – opiekunowie gorejącej gałęzi Gorgorzału, od której wzięło miano całe plemię Gorgonów[xii] zamieszkujących Góry Gorgony na południe od Gór Tatr-Tartarów, że w swoich wędrówkach podupadły już na duchu Dyj, trafił na koniec w Dolinę Prądnika i Wisduny. Szedł od Doliny Ojców i przewalał prątki, którymi Perun z Perperuną i synami zasypali ongi tę okolicę. Wreszcie pewnego razu, gdy na Białą Skałę Wąwelnicę rzucił tę drugą Czarną Skałę stojącą obok Wąwelu i kiedy jedna skała uderzyła o drugą, poszły iskry na wszystkie strony. Wtedy odrodziła się Czarodana oraz Rykawd i Iworoda, jako że ich uścisk był tak gorący, że skry poszły aż do welańskiej Jaskini Tronów i pękły okowy wiezionych tam duszyczek rodzeństwa. W tę samą Czarną Skałę została w końcu Czaroduna na własną prośbę, dużo później, zamieniona powtórnie. Perperuna rzuciła ją pod Wzgórza Lasoty i Wąwel.

Lęgia (Lugia) i Wędia (Wenedawa):

Rykawd-Jaryk Wdały i Iworoda-Iwna Rodina – ucieczka oraz klęska – według kudałów z Góry Kałdus-Chełm

Gdy Bóg Bogów opuścił już Ziemię, Rykawd stał się przybocznym Kreksa, Iworoda zaś ulubienicą kniazia Wędsa. Jego zwano w nowym wcieleniu Rykiem Udałym albo Jarykiem Wdałym, a ją nazywano Iwną Rodiną lub Iwną Rusiną. I było tak, że ani jednemu ani drugiemu dziecku Czaroduny nie przychodziło do głowy oddalać się ze swojego nowego domu. Brało się to stąd, że litościwa, a może właśnie mściwa Łada-Łagoda odebrała im pamięć przeszłości.

Iworoda była piękną młodą dziewczyną, której urodą zachwycali się wszyscy na dworze Wędsa. Jego małżonka Gązwa, w miarę jak dziewczyna dojrzewała, stawała się coraz bardziej zazdrosna o jej wdzięki. Iworoda wykazywała od początku niezwykłe zdolności i umiejętności. Bez trudu rozpoznawała rośliny – zioła, krzewy i kwiaty, a które raz spostrzegła – nazywała różnymi imionami. Po kształtach oraz woni rozpoznawała ich właściwości oraz moc.

Inną jej umiejętnością była łatwość wzbudzania przychylności u ludzi i ich zaufania. Chętnie jej się zwierzali, lubili ją, a ona potrafiła każdego wysłuchać i powiedzieć mu coś co powodowało, że czuł się potem lepiej. Działo się tak, mimo że była jeszcze prawie dzieckiem nie więcej niż dwunastu wiosen. Widząc zdolności dziewczyny, ale też i coraz bardziej łakome spojrzenia kniazia Wędsa ku niej, Gązwa umyśliła, że oddali niebezpieczeństwo przeznaczając Iworodę do posług świątynnych. Odsunęłoby ją to ode dworu, pozwoliło zgłębić tajemnice ziół, rozwinąć zdolności kołbienia i wróżenia z patyczków – burtowania[xiii].

Pośród Wędów-Wężów (niewielkiej na północ wysuniętej swoją osadą grupy plemiennej) znany był kapłan Chorzycy, lekar i burtnik Wols. Ci Wężowie pochodzili od wędyjki księżniczki Wolgi i króla Lipoka ze Skołotów. Wolga była jego czwartą żoną. Zamieszkiwali też z nimi przybyli tu ze wschodu Osowie (przezywani przez Wędów i Lęgów Sromotami) z matki Ostny i króla Karpoka. Okół, w którym po społu żyli, zwał się Osiów.

Wols był jednym z licznych synów Lipoka. Zjeżdżali do niego ze wszej Słowiańszczyzny chętni wiedzy o wierze i przyrodzie, poznania kirów i dziejów świata oraz pochodzenia ludów, a także którzy chcieli poświęcić swój żywot bogom i obcować z ich wysłannikami. Węds nie bardzo był rad pomysłowi Gązwy, ale przychylił się do niego chcąc, by dziewczyna bardziej jeszcze dojrzała i rozwinęła swoje zdolności. Posłano więc Iworodę do osady Wężów oraz Sromotów-Osów i do kąciny Chorzycy w owym Osiowie nad rzekami Drwęcą i Osią.

Iworoda rychło okazała się najzdolniejszą z uczennic Wolsa. Poświęcał jej wiele uwagi i czasu. Razem wyprawiali się w tajemne zakątki zbierając zioła na leki i zioła do wróżb. Wols wtajemniczał ją w czarowne praktyki pozwalające przez zmrożenie lub inne działania zachować rośliny niezmienione co do właściwości nawet w gorące pory i nawet przez całe lata. Przekazał jej wiedzę jak wyciągać z nich soki i najgłębsze isty, zbierać właściwe części właściwych roślin, przerabiać je, ucierać, mieszać, suszyć sporządzać syropy, słodkie i gorzkie napary, czarne i białe moście.

Z czasem poczęła się wyprawiać sama, także w księżycowe noce, albo w pełnię, albo w młody księżyc, a nawet w nów, jeśli tego wymagała sztuka warzenia ziół. Powiadano również, że za plecami starego Wolsa na własną rękę poczęła zgłębiać czarną wiedzę i kumać się z ciemnymi mocami. Podobno prowadzona bezpośrednio za rękę przez samą Chorzycę, a czasem przez jej pomocnice jagi-jędze, poznała możliwości szkodzenia, za pomocą roślin i zaklęć, wszemu co żywe. Wśród zazdrosnych o względy Wolsa uczniów kąciny Chorzycy opowiadano też o jej nocnych wyprawach i przyjaźniach nawiązanych z mątwami, męcicami a też i z samą Dodolą. Rzeczywiście nie wiadomo jak posiadła Iworoda umiejętność kołbienia, czyli wróżenia z lotu ptaków, co do przyszłości, a także jak to się stało, że potrafiła przepowiadać zdarzenia.

W tym czasie Rykawd uczył się u boku swego przybranego ojca Kreksa. Był bardzo pojętnym czeladnikiem w pirackim rzemiośle, szybko zgłębiał tajniki żeglowania we dnie – na słońce i chąśnictwa nocą – przy gwiazdach. Jeszcze szybciej przyswajał sobie tajniki posługiwania się bronią, walki burta w burtę, czy ataku przy pomocy taranowania. Znać było, że płynie w jego żyłach krew starych królów, a także bohaterów – ziemskich synów bogów. Wkrótce Kreks ani się umiał ani chciał bez niego obejść. Spędzali długie tygodnie na morskich wyprawach w dalekie północne krainy. Z niewielką drużyną zbrojną w topory, haki i piki docierali, gdzie zdawało świat się kończy. W ziemie chłodne, okryte wyłącznie wrzosowiskami, rozłożone na samym zachodzie na skalistych wyspach, w zawiłe morskie ujścia i zatoki, ciągnące się niczym Ognista Piekielna Rzeka, między urwiskami i nawisami skalnymi, przez wiele setek stajań. Docierali do Wielkiej Ziemi Lodowej i Krainy Królowej Śniegu, skąd tylko nielicznym udaje się wrócić, bowiem stamtąd wiodą Bramy prosto na Welę.

Lęgowie z ich plemienia nie chcieli się jednak osiedlać w ziemicach odkrywanych przez Kreksa, ani nie polubili żeglarstwa. Drużyna Kreksa zmieniła więc znacznie skład. Tworzyli ją w końcu sami okrutnicy, zbójcy, zabijacy, srodzy wojowie zarówno z Lęgów jak i Wędów czy Istów. Najwięcej było wśród nich Wędów Wolsa i wyspiarzy Ozylów z Istów, zdarzało się jednak nawet, że podczas wypraw ku wschodowi dołączali do drużyny ciężcy wojownicy Burów uzbrojeni w młoty i kleszcze. Wędowie najbardziej palili się do wypraw morskich.  Mogli żeglować miesiącami i gnała ich naprzód jakaś wielka chęć odkrywcza. Kreks zazdrościł Krwędysowi jego poddanych i nieraz nawet myślał sobie po cichu, że chętnie by swoich z nim zamienił.

Kreks od pewnego czasu turbował się o swój lud. Powiadają staruchowie bogini Drasznicy- Radorady i kapłanki Licho z Kałuża-Kalisza, że miano ludu Lęgów wcale nie poszło od pierwszego ich ojca Kreksa-Luga, lecz od jednego z jego synów, który nosił miano Lęg, lub Lęch. Ten właśnie syn, co miał być jego prawowitym następcą najbardziej martwił Kreksa. Ani mu się podobały morskie wyprawy, ani tęsknił do zdobywania lądów, ani miał duszę odkrywcy. Jakby stworzony do jarzma podchwyconego kiedyś z ziemi przez króla Zariwa, uwielbiał Lęg grzebać się w glebie, w glibieli, w błocku, chadzać po łęgach, odwracać skiby oradłem i siać ziarno dla coraz to nowych upraw. Co gorsza, w większości, jemu zdawali się dawać posłuch, współplemieńcy. Odwracali się więc Lęgowie plecami do morza i w ogóle do wody, wchodząc coraz głębiej w ląd, w bory, karczując je i przemieniając w pola uprawne. Coraz bardziej z każdym rokiem obawiał się Kreks utraty władzy i utarczki między Lęchem a jego przybranym bratem Rykawdem, którego po prawdzie chętniej by na tronie nad Lęgami widział niż pierworodnego. Kiedy po raz kolejny Lęgowie odmówili Kreksowi, gdy ten zażądał żeby dali obsadę czterech nowych łodzi, rozeźlił się władca. Zamiast żeglować poszli oni znowu w bory karczować nową polanę. Postanowił więc posłać za nim drużynę dowodzoną przez Rykawda.

Wszędy bogowie bywają,

zakątek każdy w pieczy swej mają.

Nic co powstaje po świecie

poza ich wolą nie dzieje się przecie.

Takoż i tym razem Rykawd – Jaryk Wdały, nie nawykły do lądu i boru, choć doskonale po morzach żeglował, w lasach się ze swoją drużyną pogubił. Powiadają mędrcy z kąciny Mokoszy w Lądzie[xiv], że to ona pokręciła drogi Rykawda, przy pomocy swoich męcic, które spowiły ciężką ćmicą na trzy dni całą puszczę. Po sześciu księżycach wędrówek, wciąż nie znajdując Lęgów, ani nie umiejąc trafić na brzeg morza znalazł się Rykawd z wojami w czarownej okolicy. Kolejnego dnia o zachodzie słońca dotarli do gołego wzgórza, z którego widok się szerszy roztaczał, na łuk rzeki i niewielką polanę. Nad lasem snuł się dym z jakowegoś ogniska. Czem prędzej kazał Rykawd bieżać w stronę zakola pewien, że ktoś tutejszy, lub będący wytrawnym wędrowcem, pokaże im właściwą drogę. Lecz noc ich zastała, a do owej polany nie doszli. Za to kolejnego ranka z boru wyszedł prosto na nich ślepy starzec. Siwiuteńki był, z kosturem i oczkurem w dłoniach. Poprosił go Rykawd o pomoc, by go doprowadził na polanę. Okazało się, że prawie na niej byli, ale się wciąż w koło kręcili. Starzec, kiedy ich przyprowadził, na powrót w bór zawrócił.

Nie wiedzieli, że znaleźli się nad rzeką Osią, w ziemi plemienia Wężów z ludu Wędów. Jeszcze nim weszli w obszar polany doleciał ich przepiękny i tęskny śpiew dziewczęcia, równy o ile nie czarowniejszy, od pieśni czetlic w przyskalnych wirach na morskich, zaklętych pustkowiach. Jakież było zdziwienie wojowników, gdy okazało się, że na tej polanie sama jedna słodka i piękna dziewka przebywa, a prócz niej jeno jaskółki, kukułki, sikory, łanie i jelenie. Zapytał ją Rykawd, jakie jej imię, ale jeszcze nim mu odpowiedziała ich spojrzenia spotkały się i oczy obojga tak zaskrzyły, że aż cała polana pojaśniała i pokraśniała. Zaniemówili wojowie patrząc na jej urodę, powab i dumną postawę, zastygli niemal jak głazy porażeni jej krasą i boskim śpiewem.

Rykawd od razu poczuł żar niewyobrażony i serce uderzyło mu jak młot. Od jednego wejrzenia pokochał Iworodę. Już samo jej imię brzmiało mu słodko, jakby wspomnienie matczynej piersi. Nie inaczej czuła to Iworoda. Gdy Rykawd spojrzał na nią zadrżała, a każde wypowiedziane przez niego kojącym głosem słowo, wprawiało ją w jeszcze większe drżenie. Jego imię było jak wspomnienie spokojnego domostwa pod dębem, jak ogień grzejący izbę w mroźną noc, jak mocne ramię, na którym zawsze można się bezpiecznie wesprzeć. Nie poznali się młodzi, bo i nie mogli, wszak wszystko zapomnieli, ale poczuli ku sobie tak wielką miłość i pociąg, że nic już nie mogło stanąć na drodze do ich zbliżenia.

Kiedy Wols się dowiedział co zaszło, wielce się zmartwił, bo miał dobrze w pamięci uczucia Krwędysa i jego zamiarunki. Rykawd od razu posłał jednego z wojów, wskazaną przez Iworodę drogą do Garzu na Ruję (gdzie ze dworem Kreks przebywał), z wiciami, iż z panną zaślubioną z borów wraca. Wraca jak najszybciej, jeno wpierw na dwór Krwędysa, z którego ona pochodzi, zajść muszą, by o rękę prosić.

Iworoda nie była świadoma, jak bardzo miał ją na oku przybrany ojciec. Kiedy tylko dotarli na dwór Wols uprzedził Krwędysa jak się sprawy mają. Kiedy Rykawd – Jaryk Wdały poprosił, następnego dnia Krwędysa o rękę panny, ten odmówił mu stanowczo. Nadmienił przy tym, że mógłby się zastanowić nad zmianą zdania, gdyby Rykawd wykonał Siedem Prac: zdobył ptaka-gadaka o którym Krwędys w Gołębiej Księdze wyczytał, dobył święty kamień Światyr z głębin morza Błotyckiego, wykradł Bursztynową Izbę z nocnego zamyku Swarożyca zatopionego we wodach jeziora na zapadzie, pokonał Zielonego Czara o Wodnej Tarczy i przyniósł mu ją, pokonał Czerwonego Czara o Ognistej Traczy i wyrwał mu wątrobę i przyniósł ją na zielonej tarczy[xv], i jeszcze….

Rykawd nie słuchał go dłużej, choć udawał, że słucha i przyrzekł, że następnego ranka ruszy wykonać pierwsze zadanie. Krwędys nie kazał trzymać straży pewien, że panna, choć płakała, to uszanuje jego wolę. Zadowolony, że Rykawd zgodził się tak łatwo wykonać niewykonalne przecie zadania, legł twardym snem. Tymczasem Rykawd – Jaryk Wdały szepnął Iworodzie – Iwnie Rodinie, tylko jedno słówko. A gdy księżyc zszedł nisko z nieba, i pociemniało w borach, wymknęli się ze dworu Krwędysa.

Ruszyli ku Garzowi z wojami Ryka Udałego.

Jak Lęgowie naszli Wężów, Wędowężowie najechali Nurów, a Nurowie nawiedzili Budynów – według kącin Łyskowickich

Rankiem, gdy tylko odkryto porwanie panny, rozwścieczony Krwędys wraz ze zbrojną drużyną rzucił się w pogoń za Rykawdem. Było wśród Słowian we zwyczaju zaślubianie panien przez umówione porwanie, przeto gniew Krwędysa mógł dziwić. Uciekinierzy mylili tropy i zakolami szli w kierunku wyspy. Po kilku dniach ich czujność spadła. Którejś nocy nie czekając błogosławieństwa żerców kapiszty Świętowita młodzi pobrali się. Była to noc kupalna, święta – oboje nie chcieli dłużej czekać. Nad małżeństwami zawartymi tej nocy, dwudziestego czwartego dnia czerwca, szczególną pieczę mieli Dziewowie i Rodowie. Zatem były skoki nad ogniem i puszczanie Wianka strumieniem, a potem para wymknęła się na poszukiwanie Kwiatu Papródzi. Takoż stało się z tym małżeństwem królewskim, że tej nocy znaleźli ów kwiat czarowny, i poczęty został ich potomek, syn – Drak.

Następnego ranka drużynie Krwędysa udało się na tyle zbliżyć do uciekających, że jeszcze żarzyły się gorące ogniska po postoju tamtych. Postanowił Krwędys wyprzedzić zastępy Rykawda i uderzyć niespodzianie od przodu. Jak umyślił tak zrobił. Zaskoczenie było tak wielkie, iż w boju z ręki Krwędysa poległ sam Jaryk Wdały (Ryk Udały – Rykawd), a i większość jego wojów oddało życie. Iwna Rodina (Iworoda) pogrążyła się w rozpaczy, ani chciała słyszeć co jej prawi Krwędys. Pozornie poddała się i pozwoliła powieść z powrotem na dwór. Zbiegli niedobitkowie drużyny Rykawda po tygodniu dotarli do Garzu i opowiedzieli wszystko Kreksowi. Tak dusza Rykawda, nazywanego w drugim wcieleniu Jarykiem Wdałym albo Udałym Rykiem ponownie wróciłą do Jaskini Tronów.

Kreks zapałał żadzą mordu i poprzysiągł wróżdę Wędom. Zebrał wielką siłę i ruszył ku sadybom Wężów Wolsa. Usłyszawszy o niezliczonych zbrojnych zastępach Lęgów, co weszły w Ziemicę Wędów, a mordują nie znając litości każdego kto wpadnie im w ręce, takoż kobiety i dzieci, zląkł się wielce Krwędys i zebrał tych co zostali do ucieczki. Na czele ucieczki postępowali najbardziej zagrożeni Wężowie, a między nimi ukrył Krwędys brzemienną Iworodę (Iwnę Rodinę-Rusinę). Poszli w kierunku Wisełlądu, i tym to sposobem weszli Wędowie-Wężowie na Ziemicę Nurów, ale po drodze stała im Łysa Góra, Łyszczec na niej i Czaroduna z jej Pałkinami, Łyskowicami i Harami.

Któregoś ranka pokonawszy trzysta sześćdziesiąt i pięć stopni na szczyt tumu i skierowawszy ku północy swoje zwierciadło zobaczyła nagle Czarodana swoją córkę i poczuła jeszcze większy ból niż zwykle, ból który bił z istu Iworody.

W jednej chwili zobaczyła wszystko. To, że jej syn nie żyje, że zaślubił córkę i że poczęty został w onej córki trzewiach potwór. Wiedziała, że przyjdzie do strasznej bitwy z Krwędysem. A było to w czasie, kiedy bezlik Pałkinów z Chrobrami-Obrami i Charwatami oddaliła na południe. Sława Pałkinów Czarodany była wtedy wielka nie tylko pomiędzy Słowianami, ale i wśród Istów i Skołotów.

Było tak, że przyszło na Łyszczec posłannictwo od Kyja Rusego – Kruka Budynów, którego z kolei prosili Skołoci-Haralędowie, wielcy przyjaciele Dachów z Czarnych Gór Kauków, o pomoc w walce z wielkim wodzem i królem Ozierów (Asyryjczyków) Sargonem. Było to w roku 95 Starych Czasów Nowej Koliby, kiedy Ozieryjczycy-Kozeryjczycy (Asyryjczycy) sprzęgli się z Miodewami i Kumorami. Kumorzy osiedli w Prygji Małomazjatyckiej i ułaskawieni przez Karpoka, mieli nadzieję, że jeszcze się od Sistanu wyzwolą i odbiją swoich kowali z niewoli buryjskiej, więc przeciw Skołotom kolejny raz stanęli. Dała zatem Czaroduna Skołotom i Budynom swoich Pałkinów, Łyskowiców i Harów pełną moc i wtedy w bitwie Kozerowie (Ozierowie, Asyryjczycy) z Miodewami i Kumorami zostali pokonani, a śmierć kniagina Rusy I w Mokszyszu  została pomszczona.

Zachęceni zwycięstwem pomyśleli Skołoci-Pralędowie i Budynowie, że jeszcze większe siły zbiorą i zdobędą Bogtoharię, Syry Kraj i Jugę-Judewię a może nawet Zawaryn w Mlekomedirze albo i stolicę Kozerów-Ozierów (Asyryjczyków) Nieniwę. Jeszcze raz więc dała Czarodana wojów swoich i została przy niej jeno garstka do obrony Łysej Ziemi.

Nad Czarodaną czuwał jej ojciec Dyj, którego jako Płakosza obrano kapłanem Wiary Przyrody, wielkim zniczem-kaganem Świętej Góry. I zwołał Płakosz swoich popleczników bogów kącin Góry Pałki: Lela, Polela oraz Dzieldzieliję. Wzniósł on z Czarodaną wypróbowane modły – wezwanie o pomoc, które sprawdzały się już wiele razy pomiędzy bogami:

O Miłości, ciebie, ciebie na pomoc tu wzywam,

Której dobrotliwości od wieków nie zażywam

Która okowem spinasz gniew spornych żywiołów

Duchem swym sięgając Nawi i Wokołu

Przybądź Wielka Pani z mieczykami stoma

W krasie kwiecia płenej, co oręż pokona

Niech kadzidło wonne bitwę tę okryje

Niech sczezną w Otchłani mściwe Weli Żmije

Harowie jednak w tym samym czasie złożyli krwawe ofiary z trzystu trzydziestu i trzech Kozyryjczyków (Asyryjczyków), którzy dali głowy pod świętą pałkę Peuke-Pałłukę. Tym sposobem zyskano z jednej strony łaski całego rodu Rodów i Kupały z Dziewaną, jednakże wplątano w całą sprawę Morów. Najdziwniejsze, że pomoc swoją okazała też Zorza i Daba-Dobra, Bogini Jasnego Nieba. Zorza rozświetliła noc, a Daba oślepiła wrogów Czaroduny swym blaskiem. Także Strzybogowie wspomogli wyrodnego swego syna, Dyja. Najważniejszym jednak sprzymierzeńcem Czarodany stał się Chors, opiekun wiary przyrodzonej i główny bóg Harów. Biały Kruk Lasota przywołał z Weli olbrzymi rój ptaków – były to lelki, sowy, kaczki i skrzyste kruki. Gdyby nie Chors i Pogoda-Matka Ptaków, nie mogłyby one wyfrunąć z Wyraju.

Z garstką swych zastępów ruszyła Czarodana odważnie na wrogą hmarę. Broniąc północnej rubieży Ziemicy Nurów chciała odbić swoją córkę. Sowy i lelki rzuciły się za nią na Wędów kalecząc krawo ich twarze i wydziobując im oczy. Może jej zaskakujący atak by się powiódł, gdyby nie przeciwdziałanie, jak zawsze czujnych, Bogiń Pomsty. Spętały one nogi koniom Pałkinów, a upadłszy z grzbietów wierzchowców ciężcy Pałkinowie stali się bezbronni. Wycięto ich w pień.

Na skrzydłach dziesiątków skrzystych kruków i w ramionach wichrów, Czarodana, a z nią również ciężarna Iworoda, zostały wyniesione z pola bitwy. Ponieśli je krukowie na Wąwel Kraka-Nura. Perperuna z bezsilnej wściekłości nakazła swemu mężowi Perunowi pod groźbą, że go już nigdy do łożnicy nie wpuści, roztrzaskać Łyszczec w pył. I tak się stało. Chwilę po wielkiej bitwie przybyły pod górę zastępy Kreksa. Ten, zoczywszy jak bogowie sieką góry czyniąc nieprzebytą zaporę z ognia błyskawic, a z nocy dziełając dzień, zrezygnował z wróżdy[xvi].

Tak to uszedł Krwędys ku Wawelowi. Powiadają, że w ową noc ognia, sama Perperuna zstąpiła do łoża Kreksa i przekonała go, że uczyni z Wędów po wsze czasy sługów morza. Dlatego Kreks zawrócił i poniechał Krwędysa. Bogini wypełniła swoje przyrzeczenie i z tego powodu Wędowie od wieków przemierzają morza i rozmaite ziemie, a nigdzie nie mogą zostać na dłużej, żeby założyć swoje królestwo.

Krwędys jednak po zburzeniu Łyszczca, musiał pokonać Kraka-Nura, bo inaczej mógł być pewien zemsty Nurów, zwłaszcza Harów, Łyskowiców i Pałkinów – kiedy tylko zbiorą siły, a też pewnie po bratersku stojących za nimi Budynów i Pralędów (Haro-Lędów).

Krak nie przyjął na swym dworze dzielnej Czarodany lękając się, że ściągnie na cały lud Nurów pomstę boskich zastępów. Oddano jej skałę zwaną Wąwelnicą, tuż obok Wawelu. Postawiony tu zamyk nazwano Carodunonem. Czarodana i Iworoda-Iwna Rodina objęły go we władanie przypływając spod Wawelu na łodziach ciągnionych przez skrzyste kaczki. Towarzyszyli im Chrobrowie, Charwaci, Chrobaci i resztki Pałkinów.

Kiedy nadeszli Wężowie Krwędysa Krak podstępem odwrócił ich atak od Wawelu, udając wielką ucieczkę plemienia na Ziemicę Budynów. Wiele plemion nurskich ruszyło wtedy w drogę ciągnąc wozy rodzinne. Zostawili wszystkie nieruchomości i posiadłości, domostwa i spichrza. Na odwieczną sistańską modłę wojenną pozatruwali wody i spalili plony. Szli tak aż pod Gleń, główny gród Budynów. Krwędys nie namyślając się obszedł Wawel i Wąwelnicę, i ruszył za nimi.

Pod Gleniem Nurowie wsparci przez wracające znad Donu harmie Łyskowiców i Pralęgów (Haro-Lędów), nagle stawili czoła wrogom. Wspólnie z resztkami Pałkinów i Chrobatami Czarodany pokonali w ciężkiej bitwie Wędów-Wężów i drużyny innych plemion wędyjskich, które musiały się wrócić do siebie jak niepyszne.

Prawią też co poniektórzy, że Krwędys w wielkim strachu sam już nie wiedział czy kogo goni czy też ucieka i łatwo wpadł w urządzoną przez Nurów i Budynów zasadzkę pod Gleniem-Gołuniem. Krwędys cudem w tym boju uszedł z życiem, ponoć także za sprawą Perperuny. Jest to możliwe, bowiem ona właśnie najbardziej zapiekła była przeciw Czarodanie i najbardziej rada z nieszczęścia, jakie Krwędys wyrządził Iworodzie. Ona jedna wciąż wyczuwała bunt Czarodany i jej gniew. Być może też, że to ona z pomocą Mokoszy pchnęła ku sobie Rykawda i Iworodę.

Otoczony przez wojów i dźgany pikami Krwędys padał już z wyczerpania i upływu krwi, gdy znikąd zjawiła się Skrzysta Krowa-Żubrzyca i wyniosła go z pola walki na własnym grzbiecie. Wędowie poszli w rozsypkę i rzucili się do ucieczki.

Wiele kącin i gromad kapłów powiada, że te sprawy właśnie rozegrały się za czasów wojny skołocko-kozeryjskiej przeciw Sargonowi Drugiemu.

 Anna Lea Meritt – Świetliki

96 rok czasu NK – Nuria, Budynowia, Skołotia, Oroja:

Wojna Nurów i Skołotów przeciw  Wędom Wężom, Budynom i królowi Sargonowi Drugiemu – według kącin Nurusów – czarodziejów z Caroduny i żerców z Krakotynu, Nawaru oraz z Kijowa

Powiadają czarodzieje kąciny Chorsa i żarzyce kąciny Swaroga z Kopca Kraka i ze Wzgórza Lasoty, a też potwierdzają te słowa żercy Ludu Nurów z Nawaru, że nie od Kruka Kyja Budy Rusego z Glenia przyszła prośba do Czarodany o wojów, lecz od samego Kraka-Nura z jego Krakotynu.

Nurowie poczatkowo byli bardzo niechętni udziałowi w wojnie przeciw Kozeryjczykom i Miodewom. Po pierwsze cenili Miodewów, po drugie uważali za nierozsądne, aby drażnić tak wielkich mocarzy, jakimi wtedy byli Kozerowie-Ozierowie. Jednakże byli też Nurowie sprzymierzeni w onym czasie ze Skołotami-Sromotami z Osiowa, synami i córami Królowej Wędów Ostny i Karpoka ze Skołotów[xvii]. Królowa wędyjskiego plemienia Wężów została, którejś nocy porwana z leży nad Osią przez  kniagina Karpoka. Z ich związku zrodzili się władający plemieniem owiż Sromotowie, nazwani tak dlatego, że związek Ostny z Karpokiem wielką troską i sromotą, czyli zgryzotą napawał Wężów-Serpętów.

Sromotowie władali już w tym momencie dziejów kilkunastu szczepami. Występowali zaś w wojnie wspólnie z Ispolinami, Sporami i Harolędami (Pharalędami) a także sprzymierzonymi innymi plemionami Skołotów, Dachów i Mazów przeciw oddziałom króla Sargona II (napierającym na Oroję Rusy I, Hruszję i Swanetię w Czarnych Górach Kauków).

Z Ozeryjczykami (Asyryjczykami) Sargona sprzymierzyli się wtedy Miodewowie, Kumorowie i Mynżanie (Manijczycy),  którzy ulegli namowom ozeryjskim i zapomnieli komu podlegają na mocy więzów krwi lub złożonych dani. Wspólnie owiż zaatakowali Lędię w Małej Mazji. Ci skołoccy sprzymierzeńcy Sargona tłumaczyli się, że nie mogą iść za prawowicie panującym władcą – kaganem Karpokiem i za kaganbogiem Lipokiem, jako że król Sargon wziął zakładników i zagroził, iż wymorduje w pień możne rody w Mynżanii (Manie) i w Miodewii, gdy tylko zwietrzy cień zdrady. Kumorowie zaś z Prygji, gniew nosili w sercach do Skołotów po dwukrotnym poniżeniu i utracie Kowalów, których pognano w śnieżne krainy Burów i Istów. Nurusowie, Ispolinowie, Sromotowie i Pharalędowie postanowili jednak skończyć ze zniewieścieniem Miodewów, raz na zawsze nauczyć Kumorów komu podlegają i utrzeć nosa nabzdyczonym Mynżanom (Manijczykom). A uczynić to wszystko można było tylko wracając do sposobów działania kagana Kołaka.

Pharalędowie powiadają, że Budynowie początkowo tylko pozornie zgodzili się współpracować ze Skołotami, zaś skrycie wzięli stronę Miodewów, jako że ówcześnie panujący królewski ród u tychże, czerpał korzeniami od krwi wojowniczki Miodewny – Mazonki, córki Ojca, króla Gołgolidii, a później żony Romaja Jędzona i kniagini budynowsko-dachijskiego plemienia Bytyńców Wielkich.

Nie mamy pewności co do prawdy przedstawionej powyżej, jako że Budynowie i Nurowie uchodzą za odwiecznych przyjaciół i dziwi nas, iż wojowie Kyja Rusego wystąpili przeciw współbraciom, zwłaszcza, że chwilę potem połączyli się oni w jeden Lud Nuruski. Jednakże przedstwiamy tę opowieść w kształcie podawanym przez żerców nuruskich ze świątyni Śwista i Pogwizda z Krakotynu oraz żerców świątyń Podaga i Pogody z Nawaru, a także czarodziejów Kapiszty Krainy Księżyca z Caroduny i Strzyboga z Kijowa. Zastrzegamy jednak, iż nie wiemy dlaczego kapłani Wiatru, Pogody i Księżyca uważają wodzów Budynów od kniagina Kyja Rusego za zdrajców, a Burów za sprzymierzeńców, podczas kiedy inne świątynie podają te dzieje inaczej. Przytaczamy ten opis mimo wszystko, jeśli bowiem Sakowie z Sokodawy mogli wystąpić, w o dwieście lat późniejszej wojnie, u boku perskiego króla Darjusza I Wiekiego[xviii] przeciw innym Skołotom, więc przyjmujemy, że mogło to się wydarzyć i u Słowian dwieście lat wcześniej. Możliwe jednak, że tymi trzema kącinami rządzą jakieś inne, ukryte powody złości przeciw Kyjowi Rusemu, albowiem zdanie ich jest zadziwiająco zbieżne z opisami tej wojny wykonanymi przez kłamliwych Romajów.

Ponieważ Nurowie główne siły, w tym i Pałkinów Czaroduny, skierowali do Małej Mazji, do walki z królem Sargonem II, tylko resztki ich wojsk stanęły naprzeciw Wędowężów pod Łysą Górą. Stąd wzięła się klęska Czaroduny, i stąd rozbito zamyk Łyszczec.

Kiedy Budynowie odwrócili się od Skołotów podczas bitwy w Czarnych Górach Kauków, w Ziemicę Budynów natychmiast weszli Nurowie, ale nie w pokoju, lecz jako w ziemię wrogą, sprzymierzoną z Miodewami. Jednakże wszystkie zadrugi budynowskie z całym dobytkiem uciekły na pustkowia północy, pozostawiając pustosz i spaloną ziemię. Budynowie posunęli się do rozpaczliwego czynu – całkowicie spalili i zniszczyli swój główny gród, dumę wszystkich plemion budynowskich, słynny z kapiszt i wyroczni Gleń-Gołuń.

Przez ich działania Ozeryjczycy (Kozerowie) zdobyli obwar Mokszysz[xix], zaciekle broniony piersią kniagina Rusy I, który w ruinach Tweru, otoczony zewsząd przez wroga, przebił się mieczem, ginąc śmiercią wielkiego wodza.

W końcu Budynowie, Mynżanie (Manijczycy), Kumorowie-Prygjowie i Miodewowie zostali jednak pokonani przez Skołotów, w stepach u brzegu Morza Koszów, ale stało się to głównie dzięki Mężożercom i Czarnosiermiężnym z Ludu Burów, którzy w ostatniej chwili przyłączyli się do bitwy. Bitwa była zaciekła i krwawa, a król Sargon II zginął ścięty w boju harapem walecznego Hary Szczyrowoja.

W wyniku wojennych zawieruch Wędowie zajęli połowę Nurii i ani myśleli się z niej wynosić. Budynowie zaś ponieśli ciężkie straty w ludziach. Wiele plemion budynowskich za tę zdradę Nurowie wzięli w całości w niewolę. Wiele uciekło do Małej Mazji do swoich współbraci w Bytynii, Kąpodachii, Pawiolęgonii, Mirnie, Oroji i Cieplenicy. Kyj Bud Rusy z wiernymi wojami na długi czas ukrył się w Górach Kamiennych u Tuńdraków pod Górą Kary, nad Karą Rzeką, u brzegu Wyspy, w zimnych zatokach i na urwistych klifach Morza Ukora. Tutaj odbywał pokutę, nie odważając się przejść na południe od linii obwaru w Kamieniu.

Kruk-Nur przeniósł swój dwór w sam środek Ziemicy Czarnoruskiej i Poleskiej, pomiędzy plemię Nurzyców, nad rzekę Nurzec do grodu Nawar – Nawaron[xx], skąd łatwo mógł czuwać także nad całą rozległą Ziemicą Budynów.

Odcierpiawszy swoje winy Kyj Rusy, jeszcze dwa lata wyczekiwał po śmierci Karpoka, nim nie otrzymał z rąk nowego kagantyrsa Królestwa Sis – Lipoka, zgody na powrót do swojej ziemi. Przybył nad Danaper, a potem do Nawaronu i ukorzył się przed Krakiem Nurem. Zawarli umowę, że stworzą jedną ziemię i jeden lud – Lud Nuruski, i póki żyją będą nim władali razem – Nur jako tyrs, a Kyj jako kapła.

Po tym akcie Krak Nur nie władał już długo. Wkrótce pomarł z poczucia okrutnej klęski. Nie mógł przeboleć utraty Caroduny. Nad Budynowią i wschodnimi ziemiami Nurii objął władanie jako tyrs Kyj Rusy a kapłanką uczynił Czarodanę. Przystąpił też niemal od razu do odbudowy Glenia.

Ciało Kraka Nura za zgodą Wieloty, nowego władcy Wiślanii i Łyskowisły – Łysej Ziemi,  uroczyście przewieziono na Lasotę i tu pochowano.

Potem, za rządów Kraka III Żabika-Zobera, usypano opodal jego grobu kopiec, który stał się Kopcem Swaroga i Chorsa oraz kurhanem pierwszego władcy tej Ziemi – Kraka-Nura[xxi]. Niektórzy dziejopamięciarze powiadają jednakowoż, że Nur przeniósł się razem z Karopanami do Orzawy w Małej Mazji, do tamtejszego grodu Nawar.

Część kapiszt uważa, że te sprawy i bitwy zaszły tak późno, najwcześniej około 180 roku a najprawdopodobniej bliżej 260 roku Nowej Koliby, że pierwsi Krukowie już nie żyli, a owe bitwy i przygody dotyczą ich wnuków. Zatem Nur, o którym tutaj mowa byłby już Nurem III. Wiślanię zdobywać musieliby następcy Krwędysa a nie on sam, a po stronie Lęgów występowałby co najwyżej Lęch, albo Lech II, a nie sam Lug. Cała rzecz musiałaby się przy tym założeniu rozgrywać przecież w okresie władztwa tyrsa Widana znanego z zapisów jako Widantyrs, oraz za czasów króla Skobka z Isepodonów i tyrsy Tasaka, a więc w roku 286 czasu Nowej Koliby, kiedy wybuchła wojna z Darjuszem I Wielkim.

Większość kapiszt i kącin oraz gromad kapłańskich Wiary Przyrody jest jednak przekonana – i taką wiedzę przekazuje potomnym – że działo się to jeszcze przed czasami perskimi, w czasie wojny z kozeryjskim królem Sargonem II, lub jeszcze nawet i przed nim, około 70 roku Nowej Koliby. Tyle, że wcześniej władał przecież jeszcze sam kniagin Kołak, a te wydarzenia miały na pewno miejsce za czasów władania Karpoka i Lipoka, a nawet następcy Lipoka – Isepoka. Na pewno też właśnie w czasie wojny z Sargonem II, w roku 86 Nowej Koliby, po ataku Kozeryjczyków została przez nich zdobyta Oroja, a jej skołocki władca, Rusa I popełnił samobójstwo w ruinach własnego grodu Mokszysz.

To wtedy Skołoci – podkreślmy: według większości kapiszt – po raz pierwszy nie na żarty zmierzyli się z Kozeryjczykami. Po raz pierwszy też sprzymierzyli się wojennie z Kumorami z Pragii-Frygii (Pryngji), gdy ci poczuli że jeśli się nie odwrócą od Miodewów, to zostaną przez Skołotów wycięci w pień, i to całymi rodami. Dlatego w 95 roku Nowej Koliby stanęli u boku Skołotów i pod wodzą tyrsy Lipoka ostatecznie pokonali Sargona w wielkiej bitwie, w której tenże zginął.

Tak to wygrali Skołoci owo krwawe starcie, wyrzucając po krótkim czasie wrogów z Oroji i wzbudzając w ich sercach lęk. Ów lęk przerodził się następnie w szacunek, a owoż poszanowanie przyniosło wkrótce długotrwały sojusz.

Zdaniem większości kapiszt, nieporozumienie, które przenosi w czasie owe wydarzenia do czasów Darjusza Wielkiego, jak zwykle wywołali swoimi kłamliwymi zapisami dziejów, Romaje[xxii].

Jednak stare podania stwierdzają też, że żywot Pierwszych Kruków Nowej Koliby był niesłychanie krzepki i rozciągał się co najmniej na dwa koła wieków, a to oznacza możliwość osiągnięcia sędziwych 108 roków, przez każdego z nich.

100 rok czasu NK, Nuria:

Złe skutki wygranej wojny, czyli władztwo Wędów nad Górą Wąwel

Wędowie osadzili swojego kniazina na skale Wąwelskiej. Czarodana ze swoimi wojami uciekła tylko sobie znanymi ścieżkami na drugą stronę Wisduny-Wisły – na Lasotę, wzgórze Białego Kruka gdzie nachodziła się jego świątynia. Drak pozostał na nizinie u stóp Góry Wawel, pomiędzy licznymi wąwozami i skałami, w których roiło się od jaskiń. Cała okolica Wawelu i ziemie na zachód od niego to wapienne skały poorane korytarzami i rozlicznymi grotami, nie raz łączącymi się w skomplikowane systemy, co sprzyja prowadzeniu tu długich partyzanckich bojów[xxiii]. Dlatego nazywana była ona także Wądoliną Prądnicką, Krakowską albo Chowańską (Częstochowską). Ziemica Nurów została na długi czas podzielona. Nad Wiślanią i Łysą Ziemią zapanowali Wędowie Krwędysa. Ci chcąc upokorzyć Nurów nie oddali Caroduny pod bezpośrednie rządy kaniazinowi wędyjskiemu Wielocie, lecz wyznaczyli namiestnika.

Wędowie nie uznali też władztwa Czaroduny za prawowite. Także potem, kiedy pomarł już Kyj Buda Rusy w 102 roku Nowej Koliby, nie uznali królowania przez Czarodanę i Iworodę-Iwnę Rodinę nad Caroduną, Ziemią Mogilan, Górami Harów, Rusią Czerwoną oraz Wołyniem i Polesiem. Nad resztą Wiślanii i tymi ziemicami Nurów, które były w ich rękach ustanowili swojego zwierzchnika, wojewodę Sławomira. Posunięcie synów Krwędysa było nad wyraz przebiegłe.

Z tego właśnie powodu, chociaż wielokrotnie słano poselstwa do króla Lipoka, ten nie wtrącął się w spór. Kniagin Lipok już wcześniej współrządził rzeczywiście w Ziemicy Nurów, bowiem jeszcze za czasów Karpoka obwołano go w Świątyni Dziewięciu Kręgów kaganbogiem Skołotjii, Serbomazowii, Istji i Budynowii.

Kniagin Lipok milczał w sporze dlatego, że jednym z wodzów prowadzących harmię Królestwa Sis na Ozeryjczyków i przeciw oddziałom budynowskich Gleniów był kniagin z rodu bitnych Wędów Dalów – Wielota, który zaraz potem objął godność kagantyrsa Wędii, Istji i Burowii. Lipok zaś, jako kaganbog Łysej Ziemi zapamiętał, że Nurowie na początku wojny, kiedy był ustanowiony głównym wodzem, wcale nie chcieli mu pomóc. Jego oceny postawy Kruka Nura i całej Nurii, nie zmienił też bohaterski czyn Hary Szczyrowoja, który uśmiercił króla Sargona własną ręką.

Po śmierci Lipoka dalej nic się nie zmieniało w stosunku Skołotów i Serbomazów do Nurusów. Po Sławomirze, w 104 roku Nowej Koliby, tron namiestnika Wądów nad Wiślanią i Łyskowisłą objął jego syn z Wędów Dalów, Wszechsław. Toczono nieustanną wojnę domową. Używano w niej  podstępu, niegodnych sposobów, stawano wręcz i wyzywano się na pojedynki. Podchodzono wielokrotnie zamyki oraz szturmowano obwarowania. Drużyny bojowe ścigały się po bagnach nadwisduńskich i wycinały się w pień w skalistych wąwozach. Wędowie Wolgi Wszechsława nie radzili sobie przeciw Drzakowi na nadwisduńskich bagnach i trwała wyniszczająca wojna podjazdowa, w której obie harmie wyczerpywały siły nad miarę. Żadna ze stron w Wiślanii nie potrafiła jednak pokonać drugiej.

Mikołaj Raróg-Roerich – Światłość (Agni-Joga)

Ostatnie dni władania Czarodany i Iworody-Iwny Rodiny.

Drzak cały czas siedział pod wawelską skałą i stamtąd dręczył straszliwie zwycięzców. Nękał ich dotkliwie za każdym razem, kiedy schodzili w doliny i bagniste rozlewiska Wisły. Niszczyl dostawy, odcinał drogi pomocnikom, palił zapasy w kopcach i plony po polach. Porywał ludzi pojedynczo i całymi grupami i nie dawał się zwyciężyć.

Wojna z Ozeryjczykami skończyła się w 98 roku czasu NK odbiciem Oroji, grodu Mokszysz i całej okolicy Jeziora Wanów i Suwanów. Krak Nur umarł w roku 100 czasu NK, Kyj Bud Rusy w 102 roku czasu NK, a wojna w Wisęłlądzie wciąż trwała. Każdego dnia, Wędowie z Wawelu tracili ludzi i dobytek, domostwa, stada trzody oraz krowy i konie. Wędowie nie potrafili zdobyć prawobrzeżnych moczarów i wzgórz, ani pokonać Drakiwa[xxiv].

Ponoć właśnie wtedy gród wyrosły na Wzgórzu Lasoty – kruczego brata Czarodany uznawanego przez Mogilanów za nowego króla – naprzeciw Wawelu i Wąwelnicy, nazwano Czarnotynem[xxv]. Całe te wzgórza, łyse i gołe przypominały Czarodunie Łysiec i Łyskogóry, więc nazwała je Krzemionkami. Miano to nadała im także dlatego, że to Skalnik-Krzemień udzielił tutaj schronienia Pałkinom, Łyskowicom i Harom. Po tej stronie rzeki Wisły zamieszkali więc ci wszyscy co jej podlegali, których potem nazywano Mogilanami – potomkowie króla Lasoty oraz starodawnych Kumorów Ibora. Dalej na południe i wschód za nimi zaczynała się już ziemia Goroli-Horohów, Choruntan i Charopanów (Panów, Krakowian), bliskich pobratymców Charwatów z Góry Pałki, dalej zaś na północnym wschodzie szła ziemia Wiślan i  Zachełmian. Ci najmniej ucierpieli jako plemiona w bojach.

W Tartarach na południu żyli Karpiowie-Tartarzy, na zachód powyżej nich zaś Ziemię Żywicy zajmowali Gorole-Horyci (Goryci)[xxvi]. Na wschód od nich w Górach Gorcach zamieszkiwali też Gorole-Gorynicze, a dalej plemiona Karpan-Czaropianów (Czaropienian)[xxvii] w Pieninie i Karopanów (Czaropanów) w Beskidzie. Dalej szli Biesotarnowie i Beszowie-Biesi z Ludu Kiełtów w Bieszczadach. Jako Czarna Królowa Czaroduna objęła rządy także nad owymi dumnymi plemionami sprzymierzonymi z Mogilanami. Te  wszystkie plemiona zaraz po śmierci Kraka Nura okrzyknęły ją królową całej Wiślanii i wszystkich Nurów w Ziemiach Sis. Cóż z tego, skoro pół jej ziemi zajmowali Wędowie, a trzy czwarte jej poddanych oddawało im daninę. Z największym żalem patrzyła Czarna Królowa na utratę Właściwej Nurii, Zapałkowinii i Ponidzia.

Iworoda-Iwna Rodina po urodzeniu Draka o łuskowatej skórze a drapieżnego jak stu wilkołaków, popadła w smutę. Wciąż bolała nad swoją dolą, rozpamiętywała Rykawda i nie potrafiła dojść do żywota. Słabowała i ciągle płakała nad swoim potwornym synem Drakiwem, aż dostała blednicy.

Czarodana oddała jej nawet berło królowej sądząc, że ją to może do żywota przywiedzie, lecz tak się nie stało. Litościwa Mokosza – Pani Wiergu, czyli Wyroków, złączyła w końcu Iworodę z bratem Rykawdem. Stało się to w Kres, w 103 roku czasu Nowej Koliby. Zamieniła ich oboje w jeden kwiat – Kwiat Bratka-Siostrzycy[xxviii].

Mimo jednak, że jako Iworoda-Iwna Rodina i Rykawd-Ryk Udały stali się jednym kwiatem, czyli jednym ciałem i duszą, to ich pierwsze duszyczki pozostały w Jaskini Tronów, na dnie Ognistej Góry nad Czerwienicą w Piekle, bo tej klątwy Bogiń Pomsty zdjąć nikt nie może.

Od tego czasu bratki (siestriczki) przyjął jednak do siebie Kupała, który wszak opiekował się owym kazirodczym małżeństwem, i tym sposobem drugie duszyczki rodzeństwa (z – jak wiadomo – potrójnej duszy ludzkiej) zaznały spokoju. Stały się one kwiatami używanymi w obrzędach Kupalnej Nocy, jako znak zastępczy małżeństwa Rykawda i Iworody – Brata i Siostry, którzy na wzór bogów – Kupały i Dziewanny – zawarli siostrzano-braterskie małżeństwo w świecie ludzi.

Lecz wzory postępowania między bogami nie są tymi, które powinni naśladować ludzie. Ich naśladowanie jest często uważane na Weli za świętokradztwo i ludzką bezczelność. Ludzie otrzymali Słowo od Bogów po Wojnie o Taje i jego powinni się w ziemskim żywocie trzymać.

Zrozpaczona Czarodana chciała odebrać sobie życie, ale Perperuna nie dopuściła do tego. Któregoś ranka Czarodanę zbudził dziwny sen, który nie składał się w ogóle z obrazów. Kiedy spojrzała z Czarnotynu na Górę Wąwel i na Welski Las i na Welską Górę z kącinami licznych bogów, kiedy dostrzegła w oddali pasmo Tartarów nagle przejrzała i odkryła jedyną drogę, która pozwoli jej przerwać Zaklęty Krąg. To czego doznała we śnie to było uczucie wielkiej błogości i szczęścia z połączenia z dziećmi. Czarodana nie potrafiła nikogo pokochać prawdziwym uczuciem miłości poza tymi dwojgiem. To czego doznała budząc się ze snu to był wielki ból wieczystego z nimi rozstania. Kiedy nie kochała była spokojna jak skała. Istniało tylko jedno wyjście. Zaraz wezwała Ojca i poprosiła żeby ją poprowadził przed oblicze Perperuny. Ukorzyła się przed boginią i poprosiła, by jeśli nie chce jej uśmiercić, na powrót zaklęła ją w Nic Nie Czującą Skałę[xxix]. Perperuna tym razem nie poczuła nic w Czarodanie co by przeczyło jej słowom. Z rozkoszą spełniła jej prośbę obkładając ją jednak dwoma warunkami.

Jerzy Przybył – Perperuna

Perperuna zgadza się na powtórną śmierć Czarodany i stawia pierwszy warunek

Pierwszy warunek był taki, iżby raz na Koło Wieków budziła się Czarodana ze skalnego żywota i wcielała w którąś z mieszkanek Caroduny-Krakowa. W ciele żywej kobiety, ku przestrodze ludzi, całą drogę swego 99 letniego żywota i upadku, na oczach świata będzie przechodziła, a dziać się to będzie w dziewięć dni i dziewięć godzin.

Czarodana Wcielona przechodzić będzie całą swoją mękę podczas obrzędów Wiary Przyrodzonej, bez tragicznych dla świata następstw, ale tak jakby się to działo raz jeszcze. Potem się znów w skałę będzie obracać, a jej potomstwo na powrót zamieniać się będzie w kwiatki-bratki. Gdy to się dokona pozostanie ona przez kołwieko Nic Nie Czującą Skałą. Serce tej Skały bić jednak będzie przez cały ten czas, włosy Czarodany będą jej stale odrastać i łzy będą jej cały czas cieknąć.

Zadanie przygotowania obrzędu Czarodaniny oraz jego przeprowadzenia będzie spoczywać na kolejnych Strażnikach Wiary Przyrodzonej Słowian w Karodunie-Grodzie Kraka. Obrzęd może być jawny bądź niejawny, lecz nie ma mowy aby kiedykolwiek został zaniedbany. Bieg obrzędów zapoczątkuje Śmierć Czarodany po wypełnieniu Warunków Perperuny.

Wszystko to dla przypomnienia Ludziom i ostrzeżenia tych wszystkich, którzy by zapragnęli znów nagle bogów naśladować, lub ich z przywilejów okradać, albo występować przeciw ich woli, lub chcących zająć ich miejsce. Po to by się ludzie uczyli, rozumieli i czuli co im wolno. Rzecz ta ma się powtarzać do sądnego dnia, co kołwieko, aż Czarodanę i Carodunę-Gród Kraka zabierze Łódź Osta. Na to wyrazić musi zgodę, jeśli chce umrzeć.

I na to się zgodziła.

Te jej łzy stale cieknące, które od razu zamieniają się w skalne narośle, można zobaczyć w Jaskini Ciemnej, a jej włosy jako zieloną krzewinę co od skał odrasta, w borze Doliny Ojcowskiej.

I tak się dzieje – od wielu tysięcy lat odbywa się w Grodzie Kraka obrzęd Czarodaniny. Jest to jeden z najtajemniejszych obrzędów prowadzonych przez kolejne pokolenia kudałów Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata[xxx].

Takie zakończenie dziejów Czarodany zadowoliło też Dyja-Poświściela i innych bogów, bowiem zarówno Dyj jak i inni, co kołwieko (co Koło Wieku), mogli mieć między sobą na całych dziewięć dni i dziewięć godzin znów żywą Czarodanę, Iworodę i Rykawda. Od tego czasu Dyj zaprzestał poszukiwań swej córki i wnuków oraz zaprzestał pustoszenia Błętów. Przestał też psuć Łyskogóry, ale po tym jak strzaskano niegdyś ich wierzchołki w harcach Dyja, Sima, Łyska, Skalnika, Turupita-Ciosny i Body, już na zawsze pozostały one niskie i płaskie.

Żercy kąciny Swaroga z Krakowa powiadają, że Czarodana doznała we śnie Oświecenia, a z oświeceniem tak zawsze bywa, że jest ono rozwiązaniem doskonałym, a więc spełniającym wszystkie oczekiwania wszystkich stron.

Drugi warunek Perperuny – Narodziny Zobiraja z krwi kniagina Wieloty i Czarnej Królowej

Był też i drugi warunek. Ten, że musi Czaroduna doprowadzić do zgody między Wędowężami z Wawelu i Mogilanami pochodzącymi od Nurów i Kiełtów oraz sprzymierzonymi z nimi Harami i Łyskowicami. Uczynić to winna dając tym trzem ludom wspólnego króla.

Złączyła się zatem w kolejny Zażynek Czarodana z samym tyrsem-kaganem Wędów, Istów i Burów, Wielotą – z Wędów Dalów i wkrótce, w ostatnim dniu Kresu 104 roku czasu Nowej Koliby, powiła syna Zobiraja. Ten od najmłodszego uwielbiał wodę i bagniska.

Stała się Czarodana skałą i została w grodzie, który nosi jej imię i imię pierwszego Kruka-Kraka. A dla pewności, by jej śmierć była wiecznotrwała zespoliła ją Perperuna z Ułatyrem, świętym kamieniem drzemiącym pod Wawelem, ułomkiem starodawnego Światyra, w Najgłębszej Głębi Ziemi i ze wszystkimi innymi skałami Ziemi Ojców, Skały, Skałki, Krzemionek i Prądnika.

Tutaj trwa więc – wyniosła, widoczna dla wszystkich ludzi Ziemi, niezniszczalna, piękna jak zawsze, z wiekiem coraz ładniejsza, wiecznotrwała, jak jej własne przesłanie i zarazem ukryta, niewidzialna, Zakopana w Głębi, złączona nie tylko z Onawielną Górą, ale i z Gniewądem i wnętrzem Tatr-Tartarów – Wejściem do Nawi Welańskiej – gdzie spoczywa Kwiat Słowiańskiego Rycerstwa, zaklęty w kamienne figury.

Co kołwieko budzą się owiż wojowie wraz z najważniejszymi królami wszystkich słowiańskich ludów, którzy powstają ze snu w komnatach podziemnych Onawielnej Góry, by odbyć zbór święty. Budzą się wtedy, kiedy i ona doznaje przebudzenia. Kiedy jej dzieje dopełniają się w Obrzędzie Dziewięciodniowym, wtedy oni postanawiają komu oddać w ręce władzę króla króli na następne kołwieko. A potem znowu pospołu Ona i Oni, kładą się w wieczysty sen.

Z Czarodaną, z każdym kołem wieków piękniejszy i trwalszy, i ważniejszy dla ludzkości im bliżej Dnia Osta, trwa gród wyrosły z jej dziejów – Kraków-Caroduna – gród nieskończony. Pod jego Wąwelską Onawielną Górą bije wciąż serce Czarodany. Nad tym grodem czuwa sama Bogini Burz Perperuna i chroni go – razem z sercem Czarodany – przed zniszczeniem Dziejową Zawieruchą[xxxi]. Bo serce Czarodany musi bić do Ostatniej Chwili.

Czaroduna została zaklęta w Nic Nie Czującą Skałę w dwa lata od przyrzeczenia danego jej przez Perperunę, na koniec kolejnych Kupaliów, w 105 roku Starych Czasów Nowej Koliby, gdy Zobiraj-Żabik miał roczek. Wtedy to, dokładnie o północy, Czarodanę, która przeżyła dokładnie 99 lat, 6 miesięcy i 6 dni – zamieniono w Czarną Skałę, którą Perperuna zesłała w samą Głąb, wiążąc ją z jądrem Ułatyra.

Tak to została zamknięta, nie tylko pod Lasotą, lecz na dnie Wisły i całej Wiślanii, i połączyła w jedność Lasotę z Wąwelem – grodem Kraka i z całymi Górami Harów i Świętogórami (Łyskogórami), które są Korzeniem Lądu.

Caroduną zwą żercy Świątyni Światła Świata dokładnie to miejsce widoczne na Ziemi, gdzie nachodzi się kącina Czarnej Królowej na Wzgórzu Lasoty. Na sąsiednim wzgórzu ustanowiono kąciny ku czci Chorsa i Swaroga i strzeżony przez Chrobatów-Harów grób króla Kraka I – Nura oraz grób Czarodany – zwanej też później Babką Kraka[xxxii].

Świątynie założone w Świętym Gaju na Krzemionkach poświecone zostały Skalnikowi i Mokoszy. Nazwano je Krakotynem. Wszystkie cztery kąciny (Ziemi, Wiergu, Ognia i Księżyca) prowadzili wróżbici i kołbiciele, którzy wróżyli z lotu Białego Kruka Lasoty, starszego niż mieszkańcy pamiętali – odwiecznego Białego Kruka, brata rodzonego Czarodany[xxxiii].

Guślarze z Gaju Skalnika powiadają, że nie miał on wcale syna Krzeszenia-Kryszenia, lecz, że to on sam jest onym Krzeszeniem-Krzemieniem. Mówią też o nim jako o wielce niedocenianym bogu, któremu ludzkość winna jest wdzięczność, bo to jego działanie, nieustanne krzesanie ognia w jądrze Ziemi, wytwarza wielkie niewidzialne struny na których się trzyma Tarcza Kamiennego Nieba chroniąca wszystko co żywe przed zabójczymi promieniami Światła Świata słanymi od Słońca. Przekonują oni, choć wielu im wiary dać nie chce bo jakież to niewidzialne struny być mogą, że tylko jego działaniu i onej Tarczy Kamiennego Nieba zawdzięczamy, iż Śmierorz nie wybił na Ziemi wszystkich do ostatka. Według nich Skalnik-Krzemień jest największym dobroczyńcą Zerywanów (Zerywanów-Ludzi, Zerywanów-Zwierzów i Zerywanów-Zróstów)[xxxiv].

Kiedy Zobiraj miał roczek przepłynął sam Wisdunę wpław. Nie miał już matki, lecz braku jej, ani ojca, nie odczuwał, bo „matek” i „ojców” w koło niego nie brakowało. Wielota z Wędów Dalów, ani razu od czasu jego poczęcia nie zagościł w pobliżu Caroduny i nigdy się nie spotkali. Zobiraj miał się za samoswojego i niepodległego nikomu, jak kiedyś była Swątlnica.

Kiedy Zobiraj-Zober miał siedem lat, prowadzał już przeprawy między wisduńskimi bagniskami. Był biegły w stawianiu zapór i kształceniu wodnych przepływów, a także zasieków, wałów, mostów zwodzonych i wszelkich budowli na wodzie lub wyspach. Z racji postury i umiłowania wody zwano go Zobirajem-Żabikiem lub Żabikrukiem, albo Żabikrakiem, czasami też mówiono o nim – Zober.

Do czasu, gdy Zobiraj nie dojrzeje powierzono go opiece dwóch przewodników: starego namiestnika Wawelu kniazia Wolgi Wszechsława i ognihorosa-kaganboga Królestwa Sis z Harów-Chrobrych, Białego Kruka – Szczyrowoja, jednego z licznych synów Kraka Nura. Ustalono, że kiedy Zobiraj przejdzie pierwsze postrzyżyny i zostanie przyjęty do Bractwa Wilków oraz gdy później, po kolejnych latach, przejdzie obrzędy przyjęcia do Bractwa Wężów, ogłoszą go nowym królem Ziemicy Nuruskiej, kolejnym Krakiem.

Drzak przez cały czas nękał Wędów Wąwelskich, przypominając im o zobowiązaniu wobec syna Czarodany. Szeptano na zamku i po obwarach, że potajemnie w trakcie wypraw Zobiraj spotyka się z Drzakiem Rykawdowiczem. W końcu Wolga Wszechsław by zakończyć krwawe boje zobowiązał się każdego roku płacić Drzakowi daninę ze stada świętych krów Bogatyrusów-Gierojów, świętych kóz, świętych baranów oraz świętych białych koni z Wolina, a Drzak zobowiązał się, że zniknie spod Caroduny w chwili, kiedy Zobiraj obejmie tron jako kniagin całej Nurusji.

Drak odszedł na południe, za Bramę Mora i tam osiadł, w Górach Draka (Wyżyna Drahańska) pod Dziewięcioma Skałami, nad rzekami Swratką, Igławą, Świtawą, Boczwą i Wagiem, u źródeł Morawy, Opawy i Olzy, w Górach Jasionikach, pod szczytami Śnieżnika i Pradziada, w Górach Oderskich i pod Jawornikami.

I nastał pokój.

Na wzgórzach między rozlewiskami Wisły i bagnami, rozsiadły się wkrótce liczne grody tworzące królestwo Wędów, Mogilan i Harów-Chrobatów. Mogilanie stali się czcicielami Białych Kruków. Czcili też Rusałki i Wodnice w wodach Wąduny i Trzęsawice w pobliskich bagnach. Na znak zgody pomiędzy Wędami a Nurami, a zwłaszcza między Wędowężami-Wielotami i Mogilanami, postawiono dwór na środku Wisduny, w połowie odległości Wawelu od Lasoty. Miejsce to nazwano Żabim Dworem lub dworem Żabika-Kruka. Ale czarownicy świątyni Chorsa powiadają, że miejsce to leżało gdzie indziej, na Beszczu, albo w Mogile. W tejże Mogile usypano też wkrótce Kopiec Bogini Wądy.

Czarodana i Biały Kruk Lasota – Jerzy Przybył

105 rok czasu NK, Caroduna:

Posłanie Czarodany – O miejscu Człowieka na Ziemi

Jeśli ludzie chcą ocalić swój świat od zagłady, to Posłanie Czarodany poznać musi każdy człowiek na Ziemi. Jeżeli pomiędzy Ziemianami zostanie choćby jeden niewiedzący, nieczujący lub nieświadom czym była, czym jest i co znaczy boska karoduna, Ziemia i wszystko co na niej istnieje, może łatwo obrócić się w zgliszcza. Stanie się to w Dzień Osta, a dzień ten nadejdzie niespodzianie.

Nie trzeba być mędrcem, ani wiedunem, ani uczonym, aby poznać czym jest karoduna. Wystarczy ją czuć lub po prostu wiedzieć czym jest. Nie trzeba jej rozumieć. Czuje się ją sercem, poprzez wiarę, bez żadnego tłumaczenia. Większość ludzi od poczęcia i urodzenia czuje to bardzo dobrze i lęka się jej śmiertelnie. Jednak są tacy, którzy się nad tym nigdy nie zastanowili.

Zatem: Wiedzcie, Czujcie, Wyobraźcie sobie, Miejcie Świadomość, iż ponad wszelką wątpliwość boska karoduna istnieje. Uruchamia się bezzwłocznie i nastaje nieuchronnie, kiedy się przekroczy w swym działaniu próg nieprzekraczalny, ostateczny. Ta Ostatnia Karoduna Bogów obróci się nie przeciw jednej istocie, lecz przeciw całej Ludzkości i wytępi ją, do ostatniego żywego bytu na świecie. Żadne kolejne Odrodzenie nie przekreśla karoduny, dokładnie tak samo jak było z Czarodaną. Każde kolejne pokolenie ludzkości będzie wtedy musiało na końcu długiej, powikłanej drogi i walki ulec unicestwieniu. Zaklęty Krąg Czaroduny może przerwać tylko objawienie Istoty Rzeczy i łaska bogów.

Lecz lepiej uczynimy nie dopuszczając byśmy jako kolejne pokolenie Ludzi na Ziemi weszli na drogę karoduny. Temu służy przesłanie Czarodany. Każdy człek na Ziemi powinien miarkować w swoich własnych krokach to, że jeśli przekroczy Granicę Nieprzekraczalną, wyzwoli niechybnie z Głębi i ściągnie ową Karodunę na Wszystko Co Żywe.

Obowiązkiem każdego człowieka na Ziemi jest odwiedzić Carodunę-Kraków chociaż jeden raz w życiu, poznać dzieje Czarodany i dotknąć kamienia, w którym bije jej serce.

Ci zaś, którym zdarzy się żyć w czasie, kiedy przypada koło wieków od ostatecznej Śmierci Czarodany i kiedy odbywa się uroczysta Czarodanina, powinni uczestniczyć w jej Odrodzeniu i Przemianie, oraz wszystkich odbywanych wtedy, i tylko wtedy, obrzędach Czaru Dany – Czaruduszy[xxxv].

Każdy powinien tam być choć jeden raz, bowiem nie wolno przegapić okazji do przypomnienia sobie i innym, do powiedzenia sobie i wszystkim innym w około, o dziejach Czarnej Królowej, czyli O Miejscu Człowieka na Ziemi.

Maria Tarasina – Ivana Kupała

Słowo o istocie obrzędu Kupaliów-Kresu

W obrzędzie Kupalnym[xxxvi] wszy Słowianie w pełnię czerwcową urządzają nie tylko skoki przez ogień ku czci Swaroga, puszczają wieńce z wplecionymi bratkami na wodę, ku czci Kupały, Wądy i Krasatiny, poszukują Kupałowej Srebrnej Głowy w liściach Łopuchu ku czci Dziewanny, a wreszcie szukają nocą przy pełnym księżycu Kwiatu Papródzi, ku czci Rodów i Chorsów. Ku czci wszystkich Bogów Opiekunów Domu, Miłości, Małżeństwa, Rozrodu, Wzrostu, ale też i Wód, Ziemi, Wiatru, Zaczynu, Nieba, Boru, Błyskawicy i Ognia palą ogniska po skałach i wzgórzach. Także palą je na pamiątkę Czarodany i piją święty napój z bratków. Soki kwiatu bratka-siestriczki przeobrażają się, pod wpływem księżycowego światła tej Nocy, w napój wieczystej młodości o wyjątkowej ródczej mocy, a pity wraz z napojem z lubczyka i ruty sprowadza on wielką miłość, stałość i wierność na pijących go w tę noc ludzi. Te trzy boskie isty symbolizują krew Czarodany, Rykawda i Iworody, którzy nieustannie odradzają się połączeni miłością silniejszą niż śmierć.

 Zofia Stryjeńska – Kupała

108 rok czasu NK, Łyskowisła:

Uznanie Harów jako Strażników Świętej Góry Pałki i Grobów Królewskich całej Skołotii – Świątynia Dziewięciu Kręgów

Dzięki mądrości Czarodany, jej samozaparciu, ogromnej matczynej miłości i jej ofiarności, dzięki temu, że złączyła się z kagantyrsem Wielotą w Carodunie, Łyskowice i Harowie-Chrobaci znów zasiedlili Łysą Ziemię.

Pałkinowie wrócili w swoje góry, a na Górze Pałuki, zwanej też Łysicą, ustanowiono kącinę Peruna i Perperuny oraz ich synów, po to żeby nieprzejednanych wrogów Czaroduny obłaskawić, a zarazem oddać cześć prarodzicowi Pałkinów, Harów i Łyskowiców – Turupitowi-Ciośnie (lub Łyskowi-Porenutowi).

Na Łyścu zaś, gdzie stał kiedyś potężny zamyk Czarnej Królowej zwany Łyszczec, posadowili Pałkinowie cztery posągi bogów i ustanowili cztery kąciny – ku czci Łady, Body, Lelija i Polela.

Na Górze Witowskiej (Świstowskiej) ustanowili Łyskowice świątynię Zorzy, Sima, Skalnika i całego rodu Świstów z osobną kąciną Dyja-Poświściela.

Na Górze Dobrzeszowskiej powstały zbudowane przez Harów kąciny Daby-Dobrej – Pani Dnia i Dziwieniów – Kupały, Krasatiny, Dziewanny i Dzieldzieliji.

Na Górze Widły ustanowiono zasię siłami Radomian kącinę Źrzebów z osobnymi stołpami Wida i Mokoszy oraz kącinę dwojga Nawiów – ze stołpami Nyi i Welesa.

W czasie bitew Harowie-Charwaci, Łyskowice i Pałkini tak  mocno dali się wrogom we znaki, tak straszną grozę siali w ich szeregach, że Sromoci, Ispolinowie i Isepodonowie nagrodzili ich całymi wozami złota. Także inni Skołoci, Budynowie, Burowie i Serbomazowie, licznymi plemionami, złożyli hołd wszystkim plemionom Harów.

Nocni wojownicy Nyi i Czarnej Królowej z Góry Pałki swoim widokiem i śmiertelnymi czarami rzucanymi na wroga, budzili popłoch wśród przeciwników. Mieli we zwyczaju wyłaniać się nagle z mroku, okryci szarą mazią i popiołem, jak upiory. Prócz kamiennych pałek i nasieków z krzemieniami, stosowali w bitwie ostre haki umocowane na łańcuchach do grubego drewnianego trzonka, bądź umocowane na żelaznej wici, a nazywane harapami – przy ich pomocy ściągali jeźdźców z koni i skracali piechurów o głowę (o harcap – warkocz).

Walczyli w świętym szale, upojeni sołwą i w zupełnej ciszy. Ogrom grozy jaki wiał od tych oddziałów powiększał szum ptasich piór zatkniętych w ich stanice, czaka i kaftany. Stąd ptasiopióre oddziały Harów poczęto zwać też Morusami-Mordorami, Siewcami Śmierci.

Skołoci dzielili się wtedy na liczne plemiona wędrowne zajmujące się wypasem świętych koni i świętych krów. Z czasem zaczęli tworzyć drużyny bojowe i obronne Burów-Czarnosiermiężnych Kowalisa.

Serbomazi, a to Serbowie Wielcy razem ze Serpami, Smerdami, z Mądochami, Mynżami i z Mężogątami a także z Mazonkami, utworzyli oddziały wojenne i zbrojne ramię Budynów oraz Lęgów. Wkrótce Skołotów, Serbów i Mazonki poproszono by walczyli też u boku Wędów, Istów i Dawów.

Wtedy właśnie postanowiono w uznaniu wielkości harii[xxxviii] Czarodany i ważności Łysej Ziemi, że tam będzie przechowywany Wieczny Ogień i tam też będzie się grzebać wszystkich władców Nowej Koliby, a Chrobaci staną się strażnikami Tej Ziemi, ponieważ ich wojom nikt grobów królewskich nie zdoła wydrzeć. Oddziałom bojowym wszystkich plemion Nurusów przewodzić zaczęli w owym czasie Harowie.

Jako że nic ważniejszego nie może być ponad pamięć przodków i ochronę ich grobów oraz ciągłe odprawianie na owych grobach należytych obrzędów, było to najwyższe możliwe wyróżnienie dla plemienia z Łyskowisły. Tak ustanowiono w 108 roku Nowej Koliby Świątynię Dziewięciu Kręgów w Łyskogórach, gdzie na ruinach zniszczonego w 96 roku czasu NK Łyszczca zapłonęła Wieczysta Znicz, Ziemski Ogień Ogni, ku Pamięci Bogów i Przodków.

Wkrótce każdy z potomnych ludów kruczych zapalił podobne znicze na swojej ziemi. Istowie zapalili swój znicz na Szwintorogu, Wędowie w Arkonie, Lęgowie na Ślęży, Serbomazowie na Chełmie w Kałdusie,  Skołoci na Górze Orzej (Górze Arki) rozciągniętej między jeziorami Wanów i Suwanów, Dawowie w Serbomazogetuzie (albo na Koszu-Kogajonie-Kaganjącie[xxxix] w Południowych Górach Harów w Paśmie Gór Buczych, nazywanych też Bucegami), Budynowie w Zimnie na Świętej Górze nad rzeką Ługą, a Burowie na Jurmie w Czertowym Grodziszczu w Górach Kamiennych. Każdy z tych ludów trzymał też w swojej głównej świątyni kopię Świętego Dzbana – Boskiej Czarki (Arki) – Dzbana z Jamy Czarki (Czarkajamy-Arkajamy). Ale ten Jeden Ogień i związana z nim Świątynia Dziewięciu Kręgów (Wszych Kręgów Królestwa Sis) na zawsze pozostał najważniejszym.

Wołgarowie z Ludu Burów, którzy przenieśli się razem z Bułgarami nad Dunaj w Nowych Wiekach, powiadają, że w Górach Kamiennych Wielka Znicz paliła się w świątyni u stóp Tugaja przy Grzbiecie Odkrzykły (po lęgsko-wędzku i harsko-nurusku mówiąc: Góry Tęgiej przy Grzbiecie Pomianu[xl], co może też znaczyć Górę Dengi, Tęczy-Tuczy, czyli Wielkiej Niebiańskiej Bogini-Wężycy), albo pod Kruglicą w Dolinie Ksnów (Marzeń).

[xxv] Gród Kraka i liczne grody w okolicy – Identyfikacja Karoduny i Grodu Kraka.

Okolicę dzisiejszego Krakowa zajmowały liczne grody, z których każdy miał swoją nazwę, lecz żaden nie nazywał się Krakowem. Były takie grody jak Wawel, Okół, Tyniec, obecny Zwierzyniec-Salwator, Mogiła, Kleparz potem Stradom itp. Wydaje się że jest takie jedno miejsce które mogłoby oznaczać ów dawny gród Kraka – to okolica Kopca Kraka zwana Krzemionkami ze swoimi odrębnościami i legendami, ze swym kultem wielkanocnym  i artefaktami bardzo licznymi z okresu kultury łużyckiej. Wtedy starożytny Kraków-Caroduna położony byłby na południowy-wschód od Wawelu. Krakowem owym mogłoby być także hipotetyczne wynikające z przecięć linii Kopców miejsce zwane dziś Łęgiem i Beszczem, zalane i niezbadane archeologicznie z powodu ciągłych zalewów, a mogące być posadowionym tam właśnie – jako że stojącym na wodzie – jak większość grodów łużyckich. Obszar Lasoty i Kopca Kraka na Krzemionkach określany jest mianem Gródek.

Raduga i Kryszeń – Kraszeń (Krasa-RA)

Kryszeń i Rada-Tęcza[i]

– według wołchwów z Gonuru.

Rada – córa Władczyni Wód i boga Słońca Ra-Swarożyca[ii] żyła na Wyspie Słonecznej. Przybył do niej w swaty smok Tryton, syn Morskiego Cara – Wodo-Wełma. Jednak Rada za niego wyjść za mąż nie chciała.

Rak Pustelnik poradził jej jak odstręczyć zalotnika. Dał jej trawę, której Tryton nie znosił. Natarła się nią Rada calusieńka, więc kiedy ją Tryton powąchał natychmiast uszedł do siebie.

Rada była tak piękna, że zaczęto mówić, że ona i od samego jasnego Słoneczka urodziwsza. Dowiedziawszy się o tym, Pan Słońca zawody ze swoją córką przygotował – kto świeci płomienniej. Po zawodach wszyscy uznali, że na niebie jaśniej świeci Słońce, a na Ziemi Rada-Raduga (Tęcza).

O urodzie Rady-Tęczy dowiedział się i Kryszeń, lotny statek sporządził i poleciał na wyspę Słońca Ra. Gdy przyleciał stawił się przed bogiem Ra-Swarożycem i poprosił, aby ten dał mu rękę pięknej Rady. Bóg Ra-Swarożyc odpowiedział, że wpierw Kryszeniowi trzeba wypełnić trzy zadania.

Pierwsze zadanie – Kryszeń miał pokazać bohaterski skok: dolecieć na koniu do Rady siedzącej w wieży wysokiej co dochodziła do samego nieba. Doleciawszy do okienka, winien ściągnąć z palca Rady pierścień i pocałować ją w jasnoczerwone wargi. Łatwo wykonał tę pracę Kryszeń. Do samego nieba wzleciał jako skrzydlaty białogrzywy koń.

Aby drugie zadanie wypełnić, Kryszeń miał w ciągu jednego dnia ujarzmić złotorogiego tura, zaprząc go do pługa, zaorać pole, zasiać żyto, coby wyrosło i zebrać urodzaj, nawarzyć piwa i ugościć nim gości. I z tą pracą Kryszeń dał sobie radę lekko.

Potem bóg Swarożyc-Ra wypróbował Kryszenia i trzeci raz. Trzeba mu było znaleźć klucz zgubiony przez Radę w szczerym polu i rozpleść jej warkocz. Tylko tym kluczem można było otworzyć zamyk, który odgradzał go od warkocza Rady. Tylko po otworzeniu zamyku można było rozpleść warkocz Tęczy[iii].

I Kryszeń znalazł ten klucz, okazał się nim pierwiosnek, „pierwszy kwiat” (Kwiat-Klucz Wiosny)[iv]. Wkrótce Kryszeń i Rada poszli w swadźbę, przyjęli złote wieńce.

Z kwiatów pierwiosnków wieniec spleciony

Na główce miłej Rady-Tęczy

A na Kryszeniu wieniec z lilii.

Wyszli Rada i Kryszeń

Na morski stromy brzeg,

Pod niebem wszem rozjaśnieli,

Jak razem z Tęczą Kryszeń-Swątwola[v].