Hipoteza symulacji

W ciągu ostatnich trzydziestu lat istotne osiągnięcia w dziedzinie matematyki, techniki laserowej, holografii, fizyki relatywistyczno-kwantowej i badań nad mózgiem doprowadziły do odkrycia nowych reguł, które posiadają znaczące konsekwencje dla współczesnych badań nad świadomością oraz dla nauki jako całości. Zasady te nazwano holonomicznymi, holograficznymi lub hologramowymi, ponieważ udostępniają ciekawe alternatywy wobec tradycyjnego rozumienia relacji miedzy całością a jej częściami.

https://www.youtube.com/watch?v=KNAWXp5nfik

(…) Sam osobiście w dziedzinie badań nad świadomością opowiadam się za tworzeniem modeli bazujących na faktach z zakresu dyscyplin, których przedmiotem jest ludzkie doświadczenie: psychologii, antropologii, parapsychologii, tanatologii, filozofii wieczystej i innych. Przy formułowaniu takich modeli można czerpać inspirację ze spójnych z nimi dokonań innych nauk oraz kierować się ich dobrze ugruntowanymi osiągnięciami. Skoro nawet w różnych dziedzinach fizyki, stanowiących opis zjawisk z jednego poziomu rzeczywistości, nie uzyskano jak dotąd całkowitej integracji, to nie miałoby większego sensu spodziewać się w tym momencie doskonałej syntezy teoretycznej systemów, które zajmują się różnymi poziomami hierarchii. Można sobie wszakże wyobrazić, że odkryte zostaną pewne uniwersalne zasady, które uda się zastosować w kilku różnych sferach, jakkolwiek w każdej z nich przybiorą one odmienną postać szczegółową. Ważnymi przykładami są: „porządek wskutek fluktuacji” Prigogine’a (1980) i teoria katastrof Rene Thoma (1975) . Zachowując w pamięci powyższe zastrzeżenia, możemy obecnie przystąpić do omawiania związku między różnymi obserwacjami z badań nad świadomością a holonomicznym ujęciem wszechświata i mózgu. pisał Stanislav Grof w książce „Poza Mózg. Narodziny, śmierć i Transcendencja w psychoterapii” „Rzeczywistość wytwarzana jest z miniaturyzowanych komórek, matryc i jednostek pamięci, z oprogramowania – i może z ich pomocą być reprodukowana nieskończoną ilość razy. Nie musi być dłużej racjonalna, gdyż nie odnosi się już do żadnej idealnej bądź negatywnej instancji. Jej charakter jest wyłącznie operacyjny. W istocie, ponieważ nie osłania jej już sfera wyobrażeniowa, nie jest to żadna rzeczywistość. To hiperrzeczywistość, produkt promieniotwórczej syntezy kombinatorycznych modeli, zachodzącej w pozbawionej atmosfery hiperprzestrzeni.” „Mamy tu raczej do czynienia z zastąpieniem samej rzeczywistości znakami rzeczywistości, czyli z operacją powstrzymywania każdego rzeczywistego procesu przez jego operacyjną kopię, metastabilną, deskryptywną, programowalną i nieomylną maszynę, która dostarcza wszelkich znaków rzeczywistości oraz wymija wszelkie jej zmienne koleje losu.” J. Baudrillard, Symulakry i Symulacja, Warszawa 2005, s. 7 Polecam film, który inspirująco wprowadza w tematykę poruszaną przez wielu naukowców i filozofów.