Ruiny Świątyni Światła Świata w ujgurskiej części Chin – odkryto już w 1993 roku. Niemal 25 lat władze chińskie zwlekały z pracami archeologicznymi na tym stanowisku. Czy dlatego, że to Ujguria, która ma uchodzić w Chinach za ziemię nomadów, koczowników pozbawionych starożytnych korzeni i kultury, które mogłyby stać się źródłem dla wierzeń i religijności chińskiej, np. taoizmu?
Ruiny Świątyni Światła Świata
Widać charakterystyczne cztery (czwartej, północnej nie używano w świątyniach Światła Świata) wejściowe drogi do Kręgu – zachodnią, wschodnia i południową, co odpowiada bajnemu podaniu o Twerze/Twornicy – Obwarze Swąta (Światła Świata – Świętowita).
Przypomnę, że podobnie postępowano z Rudymi Mumiami Toharów z Takla Makan. Świat musiał czekać wiele lat zanim dowiedzieliśmy się w ogóle o tym odkryciu, a potem, że to byli Toharowie i że posiadali oni haplogrupę R1a1a. Ujgurzy zamieszkują okolicę Takla Makan, są często niebieskoocy i płowowłosi, są potomkami Scyto-Słowiańskich Hunów, którzy zostali sturczeni językowo, a potem zislamizowani, a także zmieszali się rasowo z Mongołami i Chińczykami. Do dzisiaj żyje wśród nich duża grupa ludności o haplogrupie R1a1a, a więc pochodzą oni od Ariów (Praindoeuropejczyków, Słowiano-Indo-Scytów; Białych Ludów Królestwa SIS).
http://news.nationalgeographic.com/2017/06/xinjiang-sun-altar-ancient-china-archaeology-spd/
© by Czesław Białczyński – Nowe odkrycie: Czciciele Słońca zbudowali Wielki Ołtarz w Ujgurii 3000 lat temu (1000 lat p.n.e.)
W Ujgurii, w pobliżu Pustyni Takla Makan, słynnej z odkrycia tutaj tzw. Rudych Mumii, czyli Toharów, w północno-zachodnim zakątku Chin, niedawno odkopano 3.000-letnią Świątynię Światła Świata, którą w opisach nazywa się Ołtarzem. Ołtarz ten, megalityczną strukturą i wielkością, odpowiada jednak takim konstrukcjom jak Stonehenge czy Arkaim. Toharowie to biali ludzie, o niebieskich oczach i jasnych włosach, którzy przybyli w rejon Tarymu i Takla Makan około 1800-1500 lat p.n.e. i przynieśli do Chin sztukę ujeżdżania koni oraz sztukę wypieku chleba na zakwasie i lepienia pierogów.
Odkryta Świątynia pokazuje kolejny, nowy aspekt tego co wnieśli owi przybysze, jako własne dziedzictwo, do późniejszej kultury Chin – są to wierzenia i wiedza astronomiczna, a więc Wiara Przyrodzona Królestwa Północy. Związki wiary przyrodzonej ludności wywodzącej się z B/W-Haratu zamieszkującej ten teren w odległej przeszłości z innymi ośrodkami Kultur Ariów (Scyto-Słowianami) są w tej budowli ziemnej dobrze widoczne. Najciekawsze jest jednak to, że odkryto powiązanie i wpływ owych wierzeń na taoistyczną religię chińską i wyobrażenia oraz symbolikę religijną innych plemion koczowniczych, mongolskich zamieszkujących Wielki Step.
Ruiny zostały odkryte w 1993 roku, w Autonomicznym Regionie Xinjiang Uygur, ale nie zostały odkopane do ubiegłego roku. Archeologowie mogą dopiero teraz potwierdzić swoje podejrzenia, że miejsce to było wykorzystywane jako Świątynia Nieba, Słońca i Ognia w okresie epoki brązu.
Do tej pory twierdzono, że to koczownicy dominowali w tym regionie stepowym, który leży między Kazachstanem a Mongolią. Podobne Świątynie-Ołtarze zostały już wcześniej odkryte na wschodzie Chin, znalezienie więc takiego obiektu w Xinjiang uważanym za region „niecywilizowany” (barbarzyński) musiało wzbudzić sensację i zostać uznane w Chinach za wyjątkowe. Jest ono tym bardziej wyjątkowe, że starsze od tych wschodniochińskich Świątyń-Ołtarzy, liczy sobie bowiem ponad 3000 lat i jest związane z epoką brązu. Zachodnie położenie tego miejsca na Jedwabnym Szlaku kontrolowanym przez Toharów wskazuje drogę rozpowszechniania owych wierzeń i źródło kulturowe owej symboliki.
Świątynia-Ołtarz, czyli kamienne kręgi składają się z trzech kamiennych koncentrycznych kół. Średnica największego kręgu wynosi około 100 metrów. Przypuszcza się, że do budowy tych kręgów używano koni, które przywoziły tutaj wielkie głazy ze znacznych odległości (w okolicy nie ma takich kamieni).
Archeologowie chińscy uważają, że znalezisko jest bardzo znaczące, ponieważ wskazuje na silne powiązanie kultury Chin z kulturami Wielkiego Stepu. Kultury Wielkiego Stepu do tej pory traktowano jako niższe, mniej rozwinięte i koczownicze. Tymczasem istnieją bezpośrednie związki między tą budowlą a symboliką taoistyczną Chin. Według archeologów dowodzi to też, że kultura była rozpowszechniana w dwu kierunkach: z Chin i do Chin, wzdłuż starożytnego Jedwabnego Szlaku do którego Bramę w tym właśnie regionie, w Ujgurii kontrolowali w przeszłości, w epoce wczesnego rolnictwa i wytopu brązu, Toharowie.
Jedwabny Szlak miał największe znaczenie, a handel tą drogą osiągnął największy rozwój, w okresie od roku 100 p.n.e. aż do XV wieku n.e..
Kult Słońca (a więc Wiarę Przyrodzoną) najwyraźniej praktykowano wzdłuż całego Jedwabnego Szlaku od niepamiętnych czasów. Świadczą o tym choćby grobowce Kultury Pucharów Lejkowatych z Kujaw czy Gór Świętokrzyskich, lokowane w kierunku wschód – zachód z wejściem zawsze od wschodu, czy kręgi megalityczne korelujące z ruchami gwiazd, gwiazdozbiorami i porami przesileń w roku gwiezdno-rolniczym/przyrodniczym.
Kształt Koła/Okręgu jest powszechnym w religiach i cywilizacjach Euro-Azji symbolem Słońca, który funkcjonuje od czasów głęboko starożytnych. Ten kształt mają np. mongolskie jurty, które swoją konstrukcją odzwierciedlają symbolicznie Wszechświat. Taki kształt mają kręgi Stonehenge, taki kształt mają kurdyjskie grody, taki kształt ma gród/obwar/świątynia Arkaim i inne słowiańskie grody. Taką samą dokładnie strukturę miał Welański Obwar Swąta (ŚwiatłoŚwiata). Taką samą strukturę ma wiele megalitów i budowli euroazjatyckich. Trzy sufity w mongolskich jurtach przedstawiają Niebo Dalekie, Niebo Świetliste – Niebo Głębokie i Niebo Nadziemskie – Słoneczne – Kopułę Niebieską.
Zauważalne są między ujgurską budowlą podobieństwa do Niebiańskiej Świątyni w Pekinie, która charakteryzuje się warstwowymi okrągłymi podłogami. Świątynia w Pekinie jest obecnie uważana za należącą do religii taoistycznej, jednakże została zbudowana dopiero w roku 1420 n.e. na miejscu wcześniejszej świątyni, która była używana w nie-taoistycznym (pogańskim) kulcie pierwotnym jako święty obiekt czci Nieba, Ognia i Słońca. Kult Nieba w Chinach jest związany z dynastiami władców Chin, a więc ma charakter królewski. Sama Świątynia Nieba posiada potrójną kopułę. W późniejszych czasach cesarze chińscy niejako rozdzielając pradawny Kult Światła Świata na poszczególne Żywioły, wznieśli w Pekinie Świątynię Słońca (wschód), Świątynię Ziemi (północ) i Świątynię Księżyca (zachód).
Uwielbienie Nieba jest uważane za jedną z najstarszych form religijności w Chinach. Podobnie jak to ma miejsce u Słowian, często wykorzystywane były w Chinach do odbywania uroczystości i składania ofiar – KOPCE.
Świątynia-Ołtarz Światła Świata w Xinjiang może być identyfikowana z innymi obiektami kultury aryjskiej znanymi z północy i zachodu kontynentu Euroazji.
Archeolodzy będą kontynuować prace wykopaliskowe w Xinjiang. Kto wie czy nie odkryją przy okazji jakiegoś cmentarzyska, a wtedy znów może się okazać, że mamy oto kolejny dowód na przeniesienie Wiary Przyrodzonej z Harii starożytnej, czyli z Gór Karpackich (Haryjskich) i z Kujawii wraz z tak zwaną EKSPANSJĄ LUDÓW B-HARATU – CZYLI HARIÓW NA WSCHÓD i na południe do Indii, Persji oraz do Chin, tak zwanym Jedwabnym Szlakiem.
Swoją drogą szlak ten powinniśmy chyba nazywać Szlakiem Kultury Konia, Zboża, Chleba i Wiary Przyrodzonej Słowian, bo jedwab zaczęto nim wozić bardzo, bardzo późno, na pewno nie w 1000 roku p.n.e..
♦
Ujgurzy – naród zapomniany, naród prześladowany
(fot. PAP/EPA / Michael Reynolds)Mówią językiem zbliżonym do tureckiego. Wyznają islam. Często blondwłosi i niebieskoocy – Ujgurów od Chińczyków różni wszystko. Pragną niepodległości. Podbici przez Chiny, buntowali się dziesiątki razy i trzykrotnie w nowożytnej historii tworzyli własne państwo. Walczą do dziś – partyzanckimi atakami i bombami.
Dziewięć plemion
Ujgurzy są tureckojęzycznym ludem, którego nazwa oznacza w języku tureckim „Dziewięć Plemion”: „tokuz” oznacza dziewięć, a „gur” – plemię. Ich liczba sięga według różnych szacunków od 11 do 35 milionów ludzi. Są narodem o korzeniach sięgających co najmniej 1600 lat wstecz. Przypuszcza się, że są spokrewnieni z Hunami, których hordy zatrzęsły światem antycznym.
Przez wiele wieków stawali się częścią konsolidujących się środkowoazjatyckich państw koczowników pochodzenia tureckiego i mongolskiego. W połowie VI w. lud ten wszedł w skład Kaganatu Starotureckiego. W VII w. Kaganat osłabł i jego plemiona zostały zwasalizowane Cesarstwu Chin. W ten sposób Ujgurzy po raz pierwszy zostali podporządkowani Pekinowi.
Własne imperium – narodziny i upadek
W 744 r. Ujgurzy wyzwolili się i założyli własne imperium. Dzięki serii militarnych sukcesów udało się im rozciągnąć swoją władzę od Morza Kaspijskiego aż po Mandżurię, a ich armie splądrowały Chiny (choć nie zdołały ich podbić). Był to złoty wiek potęgi Ujgurów, o którym pamięć – choć szczątkowa – zachowała się do dziś.
W 840 r. ich państwo rozpadło się na skutek wojny domowej i uległo innemu tureckiemu plemieniu, Kirgizom. Pokonani, migrowali dalej na wschód – do oaz i obszarów otaczających pustynię Taklamakan oraz położonych na północ od pustyni, na tereny określane dziś mianem Wschodniego Turkiestanu. Założyli tam trzy oddzielne i zwalczające się państwa. W końcu w połowie X w. zostali podbici przez Imperium Karakitanów, a w końcu w 1209 r. zostali wcieleni do imperium Dżyngis-chana.
Później Ujgurów kontrolowały kolejne mongolskie imperia. Stopniowo porzucali oni wiarę przodków, czyli tengrizm, szamańsko-animistyczną wiarę w bóstwo nieba Tengri oraz duchy przodków – charakterystyczną także dla ludów mongolskich. Część Ujgurów przeszła na manicheizm, chrześcijaństwo nestoriańskie (podobnie jak wielu Mongołów), buddyzm, ale do XV w. większość, choć nie wszyscy, przyjęła islam. Obszarowi, jaki zamieszkiwali, podarowali swój język, pismo i kulturę. W kolejnych wiekach – podbojów, porażek, migracji i asymilacji – w ich żyłach wymieszała się krew turecka ze krwią narodów europejskich. Stąd właśnie nierzadko mają jasną skórę i włosy koloru blond.
Chiński podbój i narodziny Sinkiangu
W XVIII w. Chiny odbudowały swoją potęgę pod rządami mandżurskiej dynastii Qing – tego wyrazem było m.in. zabezpieczenie zachodnich granic cesarstwa i podbój Ujgurów (podobnie jak i Tybetu). Na skutek silnych sentymentów narodowych i poczucia odrębności własnej kultury, religii i języka, pogardzani przez Chińczyków Ujgurzy wzniecali powstania – łącznie w latach 1759-1864 buntowali się 42 razy.