Baju, Baju, skąd wiadomo, że podania teogoniczne Słowian nazywano Bają?

Baju baju będziesz w Raju! – znacie to powiedzenie? Być może wielu młodych ludzi już go nie zna. My w Małopolsce, którzy mamy dzisiaj koło sześćdziesiątki (nie mówię o jeszcze starszych), a w latach czterdziestych do sześćdziesiątych XX wieku byliśmy małymi dziećmi, pamiętamy je bardzo dobrze. Tymi słowami każda mama kończyła, w czasach gdy nie istniała jeszcze telewizja, czytanie dzieciom bajek do poduszki.

Teogonia, kosmogonia i antropogonia Słowian to BAJA nie dlatego, że ktokolwiek ot tak, za pstryknięciem palców, to hasło sobie wymyślił. Nie dlatego też iżby to z samej Baji Słowian – Księgi Tura, Księgi Ruty, Księgi Tanów i Księgi Wiedy, tak wynikało. Ani dlatego, że ważność i mityczność archetypów w bajkach została dowiedziona przez etnografów i antropologów kultury, jak świat długi i szeroki.

Już w XIX wieku etnografowie polscy wpadli na to, że porzekadła, przysłowia ludowe, dziecięce rymowanki i zabawy – np. w Piekło-Niebo, czy tzw. „czary” (np z zaklęciem „Abrakadabra”) to nic innego jak przechowane najstarsze ślady zaklęć, czarów, wiedzy głębokiej, przyrodzonej i obrzędowych czynności z czasów pogańskich.

Nie będę tutaj pisał o odkrytych już przeze mnie i przedstawionych w słowiańskich opowieściach (Księdze Ruty, Tomirysie i Czaropanach, czy w Nowych przygodach Baltazara Gąbki i jego Kompanii),  tak wyjątkowo przewrotnych i dwuznacznych zaklęciach, jak właśnie Abrakadabra – „Obróć ku Dobru!” (Abarot ku Dobru, Obróć ku Debrze – Pani Dobrej, Pani Niebios Dabie-Dawanie, Pani Niebieskiej) lub na odwrót: „Obróć k Obrom”, „Obróć kadź Obrót”, czyli Obróć ku Obrom, lub Obróć na Odwrót. Słowo „Obr” miało znaczenie pejoratywne. Oznaczało olbrzymiego, głupawego demona. U Nordów i Anglosasów zamieniło się w Ogr. Lecz słowo Obr, obry, Ogr, ogromny – znaczące po prostu „olbrzym” oraz „olbrzymi”, uzyskało ten aspekt pejoratywny u plemion sąsiadujących przez miedzę z Obodrytami (u Sasów, Duńczyków, Anglów, Norwegów, Szwedów i potem Niemców, a także Lachów Polskich , Lachów Łużycko-Serbskich, Lachów-Śląskich i Wędów-Pomorzan). Podobnie słowo „Lach” stało się w ustach polskich Harnasiów-Goroli obraźliwe dla Polaków z nizin, a dzisiaj jest obraźliwe w ustach Ukraińców – będących po dużej części potomkami tychże  Ludzi Gór: Hariów – Harów – Harnasiów – Harwatów Białych, czyli Wielkich.

O tych zjawiskach i ich mechanizmach ładnie napisała Dorota Majerczyk na Portalu Rabczańskim – http://www.smkl-rabka.pl/dziedzictwo5.htm , nie będę jej słów powtarzał, dodam tylko, że mam tutaj na myśli folkloryzm dla dzieci a nie folkloryzm dzieci. Czyli to tylko, co jest tworzone przez dorosłych dla dzieci, z myślą o utrwaleniu tego i przyswojeniu przez nie w celu wyciągnięcia nauki, lub po prostu zachowania w pamięci pokoleń. Przetrwały też baje przeznaczone dla młodych panien i chłopaków pełne wątków erotycznych i miłosnych perypetii (odkrywania siebie samego, siebie nawzajem, zdobywania wtajemniczenia, obrzędów przejścia) mówiące o tych sprawach nie wprost, lecz bajecznym językiem poetyckim – gawędziarskim, gędźbiarskim. Przetrwały również śpiewki drwiące z braku wiedzy o pracach rolnych i kalendarzu, lub przekazujące ową wiedzę tajemną jak choćby „Siała Baba mak nie wiedziała jak…”. Bo maku nie da się wysiać byle jak! Trzeba wiedzieć nie tylko to, że nie może być wysiany za gęsto ani za rzadko, ale i to, że musi być uprawiany na najlepszej glebie i wsiewany w ziemię już „ogrzaną” a nie w „zimną”. Nie można też maku siać w towarzystwie określonych innych roślin, ani po określonych roślinach rosnących na danym polu. To wszystko było wiadome pradziadom naszym i zawarte w rymowankach, śpiewkach, zabawach dla dzieci. Tak przekazywano wiedzę przez 10.000 lat – bez żadnych zapisów.

 

Baju, baju – będziesz w Raju, czyli co?

Wprost dokładnie to co mamy przed oczami, lub co brzmi nam w uszach. W wolnym tłumaczeniu: Jeśli będziesz żył według Baji, w zgodzie z przyrodzonymi prawami przedstawianymi przez Baję, to trafisz do Raju.

Raj-Wyraj, Weń – to stare pogańskie nazwy nordyckiej Walhali – Wali/Weli = Wielkiej, Białej Ziemi – Białowodzia. Białowodzia, nie tyle od wody, co od wodzów, wiodących. Chociaż po części ten źródłosłów jest identyczny także dla wody, gdyż i ona wiedzie swymi wodami do celu, do morza, do końca, do umorzenia, do śmierci – jako ta ostatnia droga przez Styks przez Skon do Nawi (na Północ, Za Siódme Morze). Tak, woda i wódz – wiedzący, wiodący – mają to samo źródło logiczne i ten sam niemal zapis. Zatem Białowodzie to Ziemia Białych Wodzów/Wiedunów – legendarnych plemion Ziem Północny, Wielkiego Lądu-Hali Bogów:  Hariów – Ariów, Ludu Haratu (Wharatu, Bharatu).  

Jak ważnym słowem było miano „baja” świadczy nie tylko to, że tak nazywano wśród Prapolaków najszlachetniejszą, aksamitną materię, najdroższą ze wszystkich, na jaką było stać tylko najzamożniejszych. Kupowano ją by wkomponować sobie w strój, choćby kawałeczek. Jest to materia o przepięknej granatowo-ciemnoniebiesko-błękitnej maści i o delikatności puchu. Ta ziemska „baja” była zmaterializowaną postacią Baji Niebieskiej – Materii Wszego Świata wyplatanej przez Bogów Przeznaczenia w Niebie, wręcz materii tworzącej Niebo – Gwieździste, Sklepienie Niebieskie. 

Świadczy o tym także, jako kolejna poszlaka, to w jaki sposób kler chrześcijański zdeprecjonował to słowo, nadając mu cechy kłamstwa, fantazjowania, opowiadania głupot, opowieści zdatnych tylko dla dziatek, które to baje plotą bajarze, bajczarze i bajczarki, babki i dziadkowie.

A jednak mimo, iż chrześcijaństwo tak spostponowało Baję nadal panicznie bało się tychże bajań i bajnych opowieści. Wszak to za bajanie i bajczenie, za opowiadanie „niestworzonych historii” palono ludzi na stosach i oskarżano o czary: o zamawianie i sprowadzanie chorób, związane często z zielarstwem, o rzucanie uroków i odbieranie krowom mleka. Mimo ciągłego opluwania Baji z ambon wierzono święcie, w te czary o jakich one opowiadały: w loty na miotle, w wehikuły ogniste, w zabijanie „krzywym spojrzeniem”, lub magią luster. Posunięto się do tego, że nawet w nauce XIX wiecznej uczyniono terminem poważniejszym niż Baja i bajka, pojęcie baśni, czyli całkowicie zmyślonej opowieści do śnienia – baśniuszki, która miała być i szlachetniejsza i mądrzejsza, i trudniejsza, i niosąca głębokie przesłania oraz nauki. Było dokładnie odwrotnie i kler dobrze to wiedział.

Nie karano ogniem i stosem ani torturami za opowiadanie baśni i pisanie baśni, lecz właśnie za „Bajczenie”, za „plecenie Baj” (o Raju?), za „Bajdurzenie dziwów”. Dziwy, dewa – święty, bóg – „awansowało” w chrześcijaństwie znów tak jak Baja, do rangi epitetu: „dziwak”, „dziwka”.  Dawana – Pani Niebieska, Dobra Pani, Dawczyni Dnia, czyli Dzisiaj Będąca, Dzisiejsza, Dziejąca/Działająca została „ochrzczona” Dziwą.       

Baju, baju będziesz w Raju – zaczęło w końcu oznaczać – zmyślasz, kłamiesz, opowiadasz bajki. Tylko dlaczego z tego powodu „będziesz w Raju”? To kompletnie przecież nielogiczne – za kłamstwo klęczało się na grochu, a ksiądz nie dawał rozgrzeszenia.

Jak zwykle potwierdzenie, że to prawda otrzymamy tam gdzie Wieda Ariów zachowała się do dzisiaj – w Indiach u tamtejszych guru-górytów braminów-bramanów i kszatriów-koszatyrsów.

Tutaj w nawiązaniu do Baji, na wsparcie prawdziwości tego najświętszego wywodu  zwrócimy się więc ku Indiom, które przechowały mnóstwo aryjskich wierzeń i obrzędów a także obyczajów, a przede wszystkim pojęć mitologicznych, bajnych.

Czy znacie słowo BAJADERA? A wiecie skąd się ono bierze? Powinno brzmieć po polsku baja-dara, bo w takim brzmieniu oddaje dokładnie sens czynności wykonywanej przez kapłanki-niewolnice Bogów – Obdarzające Darem Baji.

Bajadera to hinduska Boska Tancerka. A propos  słowa Tancerka i słowa Tan – Księga Tanów – przekonacie się po przeczytaniu poniższego tekstu, że i ona, Księga TANnów, a inaczej także Księga Dani, czyli żertw i obrzędów, nie bierze swojego tytułu znikąd. Wszak u Litwinów mitologia nazywana jest Dajna, Dajna- czyli Dawana, Dziewa i Dawna. A u Łotyszów mitologia nosi miano Dzisma – Dająca i Mająca Dzisiaj – Dzień; Dawana – Dewa (Dziś-Ma, Matka Dzisiaj, Pani Dnia, Pani Niebieska).

Bajadawa- Bajadara – Boską Bają Darząca – Darząca Opowieścią Zapisu i Baji – Materii Światła Świata

Dewadasi (w sanskrycie boska niewolnica, port. bailadeira, ang. bayadera – tancerka, z fr. bayadère – bajadera) – tancerka kultowa w Indiach wykonująca klasyczne tańce indyjskie. Zazwyczaj mieszkała blisko świątyni, była oficjalnie uznawana za boską małżonkę i otaczana dużym szacunkiem. Rozpoczynała naukę tańca w bardzo młodym wieku, około szóstego roku życia.

Pierwotnie bajadery praktykowały celibat (nie pozwalano na związki z kapłanami i pielgrzymami) i inne praktyki jogiczne, jednak z czasem (z powodu wpływów spoza ortodoksyjnego hinduizmu) zaczęły przy świątyniach hinduistycznych praktykować też prostytucję sakralną, tradycyjnie również tańczyły taniec bharatanatjam, który sam w sobie nie wiąże się z prostytucją sakralną.

Obecnie istnieje też klasa Devdasi praktykująca pierwotne tradycje ascezy jogicznej, mająca na celu przywrócenie rangi klasie Devdasi.

[Poniżej przykład zboczonych praktyk wprowadzonych za sprawą kapłanów jogi i tantryzmu, czyli pasożytniczej kasty Pośredników oraz przykład zboczonego katolickiego opisu kładącego nacisk na tabu – czyli seks – zamiast na istotę obrzędową działania Bajader praktykujących Baratajne Tany – Brackie, Bramiczne, Oborotne, Bosko-Braterskie Tany Taj]

Erotyczne rzeźby w świątyni Surji w Konarak wskazują na kult religijny, jaki miał miejsce w świątyni. Setki bajader pełniących służbę przy świątyni mieszkało w budynkach obok świątyń. Prostytutki podczas oddawania się kapłanom spełniały akt seksualny z namiestnikami boskimi, delektowały się więc boskością; gdy oddawały się pielgrzymom, przekazywały im boskie rozkosze. Ponieważ miłość zmysłowa zgodnie z hinduizmem ma wartość uświęcającą, to i „służące rozkoszy seksualnej”, czyli prostytutki, powinny mieć wysoką rangę społeczną. Ranga bajader była jednak niska, gdyż „kochały” one dla pieniędzy, a poza tym uważano ich „miłość” za sztuczną, udawaną wobec klienta, podczas gdy same jej nie przeżywały.

System dewadasi został zdelegalizowany w 1988 roku pod zarzutem wspierania prostytucji (jeszcze w 1990 roku blisko 50% dewadasi w jednym z rejonów były prostytutkami), ale nie zanikł i nielegalnie nadal istniał.

Tak Daje się (Dawa się) Baje Tanem – opowiada się gestem i ruchem – Świętym Dawskim-Dewiańskim Tanem – Tanem Niebieskim/Niebiańskim. Każdy gest i pozycja Baja-Dary w BramaTanieTajnym/BaraTajnymTanie (Bhara-Tana-Tjam) to inne słowo, symbol pełen opowieści, osobna opowieść. Tajn – utajony i Tjam-T’ma – Ćma to nie tylko tajemnica skryta za zasłoną, zaciemniona (zat’ma) ale też Tma – thma – dech – duch – dusza – Boski Oddech Orzywiający, nadający Żywot – Życie. Tak tańczono w TańDziawurze (Mieście Boskiego – Dewskiego Dawańskiego Tanu), tak tańczono w Świątyni Tan Jawur (Tanu Jawii). 10 palców to mnówstwo znaków, do tego wyrazy twarzy, obroty, pozycje – Baja w całym bogactwie. Czy ktoś ją w ogóle jeszcze, nawet w Indiach, dzisiaj rozumie?

Bharatanatjam ( dewanagari भरतनाट्यम् trl. bharatnātyam , tamil பரதநாட்டியம் , ang. Bharatanatyam ) – antyczny styl klasycznego tańca hinduskiego, istniejący od około 3000 lat, początkowo tańczony przez kapłanki-tancerki dewadasi w świątyni w Tanjavur i Malabar i zwany „sadir” lub „dasi attam” ( trl. dāsī āţţam ) charakterystyczny element bhakti. Pochodzi z Indii południowych i utożsamiany jest z kulturą Tamilów.

Dewadasi brały udział w codziennych rytuałach świątynnych i w świętach hinduistycznych, w czasie których ich taniec był postrzegany jako forma daru składanego bóstwu. Z czasami zaczęły także tańczyć na królewskich dworach. Między XVIII i XIX w. styl ten przyjął formy podobne do tych, w jakich jest wykonywany do dziś. Po okresie kryzysu, który nastąpił w latach 20. i 30. XX w. został zreformowany i przyjął w 1930 nazwę „Bharatanatjam”, opierającą się na trzech sylabach w słowie „Bharata” – bhawa (uczucie), raga (melodia) i tala (muzyka) (rytm).

[ To objaśnienie miana Bharatanatjam skrócone w powyższym akapicie do członu Bharata jest niemalże komiczne, ale nie ma się z czego śmiać, bo to objaw głębokiej niewiedzy piszącego ten wywód]

Taniec ten obecnie jest wykonywany przez jednego tancerza, najczęściej przez kobietę, lub przez całą grupę. Towarzyszy mu muzyka i śpiew komentujący taniec. Charakteryzuje się dynamiką wykonania, statycznymi pozami i emocjonalnym zaangażowaniem wykonawcy: nritta (rytmiczne ruchy) i nritya (ruchy ekspresyjne).

Tańdźawur (tamil. தஞ்சாவூர் , transkrypcja Tandźawur ) – miasto w stanie Tamilnadu w południowych Indiach, znana z pochodzącej z XI wieku Świątyni Brihadiśwary, która jest dziełem drawidyjskiego państwa Ćola.

W 1987 świątynia Brihadiśwary została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Pierwotny wpis został rozszerzony w 2004. Obecnie wpis obejmuje również dwie inne świątynie Ćola:

• Świątynię Bryhadiśwary w Gangaikonda Cholapuram
• Świątynię Ajrawateśwary w Darasuram

Myślę, że teraz każdy kto jest człowiekiem pozytywnie myślącym znalazł nie tylko dowody na to, że pojęcia Tan, Tancerka a przede wszystkim Baja – to miana święte, a to ostatnie oznacza: Świętą Księgę Podań o Bogach, Bogatyrach (Bohaterach) i Poczęciu Świetlistego Świata oraz Wszych Boskich Istot w Owym Świetle Świata.

Baju, Baju będziesz w Raju!

 

Z zupełnie innej beczki pochodzą argumenty historyczne.

Zawodowym historykom powszechnie wiadomo, że do końca czasów I Rzeczpospolitej dawną, starożytną i średniowieczna historię Lechii i Polski określano mianem Dzieje Bajeczne, Dzieje Lechickie, Polska Lechicka, Dzieje Lechii. „Bajeczne” – a nie jakieś inne, baśniowe, czy też przeddziejowe, przedhistoryczne – BAJECZNE lub Lechickie. Używano też na określenie Polski Przedhistorycznej określeń Polska Bajeczna lub Wielka Lechia, Lechia Bajeczna.

Także dzisiaj w pracach literackich, popularno-naukowych i ściśle historycznych używa się tych samych terminów:

„Przedhistoryczne dzieje narodu polskiego, podobnie jak i wielu innych narodów europejskich o wielowiekowej historii, giną w mrokach przeszłości i dlatego zapewne – jako tajemnicze i pełne „romantycznego” uroku – zawsze przyciągały uwagę i rozbudzały wyobraźnię, choć oczywiście w niejednakowym stopniu; w pewnych okresach bardziej, w innych mniej, co zresztą miało swoje uzasadnienie w danym kontekście kulturowym, a nawet niekiedy politycznym”

 

źródło opisu: „Wstęp”

Oto co pisze na swoim blogu Wandaluzja.com na ten temat Juliusz Prawdzic Tell:

00. W S T Ę P