The genetic history of the Southern Arc: A bridge between West Asia and Europe
The genetic history of the Southern Arc: A bridge between West Asia and Europe
Connecting genes and history
Stories about the peopling—and people—of Southern Europe and West Asia have been passed down for thousands of years, and these stories have contributed to our historical understanding of populations. Genomic data provide the opportunity to truly understand these patterns independently from written history. In a trio of papers, Lazaridis et al. examined more than 700 ancient genomes from across this region, the Southern Arc, spanning 11,000 years, from the earliest farming cultures to post-Medieval times (see the Perspective by Arbuckle and Schwandt). On the basis of these results, the authors suggest that earlier reliance on modern phenotypes and ancient writings and artistic depictions provided an inaccurate picture of early Indo-Europeans, and they provide a revised history of the complex migrations and population integrations that shaped these cultures. —SNV
Łączenie genów i historii
Historie o ludności – i ludziach – Europy Południowej i Azji Zachodniej były przekazywane od tysięcy lat i te historie przyczyniły się do naszego historycznego rozumienia tych populacji. Dane genomowe dają możliwość prawdziwego pełnego zrozumienia tych wzorców niezależnie od pisanej historii. W trzech artykułach Lazaridis et al. zbadali ponad 700 starożytnych genomów z tego regionu, Łuku Południowego, obejmujących 11 000 lat, od najwcześniejszych kultur rolniczych po czasy postśredniowieczne (patrz Perspektywa Arbuckle i Schwandta). Na podstawie tych wyników autorzy sugerują, że wcześniejsze poleganie na współczesnych fenotypach i starożytnych pismach i przedstawieniach artystycznych dostarczało niedokładnego obrazu wczesnych Indoeuropejczyków i dostarczają teraz zrewidowanej historii złożonych migracji i integracji populacji, które ukształtowały te kultury. —SNV
Structured Abstract
INTRODUCTION
For thousands of years, humans moved across the “Southern Arc,” the area bridging Europe through Anatolia with West Asia. We report ancient DNA data from 727 individuals of this region over the past 11,000 years, which we co-analyzed with the published archaeogenetic record to understand the origins of its people. We focused on the Chalcolithic and Bronze Ages about 7000 to 3000 years ago, when Indo-European language speakers first appeared.
Streszczenie strukturalne
WPROWADZANIE
Przez tysiące lat ludzie przemieszczali się po „Łuku Południowym”, obszarze łączącym Europę przez Anatolię z Azją Zachodnią. Zgłaszamy starożytne dane DNA od 727 osób z tego regionu w ciągu ostatnich 11 000 lat, które analizowaliśmy wspólnie z opublikowanym zapisem archeogenetycznym, aby zrozumieć pochodzenie tych ludzi. Skupiliśmy się na epoce chalkolitu i brązu około 7000 do 3000 lat temu (5000 do 1000 lat p.n.e. CB), kiedy po raz pierwszy pojawili się użytkownicy języków indoeuropejskich.
RATIONALE
Genetic data are relevant for understanding linguistic evolution because they can identify movement-driven opportunities for language spread. We investigated how the changing ancestral landscape of the Southern Arc, as reflected in DNA, corresponds to the structure inferred by linguistics, which links Anatolian (e.g., Hittite and Luwian) and Indo-European (e.g., Greek, Armenian, Latin, and Sanskrit) languages as twin daughters of a Proto-Indo-Anatolian language.
RACJONALNE UZASADNIENIE
Dane genetyczne są istotne dla zrozumienia ewolucji językowej, ponieważ mogą identyfikować związane z ruchem możliwości rozprzestrzeniania się języka. Zbadaliśmy, w jaki sposób zmieniający się krajobraz przodków Łuku Południowego, odzwierciedlony w DNA, odpowiada strukturze wywnioskowanej przez językoznawstwo, która łączy anatolijskie (np. hetyckie i luwijskie) i indoeuropejskie (np. grecki, ormiański, łaciński i sanskryt) jako języki bliźniacze języka praindoanatolijskiego.
RESULTS
Steppe pastoralists of the Yamnaya culture initiated a chain of migrations linking Europe in the west to China and India in the East. Some people across the Balkans (about 5000 to 4500 years ago) traced almost all their genes to this expansion. Steppe migrants soon admixed with locals, creating a tapestry of diverse ancestry from which speakers of the Greek, Paleo-Balkan, and Albanian languages arose.
The Yamnaya expansion also crossed the Caucasus, and by about 4000 years ago, Armenia had become an enclave of low but pervasive steppe ancestry in West Asia, where the patrilineal descendants of Yamnaya men, virtually extinct on the steppe, persisted. The Armenian language was born there, related to Indo-European languages of Europe such as Greek by their shared Yamnaya heritage.
Neolithic Anatolians (in modern Turkey) were descended from both local hunter-gatherers and Eastern populations of the Caucasus, Mesopotamia, and the Levant. By about 6500 years ago and thereafter, Anatolians became more genetically homogeneous, a process driven by the flow of Eastern ancestry across the peninsula. Earlier forms of Anatolian and non–Indo-European languages such as Hattic and Hurrian were likely spoken by migrants and locals participating in this great mixture.
Anatolia is remarkable for its lack of steppe ancestry down to the Bronze Age. The ancestry of the Yamnaya was, by contrast, only partly local; half of it was West Asian, from both the Caucasus and the more southern Anatolian-Levantine continuum. Migration into the steppe started by about 7000 years ago, making the later expansion of the Yamnaya into the Caucasus a return to the homeland of about half their ancestors.
WYNIKI
Pasterze stepowi kultury Yamnaya zapoczątkowali łańcuch migracji łączący Europę na zachodzie z Chinami i Indiami na wschodzie. Niektórzy ludzie na Bałkanach (około 5000 do 4500 lat temu) przypisali tej ekspansji prawie wszystkie swoje geny. Migranci stepowi wkrótce zmieszali się z miejscowymi, tworząc gobelin o różnych pochodzeniu, z którego wywodzili się użytkownicy języków greckiego, paleo-bałkańskiego i albańskiego. Ekspansja Yamnaya przekroczyła również Kaukaz i około 4000 lat temu Armenia stała się enklawą o niskich, ale wszechobecnych przodkach stepowych w Azji Zachodniej, gdzie przetrwali patrylinearni potomkowie ludzi Yamnaya, praktycznie wymarli na stepie. Tam narodził się język ormiański, spokrewniony z indoeuropejskimi językami Europy, takimi jak grecki, wspólnym dziedzictwem jamnaja. Neolityczni Anatolijczycy (we współczesnej Turcji) wywodzili się zarówno z lokalnych łowców-zbieraczy, jak i wschodnich populacji Kaukazu, Mezopotamii i Lewantu. Około 6500 lat temu i później Anatolijczycy stali się bardziej jednorodni genetycznie, w procesie napędzanym przepływem wschodnich przodków przez półwysep. Wcześniejsze formy języków anatolijskich i nieindoeuropejskich, takie jak Hattic i Hurrian, były prawdopodobnie używane przez migrantów i mieszkańców uczestniczących w tej wspaniałej mieszance. Anatolia wyróżnia się brakiem przodków stepowych aż do epoki brązu. Natomiast pochodzenie Yamnaya było tylko częściowo lokalne; połowa z nich pochodziła z Azji Zachodniej, zarówno z Kaukazu, jak i z bardziej południowego kontinuum anatolijsko-lewantyńskiego. Migracja na step rozpoczęła się około 7000 lat temu, co sprawiło, że późniejsza ekspansja Yamnaya na Kaukaz była powrotem do ojczyzny około połowy ich przodków.
CONCLUSION
All ancient Indo-European speakers can be traced back to the Yamnaya culture, whose southward expansions into the Southern Arc left a trace in the DNA of the Bronze Age people of the region. However, the link connecting the Proto-Indo-European–speaking Yamnaya with the speakers of Anatolian languages was in the highlands of West Asia, the ancestral region shared by both.
Many partings, many meetings: How migration and admixture drove early language spread.
Westward and northward migrations out of the West Asian highlands split the Proto-Indo-Anatolian language into Anatolian and Indo-European branches. Yamnaya pastoralists, formed on the steppe by a fusion of newcomers and locals, admixed again as they expanded far and wide, splitting the Proto-Indo-European language into its daughter languages across Eurasia. Border colors represent the ancestry and locations of five source populations before the migrations (arrows) and mixture (pie charts) documented here.
WNIOSEK
Wszystkich starożytnych użytkowników języka indoeuropejskiego można wywieść z kultury Yamnaya, której ekspansja na południe do Łuku Południowego pozostawiła ślad w DNA mieszkańców epoki brązu z tego regionu. Jednak ogniwo łączące praindoeuropejskojęzyczną Yamnaję z użytkownikami języków anatolijskich znajdowało się na wyżynach Azji Zachodniej, w regionie ich przodków dzielonym przez obie strony.
Wiele rozstań, wiele spotkań: jak migracja i domieszki przyczyniły się do wczesnego rozpowszechnienia języka.
Migracje na zachód i północ z wyżyn Azji Zachodniej podzieliły język praindo-anatolijski na gałęzie anatolijskie i indoeuropejskie. Pasterze Yamnaya, uformowani na stepie przez fuzję przybyszów i miejscowych, ponownie połączyli siły, rozszerzając się daleko i szeroko, dzieląc język praindoeuropejski na języki potomne w całej Eurazji. Kolory obramowania reprezentują pochodzenie i lokalizacje pięciu populacji źródłowych przed udokumentowanymi tutaj migracjami (strzałki) i zmieszaniem (wykresy kołowe).
Abstract
By sequencing 727 ancient individuals from the Southern Arc (Anatolia and its neighbors in Southeastern Europe and West Asia) over 10,000 years, we contextualize its Chalcolithic period and Bronze Age (about 5000 to 1000 BCE), when extensive gene flow entangled it with the Eurasian steppe. Two streams of migration transmitted Caucasus and Anatolian/Levantine ancestry northward, and the Yamnaya pastoralists, formed on the steppe, then spread southward into the Balkans and across the Caucasus into Armenia, where they left numerous patrilineal descendants. Anatolia was transformed by intra–West Asian gene flow, with negligible impact of the later Yamnaya migrations. This contrasts with all other regions where Indo-European languages were spoken, suggesting that the homeland of the Indo-Anatolian language family was in West Asia, with only secondary dispersals of non-Anatolian Indo-Europeans from the steppe.
Abstrakt (Streszczenie)
Sekwencjonując 727 starożytnych osobników z Łuku Południowego (Anatolii i jej sąsiadów w Europie Południowo-Wschodniej i Azji Zachodniej) przez 10 000 lat, skontekstualizowaliśmy jego okres chalkolitu i epokę brązu (około 5000 do 1000 pne), kiedy rozległy przepływ genów uwikłał go z eurazjatyckim stepem. Dwa strumienie migracji przeniosły na północ pochodzenie kaukaskie i anatolijskie/lewantyńskie, a pasterze Yamnaya uformowali się na stepie, a następnie rozprzestrzenili się na południe na Bałkany i przez Kaukaz do Armenii, gdzie pozostawili licznych patrylinearnych potomków. Anatolia została przekształcona w wyniku wewnątrzazjatyckiego przepływu genów, z niewielkim wpływem późniejszych migracji Yamnaya. Kontrastuje to ze wszystkimi innymi regionami, w których mówiono językami indoeuropejskimi, co sugeruje, że ojczyzna rodziny języków indoanatolijskich znajdowała się w Azji Zachodniej, z jedynie wtórnymi rozproszeniami nieanatolijskich Indoeuropejczyków ze stepu.
Niestety szczegóły tej pracy są jeszcze niedostępne w sieci na zasadzie bezpłatnego dostępu, a niniejsza wiadomość jest efektem przepływu informacji między mną a panem Przemysławem Witkowskim w związku z naszym spotkaniem i dyskusją w Bałtowie i potem w drodze do Krakowa.
Zwracam uwagę, że w tekście nie wymienia się języków bałtyjskich i słowiańskich a wymienia sie grekę i sanskryt, a jak wiadomo sanskryt, perski i słowiańno-bałtyjskie to jedna grupa rodzinna – języki bliźniacze SATEM – więc powinny być tu wymienione wszystkie albo żaden. Sprawę ścisłości naukowej „ratuje” tutaj sformułowanie „np.” – na przykład…., które otwiera możliwość dorzucenia do sanskrytu tych niewymienionych języków grupy Satem, które kształtowały sie razem z nim albo wcześniej jako wspólnota słowiano-aryjska (Prasłowiańsko-Prapersko-Praindyjska – od 5000 p.n.e. do 1000 p.n.e.) – Kluczowy fragment tekstu został przeze mnie wytłuszczony – CB