Od Miłosza
.
*
Jak się poniżej przekonacie urażony brakiem konsultacji Instytut Archeologii Uniwersytetu Rzeszowskiego uznał za stosowne odżegnać się i ubolewać nad tym, że Uniwersytet Rzeszowski okazuje się instytucją otwartą na nową myśl naukową i nie cenzuruje wydawanych prac naukowych. Cieszymy się, że ta uczelnia okazuje się odważną i nowoczesną, a przede wszystkim preferującą postępy w naukach historycznych a nie dogmatyzm środowiskowy Historyków i Archeologów z Podkarpacia. Instytut Archeologi zaś, okazuje się jako skażony tymże dogmatyzmem i na dodatek „zakażony” uprzedzeniami i z góry negatywnym stosunkiem do odmiennych poglądów, które płyną z innych niż on sam środowisk. Pseudonaukowa jest nie ta publikacja, ale właśnie próby stosowania Cenzury w Nauce i bezkrytyczne uleganie dogmatom, gdyż taka postawa czyni z nauki martwe narzędzie, bezwartościowe poznawczo, a do tego kosztowne w utrzymaniu przez społeczeństwo.
.
.
Zwróćmy uwagę, że język tego pozornie inteligentnego Oświadczenia zawiera elementy czystego hejtu, przeciw któremu to hejtowi w dyskursie publicznym stanowczo protestujemy. Koncepcje Lechickie w nauce polskiej są stare jak nauki humanistyczne w naszym kraju i nigdy nie były pseudonaukowe. Były i są adekwatne do współczesnego swemu powstaniu poziomu wiedzy naukowej.
Rozumiemy że ten „protest” nie jest wynikiem złej woli, lecz wynika z olbrzymiego przyspieszenia jakie ma miejsce w nowoczesnej nauce i różnego tempa przyswajania najnowszych prac naukowych tak polskich jak i zagranicznych przez różne środowiska w Polsce. Język zaś jakiego w nim użyto jest wynikiem nieświadomości, iż tak zwana Koncepcja Wielkiej Lechii jest wyłącznie wymysłem dziennikarzy i propagandy medialnej a nie jakimś faktem naukowym, czy nawet socjologicznym. Realnie istnieje tylko Koncepcja Lechicka mówiąca o istnieniu w czasach przedpiastowskich państwowości słowiańskich na ziemiach Polski i krajów sąsiednich (Czech, Moraw, Rusi, Wołoszy, Niziny Balatońskiej, Bałkanów, państw Bałtyckich, itp), jak napisaliśmy – obecna w nauce polskiej od bardzo dawna. Ani państwo Scytów nad Morzem Czarnym, ani państwo Markomańskie, ani Związek Lugijski, ani państwo Trackie (Odrysów), państwo Gockie, państwo Daków sięgające po Karpaty, ani państwa Wandali czy Wiślan, ani państwo Wielkomorawskie, ani Kaganaty Hunów czy Awarów nie są żadnymi pseudonaukowymi wymysłami, a uczestnictwo ludności słowiańskiej w ich strukturach w okresie co najmniej od V wieku p.n.e. do X wieku n.e. jest faktem naukowym potwierdzonym przez genetykę archeologiczną, nie zmyśleniem pseudonaukowym. Ciągłość obecności ludności słowiańskiej na terenach dzisiejszej Polski od czasów kultury Ceramiki Sznurowej, poprzez Łużycką, Pomorską i Przeworską aż do Średniowiecza udowodniono tak na uniwersytetach polskich, jak i amerykańskich czy rosyjskich.
Po co publikuję artykuł o kolejnej pracy naukowej która wyłamuje się z przyjętej powszechnie w archeologii i naukach historycznych dogmatycznej narracji z przeszłości?
Po to żeby pokazać nam wszystkim, iż czas nie stoi w miejscu, a prace naukowe oparte na nowej narracji powstałej w wyniku uwzględnienia nowych odkryć nauk ścisłych takich jak genetyka są w Polsce publikowane coraz częściej. W nauce potrzebna jest odwaga, a przede wszystkim uwzględnianie wszystkich środków i dziedzin, które wspomagają historyków i archeologów w ich działaniach odkrywających prawdę dziejową o Słowianach i Lechitach.
Polskie środowisko naukowe zmienia się, zmienia swój stosunek do hipotezy autochtonizmu Słowian w Europie Środkowo-Wschodniej i dowodów naukowych jakie pojawiają się na jej poparcie. Odważnych naukowców przybywa, pojawia się też coraz więcej artykułów uwzględniających nowy stan wiedzy na ten temat. Najwytrwalsi z tutaj obecnych na pewno pamiętają, że jakieś dziesięć lat temu pojawiły się pierwsze rewolucyjne w tamtym czasie opracowania i prace doktorskie na Uniwersytecie Jagiellońskim pokazujące niewątpliwe starożytne związki istniejące pomiędzy Słowianami i Persami czy Hindusami. Wpierw były to prace lingwistyczne profesora Witolda Mańczaka, potem rozważania w pracy doktorskiej Piotra Makucha „Od Ariów do Sarmatów. Nieznane 2500 lat historii Polaków” z roku 2013, opartej o teksty mitologiczne i antropologię porównawczą oraz lingwistykę, na tym samym uniwersytecie. Uniwersyteccy analfabeci naukowi wydawali wtedy publicznie takie oświadczenia próbujące dyskredytować postępowe prace naukowe i ich autorów, jak to poniżej. Potem pojawiły się jednak kolejne prace potwierdzające starożytność istnienia etnosu słowiańskiego i obecność Słowian w Europie już od czasów Kultury Ceramiki Sznurowej (3500 p.n.e.) oraz ścisły związek Słowian Persów i Hindusów Sanskryckich – także na innych uniwersytetach: w Poznaniu, Warszawie, czy Gdańsku. Obecnie pojawiają się jak widzicie kolejne prace, jest ich coraz więcej i obejmują coraz to nowe środowiska naukowe.
Pokazuje to, że postęp naukowy jest nieubłagany. Naszym zadaniem na najbliższe lata i na całą przyszłość jest aktywnie wspierać odważnych naukowców polskich i propagować w przestrzeni publicznej ich osiągnięcia. I temu ten artykuł służy.
***
OPIS KSIĄŻKI
Spis treści
Wstęp
Podziękowania
Część I. Uwagi o perspektywie teoretycznej i koncepcji metodologicznej
Rozdział 1.1. Kultura fizyczna w kulturze militarnej Lechitów i Polaków
Część II. Dawni wojowie – Ariowie, Lechici i Scytowie
Rozdział 2.1. Prasłowiański wojownik w Europie. Scytowie, Sarmaci i Lechici
Rozdział 2.2. Pokrewieństwo Scytów i Słowian. Uwagi do stanu wiedzy o etnogenezie Słowian
Rozdział 2.3. Dziedzictwo praaryjskich przodków i szlachetny wojownik w Europie Środkowej
Rozdział 2.4. Przodkowie dzisiejszych Polaków z haplogrupą R1a1
Rozdział 2.5. Lingwistyczno-antropologiczne spojrzenie na lechicko-słowiańskich wojowników oraz ich dzisiejszych potomków
Rozdział 2.6. Polemika o słowiańskich prapoczątkach na ziemiach polskich
Rozdział 2.7. Metody walki o paradygmat naukowy
Część III. Strategia i taktyka wojenna
Rozdział 3.1. Kawaleria
Rozdział 3.2.Walka wręcz
Rozdział 3.3. Sztuka fortyfikacji. Przyczynek do prapolskich starożytności
Część IV. Polskie rycerstwo i szlachta oraz ich sztuka walki
Rozdział 4.1.Sztuka wojenna Polaków (krótka charakterystyka)
Rozdział 4.2. Dzisiejsza reaktywacja polskich sztuk walki
Rozdział 4.3. O tradycyjnej broni
Część V. Dyskusja i podsumowanie całości rozważań
Rozdział 5.1. Zakończenie
Rozdział 5.2. Uwagi post scriptum
Część VI. Aneksy
Aneks 6.1. Zamki i fortyfikacje
Aneks 6.2. Wybrane publikacje z dowodem empirycznym lub logicznym na korzyść teorii autochtonicznej
Indeks ważniejszych pojęć
Indeks nazwisk
Spis map, tabel, rycin i zdjęć
* * *
Contents
Preface
Acknowledgments
Part I. Notes on the theoretical perspective and methodological conception
Chapter 1.1. Physical culture in the military culture of Lechites and Poles
Part II. Former warriors – Aryans, Lechites and Scythians
Chapter 2.1. The Proto-Slavic warrior in Europe. The Scythians, Sarmatians and Lekhs
Chapter 2.2. Propinquity of Scythians and Slavs. Remarks on the state of knowledge of Slavic ethnogenesis
Chapter 2.3. Heritage of Proto-Aryan ancestors and noble warriors in Central Europe
Chapter 2.4. The ancestors of today’s Poles with the haplogroup R1a1
Chapter 2.5. Linguistic and anthropological look at Lechitic-Slavic warriors and their contemporary descendants
Chapter 2.6. A polemic about the Slavic origins in Polish lands
Chapter 2.7. Methods of fighting for the scientific paradigm
Part III. War strategy and tactics
Chapter 3.1. Cavalry
Chapter 3.2. Hand-to-hand combat
Chapter 3.3. The art of fortifications. Contribution to pro-Polish antiquities
Part IV. Polish knights and nobility and their martial arts
Chapter 4.1. The martial arts of Poles (short description)
Chapter 4.2. Today’s reactivation of Polish martial arts
Chapter 4.3. About traditional weapon
Part V. Discussion and Summary of All Considerations
Chapter 5.1. Summary
Chapter 5.2. Postscript notes
Part VI. Annexes
Annex 6.1. Castles and fortifications
Annex 6.2. Selected publications with empirical or logical evidence in favor of the indigenous theory .
Index of the most important concepts
Index of names
List of maps, tables, figures and photos
O Autorze: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojciech_Cynarski
Oświadczenie Pracowników Instytutu Archeologii UR:
Poniżej nasze oświadczenie w sprawie ostatniej publikacji Wojciecha J. Cynarskiego
Czytajcie też artykuł o pracy dr Piotra Makucha: