Ciemny garnitur, biała koszula, fioletowy krawat. „Gdzie jest pan Michał Janczura? Przed chwilą z nim rozmawiałem” – pyta już w pierwszych zdaniach. Powtarza to kilka razy. Rozgląda się po sali, przysłaniając oczy przed oślepiającym go światłem reflektorów. Nie widzi mnie. „Niech pan wstanie!” – nawołuje i zaczyna recenzować mój ostatni tekst, o karach, jakie Rzecznik Praw Pacjenta szykuje dla szarlatanów i „uzdrawiaczy”.

Stoję w ostatnim rzędzie. Macham, wołam, że jestem, bo skoro mnie wzywają, nie będę się ukrywał. Jerzy Zięba nadal mnie nie dostrzega, bo na sali – z wyjątkiem lamp skierowanych na scenę – jest za ciemno, a obiekt jest przecież ogromny.

Krzyczę dalej, ale nadaremnie. Widzę wbite we mnie spojrzenia setek osób, ale złego słowa na swój temat nie słyszę. Nie czuję też wrogości. Do czasu, bo nagle przychodzi po mnie ochrona wezwana przez panią Edytę, jedną z organizatorek. Wcześniej ta sama kobieta, wysoka brunetka, stała nade mną, obserwując każdy ruch. Do tego stopnia, że przez ramię zaglądała mi w telefon. W pewnym momencie stwierdziła, że nagrywam wystąpienie Jerzego Zięby, a tym samym złamałem regulamin. Mam wyjść.

Publiczność zniecierpliwiona zamieszaniem zaczyna wtórować pani Edycie.

– Nagrywał, nagrywał, widziałem – woła mężczyzna obdarzony najwyraźniej nadprzyrodzonymi mocami, bo „widział”, choć siedział przede mną. Pani z ochrony grzecznie odprowadziła mnie do wyjścia.

Tłumaczenie, że jestem z mediów, że pan Zięba zapraszał wszystkie redakcje do transmitowania jego wypowiedzi, nie pomogło. Tak jak argumenty, że przecież mówił o mnie. Chciałbym wiedzieć, co mi zarzuca, żeby się do tego ewentualnie odnieść.

A Jerzy Zięba nadal nawołuje: „Panie Janczura…”. Nie ma pojęcia, że już go nie słyszę.

COVID zwalczę w jeden dzień

Salę opuściłem o godz. 20.25, ale na targach i konferencji spędziłem kilka godzin. Wystarczy, żeby opisać, co tam się działo.

PreZero Arena to gigantyczny, nowoczesny obiekt. Parkingi pod nim był wypełniony po brzegi. Nie zliczę, ile osób przyjechało, zaryzykuję – tysiące. Jedni wjeżdżali, inni wyjeżdżali.

Przed wejściem po lewej stronie wielka reklama Gliwic. Na niebieskim tle wymowny napis „The Future is here”.

W środku tłumy. W jednym miejscu odbywały się dwie połączone ze sobą imprezy. Targi „Umiejętności dbania o zdrowie” – tu wstęp był wolny. Biletowana była konferencja „Czego ci lekarz nie powie” – wejściówka 299 złotych, a w wersji VIP – złotych 699. W droższym pakiecie było miejsce w sektorze z prelegentami i torba startowa z materiałami.

Po lewej od wejścia do Areny znajduje się stoisko z książkami. Z tyłu ogromne zdjęcie Jerzego Zięby, a na stole rozłożone książki inżyniera, np. „Ukryte terapie”. Cena za pakiet „dzieł”? Ponad 200 złotych.

Zaraz obok zebrała się duża, zawzięcie dyskutująca, grupa. Zaglądam w środek, a tam sam Jerzy Zięba, otoczony wianuszkiem fanów, opowiada o swoich doświadczeniach. Mówi o tym, jak chorzy zdrowieli po zastosowaniu proponowanej przez niego terapii i o tym, jak to COVID-19 można zwalczyć w jeden dzień. Tym razem nie dopcham się do doktora inżyniera. Spróbuję później.

Raka i alergię wodorem wyleczą

Kolejne stanowisko na targach wygląda jak laboratorium przyszłości z filmów science-fiction. Na przodzie niewielkie plastikowe popiersie w okularach. Podpięte do niego rurki. Tu jakaś lampeczka, tam jakieś świecidełko.

– Co to jest? – pytam młodej kobiety po drugiej stronie stołu.

– No, jak to co? Przecież to generator wodoru – odpowiada hostessa, jakby to było urządzenie, które każdy na kilometr powinien rozpoznać. Pani też ma podpięte przewody tlenowe do nosa. Tłumaczy, że dostała właśnie uczulenia na jabłka i w ten sposób, generatorem wodoru, chce sobie pomóc.

Taki generator stacjonarny kosztuje ponad 3 tysiące złotych. Ale spokojnie, jest wersja dla mniej zamożnych – buteleczka z uzdatniaczem wody w wodór. Na targach za 550 zł.

– Wodór zwalcza wolne rodniki. Może pomagać od kataru, po nowotwory i Alzheimera – peroruje ekspedientka i zaznacza, że to są nowe metody.

– Badania naukowe to jedno, ale my mamy doświadczenia z pacjentkami. Jedna miała guzka w piersi. Po trzech miesiącach stosowania zadzwoniła, że już jest wszystko dobrze – zachwala kobieta, a powieka jej przy tym nie drgnie.

Wystarczyło dopytać: „czy to przypadkiem nie jest zwykła butelka z lampką, która produkuje bąbelki tlenu?”, a do rozmowy przyłącza się mężczyzn w średnim wieku, chyba szef pani z uczuleniem na jabłka. Stwierdza, że to, co zachodzi w buteleczce to „elektroliza, o której uczą nas w podstawówce”.

Jak z automatu strzela argumentami, że w innych krajach wodę wodorową kupujemy w sklepach i uwaga: – Jak pacjent po udarze w karetce dostaje wodór zamiast tlenu, to następnego dnia wychodzi o własnych siłach, z naciskiem na wychodzi, a nie jest wypychany na wózku.

Mężczyzna mówi to z taką pasją i przekonaniem, że nie śmiem się sprzeciwić, ani szukać dziur w jego pokrętnej argumentacji. Zaraz potem boss dodaje, że jest 170 chorób, w przypadku których wodór ma udowodnione działanie.

Ale to nie koniec „rewelacji” pana od wodoru. Na oddzielnej półeczce miał pokaźny składzik flakoników z etykietą DMSO. Na pytanie, co to jest, dostaję kolejny wykład o cudownych właściwościach.

– Polska lekarka w Stanach leczy ludzi w agonalnym stanie rakowym poprzez wstrzykiwanie 80-procentowego roztworu do żyły. Ludzie to biorą, wymiotują, ale na drugi dzień przychodzą znowu na zabieg, bo tak się wspaniale czują – mówi mężczyzna i robi się coraz bardziej poddenerwowany, gdy pytam, jak jest to zarejestrowane.

– To jest nierejestrowane, bo to rozpuszczalnik do farb. Produkt uboczny w przemyśle drzewnym – mówi mężczyzna z rozbrajającą szczerością.

Gdy upewniam się, czy naprawdę polecają to ludziom do picia, bierze głęboki wdech i odpowiada: – Ponieważ nie wiem, kim pan jest, powiem panu, że my nie zalecamy. My sprzedajemy rozpuszczalnik do farb. Czy pan go wypije, czy pan się posmaruje, czy pan go sobie karze wstrzyknąć… – mężczyzna zawiesza głos, uśmiecha się i mówi, że kupują to w dużych zbiornikach i sami rozcieńczają do 50 proc. roztworu.

No to chcę wiedzieć, czy nie boi się, że to komuś zaszkodzi. Odpowiada, że sam to pije, a nawet smaruje sobie twarz. Pokazuje mi czoło, na którym podobno miał dużo większą plamę, ale odkąd stosuje rozpuszczalnik, to mu prawie zniknęło. Będę szczery: nic na jego czole nie widziałem. Może dlatego, że oświetlenie nie było najlepsze?

Wizyta na tym stoisku była dość osobliwym doświadczeniem. Odchodziłem z poczuciem, że gdyby choć połowa z tego, co mówili mi pani z alergią na jabłka i jej szef, było prawdą, mielibyśmy rozwiązane wszystkich problemów ochrony zdrowia. W dodatku inni wystawcy na targach w Gliwicach poszliby z torbami. Bo jeśli generator wodoru plus DMSO radzą sobie w onkologii, neurologii, alergologii, to po co nam kamienie wulkaniczne sprzedawane na stoisku obok albo specjalne „lecznicze” lampki solne?

Tak śledzą nas Chińczycy

Po przejściu stoiska z wodorem postanawiam, że wejdę na salę wykładową, gdzie trwa konferencja „Czego ci lekarz nie powie”. Żeby to zrobić, muszę się zdekonspirować. Zgłaszam się do punktu akredytacyjnego, a tam konsternacja. Pani za ladą nie bardzo wie, czy może mnie wpuścić. Wzywa organizatora, pana Bogdana. Ten przychodzi, wypytuje i stwierdza, że „Wirtualna Polska to dzisiaj straszny artykuł napisała”. Uczciwie przyznaję, że autorem byłem ja. Wtedy robi się jeszcze dziwniej.

Pan Bogdan oznajmia, że decyzję musi podjąć szefowa wszystkich szefów i tak spotykam wspomniana już panią Edytę. Po chwili – subiektywnie bez większego entuzjazmu – wydaje zgodę, ale zaznacza, że musi o moim przybyciu powiadomić samego Jerzego Ziębę. Powiało grozą, ale najważniejsze, że mogę wejść.

Ogromna sala widowiskowa w Arenie Gliwice jest przedzielona na pół, wielką czarną kotarą. Kilkaset osób mogło siedzieć na poziomie zero, pozostałe na udostępnionej części trybun. Trafiam akurat na wykład dr Jerzego Jaśkowskiego. W skrócie – to człowiek, któremu Izba Lekarska w 2017 roku zawiesiła prawo wykonywania zawodu. Między innymi za szerzenie informacji zniechęcających do szczepień. Jaśkowski to starszy mężczyzna, siwa broda, wąsy. W jednej z publikacji porównano go do Gandalfa – coś w tym chyba jest.

Trafiam na końcówkę jego wykładu. Trzy minuty wystarczają, by dowiedzieć się, że kobiety chodzące na szpilkach będą miały problemy z haluksami i deformacją nóg. Niepokoją jednak dalsze słowa Jaśkowskiego: – Za kilka lat trzeba będzie obcinać stopy.

Od haluksów prelegent płynnie przechodzi do tematu, który wprawia mnie w osłupienie. To historia o farbach do skóry. Wykładowca nie wyjaśnia do końca, czy mówi o farbach używanych w tatuażach, czy jakichś innych farbach. Twierdzi za to, że od 15 lat są promowane barwienia skóry (nie widziałem takich reklam, ale może mi umknęły).

To w sumie drobiazg, bo oto dochodzi do najważniejszego. Doktor Jaśkowski podaje ciąg „faktów” i „zdarzeń”, które jego zdaniem dowodzą, że jesteśmy permanentnie inwigilowani. Te farby są produkowane – jak twierdzi – najczęściej w Chinach. I one mają w sobie cząsteczki „nanobotów”. A każda cząsteczka ma własne ID. Ta cząsteczka nadaje sygnał do smartfonu, a ten do stacji przekaźnikowej.

– W ten sposób jesteście inwigilowani – ostrzega Jaśkowski widownię. Daję słowo, nikt się z tego nie śmieje. Wręcz przeciwnie, wiele osób potakuje głową, słuchając wywodu. Jaśkowski kończy, zbierając gromkie brawa.

Pan zarabia razem z nami

Przerwa w wykładach. Wracam na targi. Jeszcze tyle stoisk do odwiedzenia. Na końcu sali trafiam na przemiłe panie, w średnim wieku. Tryskają entuzjazmem, a widząc, że przeglądam ich ulotkę, wołają mnie. Na plakatach za ich plecami hasła: „Fototerapia”, „Naturalne odmładzanie organizmu”, „Komórki macierzyste”. Zapowiada się ciekawie.

Pani Beata ciepłym głosem tłumaczy mi, że nie chodzi o żadne lampy, ani naświetlania. Chodzi o plastry, ale to nie są zwykłe plastry. To są bio-elektrody! Co robią? Otóż przyklejone w odpowiednim miejscu, zatrzymują nasze własne światło wewnątrz organizmu, a to światło leczy.