Projekt Konstytucji dla Rzeczpospolitej Polskiej i Konfederacji Narodów Międzymorza – ROZDZIAŁ XV

 

ROZDZIAŁ XV

 Nadzwyczajne przepisy karno – wykonawcze wobec osób pełniących ważne funkcje społecznie

 

Art.1

Zakres i obszar szczególnych przepisów karnych   

§1. Wszystkie niniejsze zakazy i nakazy dotyczą w szczególności osób sprawujących ważne funkcje publiczno-zawodowe lub prywatno-zawodowe, związane z dbaniem na obszarze krajów skonfederowanych lub dążących do konfederacji, o;

1. a) zdrowie obywateli,
2. b) bezpieczeństwo biologiczne obywateli,
3. c) zachowanie płodności i przyrostu naturalnego równoważącego jego spadki,
4. d) zapewnienie bytu materialnego obywatelom przez przystępne warunki podejmowania pracy i działalności gospodarczej,
5. e) zapewnienie samostanowienia ustrojowo – politycznego tj. wolności ustrojowej dla narodów rdzennych,
6. f) zapewnienie ochrony i rozwoju kultury narodów rdzennych,
7. g) zachowania własności zasobów narodowych, w tym; surowców kopalnych, wody, ziemi, lasów, we własności narodów rdzennych,
8. h) zachowania suwerenności państwowej i narodowej, w tym; ekonomicznej i terytorialnej,
9. i) zapewnienia narodom właściwej siły obronnej i nienaruszalności ich granic,
10. j) organizację sprawiedliwie i sprawnie działających sądów,
11. k) zapewnienie nienaruszalności prywatnej korespondencji, życia prywatnego, spokoju domu i rodzin, oraz ochrony przed inwigilacją cyfrową,
12. l) zapewnienie rozwoju nauki i edukacji oraz jej konkurencyjności wobec ośrodków zagranicznych,
13. m) odpowiadanie za przekaz informacji oparty na prawdzie obiektywnej i pozbawiony cenzury poza obszarami chronionymi z uwagi na bezpieczeństwo militarne,
14. n) zapobieganie i eliminowanie korupcji politycznej i finansowej,
15. o) zapewnienia obywatelom pełnych praw do wyrażania wolności słowa oraz sprzeciwu politycznego lub inicjatywy ustawodawczej.

Art.2

Cel szczególnych przepisów karnych  

§1. Niniejsze zakazy i nakazy, stanowią projekt przepisów przejściowych które zostaną w drodze referendalnej nieuchronnie ustanowione jako przepisy stałe, po odpowiednich poprawkach ustawodawczych.

§1.2. Jako takie, stanowią zarazem ostrzeżenie przedustawodawcze, o zakresie kar z nimi powiązanych.

§2. Celem podstawowym ogłoszenia zapowiedzi niniejszych przepisów, jest, aby;

1. a) nikt z łamiących wymienione zakazy jak i nakazy, nie miał w przyszłości prawa do tłumaczenia się niewiedzą czy nie obowiązywaniem niniejszych zapowiedzi prawnych wstecz, w czasie popełnionych przestępstw,
2. b) ukaranie winnych było nieuchronne i szybkie,
3. c) nie następowało dalsze łamanie wskazanych; norm, praw i zasad społecznych.

Art.3

O dopuszczalności wstecznego obowiązywaniu prawa jeśli jest oparte na  ogólnie znanej normie lub podobnych przepisach prawnych lub obyczaju  

§1. Niniejsze zakazy i nakazy są efektem etyki europejskiej XX – XXI wieku opartej na prawie naturalnym oraz normach prawa rzymskiego przyjętych przez wszystkie narody europejskie, które funkcjonują na prawie zwyczajowym stanowiącym ich fundament od zarania ludzkości i społecznej świadomości narodów europejskich.

§1.2. Z norm tych, stworzono spisane prawa stanowione, co zasadniczo uniemożliwia tłumaczenie łamiącym je, nieznajomością tych zasad i ich nieobowiązywaniem, nawet, jeśli przepisy prawne nie są z nimi ścisłe literalnie a jedynie zgodne intencyjnie.

Art.4

   Zastrzeżenie  

§1. Niniejsze przepisy nie stanowią groźby przeciwko władzy publicznej i urzędom publicznym, lub osobom prywatnym, lecz są ostrzeżeniem, że będą one zmuszone podlegać sądom i zostaną sprawiedliwie w obliczu niezależnych sądów rozliczone ze złamanie starych nakazów etycznych i cywilizowanych norm prawnych przypomnianych jedynie naszymi zaleceniami, w podstawowym zakresie ludzkiej uczciwości, w tym, za łamanie obecnie obowiązujących, własnych ustaw i konstytucji krajowych. 

Art.5

   Możliwość złagodzenia kary

 §1. Każdy, kto brał lub bierze udział w podlegającym karze procederze, jeśli przyzna się publicznie do swoich naruszeń wskazanych zakazów i nakazów, oraz wskaże ich mocodawców przed wejściem w życie poniższych zapowiedzi karnych, zostanie zwolniony z odpowiedzialności z ich tytułu w tym materialnej, pod warunkiem;

1. a) zakazu sprawowania jakichkolwiek funkcji; politycznych, publicznych, informacyjnych,
2. b) zakazem dożywotniego udziału biernego lub czynnego w wyborach powszechnych i referendach powszechnych,
3. c) zakazu pracy na stanowiskach urzędniczych w administracji publicznej od szczebla średniego wzwyż,
4. d) zakazu pracy w służbach siłowych,
5. e) zakazu pracy w zawodach informacyjnych,
6. f) nakazu przejścia doszkolenia zawodowego opartego na obiektywnej wiedzy naukowej w przypadku lekarzy winnych złamania rzeczonych nakazów lub zakazów.

Art.6

   Zapowiedź szczegółowych przepisów karnych 

§1. Konfederacja ustanowi w przyszłości na swoim obszarze państwowym, prawa karne dla wszelkich osób winnych;

1. zadłużenia obywateli i ich krajów a w efekcie obywateli, ponad poziom wyższy niż 1 000 EU na obywatela,
2. niewoli społeczno – politycznej, poprzez uniemożliwianie w praktyce funkcjonowania systemu referendalnego, jak odwlekanie lub nie wdrażanie pod referendum uprawnionych wniosków referendalnych popartych ustawową liczbą podpisów,
3. ustrojowej dominacji fałszywej demokracji, opartej na nierówności przekazu medialnego, dotacjach dla partii, cenzurze i progach wyborczych,
4. dopuszczenia do rozwoju kast, oligarchii, partyjnego nepotyzmu, rozdawnictwa stanowisk i zasobów finansowych lub majątku narodowego,
5. dopuszczeniu do szerzenia się korupcji, w tym politycznej, poprzez brak przeciwdziałań w tej mierze lub im sprzyjanie,
6. doprowadzeniu do zmarnotrawienia lub rozsprzedania za grosze majątku narodowego, w tym wyprzedaży zasobów narodowych, udzielania koncesji na cenne złoża kopalne lub wodę korporacjom z przewagą kapitału obcego,
7. doprowadzenia i utrzymywania żebraczych emerytur, w tym mnożenie liczby wypłat emerytalnych zamiast ich godnej waloryzacji,
8. poddaniu krajów władzy polityczno – finansowej korporacji, oligopoli, monopoli i karteli,
9. manipulacji i kłamstw medialnych, z obszarów szczególnie ważnych dla życia społecznego,
10. oszustw pandemicznych, w tym zalecanie działań prozdrowotnych niebezpiecznych dla zdrowia bez informowania o ich zagrożeniach i możliwych powikłaniach, fałszowania statystyk, niepodawania publicznie czy oficjalnie na stronach rządowych; wyników obiektywnych badań naukowych, poddawanie polityki zdrowotnej interesom korporacji i środowiskom sprzyjającym ludzkiej depopulacji,
11. nadliczbowych zgonów w wyniku utrudniania leczenia obywateli, czy prowadzenia metod pseudoleczenia za pomocą wywiadu zdalnego,
12. utrudniania obywatelom prowadzenia naturalnych metod leczenia, czy leczenia w porozumieniu z lekarzem w sposób niezależny od zalecanego przez władze czy nadzór medyczny,
13. niebadaniu zakupywanych środków medycznych, ;leków i szczepionek, przez niezależne laboratoria krajowe w zakresie ich składu i bezpieczeństwa, a poleganie na dobrej wierze ich dostarczycieli,
14. przymuszania obywateli do szczepień przeciwko covid jak i noszenia masek,
15. zamykaniu lub zmuszaniu do zamykania działalności gospodarczej w wyniku tzw, zagrożenia pandemicznego i niewyciągania wniosków z krajów które zrezygnowały z lockdanów a uzyskały podobny lub lepszy wynik odporności obywateli,
16. prowadzeniem nieprawidłowych procedur i nadzoru respiratorowego, skutkujących licznymi zgonami,
17. szerzeniem paniki za pomocą kłamstw pandemicznych,
18. prowadzeniu cenzury medialnej, szczególnie wobec krytyki szczepień na covid,
19. zakazywaniu krytyki publicznej i społecznej wobec lobby żydowskiego i działań Izraela w Palestynie oraz sprzyjaniu Rosji, czy przejmowania władzy politycznej,
20. lekceważeniu jakichkolwiek zbrodni masowych i ludobójstwa, w tym blokowania ekshumacji pomordowanych – również w wyniku holokaustu czy zbrodni wołyńskiej,
21. kształtowanie prawodawstwa w sposób sprzyjający powyższym przestępstwom,
22. sprzyjania państwom współcześnie okupacyjnym i zaborczym lub państwom wyraźnie życzliwym państwom zaborczym,
23. osłabianiu potencjału obronnego, przez zmniejszanie siły liczebnej, technologicznej, przemysłowej zbrojeniowej i naukowo-wojskowej,
24. dopuszczeniu do niszczenia przedsiębiorczości i klasy średniej,
25. dopuszczenia do sprzedaży żywności szkodliwej dla zdrowia ludzkiego i uprawianej w sposób szkodliwy dla środowiska naturalnego.

Art.7

   Zapowiedziane zakazy  

§1. Zabrania się niezwłocznie:

1. a) rządzącym krajami skonfederowanymi, w tym; prezydentom, premierom, wszelkim członkom rządów, ministrom wszelkiego szczebla i działów,
2. b) przedstawicielom parlamentarnym; posłom i senatorom,
3. c) przedstawicielom samorządowym; radnym i burmistrzom,
4. d) wszelkim urzędnikom administracji publicznej,
5. e) pracownikom wymiaru sprawiedliwości; sędziom, prokuratorom, ławnikom,
6. f) pracownikom służb medycznych; lekarzom, pielęgniarzom, ratownikom medycznym,
7. g) pracownikom służb siłowych, wojska, policji, służb więziennych,
8. h) pracownikom i właścicielom służb informacyjnych, w tym; dziennikarzy, właścicieli i udziałowców mediów – w tym; tv, radio, internet,
9. i) członkom zarządów partii politycznych, stowarzyszeń i fundacji:

§1. 2

1. zadłużania naszych krajów na poziomie budżetowym wyższym niż 10% rocznego budżetu krajowego czy w kolejnym roku budżetowym jeśli wcześniejszy dług nie został spłacony do minimum 50%, pod warunkiem, że wyższe zadłużenie jest dopuszczalne jedynie na cele militarno – obronne i jedynie za zgodą większościową wyrażoną przez obywateli w referendum,
2. zadłużania naszych krajów udzielając zabezpieczenia uzyskanych kredytów na ich majątku narodowym, w tym na surowcach podziemnych (kopalinach), ziemi, wodzie, nieruchomościach, lasach, kapitale bankowym, jakimkolwiek ograniczeniu suwerenności naszych krajów i ich narodów,
3. zadłużania krajów lub sprzedawania ich jakiegokolwiek mjatku narodowego, w oparciu o tajne umowy nie udostępnione opinii publicznej i parlamentom przed ich zawarciem,
4. niespłacania kapitału kredytowego i poprzestawania na płaceniu jedynie odsetek, od kredytów zaciągniętych przez nasze kraje, tak, że dług podstawowy w dalszym ciągu zostaje niespłacony,
5. podporządkowywania przez prawo lub umowy czy tajne porozumienia, rządów naszych krajów; korporacjom, organizacjom międzynarodowym, obcym rządom, rodzinom, środowiskom wewnętrznym nie stanowiącym narodów rdzennych autochtonicznych naszych krajów, bez oficjalnego ratyfikowania takich umów przez referendum powszechne.
6. ukrywania istotnych umów i innych informacji dotyczących zmniejszania lub utraty suwerenności naszych narodów,
7. angażowania naszych narodów i krajów czynnie z użyciem własnych wojsk, w szkolenia wojskowe, współpracę wywiadowczą, wojny i działania zbrojne nie stanowiące obrony krajów NATO – w reakcji innej niż na ich zaatakowanie czy zapobieganie agresji wojennej na kraje NATO, bez zgodny naszych parlamentów,
8. szkoleń obronnych i współpracy wojskowej w tym wywiadowczej i techniczno – naukowej – zbrojeniowej z krajami i obrony tych krajów, jakie nie należą do sojuszu obronnego NATO, bez zgody naszych parlamentów,
9. wspierania politycznego, dyplomatycznego, materialnego i prowadzenia pełnej współpracy gospodarczej, z agresorem na jakiegokolwiek sygnatariusza naszej Konfederacji lub kandydata do niej – który wcześniej nie prowadził działań agresywno – militarnych, w tym terrorystycznych lub dywersyjnych,
10. włączania naszych krajów w działania globalne mające na celu likwidację resztek demokracji i uniemożliwianie ustanawiania ustrojów demokracji bezpośredniej,
11. udziału w sztucznie kreowanych pandemiach i zmieniania dawnych międzynarodowych wytycznych pandemicznych, wpływając na wyniki statystyczne,
12. masowych akcji szczepień preparatami o niezakończonych testach badawczych (udział w eksperymencie medycznym),
13. ukrywania negatywnych skutków poszczepiennych, bez podawania ludności szerokiej informacji o takim eksperymencie i możliwej szkodliwości, zagrożeniach, powikłaniach czy zgonach,
14. fałszowania czy manipulowania danymi o powikłaniach poszczepiennych, metodami finansowymi, nagrodami, wynagrodzeniami, ewidencją powikłań lub jej odmową, bądź statystyką,
15. zawodowych sądów specjalnych nad dyplomowanymi lekarzami czy sędziami, którzy publicznie wypowiadają swoje negatywne zdanie o działaniach; medycznych, pandemicznych, szczepiennych, sądowniczych, prawnych, czy rządowo – politycznych władzach kraju, (zlikwidujemy wszelkie sady zawodowe, na rzecz wyłącznie sądów powszechnych z wyjątkiem sądów tajnych – wojskowych),
16. wprowadzania prawa uniemożliwiającego dyplomowanym lekarzom prowadzenie procedur leczniczych na choroby wirusowe i wszelkie inne, zgodnie ze swoją wiedzą, za zgodą pacjenta, bez narzucania im wytycznych ministerstw zdrowia lub rozporządzeń rządowych czy ustaw parlamentarnych sprzecznych z nauką medyczną,
17. fałszowania i powielania publicznego nieprawdy, informacji sprzecznych z nauką, w tym o rzekomej skuteczności maseczek przeciwko wirusom, czy całkowitym bezpieczeństwie szczepień na Covid, (w tym celu, nakażemy przeprowadzenie publicznej, telewizyjnej debaty zwolenników i przeciwników w osobach dyplomowanych lekarzy i naukowców, przedstawienie dowodów medycznych za ich poglądami, w postaci uznanych medycznie badań naukowych),
18. odmawiania; leczenia szpitalnego, zabiegów medycznych, badań lekarskich w okresie zarządzonej pandemii, wobec osób długotrwale i ciężko chorych,
19. wynagradzania szpitali i placówek medycznych za kwalifikowanych pacjentów jako pandemicznych i zabiegów wobec nich, wyżej niż standardowa, dotychczasowa wycena takiej obsługi pacjentów w innych, podobnych przypadkach medycznych,
20. stosowania wadliwych lub nieprecyzyjnych testów na wykrywalność wirusów, blokowania prezentacji opracowań naukowych w mediach publicznych i prywatnych, ukazujących ich nieskuteczność,
21. zamykania przedsiębiorstw, blokady prowadzenia działalności gospodarczej z powodu pandemii, (lockdaunów), jak zamykanie hoteli i restauracji, w przypadku gdy pandemia danego wirusa nie znika pomimo szczepień zaś w wyniku nabycia naturalnej odporności kraje nie stosujące lockdaunów (jak Szwecja), uzyskały zachorowalność nie wyższą niż średnia europejska,
22. sprzedaży w trybie poza referendalnym majątku naszych narodów, ich własności państwowej, obcym podmiotom państwowym czy prywatnym, czy własnym podmiotom prywatnym w wielkości ponad 20% lub na warunkach uniemożliwiających nadzór i głos decydujący narodom, jak; surowce kopalne, geotermia, lasy, wody, powietrze, limity energii, ziemia budowlana i rolna,
23. negatywnego lub perojatywnego określania obywateli manifestujących swój patriotyzm narodowy, przywiązanie do narodowości lub suwerenności naszych krajów, dbających o suwerenność polityczno – ustrojową narodów rdzennych, mianem; szowinistów lub nacjonalistów czy też skrajnej prawicy, faszystów, nazistów, antysemitów,
24. szczególnie przedstawicielom do parlamentu i rządom, służenia korporacjom, innym lobby biznesowym, obcym państwom, poprzez pobieranie od nich jakichkolwiek gratyfikacji pieniężnych, w tym; honorowych tytułów uniwersyteckich, orderów, korupcji politycznej w postaci stanowisk zagranicznych, udziałów lub stanowisk w spółkach biznesowych,
25. udzielania synekur w spółkach skarbu państwa, na stanowiskach urzędowych, w radach nadzorczych i podobnych, członkom parlamentów krajowych (mogą oni wykonywać jedynie pracę parlamentarną będąc zależni jedynie od woli referendalnej wyborców w swoich okręgach wyborczych) oraz bliskim członkom ich rodzin – o ile członkowie ich rodzin nie wykonywali ich przed objęciem mandatu parlamentarnego przez ich bliskich – co znosi prawo kandydaowania w wyborach powszechnych na funkcje przedstawicielskie osobom z nimi powiązanym (jako zainteresowanym później chronieniem interesów rodzinnych).

Art.8

 Zapowiedziane nakazy

§1. Nakazuje się niezwłocznie: rządzącym krajami skonfederowanymi, w tym prezydentom, premierom, wszelkim członkom rządów, ministrom wszelkiego szczebla i działów, członkom parlamentów, wszelkim urzędnikom administracji publicznej, sędziom i prokuratorom, lekarzom i pracownikom zawodów medycznych, policji, wojska, dziennikarzom, właścicielom i udziałowcom mediów, członkom zarządów partii politycznych:

1. Udzielenia natychmiastowej, czynnej, zbrojnej obrony militarnej wobec zaatakowanych krajów należących formalnie do projektowanej Konfederacji, w celu jej odparcia i pokonania, pod zaplanowanym dowództwem sztabowym państw skonfederowanych, z przywództwem naczelnego dowództwa wspólnie wybranego, przy udziale dowództwa państwa zaatakowanego.

2. Natychmiastowe traktowanie suwerena – naszych rdzennych narodów, jako najwyższej i jedynej władzy samostanowiącej własne prawa krajowe i wspólnotowe w ramach projektowanej Konfederacji.

3. Parlamentom naszych krajów, natychmiastowe uchwalenie i uruchomienia procedury referendalnej w przypadku zebrania przez obywateli wymaganej ustawowo liczby podpisów poparcia, w celu powszechnego przegłosowania niniejszych przepisów Konstytucji Konfederacji Narodów Międzymorza i głosowanie referendalne jej przyjęcia za zwykłą większością głosów oraz obligatoryjne jej wdrożenie i dostosowanie do niej konstytucji krajowych naszych państw narodowych.

4. Odmowa zinstytucjonalizowana (oparta na przepisach pandemicznych), o ile spowodowała wyraźnie nadnormatywną wzmożoną śmiertelność w stosunku do lat poprzednich sprzed pandemii, podlega rozliczeniu winnych wprowadzenia tych przepisów ustawowych lub rozporządzeń i procedur, w tym zarządzeń rządowych z tytułu celowego ludobójstwa i planowej depopulacji społeczeństwa.

Art.9

  Nadzwyczajne organy rozliczeniowo-karne

§1. Natychmiast po ustanowieniu ustroju demokracji bezpośredniej, zostanie powołany w każdym skonfederowanym kraju Konfederacji;

1. Trybunał ds. Rozliczenia Pandemii Covid, prowadzący swoje obrady publicznie, złożony z kwalifikowanych sędziów i rzeczoznawców w osobach naukowców i specjalistów wirusologów oraz innych, świadków, osób z powikłaniami poszczepiennymi, lekarzy, w którym osądzimy działania parlamentów i rządzących w zakresie zwalczania pandemii i jej zapobiegania, orzekając, czy informowali społeczeństwo prawdziwie o zagrożeniach oraz szkodliwości szczepień, niezakończeniu ich testów, czy prowadzili właściwe procedury lecznicze, czy nakazywali stosowanie niebezpiecznych dla zdrowia i nieskutecznych oraz szkodliwych masek, czy środki które polecali były bezpieczne a jeśli nie, to dlaczego.

1.2. Dlaczego nie wdrożono procedur wzmacniania odporności szczególnie osób narażonych, poprzez suplementację odpowiednimi witaminami refundowanymi, suplementację florą bakteryjno-jelitową, produktami dostarczanymi pod drzwi starszych i chorych  obywateli o zmniejszonej odporności, ekspozycją na słońce i oddychanie na świeżym powietrzu, zamiast zamykania dostępu do lasów i parków lub nakazywanie przebywanie tam w maskach.

2. Trybunał ds. Pandemii i Rozliczenia Technik Depopulacji Ludzkości, będzie zobowiązany ustawą referendalną, do zbadania również metod leczenia, w tym procedur pod respiratorami, procedur zakupu wyposażenia szpitali i ich rozliczania, oceniania zakupionych urządzeń, ich jakości, maseczek, korporacyjnych szczepionek i leków, dlaczego brakowało laboratoriów do badania zawartości i jakości szczepionek ingerujących trwale w ludzkie organizmy w tym genotyp człowieka – co stanowi potencjalna zagrożenie narodowe, możliwość prowadzenia ukrytej wojny biologicznej i zniszczenia populacji naszych państw, ich przyrostu naturalnego. 2.2. Wszystkie zagadnienia, będą badane przez kilkanaście zespołów sędziowskich i orzekane osobno, bez zbędnej zwłoki.

2.3. Po zakończeniu poszczególnych orzeczeń, łączny skład sędziowski Trybunału orzeknie o potwierdzeniu lub odrzuceniu tezy o planowej depopulacji ludności i jej realizacji oraz wysunie wnioski zapobiegawcze na przyszłość.

3. Narodowym Trybunałem Stanu wybranym z kwalifikowanych sędziów w referendum powszechnym, z tytułu zdrady narodowej, jako świadomego działania wbrew żywotnym interesom naszych krajów i suwerenności ich rdzennych narodów i obywateli, prawu naturalnemu, etyce, normom prawa rzymskiego  i obyczaju, narodowym.

Art.10

  Przewidziane kary 

§1. Wprowadzone zostaną następujące kary w zależności od zajmowanego stanowiska publicznego, wykształcenia zawodowego, funkcji społecznej lub branży dla osób które/którzy nie zastosują się do powyższych wytycznych, po wprowadzeniu zmiany ustrojowej w demokrację bezpośrednią i uchwaleniu niniejszej Konstytucji:

1. Prezydenci i premierzy oraz członkowie rządów do stopnia wiceministrów naszych krajów, podlegać będą karze więzienia ściśle na lat 30-stu, podlegać będą przepadkowi majątku, w tym majątku małżonków uzyskanego po dacie ślubu, całkowitej utracie praw do udziałów powszechnych w majatku narodowym, po osądzeniu przed Narodowym Trybunałem Stanu.

2. Przywódcy partyjni obozów rządzących oraz posłowie, jako osoby odpowiedzialne za politykę partii władzy i niedopuszczenia suwerena narodowego naszych krajów do referendalnych decyzji politycznych i kontrolnych, podlegać będą karze dożywotniego więzienia i utracie całości majątku osobistego, z uwagi na ich naczelną rolę w kierowaniu działaniami rządowymi i państwowymi, całkowitej utracie praw do udziałów powszechnych w majatku narodowym, jeśli uniemożliwią (zablokują lub wstrzymają) przeprowadzenie referendum o zmianie ustroju w demokrację bezpośrednią i tym samym pełne zrealizowanie wolności polityczno – ustrojowej obywateli.

3. Członkowie parlamentów krajowych, którzy zagłosują wbrew powyższym wytycznym, lub byli w czasie kadencji parlamentarnej członkami partii rządzących lecz nie zasiadali na stanowiskach rządowych, podlegać będą karze 15 lat więzienia i przepadku majątku osobistego, całkowitej utracie praw do udziałów powszechnych w majatku narodowym.

4. Pozostałe osoby, winne złamania wymienionych nakazów i zakazów, mające obiektywne usprawiedliwienie ich czynów lub działające w zastraszeniu zawodowym lub materialnym, a wykonujące pracę:
5. a) urzędników administracji publicznej,
6. b) sędziów,
7. c) prokuratorów,
8. d) lekarzy i pracowników medycznych,
9. e) policji i pracowników służb tajnych,
10. f) dziennikarzy,
11. g) właścicieli i udziałowców mediów,
12. h) członków zarządów partii politycznych,
13. i) zarządów korporacji i firm,

-podlegać będą karze 5 lat więzienia w zawieszeniu i przepadkowi majątku osobistego w części pochodzącej z subwencji, wynagrodzeń lub reklam zleceniodawców ich nieetycznych działań.

Art.11

  Przewidziane wyróżnienia   

§1. Wprowadzone zostaną wyróżnienia i odznaczenia oraz zabezpieczenia emerytalne i rodzinne, dla osób które wykazały się szczególna odwagą i determinacją w publicznym szerzeniu prawdy oraz odmawianiu wykonywania działań przeciwnym normom etycznym i prawnym jakie obejmują wymienione zakazy i nakazy.

Art.12

Przepisy przeciw upartyjnianiu parlamentów

1. Wszyscy posłowie i senatorowie oraz radni, z dniem wejścia w życie niniejszej konstytucji, stracą członkostwo w partiach politycznych i piastowane w nich funkcje, za wyjątkiem ust.2
2. Prezydent kraju lub państwa, prezydenci miast, posłowie i senatorowie oraz radni, którzy nie chcą utracić członkostwa w partiach, będą mogli złożyć oświadczenie w kancelarii Sejmu, Senatu lub Rady Samorządu lokalnego o zachowaniu członkostwa partyjnego.

2.2. W takiej sytuacji, osoby te utracą mandat uzyskany w wyborach powszechnych, zachowując członkostwo partyjne.

 

ROZDZIAŁ XVI 

Wnioski normatywne dla ustrojowych praw konstytucyjnych Konfederacji

i Wielkiej Rady Historyczno – Etycznej KNM (WRHEK)

(wynikające z historii i kultury; obyczaju, etyki, norm i praw ludzkości

wyciągnięte z pomników praw człowieka)

 

(z wyjątkami, opracowano przeważająco na podstawie; 

pracy zbiorowej, Tom I, POMNIKI PRAW CZŁOWIEKA W HISTORII,

Źródło: https://docplayer.pl/2955693-Pomniki-praw-czlowieka-w-historii.html )

  

1)  OBYCZAJE PLEMIENNE LUDÓW PRESŁOWIAŃSKICH; kultur; Stracevo, Vincza, Lendzielskiej, Łużyckiej, ludów; Ariów, Scytów,  Sarmatów, Lechitów, wspólnoty Słowiano – Bałtyjskiej,  od 20 000 – 1000 r. pne.

–  Z obyczajów tych, zachowała się wiedza, że dominowała wśród plemion bałto – słowiańskich, zachowana do dzisiaj, szeroka tolerancja dla praktyk duchowych, wierzeń, wiedzy lekarskiej (wiedźmy), podleganie obowiązkowi obrony ojcowizny – wojowie, wójtowie, rozstrzyganie spraw miejscowych poprzez więc ludowy – prawo kopne długo zachowane na Rusi, spraw wojskowych poprzez koło rycerskie, wybieranie władcy na czas wojenny. Przynależność do wspólnoty słowiano – bałtyjskiej przypisują sobie Niemcy w postaci ludu pragermańskiego. Jest to jednak nadużycie, gdyż nie ma na to żadnych dowodów. Są za to zaprzeczenia, wskazujące na wywodzenie się terminu Germanie od górskich ludów prasłowiańskich z obszaru Alp północnych, na granicy Słowian z Rzymem. Istotnym związkiem ludów bałto – słowiańskich, byli opisani przez Herodota Melanheni (My – Laheni), występujący na obszarze od Kaszub po Kaukaz, jak dzisiaj wskazują badania z wielu dziedzin nauki, na obszarze prakolebki językowej Słowian.

Wnioski:

W nawiązaniu do tych pradawnych wolności społecznych, Konfederacja budowana jest na nowożytnej demokracji bezpośredniej – referendalnej, zastępującej pradawną demokrację bezpośrednią – wiecową.

 

2)   OBYCZAJE STAROŻYTNYCH LUDÓW SCYTYJSKICH, 2000 – 1000 pne.

–  Niemal cała Europa środkowa i wschodnia, poprzez krainy syberyjskie aż po granice Indii i Chin (Sin – jasnego władcy), zajęta była w czasach starożytnych wielkim związkiem ludu zwanego Scytami/Skitami, zaś w Europie środkowej Sarmatami – jego gałęzią rodową, lub Lachami nad Dunajem – kolejną odnogą rodu scytyjskiego. Lud Scytyjski w swojej większości jak dowodzą badania szczątków ludzkich w kopcach scytyjskich na Ukrainie, posiadał haplogrupę R1a, zwaną dzisiaj przez naukowców symbolicznie „słowiańską”, posiadaną przez większość Polaków i Łużyczan, Cieszynian, lub I2 – staroeuropejską. Lud scytyjski przyniósł Europie kulturę pierwszej państwowości, organizacji struktur wolności społecznej umożliwiającej swobodną ekspresję wierzeń, współpracę obronną. W innej sytuacji, niemożliwe byłoby przetrwanie przez tysiące lat tego związku. Lud scytyjski, jakiego nazwa przypuszczalnie wywodzi się z greckiego zniekształcenia terminów dla map Herodotowych, oznacza lud ze szczytów Ziemi, jej północnej strony. Wojny ludów scytyjskich, opisane przez kronikarzy; perskich, greckich, rzymskich, właśnie z nimi, cechuje bezgraniczne oddanie ojcowiźnie, macierzy. Taką jest epos o Tomirysie i Czaropanach, księżniczce scytyjskiej, przypomniany przez C. Białczyńskiego, która nie pozwoliła krewniakom z Persji zawładnąć krainą Scytii europejskiej. Toczyła ona krwawe walki na obszarze dzisiejszej Ukrainy, zadając Persji porażkę jaka zmusiła ją do odwrotu. Wówczas największej militarnej potęgi Świata. Ta macierz scytyjska, kraina Scytów królewskich, to nic innego jak mać/matka – Arjów, dawniejszego ludu wenedyjskiego pochodzenia – staroeuropejczyków przedlodowcowych, I2. Zwana Sarmacją ; Z/S – Arii – mati/macją/matką/macią. To ona stała się kolebką języka słowiańskiego, jak dowodzą nauki lingwistyczne i genetyczne, oraz współczesna archeologia, gdzieś na łączniku ziemi rusińskiej i lackiej, na Wołyniu i Małopolsce, Tj. na wo/to – łyń/łonie ; czyli w kolebce jego narodzin.

Wnioski:

Ta kraina, Wołyń, musi stać się dzisiaj łącznikiem kulturowym, pomiędzy Ukraińcami i Polakami. Musi wykorzystać swój potencjał historyczny, dziejowy, pomimo potwornych zbrodni jakiej doświadczyła z rąk obłędnych ideologii, w tym ukraińskiej UPA. Musi, dalej przynależąc do Ukrainy poza dorzeczami Wisły jakie powinny wrócić do Polski, pomimo że zajmuje ziemie nadane przez zbrodniarza Stalina, łącząc na nowo rodowymi związkami, wspólnym pięknem kulturowym, oba narody; polski i rusiński. Kiedy to nastąpi, na bazie jej starożytnej jedności scytyjsko – sarmackiej, jakiej kulturę wyznawała szlachta polska jak i ruscy bojarzy, zniesione zostaną ostatnie mentalne przeszkody w naszym zjednoczeniu, a tym samym w rozwinięciu całej Konfederacji Międzymorskiej. Bo przykład słowiański z kolebki mowy i kultury słowiańskiej – Wołynia, wpłynie na całą Słowiańszczyznę.

 

3) Prawa Mezopotamskie (Babilońskie), 2000 pne.

– Do twórcy tych praw zaliczyć należy Hammurabiego. Hammurabi, Hammurabi, król z I dynastii Babilonu, syn i następca Sin-muballita,  twórca potęgi państwa starobabilońskiego. Był autorem Kodeksu Praw. Kodeks ten, poprzedzał Kodeks Ur-Nammu – zbiór praw, ustanowiony za panowania sumeryjskiego króla Ur-Namm na przełomie XXII–XXI wieku p.n.e. Znany jest z kopii odkrytej w Nippur (obecny Irak) na początku XX wieku. Oraz Kodeks z Lipitisztara – sumeryjski zbiór praw z Isin z przybliżeniem z XX wieku p.n.e. Hammurabi był twórcą zbioru praw, tzw. kodeksu Hammurabiego znanego z inskrypcji wyrytej na diorytowe steli, w Suzie, starożytnej stolicy Elamu. Kodeks obejmował 282 artykuły dotyczące: wymiaru sprawiedliwości, wykroczeń przeciwko własności, ziemi i zabudowaniom, kupców i agentów handlowych, kobiet, małżeństwa, własności rodzinnej i dziedziczenia, pobicia i uszkodzenia ciała, rolnictwa, najmu, własności i sprzedaży niewolników. System kar opierał się na prawie talionu oraz mutylacji (Czym uczyniłeś to ci odetniemy, na przykład jeśli syn uderzył ojca, ucinano mu rękę). Wiele przestępstw zagrożonych było karą śmierci. Tylko nieliczne kary były bezkrwawe i ograniczały się do grzywny w srebrze, co dla karanego mogło się skończyć niewolą za długi.

Prawo ustanowione przez Hammurabiego miało charakter kazuistyczny, to znaczy jego przepisy formułowano przewidując konkretne, możliwe do popełnienia przestępstwa, nie starając się o wypracowanie uniwersalnych zasad ogólnych. Mieszkańcy państwa Hammurabiego nie byli równi wobec prawa. O wielkości kary decydował status: wolny czy niewolnik, posiadany majątek lub funkcja (wyróżnia się urzędników – dwór). Liczyło się, kto skarżył i kto był oskarżonym. Za uszkodzenie ciała niewolnika odszkodowanie brał jego właściciel (odszkodowanie za utratę zdolności do pracy). Przykłady prawne w Kodeksie Hammurabiego:

• 1 Jeśli ktoś kogoś oskarżył i rzucił nań podejrzenie o zabójstwo, zaś tego mu nie udowodnił, ten, kto go oskarżył, poniesie karę śmierci.
• 102 Jeśli kupiec dał agentowi handlowemu pieniądze jako pożyczkę bezprocentową, a on tam, gdzie poszedł, poniósł stratę, zwróci kupcowi kapitał.
• 128 Jeśli obywatel żonę sobie wziął, a umowy z nią nie zawarł, kobieta ta nie jest jego żoną.
• 153 Żona, która dla poślubienia drugiego mężczyzny kazała zabić swego męża, ma zostać wbita na pal
• 195 Jeśli syn ojca swego uderzył, rękę mu utną.
• 196 Jeśli obywatel oko obywatelowi wybił, oko mu wybiją.
• 197 Jeżeli obywatel złamał kość, kość złamią jemu.
• 198 Jeśli wyrwał oko poddanego albo złamał kość poddanego, zapłaci jedną minę srebra.
• 199 Jeśli wyrwał oko niewolnika innej osoby albo złamał kość niewolnikowi innej osoby, zapłaci połowę ceny jego kupna.
• 218 Jeśli lekarz obywatelowi operację ciężką nożem z brązu wykonał i spowodował śmierć obywatela lub łuk brwiowy obywatela nożem z brązu otworzył i oka obywatela pozbawił, rękę utną mu.
• 229 Jeśli budowniczy wybudował komuś dom, a dzieła swego nie wykonał trwale i dom, który wybudował, zawali się i zabije właściciela, budowniczy poniesie karę śmierci.

Prawa Babilońskiej Mezopotamii, wpływały na kulturę prawną ludów prasłowiańskich poprzez silne osadnictwo i podboje scytyjskie na obszarze Mezopotamii w kolejnych wiekach, napływające z obszaru Scytii europejskiej, czy współtworzenie przez Scytów państwa Ayran, współczesnego Iranu i wpłynięcie na jego tolerancyjne, lecz głównie monoteistyczne prawodawstwo, w tym poprzez przekaz Zaratustry zawarty w Awestach.

Wnioski:

Prawa Hammurabiego, wnosiły ściśle równorzędne kary za dokonane wykroczenia i przestępstwa, dzisiaj równoważone wyrokami więzienia lub karami finansowymi. W tym, kary za oszczerstwa i krzywoprzysięstwo przed sądem, czym chroniły prawa osobiste, godność obywateli. Podobnie, poszanowanie umów jak i domniemanie ich braku, kary za niewłaściwe praktyki lekarskie, kary za błędy budowlane. Niestety, prawa Hammurabiego akceptowały niewolnictwo i umniejszały zakres kar wymierzanych za krzywdy uczynione na niewolnikach.

 

4) Normy Spartańskie, 400 pne.

– Państwo spartańskie nazywało się właściwie Lacedemon (ORLICKI; Lasidemon lub Lahsidemon?), a Sparta była jego stolicą nad rzeką Eurotas (ORLICKI: Ewrotas; jest – wrotami/drzwiami, co dało podłoże do nazwy kontynentu Europa), wypływająca z góry Chełmos (Chełm?), w Lakonii (Lahonii, Lahini?), na południowo-wschodnim Peloponezie. (ORLICKI: Mamy tutaj mnóstwo starych odsłowiańskich nazw po L-Achajskich). Według starożytnej tradycji Sparta istniała już w epoce mykeńskiej; jednym z jej władców miał być Menelaos. Już Herodot twierdził, że to L-Achajowie stworzyli z wielu nacji Grecję, ujednolicając jej język i prawo. Chociaż, L-Achajowie znad Dunaju zajęli w późniejszym najeździe głównie zachodnie obszary Hellady po Kretę, niewątpliwie mieli przemożny wpływ na zjednoczenie Hellady. Symbolem Sparty, była litera Lambda, symbolizowana przez trójkąt skierowany wierzchołkiem do góry, od nazwy ludu tej ziemi – Lahoni, wierzącego w reinkarnację, jak właśnie Prasłowianie. (Symbol ten, symbolizował centralistyczną władzę Spartan, ich wojskową hierarchię dowódczą. W późniejszych czasach, z tego właśnie powodu, symbol ten został przyjęty przez niektóre organizacje o podobnej hierarchii centralistycznej, jak np. Masoni). Na czele spartańskiego państwa stało dwóch dziedzicznych królów (archagetai) z dynastii Agiadów i Eurypontydów, którzy spełniali funkcję dowódców armii oraz pełnili pewne obowiązki natury religijnej, lecz nie mieli wielkiej władzy. Zgromadzenie wojowników (apella), obywateli spartańskich, miało formalnie najwyższą władzę w państwie. Na wiecach przyjmowało uchwały, stanowiące prawo. W praktyce decyzje były podejmowane pod wpływem królów lub Rady Starszych. Spartanie samych siebie nazywali homoioi– równi, jednakowi. Zajmowali się w znacznej części szkoleniem wojskowym i przygotowaniem do prowadzenia wojen. Homoioi byli  wszyscy wolni dorośli mężczyźni w danej polis, bez względu na status majątkowy czy pochodzenie. Równość rozumiana jako podobieństwo była jedną z podstaw istnienia greckich miast-państw oraz gwarantem ich wspólnotowego charakteru. W Sparcie określeniem homoioi nazywano spartiatów. Każdy z nich posiadał na własność jedną niezbywalną działkę ziemi – zwaną kleros lub klaros (κλῆρος, κλᾶρος) – którą najczęściej uprawiali heloci, (niewolnicy). Od siódmego roku życia spartańskich chłopców poddawano rygorystycznym ćwiczeniom fizycznym i wojskowym (agoge), które miały z nich uczynić wybornych wojowników Państwem spartańskim zachwycała się oligarchia ateńska oraz filozofowie z Platonem na czele. Zachwycała ich prostota życia, jasność prawa oraz wysokie morale społeczeństwa mające swój wyraz w poświęceniu się całkowicie ideałowi wielkości Sparty. Do dziś jej historia jest klasycznym w swej oryginalności wycinkiem historii Hellady. Wielką wadą etyczną Sparty, było traktowanie ludzi ułomnych fizycznie, starych i chorych – których według przekazów strącano ze skał. Wychowanie w Sparcie trwało całe życie w ramach przygotowania do podejmowania nowych funkcji i związane było z nadzorem osoby stojącej wyżej w hierarchii. Przepisy państwowe oraz obyczaje regulowały każdy szczegół życia i za każde odstępstwo wymierzały surowe kary. Po stłumieniu powstania meseńskiego państwo stało się wszechobejmujące, policyjne i hierarchiczne. Cudzoziemcy byli z zasady podejrzani i narażeni na niebezpieczeństwa. Podróże pojedynczych Spartan za granicę były również wielce podejrzane. Właściwie podróżowali tylko wygnani lub ci, którzy w porę zauważyli niebezpieczeństwo i zdołali uciec. Tylko wyprawy wojenne, w zorganizowanych grupach uzasadniały opuszczenie ojczyzny. Dzieci były własnością państwa. Już od urodzenia o ich losie decydowała rada starszych. Od 12 roku życia przyszli obywatele Sparty opuszczali rodzinne domy i przenosili się do koszar, w których musieli mieszkać aż do osiągnięcia praw obywatelskich w wieku trzydziestu lat. Wtedy dopiero stawali się sobie równymi, mogąc od tej pory uczestniczyć w zgromadzeniu ludowym (apella). gromadzenie ludowe w starożytnej Sparcie[1], uchwalające prawa, rozstrzygające najważniejsze kwestie państwowe i wybierające urzędników (gerontów i eforów), a od VI/V w. p.n.e. decydujące także o wypowiedzeniu wojny. Uczestniczyli w nim wszyscy pełnoprawni obywatele (homoioi – „równi”, czyli spartiaci), którzy ukończyli 20 lat. Zebrani nie mieli prawa dyskusji – w przeciwieństwie do Aten nie funkcjonowała zasada isegorii, a Spartanie jedynie przyjmowali lub odrzucali wnioski geruzji i eforów, bez możliwości wprowadzenia poprawek. Głosowano okrzykami, a w razie wątpliwości przez rozejście się.

W starszym wieku młodzież odbywała praktyki w zabijaniu. Można tu wyróżnić dwa przypadki. Od czasu do czasu, na rozkaz odpowiednich urzędników, oddział Spartan najeżdżał jakąś wioskę mordując wszystkich mieszkańców, co do której istniało podejrzenie buntu lub nieposłuszeństwa. Druga metoda to tzw. krypteja, odpowiednik tajnej policji. Młodzi ludzie patrolowali okolice i zabijali pojedynczych helotów, periojków (uznanych za niebezpiecznych, np. na podstawie podsłuchanych rozmów). Do kryptei przygotowywano już młodych chłopców. Były to wzajemne podchody, napaści i np. wykradanie jedzenia. Miało to ćwiczyć czujność, refleks i umiejętność wykorzystywania okazji. Uczniowie agoge byli karmieni niskimi racjami żywnościowymi, aby wykazywali się inicjatywą i pomysłowością – mieli kraść, aby być najedzonymi do syta. Kiedy zostali przyłapani, byli karani za to, że dali się złapać, a nie za to, że kradli. Ogoleni, z gołą głową, bosi i lekko odziani (często nago) spali na legowisku z trzcin, a w zimie dokładano ostów. Ważnym sprawdzianem wytrzymałości i sprawności były bójki rytualne w Platanistasie oraz „serowe zawody” przed świątynią Artemidy Ortii (Ksenofont). Wygłodniali młodzieńcy walczyli tam o sery. Po 404 roku p.n.e. Sparta stawała się coraz bardziej państwem totalitarnym i to proporcjonalnie do upadku jej znaczenia i sił, zarówno fizycznych, jak i duchowych. Nieuszanowanie własnych obywateli przez szafowanie ich życiem i zdrowiem w nadmiernie obciążających ćwiczeniach i próbach wcale nie poprawiały stanu obronności państwa, wręcz przeciwnie. W czasach Aleksandra Wielkiego Sparta miała już niewielkie znaczenie militarne, do podboju rzymskiego straciła je całkowicie. Wiek od 31 lat, po odbyciu dziesięcioletniej służby wojskowej Spartanin uzyskiwał prawa polityczne. Każdy dostawał ziemię (najczęściej po kimś kto zmarł, zginął, często po rodzicu) i mógł się ożenić (wcześniejsze małżeństwa były możliwe, ale wymagały uzyskania odpowiedniej zgody). Niektórzy mogli zacząć karierę jako dowódcy i urzędnicy. Nawet uczty miały charakter przymusowy. Żołnierze z jednego oddziału zasiadali przy jednym stole na składkowych wspólnych ucztach. Nakaz służby wojskowej w zasadzie obowiązywał do 60 roku życia, a więc dotyczył także mężczyzn żonatych. Wyjątkiem byli ci, którzy w czasie walk zostali ciężko ranni. Po 30 roku życia, zwłaszcza w okresach pokoju, można było liczyć na czasowe zwolnienie ze służby. Tak więc większość Spartan od dziecka prowadziła koszarowo-wojskowy tryb życia, była słabo żywiona i poddawana surowej wojskowej dyscyplinie oraz ciężkim ćwiczeniom fizycznym i wojskowym, kształtującym pożądany przez państwo charakter obywatela-wojownika. Była to pierwsza stała i utrzymywana w ciągłej gotowości armia, złożona z silnych i odpornych na trudy żołnierzy. Młodzieńcy, którzy nie wytrzymywali forsownych ćwiczeń najczęściej przedwcześnie umierali. Wszystkim przydzielano równe kawałki ziemi (z pracującymi na niej helotami) i nadmierna dzietność sprawiałaby kłopot z utrzymaniem tego stanu. Późne zakładanie rodzin, nieliczenie się z rzeczywistymi możliwościami organizmu oraz wojny prowadziły do zmniejszania się populacji obywateli. Bogaciła się na tym elita, w której władanie wracała ziemia, a przede wszystkim dobra na niej wytwarzane. Wielkim świętem Grecji były igrzyska olimpijskie. W okresie 720–576 p.n.e. na 81 znanych zwycięzców olimpijskich 46 było Spartanami. W rozstrzygającym lekkoatletyczne zawody biegu na odległości stadionu, na 36 zwycięzców 21 było Spartanami. Świadczy to jednoznacznie o ich wielkiej sprawności, intensywnych treningach i o dobrych trenerach. Formalnie Spartanie uczyli się pisać i czytać, znali poezję i muzykę. Jednak nauce pisania i czytania nie poświęcano wystarczająco dużo uwagi. Ten etap nauki był zależny od świadomości i statusu materialnego rodziców. Od 8 do 11 roku życia dzieci, osobno chłopcy, osobno dziewczynki codziennie zbierały się poza domem i wspólnie ćwiczyły i uczyły się. Na noc wracały do rodziców. Plutarch wiedzę Spartan podsumowuje słowami: znali co trzeba, lecz z drugiej strony, w porównaniu ze standardami obowiązującymi w pozostałych państwach Grecji, ich poziom umysłowy określano jako żenujący. Po militaryzacji Sparty cała muzyka sprowadziła się do muzyki „marszowej” (bębny i flety). Uczono i wykonywano utwory towarzyszące żołnierzom podczas przemarszów i w czasie bitwy. Obowiązującym i jedynym poetą został Tyrteusz – twórca patriotycznej poezji z czasów wojny meseńskiej. Jego utwory stały się wzorem postępowania dla wszystkich obywateli. Dziewczynki były wychowywane jednak w równie surowej dyscyplinie, co chłopcy. Od najwcześniejszych lat, w grupach rówieśniczych ćwiczyły sprawność fizyczną, taniec i śpiew, potrzebne podczas uroczystości religijnych oraz umiejętności prowadzenia domu. Podobnie jak mężczyźni musiały uczestniczyć w ucztach, uroczystościach religijnych i procesjach. Można było wtedy ocenić zalety ich ciała, bowiem występowały tam ubrane w peplos z niezszywanym prawym bokiem. Wszystko, co służyło Sparcie i jej obywatelom było dobre i moralne. W myśl tej zasady każdy, kto nie był Spartaninem, nie mógł liczyć na słowność, uczciwość lub jakieś inne ludzkie uczucia. Kradzieże i oszustwa były na porządku dziennym. Spartanie w zdobytych miastach często mordowali wszystkich mężczyzn. Spartańskie wychowanie było podziwiane już w starożytności. Odwoływał się do niego Platon w swym dziele Państwo. Podziwiano cnoty, posłuszeństwo i gotowość poświęceń w obronie ojczyzny. Rzymianie podziwiali model wychowania spartańskiego, jednak nie uważali go za praktyczny.

Wnioski:

W XX wieku wzorce spartańskie zaczerpnęli (w przekształconej do własnych celów formie) m.in. Mussolini – faszyzm oraz Hitler – nazizm. W efekcie kult tężyzny fizycznej i płodności kobiet oraz siła i karność mężczyzn w połączeniu ze skutecznością stały się przed II wojną światową niemal religią Włoch i Niemiec. Spartański model kształtowania społeczeństwa służącego za wszelką cenę swojemu państwu, jest modelem z jakiego obficie czerpał swoje wzorce również Związek Radziecki – stalinizm, nie realizując jednak nic z innych jej wzorców etycznych, jak; równość wobec prawa. Obecnie, podobny  model wychowania wojskowo – państwowego, nastawionego na bezwzględną eksterminację przeciwnika i podporządkowanie woli władzy dyktatorskiej, reprezentują; Rosja i Chiny. Wnioski wynikające z historii Sparty, to przede wszystkim więc ostrzeżenie przed poddaniem obywateli bezwzględnemu podporządkowaniu władzy bez prawa do głosu/dyskusji i jej krytyki (cenzura), nastawienie głównie na walkę zamiast na rozwój naukowo – technologiczny i humanistyczny. Sparta, pomimo szeregu namiastek demokracji, w rzeczywistości uprawiała demokrację pozorną, co prowadziło do degradacji kontroli społecznej nad jej mechanizmami i nie zatrzymało długo postępującego upadku tego państwa, pomimo świetnego wyszkolenia wojskowego i uzbrojenia. To przykład ewidentnej potrzeby funkcjonowania demokracji bezpośredniej, w społeczeństwie nastawionym na silną obronę swoich granic, na suwerenność. Nie wystarczy dla jego istnienia tylko silna armia i rządzące struktury partyjne, ich liderzy i posłowie rzekomo najmądrzejsi z mądrych, lecz konieczna jest zawsze oddolna, nieustająca kontrola społeczna. Jaką daje jedynie demokracja bezpośrednia.  Spartanie upadli, bo stworzyli państwo któremu obywatele mieli służyć i być bezwzględnie podporządkowani. Podczas gdy naturalną funkcją państwa, jest jego rola dla społeczeństwa, tj. umożliwienia mu bezpiecznej i godnej egzystencji. Nie odwrotnie. Państwo nie jest bożkiem. To człowiek, czy naród – grupa obywateli, są podmiotem, gdy państwo jest jedynie służebnym wobec nich  narzędziem dla ich potrzeb wspomagającym ich sprawną organizację społeczną i codzienne życie. Słowa Johna Kennedy’ego „ – Co Ty uczyniłeś dla państwa?”, to piękna przemowa, lecz odbierać ją trzeba trzeźwo. Obywatel nie ma wobec państwa żadnych innych obowiązków, jak tylko te przez siebie dobrowolnie narzucone, zwane konstytucyjnymi. Cokolwiek oddawane państwu ponad nie, czyni go niewolnikiem wobec państwa i mocuje jego organa jako właścicieli obywateli, stopniowo pozbawiając ich przyrodzonych wolności. To państwo musi być niewolnikiem obywateli, ich maszyną do czynienia ich życia znośniejszego, szczęśliwszego. Nic tego nie spowoduje tak dosadnie, jak tylko ustrój demokracji bezpośredniej.

 

5) Nowy Testament i wiara chrześcijańska, z przełomu wieków do r. 300-go, sprzed soboru nicejskiego. 

Wiara chrześcijańska, zanim stała się religią, czyli sformalizowaną doktryną, opartą na skodyfikowanych dogmatach organizacji polityczno – duchowej zbudowanej w postaci jednolitej struktury kościelnej, około 300 lat opierała się na wolnych grupach chrześcijańskich, konkurujących ze sobą nierzadko bardzo odmiennymi poglądami, samodzielnie wybierających swoich nauczycieli – kapłanów na badaczy i stróżów ich praw. Nad którymi nie panował żaden jeden biskup czy papież. Wczesna wiara chrześcijańska, oparta była nierzadko jak u Wandali znad Wisły, na postrzeganiu Chrystusa nie za boga, lecz wyłącznie syna bożego, nauczyciela jego praw – przewodnika do zbawienia jakie uznawali za oświecenie życiowe i duchowe (arianizm). Wiara ta, odbiegała znacząco od nakazów religijnych judaizmu, w tym przykazań mojżeszowych. Nie nakazywała nikogo karać śmiercią jak u Żydów, a wybaczać winy i dobrowolnie kierować się zasadami etycznymi lecz również przestrzegać etycznych praw stanowionych przez społeczeństwo. Zdecydowanie odbiegała od zasad religijnych Żydów, w wielu innych aspektach. Chrześcijanie nie uznawali np. niewolnictwa ani za prawo boże, ani za sprawiedliwe prawo ludzkie. Gdy Żydzi je w pełni akceptowali i zajmowali się np. masowym handlem niewolnikami porywanymi przez Chazarów czy Franków z krain słowiańskich. Zbory pierwotnego chrześcijaństwa, stanowiły zupełnie odrębne kościoły, rządzące się własnymi prawami. Pierwotna wiara chrześcijańska, szanowała odmienności religijne, w tym pogańskie jak i żydowskie. Nie walczyła z nimi, lecz konkurowała przekazem etycznym, zawartym w idei swej wiary. Traktowała człowieka, jako istotę wolną, samostanowiącą, odpowiadającą za swoje czyny przed swoim sumieniem i Bogiem. Wszelką władzę, szanowała jako niezbędną dla porządku społecznego lecz nie uznawała jej za pochodzącą bezpośrednio od Boga, ale z wyborów ludzkich lub uzurpacji. Natomiast porządek społeczny oparty na decyzjach jakiejkolwiek władzy a pozbawiony anarchii, uznawała za mądrość i dar Boga dla ludzkiego życia. To nie władza była więc święta i pochodząca od Boga, lecz jej rola w społeczeństwie. Co po kodyfikacji doktryn chrześcijańskich na soborze w Nicei i wygnaniu przeciwników scalenia pism chrześcijańskich w tzw. Biblię, zmieniono na uznawanie władzy, szczególnie zaakceptowanej przez Kościół, za pozytywny akt boskiej interwencji w ludzkie życie społeczne. Nawet władzy pochodzącej nie ze społecznego wyboru ale i krwawej uzurpacji, w tym zbrodni, królobójstwa czy wojny eksterminującej przeciwników. W pierwotnym chrześcijaństwie, powiązanym ściśle z rozumieniem etyki chrystusowej duchem i sercem, nie wyłącznie literalnie, wszelką władzę  mógł ustanawiać tylko wolny człowiek, wolne społeczeństwo. Bo każdy człowiek był powołanym do wolności. Stąd, w oparciu o takie rozumienie ustanawiania władzy, szlachta I-szej Rzeczypospolitej, nie oddała władzy nad jej wyborem w ręce swoich królów, dziedziców do tronu, czy kapłanów/księży, lecz nawiązując do pradawnych wieców rycerskich, po wiekach dominacji władców udzielnych jak Chrobry, dbających o swoich potomków nawet kosztem podziału ziemi i rozdrobnienia, w efekcie osłabienia siły państwa, odzyskała to prawo i ponownie przejęła dla siebie wybór władcy w postaci wolnej elekcji czyli wiecu rycerskiego.

Wnioski:

Tym samym, chrześcijaństwo dogłębnie nawiązujące do idei tej wiary, nauk chrystusowych, należy traktować ewidentnie jako wiarę popierającą ustrój społeczny oparty na demokracji bezpośredniej, w której społeczeństwo samo i całe, wybiera swoją władzę oraz ustanawia swe prawa, jak właśnie prawo do wyboru tej władzy.

Zgodnie więc z duchem religii chrześcijańskiej, demokracja bezpośrednia jako najbliższa realizacji wolności człowieka i sprawiedliwości, jest najbliższa religii chrześcijańskiej i jej kościołom, a one same powinny wspierać ustrój demokracji bezpośredniej gdyż tym samym wspierają rozwój świadomości i odpowiedzialności społecznej dzięki niemu uzyskany. W myśl wiary chrześcijańskiej, wszelkie prawa żydowskie lub perskie lub pogańskie oparte na przemocy i krwawych karach cielesnych, zastąpione być powinny, prawami sprawiedliwymi i karami dolegliwymi, lecz bez stosowania innej przemocy niż niezbędna, jak uwięzienie bądź kary finansowe, społeczne oraz nieuchronne i sprawne osądzenie.

 

6)  EDYKT CESARZA KARAKALLI z 212 ROKU

– Karakalla odwoływał się do wzorów monarszego postępowania Augusta i Aleksandra Macedońskiego, którego wprost nazywał „Augustem Wschodu”. Propagował ideę powszechnego pokoju i zbratania się ludów mieszkających w granicach imperium.

Wnioski:

Idea ta, jest podzielana jako fundament zjednoczeniowy narodów Konfederacji.

 

7)  EDYKT MEDIOLAŃSKI O TOLERANCJI z 313 ROKU

– Edykt cesarza Konstantyna Augusta  Wielkiego, Na mocy tego edyktu chrześcijanie jak i inne religie, uzyskali pełną i całkowitą swobodę sprawowania kultu. Chrześcijanom zwrócono wszystkie skonfiskowane świątynie i majątki. Dzięki tym prawom chrześcijanie mogli przystąpić do odbudowy struktur Kościoła, zniszczonych w wielu prowincjach rzymskich na skutek prześladowań. Konstantyn obdarzył chrześcijan mieszkających w afrykańskich prowincjach imperium dalszymi prawami, przekazując określone sumy na potrzeby duchowieństwa oraz zwalniając ich z obowiązku płacenia podatków co z kolei doprowadziło do rozwoju kasty duchownych – kapłaństwa chrześcijańskiego i nierównoprawnego traktowania społecznego a dalej ubożeniem warstw składających się na te podatki, najbiedniejszych – chłopstwa.

Wnioski:

Konfederacja, podziela drogę tolerancji religijnej, lecz bez żadnych przywilejów dla jakichkolwiek kościołów i bez czerpania przez nie środków z podatków powszechnych czy jakichkolwiek innych, oraz bez dotacji państwa na ich rzecz.

 

8)  WIELKA KARTA SWOBÓD z 1215 ROKU

– (Magna carta libertatum) z biegiem lat Magna carta stała się podstawą konstytucyjnego ustroju Anglii, gdyż w tym dokumencie po raz pierwszy została sformułowana istotna zasada, że władzę królewską ogranicza pisemne zobowiązanie władcy, inaczej mówiąc król też został podporządkowany prawu. Stanowiła ona, że; „Żaden człowiek wolny nie będzie przetrzymywany, ani uwięziony, pozbawiony mienia, wyjęty spod prawa, wygnany lub w jakikolwiek inny sposób uciemiężony […] inaczej jak na mocy prawomocnego wyroku równych mu lub prawa krajowego”. Stopniowo jednak to prawo odnoszące się do baronów zaczęto interpretować jako gwarancje dotyczące wszystkich i uprawnienia dla parlamentu. Podobnie z artykułów 13 i 14 wynikało, że król nie może dowolnie nakładać podatków; „A gdyby w dniu wiecu hrabstwa nie udało się rozpatrzyć wszystkich wymienionych spraw tych rycerzy i wolnych posiadaczy spośród tych, którzy orzekali w sprawach niechaj tam pozostaną nadal aby odpowiednio mogli rozpatrzyć pozostałe bez względu na to czy wymagać to będzie dużego i małego wysiłku”. Umacniała rozdział Kościoła Anglii od Papiestwa. „Jeśli ktoś pobrał jakąkolwiek mniejszą lub większą pożyczkę od Żydów i umarł przed jej spłatą, dług ten nie podlega oprocentowaniu tak długo dopóki dziedzic jest niepełnoletni, niezależnie od tego z czyich rąk otrzymał posiadłość lenną, a jeśli zobowiązanie takie przejdzie w nasze ręce nie pobierzemy nic ponadto co wyszczególniono w dokumencie dłużnika. *11. I jeśli ktoś umrze, a winien będzie Żydom, jego żona zachowa swoją oprawę i niczego nie zwraca na poczet owego długu, a jeśli pozostały niepełnoletnie dzieci zmarłego, ich potrzeby mają być zaspokojone stosownie do stanu zmarłego, z tego zaś co pozostanie zostanie spłacony dług z zachowaniem zobowiązań należnych panom; to w podobny sposób dziać ma się z należnościami u innych osób aniżeli Żydzi.”

Wnioski:

W duchu Magna Karty, Konfederacja ogranicza wysokość bankowych oprocentowań kredytów oraz możliwość ściągania długu na obywatelach, wykluczając spod niego jedyne nieruchomości mieszkaniowe, renty i emerytury, wynagrodzenia w podstawowej ustawowej wysokości bytowej, zadłużanie państw na majątku narodowym, w tym na pracy przyszłych pokoleń. Prawo ustanawiania podatków oddaje wyłącznie wszystkim obywatelom w drodze referendalnego ustanowienia ustawy konstytucyjnej je obejmującej. Możliwość osądzania ściśle reguluje przez wykształcone i niezależne sądy, a osądzaniem przez nie obejmuje wszystkich obywateli niezależnie od sprawowanego urzędu lib posiadanego majątku.

 

9) Paweł Włodkowic z Brudzenia herbu Dołęga, też: Paweł z Brudzenia– polski kapłan katolicki, uczony, prawnik, pisarz religijny i prawno-polityczny, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, obrońca interesów Polski w sporach z Krzyżakami, prekursor tolerancji religijnej. Paweł Włodkowic był wczesnym głosicielem idei tolerancji, który na soborze w Konstancji twierdził, iż narody pogańskie mają prawo do zachowania swych wierzeń. Głosił że nikomu nie wolno zaszczepiać na siłę żadnej wiary (zwłaszcza pod pretekstem jej szerzenia), w tym wśród rdzennych innowierców żyjących spokojnie we własnym państwie.

Wnioski:

W tym duchu, Konfederacja bezwzględnie popiera wolność i równoprawność wyznawanej wiary, wszelkich religii, pod następującymi warunkami;

– gdy nie posługują się one i nie nawołują do przemocy lub nierówności międzyludzkich, rasowych, społecznych, narodowych,

– gdy ich organizacje nie posługują się wysoką psycho-socjotechniką społeczną, szczególnie wobec dzieci i młodzieży,

– gdy dochody organizacji religijnych i ich pracowników są opodatkowane na zasadach powszechnych, równoprawnie,

– gdy państwo nie wspiera finansowo żadnej religii ani jej pracowników, poza wsparciem na restaurację i ochronę zabytków,

– gdy organizacje i praktyki religijne nie doprowadzają do trwałych zmian fizycznych u osób niepełnoletnich.

 

10) PRZYWILEJ JEDLNEŃSKI Władysława Jagiełły z 1430 ROKU

– W Jedlni koło Radomia król zobowiązał się do nietykalności majątkowej w przypadku braku wyroku sądowego. Przywileje te wprowadzały zasadę nietykalności osobistej szlachty i zakaz konfiskaty dóbr bez wyroku sądowego. Odtąd nie można było aresztować ani pozbawić majątku szlachcica, jeśli wcześniej nie został skazany przez sąd. Wprowadził system elekcji władcy w ramach dynastii jagiellońskiej. Ponad trzysta lat później przywilej o nietykalności osobistej szlachty został rozszerzony na mieszczaństwo Rzeczypospolitej w okresie Sejmu Wielkiego. Ziemie litewskie w tym ruskie, na życzenie polskiego króla litewsko – ruskiego pochodzenia rodowego, a za zgodą jego brata Witolda, księcia Litwy, po jego śmierci przeszły na mocy tego aktu na monarszy ród Jagiełłów a poprzez niego na całe państwo, tj. Rzeczpospolitą, likwidując rozbicie narodowe na Polskę i Litwę, Ruś, Pomorze.

Wnioski:

Przywilej Jedlneński, jest starym, polsko-rusko-litewskim wzorcem prawnym, zakazującym stosowanie prawa wyłącznie dla wygody władzy lub wyznaczania przez nich kar bez orzekania sądów. Dzisiaj, łamanie owego wzorca, obserwujemy w łamaniu przepisów prawa, w tym konstytucyjnych w okresach pandemii, poprzez niezgodne z nimi orzeczenia rządowe. Wszelkie kary, nie pochodzą od władzy, tylko od narodu i powinny być orzekane przez niezależne od władzy sądownictwo. Tym samym, wszyscy sędziowie, muszą być od tej władzy całkowicie niezależni. Sami jednak również muszą podlegać prawu i karom sądowym. Aby wobec nich orzekali niezależni sędziowie, nie mogą być oni z nimi związani środowiskowo, w organizacjach sędziowskich lub prawniczych, ani z jakakolwiek władzą czy partiami politycznymi. Sądy sędziowskie, muszą więc być wybierane oddolnie, przez sam naród, czyli referendalnie, spośród kwalifikowanych zawodowo sędziów już nie pracujących w sadach powszechnych. Sądy sędziowskie, to jedynie poza wojskowymi, sady nadzwyczajne, jakie konstytucja powinna dopuszczać.

  

11) Konstytucja Sejmu Radomskiego Nihil Novi  z 30 maja 1505r i Statut Łaskiego.

– Sejm walny został zwołany w Radomiu w początkach 1505 r. Poprzedziły go sejmiki prowincjonalne, obradujące w początkach lutego tegoż roku oraz zaproszenie wystosowane do Litwinów 25 lutego w Brześciu Litewskim, zredagowane przez kanclerza Jana Łaskiego. Sejmiki udzieliły posłom nieograniczonych pełnomocnictw (plena et non limitata potestas), co znacznie ułatwiło prowadzenie obrad. Sejm obradował od 30 marca do 31 maja (lub do początków czerwca) 1505 r. Wybór centralnie położonego miejsca obrad (Radom; rad – dom; dom – rad) podyktowany był ułatwieniem dla przybycia posłów z Korony i Litwy. W założeniach króla i jego stronników sejm miał przede wszystkim zająć się uporządkowaniem spraw związanych z unią polsko-litewską i jej dalszym funkcjonowaniem. Główne postanowienie przywileju radomskiego skupiało się na sformułowaniu, że „odtąd na przyszłe, wieczne czasy nic nowego (nihil novi) stanowione być nie ma przez nas i naszych następców bez wspólnej zgody senatorów i posłów ziemskich, co by było z ujmą i ku uciążeniu Rzeczypospolitej oraz z czyjąkolwiek szkodą i krzywdą prywatną, tudzież zmierzało ku odmianie prawa ogólnego i wolności publicznej”. W praktyce oznaczało to współdecydowanie   o sprawach państwa przez króla, senatorów (dawna rada królewska) oraz izbę poselską (wybieraną przez szlachtę). Ponadto, sejm określał ponownie charakter związku między Koroną i Litwą, stwierdzając, że odtąd państwa te „jednoczą i łączą się w jedno niepodzielne jednolite ciało tak, aby powstał jeden naród, jeden lud, jeden braterski związek, a także wspólne rady”. Przywilej radomski i konstytucję „nihil novi” uznać można za fundament ustrojowy państwa polsko-litewskiego, który później zostały kontynuowany podczas sejmu lubelskiego (1569 r.) i po przyjęciu konfederacji warszawskiej i artykułów henrykowskich (1573 r.) W praktyce postanowienia sejmu radomskiego, a szczególnie zasada nihil novi, oznaczała ugruntowanie pozycji dwuizbowego parlamentu w systemie politycznym państwa polsko-litewskiego. Od tego momentu parlament, a zwłaszcza jego niższa izba – izba poselska, uzyskały prawa współdecydowania i współstanowienia prawa w państwie. Sejm (senat i izba poselska), który po raz pierwszy ukonstytuował się w 1493 r., stał się tym samym jednym z filarów ustroju, obok monarchy. Szlachta przyjęła na siebie obowiązek współdecydowania o obliczu państwa, co prowadziło do wytworzenia się poczucia swoistego „obywatelstwa szlacheckiego”. Funkcjonowanie sejmu zależało od sprawnego współdziałania (consensus) króla, rady królewskiej (senatu) i posłów ziemskich (nuntii terrarum). Państwo polsko-litewskie przekształciło się z monarchii oligarchicznej w nowożytną monarchię parlamentarną. Opublikowanie Statutu przez kanclerza Jana Łaskiego miało przyczynić się do budowy ładu, sprawiedliwości i praworządności nowej Rzeczypospolitej. O niemożności stanowienia konstytucji bez zgody senatorów i posłów ziemskich o nowych ustawach wprowadzanych w życie poprzez urzędowe ogłoszenie (per proclamationem). „Aby przez nieznajomość nowej ustawy nikt nie uważał się za oszukanego, gdyby cokolwiek działo się przeciw ustawie, która nie została podana do wiadomości ogółu, zdecydowaliśmy, pragnąc we wszystkich postanowieniach naszych postępować w sposób nie budzący wątpliwości (plane), żeby nikt nie był zobowiązany do przestrzegania nowej ustawy, jeśli uprzednio nie zostanie ona urzędowo ogłoszona.”

– Zbiór praw, przygotowany przez kanclerza Jana Łaskiego, ukazał się jako Commune incliti Poloniae Regni privilegium, lepiej znany jako tzw. Statut Łaskiego (wydane w oficynie Jana Hallera w Krakowie w 1506 r.). Zawierał on zbiór wszystkich aktów prawnych przyjętych od czasów Kazimierza Wielkiego, i walnie przyczynił się do upowszechnienia znajomości prawa w Rzeczypospolitej. Księga ta zawiera rycinę przedstawiającą sejm walny z wizerunkami herbowymi Korony, Wielkiego Księstwa Litewskiego, Wołoszczyzny, Prus Królewskich, Wielkiego Mistrza Krzyżackiego i księstwa Słupskiego umieszczonymi nad tronem króla.

Wnioski:

– Konstytucja Nihil Novi zapoczątkowała złote wieki I-szej Rzeczypospolitej. Władza królewska i wszelka inna poza kościelną, została oparta na stałym i niemal bezpośrednim wyborze i nadzorze narodu jaki wówczas stanowiła szlachta. Ten przełom ustrojowy połączony z największą w Europie tolerancja religijną i obyczajową (np. pełne lecz ciche tolerowanie homoseksualizmu), zapewnił Rzeczypospolitej wielki rozwój i siłę gospodarczą oraz militarną, a zarazem uniemożliwił władzy i organom państwa, skierowanie go na tory totalitarne, oligarchiczne, wszczynanie wojen zaborczych, wykorzystywanie narodu bez jego zgody dla osobistych celów władcy. To władcy Rzeczypospolitej, od tej pory wyłącznie służyli narodowi i państwu, zdani na zgodę szlachty na ich poczynania, a państwo stało się wyłącznie narzędziem i miejscem szczęścia narodu. Niestety, nie zawsze naród szlachecki dostatecznie zabezpieczał granice i rozwój gospodarczy kraju, nie godząc się na wyższe podatki lub zwiększenie liczby wojska. Konstytucja ta, faktycznie wprowadzała opartą na posłach demokrację bezpośrednią, gdyż zobowiązani byli oni słowem danym przed sejmami ziemskimi, reprezentować nie własną wolę a wolę ich wyborców. W innym wypadku, łamaliby podstawowe zasady Nihil Novi. Statut Łaskiego zebrał wszelkie przepisy ustrojowe państwa, czyniąc z nich zbiór praw kardynalnych, tj. pierwszą konstytucję spisaną, na Świecie. Zarazem, Rzeczpospolita była w istocie drugą demokracją w zakresie zasad ustrojowych, przyjętą w większych społeczeństwach, po demokratycznych ustrojowych zasadach greckich. Na które się szlachta polska często powoływała.

 

12) Akt unii zawartej między Koroną Królestwa Polskiego i Wielkim Księstwem Litewskim w LUBLINIE.

Porozumienie pomiędzy stanami Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego zawarte 1 lipca 1569 na sejmie walnym w Lublinie. Określana jako unia realna, w odróżnieniu od poprzednich, wiążących oba państwa tylko osobą władcy (unia personalna). Została przyjęta 28 czerwca, a podpisana 1 lipca 1569, ostatecznie ratyfikowana przez króla 4 lipca 1569. Artykuł 3 potwierdzenia unii lubelskiej przez Zygmunta II Augusta z 4 lipca 1569 roku głosił, iż już Królestwo polskie i Wielkie Księstwo litewskie jest jedno nierozdzielne i nierożne ciało, a także nierożna, ale jedna a spólna Rzeczpospolita, która się ze dwu państw i narodów w jeden lud zniosła i spoiła. W jej wyniku powstało państwo znane w historiografii jako Rzeczpospolita Obojga Narodów – ze wspólnym monarchą, herbem, sejmem, walutą, polityką zagraniczną i obronną – zachowano odrębny skarb, urzędy, wojsko i sądownictwo.

– Rzeczpospolita rządzona przez króla Zygmunta Augusta obejmowała ok. 800.000 km kw. i składała się dwóch różnych, ale równoprawnych członów – Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Przyłączenie Ukrainy do Korony znacznie zmniejszyło obszar Wielkiego Księstwa, ale włączyło ją bezpośrednio w politykę wzdłuż wschodniej granicy. Nowego władcę miały wybierać „oba narody”, reprezentowane przez wspólny sejm. Tworzony po śmierci ostatniego króla z dynastii Jagiellonów nowy ustrój państwa, opierał się na dorobku prawnym minionych pokoleń, ale musiał odpowiadać na wyzwania chwili. Od samego początku istnienia unii polsko-litewskiej państwo było wieloetniczne i wieloreligijne, a dominującą rolę polityczną ogrywała szlachta, zyskując liczne przywileje bez względu na jej religijne powiązania. Podział na sferę wpływów katolickich i prawosławnych został w drugiej ćwierci XVI w. pogłębiony na skutek rozwoju wyznań protestanckich. Rzeczpospolita była wówczas domem dla wielu religii.

 Wnioski:

Unia lubelska to finalizacja wieloletniego procesu pokojowego scalania kilku narodów, nie tylko polskiego i litewskiego, lecz i ruskiego pod panowaniem litewskim. Unia ta, uczy nas, jak zmierzać do budowania wspólnej państwowości. Jej doświadczenia, wskazują również, czego nie należy czynić, aby nie utracić odrębności narodowej scalanych państw. Unia lubelska jest wzorcem budowania wspólnej państwowości konfederacyjnej w oparciu o miłość pomiędzy narodami, bez jakiegokolwiek nacisku militarnego.

 

13) Artykuły henrykowskie z 1573 roku,

– Akt został opracowany podczas sejmu elekcyjnego w Kamieniu pod Warszawą w 1573 r. Posłowie francuscy podpisali je 12 maja 1573 r. Tekst został następnie zatwierdzony przez ówczesnego króla Francji Karola IX i jego brata Henryka Walezego 10 września 1573 r., podczas uroczystości w katedrze Notre Dame w Paryżu. Artykuły henrykowskie, zostały tak nazwane od imienia pierwszego elekcyjnego władcy Henryka Walezego (1573-1574), powstały podczas pierwszego bezkrólewia i wynikały z rozwoju prawa i wcześniejszej praktyki legislacyjnej w państwie polsko-litewskim, kiedy nowego władcę wybierano w ramach dynastii jagiellońskiej. Akt ten gwarantował podstawowe prawa Rzeczypospolitej, w tym;

1) nienaruszalność wolnej elekcji władcy przez ogół szlachty (viritim),

2) zasady pokoju religijnego wypracowane w akcie konfederacji warszawskiej,

3) współdecydowanie o sprawach państwa przez króla, senat i sejm,

4) kompetencje ustawodawcze spoczywały w gestii sejmu,

5) prawo do wypowiedzenia posłuszeństwa królowi przez szlachtę, jeśli ten złamałby prawo,

6) powołanie senatorów-rezydentów, będących ciałem doradczym króla.

Przyjęcie artykułów henrykowskich było wyrazem przekonania, że podczas nieobecności króla pełnia władzy ustawodawczej powinna przejść w ręce posłów i senatorów.

Wnioski:

Artykuły henrykowskie całościowo regulowały zasadnicze, ustrojowe prawa narodu szlacheckiego, zapewniając mu prawo do samostanowienia i ochronę przed władcą który zamierzałby rządzić dyktatorsko. Zapewniały szlachcie utrzymanie tolerancji kulturowej, szczególnie religijnej, będącej podstawą jedności i wielkości Rzeczypospolitej. Z ich praw, warto brać przykład dla przyszłej Konfederacji, aby i ona zapewniała narodom skonfederowanym, współistnienie oparte na samostanowieniu, równości i podleganiu im wszelkiej władzy przedstawicielskiej lub zarządzającej, nie zaś odwrotnie.

 

14) Konfederacja generalna warszawska z 28 stycznia 1573 r. zawiązana na sejmie konwokacyjnym w Warszawie, zawierającej postanowienia dotyczące zapewnienia swobody wyznania szlachcie w Rzeczypospolitej. Gwarantowała bezwarunkowy i wieczny pokój między wszystkimi różniącymi się w wierze, zapewniała innowiercom równouprawnienie z katolikami i opiekę państwa jednocześnie zabraniając władzom świeckim wspierania kleru w prześladowaniach religijnych. Dokument uważany jest za początek gwarantowanej prawnie tolerancji religijnej.

 

W 2003 tekst konfederacji warszawskiej został wpisany na listę UNESCO Pamięć Świata.

 

Sejm konwokacyjny (zjazd generalny), w którym mógł uczestniczyć de facto każdy szlachcic, zwołany został w dniach 6-29 stycznia 1573 r. w Warszawie na Zamku Królewskim. Jego zadaniem było wyznaczenie czasu i miejsca elekcji nowego władcy. Z inicjatywy posłów wielkopolskich, Jana Firleja, marszałka wielkiego koronnego i możnego rodu Zborowskich (głównie Piotra Zborowskiego, wojewody sandomierskiego) podjęto prace na przygotowaniem tekstu konfederacji. Na czele komisji sejmowej stanął Stanisław Karnkowski, wówczas biskup kujawski, choć tekst deklaracji przygotowali głównie protestanci. Mimo sprzeciwu nuncjusza papieskiego Franciszka Commendone’ego sejm przyjął większością głosów akt konfederacji. Akt konfederacji warszawskiej zawierał potwierdzenie przywilejów, jakimi cieszyła się szlachta w Rzeczypospolitej oraz zobowiązanie, że nikt nie będzie narzucał wiary innemu siłą, a gdyby władza zwierzchnia próbowała to robić, inicjując prześladowania religijne, to wtedy wszyscy sygnatariusze konfederacji mieli wspólnie się temu przeciwstawić. Akt konfederacji nie określał wyraźnie, jakie wyznanie mógł wyznawać szlachcic. Akt konfederacji gwarantował różnowiercom równy dostęp do urzędów, godności w państwie i nadań, a władcy zabraniał ingerować w sprawę wiary i sumienia szlachty. W wielu państwach Europy zachodniej wydawane były edykty tolerancyjne, które zazwyczaj kończyły prowadzone tam wojny, a ich postanowienia opierały się na koncepcji, że władca pozwalał określonym wyznaniom na większą lub mniejszą swobodę sprawowania kultu religijnego. Akt konfederacji warszawskiej oraz Artykuły henrykowskie z 1573 roku, różniły się zdecydowanie od tych aktów prawnych, gdyż nie były dokumentem kończącym jakąś wojnę religijną w Rzeczypospolitej (takiej de facto nigdy nie było), a ponadto sama szlachta gwarantowała sobie wzajemnie określone prawa i przywileje w drodze kompromisu. W lutym i marcu 1573 r. tekst konfederacji był dyskutowany na sejmikach pokonwokacyjnych, które zasadniczo przyjęły go bez zastrzeżeń (oprócz sejmiku województwa mazowieckiego). Ostateczny los konfederacji został przesądzony podczas obrad sejmu elekcyjnego, który obradował od 3 kwietnia do 15 maja we wsi Kamień (Kamionek) pod Warszawą (obecnie dzielnica Pragi). Szlachta przyjęła tekst konfederacji, a pod dokumentem pergaminowym przywieszono ponad 200 pieczęci . „My Rady Koronne, duchowne i świeckie, i rycerstwo wszystko, i stany insze jednej a nierozdzielnej Rzeczypospolitej z Wielkiej i z Małej Polski, Wielkiego Księstwa Litewskiego, Kijowa, Wołynia, Podlasza, z Ziemie Ruskiej, Pruskiej, Pomorskiej, Źmudzkiej, Inflanckiej i miasta koronne. Oznajmujemy wszytkim wobec komu należy, ad perpetuam rei memoriam, iż pod tym niebezpiecznym czasem, bez króla pana zwierzchniego mieszkając, staraliśmy się o to wszyscy pilnie na zjeździe warszawskim, jako byśmy przykładem przodków swych sami miedzy sobą pokój, sprawiedliwość, porządek i obronę Rzeczypospolitej zatrzymać i zachować mogli. Przetoż statecznym, jednostajnym zezwoleniem i świętym przyrzeczenim sobie to wszyscy spoinie, imieniem wszystkiej Rzeczypospolitej, obiecujemy i obowiązujemy się pod wiarą, poczciwością i sumieniem naszym. Naprzód żadnego rozerwania między sobą nie czynić, ani dismembracyi żadnej dopuścić, jako w jednej, nierozdzielnej Rzeczypospolitej, ani jedna część bez drugiej pana sobie obierać, ani factione privata z inszym narabiać.

 Akt zawarto wbrew sprzeciwom i interwencji papieża przez jego wysłanników, nuncjusza. 

 Wnioski:

Akt Konfederacji Warszawskiej, powinien być dzisiaj wzorcem dla nie tyle ograniczenia ingerencji jakiejkolwiek religii w decyzje państwowe, w życie społeczne obywateli, co włączania się państwa, partii rządzących, w życie religijne i wykorzystywania go dla swojej polityki, dla zyskiwania poparcia wierzących grup społecznych a przez to przyczynianie się do rozbicia narodowego. Podobne ograniczenie, powinno dotyczyć tworzenia partii politycznych gdyż ich działania od lat skutkują olbrzymim podziałem społeczeństwa i ułatwiają totalitarne nim rządzenie, w ustroju demokracji przedstawicielskiej gdzie to partie są głównymi beneficjentami wyborów, miejsc w parlamencie. Akt Konfederacji, nastawiony był na pełną zgodę, tolerancję i współpracę pomiędzy narodami zjednoczonymi w jedno państwo, Rzeczpospolitą. Szlachta zrozumiała, że dla zabezpieczenia jej trwałości i rozwoju, konieczne jest wzmocnienie tych wartości, szczególnie w okresie bezkrólewia. Stąd jej nazwa „Konfederacja”, do jakiej nawiązuje z dumą projekt niniejszej konstytucji, jako „Konfederacja Narodów Międzymorza”. W nawiązaniu do tradycji Konfederacji Warszawskiej,  pierwsza Założycielska Konstytuanta Konwokacyjna (konstytucyjny zjazd generalny obywateli rdzennego narodu polskiego), zwołana zostanie 1573 r. w Warszawie przed Zamkiem Królewskim w 2023r lub 28 stycznia 2024r, w równą, 450 rocznicę tamtego zdarzenia!

 

Konfederacja – związek państwowy, organizacyjny, lub zbrojny, oparty na jednoczeniu odrębnych organizacji lub wolnych obywateli lub suwerennych państw, w celu utworzenia z nich nowej struktury zwiększającej ich siłę i zdolności, umożliwiająca realizację wspólnego celu, bez likwidacji ich odrębności poza tymi, jakie szkodziły by zawarciu tego celu,

 

Konwokacja – (z łac. con „współ” i vocatio „wzywanie”) – czyli wspólne (powszechne) decydowanie o organizacji poprzedzającej wybór władz i uchwalenie praw ustrojowych, np.konstytucji. Konwokacja była więc formą konstytuanty.

I Rzeczypospolitej pierwszy sejm odbywający się w momencie nastania bezkrólewia. Był sejmem poprzedzającym wolną elekcję, podczas której ustalani byli kandydaci do władzy. Ustalał także czas i miejsce elekcji oraz określał pacta conventa obowiązujące przyszłego króla. Jego celem było ustalenie zasad obrad przyszłego sejmu elekcyjnego. Sejm ten miał możliwość uchwalania konstytucji większością głosów, dzięki temu nie można było go zerwać.

 

Konstytuanta – społeczny organ samodzielnie powołany przez suwerena (rdzenny lub nowy naród), złożony z inicjatorów lub reprezentantów wybranych przez niego, któremu powierzone zostaje opracowanie i uchwalenie nowej lub pierwszej konstytucji lub istotnych jej zmian.

  

15) Pacta Conventa króla Władysława IV Wazy.

– Każdy wybierany władca Rzeczypospolitej musiał zatwierdzać akt konfederacji warszawskiej, który został wpisany do artykułów henrykowskich, będących swoistego rodzaju proto-konstytucją Rzeczypospolitej. Zagwarantowana swoboda wyznania własnej religii wpływała także na inne dziedziny życia publicznego, głównie kulturę, później nazwaną sarmacką. Wkrótce po przyjęciu konfederacji przygotowano jej przekład francuski dla króla-elekta. Tłumaczenie na język ruski zostało włączone do III Statutu Wielkiego Księstwa Litewskiego, wydanego w Wilnie w 1588 r Mimo, że oba akty prawne wywoływały żywe dyskusje już od momentu ich uchwalenia, a także długo potem wśród historyków, to bez wątpienia są wiekopomnym świadectwem tego, że Rzeczpospolita wybrała wówczas odmienną (tolerancyjną i pokojową) drogę rozwoju ustrojowo-kulturowego, niż inne państwa europejski.

Wnioski:

Konfederacja warszawska i związane z nią Pacta Conventa, są tak doniosłym zdarzeniem społecznym bogatym w etyczne wzorce prawne w dziejach Świata, że zostanie wpisana w pełnym zakresie w fundament prawny Konstytucji Konfederacji Narodów Międzymorza.

 

16) POKÓJ WESTFALSKI Z 1648 r. Akt zawarty po wojnie trzydziestoletniej, traktowanej jako wyznaniowa, gdyż rozpoczęła się w Czechach w związku z austriacką kontrreformacją, a przekształciła w międzynarodowy konflikt polityczny. Na terenach objętych wojną zaludnienie zmniejszyło się nawet o 2/3, zaś ludność Rzeszy z 20 mln na początku wojny zmalała do 12 mln w połowie XVII w.

Obradowano w dwóch oddzielnych zespołach zbierających się w dwóch miastach westfalskich: w Osnabrück ze Szwecją, czyli z państwami luterańskimi zaś w Münster z Francją, czyli z katolikami. Był to pierwszy kongres międzynarodowy. Brało w nim udział 148 delegatów (111 delegatów z państw niemieckich i 37 z państw pozostałych). Traktat składał się z trzech zasadniczych części. Dwie pierwsze obejmowały oddzielne układy Cesarza z Francją, Szwecją i ich sojusznikami. Część trzecia regulowała kwestie religijne, stosunek stanów Rzeszy do Cesarza, politykę zagraniczną Cesarza i Rzeszy. Traktat został potępiony 26 listopada przez papieża Innocentego X (1644- 1655) bullą Zelo Dominus Dei i uznany za nieważny. Pokój podpisany w Münster i Osnabrück, kładł podwaliny pod przyszły układ sił politycznych w Rzeszy Niemieckiej – pogłębiając od dawna postępujący jej rozkład. Wszystkie terytoria Rzeszy uzyskały pełną władzę z prawem zawierania przymierzy z innymi państwami (z zastrzeżeniem, iż takie przymierze nie może być skierowane przeciw Cesarzowi). Uznano też, że poszczególne państwa są państwami o różnych religiach, a w przyszłym Sejmie Rzeszy miały istnieć odrębne ciała ewangelickie i katolickie (Corpus Evangelicorum i Corpus Catholicorum), co eliminowało Cesarza z pozycji rozstrzygającej w kwestiach wyznaniowych. Francja otrzymała dostęp do prawego brzegu Renu w górnej i dolnej Alzacji oraz biskupstw Metz, Toul i Verdum, a Szwecja Pomorze Przednie – na zachód od dolnego biegu Odry ze Szczecinem oraz Wismar i zsekularyzowane terytoria biskupstw bremeńskiego i verdeńskiego. Szwecja kontrolowała ujścia Odry, Łaby i Wezery. Tak Francja, jak i Szwecja były gwarantami pokoju oraz wolności niemieckich. Uznano też niepodległość Niderlandów (Republiki Zjednoczonych Prowincji, wraz z jej posiadłościami w Indiach Wschodnich i Zachodnich) i Szwajcarii. „Gwoli utrzymania większej zgody między stanami zastrzeżono, że nie wolno nikomu przeciągać obcych poddanych na swoją wiarę religijną, lub w tym celu brać ich w obronę względnie patronować im z jakiegokolwiek powodu, przeto postanowiono zgodnie, że stany obu religii będą nadal tego przestrzegać i że nie należy przeszkadzać żadnemu stanowi w wykonywaniu prawa, które mu przysługuje w sprawie religii z tytułu zwierzchnictwa terytorialnego ..”

Wnioski:

Akt pokoju westfalskiego został zawarty dopiero 75 lat po Konfederacji warszawskiej, z wykorzystaniem jej postanowień. Niestety, utrwalał zabory niemieckie na ziemiach słowiańskich i rozszerzał zdobycze na nich dla Szwecji. Jego duch, oparł się podobnie jak Konfederacja, na tolerancji religijnej, dopiero po doświadczeniu wielomilionowych strat ludnościowych w wyniku wojny. Rzeczpospolita była państwem, jakie skutecznie takim wojnom wówczas zapobiegło, znacznie wyprzedzając swoja tolerancja i zgodą zachodnich sąsiadów. Dopiero powstanie kozackie i sprzyjanie mu Rosji, rozbiło postanowienia Konfederacji, czemu sprzyjała wcześniejsza kontrreformacja katolicka w Rzeczypospolitej, z podjudzenia Watykanu.

 

17)  HABEAS CORPUS ACT z 27 maja 1679 roku, wydany przez Króla angielskiego Karola II. Początki Habeas corpus są znacznie starsze niż ten osiemnastowieczny akt – średniowieczny, anglo-saski. Pierwsze zastosowanie odnotowano w 1305 r., lecz są także wzmianki o stosowaniu takiego nakazu poprzedzającym wystawienie Magna carta w 1215 r. Pierwotnie w takich nakazach chodziło o doprowadzenie świadka, by nie wstrzymywać procedury sądowej zwłaszcza w procesach o długi, lecz z biegiem czasu stał się on sposobem ochrony jednostki przed arbitralnym przetrzymywaniem przez państwo.

–  Habeas corpus to pierwsze słowa średniowiecznego, pisemnego nakazu sądowego kierowanego do władzy, która dokonała aresztowania jakiejś osoby, wzywającego tę władzę do postawienia zatrzymanego przed sądem, aby to sąd mógł stwierdzić legalność jej zatrzymania. Rozstrzygnięcie sądu dotyczy jedynie legalności samego faktu, nie zaś winy lub jej braku. W przypadku, gdy sąd orzekał nielegalność zatrzymania, więzionego należało uwolnić. Istota tego prawa sprowadza się do zagwarantowania podstawowej zasady, że bezprawne zatrzymanie może zostać zaskarżone dzięki bezpośredniemu zwróceniu się do sądu (sędziego). Zasada ta odnosiła się do wszystkich aresztowanych, niezależnie od ich stanu. W ciągu 24 godzin aresztowany miał się zapoznać ze stawianymi mu zarzutami i nie mógł być przetrzymywany w więzieniu przed rozprawą sądową dłużej niż 3 do 20 dni, w zależności od odległości więzienia od miejsca sądu. Było to niezwykle istotne, gdyż ówczesny proces wyglądał inaczej niż obecny, procedura opierała się na mającej charakter religijny przysiędze, a nie na krytycznej analizie oskarżeń i zeznań. A stosowanie później często zawieszanie Habeas corpus oznaczało arbitralne aresztowania i więzienia. Akt zawieszono w 1695 r., podczas spisków zwolenników wypędzonego króla Jakuba II, ponownie w 1723 r., w 1794 r. (na 8 lat w związku z rewolucja francuską), czy w 1817 r. Zasada ta znana jest także w innych krajach anglosaskich i tam też bywa „zawieszana” tak np. postąpił prezydent Abraham Lincoln podczas Wojny Domowej . W dzisiejszej Polsce lat 2020-22,  rządzonej przez Prawo i Sprawiedliwość, zasada przyświecająca Habeas Corpus Act o nieprzetrzymywaniu więźniów bez wyroku sądowego powyżej okresu ustawowego, jest notorycznie łamana. Sądy na zapotrzebowanie upolitycznionej prokuratury, w sposób ciągły orzekają o przedłużeniu zatrzymania, co stanowi pozory wykonywania tej zasady. W efekcie, bezustanne więzienie (nieraz kilkanaście lat) bez wyroku sądowego i bez prawa do odwołania od niego (skoro jest brak orzeczenia), stanowiły skuteczną torturę psychiczną nie uszkadzającą w sposób widoczny ciała lecz doprowadzającą do nieodwracalnego i głębokiego zniszczenia organizmu więzionego człowieka przebywającego tzw. „areszcie wydobywczym”. Krótsze okresy więzienia, kończyły się zwykle przyznaniem więźniów do czynów niepopełnionych, wydawania pod przymusem fałszywych oskarżeń na wskazane osoby, różnego typu konfabulacjami. Za przykład może tu służyć sprawa polityka i posła na Sejm, wykładowcy akademickiego, Mateusza Piskorskiego, więzionego w ten sposób a zwolnionego po reakcji nielicznych posłów (Braun, Korwin-Mikke z Konfederacji) i ONZ.  M.Piskorski były członek PSL, Samoobrony, później twórca partii „Zmiana” przedstawianej jako „pierwsza nieamerykańska partia w Polsce”. Ewidentnie gloryfikował Putina i Rosję, optował za wystąpieniem z NATO. Władza, uznała go za egenta Rosji i „zapobiegawczo” aresztowała aż na trzy lata. Zwolniła warunkowo bez dowodzenia winy za kaucją 200 tys, złotych.

Wnioski:

Obywatel polski, p.Piskorski, został współpracownikiem rosyjskich prokremlowskich mediów – agencji informacyjnej Sputnik i telewizji RT.

Podobnie, więziony jest za poglady i działania polityczne wrogie wobec wspierania Ukrainy, p. W.Olszański z ruchów Kamratów.

Z punktu widzenia zasad HABEAS CORPUS ACT takie działanie sądownictwa i stojącej za nim władzy politycznej, narzucającej sądom uległych jej sędziów, wydających polityczne wyroki na zamówienie, w tym o ciągłym przedłużaniu aresztu bez końca, cechuje kraje i ustroje przekształcające się stopniowo w jawne totalitaryzmy i oligarchie partyjno – biznesowe, przeobrażając je w faszyzm. Do czego przyzwyczajono naród poprzez tresurę pandemiczną, łamiąc w czasie rzekomej pandemii wiele norm prawnych i obowiązujących przepisów, a szczególnie zwyczajnej logiki, rozumu, wiedzy naukowej i etyki. Obecne zwyczaje władzy państwowej, w tym rządów Polski, łamią więc w sposób oczywisty, dawne, etyczne obyczaje prawne Rzeczypospolitej, w tym Przywilej Jedlneński z 1430r. Ich obecne postępowania, nie mają nic wspólnego z polską tradycją polityczną, wolnością obywatelską, a wzięte są z tradycji sowieckiej i niemieckiej, obu totalitaryzmów, oraz modelu chińskiego i izraelskiego w ich nowoczesnej formie socjotechnicznej i propagandzie opartej na rzekomej służbie społeczeństwu, dla jego dobra. Podczas, gdy takie działania nigdy nie są dla społeczeństwa dobre.

 

18)  KONSTYTUCJA ZSRR Z 1936 r.

Wnioski:

– To przykład idei sprawiedliwego społeczeństwa utopijnego, jakiego prawa zostały zmielone we krwi własnych i cudzych obywateli. Całkowicie zanegowane w praktyce. Pokazując, jak wielkim zwiedzeniem, oszustwem mogą być nawet najwspanialsze prawa, gdy nie zostają oparte na realnej władzy bezpośredniej narodu, wolnego społeczeństwa.

 

19) Naturalizacja w Republice rzymskiej

Obywatele rzymscy (łac. cives Romani, pierwotnie – quirites, później ogólnie – cives) – w prawie rzymskim kategoria osób wolnych, którym status civitatis umożliwiał korzystanie z pełnej rzymskiej zdolności prawnej.

Nabycie obywatelstwa rzymskiego

Co do zasady obywatelstwo nabywało się przez urodzenie z rzymskiego małżeństwa, w którym oboje małżonków posiadało rzymskie obywatelstwo, a przynajmniej mieli je w momencie poczęcia dziecka.

Obywatelstwo rzymskie mogli nabyć Latynowie oraz peregryni (z wyjątkiem peregrini dediticii) na kilka sposobów, zależnie od okresu historycznego.

Ponadto obywatelem rzymskim mógł stać się niewolnik prawidłowo wyzwolony w sposób przewidziany przez prawo cywilne. Uprawnienia wyzwoleńca podlegały jednak pewnym ograniczeniom, był on też zobowiązany do określonych świadczeń na rzecz patrona (byłego właściciela) mogącego go w razie „niewdzięczności” (ingratia) przywrócić do poprzedniego stanu.

Zdolność prawna obywateli rzymskich

Wolno urodzony obywatel rzymski miał pełnię praw publicznych, na które składały się:

• ius suffragii – prawo uczestniczenia i głosowania na zgromadzeniach ludowych, prawo wybierania wyższych urzędników magistratualnych,
• ius honorum – prawo bycia wybieranym na wszystkie urzędy magistratualne (bierne prawo wyborcze),
• prawo służby wojskowej w legionach rzymskich.

Obywatel rzymski mógł mieć pełną cywilną zdolność prawną, tj. mógł być podmiotem: rzymskich praw majątkowych, w szczególności własności kwirytarnej oraz rzymskiej władzy rodzinnej, tj. manus, patria potestas.

Z powyższymi uprawnieniami powiązana była zdolność do działania wedle prawa cywilnego:

• ius conubii – prawo zawierania małżeństwa uznawanego przez rzymski porządek prawny,
• ius commercii – prawo uczestniczenia w obrocie prawno-majątkowym i dokonywania czynności prawa cywilnego,
• prawo uczestniczenia w procesie legisakcyjnym,
• testamenti factio activa – zdolność sporządzania ważnego testamentu,
• testamenti factio passiva – prawo dziedziczenia z rzymskiego testamentu.

Zdolność prawna mogła podlegać ograniczeniom poprzez umniejszenie czci obywatelskiej bądź podleganie władzy rodzinnej.

Zdolność do czynności prawnych obywatela ograniczała płeć, wiek oraz mogła zostać ograniczona jako efekt marnotrawstwa lub choroby umysłowej.

Utrata obywatelstwa

Obywatel rzymski mógł stracić obywatelstwo w wyniku capitis deminutio media. Utratę obywatelstwa pociągała za sobą również utrata wolności – capitis deminutio maxima.

Nadania obywatelstwa

W następstwie konfliktu Rzymu z jego sprzymierzeńcami, nadano ustawą z roku 89 p.n.e. (lex Iulia et Plautia Papiria) obywatelstwo wszystkim mieszkańcom Italii (Latynom).

Od czasów Klaudiusza obywatelstwo i prawo zawierania małżeństw nadawano żołnierzom Auxilii, którzy odsłużyli 25 lat w służbie Rzymu. Potwierdzeniem nadania przywileju były tzw. dyplomy wojskowe.

W roku 212 edyktem cesarza Karakalli (Constitutio Antoniniana) obywatelstwo uzyskali wszyscy mieszkańcy imperium, poza peregrynami „dediticii”.

Ostatecznie za cesarza Justyniana – w roku 530, objęto obywatelstwem wszystkich wolnych mieszkańców imperium.

Z innej strony:

Obywatelstwo Rzymu (cives Romani) można było nabyć w następujący sposób:

• poprzez urodzenie się z rodziców, obywateli rzymskich (prawne uregulowane przez Lex Unicia za cesarza Hadriana, także dziecko Rzymianki i Latyna otrzymywało obywatelstwo rzymskie);
• wskutek osiedlenia się w Rzymie (ius migrandi) – dotyczyło Latynów (na podstawie Lex Iulia i Lex Plautia Papiria z 90 i 89 roku p.n.e.);
• wskutek wyzwolenia formalnego (tj. według ius civile). Tutaj można wskazać następujące przykłady: nabycie obywatelstwa w nagrodę za rozwijanie pożądanej działalności populacyjnej, porządkowej czy gospodarczej (dochowanie się męskiego potomstwa, służba w straży miejskiej, wybudowanie domu w Rzymie czy organizowanie dowozu zboża do Rzymu);
• wskutek nadania obywatelstwa. Organami uprawnionymi do tego były comitia ludowe oraz w późniejszym czasie cesarz. Z tego sposobu skorzystał w 212 roku n.e. cesarz Karakalla wydając ustawę Constitutio Antoniana uznającą za obywateli rzymskich peregrini dedici mieszkańców Rzymu;
• wskutek zakupu obywatelstwa.

Wnioski:

Żaden rdzenny naród, jeśli dba o zachowanie swojej suwerenności, nie nadaje swojego obywatelstwa, wszystkim chętnym, tylko po spełnieniu ustawowych warunków niezbędnych dla zachowania władztwa narodu rdzennego, jego dalszej suwerenności. Nawet obowiązki wynikające z nadania obywatelstwa, tak ciężkie jak służba wojskowa, rodzić powinny zaszczyt z ich wypełniania oraz następstwa w postaci możliwych przywilejów jakie daje obywatelstwo. To dobry sprawdzian dla rzetelności i uczciwości intencji nowych obywateli wobec gospodarzy, dziedziców danej ziemi. Niestety, we współczesnej Polsce, nadaje się obywatelstwo niejednokrotnie jawnym wrogom Polski, jeśli np. pochodzą z obszaru Izraela.

 

20) Akt Konfederacji Szwajcarskiej (inaczej Karta Federalna z 1291) – sojusz obronny, podpisany 1 sierpnia 1291 przez przedstawicieli trzech kantonów leśnych, który stał się podstawą państwa szwajcarskiego.

W XIII wieku najważniejszym rodem w Szwajcarii stali się Habsburgowie. Rudolf z Habsburga przeniósł wprawdzie siedzibę rodu do Wiednia, ale nadal rozbudowywał swoją władzę na obszarze ziem szwajcarskich. Działania te wywoływały konflikty z wolnymi chłopami zrzeszonymi w kantonach leśnych Uri, Schwyz i Unterwalden. Tuż po śmierci Rudolfa z Habsburga (połowa lipca 1291) trzy kantony postanowiły zawrzeć traktat, do podpisania którego doszło w pierwszym dniu następnego miesiąca.

Pakt nosił charakter obronny. Jego uczestnicy zobowiązywali się do pomocy zbrojnej w razie agresji, a także nietolerowania wójtów oraz urzędników niewybranych spośród miejscowej ludności, czyli narzuconych przez Habsburgów. Zakazano także wzajemnych napadów na siebie i podpaleń. Spory miały rozstrzygać sądy starszych.

Traktat powołujący do życia Konfederację Szwajcarską podpisali: rycerz Werner z Attinghausen (od 1291 dożywotni starosta z Uri), syn rycerza z Uri Arnold de Silingen, Konrad Ablberg, Rudolf Stauflacher, Konrad Hunn, trzech wolnych chłopów z Uri, którzy posiadali duże posiadłości ziemskie, Konrad Erstfeld (wyzwolony chłop i równocześnie nowobogacki) oraz Burkard Schupfer (pierwszy starosta Uri). Dokument pozostał tajny. Jego treść ujawniono dopiero w 1315 przed bitwą pod Morgarten. Później dokument zaginął i został odnaleziony w archiwum w Stans dopiero w 1760 przez prawnika z Bazylei Johanna Heinricha Glesera, który przełożył go na niemiecki i opublikował.

Swoje prawa obywatelskie obywatele Republiki realizowali na zgromadzeniach pierwiastkowych. Tworzyli je obywatele i ich synowie, którzy mieszkali co najmniej pięć lat w jednej gminie. Zgromadzenia te powstawały w każdej gminie lub osadzie, w której mieszkało co najmniej stu obywateli, a jeżeli nie było w niej takiej liczby, przyłączali się do zgromadzenia najbliższej wsi lub osady. Zadaniem zgromadzenia miało być przyjęcie bądź odrzucenie konstytucji i powoływanie członków kantonalnych zgromadzeń elektorskich w proporcji jeden elektor na stu obywateli;

Konstytucja Helwecka wprowadzała wiele gwarantowanych swobód obywatelskich, wśród których wyróżnić należy:

• wolność osobistą (była niezbywalna, a jej ograniczenie mogło być spowodowane wyłącznie wolnością drugiego człowieka lub korzyścią ogólną uznaną przez prawo),
• wolność sumienia (nieograniczona),
• wolność wyznania (nie mogła zakłócać porządku publicznego i nie mogła preferować żadnego z wyznań),
• wolność prasy (zakaz udzielania instrukcji),
• nienaruszalność własności (jej naruszenie mogło nastąpić wyłącznie w sytuacji pilnej lub na niezbędne potrzeby publiczne – konstytucja gwarantowała właścicielowi sprawiedliwe odszkodowanie),
• swobodę osiedlania się,
• swobodę wykonywania rzemiosła.

W art. 8 konstytucja wprowadzała zakaz dziedziczenia władzy, rang i godności, a także używania tytułów lub uprawnień na to wskazujących. W nowym, jednolitym i niepodzielnym państwie kantony traciły swoją niezależność. Art. 2 konstytucji znosił wszelkie granice wewnętrzne, zaś art. 15 uznawał kantony (podobnie jak dystrykt, gminę, osiedle i dzielnicę) za jednostkę podziału administracyjnego kraju. Można też mówić o tym, że stanowić miały odpowiednik francuskich departamentów. Wszystkie kantony (a miało ich być 22) wymieniał art. 18 – oprócz dawnych trzynastu kantonów, tworzących Starą Konfederację, w składzie Republiki Helweckiej znaleźć się miały nowe:Valais, Leman (Vaud), Argowia,Bellinzona,Lugano,Recja (Gryzonia),Sargans,Turgowiai St. Gallen

Konstytucja zawierała wiele uregulowań dotyczących obywatelstwa Republiki i związanych z nim praw. Obywatelstwo można było otrzymać w dwojaki sposób (państwo prowadziło rejestr obywateli):

Art. 19 przyznawał je automatycznie mieszkańcom miast (municypalnych lub dominialnych), wsi (poddanych i wolnych) oraz osobom mającym w Szwajcarii prawo stałego pobytu i tu urodzonym;

Wnioski: Konstytucja Helwecka była bezsprzecznie wzorowana na prawach ustrojowych I-szej Rzeczypospolitej i Konstytucji Nihil Novi. Obecnie, szereg rozwiązań ustrojowych Szwajcarii, należy wykorzystać w konstytucji Konfederacji Narodów Międzymorza.

(ŹRÓDŁA OPRACOWANIA: Wykorzystano szeroki zakres materiałów dydaktyczno – historycznych, dowolnie konfigurując ich treści, zgodnie z własną wiedzą i przekonaniami autora, formując własne wnioski, korzystając w szczególności z treści (bez przytaczania cytatów); 

Wikipedii,

oraz opracowanie „Pomniki praw człowieka w historii” TOM-1_1-174-pop-22-cudz.indd (brpo.gov.pl) ,

a także Zarys historii etyki,

https://zywateologia.escobb.pl/wp-content/uploads/2019/04/Zarys-historii-etyki.pdf….. )