Projekt KONSTYTUCJI dla RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ i KONFEDERACJI NARODÓW MIĘDZYMORZA

 

 

ROZDZIAŁ X

 USTRÓJ PRAWNY KONFEDERACJI

 

Art. 1

Zasady prawne

§1. Zasady sprawiedliwości opierają się w Konfederacji na prawach obywateli i postępowaniu władz, w tym sądów, polegających na;

1. traktowaniu obywateli jako niewinnych jeśli sąd nie orzekł prawomocnie ich winy,
2. indywidualnej wolności obywateli,
3. równości obywateli wobec prawa,
4. przestrzeganiu i egzekwowaniu przepisów prawa Konfederacji,
5. dopuszczeniu dla obywateli wszelkich działań niezakazanych prawem i nie stwarzających zagrożenia dla życia innych ludzi i ich majątku lub środowiska naturalnego, w tym; gospodarczych, politycznych, kulturowych,
6. opieraniu przepisów prawa o normy etyczne bliskie narodom Konfederacji i etyczne prawo zwyczajowe (obyczaj),
7. dowodach obiektywnych (materialnych) w orzekaniu sądów, z dopuszczeniem orzekania poszlakowego i opartego na zeznaniach świadków w szczególnych sytuacjach ustawowych,
8. bezwzględnym i nieuchronnym (nieodwołalnym) karaniu podmiotów prawnych – w tym państw i ich władz, za akty; ludobójstwa, eksterminacji, agresji militarnej, agresji politycznej oparte na nieprawdzie historycznej, agresji cybernetycznej, agresji ekonomicznej, akty terrorystyczne, terroryzmie medycznym, przywilejach gospodarczych w tym korporacyjnych, skażaniu żywności w procesie produkcji i jej przechowania,
9. karaniu sędziów, ministrów, przedstawicieli parlamentarnych, urzędników administracji publicznej (w tym skarbowych), wstecz, bez okresu przedawnienia, w tym z osobnego majątku uzyskanego po ślubie również w przypadku rozdzielności małżeńskiej, z tytułu korupcji lub ewidentnego niedbalstwa urzędniczego lub sądowego bez prawa do przedawnienia.

§2. Organy władzy publicznej działają wyłącznie na podstawie i w granicach prawa.

§3. W Konfederacji obowiązuje siedem poziomów hierarchii – zwierzchności przepisów prawa.

1. DECYZJA REFERENDALNA. Decyzja większości obywateli wyrażona w referendum powszechnym na obszarze całej Konfederacji, jest prawem obowiązującym od daty obowiązywania zawartej w projekcie przepisu głosowanego referendalnie i ogłoszenia wyników referendum przez Konfederacyjną Komisję Referendalną, choćby nie została jeszcze opublikowana i ujęta w ustawie, w tym w Konstytucji – jeśli dotyczy Konstytucji.
2. KONSTYTUCJA NADRZĘDNA. Konstytucja Konfederacji jest jej najwyższym prawem na obszarze Konfederacji kwalifikowanym jako ustawa nadrzędna – tj. nadustawa zasadnicza.
3. USTAWA PRZYKONSTYTUCYJNA. Po ustawie konstytucyjnej Konfederacji są ustawy przy konstytucyjne, stanowiące załączniki do Konstytucji Konfederacji, jako integralna część ustawy nadrzędnej – zasadniczej. Każda ustawa przykonstytucyjna na jaką powołuje się Konstytucja lub do niej odsyła, jest ustawą z grupy ustaw zasadniczych i musi zostać uchwalona w referendum powszechnym.
4. KONSTYTUCJA KRAJOWA. Kolejne, są konstytucje krajowe – jako krajowe ustawy zasadnicze, podlegające konstytucji Konfederacji.
5. USTAWY ZWYCZAJNE. Po nich, są ustawy zwyczajne konfederacyjne a następnie ustawy krajowe.
6. ROZPORZĄDZENIA MINISTERIALNE. Po nich, są rozporządzenia władz państwowych Konfederacji, w tym niezależnych ministerstw Konfederacji.
7. UCHWAŁY SAMORZĄDOWE. Po nich, są uchwały samorządów według stopnia ich nadrzędności.

§4. Przepisy Konstytucji Konfederacji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja Konfederacji stanowi inaczej.

§5. Konfederacja przestrzega wiążącego ją (ratyfikowanego) prawa międzynarodowego i ratyfikowanych umów międzynarodowych.

§5.2. Jeśli prawo to narusza prawa Konstytucyjne Konfederacji, jest ono z mocy prawa nieważne na obszarze Konfederacji, dopóki nie zostanie zatwierdzone takie naruszenie w referendum powszechnym (ratyfikacja referendalna) co wprowadza się jako zmianę odpowiednich przepisów Konstytucji Konfederacji i ta, musi być równocześnie przyjęta w referendum jako poprawka Konstytucji.

§6. Zmiana Konstytucji Konfederacji na przepisy niezgodne z ratyfikowanym prawem międzynarodowym, unieważnia przepisy ratyfikowane na obszarze Konfederacji i wiąże Konfederację z prawną koniecznością rozwiązania umów międzynarodowych i układów z nimi związanych.

§7. Do czasu konfederacyjnej ratyfikacji prawa i umów międzynarodowych, Konfederacja zachowuje ciągłość prawa i umów międzynarodowych przyjętych członków – krajów skonfederowanych w zakresie obowiązującym na ich obszarach przez maksymalnie 300 dni, w którym to okresie, umowy muszą być dostosowane do Konstytucji Konfederacji.

§8. Ustrój Konfederacji opiera się na demokracji bezpośredniej; referendalno – przedstawicielskiej z niepodważalnością decyzji referendalnych przez przedstawicieli władz Konfederacji; Kongres, Senat, Zgromadzenie Parlamentarne, Rząd, Ministerstwa, Samorządy i wszelkie inne organy władzy, w tym międzynarodowe.

Art. 2

Zasady praworządnego działania państwa

§1. Podstawę i granicę działalności państwowej stanowi prawo, dla którego prawem przewodnim, najwyższym, jest niniejsza Konstytucja Konfederacji.

§2. Przepisy Konstytucji należy stosować jednoznacznie, zgodnie z jej wytycznymi i intencjami oraz orzeczeniami precedensowymi Trybunału Konstytucyjnego Konfederacji.

§3. Działalność Konfederacji leży w interesie publicznym wszystkich jej narodów i obywateli i jest proporcjonalna do celu jej powołania.

§4. Organy państwowe i osoby prywatne/fizyczne działają w dobrej wierze.

Art. 3

Podstawowa zasada budowania konstytucji

§1. Kiedy w ustawie zasadniczej – konstytucji lub innych ustawach, przepisy podaje się ogólnikowo, obowiązkiem ustawodawcy jest podanie ich maksymalnie szczegółowo w rozwinięciu danej ustawy lub w ustawie uzupełniającej, przedstawionej pod głosowanie uchwalające, w tym referendalne.

§2. Gdy jakieś prawo jest uznane przez narody skonfederowane za szczególnie ważne, powinno zostać ujęte w samej konstytucji Konfederacji, w pełnym stopniu szczegółowości, narzucającym pod to prawo, konkretne jego wykonywanie, zakres ochrony lub wykluczeń z niej i terminologię.

§3. Jeśli takiego uszczegółowienia nie ma w przepisach konstytucji, to powinna zostać wprowadzona ustawa przykonstytucyjna – chroniona jako termin legislacyjny, jako uzupełnienie konstytucji, podlegająca obligatoryjnie ( zawsze ) uchwalaniu w drodze referendum.

§4. Ustawa konstytucyjna powinna zawsze wyczerpująco, szczegółowo i syntetycznie regulować daną dziedzinę spraw, nie pozostawiając poza zakresem swego unormowania istotnych fragmentów tej dziedziny, tak, aby jej przepisy dokładnie i w sposób zrozumiały dla adresatów zawartych w nich norm wyrażały intencje prawodawcy – suwerennych narodów Konfederacji.

§5. Ustawy przykonstytucyjne mogą odwoływać się do konstytucji lecz nigdy do ustaw niższych.

Art. 4

Równość wobec prawa

§1. Każdy obywatel nie skazany prawomocnym wyrokiem sądowym, jest niewinny z mocy prawa choćby podlegał oskarżeniu lub był w trakcie zakończenia procesu sądowego.

§2. Niedopuszczalne jest ogłaszanie przez urzędników administracji publicznej lub osoby prywatne, czy kształtowanie informacji medialnej, winy osoby nieskazanej prawomocnym wyrokiem sądowym.

§2.2. Ogłoszenie takie podlega karze odszkodowawczej w wysokości co najmniej 100 minimalnych wynagrodzeń ustawowych oraz natychmiastowemu zwolnieniu winnego takiego zachowania urzędnika ze stanowiska urzędniczego, zaś w przypadku osób wybieranych w wyborach powszechnych – referendum odwoławczemu w oparciu o decyzję Sądu lub na wniosek obywateli po orzeczeniu Sądu w liczbie 1000 osób, zwołanemu w trybie niezwłocznym do 6-ciu miesięcy.

§3. Wszyscy obywatele Konfederacji są równi wobec prawa, podlegając równoprawnym postępowaniom procesowym oraz równoprawnym orzeczeniom, bez względu na; majątek, pochodzenie, narodowość, obywatelstwo, zawód, wykształcenie, odznaczenia, tytuły, pozycję społeczną, funkcje rządowe, wykonywane zadania publiczne, czy z jakichkolwiek innych powodów.

§4. Nikt nie może być dyskryminowany, zwłaszcza ze względu na; pochodzenie, narodowość, rasę, płeć, wiek, język, pozycję społeczną, sposób życia, poglądy religijne lub wyznanie, światopoglądowe bądź polityczne przekonania albo z powodu ograniczenia jego fizycznej, umysłowej czy psychicznej sprawności.

§5. Mężczyzna i kobieta są równouprawnieni.

§5.2. Ustawa troszczy się o ich prawne i rzeczywiste równouprawnienie, przede wszystkim w rodzinie, w kształceniu i w pracy.

§5.3. Mężczyzna i kobieta mają prawo do równego wynagrodzenia za taką samą pracę.

§5.4. Sądy w sprawach dotyczących obu płci – jako stron przeciwnych sprawy, jeśli taki jest wniosek jednej strony, muszą składać się z równej liczby sędziów kobiet i mężczyzn, z przewodniczącym dobieranym losowo spośród mężczyzn i kobiet.

§6. Ustawa określa środki na wyeliminowanie pokrzywdzenia prawnego osób niepełnosprawnych i ubezwłasnowolnionych poprzez zapewnienie im uczciwego przedstawicielstwa w obronie ich praw.

Art. 5

Ochrona przed materialną niezdolnością procesową,

samowolą procesową

i przestrzeganie dobrej wiary

§1. Każdy ma prawo do traktowania go przez państwowe organy obiektywnie, bez arbitralności i w dobrej wierze.

§2. Każdy ma prawo w postępowaniu przed sądami i organami administracyjnymi do równego i sprawiedliwego traktowania, jak również rozpatrzenia jego sprawy w terminie określonym w ustawie przykonstytucyjnej.

§2.2. Prawo niniejsze, stanowi nienaruszalny obowiązek proceduralny sądów.

§3. Sąd ma obowiązek wysłuchania stron i wszystkich ich racji związanych z przedmiotem sprawy oraz wzięcia ich pod uwagę w orzekaniu.

§4. Każdy obywatel Konfederacji, który nie dysponuje niezbędnymi środkami materialnymi w wysokości ustawowego minimalnego wynagrodzenia bytowego, ma prawo;

1. do bezpłatnej pomocy prawnej ze strony urzędowego radcy prawnego lub dyżurujących społecznie prawników prywatnych,
2. do sporządzenia wniosku procesowego przez wyżej wymienionych,
3. wymienieni prawnicy są zobowiązani przedstawić zainteresowanemu szanse na powodzenie procesowe,
4. do bezpłatnego zastępstwa prawnego, jeżeli jest to konieczne,
5. do zwolnienia z opłat sądowych i kaucji od wartości nieruchomości, jeśli sprawa dotyczy kwestii związanych z mieszkaniem lub domem czy innych zasadniczo życiowych, przewidzianych w ustawie przykonstytucyjnej.

Art. 6

Postępowanie sądowe

§1. Każdy, którego sprawa musi być rozpatrzona w postępowaniu sądowym, ma prawo do ustanowionego przez ustawę, właściwego, niezawisłego i bezstronnego sądu.

§2. Sądy wyjątkowe lub zgromadzenia o cechach sądów, postanawiające o odebraniu lub zawieszeniu praw zawodowych, są zabronione, w tym parasądy; medyczne, gospodarcze, cechowe, izb prawnych, izb lekarskich, inne, poza wojskowymi w stanie wojny.

§3. Każdy, przeciwko komu zostanie wniesione powództwo cywilne, ma prawo do tego, aby sprawa została rozpatrzona przez sąd właściwy dla miejsca jego zamieszkania.

§3.2. Ustawa może przewidzieć inną właściwość sądu.

§4. Rozprawa sądowa i ogłoszenie wyroku odbywają się publicznie poza procesami i orzeczeniami dotyczącymi spraw co do których strona wniesie o ich utajnienie z przyczyn ochrony dóbr osobistych i życia prywatnego lub dóbr rodzinnych bądź tajemnicy gospodarczej lub wojskowej a ustawa dopuszcza taki wyjątek zależny od charakteru sprawy.

Art. 7

Pozbawienie wolności

§1. Pozbawienie człowieka wolności może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w ustawie i tylko w sposób przewidziany w ustawie.

§2. Każdy, kto został pozbawiony wolności, ma prawo do tego, aby niezwłocznie i w języku dla niego zrozumiałym, być poinformowanym o podstawach pozbawienia wolności i jego prawach.

§2.2. Musi mieć możliwość uczynienia użytku ze swoich praw.

§2.3. Ma w szczególności prawo do powiadomienia swoich najbliższych osób oraz prawnika, w tym adwokata z urzędu.

§3. Każdy, wobec kogo zastosowano areszt śledczy, ma prawo do tego, aby być niezwłocznie doprowadzonym do sędziego, po czym sędzia rozstrzyga w ciągu 24 godzin, o tym czy utrzymać pozbawienie wolności, czy zwolnić zatrzymanego.

§4. Każdy przebywający w areszcie śledczym ma prawo do wyroku w odpowiednim terminie, nie dłuższym niż 3 miesiące, bez prawa dla Sądu do jego dalszego przedłużania poza przypadkiem wniesienie przeciwko niemu oskarżenia i dalszego oczekiwania na posiedzenie rozstrzygające nie dłużej niż 2 miesiące.

§5. Areszt śledczy musi zapewniać podejrzanemu całkowite bezpieczeństwo oraz izolację od innych osób w pomieszczeniu aresztu i innych pomieszczeniach przechodnich i musi być objęty narzędziami gwarantującymi pełne bezpieczeństwo, w tym monitoringiem.

§6. Każdy, kto został pozbawiony wolności nie przez sąd, ma prawo w każdej chwili odwołać się do sądu.

§6.2. Sąd rozstrzyga w ciągu trzech dni, o legalności pozbawienia wolności.

§7. Osoby z organów; Sądu, Policji, Służby Więziennej, administracji publicznej, urzędów, sił przymusu, innych organów państwa lub krajów stowarzyszonych, jeśli doprowadzają do przetrzymywania obywatela Konfederacji bez wyroku sądowego, podlegają odpowiedzialności karnej w postępowaniu procesowym z urzędu i orzeczeniu ustawowej kary więzienia oraz odszkodowania na rzecz pokrzywdzonego, zgodnie z ustawą, w tym karze więzienia dwukrotnie dłuższej od zastosowanej nieprawnie wobec obywatela.

§8. Każde przetrzymywanie Obywatela dłużej niż trzy dni bez zgody Sądu, czy dłużej niż pięć miesięcy bez orzeczenia prawomocnego wyroku sądowego, jak też w wyniku orzeczenia uniewinnienia i zwolnienia z aresztu/więzienia, podlega ustawowemu odszkodowaniu za każdy dzień pozbawienia wolności w tym w areszcie śledczym, w wysokości co najmniej 20-krotności najniższego ustawowego miesięcznego wynagrodzenia brutto za każdy miesiąc aresztu.

§9. Przetrzymywanie w areszcie śledczym dłużej niż trzy dni, nie pozwalanie na minimum 8 godzin snu, przerywanie snu uwięzionego, pozbawianie uwięzionego posiłku lub toalety i innych podstawowych praw, uniemożliwianie kontaktu z adwokatem i rodziną, uznaje się za areszt wydobywczy mający na celu poprzez tortury psycho – fizyczne doprowadzić do z góry zaplanowanego efektu śledczego.

§9.2. Postępowanie takie kwalifikowane jest jako znęcanie się nad człowiekiem z premedytacją i podlega najsurowszemu postępowaniu karnemu, w tym dożywotniemu pozbawieniu uprawnień zawodowych i funkcji publicznych.

§10. Nie można więzić obywateli Konfederacji w aresztach śledczych, oraz prowadzić wobec nich działań procesowych, gdy dotyczy to realizowanej przez nich wolności słowa i działalności politycznej, w tym partyjnej lub innej, chyba, że działalność ta realizuje; szpiegostwo militarne, przygotowania do zamachu zbrojnego lub aktu terrorystycznego, pochwalanie jawnej agresji na kraj skonfederowany, pochwalanie ideologii zakazanych w Konfederacji, ujawnianie tajemnic wojskowych Konfederacji, podawanie nieprawdziwych treści przepisów Konstytucji Konfederacji.

Art. 8

Postępowanie karne

§1. Każdy oskarżony ma prawo, aby być możliwie szybko i obszernie poinformowanym o postawionych mu zarzutach. Musi mieć możliwość wykorzystania przysługujących mu praw do obrony.

§2. Każdy skazany ma prawo do odwołania i poddania wyroku kontroli sądu wyższej instancji.

§2.2. Z odwołania wyłączone są sprawy, w których Sąd Konfederacji orzekał jako jedyna instancja lub orzeczenie sądu jest ostateczne oraz wydane przez odpowiedni Sąd Najwyższy.

§3. Od powyższych ostatecznych orzeczeń sądowych, przysługuje odwołanie do Trybunału Sprawiedliwości w Sztrasburgu, za wyjątkiem orzeczenia Trybunału Stanu Konfederacji.

Art. 9

Pozycja prawna

§1. Najwyższy Sąd Konfederacyjny odpowiedni do kwalifikacji sprawy, jest najwyższą władzą wymiaru sprawiedliwości Konfederacji poza Trybunałem Etyczno – Historycznym i Trybunałem Konstytucyjnym w sprawach kwalifikowanych do ich orzekania.

§2. Ustawa określa organizację sądownictwa i postępowanie procesowe.

§3. Każdy Sąd Najwyższy oraz Trybunały, powołują swoją administrację.

§4. Przy wyborze sędziów Sądów Najwyższych i Trybunałów, ustawa uwzględnia reprezentację języków narodowych jako urzędowych w ich filiach w krajach skonfederowanych.

Art. 10

Sądownictwo konstytucyjne

§1. Trybunał Konstytucyjny Konfederacji, rozpoznaje:

1. skargi na naruszenie praw konstytucyjnych;
2. skargi na naruszenie autonomii gmin i innych gwarancji krajów na rzecz podmiotów prawa publicznego;
3. skargi na naruszenie umów międzynarodowych lub umów krajów;
4. publicznoprawne spory między Konfederacją a krajami lub między krajami.

§2. Ustawa może przekazać innym władzom konfederacyjnym rozstrzyganie określonych spraw sądowych z zakresu przepisów konstytucyjnych.

§3. Zgromadzenie Konfederacyjne poprzez uchwałę akceptuje lub odrzuca orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego Konfederacji w sprawie zgodności projektu ustawy z Konstytucją, większością głosów Kongresu i Senatu.

§4. Odrzucenie lub akceptacja orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dla projektu ustawy przez Zgromadzenie Konfederacyjne, może podlegać odrzuceniu lub akceptacji referendum powszechnego.

§4.2. Referendum w tej sprawie zwołuje się po uchwale Zgromadzenia Konfederacyjnego, na wniosek; jednego parlamentu krajowego, lub siedmiu regionów z jednego kraju, lub trzech regionów z dowolnych krajów skonfederowanych (ich sejmików ziemskich/regionalnych), lub 500 000 obywateli z dowolnego kraju skonfederowanego, lub 1 000 000 obywateli z dowolnych krajów skonfederowanych.

§4.3. Referendum uznaje zgodność bądź niezgodność ustawy z konstytucją Konfederacji.

 

Art. 11

Sądownictwo cywilne, karne i administracyjne

§1. Ustawa określa właściwość Sądów w sprawach cywilnych, karnych i administracyjnych oraz w innych dziedzinach prawa.

§2. Kraje mogą przekazać Najwyższemu Sądowi Konfederacji, za zgodą Krajowego Zgromadzenia Parlamentarnego, rozstrzyganie sporów z zakresu krajowego prawa administracyjnego.

Art. 12

Miarodajne prawo

§1. Ustawy konfederacyjne i ratyfikowane prawo międzynarodowe są miarodajne dla Sądów Konfederacji oraz innych władz stosujących prawo.

Art. 13

Metrologia

§1. Ustawodawstwo w sprawach metrologii, w tym określenia nazw i stopni; jednostek miar ziemskich, wodnych, cyfrowych, wagowych, probierczych, monetarnych, i wszelkich innych należy do kompetencji Konfederacji.

Art. 14

Prawo cywilne

§1. Ustawodawstwo w dziedzinie prawa cywilnego należy do kompetencji Konfederacji.

§2. W sprawie organizacji sądów, postępowania sądowego oraz orzekania w sprawach cywilnych właściwe są kraje, postępując zgodnie z wytycznymi konfederacyjnych ustaw kierunkowych.

§3. Prawomocne wyroki sądowe w sprawach cywilnych są wykonalne w całej Konfederacji.

Art. 15

Prawo karne

§1. Ustawodawstwo w dziedzinie prawa karnego należy do kompetencji Konfederacji.

§2. Konfederacja może zapewnić krajom subwencje na:

1. budowę zakładów karnych;
2. poprawę wykonywania kar i środków zaradczych;
3. urządzenia, które realizują przedsięwzięcia wychowawcze wobec resocjalizowanych dzieci i młodzieży oraz młodocianych.

§3. W sprawie organizacji sądów, postępowania sądowego oraz orzekania w sprawach karnych właściwe są kraje, kierując się wytycznymi konfederacyjnych ustaw kierunkowych.

Art. 16

Konstytucje krajów skonfederowanych

§1. Każdy kraj skonfederowany, nadaje sobie demokratyczną konstytucję lub dokonuje poprawek istniejącej, w zgodzie z przepisami konstytucji Konfederacji.

§2. Konstytucja kraju skonfederowanego, wymaga zaakceptowania przez naród kraju – jego Suwerena w drodze powszechnego głosowania referednalnego i musi zostać poddana rewizji, jeżeli tego zażąda większość uprawnionych do głosowania.

§3. Konstytucje krajów skonfederowanych wymagają orzeczenia ich zgodności z Konstytucją Konfederacji przez Trybunał Konstytucyjny Konfederacji.

§3.2. Konfederacja gwarantuje poszanowanie tych praw, jeżeli nie są one sprzeczne z prawem Konfederacji; Konstytucją KNM i ustawami przykonstytucyjnymi oraz umowami międzynarodowymi ratyfikowanymi przez Konfederację.

Art. 17

Porządek konstytucyjny

§1. Konfederacja chroni porządek konstytucyjny krajów skonfederowanych.

§1.2. Porządek konstytucyjny krajów skonfederowanych opiera się na ustawodawczej decyzji referendalnej;

1. woli zwykłej większości pełnoletnich obywateli – Suwerenów narodowych kraju skonfederowanego, bez progów uczestnictwa w głosowaniu, z równym prawem prezentacji medialnej w debacie referendalnej dla przeciwników jak i zwolenników projektu ustawy,
2. większości pełnoletnich obywateli Konfederacji suwerenów narodowych w przypadku ustaw państwa – Konfederacji, bez progów uczestnictwa w głosowaniu, z równym prawem prezentacji medialnej w debacie referendalnej dla przeciwników jak i zwolenników projektu ustawy.

§3. Porządek konstytucyjny Konfederacji, uznaje wszelkie działania ustawodawcze zmierzające do narzucania przepisów prawa zasadniczego jak i niższego rzędu, bez prawa do ich odrzucenia lub akceptacji przez większość obywateli Suwerenów danego kraju lub Konfederacji, za oczywistą niesprawiedliwość, za wymuszanie woli mniejszości, jako działania bezprawne i wymierzone w zniesienie konfederacyjnego porządku konstytucyjnego o charakterze zamachu stanu, podlegające ściganiu karnemu jako zdradę i przewrót antykonstytucyjny.

§4. Konfederacja ingeruje poprzez Trybunał Konstytucyjny, Trybunał Etyczno – Historyczny lub Najwyższe Sądy Konfederacji oraz z pomocą krajów skonfederowanych, jeżeli porządek prawny w którymś kraju Konfederacji został zakłócony lub zagrożony, a kraj, którego to dotyczy, nie może go chronić samodzielnie.

Art. 18

Zmiana Konstytucji Konfederacji

i przepisy przejściowe

§1. Zapobiegając z jednej strony gwałtownym i częstym odmianom konstytucji Konfederacyjnej, co by destabilizowało porządek prawny państwa i jego rozwój, z drugiej uznając potrzebę jej udoskonalania w życiowej praktyce, po doświadczeniu jej skutków co do pomyślności publicznej, najwyższą porę i czas rewizji i poprawę konstytucji przez Parlament co lat dwadzieścia pięć naznaczamy zaś przez referendum powszechne obywatelskie konstytucyjne w dowolnym czasie.

§2. Konstytucja Konfederacji może być w każdym czasie całkowicie lub częściowo zmieniona w drodze referendum wszystkich krajów skonfederowanych w osobach ich narodów suwerennych.

§3. Zmiana konstytucji Konfederacji i oparte na niej ustawodawstwo przykonstytucyjne, następuje na drodze referendum we wszystkich krajach skonfederowanych.

§4. Całkowita zmiana Konstytucji Konfederacji może zostać zaproponowana przez każdy kraj i jego naród lub przez każdy z jego Parlamentów albo Parlament Konfederacji.

§5. Jeżeli inicjatywa pochodzi od narodu lub gdy naród nie jest jednomyślny z Parlamentem krajowym, naród rozstrzyga w referendum o przeprowadzeniu zmiany konstytucji.

§6. Jeżeli naród opowie się za zmianą całkowitą wbrew woli uchwalonej przez Parlament krajowy, Parlament zostaje rozwiązany i ponownie wybrany.

§7. Zmiana częściowa konstytucji musi zachować jedność materii i nie może powodować sprzeczności przepisów konstytucyjnych.

§8. Inicjatywa obywatelska w sprawie zmiany częściowej musi ponadto zachować jedność formy.

§9. Całkowicie lub częściowo zmieniona Konstytucja Konfederacji wchodzi w życie po jej przyjęciu przez większość narodów Konfederacji reprezentowanych przez decyzję referendalną większości krajów skonfederowanych.

§10. Kongres Konfederacji ma obowiązek przedkładać równolegle pod referendum, konkurencyjny do projektu zmiany konstytucji projekt konsensualny, godzący interesy i poglądy krajów skonfederowanych, jeśli proponowana przez naród zmiana grozi naruszeniem spójności państwowej Konfederacji, lub zaopiniować negatywnie taki projekt.

§11. Konstytucyjne przepisy przejściowe wymagają uchwalenia w drodze referendum powszechnego na obszarze całej Konfederacji, analogicznie jak zmiany Konstytucji Konfederacji.

§12. Konfederacje i inne związki przeciwne ustawom, niezgodne z regułami procedur referendalnych i konstytucyjnej akceptacji lub przepisom o odrzucaniu ustaw, wszelkiego gatunku spiski i partyjne układy przeciwne tajnie niniejszej Konstytucji, jako duchowi zjednoczenia narodów Konfederacji i szacunku do ich zgody i praw, rząd Konfederacji i jej bezpieczeństwo obalające, społeczność niszczące, są na zawsze zakazane pod rygorem zdrady stanu osądzanej przez Trybunał Stanu poprzedzony orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego o spiskowym naruszeniu przepisów Konstytucji Konfederacji.

§13. Referendum konfederacyjne w sprawie zmiany konstytucji Konfederacji, ma charakter „podwójny”, tj. odrębnie liczy się głosy wszystkich głosujących uprawnionych obywateli Konfederacji, a odrębnie głosy krajów z których każdy ma jeden głos uzyskiwany większością głosujących jego obywateli.

§13.2. Dla zatwierdzenia zmiany przepisu lub nowego przepisu konstytucji, „za” musi być większość uprawnionych obywateli w całej Konfederacji i większość krajów skonfederowanych, w innym wypadku zmiana nie jest uchwalana.

Art. 19

Ustawy  nadzwyczajne

§1. Wszystkie ważne przepisy ustanawiające prawo należy wydawać w formie ustawy konfederacyjnej. Do tej kategorii należą w szczególności przepisy podstawowe dotyczące:

1. wykonywania praw politycznych;
2. ograniczenia praw konstytucyjnych;
3. praw i obowiązków obywateli;
4. kręgu zobowiązanych do płacenia podatków oraz przedmiotu i wymiaru podatków;
5. zadań i świadczeń Konfederacji;
6. obowiązków kantonów w zakresie wdrażania i wykonywania prawa federalnego;
7. organizacji i postępowania przed władzami federalnymi.

§2. Kompetencje prawotwórcze mogą być przekazane na podstawie ustawy konstytucyjnej, o ile nie jest to wykluczone przez Konstytucję Konfederacji.

§3. Ustawa konfederacyjna, której wejście w życie nie cierpi zwłoki, może być na mocy 3/4 głosów każdej izby Parlamentu uznana za pilną i wprowadzona natychmiast w życie. Należy określić termin jej obowiązywania.

§4. W przypadku zgłoszenia żądania przez uprawniona liczbę obywateli poddania pod referendum zmiany lub uchylenia ustawy konfederacyjnej, traci ona moc prawną po dwóch latach od jej przyjęcia przez Zgromadzenie Konfederacyjne lub Kongres, jeśli w tym czasie nie zostanie przeprowadzone referendum.

§5. Ustawa konfederacyjna uznana za pilną, która nie ma podstawy w Konstytucji lub jest z nią sprzeczna, nie ma mocy prawnej pomimo jej przyjęcia przez Zgromadzenie Konfederacyjne lub Kongres, jeżeli w ciągu roku nie zostanie przyjęta przez większość krajów skonfederowanych w referendum traci moc referendalną i wygasa.

§6. Ustawa konfederacyjna uznana za pilną, która nie zostanie przyjęta w referendum, nie może zostać ponowiona wcześniej jak za siedem lat.

Art. 20

Konstytuanta,

uchwalanie  pierwszej konstytucji Konfederacji oraz jej zmian

Art. Uz.

Konstytuanta jest narzędziem prawno-organizacyjnym służącym do sprawnego opracowania poza Parlamentem, z oddolnej woli obywateli, lub też na jego wniosek i z jego dodatkowym udziałem, obywatelskiego lub parlamentarnego projektu poprawek konstytucji w oparciu o idee wyjściowe. Stanowi ona  ułożone reguły uczciwego wyboru przedstawicieli projektu zmian konstytucyjnych całościowych lub cząstkowych, oraz głosowania i projektowania tych zmian. W demokracji głębokiej – bezpośredniej, przygotowując wystawienie dokumentu pod powszechne głosowanie referendalne. Konstytuanta, to więc niezwykle ważne postępowanie przed ustawodawcze, wyborcze i twórczo – projektowe oraz opiniodawcze, ważne dla uczciwego przedstawienia, omówienia, dopracowania i wprowadzenia przed oblicze społeczne najważniejszych dla bytu państwowego przepisów, jakimi jest ustawa zasadnicza. Powołanie, opartej na uchwalonej konstytucji Konstytuanty,  zapobiega wybiórczemu, kastowo – stanowemu lub wręcz spiskowemu, pozbawionemu powszechnego dostępu i udziału społeczeństwa, projektowaniu konstytucji. Wynika z wielowiekowej tradycji międzynarodowej, w tym takich państw, jak;

 

1) Rzeczpospolita Polska, gdy po latach sejmikowania rycerstwa, jakie możemy uznać za rozciągniętą w latach konstytuantę, wymusiła ona na królu w 1454r przywilej cerkwicko – nieszawski zaś w 1505 konstytucję Nihil novi.

(cyt.) ”Piastowie uznawali tradycję sięgania przy ważniejszych decyzjach do zgromadzeń, tak zwanych wieców lokalnych, prowincjonalnych czy ogólnokrajowych. Ich znaczenie okazało się bardzo ważne w czasie bezkrólewia po śmierci Ludwika Węgierskiego, kiedy to często zwoływane były ogólnokrajowe zjazdy dostojników świeckich i kościelnych, przedstawicieli szlachty i miast. Takie zjazdy w Radomsku – w roku 1382 i 1384 – część historyków uważa za konfederacje, inni za prototyp parlamentaryzmu, uwzględniający czynnik reprezentacji. Za panowania Jagiełły istniała praktyka zjazdów stanów Królestwa, a badania Wojciecha Fałkowskiego wykazują, że coroczne sejmy odbywały się już za Kazimierza Jagiellończyka.”

[Cytat z; https://muzhp.pl/pl/e/29/uchwalenie-konstytucji-nihil-novi]

 „… Pragnący zdobyć prawa dynastyczne, król Jagiełło postanowił wydać kolejne przywileje. W 1422 roku pod Czerwińskiem, w czasie wojny z zakonem krzyżackim, szlachta uzyskała pierwszy z nich. Dotyczył on zakazu konfiskaty majątków bez wcześniejszego wyroku sądowego. Następnie w 1430 roku przywilej został rozszerzony o gwarancję nietykalności osobistej bez wyroku sądowego. Ujęto go w łacińską sentencję: neminem captivabimus nisi iure victum, czyli „nikogo nie uwięzimy bez wyroku sądowego”. W 1454 roku przyjęto przywileje cerekwicko-nieszawskie. Na ich mocy król Kazimierz Jagiellończyk zobowiązał się nie stanowić nowych praw, nie nakładać nowych podatków oraz nie zwoływać pospolitego ruszenia bez wcześniejszej zgody szlacheckich sejmików ziemskich. (by ORLICKI: W tym więc czasie i miejscu, czyli już w 1454 roku, pod wpływem oddolnych wieców rycerskich, jakimi były szlacheckie sejmy ziemskie/regionalne, stworzono ideę prawną demokracji bezpośredniej, jaką było zagwarantowanie szlachcie – wówczas jedynemu suwerenowi narodowemu, prawa do ostatecznej i najwyższej decyzji w sprawie wszelkich ustaw – czyli ewidentnie konstytucyjnej, bo najwyższej, decydującej woli o prawach Rzeczypospolitej).

Rządy oligarchiczne Aleksandra Jagiellończyka na mocy przywileju mielnickiego, wzbudziły powszechny sprzeciw szlachty. Szlachta wielkopolska pod przewodnictwem Ambrożego Pampowskiego jako pierwsza wystąpiła przeciwko jawnej niesprawiedliwości. W rezultacie w 1504 roku sejm przyjął ustawę zakazującą zastawiania królewszczyzny, jej sprzedaży lub nadawania bez zgody posłów. Prawo to zostało wymierzone przede wszystkim w wielkie rody, które były głównymi beneficjentami ziemskimi. Ponadto sejm zakazał łączenia kilku urzędów w jednym ręku. Ustawa konstytucyjna Rzeczypospolitej Nihil novi przyjęta została na sejmie w Radomiu 30 maja 1505r, poważnie ograniczając kompetencje prawodawcze króla. Pełna formuła łacińska brzmiała Nihil novi […] sine communi Consiliorum et Nuntiorum Terresterium consensu” (nic nowego bez zgody Panów Rady i posłów ziemskich). Jej nazwę (Nihil Novi sine communi consensu, łac. „nic nowego bez zgody ogółu”) potocznie tłumaczy się jako „nic o nas bez nas”. Zakazywała ona królowi wydawania ustaw bez uzyskania zgody szlachty, reprezentowanej przez Senat i izbę poselską. (by ORLICKI; Czyli powtórnie, lecz już formalnie jako ustawa konstytucyjna, która już nie mogła być bez zgody szlachty cofnięta. Dla inicjacji demokracji bezpośredniej, pierwotnym, był jednak równie pełnoprawny przywilej cerkwicko – nieszawski z 1454r, gdy zaś znacznie wcześniejsze zjazdy szlacheckie, głównie sejmiki ziemskie, zainicjowały demokrację bezpośrednią – gdyż przedstawiciele uchwał zgromadzonej na wiecach sejmikowych szlachty, zobowiązani byli przed obliczem króla, do reprezentowania woli sejmików, nie woli własnej. Zupełnie inaczej jest w dzisiejszej Polsce, gdzie posłowie są z takiej powinności zwolnieni konstytucyjnie. Z której to przyczyny, rządzą dzisiaj nami polsko-języczne władze, lecz nie dla naszej woli powszechnej a korporacji i obcych nacji, w tym z ich nadania medialnego i partyjnego. Jest to wręcz oczywiste! Innego efektu tego celowego oderwania rzekomo naszych przedstawicieli od woli ogółu Narodu, być nie może. Tak postanowiła Magdalenka i Okrągły Stół pod nadzorem komunistycznego generała żydowskiego pochodzenia C. Kiszczaka, które projekt obecnie obowiązującej konstytucji założyły w jej najważniejszych aspektach.

Za 32 lata, minie więc aż 600 lat od prawomocnego, ponownego wejścia ludu słowiańskiej Lechii i Rusi (w tym obecnej Białorusi i Ukrainy) oraz Litwy, od czasów pradawnych wieców ludowych, na tory demokracji bezpośredniej – tj. samostanowienia narodów, bez względu na wolę ich władców. Niestety, ten model ustrojowy, jaki przyniósł złote wieki I-wszej Rzeczypospolitej, został zniszczony przez zaborcze i pozaborcze, narzucone nam władze państwa polskiego.)

 

 

[Wykorzystano: https://histmag.org/Konstytucja-nihil-novi-fundament-ustroju-I-RP–23877

Czytaj więcej: https://histmag.org/Konstytucja-nihil-novi-fundament-ustroju-I-RP–23877
Czytaj więcej: https://histmag.org/Konstytucja-nihil-novi-fundament-ustroju-I-RP–23877]

 

2). USA, gdzie obrady każdego z 13 stanów w latach 1787 – 1789r zaprojektowały i uchwaliły konstytucję amerykańską,

 

3). Francji w 1790r dzięki której pracy preambułą Konstytucji Francji stała się  Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela,

4). Norwegii w 1814r,

5). Rosji w 1917r z konstytuantą rozwiązaną przez bolszewików,

6). Włoch w 1947,

 

7). czy wyborów do Konstytuanty w Królestwie Serbów, Chorwatów i Słoweńców w 1920 roku w której Chorwaci opowiedzieli się za ustrojem konfederacyjnym zamiast centralistycznym.

 

Tradycje zawiązywania konstytuanty, jak i organizacyjne korzyści z niej wynikające, uznaje się za konieczne, dla zawiązania publicznej, ogólnodostępnej dla wszystkich suwerennych obywateli Konfederacji, jej własnej Konstytuanty na rzecz Konstytucji Konfederacji Narodów Międzymorza. Co jest ważne, dla trwałości, mądrości i niepodważalności wypromowanej przez nią, dopracowanej ustawy zasadniczej przed powszechnym jej ustanowieniem. Chociaż bowiem prawo konstytucyjne powinno być traktowane jako fundament praworządnego państwa, to rzeczywistość wskazuje, że najdoskonalsze prawo może być różnie interpretowane przez odmienne bloki polityczne i interesy zmieniające się w czasie epok życia państwa. Dlatego, nie może być innej drogi, jak oddanie suwerenom narodowym krajów skonfederowanych, przygotowanego prawnie, umocowanego w samej konstytucji, sprawnego i uczciwego narzędzia w postaci Konstytuanty dla powszechnej debaty i ustanowienia swojej pierwszej konstytucji jak i jej dalszego udoskonalania w przyszłości.

 

§1. W przypadku projektowania zmian konstytucyjnych, wymaga się zawiązania Konwencji konstytucyjnej zwanej Konstytuantą, od której powołania rozpoczyna się oficjalne opiniowanie i dopracowanie narodowego lub wielonarodowego projektu konstytucyjnych ustaw referendalnych, ogólnodostępna debata nad nim, nawet jeśli zmiana ta dotyczy tylko jednego przepisu.

§2. Konstytuantę, stanowi Konfederacyjny Konwent Konstytucyjny i Konwenty Krajowe w tym Regionalne Konwencje Konstytucyjne, które są organami wybranymi przez społeczeństwa w osobie ich Suwerenów krajowych, w powszechnych, równych, bezpośrednich i proporcjonalnych wyborach, celem opracowania poza Parlamentem Konfederacji, zupełnie oddolnie lub na jego wniosek, projektu poprawek konstytucji w oparciu o załączone projekty wyjściowe inicjatywy obywatelskiej lub parlamentarnej.

§3. W trakcie obrad Konstytuanty, dotychczasowa, obowiązująca Konstytucja Konfederacji, nazywana jest odtąd „konstytucją pierwotną Konfederacji”.

§4. Konstytucja pierwotna Konfederacji, traci swoją moc i rangę prawa obowiązującego w części zmienionego przepisu oraz tytuł „pierwotna” po referendum ogólnokonfederacyjnym w tej sprawie.

§5. Każda ustawa zwana w konstytucji ustawą przykonstytucyjną, stanowiąca załącznik do Konstytucji zasadniczej, powodując nie tylko szerokie ale i fragmentaryczne zmiany w treści Konstytucji zasadniczej, posiada rangę ustawy zasadniczej i jest wiodąca w razie sprzeczności z nią ustaw niższych i wymaga zmian w formie zawiązania Konstytuanty.

§6. Proponowane przez Konstytuantę poprawki konstytucyjne, w tym do ustaw przykonstytucyjnych, jako załączników do Konstytucji zasadniczej, nazywane są odtąd poprawkami Konstytuanty do Konstytucji – wraz z podaniem ich pełnej nazwy.

§7. ratyfikowane przepisy prawne zawarte z Unią Europejską, lub umowy międzynarodowe pomiędzy krajami skonfederowanymi, niezgodne z przepisami projektów poprawkowych Konstytuanty Konfederacji, uznaje się jako zalecenie Konstytuanty do ich zmiany i Konstytuanta przedstawia projekt ich zmian równolegle z projektem zmiany przepisu konstytucyjnego.

§8. Odwołanie przepisu zawartego w Konstytucji Konfederacji, może nastąpić jedynie w drodze referendum, na wniosek; ustawodawczej inicjatywy obywatelskiej lub Prezydenta Konfederacji lub Zarządu Konfederacji lub Kongresu Konfederacji, lub Zgromadzenia Parlamentarnego Konfederacji, lub Zgromadzenia Parlamentarnego Kraju skonfederowanego, po powołaniu Konstytuanty i opracowaniu ustawy odwołującej przepis.

§9. Zmiany ustawy zasadniczej w części Konstytucji pierwotnej, powodowane przez zmiany przepisów poprawkowych do Konstytucji, muszą być z mocy ustawy przedstawione Narodom Konfederacji pod krajowe referenda powszechne, równocześnie z poddanymi pod referendum projektami całościowej zmiany Konstytucji uwzględniającej takie zmiany, wraz z opinią Konstytuanty Konfederacyjnej.

§10. Ogranicza się prawo do udziału w referendum konstytucyjnym, wyłącznie dla pełnoletnich obywateli Konfederacji, zamieszkujących w krajach skonfederowanych od co najmniej 10 lat, wyłącznie do Suwerenów narodowych krajów skonfederowanych.

§11. Obywatele mogą wybrać Kontr-Konstytuantę, opracowującą uzasadnienia do sprzeciwu wobec zmiany konstytucji i swoich delegatów – reprezentantów do niej.

§12. W Konstytuancie czy Kontr-Konstytuancie nie mogą brać udziału członkowie; Kongresu Konfederacji, Senatu, Kopy, żadnych organów państwowych ani krajowych, wojskowi, duchowni, pracownicy policji.

§12.2 Organa te, przedkładają Zgromadzeniu Konfederacyjnemu, publicznie uchwalone większością głosów stanowisko, za przyjęciem konstytucyjnej poprawki lub jej odrzuceniem, w tym ewentualnie kontr poprawkę własnego projektu.

§13. Listy przedstawicieli kandydujących do Konstytuanty, zgłaszają obywatele lub ich grupy poza partyjne, w trybie okręgów jednomandatowych lub Regionów i krajów, zgodnie z odpowiednią ustawą przykonstytucyjną o Konstytuancie.

§14. Powołanie Konstytuanty, inicjuje oraz wyznacza termin zakończenia jej prac, maksymalnie do 360 dni od daty jej powołania.

§15. Konstytuanta może być powołana przez odrębne grupy celowe.

§15.2 Odrębne Konstytuanty oznacza się nazwą celową nadaną przez ich inicjatorów oraz numerem rejestracyjnym.

§16. Każdy okręg jednomandatowy oraz region i kraj, wybierają wielostopniowo delegatów do Konstytuanty, nie wykluczając grupy jej inicjatorów – którzy zebrali odpowiednie liczbowo poparcie obywateli Suwerenów.

§16.2. Wybory do Konstytuanty odbywają się następująco;

1)   wpierw w okręgach jednomandatowych po jednym delegacie,

2)   następnie delegaci okręgów wybierają siedmiu delegatów do okręgów regionalnych,

3)  z okręgów regionalnych wybieranych jest po trzech delegatów, a łącznie 21-en delegatów na każdy kraj.

§16.3 Wybrani delegaci, muszą być zwolennikami poprawki/zmiany konstytucyjnej, celu dla jakiego zawiązano Konstytuantę.

§16.4 Podobnie, wybierana jest Kontr-Konstytuanta, jeśli wniosek o jej ustanowienie zgłosi ustawowa liczba obywateli.

§17. Organizacja lub grupa obywateli nazywana odtąd „Konstytuantą” inicjująca zmianę konstytucyjną, wyznacza i deleguje w trybie wewnętrznych i pełnych, równych wyborów i zgodnie z ustawą przykonstytucyjną, maksymalnie 12 osób do Konstytuanty, jako reprezentantów projektu ustawy/zmiany konstytucyjnej.

§18. Prace Konstytuanty, kończy się w pierwszym terminie podjęciem uchwały Konstytuanty kraju z którego wychodzi, zatwierdzającej bez zmian lub poprawiającej wyjściowy projekt zmian konstytucyjnych, na Wielkiej Krajowej Konwencji Konstytucyjnej.

§18.2 Wielki Krajowy Konwent Konstytucyjny, stanowi zgromadzenie zwołane najpóźniej w terminie do 90 dni od zakończenia Konwencji w poszczególnych Regionach.

§19. Wielki Krajowy Konwent Konstytucyjny (WKKK), zwołuje Prezydent kraju a w jego zastępstwie marszałek Parlamentu lub następni rangą marszałkowie i musi się zakończyć w ciągu 90 dni podjęciem uchwały ostatecznie zatwierdzającej zmiany / poprawki ustawy konstytucyjnej Konfederacji, po wysłuchaniu opinii Zgromadzenia Parlamentu Krajowego i Zgromadzenia Parlamentu Konfederacyjnego o zatwierdzeniu lub odrzuceniu projektowanej zmiany w głosowaniu większościowym WKKK, bez względu na liczbę obecnych.

§19.2. W wypadku nieodbycia się Wielkiej Konwencji Krajowej Konstytuanty, pod referendum krajowe zostaje poddany oryginalny projekt ustawy według inicjatywy obywatelskiej, w tym w przypadku jako wynik zerwania Krajowego Konwentu Konstytucyjnego.

§20. Przez przegłosowanie zwykłą większością głosów, na Krajowym Konwencie Konstytucyjnym, przyjmuje się całość zaproponowanych zmian projektu ustawy konstytucyjnej lub projekt poprawiony lecz zachowujący istotny sens poprawek.

§21. Dopiero po podjęciu decyzji na WKKK, projekt zmiany konstytucyjnej trafia do wszystkich pozostałych krajów Konfederacji, pod przegłosowanie w drodze referendalnej.

§22. Za udział w Regionalnych Konwencjach Konstytucyjnych oraz w Wielkiej Krajowej Konwencji Konstytucyjnej nie przysługuje wynagrodzenie ani zwrot kosztów. Uczestnicy Konstytuanty otrzymują tytuł honorowy; „Delegata do Konstytuanty” wraz z podaniem kolejnego jej numeru oraz daty odbycia.

§23. Za obsługę i nadzór prawidłowości organizacji Konstytuanty krajowej odpowiada administracja publiczna – krajowa wynagradzana zgodnie z przepisami odpowiedniej ustawy.

§24. Jeśli taka będzie wola obywateli z jakiegokolwiek kraju Konfederacji, to po przyjęciu projektu poprawek w WKKK, za poparciem ustawową liczbą podpisów, ustanowiona zostanie Najwyższa Konstytuanta Konfederacyjna (NKK) składająca się ze zwolenników zmiany przepisów, która opiniuje lub dopracowuje opracowane zmiany, zachowując ich pełną zgodność z wzorem projektu WKKK.

§25. Brak woli do zwołania Najwyższej Konstytuanty Konfederacyjnej, czyni, że przyjęcie projektu poprawek do Konstytucji, uchwalonych przez Wielką Konwencję Konstytuanty Krajowej, podlega powszechnemu głosowaniu referendalnemu we wszystkich krajach skonfederowanych, z pominięciem szczebli okręgowych i regionalnych.

§26. Uczestnikom Najwyższej Konstytuanty Konfederacyjnej, zapewnia się podstawowe zakwaterowanie, transport na obrady parlamentarne, oraz wyżywienie na koszt Konfederacji.

§27. Najwyższa Konstytuanta Konfederacyjna może za zgodą większości delegatów równolegle wnieść inne projekty poprawek do Konstytucji Konfederacji, po uchwaleniu zalecenia ich wprowadzenia na dowolnym Zgromadzeniu Parlamentu Krajowego lub w Zgromadzeniu Parlamentu Konfederacyjnego i na ich wniosek.

§28. Za społeczny udział w Komisjach referendalnych, w tym wspierających pracę nadzwyczajnej Konstytuanty Konfederacyjnej i referendach konstytucyjnych, przysługuje wynagrodzenie według stawek konfederacyjnych.

§28.2 Za ich obsługę, odpowiada administracja publiczna – państwowa i krajowa, wynagradzana zgodnie z przepisami odpowiedniej ustawy.

§29. Przyjęcie przez głosowanie większościowe NKK poprawek do Konstytucji Konfederacji, podlega powszechnemu referendum równoległemu w krajach skonfederowanych, w tym krajach z których wyszły poprawki.

§30. O przyjęciu poprawek do zmiany Konstytucji Konfederacji, decyduje wola większościowa głosujących suwerennych obywateli Konfederacji, oraz wola większości krajów skonfederowanych wyrażona w głosowaniu ich zgromadzeń parlamentów krajowych.

§31. Jeśli brak jest równoległej woli suwerennych obywateli z obszaru całej Konfederacji i większości parlamentów krajowych za przyjęciem zmiany Konstytucji Konfederacji, zmiana nie zostaje wprowadzona.

§32. Jeśli jest osiągnięta równoległa wola większości suwerennych obywateli Konfederacji i większości Zgromadzeń Parlamentów Krajowych, zmiana jest uchwalona jako obowiązująca od dnia wyznaczenia w projekcie zmiany, terminu jej obowiązywania.

§33. Dla zawiązania Konfederacji Narodów Międzymorza poprzez ustanowienie jej pierwszej konstytucji, ustanawia się Pierwszą Wielką Konstytuantę KNM, zdolną uchwalić pierwszą Konstytucję KNM, nawet wówczas, gdyby jej zawiązania domagali się jedynie oddolnie obywatele dwóch państw w drodze własnych referendów krajowych, zgodnych z obowiązującym w nich prawem.

§33.2 Konstytuanta ta, stanowi narzędzie organizacyjne, dopracowujące zainicjowany oddolnie projekt, w tym uchwalany wstępnie w drodze głosowań obywatelskich e-parlamentów narodowych.

Art. 20

Norma prawna o niefunkcjonowaniu prawa wstecz

§1. W Konfederacji obowiązuje norma prawna o nieobowiązywaniu prawa wstecz, co oznacza, że uchwalone prawo nie może dotyczyć prawa uchwalonego wcześniej i go zmieniać przed datą jego uchwalenia, za wyjątkami konstytucyjnymi.

§2. Wyjątki konstytucyjne gdy prawo może działać wstecz, mają miejsce gdy:

1. Kiedy prawodawca uchwalił zniesienie lub złagodzenie kary za przestępstwo ludobójstwa lub wszczęcia wojny lub eksterminacji i je wprowadził przed lub po ich zaistnieniu, a Konfederacja chce przywrócenia prawidłowej, należycie wysokiej kary za takie czyny.
2. Kiedy powszechny obyczaj krajowy lub europejskie lub globalne normy etyczne, w tym; umowy międzynarodowe lub podobne regulacje, istniały wcześniej i określały bez szczegółowej definicji prawnej, sytuację prawną, co przesądzało o niedopuszczalności lub dopuszczalności zdarzenia a prawo wsteczne nawiązuje do tego obyczaju lub normy prawa naturalnego.

§3. Przepisy prawne w których zachodzi działanie prawa wstecz lub jego oddziaływanie na efekty prawne zdarzeń mających miejsce w przeszłości, podlegają obligatoryjnie uchwaleniu w drodze referendum państwowego.

ROZDZIAŁ XI

 WŁADZE KONFEDERACJI

 Art. 1

Czwór podział władz

§1. Każda władza Konfederacji, jest wolna w prawach politycznych i powinna być zaangażowana w kształtowanie porządku prawnego Konfederacji korzystnego dla jej obywateli, szczególnie w kierunku powiększania ich wolności i równych praw politycznych i obywatelskich, w związku z czym posiada prawo do wyrażania opinii i poglądów politycznych oraz prawo do inicjatywy ustawodawczej, w tym proponowania referendalnego projektu ustaw oraz udzielania im poparcia przez wolne lub zawodowe grupy środowiskowe, czy pojedynczych obywateli, w tym z grona dowolnych władz Konfederacji; Suwerena, opiniotwórczej, przedstawicielskiej, zarządzającej – w tym sądowniczej.

§2. Każda władza Konfederacji, w tym Suweren, jest władzą wykonawczą, w zakresie wykonywania i realizacji ogólnych praw Konfederacji, w szczególności przepisów konstytucyjnych, oraz przysługujących jej kompetencji, zadań i celów organizacyjnych jej struktur, w tym praw i obowiązków obywatelskich jako Suweren.

§3. Publiczne władze państwowe w Konfederacji opierają się na czwór-podziale kompetencyjnym;

1. władzy najwyższej; „rządzącej – referendalnej”, zwanej też „Suwerenem”,
2. władzy „opiniotwórczej”, zwanej też „Mediami”,
3. władzy „przedstawicielskiej” zwanej też „Parlamentem” lub „Samorządem”; (Kongres/Sejm, Senat, Kopa),
4. władzy „zarządczej”, zwanej też tradycyjnie „Wykonawczo-zarządzającą” (dawniej rządową), w tym „Sądownictwo”.

§4. Władzami ustawodawczymi, uchwalającymi obowiązujące ustawy, są jedynie władze; Suwerena oraz władza przedstawicielska, z tym, że władza przedstawicielska podlega władzy i ustawom Suwerena uchwalanym referendalnie.

§4.2. Suweren podlega ustawom uchwalonym przez władzę przedstawicielską, jeśli w terminie ustawowym nie złoży sprzeciwu w postaci wniosku referendalnego popartego wymaganą liczbą podpisów uprawnionych obywateli – Suwerenów.

§5. Podział władz oraz ich uprawnienia i zakres działania, wynika z podziału zadań w procesie kształtowania, kontrolowania i wykonywania praw Konfederacji, i jest następujący;

1. WŁADZA SUWERENA.

1). Suweren jest władzą najwyższą, rządzącą państwem bezpośrednio poprzez uchwalane prawa w drodze referendów. Wolne i suwerenne społeczeństwo, narody Konfederacji, uchwalają sobie same, suwerennie, najwyższe przepisy prawa, w tym niniejszą Konstytucję. Z tego powodu zwane są Rządem Konfederacji lub Suwerenem Narodów Rdzennych Konfederacji.

2). W oparciu o narzucone sobie ograniczenia i obowiązki, społeczeństwo Konfederacji w osobie Suwerenów narodowych, wybiera przedstawicieli do sprawowania bieżącego zarządzania sprawami ogólnymi do władz państwowych Konfederacji, w tym Parlamentu i Zarządu Konfederacji i odpowiednio samorządowych w referendach lokalnych.

3). Suweren narodowy krajów Konfederacji, jest wyłącznym właścicielem ziemi i wszelkich zasobów narodowych w granicach swoich krajów a wraz z wszystkimi suwerenami narodowymi krajów Konfederacji odpowiednio majątkiem państwowym Konfederacji.

4). Woli Suwerena państwowego, wszystkich obywateli Konfederacji z prawem suwerenów narodowych, nie może znieść ani zmienić bez jego zgody referendalnej, wola żadnej innej władzy wewnętrznej lub zewnętrznej, w tym żadne umowy międzynarodowe.

5). Woli Suwerena, zgodnej z niniejszą Konstytucją o zamiarze przeprowadzenia referendum lub wyborów władzy bądź jej odwołania, nie może unieważnić lub przedłużać, odwlekać ponad przepisy ustawy przykonstytucyjnej, żadna inna władza jak tylko sam Suweren.

6). Każdorazowa wola Suwerena państwowego, rozstrzygana jest w referendum powszechnym, w którym decyduje zwykła większość suwerennych narodów krajów członkowskich Konfederacji.

7). W konstytucjach krajowych, obowiązkowo wzorowanych na niniejszej Konstytucji państwowej, dla referendów krajowych obowiązuje odpowiednio wola zwykłej większości suwerenów narodowych z danego kraju.

8). W sprawach dotyczących płci, kobiet lub mężczyzn, jak w sprawach ochrony życia poczętego lub dopuszczenia przerywania ciąży, decyduje w referendum zwykła większość kobiet i mężczyzn, w stosunku 50% głosów dla kobiet, 50% dla mężczyzn.

9). Ustawa o przeprowadzaniu referendów, stanowi załącznik do niniejszej Konstytucji jako ustawa przykonstytucyjna, uzupełnienie konstytucji, przyjęty w drodze referendum powszechnego państwowego.

10). Władza wyborcza należy wyłącznie do Suwerena w postaci decyzji referendalno-wyborczej obywateli Konfederacji, którzy posiadają wyłączne prawo wyboru swoich przedstawicieli do Parlamentu Konfederacji (odpowiednio do parlamentów narodowych-krajowych).

11). Suweren jest najwyższą władzą ustawodawczą, zdolną uchwalić każdą ustawę lub uchylić każdą ustawę już obowiązującą, w tym Parlamentu Konfederacji, w tym ustawę konstytucyjną lub przykonstytucyjną, w tym ratyfikowaną umowę międzynarodową, w drodze państwowego referendum powszechnego Konfederacji lub odpowiednio referendum krajowego – ustawę krajową.

12). Konfederacja uznaje, że ustawodawstwo sprawowane jest przez wszystkich obywateli – suwerenów narodowych w referendach powszechnych, tylko wówczas, gdy obywatele sobie tego zażyczą i podejmą inicjatywę ustawodawczą lub na wniosek referendalny innych władz Konfederacji.

13). Tylko władza wyborcza – Suweren i przedstawicielska, są władzami ustawodawczymi, z tym wyjątkiem, że ustawodawstwo władzy suwerena jest rangi najwyższej, z mocą znoszenia ustawodawstwa władzy przedstawicielskiej.

14). Obywatele stanowiący Suwerena krajowego lub państwowego, rezygnujący z udziału w referendach powszechnych, w tym wyborczych, mają do tego pełne prawo pod nadzorem państwa i krajów, aby nie byli do tego przymuszani lub zastraszani czy w żaden sposób zachęcani publicznie.

15). Absencja w referendum, oznacza, że nie oddanie głosu referendalnego, w praktyce jest jednakową stratą stron, za i przeciw wnioskowi referendalnemu a jako takie, pasywną formą głosowania. Głos ten nie podlega doliczeniu do żadnej strony poza publicznym podaniem liczby i procenta uprawnionych, nie biorących udziału w referendum.

16).   Suwerenni obywatele, mają prawo brać udział w referendum i nie udzielić głosu poparcia jak i głosu sprzeciwu wobec wniosku referendalnego, lecz głosować jako wstrzymujący się w trzeciej rubryce. Głos taki jest liczony jako udział w referendum na zasadzie wstrzymania się od głosu.

17). Wszelkie władze Konfederacji, zobowiązane są do poszanowania uprawnionych obywateli nie biorących udziału w referendach, jako wyrazu ich wolnej woli i biernego zdecydowania lub uznania swojej nieodpowiedniej wiedzy dla podjęcia decyzji referendalnej  lub z innego powodu, do jakiego mają pełne prawo.

18).  Suwerenni obywatele, mają prawo brać udział w referendum aby w czwartej rubryce przekazać głosu wskazanemu Pełnomocnikowi ustawowemu w oparciu o Konstytucję. Głos taki jest liczony jako udział w referendum na zasadzie udzielenia pełnomocnictwa.

19).  Prawa Suwerena osobowego – obywatela Konfederacji, do samodzielnego podejmowania bezpośrednich decyzji ustawodawczych w referendum, nie można zastąpić narzuconą mu władzą przedstawicielską bez jego osobistej zgody, wyrażonej na piśmie aktem pełnomocnictwa udzielonym z imienia i nazwiska dla wskazanego przedstawiciela zasiadającego w składzie; Kongresu, Senatu lub Samorządu Lokalnego, wyłącznie z jego okręgu wyborczego.

 Ar. Uz.

Bez pełni wiedzy o sprawach państwa, polityki, uzasadnień projektów ustawodawczych, nawet w ustroju najgłębszej demokracji bezpośredniej, środowiska wpływające na decyzje wyborcze obywateli, oszukają je i wykorzystają. Dlatego, władza opiniotwórcza, wszelkie media, jest w istocie władzą najwyższej rangi, dostarczającą tą wiedzę, prawdziwą lub zakłamaną. Od tego jest w ustroju demokracji bezpośredniej, dbałość o wolność słowa i otwartą rywalizację poglądów, sądowe i szybkie udowadnianie prawdy obiektywnej, aby obywatele mieli możliwość dokonywania właściwych dla zachowania ich wolności i mądrości decyzji referendalnych. Aby żadne wcielenie Stalina lub Hitlera czy Mao, nie zwiodło ich na drogę omamienia umysłów ludzkich.

 

2. WŁADZA OPINIOTWÓRCZA.

1). Wykonują ją wszelkie środowiska mające wpływ na kształtowanie przekonań społecznych, w tym polityczno – gospodarczych, obywateli Konfederacji, jakie mogą rzutować na decyzje wyborcze i ustawodawcze Suwerena lub władzy parlamentarnej i zarządzającej, nie stanowiące innej władzy poza Suwerenem.

2). Do sfery władzy opiniotwórczej, zaliczają się publiczne lub prywatne, zamknięte dla grupy odbiorców lub otwarte;

1. a) media telewizyjne,
2. b) media radiowe,
3. c) media internetowe,
4. d) film,
5. e) teatr,
6. f) szkoły i placówki edukacyjne,
7. g) prasa,
8. h) publikacje książkowe,
9. i) wystąpienia, prelekcje, wypowiedzi i wywiady – w tym w murach świątyń,
10. j) blogi i posty, dyskusje blogerskie.

3). Wszelka działalność władzy opiniotwórczej, podlega ochronie wolności słowa, ograniczonej na mocy ustawy wyłącznie tajemnicą związaną z bezpieczeństwem Konfederacji, danymi osobowymi i przepisami niniejszej Konstytucji i dobrymi obyczajami.

4). Każde kłamstwa władzy opiniotwórczej związane z kształtowaniem politycznych opinii społeczeństwa, mające na nią wpływ ustawodawczy, podlegają ściganiu z urzędu pod rygorami finansowo – karnymi, w szczególności naruszające prawdę obiektywną o Konstytucji Konfederacji, o ustawach referendalnych i ich projektach,  oraz prawdę etyczno – historyczną kształtowaną przez WRHEK, w szczególności lekceważące lub zakłamujące akty eksterminacji i ludobójstwa i podważające prawa Suwerena do samostanowienia o prawach państwa.

5). Opinie władzy opiniotwórczej rzutujące na dobra osobiste obywateli, podlegają ściganiu z powództwa cywilnego, w tym w trybie przyspieszonym, kiedy dotyczą kandydatów do władz przedstawicielskich lub zarządzających.

6). Obraza uczuć; narodowych, politycznych, ideowych, religijnych i innych, bez używania wulgaryzmów wizualnych lub werbalnych czy w piśmie, jest dopuszczalna.

7). Zakazuje się udziału w wyrażaniu opinii politycznych pod pseudonimami, w krytykowaniu osób publicznych i polityki państwa, Zarządu Konfederacji, Parlamentu Konfederacji, kreujących negatywny lub pozytywny wizerunek osób publicznie znanych, w tym członków władz przedstawicielskich i zarządzających.

8). Odpowiedzialność za słowo i eliminacja cyfrowej lub innej agentury, prowadzącej wrogie działania wobec Konfederacji, wymaga odwagi w ujawnianiu swojej osoby wobec odbiorców informacji tego typu. Każdy administrator, przekaźnik medialny takiej informacji, jest zobowiązany do eliminowania anonimowych opinii/informacji politycznych przed ich przekazaniem oraz zachowania wskazówek prowadzących do wykrycia ich źródła.

9). Przekaz informacyjny jako opiniotwórczy ze strony państwowej władzy publicznej, w tym przedstawicielskiej i zarządczej, oraz sądowniczej i niezależnych ministerstw, jest gwarantowany w mediach publicznych, lecz ograniczony w czasie i obszarze oddziaływania na terytorium Konfederacji, do;

1. a) czterech publicznych stacji telewizyjnych,
2. b) dwóch publicznych stacji radiowych,
3. c) jednej publicznej gazety,
4. d) jednej internetowej strony dla każdej władzy publicznej.

10). Każde media ogólnopaństwowe wymienione w poz.; a,b,c, zapewniają samodzielny przekaz informacyjny  w powyższych mediach, w wielkościach;

1. a) 10% dla Zarządu Konfederacji,
2. b) 10% dla niezależnych Ministerstw Konfederacji (Nadministerstw),
3. c) 10% dla Kongresu Konfederacji,
4. d) 10% dla Senatu Konfederacji,
5. e) 5% dla Izby Samorządowej Konfederacji,
6. f) 5% dla Trybunału Konstytucyjnego,
7. g) 10% dla Trybunału Etyczno – Historycznego Konfederacji,
8. h) 20 % dla wniosków referendalnych,
9. i) 20% dla kontr-wniosków referendalnych,
10. j) 100% w jednej stacji telewizyjnej dla wystąpień referendalnych,
11. k) 100% w jednej stacji telewizyjnej dla informacji kulturowo – historycznych Konfederacji.

11). Władza opiniotwórcza samorządowa, jest ograniczona do prawa posiadania przez władze samorządowe tylko jednej gazety regionalnej/lokalnej, bez prawa do zamieszczania w niej reklam prywatnych, przekazując wyłącznie informacje samorządowe, w tym o konkursach i przetargach samorządowych.

12). Zabrania się władzom publicznym wykupywanych czasów antenowych i łam w prywatnych mediach radiowych lub telewizyjnych, w prasie, w tym regionalnych, na informacje władz Konfederacji jak też dotowania tych mediów, w tym za pomocą zamieszczania w nich reklam i publicznych ogłoszeń przetargowych i konkursowych.

13). Ogólnopaństwowa władza opiniotwórcza, obejmująca wydzielone dla niej media; prasowe, telewizyjne, radiowe, należy do Suwerena reprezentowanego przez władzę przedstawicielską i jest utrzymywana wyłącznie z podatków i nie kreuje udziałów (akcji) publicznych lub prywatnych. Zarządzanie tymi mediami odbywa się przez nabór z konkursu publicznego wyłącznie dla suwerenów narodowych i wyklucza obywateli należących do partii politycznych czy blisko spokrewnionych z członkami władzy przedstawicielskiej lub zarządzającej.

14). Media publiczne: informacyjno – edukacyjne, o jakich jest mowa wyżej, nie prowadzą programów rozrywkowych. Nie dotyczy to mediów publicznych kulturowych.

15). Media publiczne działające na obszarze krajów lub w jego języku narodowym nawet poza nim, (np. tv. satelitarna), nie mogą posiadać udziałów prywatnych.

16). Media prywatne krajowe muszą posiadać co najmniej 80% udziałowców o narodowości kraju reprezentowanego.

17). Media prywatne mogą posiadać maksymalnie 20% udziałów osób prywatnych spoza konfederacji, w tym firm – osób prawnych.

18) Media państwowe i krajowe publiczne nie mogą posiadać żadnych udziałów państw spoza Konfederacji ani prywatnych udziałów z krajów skonfederowanych.

19). Konfederacja gwarantuje wolność prasy, radia, telewizji oraz innych form publicznej telekomunikacji i środków społecznego przekazu, w rozpowszechnianiu programów i informacji, zgodnie z przepisami Konstytucji Konfederacji i ustawy przykonstytucyjnej o mediach.

20). Cenzura bieżąca lub prewencyjna są zakazane, poza zakresem i przypadkami określonymi przepisami Konstytucji Konfederacji i ustawy przykonstytucyjnej.

21). Gwarantuje się tajemnicę dziennikarską, w tym zachowanie anonimowości źródeł informacji dziennikarskiej, poza sytuacją powszechnego zagrożenia dla bezpieczeństwa biologicznego ludzi i suwerenności Konfederacji o ile ich ujawnienie jest w interesie bezpieczeństwa ludzi, co może nastąpić jedynie w drodze orzeczenia sądu.

22). Ustawodawstwo w sprawie radia i telewizji oraz innych form publicznego telekomunikacyjnego rozpowszechniania programów i informacji władz Konfederacji, należy do właściwości Konfederacji.

23). Radio i telewizja mają zadanie przyczyniania się do szerzenia oświaty i kulturalnego rozwoju, do wdrażania prawdy historycznej, do swobodnej wymiany poglądów i rozrywki, rozpowszechniania opinii referendalnych w sposób równorzędny dla zwolenników jak i przeciwników proponowanej ustawy referendalnej. Uwzględniają one odrębności krajów i potrzeby narodowe. Przedstawiają wydarzenia rzeczowo w oparciu o sprawiedliwość obiektywną i  odzwierciedlają różnorodność poglądów.

24). Gwarantuje się niezależność radia i telewizji oraz prasy i edukacji ponadpodstawowej a także autonomię w kształtowaniu prywatnych programów informacyjnych i edukacyjnych.

25). Skargi na programy medialne mogą być przedstawiane niezależnemu organowi rozpatrującemu zażalenia w osobie Trybunału Wolności Słowa i Prawdy Obiektywnej. (TWSiPO)

26). Zarząd Konfederacji i wszelkie ministerstwa niezależne, posiadają zagwarantowany czas antenowy i łamy w konfederacyjnej telewizji publicznej i radiu oraz prasie, a także prawo do sprostowań w mediach prywatnych równe czasowo do wypowiedzi prostowanej.

27). Media publiczne Konfederacji nie mogą zamieszczać reklam i utrzymują się wyłącznie z dotacji budżetowej oraz podatku abonamentowego ponoszonego w cenie towarów i usług na obszarze całej Konfederacji.

28). Obywatele uiszczają opłaty na media publiczne państwowe jak i krajowe, nawet jeśli z nich nie korzystają, w cenach towarów i usług, bez opłat abonamentowych.

 

 

3. WŁADZA PRZEDSTAWICIELSKA.

1). W Konfederacji obowiązuje trójpodział władzy przedstawicielskiej, na;

1. a) Kongres,
2. b) Senat,
3. c) Kopę – Izbę Samorządową.

2). Władzę przedstawicielską wykonują wyłącznie członkowie tej władzy, wybrani na obszarze Konfederacji; posłami do Kongresu, posłami do Senatu, posłami do Izby Samorządowej. Analogicznie, w samorządach regionalnych, wykonują ją wyłącznie wybrani regionalnie, przedstawiciele do samorządowych rad lokalnych.

3). Władza przedstawicielska na bieżąco zarządza sprawami państwowymi lub lokalnymi.

4). Władza przedstawicielska jest kadencyjna i wybierana wyłącznie w;

1. a) jednomandatowych lokalnych okręgach wyborczych, dla władzy krajowej,
2. b) równych liczbowo okręgach krajowych dla władzy państwowej,

– na równych czasowo i finansowo warunkach promocji medialnej kandydatów, określonych ustawą.

5). Zakazuje się ponadczasowego i pozaustawowego reklamowania kandydatów  do władzy przedstawicielskiej i ich programów w okresie wyborczym, w tym wydawania i publikowania; reklam, ulotek, plakatów, ogłoszeń, poza wykorzystaniem równego czasu wyborczego w mediach publicznych. Wszyscy kandydaci, posiadają równoprawny dostęp do mediów publicznych. Ich reklamowanie w mediach prywatnych jest zakazane.

6). Funkcjonowanie władzy przedstawicielskiej określa referendalna ustawa przykonstytucyjna.

7). Członkowie władzy przedstawicielskiej, są przedstawicielami okręgowymi swoich wyborców, związanymi z nimi danym im słowem, spisanym i podpisanym przez nich w akcie posłanniczym. Akt taki, jest przechowywany notarialnie i jego złamanie umożliwia na mocy przyśpieszonego orzeczenia sądowego, wszczęcie procedury referendalnego odwołania członka takiej władzy, z poparciem za wnioskiem odwołującym 100 000 obywateli Konfederacji z regionu wyborczego. Referendum odwoławcze może mieć miejsce nie częściej niż raz na 12-cie miesięcy od daty wyborów.

8). Władza przedstawicielska, wyłania Zarząd Konfederacji, w części określonej ustawą, który nie może składać się z członków władzy przedstawicielskiej.

9). Nie można zrzec się mandatu członka władzy przedstawicielskiej aby zasiąść w Zarządzie Konfederacji lub w Ministerstwach Niezależnych czy władzy sądowniczej.

10). Władza przedstawicielska, jest wyrazem woli wyborczej Suwerena, uchwalonej w wyniku referendum wyborczego, pod wpływem władzy opiniotwórczej.

11). Członkowie władzy przedstawicielskiej każdego rodzaju, otrzymują wynagrodzenie w wysokości trzykrotności najniższego wynagrodzenia ustawowego brutto w Konfederacji, bez względu na prowadzoną działalność gospodarczą, za czas pracy zgodny z ustawą o władzy przedstawicielskiej. Wynagrodzenia nie powiększa się o pracę w komisjach parlamentarnych, która jest obowiązkowa i dzielona równo pomiędzy członków władzy przedstawicielskiej. Wynagrodzenie powiększa się o koszty przejazdów do Parlamentu i zakwaterowanie.

12). Wykonywanie władzy przedstawicielskiej jest zaszczytem, który musi być powiązany z poziomem życia obywateli Konfederacji, za który odpowiada bezpośrednio swoimi decyzjami ustawodawczymi i kontrolnymi wobec władzy zarządzającej, władza przedstawicielska.

13). Jeśli najniższe ustawowe wynagrodzenie obywateli wzrasta, to wzrasta i wynagrodzenie władzy przedstawicielskiej.

14). Marszałków Sejmu i Senatu jest trzech na każdą izbę i zarabiają czterokrotność najniższego wynagrodzenia ustawowego.

15).  W przypadku inflacji waluty Konfederacji powyżej 5% lub spadku PKB Konfederacji poniżej 5%, wynagrodzenia władzy przedstawicielskiej zmniejsza się o 50%.

16).  W przypadku inflacji waluty Konfederacji poniżej 1% lub wzrostu PKB powyżej 7%, podstawowe wynagrodzenia władzy przedstawicielskiej powiększa się o 50%.

 

4. WŁADZA ZARZĄDZAJĄCA.

1). Władza zarządzająca wieńczy proces realizowania prawa poprzez jego

stosowanie na bieżąco w praktyce. Władza ta, zastępuje władzę rządową Suwerena pomiędzy referendami ustawodawczymi. Z tego powodu zwana jest Zastępującą Rząd – czyli władzę najwyższą Suwerena i zwana w skrócie Zarządem Konfederacji.

2). Wykonują ją Suwereni – obywatele Konfederacji, wybrani bezpośrednio przez Suwerena w referendach lub przez władzę przedstawicielską bądź losowo spośród osób kwalifikowanych zawodowo, zgodnie z ustawa przykonstytucyjną, w celu realizacji ustaw i zadań zarządczych, w zakresie władzy państwowej i krajowej.

3). Władza zarządzająca dzieli się na obszary specjalne, które są całkowicie suwerenne i zależne od siebie wyłącznie przepisami prawa niniejszej konstytucji i ustawy o władzy zarządzającej, stanowiącej załącznik do niniejszej Konstytucji zatwierdzony powszechnie w referendum.

4). Władza zarządzająca, wydaje; uchwały, rozporządzenia, orzeczenia, oświadczenia, jako niższe akty prawne wobec ustaw, z którymi muszą być zgodne.

5).  Wydzielonymi i niezależnymi władzami zarządzającymi, są władze;

1. a) sądownicze,
2. b) niezależne ministerstwa.

6). Członkowie władzy zarządzającej, otrzymują wynagrodzenie w wysokości dwukrotności najniższego ustawowego wynagrodzenia na szczeblu niższym, trzykrotności na średnim, czterokrotności na szczeblu wyższym, jak; dyrektorzy działów, wiceministrowie, oraz maksymalnie sześciokrotności na szczeblu najwyższym, jak; premier i inni nadministrowie, sędziowie sądów wyższych.

Art. 2

Zakaz nepotyzmu, synekur i samowybieralności

 Art. Uz.

Żaden Naród i jego rząd nawet najdoskonalszy bez sprawnej władzy zarządzająco – wykonawczej stać nie może. Szczęśliwość narodów zależy od praw sprawiedliwych i skutecznie wykonywanych. Doświadczenie nauczyło, że zaniedbanie tej części rządu nieszczęściami napełniło I-wszą Rzeczpospolitą. Zawarowawszy przeto wolnym narodom Konfederacji władzę do praw sobie stanowienia w drodze referendów powszechnych, panowanie nad wszelką władzą wykonawczą, oraz wybierania jej najwyższych urzędników – Ministrów i  Zarząd państwowy, uniezależniając ją od gier partii politycznych i lobby oraz kast wszelkiego rodzaju i korporacji, państw zewnętrznych, władzę wykonawczo – zarządzającą do pilnowania praw narodowych i ogólnopaństwowych ich wykonywania oraz wnioskowania do Parlamentu Konfederacji w celu ich usprawniania, narody Konfederacji powołują w osobie Zarządu państwa, krajowych Urzędów Królewskich oraz Niezależnych Ministrów i suwerennych Sądów, wszystkie pod stałą kontrolą referendalno – odwoławczą władzy rządzącej – Suwerena. Przyświeca nam, narodom Konfederacji, potrzeba zamknięcia raz na zawsze drogi wpływów na nasze władze i suwerenne kraje skonfederowane; mocarstw zagranicznych, możnych oligarchów i lobby korporacyjnych. 

§1. Zabrania się członkom władzy przedstawicielskiej jak i zarządzającej, zatrudniania siebie lub członków rodzin, w dodatkowych strukturach administracyjnych władzy zarządzającej, w tym spółkach skarbu państwa, do drugiego stopnia pokrewieństwa, lub z pominięciem konkursów publicznych.

§2. Obowiązują konkursy publiczne na zatrudnienie w administracji publicznej i jej spółkach, przeprowadzane w oparciu o ustawę, w których najwyżej notowane są osoby po studiach w administracji publicznej i zarządzaniu, praktyce w strukturach publicznej i prywatnej władzy zarządzającej oraz samorządowej.

§3. Zabrania się zatrudniania osób we władzach zarządzających i samorządowych, na stanowiskach specjalistycznych, bez zawodowej ustawowej kwalifikacji zgodnej z kierunkiem zadań na tych stanowiskach, w tym najwyższych – ministerialnych, jak i najniższych.

§4. Zabrania się równoczesnej pracy w rodzajach i podrodzajach władz: zarządzającej, ministerstwach niezależnych, sądowej, medialnej, samorządowej, przedstawicielskiej i partiach politycznych oraz przedsiębiorstwach i fundacjach w jakikolwiek sposób zasilanych z budżetu państwa lub krajów skonfederowanych.

§5. Członkowie Zarządu Państwa, Niezależni Ministrowie, Rady Krajów, Rady Konfederacyjnej oraz Sędziowie w stanie czynnym nie mogą równocześnie wchodzić w skład żadnego innego organu państwa lub samorządu, innej władzy zarządzającej.

§6. Członkowie Zarządu Państwa, Niezależni Ministrowie, Sędziowie zatrudnieni również w niepełnym wymiarze nie mogą piastować żadnego innego urzędu w Konfederacji lub kraju i nie mogą wykonywać żadnej innej działalności zarobkowej.

§7. Ustawa może przewidywać dalsze przypadki niepołączalności.

§8. Członkowie Zarządu państwa, w tym; ministrowie, wiceministrowie i dyrektorzy wydziałów, nie mogą pełnić drugiej funkcji w innym ministerstwie Zarządu lub Nadministerstwie, lub po odejściu z ministerstwa obejmować funkcji w innym ministerstwie lub Nadministerstwie, czy też w spółkach skarbu państwa przez 5 lat.

Art. 3

Kongres

§1. Konfederacyjną Izbą Wyższą Parlamentu, jest Kongres Konfederacji, jako bieżąca władza prawodawcza funkcjonująca w zgodzie z Konstytucją Konfederacji oraz decyzjami referendów i pomiędzy referendami.

§1.2. Kongres wybiera się w wyborach powszechnych na lat siedem, po dwudziestu jeden delegatów (posłów) kongresowych dla każdego kraju Konfederacji, po trzech z każdego z jego siedmiu regionów podzielonych na trzy okręgi jednomandatowe, spośród pełnoletnich obywateli – Suwerenów, nie karanych prawomocnie i bez innych ograniczeń ustawowych.

§1.3. Kongres nie może nic uchwalić bez milczącej zgody Suwerena, (według reguły z ustawy konstytucyjnej I-szej Rzeczypospolitej: Nic o Nas bez Nas), dając Suwerenowi czas na ewentualny sprzeciw referendalny wobec projektu ustawy przez vacatio-legis na uchwalone zwykłą większością głosów Kongresu ustawy, trwające minimum 6 miesięcy. Po tym okresie sprzeciw jest niemożliwy i ustawa wchodzi w życie. Sprzeciw przed upłynięciem vacatio-legis, poparty 100 000 podpisów z jednego z krajów skonfederowanych, wchodzi w życie w postaci referendum.

§1.4. Kongres obraduje w sposób ciągły, bez przerwy urlopowej dla całej Izby.

§1.5. Kongresmeni mają prawo do urlopu ciągłego przez 14 dni w drodze losowania, tak, aby co najmniej 4/5 składu Kongresu było zdolne do ciągłej pracy.

§1.6. Przypadki do koniecznego zwołania Kongresu Konfederacji są następujące:

1).  w przypadku wojny lub zagrożenia wojną zewnętrzną,

2).  w przypadku wewnętrznego zamieszania grożącego rewolucją kraju,

3).  w przypadku poważnego konfliktu lub kolizji prawnej pomiędzy ministerstwami,

4).  w widocznym powszechnego głodu niebezpieczeństwie,

5).  w zagrożeniu gwałtownym upadkiem gospodarki,

6).  w zagrożeniu epidemicznym lub katastrofą naturalną,

7).  w upadku wartości monety konfederacyjnej (jej inflacji) powyżej 5%.

§2. W nagłej potrzebie zwołania Kongresu Konfederacji, zwołanie takie nastąpi za wolą wyłącznie; Prezydenta Konfederacji, lub Premiera Konfederacji, większości Senatu lub Izby Kopnej bądź minimum trzech Nadministrów lub dwóch Marszałków Kongresu, lub większości Rady Królewskiej Konfederacji.

§3. Kongres zbiera się regularnie na sesjach. Ustawa określa zwoływanie sesji.

§4. Jedna piata deputowanych do izby Kongresu może żądać zwołania izby na sesję nadzwyczajną.

§5. Kongres wybiera ze swego grona na okres jednego roku przewodniczącego i pierwszego wiceprzewodniczącego oraz drugiego wiceprzewodniczącego. Ponowny wybór na kolejny rok jest wykluczony.

§6. Kongres powołuje ze swego grona komisje kongresowe.

§7. Ustawa może przewidywać wspólne komisje izb Parlamentu.

§8. Ustawa może przekazać komisjom szczególne kompetencje, o ile nie mają one prawotwórczego charakteru.

§9. Komisjom przy wypełnianiu ich zadań przysługuje prawo do informacji, prawo wglądu i uprawnienia śledcze. Ich zakres określa ustawa przykonstytucyjna.

§10. Integralną częścią Kongresu, jest Rada Krajowa. Delegaci kongresowi są do niej wybrani poprzez głosowania parlamentów krajowych.

§11. Każdemu delegatowi do Kongresu, przysługuje prawo wglądu w każdą umowę w tym międzynarodową, zawartą przez państwo lub kraje skonfederowane, w tym z podmiotami prywatnymi a Kongres musi być o zamiarze ich zawarcia informowany z co najmniej 90-cio dniowym wyprzedzeniem poprzez rejestr planowanych umów i ich uzgodnionych przez strony projektów.

§11.2 Kongres może głosem większości, wstrzymać zawarcie takich umów lub nakazać ich zmianę w zgodzie z przepisami Konstytucji i ustaw niższych.

§12. Członkowie Kongresu zasiadają na miejscach wyznaczonych dla delegatów krajów skonfederowanych i pod ich godłami oraz barwami narodowymi.

Art. 4

Rada Krajów Skonfederowanych

(Rada Krajów)

§1. Kraje skonfederowane powołują Radę Krajów Skonfederowanych, mającą na celu czuwanie nad jakością pracy ustawodawczej Kongresu i pozostałych Izb Parlamentu, we wszelkich dziedzinach i dbanie o zachowanie i godzenie interesów krajowych poprzez powodowanie konsensualnego porozumienia pomiędzy Izbami.

§2. Rada Krajowa stanowi część Kongresu.

§3. Rada Krajowa składa się z przedstawicieli wszystkich krajów skonfederowanych w równej liczbie.

§4. Członkowie Rady występują z wolnym głosem na posiedzeniach wszystkich izb Parlamentu, reprezentując wyłącznie stanowisko ich parlamentu krajowego – gdy podjął w danej sprawie uchwałę kierunkową, lub stanowisko własne – gdy nie ma takiej uchwały.

§5. Kraje w swoich konstytucjach lub ustawach pozakonstytucyjnych, samodzielnie regulują szczegółowy tryb wyboru ich deputowanych do Rady Krajów Skonfederowanych z grona ich delegatów do Kongresu.

§6. Rada wykonuje stałe czynności doradcze wobec izb niższych Parlamentu zaś w Kongresie Konfederacji jej członkowie dysponują takimi samymi prawami głosu jak pozostali delegaci Kongresu.

§7. Rada Krajowa może jako osobny podorgan Kongresu, opiniować przedstawiane projekty ustaw, głosując za ich utrzymaniem lub zmianami, bądź wycofaniem.

Art. 5

Senat

§1. Niższą izbą parlamentu Konfederacji, jest Senat, wybierany na lat 6-ść, dwa lata po wyborach Kongresu.

§1.2. Senat wybiera się w wyborach powszechnych, spośród Suwerenów – obywateli krajów Konfederacji, w jednakowej liczbie przedstawicieli, po 14-tu na każdy kraj, mających za sobą co najmniej 10 lat praktyki w prowadzeniu własnej działalności gospodarczej (prywatnej, bez dotacji budżetowych), lub zarządzania powierzonymi podmiotami prywatnymi, jako podstawy rozwoju dobrobytu obywateli i krajów Konfederacji.

§1.3. Kompetencje Senatu dotyczą prawa do poprawek lub odrzucania projektów ustaw Kongresu rzutujących na prowadzenie prywatnej działalności gospodarczej. Ich odrzucenie lub poprawienie, odbywa się głosami zwykłej większości Senatu, co z kolei może odrzucić Kongres 3/4-tymi swoich głosów lub przyjąć zwykłą większością.

§1.4. Senat ma obligatoryjne prawo proponować projekty ustaw dotyczące gospodarki i ich poddanie pod referendum, za głosem zwykłej większości, w tym zmiany Konstytucji Konfederacji w zakresie gospodarki państwa.

§1.5. Senat ma obowiązek obserwować samorządy i regiony w zakresie rozwoju gospodarczego i proponować dla Kongresu Konfederacji projekty ustaw wzorowane na najszybciej rozwijających się gospodarczo samorządach i regionach.

§1.6. Senatorowie mają prawo prowadzić własną działalność gospodarczą w okresie zasiadania w Senacie, lub zarządzać powierzoną im działalnością gospodarczą, pod warunkiem nie zmniejszania ustawowego czasu pracy w Senacie, do jakiego są zobowiązani.

§1.7. Z prawa do sprawowania mandatu Senatora, wykluczone jest zarządzanie lub współzarządzanie korporacjami i innymi związkami gospodarczymi, w tym zasiadanie w ich władzach niższych, jeśli organizacje te nie posiadają centralnych siedzib na obszarze Konfederacji lub jeśli tworzą z nimi spółki córki lub są córkami spółek lub wchodzą z nimi w takie zależności strukturalne.

Art. 6

Kopa

§1. Najniższą Izbą Parlamentu, jest Izba Samorządowa – zwana „Kopą”, dla upamiętnienia starosłowiańskich samorządów wiecowych, głównie ruskich w Wielkim Księstwie Litewskim, istniejących w I-wszej Rzeczypospolitej, opartych na prawie kopnym.

§1.2. Wybierani są do niej przedstawiciele na lat 6-ść w dwa lata po wyborach Senatu, z każdego z siedmiu regionów każdego kraju Konfederacji, w równej liczbie, po jednym pośle z 10-letnim doświadczeniem we władzach samorządowych tego kraju.

§1.3. Kompetencje Izby samorządowej dotyczą wyłącznie spraw samorządowych, w zakresie objętym ustawą i wnioskowania własnych projektów do Kongresu lub pod referendum powszechne.

§1.4. Obowiązkiem izby samorządowej, jest dbanie o rozwój lokalnej samorządności we wszystkich krajach Konfederacji i ich współpracę.

§2. Publiczne władze samorządowe w Konfederacji, podobnie jak naczelne władze zarządzające, opierają się na lokalnym czwór-podziale kompetencyjnym;

1). władzy najwyższej; „lokalnie – referendalnej”, zwanej też „lokalnie – suwerenną”,

2). władzy „opiniotwórczej”, zwanej też „lokalnie – medialną”,

3). władzy „przedstawicielskiej samorządowej, Rady; Regionów, Gmin i Miast,

4). władzy „wykonawczej lokalnej”, zwanej „zarządczą lokalną”.

Art. 7

Przepisy wspólne dla Izb Parlamentu i Zarządu Konfederacji

§1. Delegaci/Deputowani/Posłowie; Kongresowi, Senaccy i Kopni, wybrani w referendach wyborczych powszechnych, dla ustanawiania ogólnych i najpilniejszych przepisów prawnych Konfederacji podług niniejszej konstytucji, uważani być mają jako reprezentanci wszystkich jej narodów, podlegając ufności powszechnej jako osoby zaufania publicznego lecz poddani wzajemnej kontroli władzy przedstawicielskiej jak i Suwerenów obywateli.

§2. We wnioskowaniu ustaw, wszystkie izby Parlamentu Konfederacji posiadają szczególną powinność wyręczania w tym obywateli i wychodzenia z nimi jak najwcześniej, szczególnie z projektami najpilniejszych ustaw dotyczących powiększania wolności i bezpieczeństwa obywateli oraz państwa i jego rozwoju.

§3. Obywatele mają prawo zostać wybrani tylko raz w życiu i tylko do jednej z trzech izb Parlamentu.

§4. Nie można zasiadać równocześnie we władzach rządowych lub ministerialnych i izbie parlamentarnej lub dwóch czy trzech izbach Parlamentu.

§5. Nie można kandydować do izby parlamentarnej, zasiadając we władzach rządowych lub ministerialnych lub innej izbie parlamentarnej.

§6. Referenda ustawowe ogłoszone przez odrębne Izby Parlamentarne, lub przez Zgromadzenie Parlamentarne, podlegają głosowaniom we wszystkich krajach równocześnie.

§7. Wybory do władz przedstawicielskich odbywają się najpóźniej do pół roku przed zakończeniem kadencji danej władzy, tak, aby przekazywana władza miała co najmniej pół roku na jej zdanie od ogłoszenia wyniku wyborów.

§8. Członkowie Izb Parlamentu mogą tworzyć frakcje, w postaci oficjalnych kół parlamentarnych swoich izb.

§9. Zgromadzenie Parlamentarne Konfederacji zarządza służbami parlamentarnymi. Może ono wzywać do pomocy służby administracji federalnej. Szczegóły określa ustawa.

§10. Zarząd Państwa i Kongres obradują oddzielnie.

§11. Zarząd stawia się na obradach Kongresu, na żądanie Izby.

§12. Zarząd i Zgromadzenie Konfederacyjne zawsze obradują wspólnie, pod przewodnictwem przewodniczącego Kongresu, aby:

1. przeprowadzić wybory;
2. rozstrzygać spory kompetencyjne między najwyższymi organami Konfederacji;
3. stosować prawo łaski wobec osób skazanych,
4. stosować prawo nakazu banicji wobec obywateli Konfederacji łamiących konstytucję państwa,
5. uchwalać ustawy,
6. zatwierdzać projekty zmian konstytucyjnych – zawsze wymagających referendum,
7. dokonywać wyborów Zarządu Konfederacji, przewodniczącego i wiceprzewodniczącego Trybunału Federalnego, Marszałka (głównodowodzącego armią),
8. sprawować funkcje kierownicze wobec Zarządu Konfederacji,
9. prowadzić kontrolny nadzór nad Zarządem Konfederacji, nad stosunkami z zagranicą, zatwierdzać sprawozdania finansowe państwa, wyrażać zgodę na formowanie parlamentarnych komisji śledczych,
10. sprawować kontrolę ponad sądową, zgodności wyroków z przepisami prawa oraz sprawności funkcjonowania sądów i orzekania w terminach ustawowych,
11. rozstrzygać spory kompetencyjne pomiędzy organami władzy,
12. rozstrzygać o ważności referendalnej inicjatywy ludowej.

§13. Zgromadzenie Konfederacyjne i Zarząd Państwa zbierają się poza tym w szczególnych okolicznościach i dla przyjęcia oświadczeń Zarządu i Niezależnych Ministrów.

§14. Posiedzenia wszystkich Izb Parlamentu są jawne i transmitowane przez kongresową telewizję publiczną. Transmisja obrad Kongresu jest całościowa. Ustawa może przewidzieć wyjątki dal spraw wymagających bezpieczeństwa państwa.

§15. Izby Parlamentu mogą ważnie obradować, jeżeli obecna jest co najmniej połowa ich członków, lecz dla podejmowania ustaw lub zarządzania referendum z woli Parlamentu, konieczna jest obecność 3/5 członków każdej Izby.

§16. We wszystkich Izbach Parlamentu oraz Zgromadzeniu Konfederacji, o przyjmowanych ustawach oraz w innych sprawach, rozstrzyga większość głosujących, chyba że Konstytucja wymaga kwalifikowanej liczby głosów.

§17. Zgody 3/5 członków każdej z Izb wymaga:

1. uznanie projektów ustaw konfederacyjnych za pilne;
2. przyjęcie uchwały o subwencjach oraz zobowiązaniach kredytowych i wysokości płatności pociągających za sobą nowe jednorazowe wydatki o wysokości ponad 50 mln EU lub nowe periodyczne wydatki o ponad 5 mln. EU.

§18. Każdemu członkowi Parlamentu, każdemu kołu frakcyjnemu, każdej komisji parlamentarnej i każdemu krajowi skonfederowanemu przysługuje prawo przedstawiania swoich inicjatyw ustawowych oraz innego rodzaju, Zgromadzeniu Konfederacyjnemu i Kongresowi.

§19. Członkowie Izb Parlamentu i Zarząd Państwa oraz Niezależni Ministrowie, mają prawo zgłaszania ustnych wniosków bieżących bez ich wcześniejszego zgłoszenia na piśmie, w sprawach będących przedmiotem obrad każdej z Izb Parlamentu.

§20. Członkowie Zgromadzenia Konfederacyjnego głosują zgodnie z wolą wyborców w swoim okręgu krajowym, ogłoszoną przez nich publicznie jako zobowiązanie wyborcze, lub bez instrukcji w sprawach nie poruszonych w wyborach, lub ją naruszając na własną odpowiedzialność ustawową z ważnych przyczyn państwowych.

§20.2. Naruszenie dyspozycji krajowych lub lokalnych wydanych przez wyborców delegatom do Kongresu, wymaga ich usprawiedliwienia przed wyborcami na stronie internetowej delegata, pod rygorem wprowadzenia referendum odwoławczego z urzędu.

§21. Członkowie Parlamentu, przed wyborami ujawniają swoje związki z grupami interesów, zgłaszając je do rejestru lobbingowego Parlamentu.

§22. Członkowie Parlamentu, Zarządu Państwa, Niezależni Ministrowie, oraz Prezydent, Premier i członkowie Rady Królewskiej, Sędziowie, nie mogą być pociągnięci do odpowiedzialności prawnej za swoje wypowiedzi w Izbach Parlamentu i w organach państwowych, poza naruszeniem dóbr osobistych obywateli wymienionych z nazwiska.

§23. Ustawa może przewidywać inne rodzaje immunitetu i rozszerzyć go na dalsze osoby.

§24. W Konfederacji obowiązuje system symetryczny („egalitarny„), według którego połączone obrady i uchwały trzech organów; Senatu, Kopy i Rady Krajowej, w Izbę Nadzwyczajną, dają im takie same prawa jak Kongresowi w zakresie uchwalania ustaw. W przypadku sprzeciwu Kongresu wyrażonej uchwałą większościową, na co ma 30 dni od tak uchwalonej ustawy, o ostatecznym losie ustawy rozstrzyga decyzja większościowa Zgromadzenia Konfederacyjnego, którą z kolei odmienić może jedynie referendum konfederacyjne.

§25. W Konfederacji obowiązuje szeroka decentralizacja wszelkich władz państwowych; przedstawicielskich, zarządczych – w tym sądowniczych. Liczne organa władzy, mają na celu doprowadzenie do;

–  szerokiej specjalizacji rodzajów władz,

– ich wysokiego poziomu zawodowego,

– szybkości podejmowania decyzji,

– nieumykania spod ich nadzoru żadnych dziedzin ważnych dla państwa,

– przewidywania zagrożeń dla obywateli,

– wymuszania otwartego i korzystnego dla społeczeństwa Konfederacji, konsensusu pomiędzy władzami w razie ich odmiennych stanowisk,

– precyzyjnego przyznawania środków budżetowych i rozliczania z nich,

– ich maksymalnego uzależnienia od wyrażanej w ustawach referendalnych woli Obywateli – Suwerena Konfederacji,

– ułatwienia bieżącej kontroli Suwerena nad władzami,

– utrudniania tworzenia niejawnych, wielkich grup interesów członków władzy; ich upartyjniania, sprzyjania lobby korporacyjnym, udziału w utajnionych grupach czy ponad narodowych,

§26. Liczne rozbicie władz państwowych, w żadnym wypadku nie uprawnia tych władz do; nadliczbowego zwiększania ich składu, tworzenia synekur, wypłacania ich członkom wyższych od ustawowych wynagrodzeń, nad czym obowiązkowo czuwają obywatele Suwereni, jako najwyższa władza rządząca państwem, uchwalanymi przez siebie ustawami referendalnymi o wyborze, kontroli i uprawnieniach władz państwowych, oraz Prezydent Konfederacji i Straż Władzy.

Art. 8

Wielkie Zgromadzenie Konfederacyjne

(PARLAMENT)

§1. Wielkie Zgromadzenie Konfederacyjne, po ustawodawczym prawie referendalnym Suwerena państwowego w osobie uprawnionych obywateli Konfederacji, sprawuje drugą najwyższą władzę ustawodawczą w Konfederacji.

§2. W nadzwyczajnych sytuacjach motywowanych bezpieczeństwem Konfederacji lub należącego do niej kraju, jak ogłoszenie mobilizacji powszechnej lub przystąpienia do wojny na obcym terytorium, okres ujawnienia projektu przepisu prawnego i jego uchwalenia skraca się do 1-go miesiąca bez Vacatio-Legis a projekty ustaw podejmowane są przez Wielkie Zgromadzenie Konfederacji, tj. Kongres, Senat, Samorząd Kopny, Prezydenta, Wielką Radę Królewską, Marszałka Armii Konfederacji, Premiera Rządu, wszystkich suwerennych Ministrów.

§2.2. Wielkie Zgromadzenie Konfederacyjne, podejmuje decyzje większościową liczbą głosów przy czym każdy zasiadający w nim organ państwowy posiada jeden głos.

§2.3. Narody Konfederacji jak i parlamenty krajowe, posiadają prawo odwołania lub zmiany uchwał Wielkiego Zgromadzenia Konfederacyjnego, poprzez wprowadzenie referendum za poparciem dla jego głosowania 500 000 suwerenów – obywateli z dowolnego kraju Konfederacji lub 3000 000 Suwerenów – obywateli z różnych krajów Konfederacji lub za wnioskiem 2-óch Parlamentów krajowych Konfederacji.

§3. Zgromadzenie Konfederacyjne składa się z; minimum 210 do maksymalnie 600 deputowanych Kongresu, minimum 90 do maksymalnie 120 deputowanych Senatu, minimum 30 do maksymalnie 90 deputowanych Kopy. Wielkości te zależą od liczby państw przystępujących do Konfederacji.

§4. Deputowanych do Izb Parlamentu wybierają Suwereni narodowi w wyborach bezpośrednich na zasadzie proporcjonalności, głosując na trzech kandydatów ze swojego okręgu. Przechodzi kandydat z największą liczbą głosów a pozostali stanowią zaplecze w sytuacji utraty lub wygaśnięcia mandatu przez poprzednika w trakcie kadencji izby.

§5. Każdy kraj skonfederowany, w celu wyborów do Zgromadzenia Konfederacyjnego oraz ustawodawczych, tworzy; krajowy okręg wyborczy i siedem okręgów regionalnych podzielonych na najmniejsze okręgi jednomandatowe.

§6. Mandaty wyborcze i głosy ustawodawcze dla krajów są rozdzielone na kraje i ich regiony w jednakowej liczbie, bez względu na liczbę ich ludności i powierzchnię.

§7. Zgromadzenie Konfederacyjne oraz Kongres, wydają akty prawotwórcze w formie ustaw konfederacyjnych lub rozporządzeń.

§8. Pozostałe akty są wydawane w formie uchwał konfederacyjnych, które nie podlegają referendum i nie stanowią przepisów prawa a mają charakter; deklaracji, opinii, wytycznych ideowych, uroczystych obwieszczeń.

§9. Zgromadzenie Konfederacyjne wraz z Zarządem Państwa uczestniczy w kształtowaniu polityki zagranicznej i nadzoruje stosunki z zagranicą.

§10. Zgromadzenie Konfederacyjne po zasięgnięciu opinii Zarządu, wyraża zgodę na umowy międzynarodowe. Nie wyłącza to umów, dla których zawarcia właściwy jest jedynie Zarząd kraju lub Państwa, na podstawie przedkonfederacyjnej ustawy lub umowy międzynarodowej.

§11. Zgromadzenie Konfederacyjne uchwala wydatki budżetowe Konfederacji, w tym budżet dla poszczególnych Nadministerstw niezależnych, preliminarz i zatwierdza sprawozdanie finansowe Zarządu państwa.

§12. Zgromadzenie Konfederacyjne wybiera; członków Zarządu Państwa, Premiera, sędziów Trybunału Etyczno – Historycznego Konfederacji w równej liczbie z Suwerena każdego kraju, Marszałka Armii Konfederacji oraz generałów Głównego Sztabu Armii.

§13. Ustawa podjęta w trybie referendalnym, może upoważnić Zgromadzenie Konfederacyjne do przeprowadzenia lub zatwierdzenia innych wyborów.

§14. Zgromadzenie Konfederacyjne sprawuje zwierzchni nadzór w przestrzeganiu prawa i norm etycznych Konfederacji nad Zarządem Państwa i administracją państwową, wszelkimi sądami i innymi podmiotami, którym powierzono realizację zadań Konfederacji.

§15. Każdy obywatel Konfederacji, goście i rezydenci, członkowie organów państwa, w tym specjalni przedstawiciele komisji nadzorujących działania Zarządu państwa i innych organów Konfederacji, przed Zgromadzeniem Konfederacyjnym zwolnieni są z obowiązku dochowania tajemnicy zawodowej lub innej, poza tajemnicą adwokacką i mającą na celu zachowanie własnych dóbr osobistych lub dóbr osób bliskich.

§16. Zgromadzenie Konfederacyjne oraz każda Izba Parlamentu, troszczą się o badanie skuteczności środków podejmowanych przez Zarząd Państwa i inne organa Konfederacji, w zakresie dotyczącym ich zadań parlamentarnych i kompetencji.

§17. Zgromadzenie Konfederacyjne może zlecać zadania Zarządowi Państwa oraz Kongresowi i pozostałym izbom Parlamentu, oraz Niezależnym Nadministrom. Ustawa określa szczegóły, a zwłaszcza środki, za pomocą których Zgromadzenie może wpływać na sprawy z zakresu właściwości Zarządu Państwa i Nadministerstw.

§18. Zgromadzenie Konfederacyjne sprawuje pieczę nad stosunkami między państwem a krajami skonfederowanymi i nadzoruje uchwały wszystkich trzech izb w tym zakresie, będąc zdolne do ich unieważnienia lub wsparcia.

§19. Zgromadzenie Konfederacyjne, po wysłuchaniu opinii Trybunału Konstytucyjnego Konfederacji, oraz opinii Trybunału Etyczno – Historycznego Konfederacji, udziela akceptacji dla konstytucji krajów zgłaszających akcesję do Konfederacji oraz poprawek konstytucji krajów stowarzyszonych, lub je odrzuca.

§20. Zgromadzenie Konfederacyjne wyraża zgodę na zawarcie przez kraje umów między sobą i zagranicą, lub decyzję zakazującą, jeżeli Zarząd Państwa lub Niezależny Nadminister lub kraj skonfederowany, wniesie sprzeciw który Zgromadzenie zaakceptuje.

§21. Zgromadzenie Konfederacyjne ma ponadto następujące zadania i uprawnienia:

1. podejmuje środki dla ochrony bezpieczeństwa zewnętrznego, niezawisłości i neutralności Konfederacji poza jej zadaniami w NATO;
2. podejmuje środki dla ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego;
3. jeżeli wymagają tego sytuacje nadzwyczajne, dla realizacji zadań wymienionych w pkt 1 i 2 może wydawać rozporządzenia lub zwykłe uchwały konfederacyjne;
4. zarządza pełnienie służby czynnej i mobilizuje w tym celu armię lub jej część;
5. podejmuje środki na realizację prawa konfederacyjnego;
6. rozstrzyga o ważności inicjatyw ludowych, które doszły do skutku;
7. współdziała w planowaniu ważnych czynności państwa;
8. rozstrzyga o aktach indywidualnych, o ile federalna ustawa wyraźnie to przewiduje;
9. rozstrzyga konflikty kompetencyjne między naczelnymi organami państwa;
10. rozstrzyga w sprawach ułaskawień i amnestii.

§22. Zgromadzenie Konfederacyjne zajmuje się poza tym sprawami, które należą do kompetencji Konfederacji i nie zostały przekazane innym organom.

§23. Ustawa przykonstytucyjna może przekazać Zgromadzeniu Konfederacyjnemu dalsze zadania i uprawnienia.

Art. 9

Zarząd Konfederacji

1. §Rozporządzenia Zarządu Konfederacji podlegają decyzjom ustawodawczo – referendalnym Rządu Konfederacji w osobie Suwerena, lub decyzjom ustawodawczym Kongresu.

§2. Specjalnym obszarem władzy zarządzającej wybranym w całości przez trzy izby Parlamentu Konfederacji większością głosów oraz Prezydenta Konfederacji i Wielką Radę Królewską Konfederacji (Ministrów Dziedzictwa Narodowego), jako Zwyczajne Zgromadzenie Konfederacyjne, jest Zarząd Konfederacji, wybierany na rok z prawem do przedłużenia zatrudnienia, w tym;

1) Premier i dwóch Wice-Premierów,

2) Minister Rozwoju Gospodarki,

3) Minister Transportu,

4) Minister Bezpieczeństwa; policji, ekologicznego, biologicznego, cyber bezpieczeństwa, p.pożarowego, budowlanego, więziennictwa, straży graniczno-celnej.

5) Minister Finansów i Podatków,

6) Minister energetyki i dystrybucji środków energii,

7) Minister Spraw Zagranicznych.

§3. Zarząd Konfederacji pracuje wspólnie, lecz decyzje podejmuje po doradczych głosowaniach kolegialnych. Premier podejmuje decyzję końcową wyłącznie w sytuacji równowagi głosów, odpowiadając osobiście za ich kierunek i realizację, dobór współpracowników średniego i niższego szczebla.

§4. Pracownicy administracji Zarządu Konfederacji, dobierani są wyłącznie z kadr administracji publicznej, z odpowiednimi kwalifikacjami ustawowymi, mianowani przez Premiera.

§5. Posłuszeństwo wobec władzy zarządzającej w zakresie określonym przepisami prawa, należy się zawsze od wszystkich obywateli i urzędów, rodzajów władzy, w zakresie określonym ustawami a głównie konstytucją.

§6. Władza wykonawcza – zarządzająca, nie może praw ustawowych stanowić ani tłumaczyć, interpretować. Wydawane przez nią uchwały i rozporządzenia, dotyczyć mogą jedynie urzędników publicznych – państwowych i samorządowych, usprawniając wewnętrzną organizację i sprawność władzy, nie zaś służąc wykonywaniu obowiązujących ustawowych przepisów prawa, które mają być czytelne i zawierać przepisy wykonawcze. §6.2. Podobnie, orzeczenia sądowe mogą jedynie stosować przepisy prawa bez ich interpretacji.

§7. Władza zarządzająca nie może podatków i ich poborów pod jakimkolwiek powodem czy tytułem nakładać, długów publicznych zaciągać, rozkładu dochodów skarbowych przez Kongres zrobionego odmieniać, wojny wydawać, pokoju ani traktatu i żadnego aktu dyplomatycznego ostatecznego zawierać czy zrywać. Wolno jej tylko tymczasowe z zagranicznymi przedstawicielami władzy prowadzić negocjacje oraz tymczasowe dla bezpieczeństwa i spokojności państwa wynikające potrzeby załatwiać, o których najbliższemu zgromadzeniu kongresowemu Konfederacji donieść powinna.

§8. Władza zarządzająca oraz władza przedstawicielska, nie mają prawa odrzucenia, odwlekania lub przemilczenia wniosku referendalnego złożonego zgodnie z trybem ustawy referendalnej uchwalonej powszechnie.

§9. Zarząd Państwa jest najwyższą władzą zarządzającą w zakresie swoich kompetencji.

§10. Zarząd Państwa składa się z siedmiu członków Ministrów i wiceministrów każdego departamentu.

§11. Członków Zarządu Państwa wybiera Zgromadzenie Konfederacyjne po każdym całkowitym odnowieniu Zarządu.

§12. Z jednego kraju nie może być wybranych więcej niż jeden minister Zarządu Konfederacji, chyba, że liczba krajów jest mniejsza niż siedem.

§13. Premier Zarządu przewodniczy obradom Zarządu.

§14. Premiera Zarządu oraz Wicepremierów, Ministrów i Wiceministrów, Nadministrów, za wyjątkami wybieranymi referendalnie, wybiera na rok Zgromadzenie Konfederacyjne spośród kandydatów zgłoszonych do Marszałka Kongresu, osobno przez; Izby Parlamentu, koła parlamentarne przeciwne wskazaniom Izb, obywateli Suwerenów z poparciem 500 000 podpisów, Konfederacyjną Radę Doktorsko – Profesorską.

§15. Zarząd Państwa, w sprawach wspólnych wymagających powiązania działań ministerstw decyduje kolegialnie, poprzez glosowanie większościowe.

§15.2. W sprawach wymagających zawodowej wiedzy specjalistycznej w obejmowanych działach, decyduje głosowanie Premiera i dwóch Wicepremierów oraz Ministra i Wiceministra działu.

§16. Sprawy Zarządu Państwa w celu ich przygotowania i wykonania rozdziela się według departamentów na poszczególnych jej członków.

§17. Zarząd Państwa kieruje administracją państwową w podległych jej ministerstwach. Dba o odpowiednią organizację i celową realizację ich zadań.

§18. Administracja państwowa dzieli się na ministerstwa i pod ministerstwa – departamenty. Każdym ministerstwem kieruje członek Zarządu Państwa w randze ministra.

§19. Zadania administracji państwowej mogą być na podstawie ustawy przenoszone na organizacje i osoby prawa publicznego lub prywatnego, w tym na administracje krajowe spoza administracji konfederacyjnej.

§20. Kancelaria Zarządu Państwa jest jest kierowana przez Kanclerza Zarządu pod nadzorem Premiera Zarządu.

§21. Zarząd Państwa określa cele i środki swojej polityki zarządczej. Planuje i koordynuje działalność państwową podległych ministerstw i koordynuje ich współpracę z nadministerstwami niezależnymi.

§22. Zarząd obszernie i w odpowiednim czasie informuje opinię publiczną o swojej działalności, o ile przeważające interesy publiczne w tym bezpieczeństwo państwa lub prywatne nie stoją temu na przeszkodzie, wówczas za wyjątkiem informacji przed Kongresem udzielanych na posiedzeniach utajnionych.

§23. Zarząd przedstawia Zgromadzeniu Konfederacyjnemu projekty aktów normatywnych, celem ich zaopiniowania przez wszystkie Izby.

§24. Zarząd wydaje przepisy stanowiące prawo w formie rozporządzeń, o ile jest do tego upoważniony w określonym zakresie przez Konstytucję lub ustawę.

§25. Zarząd zajmuje się wykonywaniem ustaw, uchwał Zgromadzenia Konfederacyjnego, oraz wyroków organów sądowych Konfederacji.

§26. Zarząd opracowuje plan finansowy, projektuje preliminarz i sporządza sprawozdanie rachunkowe państwa.

§27. Zarząd dba o zgodne z przepisami wykonywanie budżetu.

§28. Zarząd ma ponadto następujące zadania i uprawnienia:

1. nadzoruje federalną administrację i inne podmioty wykonujące zadania Konfederacji;
2. składa regularnie Zgromadzeniu Konfederacyjnemu sprawozdanie ze swoich czynności oraz o stanie państwa;
3. przeprowadza czynności związane z powołaniem lub wyborami, jeżeli nie przysługuje to innym organom;
4. rozpatruje skargi, o ile przewiduje to ustawa.

§29. Ustawa przykonstytucyjna może powierzyć Zarządowi Państwa dalsze zadania i uprawnienia.

 

Art. 10

Nadministerstwa Niezależne

§1. DECENTRALIZACJA WŁADZY ZARZĄDZAJĄCEJ. Konfederacja decentralizuje władzę zarządzającą i kreuje specjalizację jej struktur, ograniczając zarazem ich rozmiar. W tym celu, dzieli władzę zarządzającą na; Zarząd Konfederacji i Nadministerstwa Suwerenne (Niezależne).

§2. NADMINISTERSTWA NIEZALEŻNE. Ministrowie Suwerenni, noszą tytuł funkcyjny Nadministrów.

§2.2. Specjalnymi obszarami władzy zarządzającej, niezależnymi od Zarządu Konfederacji, lecz z nim współpracującej, charakteryzującymi się wysoką specjalizacją nad zarządzanymi dziedzinami, wybranymi bezpośrednio przez Suwerena spoza władzy przedstawicielskiej i spoza partii politycznych, w drodze referendum we wszystkich regionach krajowych, z jednym głosem dla każdego regionu, są:

1. Nadminister Zdrowia Narodów Konfederacji:

– w tym niezależni Ministrowie Działów, tworzący kolegialnie Ministerstwo Zdrowia:

2. Nadminister Organizacji Lecznictwa Narodów Konfederacji, w tym Pogotowia Ratunkowego.

1). Wszyscy obywatele jak i członkowie każdej władzy, są równi wobec konfederacyjnych służb leczniczych i nikomu nie przysługuje prawo do czerpania korzyści w postaci szybszej lub lepszej państwowej opieki lekarskiej, poza służbami bezpieczeństwa państwa od których wymaga się ciągłej gotowości obronnej, podległych Ministerstwu Obrony – w tym członkom Ministerstwa Armii i członkom Armii Konfederacji od szeregowca wzwyż.

2). Tylko członkom władz Sądowniczych i kadrze oficerskiej Wojsk Konfederacji, w tym Ministerstwa Obrony, przysługują państwowe szpitale ministerialne w celu zapewnienia im pełnej ochrony.

3. Nadminister Ochrony Środowiska Naturalnego Narodów Konfederacji, (wody naziemnej i podziemnej, powietrza, lasów, biofauny, gór, mórz, parków narodowych, różnorodności i naturalności genetycznej, krajobrazu naturalnego.)
4. Nadminister Ochrony Zdrowej Żywności i Ekologicznej Produkcji Żywności. (Dbający między innymi o odpowiednie oznaczanie produktów żywnościowych i wyznaczanie podatku zdrowotnego od żywności szkodliwej – wyższy podatek VAT).
5. Nadminister Bezpieczeństwa Leków i Szczepionek oraz Urządzeń i Materiałów Medycznych. W tym ds. zapobiegania wpływom korporacji medycznych, kontroli laboratoryjnej i certyfikacji bezpiecznych leków i szczepionek, odpowiedzialny za publikowanie otwartej i prawdziwej informacji o ich zagrożeniach i powikłaniach po ich stosowaniu, statystyk medycznych.
6. Nadminister Ochrony przed Promieniotwórczością, dbający o ochronę przed promieniowaniami; widzialnym, energetycznym, radiowym, radioaktywnym.
7. Nadminister Własności Narodów Konfederacji, w tym w zakresie Ministerstwa;

1). Minister Ochrony Własności Surowców Podziemnych Narodów (kopalin),

2) Minister Ochrony Własności Innych Zasobów Narodów Korporacji, jak; gór, wód, lasów, ziemi rolnej,

3) Minister ds. emisji udziałów obywatelskich i ochrony narodowych udziałów własnościowych obywateli Konfederacji,

8. Nadminister Kultury i Historii Narodów Konfederacji, odpowiada za ochronę zabytków i dziedzictwa kulturowego narodów Konfederacji, w tym pamiątek historycznych, cmentarzy, muzeów, języków narodowych. W tym nadministerstwie funkcjonują następujące działy ministerialne:

1).  Minister Współpracy Kulturowej Narodów Konfederacji,

2). Minister ds. Budowy i Nauczania Wspólnego języka słowiańskiego, (jako jednego z języków urzędowych),

3).  Minister ds. Edukacji Historyczno – Kulturowej o Narodach Konfederacji,

9. Nadminister ds. rozwoju geotermii i odnawialnych źródeł energii. Zadaniem ministerstwa jest konkurencyjny wobec spalania paliw kopalnych, rozwój geotermii przetwarzanej w prąd elektryczny.
10. Nadminister Sprawiedliwości Narodów Konfederacji i Ochrony Wolności Obywateli, w tym w składzie Ministerstwa:

1). Prokurator Generalny Konfederacji.

2). Minister Obrony Praw Człowieka,

3). Minister Ochrony Praw Narodowych Krajów i Obywateli Konfederacji,

4). Minister Prawa Pracy, w tym Bezpieczeństwa i Higieny Pracy.

5). Minister Ochrony Praw Konsumenta.

6). Minister Ochrony Praw Konstytucyjnych Obywateli Konfederacji, wybierany referendalnie.

7). Minister Ochrony Równości Konkurencji Gospodarczej i Zapobiegania Przywilejom Korporacji i Monopoli, wybierany referendalnie.

11. Nadminister Powszechnych Ubezpieczeń Społecznych Podstawowych – ds. kontroli ubezpieczeń dodatkowych, w tym Emerytur.
12. Nadminister Rozwoju Powszechnie Dostępnego Mieszkalnictwa.
13. Nadminister Obrony (zawodowy wojskowy) – Marszałek Armii i Szef Sztabu sił obronnych Konfederacji.

Art. 11

Siły Zbrojne Konfederacji

 

§1. W Konfederacji, zapobiegając szkodliwemu brakowi specjalizacji zarządczej i zamachom wewnętrznym, obowiązuje trójpodział bezpośredniego zwierzchnictwa cywilnego nad siłami zbrojnymi państwa; do których zalicza się formacje;

1) Wojsko – w tym wojska rezerwowe,

2) Policję i służby zmilitaryzowane; celną, więzienniczą,

3) Obronę Cywilną.

§2. Wszystkie trzy formacje stanowią Armię Konfederacji.

§3. Wojsko, podlega pod zarządzanie i bezpośredni nadzór – zwierzchnictwo Prezydenta Konfederacji i dwóch Wiceprezydentów kolegialnie.

§4. Policja, Służby Więzienne, Służby Celne, podlegają pod zarządzanie i bezpośredni nadzór – zwierzchnictwo Premiera Konfederacji i dwóch Wicepremierów kolegialnie.

§5. Obrona Cywilna podlega pod zarządzanie i bezpośredni, kolegialny nadzór – zwierzchnictwo Rady Królewskiej Konfederacji.

§6. Obrona Cywilna nazywana jest Królewską Konfederacyjną Obroną Cywilną na obszarze wszystkich krajów stowarzyszonych. / Chodzi tutaj o symboliczne powiązanie powszechnej obrony cywilnej, pod nadzorem Rady Królewskiej Konfederacji i każdego krajowego urzędu królewskiego z ogólną obroną cywilną Konfederacji, w celu zacieśniania więzi między narodami Konfederacji za pomocą oddolnej współpracy obronnej i narodowej dumy historyczno – etosowej, bardzo istotnej w dziedzinach formacji zbrojnych. /

§7. Obrona Cywilna jest formacją której w zależności od stopnia członka obrony związanego z wyszkoleniem militarnym, wydaje się broń ostrą z lokalnych składnic OC, w czasie ogłoszenia stanu wojennego.

§8. Wszystkie formacje zbrojne podlegają osobnemu nadzorowi cywilnemu trzech Izb Parlamentu oraz Zgromadzeniu Konfederacyjnemu.

§9. Premier Zarządu Państwa poprzez Ministra ds. Bezpieczeństwa koordynuje współpracę formacji zbrojnych.

§10. W przypadku ogłoszenia przez uprawnione organy państwa stanu wojny, klęski żywiołowej lub stanu wojennego bądź nieokreślonego zagrożenia biologicznego dla ludności Konfederacji, w zależności od ogłoszenia obszaru zagrożenia, dowództwo nad wszystkimi formacjami zbrojnymi, przechodzi pod bezpośrednie decyzje Marszałka Armii wykonywane kolegialnie przez Sztab Armii, z zachowaniem kontroli cywilnej zwierzchników formacji; Prezydenta, Premiera, Rady Królewskiej.

§11. Zgromadzenie Konfederacyjne może odmówić przekazania danej formacji poza wojskiem, pod bezpośrednie zwierzchnictwo Marszałka i Sztabu Armii, wyłącznie w sytuacji gdy nie jest ogłoszona wojna obronna Konfederacji.

§12. Marszałka Armii i generałów Sztabu Naczelnego w tym koordynatorów sztabowych współpracy z formacjami NATO, wybiera tajnie Zgromadzenie Konfederacji spośród wojskowych o najwyższych kwalifikacjach, zgodnie z ustawą, którzy przeszli wymagane szkolenia, uzyskali odpowiedni poprzedzający stopień wojskowy, odbyli wymagane lata praktyki wojskowej, wykazali się najlepszymi powtarzalnymi wynikami w ćwiczeniach dowódczych.

 

Art. 12

Sądownictwo

§1. Władze zarządzające orzekaniem i egzekucją przepisów prawa, tj. sądownicze, podlegają ochronie od wpływów polityczno – partyjnych w celu zachowania ich pełnej obiektywności i kierowania się wykładnią prawno – etyczną.

§1.2. Władze sądownicze są wybierane referendalnie lub w drodze losowania spośród kwalifikowanych zawodowo obywateli, mianowanych uprzednio po spełnieniu wymogów ustawowych, wspólnie przez; Marszałka Kongresu Konfederacji, Prezydenta Konfederacji, Nadministra ds. Dziedzictwa Kulturowego, jak:

1. Trybunał Konstytucyjny Konfederacji, wybierany w drodze referendum spośród kwalifikowanych sędziów każdego kraju Konfederacji.
2. Wielka Sądownicza Rada Doradcza byłych Sędziów Sądów Najwyższych; cywilnego, administracyjnego, karnego, wojskowego, rodzinnego, wybierana w drodze referendum.
3. Konfederacyjna Rada Sądownicza – jako organ nadzoru przestrzegania przepisów prawa i sprawności sądów oraz wyborczy do składu sądów wyższej i niższej instancji, oraz orzekania o dopełnieniu kwalifikacji sędziowskich, wybierana w drodze losowania z równą pulą miejsc dla każdego kraju.
4. Konfederacyjna Rada Adwokacko – Radcowska – jako organ nadzoru przestrzegania przepisów prawa i sprawności adwokatów i radców prawnych, oraz orzekania o dopełnieniu przez nich kwalifikacji, wybierana w drodze losowania,
5. Wybierane w drodze losowania:

1). Sąd Naczelny Karny Konfederacji

2).  Sąd Naczelny Administracyjny Konfederacji

3).  Sąd Naczelny Cywilny Konfederacji

4).  Sąd Naczelny Wojskowy Konfederacji

§1.3. Władza zarządzająca sądownicza, nie może być sprawowana ani bezpośrednio ani poprzez wpływanie na interpretowanie przepisów prawa; przez ustawy Suwerena, przez władzę przedstawicielską i jej ustawy, przez członków lub publicystów władzy opiniotwórczej, przez władzę Zarządu państwa lub krajów czy ministrów suwerennych.

§1.4. Członków władzy wykonawczo – sądowniczej, obowiązuje zakaz udziału w wyborach powszechnych do struktur władzy sądowniczej.

§1.5. Sądy powinny być powiązane z obszarami rozstrzygania spraw sądowych, aby każdy obywatel Konfederacji blisko swego miejsca zamieszkania znajdywał organ sprawiedliwości, aby przestępca widział wszędzie groźną nad sobą rękę krajowej i konfederacyjnej władzy sądowniczej, oraz uprawnioną kontrolę władz państwowych i krajowych, aby były one zdolne do szybkiego orzekania sprawiedliwych wyroków.

§1.6. Oprócz sądów w sprawach cywilnych i kryminalnych oraz administracyjnych i wojskowych, wprowadzony zostaje jeden sąd – zarazem najwyższy w swoim zakresie bez prawa odwołania do wyższej instancji, zwany Konfederacyjnym Trybunałem Stanu /dawniej Trybunałem Stanu stanowiony był przez posłów, którzy z natury rzeczy stanowili stronę zainteresowaną/, do którego przy otwarciu parlamentu Konfederacji w drodze powszechnego referendum, dobrani będą obywatele;

1). nie będący członkami partii politycznych od co najmniej 7 lat,

2). nigdy nie będący członkami władzy przedstawicielskiej,

3). nigdy nie będący członkami władzy zarządzającej poza sądowniczą,

4). nie będący członkami struktur władzy opiniotwórczej,

5). posiadający wyższe wykształcenie magisterskie zakończone aplikacja sędziowską ze specjalizacją prawa konstytucyjnego Konfederacji,

6). posiadający praktykę w zawodzie sędziowskim minimum 20 lat,

7). posiadający minimum 55 lat, mający obywatelstwo Konfederacji od co najmniej 30 lat,

8). nigdy nie karani za przestępstwo umyślne lub kryminalne.

§1.7. Do KTS należy orzekanie w sprawie występków osób publicznych, członków wszelkich władz poza władzami Suwerena, przeciwko narodom i konstytucji Konfederacji, czy konfederacyjnym ustawom przykonstytucyjnym w tym orzekanie o zdradzie stanu i działanie przeciwko bezpieczeństwu Konfederacji, i orzekanie pozbawienia praw obywatelskich – wobec członków władzy zarządzającej, w tym sądowniczej, władzy przedstawicielskiej, władzy opiniotwórczej.

§1.8. Władza sądownicza, w tym sądy i trybunały, ławy przysięgłych, zalicza się w Konfederacji do suwerennej władzy wykonawczo-zarządzającej w zakresie sądownictwa. Jej zadaniem, jest wykonywanie nadzoru przestrzegania przepisów prawa w każdym kraju Konfederacji poprzez rozstrzyganie wyroków sądowych.

§2. Członkowie władzy zarządzającej sądowniczej, objęci są zakazem członkostwa w partiach politycznych od momentu uzyskania aplikacji sędziowskiej najpóźniej od jej uzyskania, pod rygorem nie dopuszczenia do sprawowania władzy sądowniczej.

§2.2. Sposobem doboru władzy sądowniczej o najwyższej obiektywności i niezależności od wpływów politycznych, jest dobór losowy. / Władza sądownicza, zależna była od siebie samej, sama się nadzorując i oceniając, sama siebie wybierając do organów jej kontroli jak i składu sądów najwyższych, przez co zrodziła się kastowość zawodowo – towarzyska tejże władzy jak i przewagi jej preferencji politycznych, bo każdy sędzia czy adwokat, radca prawny, posiadają swoje preferencje i poglądy polityczne, sympatie wobec polityków czy partii politycznych – co jest naturalne. Taki stan rzeczy sprzyjał budowaniu środowiska sądowniczego sprzyjającego danej partii, ideom prawnym, subiektywnym orzeczeniom sądowym. Wykorzystując tą sytuację, niektóre kraje przyszłej Konfederacji, zniosły samo wybieranie się sędziów na stanowiska nadzoru sądów i wprowadziły wybór parlamentarny, gdzie zwykle przeważa jakiś układ polityczny lub partia. Co jeszcze bardziej upolityczniło sądownictwo i uzależniło sądy od woli polityków, budując z natury dyktatorski ustrój partiokratyczny. Były to rozwiązania ustrojowe niedopuszczalne i błędne dla sprawiedliwych, równych i wolnych narodów Konfederacji, gdzie narody te i ich obywatele jako najwyższy prawodawca, suweren, nie pozwalały na kształtowanie swej wolności i praw obywatelskich pod nadzorem tak czy inaczej upolitycznionego, nie obiektywnego sądownictwa. Dlatego, za najsprawiedliwszą formę wyboru sądowniczych i prawniczych organów kontroli rzetelności zawodowej, prawidłowości działania sądów, uznaje się ich dobór przeprowadzany wzorem republiki rzymskiej w drodze publicznego losowania spośród kwalifikowanych sędziów, odpowiednio adwokatów i radców prawnych, mianowanych przez prezydenta Konfederacji zgodnie z zasadami ustawy zatwierdzonej referendalnie./

§3. Orzeczenie wyroku w sprawie sądowej oraz sam przewód procesowy, muszą się odbyć w terminie ustawowym zależnym od rodzaju sprawy, pod rygorem pozbawienia sędziów prowadzących sprawę, uprawnień sędziowskich i odszkodowania na rzecz wnioskodawcy procesu.

§4. Orzeczenie wyroku w ostatniej instancji, jawnie sprzecznego z przepisami prawa lub poczuciem społecznym sprawiedliwości obiektywnej, za poparciem 3 milionów obywateli Suwerenów Konfederacji z dowolnych krajów, przekazanym w zależności od charakteru sprawy na ręce popierającego kasację wyroku; Prezydenta, Premiera, Rady Królewskiej, powoduje ponowne wszczęcie sprawy w najwyższej instancji z nowym składem sędziowskim, bez orzeczenia kasacji.

§4.2. Powtórne procesowanie i orzeczenie w wyniku kasacji społecznej wyroku sądowego, nie może być poddane ponownej kasacji społecznej i orzeczenie takie jest ostateczne, niepodważalne.

§4.3. Ponowne procesowanie mogą spowodować jedynie nowe istotne dowody materialne lub dwunastu nowych świadków naocznych i pełnoletnich w sprawie.

Art. 13

Ławy Przysięgłych

§1. Każdy sąd najwyższy oraz trybunały, posiadają ławę przysięgłych złożoną z 7-miu obywateli nie będących czynnymi sędziami, z dowolnym co najmniej średnim wykształceniem, zaś w Konfederacyjnym Trybunale Stanu z jednego przedstawiciela Suwerena z każdego kraju Konfederacji, z wyższym wykształceniem prawniczym.

§1.2. Ława przysięgłych wybierana jest referendalnie, zgodnie z przepisami ustawy przykonstytucyjnej.

§1.3. Ława przysięgłych po zakończeniu przewodu procesowego, obraduje samodzielnie i podejmuje w drodze głosowania orzeczenie obywatelskie w sprawie.

§1.4. Sąd najwyższy lub Trybunał, orzekając w sprawie, po swoim orzeczeniu przedstawia utajnione do tej chwili orzeczenie obywatelskie ławy przysięgłych.

§1.5. Jeśli orzeczenie Ławy Przysięgłych jest w większości głosów odmienne od orzeczenia Sądu na korzyść oskarżonego, to wobec oskarżonego wszczynany jest przewód odwoławczy w innym składzie sądu najwyższego i nowym składzie Ławy Przysięgłych.

§1.6. Jeśli opinia Ławy Przysięgłych jest w większości głosów odmienna od orzeczenia Sądu na niekorzyść oskarżonego, to wobec oskarżonego zostaje zachowany korzystniejszy wyrok sądowy, chyba że całość Ławy Przysięgłych orzekała przeciwnie – a wówczas proces jest wznawiany z nowym składem sędziowskim i nową Ławą Przysięgłych.

§1.7. W Konfederacji, Ławy Przysięgłych nie mają prawa do orzekania wyroków a sędziowie nie mogą się kierować opiniami Ławy Przysięgłych lecz wyłącznie obiektywnym stosowaniem sprawiedliwych przepisów prawa.

Art. 14

Veto Sędziowskie i Prawo Precedensowe 

§1. W przypadku wymogu zastosowania przepisu prawa który według sędziego prowadzącego przewód procesowy jest jego zdaniem ewidentnie nieobiektywny i niesprawiedliwy, sędzia ma obowiązek złożyć jawny protest wobec przepisu prawa, uzasadnić go pisemnie, skierować do Ministra Sprawiedliwości i zakończyć swój udział w sprawie. Od tego momentu sprawa zostaje zawieszona a Minister posiada czas ustawowy na naprawienie przepisu prawa w tym poprzez uruchomienie referendum lub w drodze losowania wprowadzenie innego sędziego do zawieszonego procesu – jeśli sam nie ma zastrzeżeń do kwestionowanego przepisu prawa.

§1.2. Kolejny sędzia nie ma prawa odmówienia prowadzenia procesu.

§2. W Konfederacji wprowadza się prawo precedensowe, lecz wyłącznie na podstawie orzeczeń wydanych przez Sądową Komisję Wzorów Precedensowych, która wskazuje orzeczenia do zastosowań precedensowych, wybranych wyłącznie z orzeczeń prawomocnych wyroków sądów najwyższych.

§2.2. Sądowniczą Komisję Wzorów Precedensowych, stanowią najwyżej kwalifikowani sędziowie z każdej dziedziny prawa.

§2.3. Wzory nowych Przepisów Precedensowych, podlegają raz w roku, zatwierdzeniu przez Wielkie Zgromadzenie Parlamentarne Konfederacji i od tego czasu obowiązują.

§3. W przypadku ewidentnych problemów ze sprawnym, nieprzewlekłym procedowaniem procesu, każdy sędzia biorący w nim udział lub łączny skład sędziowski, ma obowiązek niezwłocznego wystąpienia do Ministra Sprawiedliwości i Kongresu Konfederacji równolegle, z wnioskiem i konkretną propozycją usprawnienia procedowania w trybie ustawy lub rozporządzenia na co Minister ma trzy miesiące na odpowiedź i inicjatywę ustawodawczą.

Art. 15

Losowanie Składu Sądów

§1. Sądy Najwyższe i Trybunały Konfederacji, sprawują sędziowie dobrani przez losowanie z wszystkich uprawnionych kandydatów każdego kraju Konfederacji, z grona ustawowo uprawnionych sędziów. Losowanie odbywa się publicznie i jest transmitowane w telewizji państwowej.

§2. Niższej rangi suwerenna władza wykonawczo – sądownicza podlega publicznym wyborom losowym spośród sędziów kwalifikowanych o niższych kwalifikacjach ustawowych, nadzorowanym przez Ministerstwo Sprawiedliwości i Radę Sadowniczą Konfederacji.

Art. 16

Referendalny Wybór Ministrów i odwoływanie Sędziów 

§1. Wybór Nadministra Sprawiedliwości Konfederacji oraz ministrów działów i prokuratora generalnego, podlega referendum powszechnemu – Regionalnemu w Konfederacji.

§2. Każdy sędzia sądu najwyższego lub trybunału, może zostać odwołany referendalnie i pozbawiony uprawnień sędziowskich na uzasadniony wniosek;

1). obywatelski poparty 1 000 000 (jednym milionem) podpisów Suwerenów,

2). głosowania większościowego KRS,

3). Nadministra Sprawiedliwości i Prezydenta Konfederacji oraz Rady Królewskiej łącznie,

4). większości kwalifikowanej Kongresu w liczbie 4/5.

§2.2. Od wniosku odwoławczego zwalnia sędziego któremu grozi odwołanie, uchwała zgodna sześciu Sądów Najwyższych w składzie większościowym każdego z nich; cywilnego, karnego, wojskowego, administracyjnego, Trybunału Konstytucyjnego, Trybunału Historyczno – Etycznego Konfederacji.

Art. 17

Trybunał Historyczno – Etyczny Konfederacji

(THEK)

§1. Trybunał Historyczno – Etyczny Konfederacji, jest sądem najwyższym rozstrzygającym sprawy etyczno – historyczne pomiędzy krajami i narodami Konfederacji, rzutujące na orzeczenia w sprawach, w tym mających miejsce w dalszej przeszłości:

1). eksterminacji i ludobójstwa,

2). przymusowych przesiedleń,

3). kradzieży lub zniszczeń dóbr narodowych, w tym zabytków kultury,

4). prześladowań narodowościowych,

5). niszczenia mogił pomordowanych lub wybranej ludności narodowej i nie dopuszczania do ich odbudowy i ekshumacji,

6). niszczenia śladów narodowo historycznych na zabytkach,

7). zakłamywania prawdy i edukacji historycznej istotnej dla narodów Konfederacji, lub jej pomijanie w podręcznikach edukacyjnych i oficjalnych przekazach władz krajowych, w tym poza granicami Konfederacji,

8). gloryfikowania lub tolerowania sprawców powyższych czynów,

9). obrażanie uczuć i godności narodów i krajów Konfederacji,

10). blokowanie, utrudnianie lub wstrzymywanie; historycznych badań naukowych w zakresie narodowościowym lub dotyczącym ludobójstwa lub innych ważnych zdarzeń historycznych,

11). uniemożliwianie odnawiania lub niszczenie zabytków kultury i dziedzictwa narodowego,

12).  zacieranie śladów historycznego dziedzictwa narodowego i kulturowego we wszelki sposób.

§1.2. Trybunał Historyczno – Etyczny Konfederacji wydaje wraz ze swoimi orzeczeniami wytyczne dla władz krajowych Konfederacji, mające na celu naprawę lub zadośćuczynienie za wyrządzone straty pokrzywdzonej stronie postępowania – krajowi lub jego narodowi, lub ludności lokalnej tego kraju lub potomkom rodowym.

§2. Trybunał tworzy Działy, zajmujące się wybranymi zagadnieniami, szczególnie istotnymi dla dziedzictwa dowolnego narodu Konfederacji, na jaki parlament krajowy tego narodu wyasygnuje środki finansowe i skieruje do współpracy krajowych specjalistów.

§3. Działy Trybunału są ustanawiane przez przedstawicieli krajowych w Trybunale, na wniosek parlamentów krajowych, bez prawa Trybunału do wyrażenia niezgody na ich powołanie.

§4. Wobec kilkudziesięciu milionów unicestwionych Słowian, szczególnie w okresie II Wojny Światowej, wobec faktu przeznaczenia ich jako pierwszych do eksterminacji przez rasistowską ideologię i jej wykonawców; marksistowskiej Rosji, stalinowskich oraz nazistowskich Niemiec i skierowaniu ich jako pierwszych ofiar do obozów koncentracyjnych, wobec celowego rozbicia jedności państw słowiańskich i ich gnębienia rozbiorami i podziałami ideologiczno – religijnymi, powołuje się Dział 1-wszy Trybunału ds. Badania Planowej Eksterminacji Słowian, mający na celu dogłębne opracowanie materiałów w tej tematyce.

§4.2. Dla celów organizacyjnych i medialnych, przyjmuje się roboczy termin dla podjętego przez Dział 1-wszy badania eksterminacji Słowian; „MURDERSLAVS”. Nazwa zadania zostanie ostatecznie przyjęta w referendum konstytucyjnym przy zatwierdzaniu niniejszej konstytucji, spośród pojedynczych propozycji krajów słowiańskich i podlegać będzie ochronie prawnej Konfederacji.

Art. 18

Prezydent i Wiceprezydenci 

§1. Prezydent Konfederacji i dwóch wiceprezydentów, stanowią władze naczelne Konfederacji.

§1.2. Gabinet prezydencki stoi na straży współpracy wszystkich władz Konfederacji i stosowania jej Konstytucji wraz z Trybunałem Konstytucyjnym i reprezentuje na zewnątrz państwowość Konfederacji.

§1.3. W jego zakresie są sprawy międzynarodowe w zakresie kompetencji ustawowych.

§1.4. Prezydent tak jak inni członkowie władz zarządczych państwa, są urzędnikami administracji publicznej.

§1.5. Prezydent potwierdza posiadanie kwalifikacji kandydatów do Zarządu Konfederacji i Sądów naczelnych oraz Trybunałów.

§1.6. Prezydent zarządza nadzorem cywilnym zbrojnych jednostek Ochotniczej Obrony Terytorialnej oraz Armii Konfederacji, koordynując ich współpracę z Ministerstwem Obrony oraz Policją i Obroną Cywilną.

§2. Prezydent jest wybierany na jedną kadencję roczną spośród kandydatów z wszystkich krajów Konfederacji, w drodze ich referendów powszechnych, przy czym;

1. każdy kraj Konfederacji posiada 1 głos a jego obywatele głosują na na trzech spośród wszystkich kandydatów, udzielając im trzy, dwa, lub jeden głos. Zwycięża kandydat z największą liczbą głosów, zaś miejsce po nim zajmuje kolejny kandydat gdy kadencja poprzednika wygaśnie.
2. ich głosowanie, poprzedza elekcja kandydatów wewnątrz krajów Konfederacji,
3. żaden kraj Konfederacji nie może zostać pozbawiony sprawowania urzędu prezydenckiego Konfederacji, gdy inne kraje już takiego kandydata posiadały. Wówczas, wyniki referendum konfederacyjnego zostają przesunięte na kandydata kraju którego kandydat jeszcze nie sprawował urzędu prezydenckiego.

§3. Prezydent Konfederacji nie może być wybrany na wiceprezydenta na kolejny rok, ani na Wiceprezydenta Konfederacji, co nie przeszkadza w wybieraniu go na Prezydenta kraju.

Art. 19

Wielka Rada Królewska

Akt uroczysty ustanowienia

Prowadzi nas pamięć świetności i szczęścia Ojczyzn naszych za czasów suwerennych narodowych tronów królewskich panujących i książęcych, oparcie się na równoprawnej współpracy narodów naszych, licznych krajów I-wszej Rzeczypospolitej, do czego i dzisiaj niezbędne są szczególne ich przedstawicielstwa, jakie w postaci Urządów królewskich w Konfederacji ustanawiamy, aby rozwijać dumę narodów naszych i ich współpracę kulturową, na polu historycznym i etnosowym, nie zaś je niszczyć i zaniedbywać w codziennych sprawach; bytowych,  ekonomicznych, politycznych czy gospodarczych jakimi  zajmować się mają inne ministerstwa zarządowe i niezależne.

 

§1. Wielka Rada Królewska Konfederacji jest organem władzy państwowej, stanowi wspólne Nadministerstwo Konfederacji, w zakresie dziedzictwa narodów Konfederacji. Stanowią ją Ministrowie krajowi z tytułem Króla kraju skonfederowanego. Tytuł ten stosują jedynie kraje, które przyjęły taki zapis konstytucyjny. W innym wypadku stosują tytuł Ministra Dziedzictwa Narodowego.

§2. Rada Królewska jest wybierana na okres równy liczbie krajów stowarzyszonych lecz nie krócej niż na trzy lata.

§3. Radzie Królewskiej przewodniczy rokrocznie inny minister Rady, według kolejności alfabetycznej krajów skonfederowanych.

§4. Konfederacja nie posiada Nadministra ds. dziedzictwa narodowego, w tym z tytułem królewskim. Konfederacja jest państwem bez własnego urzędu królewskiego, zaś dbałość o dziedzictwo narodów Konfederacji, opiera się na współdziałaniu krajowych urzędów królewskich.

§5. Decyzja Wielkiej Rady Królewskiej Konfederacji, po wysłuchaniu wszystkich członków konfederacyjnej Rady Królewskiej, podejmowana jest większością głosów.

Art. 20

Urzędy Królewskie – Krajowe Ministerstwa Dziedzictwa Narodowego

§1. Krajowe Urzędy Królewskie powołane są w celu wzmacniania odrębności narodowej krajów Konfederacji, aby stać na straży ich dziedzictwa narodowo – kulturowego, prawdy historycznej, edukacji historycznej, a również w celu współpracy kulturowej narodów i krajów Konfederacji.

/ Konfederacja nie jest tworzona dla niwelowania różnic kulturowych czy językowych, lecz do czerpania z ich dorobku dla rozwoju wspólnych korzyści i piękna narodów oraz krain Konfederacji./

§2. Każdy krajowy Urząd Królewski reprezentuje swój naród i państwo członkowskie Konfederacji w zakresie dziedzictwa narodowego, wewnątrz kraju i na zewnątrz.

§3. Minister dziedzictwa narodowego kraju skonfederowanego, tytularnie Król kraju, zarządza formacją zbrojną z danego kraju Konfederacji, tj. Królewską Obroną Cywilną, koordynując jej współpracę z Ministerstwem Bezpieczeństwa i Zawodową Armią Konfederacji oraz Policją.

§4. Minister Dziedzictwa Narodowego – Król kraju Konfederacji jest wybierany wyłącznie spośród obywateli danego kraju członkowskiego w drodze krajowego referendum powszechnego, na lat 7 z narodowości Suwerena danego kraju. Przy czym kadencja Króla krajowego, może być przedłużana referendalnie bez ograniczeń.

§5. Krajowe Ministerstwa Dziedzictwa Narodowego zwane z woli własnej narodów skonfederowanych niekiedy Urzędami królewskimi lub Tronami królewskimi krajów należących do Konfederacji, cyklicznie elekcyjnymi w drodze referendów powszechnych ich narodów mieć na zawsze chcemy, aby nigdy ich kraje nie zostały już pozbawione najwyższego przedstawicielstwa dla swojej historii, dziedzictwa narodowego i kultury narodowej.

§6. Każdy krajowy Minister ds. Dziedzictwa Narodowego, wstępując na ten urząd obejmuje tron krajowy w randze tytularnej Urzędu Królewskiego, wykonując przysięgę daną swemu Narodowi i wspólnocie Konfederacji naszej, na zachowanie niniejszej Konstytucji Konfederacji, oraz na konstytucje krajowe, które przed zaprzysiężeniem ułożone będą w zgodzie z prawami konstytucji Konfederacyjnej i jej podlegając w przypadku jakichkolwiek niezgodności.

§7. Osoby Ministrów Dziedzictwa Narodowego, jako osoby królewskie niosące godność narodów które reprezentują, są wyłączone z napaści i agresywnej opinii politycznej. Obywatele i urzędnicy zobowiązani są odnosić się do nich z szacunkiem, co nie oznacza zakazu ich krytyki i odwołania referendalnego.

§8. Ministrowie Dziedzictwa Narodowego nic sami przez się nie czynią, tylko to, co nakazuje im konstytucja krajowa i Konfederacyjna. Nie są samowładcami, ale starszymi ojcami, dobieranymi spośród obywateli krajowych którzy przekroczą wiek 60 lat, z wyższym wykształceniem i honorowymi głowami narodów ich krajów być powinni, co konstytucja niniejsza uznaje i deklaruje.

§9. Wszystkie akta publiczne, trybunały, sądy, magistratury, monety, stemple, kiedy dotyczą dziedzictwa narodowego, kultury narodowej, historii narodowej, w krajach pod królewskim powinny iść urzędem, pieczęcią i sygnaturą, zaś w państwie pod insygniami Rady Królewskiej Konfederacji.

§10. Król krajowy, odwołanym być może wcześniej z urzędu, w drodze krajowego referendum, wyłącznie na mocy prawomocnego orzeczenia sądowego o jego winie w postaci rażącego złamania ustawy lub przestępstwa gospodarczego bądź kryminalnego, lub zdrady interesu krajowego lub państwowego, w tym ujawnionego sprzed wyboru na tron – urząd królewski.

§11. Każdy król krajowy w Konfederacji, posiada Radę królewską krajową, do dozoru całości i egzekucji praw ustawowych królowi przekazanych do realizacji. Składać się ona musi, z ; Prezesa komisji edukacyjnej, Ministra obrony cywilnej krajowej, Ministra pieczęci do spraw kulturowo – historycznych, z dwóch sekretarzy, z których jeden protokół obrad a drugi protokół spraw zawartych trzymać będą.

§12. Trzykrotne wybranie osoby królewskiej w referendum krajowym na urząd królewski, na tron narodowy, zapewnia jej dożywotnie pełnienie urzędu. Jednak stan zdrowia, niezdolność do sprawnej pracy na tym ważnym urzędzie, czynić będzie potrzebę zastępstwa w jej wykonywaniu. W takiej sytuacji, naród krajowy wybierze na wniosek Kongresu krajowego, V-ce króla do jej wykonywania, współpracującego z królem.

§13. Jeżeli król posiada dzieci lub wnuki, mogą one po osiągnięciu pełnoletności, przysięgę na konstytucję wykonawszy, być obecni na wszystkich posiedzeniach Rady królewskiej, lecz bez prawa głosu decyzyjnego. W referendum powszechnym wybierającym następcę tronu na kolejną kadencję, narody krajowe wybierać zawsze będą również spośród członków rodziny ustępującego Króla, w celu umożliwienia narodom tym, zachowania jak najdłuższej tradycji ich rodu królewskiego i przenoszenia wartości narodowych, ich kultury, poprzez wychowanie potomstwa w ich duchu bezpośrednio przy tronie królewskim. Dzieciom królewskim, jak też osobie króla, który już nie pełni urzędu królewskiego, przysługuje tytuł książęcy.

§14. Decyzja królewska po wysłuchaniu wszystkich członków krajowej Rady królewskiej przeważać będzie, aby jedna była odpowiedzialność osobowa działań królewskich w krajach. Przeto każda rezolucja urzędu królewskiego pod imieniem królewskim i z podpisem ręki jego wychodzić będzie, powinna jednak być podpisana także przez jednego z jego ministrów, zasiadających w radzie. W przypadku, gdyby żaden z ministrów zasiadających w Radzie podpisać by nie chciał, król odstąpi od tej decyzji, a gdyby przy niej upierał się, Marszałek Kongresu krajowego, na najbliższym jego posiedzeniu, przesądzi w głosowaniu o obowiązującym stanowisku, chyba, że zmieni je referendum powszechne.

Art. 21

Straż Praworządności Władzy

(SPW)

 

§1. KRAJOWA i KONFEDERACYJNA STRAŻ PRAWORZĄDNOŚCI WŁADZY. Ustanawiamy na siedmioletnie kadencje, Krajowe Straże Narodowe, oraz Państwową Straż Konfederacyjną, dobrane spośród uprawnionych sędziów, adwokatów i radców prawnych, w drodze ich losowania, w celu bieżącego nadzoru i weryfikowania prawidłowości działań wszelkich ministrów i Króla, Prezydenta oraz Premiera, wskazywania im popełnionych błędów w celu wycofania się z nich bez konsekwencji prawnych, lub składania wniosków do odpowiednich sądów w celu ich natychmiastowego osądzenia i wstrzymania ich nielegalnych działań prawnych, następnie do Kongresu krajowego lub odpowiednio konfederacyjnego, celem odwołania danego ministra, premiera, prezydenta lub króla, w drodze referendum powszechnego jak również pilnowania wykonania kary finansowej lub więzienia, jeśli taka zostanie zasądzona przez Sąd.

§2. We wszelkich takowych oskarżeniach Parlament Konfederacyjny jak i parlamenty krajowe, nie mogą wstrzymać referendów postanowionych przez Straż Praworządności Władzy, rozstrzygających o odwołaniu władzy.

 

Art. 22

Państwowa Straż Sądownicza

(PSS)

 

§1. Państwowa Straż Sądownicza jest Sądem Zawodowym i ustanawiana jest na trzyletnią kadencję, dobrana spośród uprawnionych sędziów z praktyką w sądach najwyższych, najwyższej kwalifikacji sędziowskiej, wszelkiej specjalizacji sędziowskiej, w drodze ich losowania przez Kongres, w liczbie 33 osób a zgłoszonych przez; Prezydenta, Ministra Sprawiedliwości, Rzecznika Obrony Praw Obywateli, Premiera, Kongres, Senat, obywateli w ustawowej liczbie podpisów, w celu bieżącego nadzoru i weryfikowania prawidłowości działań wszelkich sędziów sądów wyższych i najwyższych, apelacyjnych i kasacyjnych oraz pracy i organizacji pracy dowolnych sądów.

§2. PSS podejmuje decyzje o odwołaniu ze stanowiska sędziowskiego i przeniesieniu na stanowisko niższe, lub pozbawieniu praw zawodowych do czasu ich ponownej obrony przed komisją kwalifikacyjną, sędziego winnego choćby w jednej sprawie;

1. orzeczeniu wyroku rażąco naruszającego przepisy prawa w swoim orzeczeniu,
2. rażącej przewlekłości w postępowaniu,
3. działalności niezgodnej z przepisami o wykonywaniu zawodu sędziego,
4. złamania przepisów prawa w sposób rażący lub urągający zawodowi sędziowskiemu.

§3. Decyzja PSS jest niewzruszalna i nie podlega zaskarżeniu przez jakiekolwiek organa państwowe lub krajowe.

Art. 23

Odpowiedzialność państwa

§1. Konfederacja odpowiada materialnie za wszelkie szkody, które jej organy bezprawnie wyrządziły obywatelom Konfederacji, rezydentom i gościom podczas wykonywania swoich czynności urzędowych.

§2. Wszelkie organa władzy Konfederacji, ponoszą całkowitą odpowiedzialność za nadużywanie struktur władzy poprzez ich nadmierne powiększanie liczbowe i nadmierne wynagrodzenia płacowe.

§3. Obywatele Suwereni Konfederacji, ponoszą osobistą odpowiedzialność poprzez koszty nieprawidłowych decyzji referendalnych, za państwo. W celu im zapobiegania, obiektywnie rozliczają członków władz przedstawicielskich, zarządzających i medialnych, z nadużywania stanowisk we władzach, pozbawiając nieodpowiednich członków władz dalszego w nich udziału oraz składając wnioski procesowe na łamanie ustaw, niegospodarność, zdrady interesów państwa, poddanie suwerenności państwa obcym interesom, jak również kształtując precyzyjnie ustawy referendalne, w tym o doborze, kompetencjach i wynagradzaniu władz.

Art. 24

Wielka Rada Doradcza Konfederacji

„ Kongres Doktorancko – Profesorski „

(skr. Rada Profesorska)

 

§1. Każdy projekt ustawy parlamentarnej lub suwerennej – poprzedzany jest debatą w Parlamencie Konfederacji, przeprowadzoną w osobnej sali „profesorskiej”, wyłącznie w gronie obywateli posiadających tytuły; absolwentów nagrody Nobla, profesorskie, lub doktoranckie z dziedziny dotyczącej projektu ustawy.

§2. Umiejscawianie zgromadzonych odbywa się krajami, alfabetycznie od lewej.

§3. Debata opiniodawcza odbywa się publicznie, jest transmitowana przez publiczne i prywatne media bez cenzury, telewizyjne, radiowe i internetowe.

§4. Czas; liczba dni i godziny debaty „profesorskiej”, nad każdą ustawą, wyznacza sama rada w glosowaniu lecz nie mniej niż jeden dzień obrad i nie dłużej niż siedem dni.

§5. Debacie przewodniczy trzech urzędników administracji państwowej i obsługuje ją osobna obsługa Parlamentu.

§6. Debata profesorska upoważnia do urlopowania delegatów z pracy zawodowej.

§7. Po debacie profesorskiej, odbywa się publiczne głosowanie Rady Profesorskiej, nad udzieleniem poparcia dla projektu ustawy, za; poprawkami, odrzuceniem, poparciem projektu ustawy wraz z uzasadnieniem, które są przedstawiane Kongresowi.

§8. W przypadku delegatów w Radzie Profesorskiej, którzy czerpali lub czerpią jakiekolwiek profity; tantiemy, granty, wykłady, odznaczenia, tytuły, odpłatne wywiady, tantiemy z opracowań naukowych, wcześniej lub aktualnie udzielane inne płatne poparcie przedmiotowi / podmiotowi projektowanej ustawy lub stojących za nim firmom, promocję, reklamę projektowanego rozwiązania ustawowego lub jego zaprzeczenia, osoby takie są pozbawione prawa ostatecznego głosu opiniotwórczego, choćby wcześniej wypowiadały się w sali Kongresowej, będąc traktowani jako delegaci zależni od zewnętrznych środowisk korporacyjno – politycznych, co oświadcza publicznie w sali obrad Rady Profesorskiej, delegat koła dowolnej Izby Parlamentu Konfederacji, przedstawiając dowody zależności i interesowności.

§9. Rejestrację siebie jako delegata zależnego, zgłasza również sam delegat, który uznaje wobec siebie wpływy zależne w przedmiocie projektowanej ustawy wycofując się z głosowania nad nią lecz z prawem głosu w debacie, lub grupa jej zwolenników lub grupa przeciwna, przed Kongresem Profesorskim, w oparciu o dokumenty, na podstawie zgłoszonej listy uczestników.

§10. Straż Władzy bada w ciągu 30 dni zgłoszone uwagi zależności, po czym zamieszczają je w sprawozdaniu będącym wytycznymi do podsumowania praw do głosowań dla członków Kongresu Profesorskiego.

§11. Udział w radzie profesorskiej jest odpłatny, z budżetu Konfederacji i jest obowiązkiem dla doktorów i profesorów zaproszonych, pracujących na uczelniach utrzymywanych przez budżety krajowe lub państwowe.

§12. Każdy kraj Konfederacji, posiada równy udział w Radzie Profesorskiej. Parlament krajowy może przekazać swoją delegaturę w konkretnej ustawie innemu krajowi.

§13. Członków do „Rady Profesorskiej” wybiera się w referendach przeprowadzanych pośród zarejestrowanych u Przewodniczącego kongresu krajowego, kandydatów z; pracowników wyższych uczelni prywatnych i państwowych, lub obywateli nie wykonujących już czynnej pracy wykładowców lub naukowej, z tytułem doktora lub profesora. Rejestr kandydatów jest publiczny.

§14. Auto rejestracji kandydata do Rady Profesorskiej może dokonać każda zainteresowana osoba posiadająca dokumenty dowodzące jego tytułu lub rektor uniwersytetu, lub posłowie krajowi, lub obywatele krajowi za podpisem poparcia 10 000 osób.

§15. Parlament krajowy wybiera po dwóch deputowanych do Rady profesorskiej spośród obywateli narodowego Suwerena, wybierając jednego delegata pracującego na uczelniach państwowych, drugiego zatrudnionego na uczelniach prywatnych.

§16. Parlamenty krajowe lub Suweren krajowy za poparciem 50 000 osób, mają ponadto prawo zgłosić i wybrać do Rady Profesorskiej na obrady celowe, w sprawie każdego konkretnego projektu ustawy, dwie dodatkowe osoby z tytułem doktoranckim lub profesorskim. Tak wybrani delegaci, pracują z Radą Profesorską tylko przy wskazanym dla ich pracy projekcie ustawy państwowej. Delegaci ci, biorą udział w opiniodawczych głosowaniach Rady tylko nad wskazanym projektem ustawy.

§17. Do Rady Profesorskiej zaprasza się również do dwóch delegatów wybranych przez Kongres krajowy, z opracowaniami patentowymi w dziedzinie dotyczącej projektowanej ustawy, bez prawa głosowania opinii, z głosem w debacie opiniotwórczej.

§18. Wnioskodawcy projektu ustawy, w tym należący do organów władzy lub do inicjatywy obywatelskiej mającej ustawowe poparcie, mają prawo występować w Radzie Profesorskiej jako jej autorzy celem jej prezentacji i uzasadnienia oraz obrony, z ograniczeniem do trzech osób przedstawiających projekt i siedmiu osób wspierających, bez wymogu posiadania tytułów doktorskich lub profesorskich i bez prawa do udziału w głosowaniu Rady.

 

 

Art. 25

Wielka Rada Historyczno – Etyczna Konfederacji

(WRHEK)

 

§1. Wielka Rada Historyczno – Etyczna Konfederacji, jest ciałem doradczym Kongresu Konfederacji oraz Trybunału Historyczno – Etycznego Konfederacji.

§2. WRHEK wybierają Kongresy Krajowe, w równej liczbie delegatów w osobach suwerenów narodowych, z wykształceniem etycznym i historycznym, w liczbie czterech osób z każdego kraju.

§3. WRHEK jest wybierana na lat 8-siem.

 

Art. 26

Pracownicy administracji państwowej, krajowej i samorządowej

 

§1. Konfederacja tworzy w każdym kraju skonfederowanym, państwowe szkolnictwo średnie i wyższe dla pracowników administracji publicznej; państwowej i krajowej oraz samorządowej, we wszystkich niezbędnych działach .

§2. Dostęp do państwowego szkolnictwa administracyjnego jest wolny, w przypadku braku miejsc, oparty na publicznych konkursach ustawowych.

§3. Absolwenci uczelni wyższych prywatnych i państwowych oraz krajowych dla administracji publicznej, mają pierwszeństwo w zatrudnieniu w administracji publicznej, przed osobami bez takiego wykształcenia, zgodnie z przepisami ustawowymi.

§4. Najwyższe pierwszeństwo mają osoby z wykształceniem wyższym w administracji publicznej i wymaganą praktyką zawodową.

§5. Zakazuje się zatrudniania w administracji publicznej, osób które należały lub należą do partii politycznych lub banków lub korporacji.

§6. Pracowników administracji publicznej, oceniają rokrocznie pod względem jakości i skuteczności ich pracy, petenci, na podstawie składanych opinii ankietowej do każdej zakończonej usługi administracyjnej.

§6.2 Na podstawie uzyskanych ocen – opinii petentów, komisja zatrudnienia administracyjnego, kwalifikuje pracownika administracji publicznej na wyższy szczebel zatrudnienia lub do wyższej kategorii wynagrodzenia, lub na dodatkowe przeszkolenie.