Materiały Etnograficzne Królestwa SIS: Sabirowie
Mogli wyglądać jakoś podobnie jak ten rzekomy Atylla -Hytiłła (Eugene Ferdinanda Victora Delacroix)
wyjaśnienia nazw” (file:///C:/Users/ASUS/Downloads/GeografBawarski.pdf) pisze o nich w związku z Notatkami Geografa Bawarskiego:
[23] Sebbirozi (Sebiracy > Siewiercy > Siewierzanie)
dalej w las, tym więcej drzew”. Niederle widzi w nich naddunajskich Siewierzan porównując
do Sebereis (Teofan) i Severes (Anastazy)84. Dla Szafarzyka to Sebirev, czyli Sabercy,
a Rosponda – Sĕverьci. Spotyka się też tłumaczenia: Severjane, Sewerce, Sewerany, Sabiri.
Witczak jednak widzi w nich tureckich Sabirów znad Morza Czarnego, co zresztą, mając
na uwadze podobieństwo Sewer do Seber i Sabir może oznaczać wspólne korzenie tych
ludów, mimo, że uczeni twierdzą inaczej. Sabirowie, lokalizowani wcześniej nad Wołgą,
gdzie toczyli z Awarami wojny, o czym już tu wspominałem, mogli przybyć awarskim
szlakiem nad Morze Czarne, jak to zrobili też potem nadwołżańscy Bułgarzy (Wołgarzy).
Natomiast Łuczyński czyta ich nazwę, jako Zi-pyros-i lub *Zy-pyros-i, co ma być trackim
etnonimem o znaczeniu ‘synowie Zi’ (tj. ‘synowie Zeusa’). Można tylko żartem spytać tegoż
nietuzinkowego językoznawcy, co u licha „traccy potomkowie Zeusa” robili w IX wieku
w sąsiedztwie Polan naddnieprzańskich i Ugliczy, którzy wymieniani są tutaj, jako następni
w kolejności
Sabirowie – plemię huńskie zamieszkałe w VI wieku na prawym brzegu Wołgi, w 558 roku podbite przez Awarów[1][2]. W skład sabirskiego związku plemiennego prawdopodobnie wchodzili tureccy Chazarowie z siedzibami ulokowanymi w okolicach północnego Dagestanu[3][4]. Niektórzy naukowcy wiążą Sabirów z późniejszą nazwą Syberii.
Albania Kaukaska (orm. Աղվանք Aghvank[1][2], az. Qafqaz Albaniyası, part. Ardhan, pahl. Arran[3], arab. Al Ran[1][3], gr. Ἀλβανία[2]) – państwo historyczne, królestwo istniejące w starożytności na terenie obecnego Azerbejdżanu i południowej części Dagestanu.
Jego nazwa, „Albania”, jest pochodzenia grecko-łacińskiego i oznacza w tych językach „górzysty kraj”[2]. Według Pliniusza stolicą królestwa była Qəbələ[4], obecnie pozostały po niej ruiny oraz nazwa jednego z rejonów administracyjnych Azerbejdżanu: Quabala. Strabon opisywał, że zamieszkują to królestwo ludy posługujące się 26 językami. Według Roberta Hewsena były to ludy ibero-kaukaskie, które być może dzięki warunkom terenowym (analogia z Baskami) nie uległy asymilacji przez Indoeuropejczyków, którzy zdominowali rozległe obszary Europy i Azji zachodniej[5].
Królestwo powstało w IV wieku p.n.e. W 65 roku p.n.e. próbowali je podbić Rzymianie, zakusy te jednakże odparto, zadając najeźdźcom duże straty[6]. Przez pewien okres Albania była sojuszniczką Rzymu w jego starciach m.in. z Partami. W latach 252-253 kraj został podbity przez Sasanidów, stając się jedną z satrapii (satrapia Albanii)[7]. W roku 387 dokonano podziału Albanii między Sasanidów a Bizancjum[4]. W 451 r. miało miejsce nieudane powstanie przeciwko Persji. W 504 roku cała Albania Kaukaska została podbita przez Sabirów lub Chazarów, a następnie odbita przez szacha Kawada. Chazarowie zajęli ją ponownie w 552 roku i równie szybko utracili na rzecz Persów[8]. W połowie VII wieku przeszła pod panowanie arabskie, od tej pory nie używano już tej nazwy w kontekście regionu czy jednostki politycznej, nowi władcy zjednoczyli kraj z Armenią[7].
Lepiej poczytaj sobie o tym tutaj: https://en.wikipedia.org/wiki/Caucasian_Albania
Oczywiście był to lud mieszany w skład którego wchodzili też Słowianie i Scytowie-Sakowie oraz Awarzy turkijscy i słowiańscy. Sabirowie / Zabirowie to również mieszkańcy dzisiejszego podkrakowskiego Zabierzowa.
W Baji Słowian – Księdze Ruty przedstawicielem Zabirów jest Krak III Zobiraj Żabikruk
„Krak III Żabikruk-Zobiraj był długowiecznym władcą, żył dwa Koła Wieków12 i wcale nie oddałby
władzy nikomu przed zakończeniem żywota, gdyby nie nastąpiły nowe dziwne wydarzenia.
Nagromadził tak olbrzymie skarby, że czuł się stale zagrożony. Nie bardzo wiedział, gdzie ma
je schować, żeby były od innych bezpieczne.„
O Sabirach i Czaropanach oraz Sarmatach przecyztasz też tutaj w odpowiednim akapicie szerszej opowieści:
O Sabirach i Awarach wspomina też w swoim tekście w Księdze Popiołów Tleledrag Marski (Tomasz Markuszewski):
czytajcie też:
Świątynia Światła Świata w Lesie i na Górze Zabirów oraz Wzgórze Demonów 2017
Hungarian History: Scythians (sabir-hun-ogurs, oghuz-türks) in Xiongnu the DNA evidence (R1a1-U2e)
Spotkanie z bogami w Święto Dziadów, na Wzgórzu Zabirów (Sabirów-Zbirów – 02.11. 2012)