Jeszcze o Scytach, Sarmatach i Persji według Jasona Reza Jorjani
Niezmiernie mnie cieszy kiedy inni badacze zupełnie niezależnie dochodzą do tych samych wniosków co ja, posługując się zupełnie innymi źródłami niż ja kiedy pisałem Księgę Ruty. Dokładnie to co tutaj, znajduje się niemalże słowo w słowo właśnie w niej. Brawo odkrywcy Słowiańszczyzny Starożytnej i dziękuję panie Januszu!
Tigrakhauda – zapisani tutaj, to nikt inny jak Skołoci Królewscy, których zbuntowaną część w Księdze Ruty wyprowadza nad rzekę Tarim wódz Wielki Tok – Biały Tok Hara. To Tig=Tok + Gra=Gara=Hara + Khauda=Kuda = KA-DAW – Kudowie (Kudiesnicy / Cudownicy, Czudesowie / Czudziowie, Kudawowie / Ku-Dawanie, Kuadowie / Kładowie / Kwadowie). Poza tym dzieje Tomirysy i Kirusa Wielkiego (Cyrusa) toczka w toczkę, czyli poza niuansami identycznie.
Uciekając ze swoimi wojami na pustynię, nad rzekę Tarim Tok Hara Biały był w kropce, stąd potem toczka = kropka – koniec, a być w kropce / toczce = być pod ścianą, co dokładnie spełnia się w opowieści mitycznej, kiedy wojowie pod wodzą Wielkiego Toka Hary dojeżdżają do Góry i stają pod Ścianą. CB
Smaczek historyczny numer 40.
Jeszcze o Scytach, Sarmatach i Persji według Jasona Reza Jorjani (wymawiać; Dżordżani).
II. Starożytność
Jest profesorem pochodzenia irańskiego Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku. W 2019 roku w Londynie wydał dzieło pod tytułem „Iranian Leviathan. A monumental History of Mithra’s Abode.” (Irański Lewiatan. Monumentalna historia siedziby Mitry).
Książka zawiera 12 rozdziałów i ponad 600 stron, z których będą nas interesować trzy pierwsze rozdziały, dotyczące starożytności.
Generalnie omawia i analizuje dzieje, religie i filozofie Iranu na przestrzeni wieków.
Poniżej, pokrótce przedstawiam niektóre informacje historyczne i tezy odnośnie do starożytnej perskiej Dynastii i Imperium Achemenidów.
1.Od około 1000 roku p.n.e. do 500 roku n.e. całe królestwo rozciągające się od południowo wschodniej Europy do Wielkiego Muru Chin, zostało zdominowane przez grupę Irańczyków znanych jako Scytowie, w staroirańskim – Sakâ. Chińczycy zbudowali swój Wielki Mur, żeby trzymać z dala tych „Yuezhi” [wrogów]. Ich zmumifikowane szczątki zostały znalezione na pustyni wokół gór Tien-Shan i ich malowidła w jaskiniach. Największa konfederacja scytyjskich plemion była znana jako Saka Tigrakhauda lub „Saka ze spiczastymi czapkami”. To był symbol statusu, który był noszony tylko przez scytyjską elitę, tak zwanych Scytów Królewskich lub Wielkich Scytów. Konfederacja była także nazywana „Wielką Hordą Scytów” i obejmowała przede wszystkim Scytów i późniejszych Sarmatów, czyli Scyto-Sarmatów, znanych w Europie jako Alanowie.
Natomiast Sauromaci nie istnieli, była to błędna grecka nazwa Sarmatów.
Zachodni Irańczycy, którzy podbili i ustanowili Królestwo Medii i w konsekwencji Imperium Perskie, byli zwyczajnie tym samym ludem, po długoterminowej ekspozycji na Cywilizacje Elamu i Babilonu starożytnego regionu Bliskiego Wschodu. Posiadali podobny język i kulturę.
Przed Zaratustrą, wszystkie odłamy Irańczyków czciły boga Mitrę, boga wojen, który także nadzorował składanie przysiąg i mścił się na tych, którzy złamali umowy lub kontrakty.
Jeszcze przed masową migracją Sarmatów podczas upadku imperium rzymskiego, cesarz Marek Aureliusz w II wieku wziął do niewoli pokaźną ich ilość i zamiast zabić, kazał wcielić do armii rzymskiej, przed wysłaniem do Brytanii w celu obrony muru Hadriana. Stacjonowali w Chester i Ribchester w ilości 5000 jeźdźców Sarmatów – Alanów, pod rzymskim generałem Artoriusem Bastusem.
Scytowie, Sarmatowie mieszali się z różnymi ludami sławiańskimi w Europie i dzielili z nimi duże obszary ziemi, jako Prasławianie
Indoscytowie. Zamieszkiwali Europę Wschodnią i w czasie najazdów na cesarstwo rzymskie osiedlali się, na przykład w Saksoni. Słowo Sakson to skrót od „Saka” lub „Scyty” jako „pochodzący od” [określani w dziełach i na mapach jako „Alemanie” czyli pochodna od „Alanie” !]
Serbowie i Chorwaci są etnicznymi grupami pochodzącymi z północnego Iranu.
Polska jest sarmacka, nie sławiańska w jej etnicznym założeniu ? [tutaj autor się myli, bowiem jest prasławiańska i sarmacka !], a irański wpływ na heraldykę i rycersko-wojenne tradycje wśród Polaków, pozostaje ewidentny.
Region kaukaski między morzami Czarnym i Kaspijskim jest miejscem pochodzenia dla całej aryjskiej lub indoeuropejskiej społeczności. Tak, że Sarmatowie bliscy kuzyni Scytów, są Aryjczykami, którzy zostali dużo dłużej w kolebce indoeuropejskiej społeczności, podczas gdy inni odeszli do północnych Indii, zachodniej Europy i na irański płaskowyż.
Scytowie-Sarmatowie w VII wieku p.n.e. wymyślili kolczugę na jeźdźca-wojownika „od stóp do głów” i kolczugę-„płaszcz” na konia.
2. Król królów Cyrus II Wielki był wyznawcą Mitry, a nie zaratustranizmu. Sam Zaratustra został wieki wcześniej zabity właśnie po wschodniej stronie morza Kaspijskiego, podczas najazdu Scytów na Hyrkanię.
Cyrus w obronie przed najazdami Scytów kazał wybudować siedem fortec między Królestwem Scytii i swoim Imperium, na jego obrzeżach, w celu ochrony ziem uprawnych i hodowli.
Masageci, którzy byli najważniejsi i w centrum plemion stanowiących Konfederację Saka Tigrakhauda byli także wyznawcami Mitry. Zamieszkiwali ziemie na północ od rzeki Arax, w której także łowili ryby, jednak przede wszystkim byli znani jako mieszkający na brzegach morza Kaspijskiego.
Królowa Tomirys, Amazonka, spotkała się na polu bitwy z królem Cyrusem jako przywódczyni całej scytyjskiej sfery świata irańskiego [530 rok p.n.e.]. Jeszcze przed bitwą Cyrus zaproponował Tomirys małżeństwo, ale ona uznała taki związek jako polityczne podporządkowanie jej Królestwa Scytów, Imperium Perskiemu i odmówiła. Jej wódz naczelny i syn Spargapis z częścią armii wpadł w perską zasadzkę, ponosząc klęskę i popełnił honorowe samobójstwo. Wściekła Tomirys przyrzekła zemstę i po wygranej głównej bitwie na stepach po zachodniej stronie morza Kaspijskiego, znalazła ciało Cyrusa i swoim mieczem odcięła mu głowę, którą zanurzyła w bukłaku wypełnionym jego krwią, zgodnie z przyrzeczeniem.
Persowie odzyskali ciało króla i jego odciętą głowę oraz pochowali go zabalsamowanego w całości z dołączoną głową, w złotej trumnie, umieszczonej w grobowcu w Pasargadzie.
W 330 roku p.n.e. Aleksander Wielki wszedł do grobowca, gdzie znalazł ciało Cyrusa w nienaruszonym stanie i oprócz innych rzeczy znalazł tam dwa łuki scytyjskie. Została zachowana z boku grobowca stela z inskrypcją w tłumaczeniu na grecki (Plutarch, Strabon):
„O człowieku, kimkolwiek jesteś i skądkolwiek przyszedłeś – bo ja wiedziałem, że przyjdziesz – tutaj ja leżę, Cyrus, Król królów, który założył Imperium Persów. Nie żałuj mi dlatego tej garści ziemi, która pokrywa moje ciało”.
Jeśli chodzi o Tomirys to ona widocznie żyła stosunkowo długo, skoro grecki autor Polianeus nadmienia, ze wódz Saka zwany „Thamirys rósł w oporze przeciw Dariuszowi, kiedy generację później, on próbował – także bez powodzenia – podbić Scytię.
[Inne źródło podaje, że to była córka królowej Tomirys].
3. Król królów Dariusz I Wielki z kolei, był wyznawcą zaratustrianizmu.
Kazał wyryć inskrypcję na zboczu góry w Behistunie w trzech językach: staroperskim (awestyjskim, zwanym przez niego aryjskim), elamickim i babilońskim, z poniższą preambułą:
„Dariusz Król, mówi: Z łaski Ahura Mazdy to jest ta inskrypcja , którą stworzyłem … Ja jestem Dariusz Wielki Król, Król Królów, Król krajów posiadających wszelki rodzaj ludzki, Król na tej wielkiej Ziemi jak ona daleka i szeroka, syn Wisztaspy, Achemenida., Persa, syn Persa, Aryjczyka z rasy aryjskiej” …
Pierwsza kampania Dariusza przeciwko Scytom – Saka [519 rok p.n.e.] , po wschodniej stronie morza Kaspijskiego, doprowadziła do zwycięstwa i ujęcia króla Skunkha oraz wielu mężczyzn i kobiet scytyjskich. Król Skunkh został potraktowany oficjalnie jako więzień wojenny.
Podczas inwazji na Scytię Europejską [513 rok p.n.e], po zachodniej stronie morza Czarnego, w trakcie marszu, miasta greckie Hellespontu, Jonii i nad morzem Czarnym wspomagały armię Dariusza.
Król Scytii Idantyrsus [Idantyr], migrując koczowniczo przed armią Dariusza, jednocześnie nękał ją ciągłymi zbrojnymi podjazdami oraz taktyką spalonej ziemi. Tym wycieńczał perską konnicę i piechotę, która po miesiącu, osłabiona, doszła do opuszczonej stolicy scytyjskiej Gelonos i z wściekłości ją spaliła. Potem nastąpił już tylko bezsilny, sromotny odwrót do mostu na Dunaju.
Faktycznie poniżająca klęska Dariusza odniesiona z rąk Scytów, została uznana przez niektórych historyków jako potencjalny „cyngiel” dla Jończyków, uruchamiający ich rewoltę w latach 499-498 p.n.e. Również w przenośni, jako zwycięstwo wolnych ludzi nad imperializmem.
(Przetłumaczył z języka angielskiego autor).
(Patrz także K.L. I s. 68-73 i Farrokh – K.L.V s. 338-340).
Komentarz autora:
A. Jorjani nie sięga co prawda aż do pierwszego okresu panowania Imperium Scytyjskiego w Azji od około 3660 roku p.n.e., opisanego przez profesora Nikćevića*, ale podkreśla jego nadal decydującą rolę jeszcze w 1000 roku p.n.e., w panowaniu na rozległych obszarach od Europy wschodniej, Bałkanów, Azji Mniejszej do północnych Indii oraz Chin. Związane to było nieodłącznie w wielkimi migracjami ludów scytyjsko-aryjskich na zachód, południe i wschód, w tym na ziemie Wielkiego Iranu. Dlatego też określa grupę Irańczyków jako Scytów- Saka bowiem tam mieszkali. Jednakże błędnie tutaj utożsamia samych Irańczyków z tym Imperium Scytyjskim, które opanowało ten ogromny obszar od Europy do Chin? Wynikało to zapewne z jego przesadnego patriotyzmu w przypisywaniu zasług własnej nacji.
Ponadto funkcjonowały przecież wspomniane duże, niezależne i wolne Królestwa Scytyjskie na przykład:
– Królowej Tomirys,
– Króla Skunkha,
– Króla Idantyra,
które nie chciały dać się podbić i zdominować oraz walczyły o swoją wolność, właśnie z Imperium Perskim.
B. Scytowie to były podobne ludy aryjskie różnie nazywane o haplogrupie R1a1 Y-DNA, jak na przykład; Sarmatowie, Kimmeriowie, Skirowie, Sakowie, Roksolanowie, Alanowie, które migrowały i pojawiały się na arenie dziejowej oraz zostały zauważone przez dziejopisarzy w różnych okresach czasu i w różnych regionach, ale posiadały ten sam język, zwyczaje, sposób walki i wierzenia. Dlatego też niektórzy badacze ich nie rozdzielają, nazywając ogólnie i prawidłowo ludem scytyjsko-sarmackim, co potwierdza Jorjani oraz na przykład Kleczewski jako lud Scyto-sarmacki.
C. Polska według profesora Jorjani była sarmacka i tu ma rację, podając jeszcze, że irański wpływ na heraldykę i rycersko-wojenne tradycje wśród Polaków, pozostał ewidentny i tu też ma rację !
Ale nie ma racji, że Polska nie była sławiańska ?
Widocznie zapatrzony w swój „sarmatyzm” nie uwzględnił wyników międzynarodowych badań genealogicznych, chociażby tych głównych z lat 2010-2013, gdzie autochtoniczność ludności pra- czy proto-sławiańskiej o haplogrupie R1a1 Y-DNA, na ziemiach Odrowiśla, została potwierdzona od 10700 lat. Ponadto nie uwzględnił źródeł historycznych lehickich i zagranicznych oraz starych map dotyczących Królestwa Lehii czyli Lehistanu ?!
A Kleczewski wręcz nazywa ziemie Polski „Kuźnią narodów sławiańskich” !
D. Znalezienie dwóch wystawionych łuków scytyjskich w grobowcu Cyrusa II Wielkiego, przez Aleksandra, może oznaczać, że w trakcie bitwy Cyrus został trafiony celnie z dwóch łuków przez dwie strzały scytyjskie (a nie przez jedną) i zmarł przed zakończeniem bitwy.
Królowa Tomirys bowiem, przed bitwą, zaleciła swoim najlepszym łucznikom zbliżenie się w ferworze walki do namiotu Cyrusa w celu trafienia go i co okazało się skuteczne.
* Nikćević V.D., Doclea and Praevalitana – Summary, Podgorica 2012.
źródło: https://www.facebook.com/Janusz.Bieszk.Officialprofile/photos/a.110377050919841/386263669997843